Η φαντασιακή θέσμιση του δικού σας bdsm

Με κούρασε να διαβάζω σε σχεδόν κάθε ενδιαφέρον νήμα και από μια, τουλάχιστον, αναφορά στο τί είναι κατά νόμω και τί παρά αυτόν. Να μπαίνουν τα όρια της Ηδονιστικής αναζήτησης της Ισχύος στην αυτή οριοθετημένη περιοχή από τα όρια των εφήμερων πολιτειακών νόμων, αλλά και κάποιων άλλων νεφελωδών ατομικών κατασκευασμάτων της θρησκοληπτικής ηθικής και πολιτικής ορθότητας. Να αγνοείται συστηματικά από ανθρώπους που φέρονται με την ελεύθερη βούλησή τους να έχουν κάνει εξωσυστημικές επιλογές το γεγονός ότι η παραβίαση του νόμου, για να επιφέρει δυσμενή επίπτωση στον παραβάτη προϋποθέτει σύλληψη, δίκη και καταδίκη. Ακόμη χειρότερα, μου προκαλούν εμετικές αντιδράσεις εκείνοι που επέλεξαν να κάνουν εξωσυστημικές επιλογές, αλλά ταυτόχρονα επιθυμούν διακαώς, υπό διάφορα προσχήματα, να ενταχθούν οι επιλογές τους αυτές στις συστημικές απολαβές. Με ενοχλεί να πορεύομαι στο bdsm με τη λογική του a pound of flesh και να στιγματίζεται πάντα ο Σάυλωκ.

Ελάτε λοιπόν. Ας θεσμίσει ο καθ' ης φαντασιακά το δικό του bdsm, έχοντας τη δυνατότητα να νομοθετήσει ο ίδιος. Αποτυπώστε τη φαντασία σας, απαλλαγμένοι από τη σκέψη ότι ο Κόκκινος Ντάνυ του Μάη του 68, έγινε ο ευρωβουλευτής κ. Κον Μπεντίτ. Διάολε, δεν έχουν μείνει και πολλά καταφύγια στην Ελλάδα του 21ου αιώνα που να έχουν την θεραπευτική δυνατότητα της ονειροπόλησης.

Και ξεκινώ.

Ονειρεύομαι ένα Νιτσεϊκό bdsm πέραν του καλού και του κακού. Ένα bdsm που θα στηρίζεται και θα στηρίζει την Ισχύ, την αισθητική και την ηδονή. Που η φασιστική δημοκρατία του μέσου όρου, θα έχει υποκύψει στη δημοκρατία των αρίστων, χωρίς να καραδοκεί ο βυρσοδέψης με το πόδι απλωμένο για να βάλει τρικλοποδιά ούτε στο Περικλή ούτε στον Αλκιβιάδη, απλά και μόνο γιατί το απλωμένο πόδι θα ήταν κομμένο απ' το γόνατο.
Ονειρεύομαι ένα bdsm που δεν θα είναι Κολοσσαίο με προδιαγεγραμμένη τη νίκη, ούτε στημμένη μονομαχία για να θανατωθεί ο Πούσκιν, αλλά που η Ισχύς θα αναδεικνύεται μέσα από άρτιες αισθητικά και όχι απαραίτητα θανατηφόρες μάχες.
Ονειρεύομαι ένα bdsm που δεν θα έχει ως ελαφρυντικό το "ο σκοπός αγιάζει τα μέσα", αλλά "το αποτέλεσμα αγιάζει τα μέσα".
Ονειρεύομαι ένα bdsm που θα του είναι αδιάφορο να γίνει αποδεκτό, γιατί θα μπορεί να επιβληθεί.

I have a dream. What's yours?

 

την ασφάλεια που αναζητά ο "μέσος όρος" στο καταφύγιο του "κατά νόμω" ή "κατ' έθος" αποδεκτού
αναζητά και ο οιωνεί δυσπροσάρμοστος στο αίτημα του κομένου απ' το γόνατο ποδιού και της οριστικής υπόκυψης
προ των "αρίστων". Δυστυχώς δι αμφοτέρους τα πάντα διαφοροποιούνται ακαταπαύστως.
Η επικινδυνότητα της εξυπαρχής επανανακάλυψης του παντός έγκειται στο αίτημα ανευθυνότητας και ευκολίας που συνήθως τη συνοδεύει,
ιδίως όταν προσδιορίζεται θριαμβικά.

