Η φαντασιακή θέσμιση του δικού σας bdsm

To βουδουσουμού ως όρος - ομπρέλα είναι επιεικώς ατυχής, όπως κάθε όρος που χρησιμοποιείται με αυτή την λογική (τσουβαληδόν/συλλήβδην) στο κοινωνικό πεδίο, όπως κάθε όρος που έχει χαρακτηριστικά ομπρέλας.

Η αδυναμία του έγκειται στο γεγονός ότι στα μάτια αυτών που τον κατασκεύασαν, αντίληψη, σκεπτικό, διαδικασίες, λειτουργίες κάποιων ομάδων ατόμων σε κάποιο πεδίο της έκφρασής τους, χαρακτηρίζεται πρωταρχικά από την φαινόμενη προβολή τους, το αντιλαμβανόμενο φαίνεσθαι δηλαδή, και όχι από το τι πρεσβεύει/κομίζει η προσέγγισή τους και το ζητούμενο τους που με τη σειρά του και κατά συνέπεια μπορεί και να διαμορφώνει μιαν, όποια, εικόνα. Δηλαδή πάμε να βγάλουμε συμπέρασμα από το φαίνεσθαι/προβολή και όχι να την κατατάξουμε (έστω)/αξιολογήσουμε/κρίνουμε από το περιεχόμενο.

Αργά ή γρήγορα οι όροι - ομπρέλες προσημαίνονται κατά το δοκούν, στη συντριπτική τους πλειοψηφία αρνητικά (μιλάω για το κοινωνκό πεδίο), από το τμήμα της κοινωνίας εκείνο που εξ αντικειμένου θα αναγκαστεί να έρθει σε επαφή ή τριβή με το κομμάτι εκείνο των ατόμων ή ομάδων, εξ αιτίας πολλών και διαφόρων λόγων.

[Αυτό εκφράζουν όροι όπως οι "χίπις" (χίπηδες ή χιπούρια) όπου μπίτνικς, νιού λέφτ, προωθημένη διανόηση, περιθωριακή διανόηση σε κάθε επίπεδο, τσουβαλιάζονται όλοι μαζί...
Ή επίσης αυτό που λέμε φιλελευθερισμός (ξέρω τουλάχιστον είκοσι φιλελευθερισμούς, που καμιά συνάφεια δεν έχουν οι φορείς τους, αντιθέτως βρίσκονται σε αντιπαλότητα οι μισοί με τους άλλους μισούς, σε σημείο να αναζητούνται άλλοι όροι για να εκφραστούν οι μεν και δε με σαφήνεια και άνευ παρεξηγήσεων ή το δίπολο Βορράς/Νότος, ή LGBTQI κλπ, στα καθ' ημάς τέτοιοι όροι έχουν ονόματα όπως κουλτουριάρηδες (από Ελύτη έως Χρηστάκη και από Ζαχόπουλο έως ...ποιητή Φανφάρα), αλλά και, μην εκπλήσσεστε, εφοπλιστές (από μαουνιέρη έως Αγγελικούση και από Ωνάση έως Σαλιαρέλη ή Αναστασόπουλο) -χα!...]

Αυτό που περιγράφεται ως βουδουσουμού δεν είναι κάτι που ευδοκίμησε τον 20ο αιώνα ούτε είναι αυτό που περιγράφεται από τα εργαλεία αντίληψης της εποχής που ζούμε ούτε -σώνει και καλά- έχει αυτήν την προβολή σε κάθε εποχή ή πολιτισμό ούτε καν μπορεί να συμποσωθεί από κάποια σημερινά του πρόδηλα χαρακτηριστικά.

