Η φαντασιακή θέσμιση του δικού σας bdsm

Αυτό!.   Αλλά ρε παιδί μου έχουν και οι λέξεις την ομορφιά τους, άλλο να μιλάς για φαντασιακή θέσμιση της σχέσης και άλλο για καθορισμό πλαισίου...
Στην πρώτη ακούγεσαι και γαμώ το φιλοσοφημένο άτομο ενω στη δεύτερη τεχνοκράτης του κιαρατά, κατι σα Σημίτης ένα πράμα... 

 

Μου φάνηκε περίπλοκη η όλη εισαγωγή του θέματος αλλά θα δώσω τη δική μου εικόνα έτσι κάπως ανεπεξέργαστη.

Η δική μου φαντασία λοιπόν κινείται γύρω από την ελευθερία και την αποποινικοποίηση κάθε άκακης ανωμαλίας. αλλά και κάθε άκακης ομαλότητας. Ονειρεύομαι μεγάλα όργια με ανθρώπους που απολαμβάνουν ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις. ελευθερία στη γύμνια, ελευθερία στο σώμα, ελευθερία στο λόγο και κυρίως στην άποψη, ελευθερία στο φλερτ, και τελικά ελευθερία στις πράξεις. λίγο να πέσουν οι μάσκες και οι παντρεμένοι να λένε ευθέως "ναι, είμαστε παντρεμένοι", οι γκέι παπάδες να λένε "ναι, είμαστε γκέι παπάδες", κι ούτω καθεξής. οι ρόλοι να πάψουν να είναι αυτονόητοι (βλέπε: ο κυρίαρχος άντρας δεν τον παίρνει ποτέ από πίσω) και γενικά όποια θεωρία θεωρεί ότι το άτομο είναι στατικό και γεννιέται έτσι ή αλλιώς και οφείλει να ζήσει έτσι ή αλλιώς.
κυρίως θα ήθελα όμως ο χώρος αυτός να είναι εμποτισμένος με ένα βαθύ συναίσθημα, το οποίο κρίνω ότι λείπει μερικές φορές.
η αγάπη, ο έρωτας κι η τρυφερότητα να πλέουν άφοβα ανάμεσα στα άτομα και το άγνωστο να αποτελεί πηγή γνώσης κι όχι διάκρισης.
κάτι σαν αυτά που βλέπουμε σε ταινίες μεγάλου μήκους και μεγάλης παραγωγής χωρίς τις τόσο μεγάλες ίντριγκες όμως.
και μιας και μιλάμε για φαντασιακό να προσθέσω ότι θα ήθελα ροζ μονόκεροι να ζουν ελεύθεροι ανάμεσά μας κι η όλη φάση να στηρίζεται περισσότερο στο είναι παρά στο φαίνεσθαι.

 

Ρίχνοντας μια ματιά από την αρχή ως εδώ (παραλείποντας και αγνοώντας τα χρου χρου από τση παρεμβολές, λες να αλλάξω τρατζιστοράκι?), μού φαίνεται πως κάπου έχω "τσιμπήσει" το θέμα που δυσκολεύει την όσμωση την καλή. Δηλαδής να δούμε πιο πλέρια το θέμα και να το μετατοπίσουμε από το να παίζει ρόλο σχοινιού που τραβολογιέται, σε μια πίτα την οποία οι συνδαιτημόνες μπορούν να απολαύσουν!

Λέω λοιπόν πως άλλο πράμα είναι το συνειδητά ζητούμενο και άλλο η τακτική προσέγγιση της δραστηριότητας που το εκφράζει και είναι η ραχοκοκκαλιά του.
Φυσικά ο αντίλογος είναι πως είναι πρακτικά αδύνατο να ξεκοπεί κάτι από το πλαίσιο στο οποίο υφίσταται και ακούγεται λογικό.
Λογικό στο σκεπτικό όμως του ίδιου του πλαισίου.