μου φαίνεται αυτονόητη η προσαρμογή των όρων στα μέτρα του υποκειμένου, προϋποθέτει κατανόηση των όρων.
οι διακηρύξεις συχνά υποκρύπτουν απλά εκλογίκευση της προσδοκίας.

 

Δεν εβγαλα πανεπιστημιο παιδια μιλατε ποιο απλα να καταλαβαινω .λες κ ειμαι στον αρειο παγο.

 

@tithon : Δεν θα είχα καμία απολύτως αντίρρηση στα όσα αναφέρονται επί του οιωνεί δυσπροσάρμοστου. Ο σχετικός όμως χαρακτήρας μου είναι παντελώς αδιάφορος, ως εκ τούτου δε μόνο ως παρεισφρύσας και δη λάθρα, θα μπορούσε να είναι μέρος του ονείρου, ενίοτε δε και ως βορά των λεόντων.
Ομοίως αδιάφορη μου είναι και η εκλογίκευση του ονείρου, ως παντελώς ατελέσφορη. Κατά πού ΄πε κι ο Ελύτης πριν από εμένα, τα όνειρα εκδικούνται. Άπαξ και εκλογικευθούν δεν ειναι όνειρα.

 

Ξεκινώ έτσι. Ο καθένας/καθεμία έχει τον τρόπο του/της να εκφράζεται. Δεν νομίζω, ότι το κάνει επίτηδες, για να το παίξει "μούρη".
Ως προς τον Άρειο Πάγο, πίστεψε με, αν έγραφε κάποιος με τρόπο "Αρεοπαγίτικο", ίσως και να μην έπιανε κανείς ούτε μια λέξη ( τα "δικηγορίστικα" είναι η μεγαλύτερη κακοποίηση της ελληνικής χαχα   ).

Ως προς το θέμα του νήματος, αν μπορούσα να "θεσμοθετήσω" περί bdsm. Πρώτον, θα δημιουργούσα εν' αποκλειστικό και ξεκάθαρο νομικό πλαίσιο.
Μετά, πως θα το ήθελα εγώ? Δίχως "ιερατεία" και αυθεντίες, στ' οποίο θα ήταν ευπρόσδεκτος/η όποιος/α θα ήθελε να το πλησιάσει.
Ένα βουδουσουμού, που θα υπήρχαν και "τρελοί/ες" που θα γούσταραν, να μεταλαμπαδεύσουν τις όποιες γνώσεις τους στους "νέους/ες", να συζητήσουν μαζί τους τις όποιες απορίες τους.
Χωρίς να ψάχνουν ανταλλάγματα ( δηλαδή "κρεατάκι" ) και πάνω απ' όλα ένα βουδουσουμού που θα βασιζόταν στο σεβασμό και στην αποδοχή της όποιας διαφορετικότητας.
Και θα το έκανε αληθινά και όχι στα λόγια μονάχα. Θα ήθελα ένα βουδουσουμού ειλικρινές, που οι "λύκοι" δεν θα χρειάζονταν να δικαιολογηθούν στα "πρόβατα".
Μην και τα τρομάξουν και απομακρυνθούν. Και που τα "πρόβατα" θα είχαν συνειδητοποιήσει πλήρως τον ρόλο τους και δεν θα έψαχναν άλλοθι.
Ένα βουδουσουμού που η συναίνεση δεν θα ήταν πανάκεια. Τουναντίον, δεν θα χρειαζόταν καν, αφού οι εμπλεκόμενοι/ες θα είχαν αρκετά ανεπτυγμένο κριτικό πνεύμα και αίσθημα της ατομικής ευθύνης. Για να γνωρίζουν μέχρι που είναι τα όρια τους και που να σταματούν ανά την περίσταση.
Θα ήθελα ένα βουδουσουμού, που οι ταμπέλες/status, ναι, θα προσδιόριζαν κάποια ελάχιστα ίσως κοινά στοιχεία των φερόντων τους, αλλά που αυτούς τους τελευταίους δεν θα τους "στραγγάλιζαν", σε σημείο που να καταντούν κινητές χαλκομανίες.
Θα ήθελα ένα βουδουσουμού, που δεν θα είχε ανάγκη, από "μεγαλεία", από "μάρτυρες", από "εκλεκτούς/ες" που θα ήταν αντίστροφα ρατσιστές/ριες με τους/τις βανίλιες.
Τέλος, θα ήθελα ένα βουδουσουμού, που δεν θ' αναζητούσε χαρακώματα ή φράχτες, όπου δεν θα υπήρχαν χώροι ή "χώροι".
Αφού στο τέλος είναι εντελώς προσωπική υπόθεση του καθενός/καθεμίας, πως, πότε και με ποιον/α θα το βίωνε.

