Η υποτακτικότητα ως τρόπος ζωής, ερωτικής έκφρασης, ζωτικής σημασίας ανάγκη.

Απάντηση: Η υποτακτικότητα ως τρόπος ζωής, ερωτικής έκφρασης, ζωτικής σημασίας ανάγκη.

Χα χα εσύ θέλεις να κουβεντιάσεις τα πάντα μέσα σε ένα νήμα...!
Θέλεις να δεις αν γίνεται να μπει το μισό ιντερνετ σε ένα νήμα αυτού εδώ του forum;

Όλα ξεκινάν από τότε που ήμαστε πολύ μικροί. Τόσο που δε το ελέγχαμε όύτε και το θυμόματε.
Να γίνω πιο συγκεκριμένος;

 

Απάντηση: Η υποτακτικότητα ως τρόπος ζωής, ερωτικής έκφρασης, ζωτικής σημασίας ανάγκη.

Σ'ευχαριστώ για την ταπεινή σου γνώμη lol  

Παρακαλώ, αν θέλεις κάτι να πεις μπορείς να το κάνεις.

Ευχαριστώ  

 

Απάντηση: Η υποτακτικότητα ως τρόπος ζωής, ερωτικής έκφρασης, ζωτικής σημασίας ανάγκη.

Μου φαίνεται πάντα εντυπωσιακό όταν σκέφτομαι πως τα μικρά πουλάκια, όταν βγαίνουν από το αυγό τους, το πρώτο πρόσωπο που θα δουν το θεωρούν μαμά τους. Μετά δεν αλλάζουν αυτή την εντύπωση με τίποτα.

Οι ορνιθολόγοι κρύβονται για να μην τους δουν τα μικρά όταν γεννιούνται σε αιχμαλωσία, υπάρχει περίπτωση ορνιθολόγου που προκειμένου να πάρει σπέρμα από σπάνιοι είδος πουλιού σε αιχμαλωσία φορά καπέλο και το πουλί ανεβαίνει στο κεφάλι του ανθρώπου και εκσπερματώνει στο καπέλο.
Όταν ήταν μικρό είδε τον άνθρωπο που παρατηρούσε τη γέννησή του και θεωρεί ότι ήταν η μαμά του. Προσπαθεί λοιπόν πολύ νορμάλ να κάνει σεξ με το είδος του έγραψε τότε.

Το τι μας συμβαίνει σε μικρή ηλικία δε το ελέγχουμε και ο τρόπος που φέρονται οι γονείς στα παιδιά τους γράφει πολλά περίεργα πράγματα μέσα τους. Ότι και να κάνουν οι γονείς στα παιδιά, για τα παιδιά είναι έκφραση βαθύτατης αγάπης, της μόνης αγάπης που γνωρίζουν τότε.

Δε νομίζω ότι μπορούμε αυτά να τα αλλάξουμε
Μπορούμε όμως σαν ενήλικης να το χειριστούμε... ή να το αφήσουμε να το χειριστεί κάποιος που τον εμπιστευόμαστε.

 

Απάντηση: Η υποτακτικότητα ως τρόπος ζωής, ερωτικής έκφρασης, ζωτικής σημασίας ανάγκη.

γλυκιά sklavina δεν διαφωνώ στο πρώτο κομμάτι έτσι όπως το θέτεις, όμως εγώ απάντησα προσωπικά (τουλάχιστον έτσι κατάλαβα την ερώτηση του Master Perris) και προσωπικά δεν ζω M/s αλλά D/s. Στο D/s δεν συμφωνώ ότι έχει κάθε δικαίωμα να το κάνει ή αν το έχει έχω και εγώ το δικαίωμα να μην το δέχομαι ή τουλάχιστον να με προβληματίζει έντονα και να το συζητήσω μαζί Του.

Για το δεύτερο κομμάτι της τοποθέτησής σου προβληματίζομαι λίγο: θεωρείς ότι είναι επιθυμία η παράδοση ελέγχου στο M/s ή ανάγκη;

 

Απάντηση: Η υποτακτικότητα ως τρόπος ζωής, ερωτικής έκφρασης, ζωτικής σημασίας ανάγκη.