Θα μου πείτε βέβαια, πώς είναι να λειτουργεί κάτι/κάποιοι σε κάποιο παράλληλλο πλαίσιο (σε έναν ή περισσότερους τομείς), ενώ αναγκαστικά κολυμπάει στα νερά του καθεστώτος πλαισίου?
Η απάντηση είναι απλή και η εφαρμογή της γαμημένα δύσκολη και κωλοζόρικια (σιγά μη δεν ήταν, κάθε απλό είναι πολύ ζόρικο πράμα):
Καταλαβαίνει εν πλήρει συνειδήσει το πλαίσιο που κολυμπάει.

Από την στιγμή που το καταφέρει, το πράμα ξεκαθαρίζει και καλείται ο ξεκαθαρίζων να πληρώσει το τίμημα/κόστος αυτής της "ανακάλυψης".
Το τίμημα είναι η αυξημένη τρωτότητα.
Και για να πληρώσει το τίμημα απαιτείται πολύ ενέργεια εκ μέρους του.
Ενέργεια όλοι μας κουβαλάμε με το τσουβάλι, πραγματικός πακτωλός.

Το θέμα λοιπόν είναι πως εξοικονομούμε πάαααρα πολλήν ενέργεια που απαιτεί το καθεστώς πλαίσιο (διότι από την στιγμή που θα το καταλάβουμε, ας πούμε πως γίνεται κάτι σαν παιχνίδι, ένα πράμα) και ως εκ τούτου προσανατολίζουμε την ενέργεια που εξοικονομούμε από το πλαίσιο (το καθεστώς) στην παντοιοτρόπως θωράκισή μας.
Τότε θα δούμε πως δεν φτάνει, μαλακισμένο είναι το πλαίσιο νομίζουτι..? Όχι, κάθε άλλο..!
Αλλά...

Με το που θα το δούμε αυτό, θα δούμε και κάτι άλλο: Πως το παγκάρι τση ενέργειάς μας πολλαπλασιάζεται παλαβά. Ενέργεια να δούν τα μάτια σας!
Θα μου πείτε: "και πώς γίνεται αυτό ρε παλουκάρι..?"...
Θα απαντήσω πως γίνεται επειδής η απελευθέρωση της ενέργειάς μας από τον μίζερο προσανατολισμό της, έχει ως αποτέλεσμα το "ξεκλείδωμα" πάαααρα πολλών δωματίων με πάαααρα πολλήν ενέργεια που κρατούσαμε καβάντζα στην περίπτωση "στραβής" από το κολύμπι στο "καθεστώς πλαίσιο". Και δεν υπάρχει καν ανάγκη να ανοίξουμε όοοολα τα δωμάτια, δυο τρία φτάνουν και περισσεύουν, πλημμύρα λέμε..!

Στην ερώτηση που παραμονεύει "και καλά ρε παλουκάρι, εσύ τα κατάφερες ? ", θα απαντήσω ευθαρσώς όχι, σαν κι αυτό του '40 (παρακαλώ άνευ προσήμου)...
Αλλά ένα μπανιστήρι στην άλλη μεριά τόχω κάνει ο κιαρατάς.

Θα μου πείτε βέβαια "και γιατί δεν προχωράς ρε παιδί μου"..?
Και θα σας απαντήσω: Διγιότι μπάζω ακόμα και δεν είμαι σίγουρος αν κάποτε θα ξεμπαζώσω...
Κωλώνω, φοβάμαι, τα κλάνω, τόσο έχω, δεν ξέρω πώς, θέλω και παρέα (θέλω?), με τρώει ο θηρίος σαν καρικατούρα Προμηθέα...

Αλλά τουλάχιστον έχω μπανίσει, ποτέ δεν ξέρεις...!
Σωρεύω φαίνεται τον πόνο του μετεωρισμού...

 

Ο όρος "φαντασιακή θέσμιση", τουλάχιστον όπως διατυπώθηκε από γνωστό Έλληνα φιλόσοφο, αναφέρεται κυρίως στην κατασκευή κοινωνικών δομών και τρόπων οργάνωσης του κοινού βίου. Υποθέτω λοιπόν ότι ο νηματοθέτης αναφέρεται με τον όρο αυτό στο πώς φαντάζεται ο καθένας το bdsm σε σχέση με το κοινωνικό πλαίσιο της εποχής μας (21ος αιώνας, Δύση, Ελλάδα).