Υ.Γ.

Εύχομαι να μην βγήκα εκτός θέματος.  

 

@Marqui κατανοώ, με επιφύλαξη όμως, ότι αναφέρεστε τελικά σε κάποια απόδραση μάλλον, παρά σε προσαρμογή. Καίτοι έχει συμπεριληφθεί, φρονώ, στην αρχική μου τοποθέτηση και αυτή η εκδοχή, δυσκολεύομαι να εμβαθύνω, γιατί η φιλοδοξία της απόδρασης δε με γοήτευσε ποτέ. η ανάγκη εκλογίκευσης με πιέζει κάποτε, οπότε αντιλαμβάνομαι κάπως καλύτερα.
Θα επιμείνω όμως στους κινδύνους του ονείρου, το οποίο δεν αποδέχεται δεσμεύσεις. Δεν τις αποδέχεται εξ αδυναμίας. Προσδοκά στο "οτι 'να ναι". Προϋποθέτει το "τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα" για να ανταποκριθώ και στο αίτημα του αγαπητού @halkidikiotis για απλουστευμένη διατύπωση.

 

Θα φερω κ τον δικηγορο μου μαζι να διαβαζουμε.

 

Τα λες καλά γενικώς, μία ένσταση που έχω, είναι σχετικά με το ''ό,τι να ναι''.
'''Ο,τι προκύψει'', μέσα στα πλαίσια ενός θετικού οραματισμού για μία σχέση με έναν άνθρωπο που μας εμπνέει, ναι, το ''ό,τι να΄ναι'', είναι κάτι διαφορετικό, μην μπερδευόμαστε.
Μόνο στα όνειρα είμαστε αυτό που πραγματικά θα θέλαμε να ήμασταν, αν δεν ήμασταν αυτό που είμαστε, για να γίνουμε αυτό που μπορούμε και που ποθούμε πραγματικά.
Το θετικότερο που θα προκύψει θα είναι η κοινή συνισταμένη του ποιοι είμαστε εμείς, πού θέλουμε να πάμε και ποιοι είναι αυτοί που βρίσκονται στον δρόμο μας -όχι τυχαία, θέλω να το τονίσω αυτό-, ώστε να δούμε μακριά για να πάμε μακριά.
Όχι απαραίτητα μακριά μέσα στον χρόνο, αλλά μακριά μέσα σ΄αυτό το υπέροχο ταξίδι της ζωής και του bdsm, με ουσιαστικά θετικό πρόσημο για όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας, της ερωτικής και όχι μόνο, πάντα εστιάζοντας θετικά στην καύλα και την εξέλιξη.
Κοιτάμε μακριά, για να πάμε μακριά, ζώντας το εδώ και τώρα. Αυτό είναι για μένα το όνειρό μου, δεν ξέρω αν είναι απόλυτα σαφές, αλλά έτσι το νιώθω, έξω από αυστηρές εκλογικεύσεις, στην φάση της ζωής στην οποία βρίσκομαι.
Επιφυλάσσομαι να το αναλύσω και περισσότερο κάποια στιγμή στο μέλλον, ωστόσο θεωρώ ότι το θέμα του νήματος είναι εξαιρετικό και συγχαίρω τον νηματοθέτη! 

 

η αλληλεπίδραση είναι, κατ εμέ, το ζητούμενο, προσπαθούμε να την κάνουμε και οργανωμένη, να κατανοήσουμε πρωτίστως τις αυθεντικές ανάγκες και επιθυμίες μας και να τις ανταλλάξουμε.
Οι μηχανισμοί που μας κρατούν σε επαφή με το "έξω απο εμάς" είναι εργαλεία εξισορρόπησης. Χωρίς αυτά τα εργαλεία η διαφυγή σε ατραπούς αυταναφορισμού ευκολύνεται. Προσωπικά το αντιμετωπίζω ως απειλή.