Προσωπικά το βλέπω ως μια δεύτερη εκ παραλλήλλου ανάγνωση του θεμελιώδους τρίπτυχου "αντιλαμβάνομαι/νιώθω τον κόσμο με μυαλό, συναίσθημα, κορμί" με μια επιπλέον παράμετρο:
Την λειτουργία μου από και με τα παραπάνω μέσω των συμπεριφορών μου που αναδύονται με αφορμή το κατάδυση στον πιο βαθύ πυρήνα του είναι μου (που άλλους τους επισκέπτεται συχνότερα και άλλους αραιότερα), ενίοτε χωρίς καν να ξέρω γιατί και από πού στα διάλα έρχονται όλα δαύτα. Και το κάνω αυτό στο πάνω και μέσα στο πιο επαναστατικό, προφανές και παμπάλαιο πεδίο, τον ερωτισμό μου.
Ας πούμε στο πλαίσιο μιας προσωπικής αναζήτησης/προβληματισμού/λειτουργίας για λόγους που ο καθείς αντιλαμβάνεται και αποκρυσταλλώνει με τα δικά του εργαλεία αντίληψης που διαμορφώνουν το δικό του αξιακό σύστημα και προτεραιότητες, θέτοντας στον δρόμο κάθε φορά ερωτήματα σε εαυτόν και αλλήλλους.

Με αυτήν την προσέγγιση αντιλαμβάνομαι/καταλαβαίνω/διαχειρίζομαι/επανατοποθετούμαι σε αυτό που λέμε την δική μου ενέργεια και την ενέργεια των άλλων που συνοδοιπορούν στον όποιο βαθμό, που περιγράφεται ως λειτουργία/συστατικό/διαδικασία με τον όρο συναίνεση. Όρος που σε συνειδητούς περιπατητές είναι προφανώς ατυχής αν όχι άχρηστος, διότι αλλιώς απλά δεν θα περπατούσαν αυτά τα μονοπάτια.
Κι εκεί έγκειται κατ' ουσίαν η ατελής προσέγγιση του βουδουσουμού, ει μη μόνον ως κέλυφος (εχέσθημεν παταγωδώς), δηλαδή οι περιγράφοντες νονοί στο μυαλό τους είχαν πολύ απλοϊκά, απτά ζητούμενα που μια τέτοια προσέγγιση (και τα εξ αυτής απορρέοντα) απλά διευκόλυναν την διείσδυση του ...προϊόντος σε αυτό που σήμερα ονοματίζουμε αγορά...

Αυτά τα ολίγα...
_____________
Edit στο καπάκι ή συμπλήρωμα-φακές που λέγαμε και στα στρατά:
Αυτός είναι και ο λόγος, δηλαδή από την στιγμή που δεν υπάρχει ανταλλάξιμο απτό/χειροπιαστό διακύβευμα/μέσο, που οποιαδήποτε δικαίωμα ύπαρξης/θεσμοθέτηση/αναγνώριση αυτού που λέμε βουδουσουμού είναι έωλο αν όχι και ύποπτο...
Χρειάζομαι ειδικό δικαίωμα για να μπορώ να σκέφτομαι ή να εξερευνώ τα μέσα μου...?
Για τον λόγο άλλωστε αυτόν οποιαδήποτε προσέγγιση στο πλαίσιο συντεταγμένης κοινότητας ή προσεγγίσεις τύπου λαϊφστάιλερ δεν μπορούν παρά να εκπορεύονται από άτομα με περιορισμένων δυνατοτήτων επεξεργαστική δυνατότητα, τα οποία αθέλητα καταντούν ενεργούμενα δράσεων της αγοράς με στόχο την απονεύρωση/εξουδετέρωση/απαξίωση κλπ κλπ των σκεπτομένων και με προσωπικό τους όφελος την κατ' οιονδήποτε τρόπο εξαργύρωση της δράσης τους σε ένα γραφικό, κυριολεκτκά, επίπεδο (ακόμα κι αν η δράση τους εμπίπτει στην χορεία μιας ευρύτερης κοινωνικής ψυχοπαθολογίας).
Εκ βάθους καρδίας τους εύχομαι καλά και κιμπάρικα γαμίισια με απ' όλα στο πλαίσιο της αντίληψής μου "η υπερβολή είναι η βασιλική οδός προς την σοφία".

