Η φήμη ως κριτήριο επιλογής

Ένα νήμα για τους… πόνους και τους καημούς της Στατιστικής  

Ενώ καταρχήν συμφωνώ με την @gaby_m ότι είναι προτιμότερο να μην υπάρχει φήμη, είτε αρνητική είτε θετική. Ωστόσο, όσοι γνωρίζουμε εκ του σύνεγγυς έστω κι 1 – 2 άτομα, αναπόφευκτα θα έχουμε ακούσει αλλά και θα έχουμε κάποια φήμη που θα μας ακολουθεί.

Επομένως…

Φήμη:

Πόσοι το λένε; Το λένε από προσωπική εμπειρία ή αναπαράγουν κάτι που άκουσαν;

Κυρίως: Ποιοι το λένε; Και τι λένε. Το «είναι μ@λ@κ@ς» γενικά κι αόριστα απέχει παρασάγγας εκτιμώ από κάτι πολύ πιο συγκεκριμένο όπως «στην Χ κατάσταση ο/η τάδε είχε αυτή την αντίδραση σε ν άτομα απέναντι». Αυτό είναι κάτι συγκεκριμένο. Το αξιολογείς. Το άλλο μπορεί να είναι από πικρία, ανταγωνισμός, κουτσομπολιό κλπ κλπ

Επίσης, όταν το στατιστικό δείγμα είναι σημαντικό, ε είναι πολύ πιο πιθανό να ισχύει σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό από το να το λέει ο εξής ένας. Και… αν σου κάτσει, είναι και λίγο αστείο να πέφτεις από τα σύννεφα. Πόσο να βρέχει ανθρώπους πλέον;

Κι επειδή όλοι είμαστε πάνω από 18, μπαίνουμε με δική μας ευθύνη. Και αναγνωρίζουμε τις ευθύνες μας, στο μέτρο που μας αναλογούν. Όχι να λέμε για όλα φταίει ο άλλος.

Η ερώτηση στην οποία, όμως, πρέπει να απαντήσουμε ειλικρινά (μπορεί και ο καθένας στον εαυτό του, δεν είναι ανάγκη δημόσια), είναι η εξής: Αν για κάποιο λόγο με θέλγει το άτομο έντονα, γουστάρω να μπω με 1.000, αλήθεια, πόσο θα πραγματικά θα με σταματήσει ό,τι κι αν έχω ακούσει;;; 

 

Φήμες... Φήμες...
Αν δεν κάνω λάθος φήμη είναι κάτι το οποίο λέγεται αλλά δεν μπορεί να διασταυρωθεί το κατά πόσο είναι αληθές ή όχι. Κάπου εκεί λοιπόν σταματά η διάθεση μου να ακούσω. Ιδιαίτερα αν δεν έχω ρωτήσει.
Ίσως αυτός είναι ο λόγος που δεν φτάνουν πολλά στα δικά μου αυτιά.

Μπορεί να ζητήσω τη γνώμη κάποιου που εμπιστεύομαι. Αυτό όμως σε ελάχιστες περιπτώσεις και μόνον όταν υπάρχει μεταξύ τους γνωριμία δια ζώσης.
Προτιμώ να κρίνω μόνη μου. Άλλωστε είναι καθαρά υποκειμενικό το πόσο ταιριάζει κάποιος με καποιον.

Οι φήμες έχουν την τάση να διογκώνονται περνώντας από στόμα σε στόμα... Και σε αυτό που έχει αρχικά ειπωθεί, να προστίθεται κάθε φορά και το αντιλαμβανόμενο του εκάστοτε "προωθητή" της όποιας φήμης.
Είθισται η "κακιά" φήμη να ταξιδεύει γρηγορότερα.
Μια άσχημη στιγμή μπορεί εύκολα να "χαρακτηρίσει" έναν άνθρωπο. Να τον στιγματίσει αν θέλετε. Πολλές όμορφες όμως πρέπει να μαζευτούν για να δημιουργηθεί μια καλή φήμη.
Ποιός το λέει, σε ποιούς το λέει, για ποιό λόγο το λέει και τί ακριβώς λέει, εμένα μου δείχνουν πολλά.

Κατά τα άλλα αν θέλω να γνωρίσω κάποιον δεν θα με θα με αποτρέψει/ενθαρρύνει η γνώμη κανενός.

 

...ούτε η δική του;

 

Ανάλογα τι ψάχνει κανείς στην συνολική γραπτή εικόνα, για ποιά χαρακτηριστικά ενδιαφέρεται και προπαντός πώς διαβάζει.

 

Δεν θα μπορούσα να την γνωρίζω εκ των προτέρων. N' est ce pas?  

 

Προπαντός!

 

Για μένα τα plays αν δεν γίνονται μεταξύ του Κ και του υ του, είναι T/b και σε ένα τέτοιο play την ευθύνη την έχουν και οι δύο, το να πιστεύεις ότι σε ένα play ψωνίζεις Κ ή υ είναι συνταγή για καταστροφή.

 

Δεν έχεις άδικο, δεν έχεις και δίκαιο. Εξηγώ. Οταν έχει προηγηθεί εγκεφαλική διέγερση (ονόμασέ το όπως θέλεις) ποικιλοτρόπως, και δεν είναι μια ξερή συμφωνία για ξεκαύλωμα με συγκεκριμένους συμφωνημένους ρόλους δεν είναι Τ/b. Εξάλλου δεν ξεκινά η κάθε σχέση Κ/υ με τον ίδιο τρόπο.

 

Τα 'παμε ξανά αυτά.
Όποιαν την πηδήξει Κυρίαρχος δεν γίνεται αυτομάτως υποτακτική.

 

Καθώς κάθετι που δεν έχει και πρακτικό αντίκτυπο , είναι απλά άλλη μια θεωρία, συνιστώ ενθέρμως την ανάγνωση του "The Devil in the Holly water, or the Art of slander", του Robert Darton, με μοναδική επιφύλαξη την άγνοια μου περί μεταφράσεως του στην Ελληνική ή όχι.
Αντίστοιχο κεφάλαιο υπάρχει και στο "I Claudius Augustus".

 

Δεν υπάρχει ελληνική έκδοση. Τσεκαρισμένο.