Προσωπικά το φαντάζομαι πλήρως ενταγμένο στην καθημερινότητα των πολιτών, όχι ως ελιτίστικη απόδραση, αλλά ως ελεύθερη επιλογή του σχετίζεσθαι. Παράδειγμα: Δύο άνθρωποι, στα πλαίσια της γνωριμίας τους, συζητούν για τα ζώδια, τις απόψεις τους για τις σχέσεις, τις προτιμήσεις τους, τη γενικότερη κοσμοθέασή τους. Θα ήθελα το bdsm να είναι μια ευρύτερη προτίμηση που μπορεί να συζητηθεί με την ίδια ευκολία που έρχεται στην κουβέντα π.χ. το θέμα των παιδιών, ή το "πού θέλεις να το κάνουμε στα όρθια".

Καταλαβαίνω πως αυτό θα του στερήσει την αχλή της "ιδιαιτερότητας", του "επιπέδου", του "προχώ" τέλος πάντων. Ενδεχομένως να πλήξει το κύρος και την επιρροή εκείνων που ονειρεύονται να παραμείνει μια κλειστή λέσχη, στην οποία θα έχουν -λόγω της δικτύωσής τους- αυξημένο βαθμό ελέγχου. Μπορεί επίσης να τρώσει σε κάποιο βαθμό τη γοητεία του μύθου του, και να δούμε στο μέλλον το όρο "ο δήμιος του bdsm".   . Η απενοχοποίησή του όμως και η ένταξή του στο κοινωνικό γίγνεσθαι θα φέρει ζυμώσεις που πιστεύω πως θα είναι μακροπρόθεσμα προς όφελος των παρεπιδημούντων την Ιεροβουδουσουμαλήμ.

Ο νηματοθέτης επικαλείται ένα Νιτσεϊκό βδσμικό σύμπαν "πέραν του καλού και του κακού". Ο Νίτσε βδελυσσόταν τους θεματοφύλακες της καθεστηκυίας θρησκευτικής τάξης, αλλά δε μπορεί να εξαχθεί αβασάνιστα ότι η σύλληψη του Υπερανθρώπου ήταν μια κατασκευή ολοκληρωτικού προσανατολισμού, που διαχώριζε τους ανθρώπους σε πνευματικούς ταγούς και πλέμπα. Προσωπικά συντάσσομαι με την άποψη των μελετητών που ταυτίζουν τον Υπεράνθρωπο με το Διόνυσο, μια κατάσταση ανώτερης πνευματικής και σωματικής μέθεξης, όπου η ηθική θα έχει αντικατασταθεί από την αισθητική και οι κανόνες από τους Φυσικούς Νόμους.

Τέλος, τάσσομαι κατά των ιερατείων. Τα ιερατεία υποτίθεται ότι είχαν ως αποστολή τη διαφύλαξη της Γνώσης από τους ανίκανους να την κατανοήσουν και να τη διαχειριστούν επ' ωφελεία του σκοπού τον οποίο αυτή υπηρετεί. Θα μου πείτε, ποιος καθορίζει το περιεχόμενο της Γνώσης και του σκοπού? Μα, είναι προφανές: Η Ανώτερη Δύναμη, της οποίας το ιερατείο είναι εκπρόσωπος και θεματοφύλακας. Οπότε, η Γνώση αυτή είναι "εξ αποκαλύψεως". Το ιερατείο κρίνει ποιοι είναι οι εκάστοτε κοινωνοί της Γνώσης και τους τη μεταβιβάζει, συνήθως δια τελετών μύησης. Εδώ όμως μπαίνει το "υποτίθεται". Γιατί στην ουσία, στόχος του εκάστοτε ιερατείου κατέληγε να είναι η νομή της κοσμικής εξουσίας. Πώς? Δια του ελέγχου του πλήθους μέσω της θρησκείας. Τα σύγχρονα ιερατεία είναι οι κάτοχοι της επιστημονικής γνώσης και τα μέσα ελέγχου των μαζών, ο φόβος και η προπαγάνδα.