 

@tithon : Όχι πλήρως κατανοητή η θέση σας επί του θέματος του ιερατείου, πλην όμως απόλυτα σεβαστή.
Διαφωνώ.
Τα κάθε λογής "ιερατεία" καταληκτικά έχουν διαδραματίσει μόνο θετικό ρόλο, αναλόγως της ατομικής ποιότητος των ιεροφαντών που τα αποτελούν.
Και εξηγώ.
Ευθέως θετικός ρόλος - Δεν μπορεί να αμφισβητηθεί η ορθότητα της ρήσης "Ου παντός πλειν εις Κόρινθον". Το μόνο πλέον επικίνδυνο της ημιμάθειας και της αμάθειας, είναι η γνώση σε λάθος χέρια. Παράδειγμα: Άψογη η σκηνική παρουσία του Χριστόδουλου με το μπαγλαμαδάκι στο βίντεοκλιπ, αλλά όποιος τον επέλεξε για αντάρτη πόλεως και του έδωσε τις τεχνικές γνώσεις, από όποια οπτική γωνία και να το δεις, δεν θα το πεις επιτυχημένη ως επιλογή. Κείνα λοιπόν τα ιερατεία που η ποιότητα και η Ισχύς των ιεροφαντών που τα απαρτίζουν τους επιτρέπει να μεταλαμπαδεύσουν τη γνώση σε εκείνους που την αξίζουν και δύνανται να την εξελίξουν, ενώ ταυτόχρονα να την αποκλείσουν από τους λοιπούς, δεν εκπροσωπούν το παγιωμένο και το ορθό. Αντίθετα είναι ταυτόχρονα εφαλτήριο και λιμενοβραχίονας.
Εκ του πλαγίου θετικός ρόλος - Η γνώση, η ανάγκη αυτής και η εξελικτική πορεία προς αυτή είναι αδύνατον να τιθασευθεί και να χαλιναγωγηθεί εσαεί. Τα, πλέον συνηθισμένα, ιερατεία, τιμητές του, όπως σεις ορθά περιγράφετε, "παγιωμένου και ορθού", διαδραματίζουν ακόμη σημαντικότερο ρόλο, καθώς , αφ' ενός μεν αποπειρώμενα να κρατήσουν την θέση τους, επιλέγουν να κοινωνήσουν τη γνώση στους μέτριους ή σε κάθε περίπτωση στους χειρότερους αυτών, λειτουργώντας εν είδη "λυσσαριού" το οποίο δίνει μόνο τη λύση και όχι το δρόμο προς αυτήν. Έτσι, εν αγνοία τους και παρά την αντίθετη επιθυμία τους, το μόνο που καταφέρνουν είναι να οδηγούν τους μέτριους αποκλειστικά επί της πεπατημένης οδού, κάνοντας εαυτούς και τους μαθητές αυτών ακόμη πιο ευάλωτους. Με όρους πολιτικής, λειτουργούν εν αγνοία τους, ως ο οξειδωτικός παράγοντας στη θεωρία του ώριμου φρούτου. Αφ' ετέρου δε και μάλιστα ταυτόχρονα, αποκλείοντας τους εν δυνάμει όντως ισχυρούς αντιπάλους τους, τους οδηγούν, σχεδόν μονοδρομικά και βίαια, στο να ανακαλύψουν μόνοι τους νέα μονοπάτια προς τη γνώση. Συνήθως δε, ένα νέο μονοπάτι, οδηγεί και σε νέα γνώση.

 

Εκ βάθους καρδίας το ποστ σου, το ίδιο κι η σοφία σου. Ωστόσο, με όλον τον σεβασμό και την αγάπη που σου τρέφω, βάστα κι εσύ μια επιφύλαξη, τουλάχιστον ως προς την υπερβολή. Οι άνθρωποι τα καταφέρνουμε μια χαρά και μόνοι μας, μη νομίζεις, ο καθένας υπερβάλλει με τον δικό του τρόπο απλά, αυτό δυστυχώς δεν σημαίνει απαραίτητα ότι όλοι θα οδηγηθούμε στην σοφία.