επειδή με γοητεύει όλο και περισσότερο η παρέμβαση @halkidikiotis θα επιχειρήσω και μια προσαρμοσμένη εκδοχή: αν θέλουμε να γαμήσουμε, δε γίνεται να το κάνουμε μόνοι μας.
*ως πρώτη απόπειρα ελπίζω να μην ολοκληρωτικά αποτυχημένη.

 

@brenda
καθόλου δεν αναφέρθηκα στο "ο,τι προκύψει", αντιθέτως θα έλεγα, αναφέρθηκα σε προκαθορισμένους, προδιαγεγραμμένους φαντασιακούς θριάμβους.

η αναφορά σου σε "συνισταμένη" με καλύπτει πλήρως, διότι αποδέχεται την ανάλογη επιρροή κάθε υπαρκτής παραμέτρου στο αποτέλεσμα, το νήμα σύνδεσης
με το πραγματικό διατηρείται ανέπαφο.

 

θελουν να σου πουν με λιγα λογια, οτι το καταχουν το αθλημα, αλλα δεν κανουν τιποτα

 

Η λογική ανάλυση και η συνεπακόλουθη κατάτμηση καθώς και ή κατάλληλη τοποθέτηση των όποιων πρακτικών και θέλω σαν εργαλεία είναι αρκετά προσοδοφόρα.
Αλλ' από μόνα τους - για μένα τουλάχιστον - έχουν διαβρωτικό αποτέλεσμα. Χρειάζεται και μια δόση απρόσμενου ή χαλαρά ελεγχόμενου. Χρειάζεται και η πνοή.
Η συνειδητοποίηση του εαυτού είναι η βασική προϋπόθεση, δίχως εκείνη η όποια έκφραση του είναι ομιχλώδης και με μεγάλες πιθανότητες να προσκρούσει σε υφάλους.
Η αλληλεπίδραση που αναφέρεις, είναι σε μεγάλο βαθμό άλλο ένα καίριο εργαλείο ως προς την επίτευξη της όποιας ολοκλήρωσης ( καθώς και πραγμάτωσης του σκοπού της ηδονής, που δεν είναι αμελητέα ποσότητα ). Για μένα ο αυτοαναφορισμός δεν είναι πάντα μεμπτός, αφού για την δική μου θέαση τουλάχιστον είμαστε όλοι/ες εγωιστικά πλάσματα ( ποιος/ποια λιγότερο, ποιος/ποια περισσότερο ). Αρκεί να μην ξεπερνάει κάποια όρια ( ο/η καθένας/καθεμία θέτει τα δικά του/της και μάλλον βάσει - μεταξύ άλλων - του με ποιον/α σχετίζεται ανά την χρονική περίοδο ) και να καταντάει "αυτισμός". Οι μηχανισμοί που μας κρατούν σ' επαφή και με το "έξω από μας" είναι και συμβάσεις/κανόνες, που θα είχαν σαν κύριο στόχο την "κυκλοφοριακή ρύθμιση" μιας μεγαλύτερης ή μικρότερης μάζας υποθετικά ισάξιων ανθρώπινων οχημάτων. Σε κάθε περίπτωση, αν δεν κατάλαβα λάθος το νήμα, θ' αφορούσε ουτοπικές προσεγγίσεις και προσωπικές οπτασίες του καθενός/καθεμιάς μας. Από κει και πέρα, είμαστε όλοι/ες ελεύθεροι/ες, να πράττουμε κατά βούλησιν, γνωρίζοντας ήδη τις πιθανές ή πιθανολογούμενες συνέπειες των πράξεων μας και λαμβάνοντας ή όχι τα όποια ρίσκα μας.
Αν τ' όνειρο εγκυμονεί κινδύνους για τ' όποιο status quo, μακάρι οι άνθρωποι να ονειρεύονταν πιο συχνά ( και όχι να φαντασιώνονταν απλά ).
Τ' όνειρο δεν σημαίνει αποκοπή απ' την πραγματικότητα, όχι για μένα τουλάχιστον.

Υ.Γ.

Πολύ όμορφη κουβεντούλα, σ' ευχαριστώ ειλικρινά.