Μέσα μου το ένα θρέφεται από το άλλο. Η βαθειά επιθυμία δημιουργεί την ανάγκη και η ανάγκη για αυτό κάνει την επιθυμία μου ακόμη μεγαλύτερη. Ετσι κάπως το αισθάνομαι καλή μου φεγγαρένια. 

 

Απάντηση: Η υποτακτικότητα ως τρόπος ζωής, ερωτικής έκφρασης, ζωτικής σημασίας ανάγκη.

Με ελκύει και αυτό με αναγκάζει να το διεκδικήσω μη σεβόμενος τα "εμπόδια" που το κρατούν μακριά από τα χέρια μου.

 

Απάντηση: Η υποτακτικότητα ως τρόπος ζωής, ερωτικής έκφρασης, ζωτικής σημασίας ανάγκη.

Βασική αρχή που έχω από μικρό παιδί είναι ότι δεν χαλάω τίποτε που δεν μπορώ μετά να ξαναφτιάξω. Δεν το βρίσκω λειτουργικό. Για αυτό χρησιμοποιώ την δημιουργικότητα, για να επιτύχω "εικονικές" καταστάσεις που βγάζουν αυτά που θέλω, δίχως ζημιά.

 

Απάντηση: Η υποτακτικότητα ως τρόπος ζωής, ερωτικής έκφρασης, ζωτικής σημασίας ανάγκη.

Πώς θα μπορούσε να σε ελέγχει κάποιος που σε μία φάση διεκδικείς και μετά ενδεχομένως ελέγχεις;

 

Απάντηση: Η υποτακτικότητα ως τρόπος ζωής, ερωτικής έκφρασης, ζωτικής σημασίας ανάγκη.

Άλλα λέει η γιαγιά μου, άλλα ακούν τα αυτιά μου  
Για μενα το λέω Ηλία που κατάλαβα το αντίθετο ακριβώς από αυτό που αρχικά είπες.
Τώρα το εμπέδωσα πως ο αυτοέλεγχος είναι ο δεσμοφύλακας του σαδισμού σου...


Σ'ευχαριστώ  

 

Απάντηση: Η υποτακτικότητα ως τρόπος ζωής, ερωτικής έκφρασης, ζωτικής σημασίας ανάγκη.

Όπως το ποντίκι με το τυράκι και τη φάκα.

 

Απάντηση: Η υποτακτικότητα ως τρόπος ζωής, ερωτικής έκφρασης, ζωτικής σημασίας ανάγκη.

Πως εννοείς; Μπορείς λιγάκι να αναπτύξεις το σκεπτικό σου επ'αυτου;  

 

Απάντηση: Η υποτακτικότητα ως τρόπος ζωής, ερωτικής έκφρασης, ζωτικής σημασίας ανάγκη.

Βλέπω μία κοπέλα που με στοχεύει. Παρατηρώ, εικάζω, σχηματίζω μία εικόνα, ψύχραιμα. Ζυγίζω, αποφασίζω, βλέπω την πύλη, βαριά και ξύλινη με έναν τεράστιο σύρτη. Μπα δε νομίζω...

Ετοιμάζομαι να στρέψω το βλέμμα μου αλλού τότε ένα διακριτικό βογκητό. Κάπου χτύπησε το κορίτσι, τρίβει το σημείο, το πρόσωπο του στραμμένο προς τα εκεί και τα χείλια του σουφρωμένα σε ένα παράπονο από αυτά που καίνε καρδιές. Το βλέμμα μου ήδη καρφώθηκε, σηκώνει το πρόσωπο του με βλέπει ότι την κοιτάω, μου κάνει μία φατσούλα, χαμηλώνει για λίγο τα μάτια και τα ξανασηκώνει, ένα ελαφρό κοκκίνισμα χαιδεύει το πρόσωπο της. Μου σκάει ένα χαμόγελο...

Το δαγκώνεις το τυράκι ή όχι;