Ne jamais exagérer le mal qu'on peut faire aux autres. Leur laisser ce plaisir.

Au bonheur des ogres, Daniel Pennac

 

Όντως. Είναι αλήθεια πως ό,τι επιχειρήθηκε να περιχαρακωθεί με μεθοδολογία, και ακόμα πιο βαθιά με επιβαλλόμενη μεθοδολογία, έγινε μάλλον πιο προσιτό και χρησιμοποιήσιμο από μεγαλύτερο μέρος ενός πληθυσμού, αλλά συνάμα και εξαιτίας αυτού απειλή τροχοπέδης σε ελάχιστους που είχαν ιδιαίτερη κλίση σε αυτό να κινηθούν πιο ελεύθερα και να εξερευνήσουν βαθύτερα. Να εξελίξουν δηλαδή.

Διότι σαν κοινωνικά πλάσματα σπάνια αντιστεκόμαστε στον πειρασμό να οργανώσουμε ένα ελάχιστον κοινά αποδεκτό για λόγους ασφαλείας, απαραίτητο πάντως, αλλά πάντα παρασυρόμαστε να επεκτείνουμε τα όρια του ελέγχου ακόμα κι εκεί που αυτός μπορεί να καταπνίξει τη δημιουργικότητα.

Αυτή τη αιώνια δυναμική διαδικασία του που βρίσκεται η Χρυσή Τομή, με όσες υπερβολές ενσωματώνει στον πυρήνα της, είναι κάτι που απλά είναι προορισμένο να μάθουμε να ζούμε μαζί του και να προσαρμοζόμαστε σε αυτό, καθώς δεν εξαλείφεται. Μόνο διαμορφώνεται μερικώς και περιστασιακά.

Το BDSM δεν θα μπορούσε φυσικά να ξεφεύγει από αυτόν τον κανόνα.

Όσο δύσκολο είναι να κάνει κανείς απλά κι ελεύθερα όπως είναι η εσωτερική κλίση αυτό που νοιώθει ων συνάμα σίγουρος, επειδή τον ενδιαφέρει, ότι είναι κοινωνικά ασφαλές και πιθανόν και ωφέλιμο ως σκέλος εσωτερικής αναζήτησης, άλλο τόσο δύσκολο είναι να επιτρέπει κανείς σε άλλους να κάνουν το ίδιο αν δεν είναι σίγουρος για τα ίδια διακυβεύματα.

Neverending story.

Αλλά όχι sad story. Υπάρχει πάντα πολύ περιθώριο και πολλές επιλογές για οτιδήποτε μέσα σε όποιο πλαίσιο. Και συχνά υπάρχει και πολλή αγάπη και ενδιαφέρον για τον εαυτό μας και για τους άλλους πίσω από φαινομενικά αταίριαστες με αυτά συμπεριφορές.

 

Επί τση διαδικασίας και με αφορμή τα των @Tenebra_Silente , @Marqui και @tithon
Υπάρχουν δυο λογιώ ιερατεία γενικώς και σήμερις ειδικότερα:

1. Τα παραδοσιακά όπως τα αντιλαμβανόμαστε μετά την επικράτηση των διαφόρων μορφών Παυλιανισμού (επικρατήσας με το όνομα Χριστιανισμός) και τα δομικά παράγωγά τους πχ θεσμός Νόμπελ, Green Piece, Όσκαρ, Coty κλπ, που λειτουργούν συντεχνιακά με την εκάστοτε κρατούσα αντίληψη στο πλαίσιο αλληλλοϋποστηριζόμενων συμφερόντων.
2. Τα think tank που εξυπηρετούν την πάρτη τους και διαμορφώνουν επιλογές επιβάλλοντάς στους διαχειριστές συστημάτων τους δικούς τους όρους αντίληψης πχ οίκοι χρηματοπιστωτικής αξιολόγησης, NASA/ESA, MIT, Bildenberg, R&D μεγάλων εταιρειών (Honda πχ -το μεγαλύτερο παγκοσμίως με το δεύτερο υποτριπλάσιο σε προσωπικό), κλπ...
{Τόσο θεωρητικά όσο και πρακτικά υπάρχει κι ένα τρίτο ιερατείο, αυτό που τα βάζει με τα δυο παραπάνω, με τα πιο καλά παιδια και τα πιο ζόρικα, μόνο που δεν θέλουν να ξέρουν ντιπ από νοικοκυριό, μια μάλλον σοφή, πανάκριβη και άχαρη επιλογή... Κλασικά πράματα)!

Διασαφηνιστικά να αναφέρω πως τα ιερατεία της αρχαιότητας, τουλάχιστον μεχρι τον 2ο αιώνα πεχ λειτουργούσαν πατώντας τα πόδια τους και στις δυο βάρκες, κυρίως στην δεύτερη, δεν θα επεκταθώ αναλυτικότερα, δεν χρειάζεται εδώ. Πολύ πιο ανατολικά διατήρησαν τον χαρακτήρα τους κάπου 1000 χρόνια παραπάνω, στα πιο κοντινά ανατολικά μετεξελίχτηκαν σε κέντρα τακτικής νομής σε πιο προχωρημένα επίπεδα διαπραγμάτευσης από το παραδοσιακό ανατολίτικο αλισβερίσι (π.χ Αλαμούτ/ασασίνοι,προωθημένος Βυζαντινός μοναχισμός).

Επιπλέον και με αφορμή τα του @Rope-bondage-fan να παρατηρήσω πως συνήθως οι όποιες διελκυστίνδες ή κυκλικές λογικές υποκαθιστούν την προσωπική μας φενάκη, μάλλον διγιότι είναι ο δικός μας προφυλακτήρας της δικής μας comfort zone. Μάλλον sad και μάλλον true... Σταδιάλα, ησυχία δεν έχει ο κώλος μας...

 

Στο υποσχομαι.

την ωρα που θα λιωνω το φλογγερ πανω της και θα ρουφαει περιτεχνα μεχρι και την τελευται σταγονα σπερμα και θα γλυφει και τα δακτυλα της, εγω θα σκεφτομαι την επιροη του (αποστολου) παυλου, τον βρωμικο ρολο της NASA και την πιθανη σχεση βυζαντινων μοναχων με ασσασινους.

Ναι, στο υποσχομαι. Μεινε ανησυχος.

Υστερογραφο.
Free Willy και Wally, Δυο ταινιες της disnay. Τυχαιο ? δε νομιζω...

 

Πρώτα΄ απ' όλα η ασφάλεια. Έρχεται σταδιακά ως προτεραιότητα με τα χρόνια, ειδικά αν έχει ζήσει κανείς γεμάτη ζωή κάτι που πάει παρέα με τον εθισμό στο συναρπαστικό, αλλά οι προκλήσεις φαντάζουν πια πολύ μικρές και λίγες για να το ξυπνούν όσο σου λείπει και το αναπολείς.

Οπότε ο ζωογόνος ενθουσιασμός βρίσκει δυσκολότερα αντικείμενο να εμπνευστεί.

Όλα όμως είναι συνήθειο, μέχρι που γίνονται χαρακτήρας. Συνεπώς, η αναζήτηση και μόνο σαν συνήθειο είναι ενθουσιασμός μόνη της. Πάντα υπάρχει ή γεννά κανείς με το μυαλό του κάτι που "αξίζει να παλέψει για αυτό", αν έχει μάθει να ζει έτσι.

Αν το αίμα βράζει από παιδί, θα βράζει για πάντα, αν απαγορεύσει κανείς στον κόσμο να τον μετριάσει.


Αλλά, αναφορικά με τα Ιερατεία, υπάρχει μία κοινή συνισταμένη σε όλα τους:

Ο φόβος του διαφορετικού και η μητέρα του, ο φόβος ότι αυτό μπορεί να είναι υπερβολικά καλύτερο/δημοφιλέστερο/καταλληλότερο για τους υπολοίπους από το όποιο υπάρχον καθεστώς σκέψης/πρακτικών για να συνεχίζει να έχει λόγο ύπαρξης το Ιερατείο και ό,τι και όποιους αυτό εξυπηρετεί.

Φυσικά, επειδή η Φύση διδάσκει ότι δεν υπάρχουν ούτε απόλυτα ούτε αιώνια, κανένα Ιερατείο δεν γλιτώνει το αναπόφευκτο:
τον θάνατο, είτε τον φυσικό/λήθη, είτε της κυριαρχίας χωρίς επίσημο θάνατο.

Όποιος έχει αντιληφθεί τη γενεσιουργό αιτία των κάθε λογής Ιερατείων όλα πια είναι ξεκάθαρα και απλά στα μάτια του, όποια μορφή και αν πάρει αυτός ο συμβολικός όρος που αναφέρεται ως "Ιερατείο". Είτε είναι θρησκευτικό, είτε φυλετικό, είτε ιδιοκτησιακό/χρηματικό, είτε οτιδήποτε.

Και όποιος έχει αντιληφθεί το εφήμερο των πάντων έχει δύναμη μέσα του να ζει με ελπίδα. Τίποτα δεν είναι αιώνιο, συνεπώς τίποτα ανυπέρβλητο, αν στέκεται εμπόδιο στην ατομική έκφραση.

Αυτό μάλλον joyful, και μάλλον true,

κι εκεί κολλά θαυμάσια το "ησυχία δεν έχει ο κώλος μας" που ανέφερε ο @cadpmpc και είναι και αλήθεια και είναι ωραίο που ισχύει αυτό,

και κανένα Ιερατείο δεν μπορεί να κάνει nothing about it, in the long run.

Ας χτυπιέται όσο θέλει.  

 

Όχι, εκείνη την ώρα θα σκέφτεσαι τον κώλο της και τα βυζιά της. Και τα χείλη της και τα μάτια της και το οτιδήποτέ της και εσένα και το εργαλείο σου και διάφορα άλλα συναφή.   

Μετά όμως, κάποια στιγμή θα στανιάρεις. Τότε θα σου έρθουν να σκέφτεσαι και άλλα πράγματα.  

Όλα στην ώρα τους, loooool  

 

εχεις καρτα σιτισης ? αν δεν εχεις, να βγαλεις. οπως και καυσαεριων.

 

Γιατί μωρέ? Τι σου έκανα ο άνθρωπος και μου τη λες?  

 

στην ιερατική  

Σχετικά με το θέμα (κι αν έχω καταλάβει καλά) τώρα...

Γενικά ποτέ δεν με απασχόλησε η οργάνωση του βδσμ σε θεσμικό επίπεδο. Με το παρόν θέμα σκέφτηκα να μπω στη διαδικασία φαντασιακής θεσμοθέτησής του.

Τελικά ζήτημα είναι αυτή η διαδικασία να κράτησε πάνω από δευτερόλεπτο! Κι εξηγούμαι: Η σκέψη και μόνο θεσμοθέτησης των διαπροσωπικών σχέσεων, με τρόμαξε!!!

Καταλήγω λοιπόν, καλύτερα "μπάτε σκύλοι αλέστε" παρά "θεσμοθετημένο βδσμικό δίκαιο".

 

Αυτά είναι... αμπελοφιλοσοφούμε αργόσχολα με τόσες μακριές αναλύσεις κι έρχεται μετά ένας και λέει όλα όσα είναι να ειπωθούν με δυο αράδες...

Respect from me.