Ως γενικό συμπέρασμα, δώστε το bdsm στο λαό. Βγάλτε το από τα μπουντρούμια και τα σκοτεινά μυαλά των απανταχού Γκρέι, απαλλάξτε το από το βάρος του "εύκολου πηδήματος ", ώστε να πάρει τη θέση που του αξίζει.

Υ.Γ. ΟΚ, έπρεπε να τελειώσω με μια προτροπή και δε βρήκα κάτι πιο έξυπνο, μη βαράτε...

 

Σε μισώ. Όχι, σ' αγαπώ. Κατάφερες να εκφράσεις ακριβώς όσα επεξεργάζομαι αυτή τη περίοδο.
Να σχολιάσω, λίγα.

Η αυξημένη τρωτότητα τρομάζει, όντως, αλλά είναι μόνο φαινομενική. Η απόφαση να παρατήσουμε το πλαίσιο, οποιοδήποτε πλαίσιο, στη μοίρα του, δεν σημαίνει ότι μένουμε άοπλοι.
Απλά θα βρούμε, χρησιμοποιήσουμε, αξιοποιήσουμε άλλα, διαφορετικά εργαλεία, που θα συναντήσουμε ή θα σκαρώσουμε στα καινούργια νερά.
Αν θέλουμε διαφορετικά αποτελέσματα, πρέπει να χρησιμοποιήσουμε διαφορετικά εργαλεία. Αλλιώς δεν αλλάζει τίποτα.

Και η ενέργεια που ξοδεύεται για να μείνει κανείς τυφλά και πεισματικά αγκυροβολημένος σε ένα προσανατολισμό μίζερο για την πολύτιμη ενέργειά του, όταν το πλαίσιο αυτό δεν τον εκφράζει πια, από φόβο μίας στραβής, είναι τεράστια. Γονατίζει, εξουθενώνει, σκοτώνει. Και μόλις αποχαιρετήσεις το πλαίσιο, η πλημμύρα της ενέργειας σε free flow.

Βούτα, θα με βρεις να πλατσουρίζω κάπου εκεί γύρω <3

 

Aν ο Σαββόπουλος ήταν Τζήμερος έτσι ακριβώς θα μετέφραζε τον εξάγγελο του αλλουνούνανου...

 

http://www.newsbeast.gr/weird/axristi-pliroforia/arthro/2170533/i-achristi-pliroforia-tis-imeras-281

Μόλις ανέβηκε ο μέσος όρος...

 

Επιτέλους έγινε πλήρως αντιληπτή η προέλευση, η επιλογή και η ποιότητα των πηγών σου.
Με το μπαρδόν, ήλπιζα μέχρι την τελευταία στιγμή πως ... αλλά δεν!
Καλή καρδιά..!

 

Touche! (αν και μπορείς καλύτερα. Βάλε περισσότερο μωβ. Πιστεύω σε σένα)

Και για να μην είμαστε όφ τόπικ:

 

Μην ακούω βλακείες! Ο έρωτας δεν είναι εκτός θέματος. Είναι το θέμα...

 

Αποφασιζω πως κάποιον τον θέλω Αφέντη μου.
Σοβαρα.
Κάθε του επιθυμία γινεται αναγκη μου που ΠΡΕΠΕΙ να υλοποιηθεί.
Ειναι η αγάπη ανοητε.... Που δε μετραει, δεν ξεχωριζει βολικό ή άβολο.

 

"Είμαστε όλοι φτιαγμένοι από το υλικό των ονείρων" ... ενίοτε και των εφιαλτων θα προσεθετα.
Ο έρωτας, ή αγάπη κι η ηδονή είναι συστατικά κάθε συνταγής ευγευστης σχέσης μεταξύ ανθρώπων.
Για το βδσμ όμως είναι απαραίτητα, αλλά όχι αρκετά.
Όστις φαντασιακα συλλογαται και αισθητικα εφαρμόζει, συλλογαται και πράττει καλα.

ΖΗΣΤΕ ΡΕ!!!

Υ.Γ. @peleas : Ευλογηθηκα από τη μοίρα να πιω μία ρετσίνα κει πάνω στο Καπανδριτη μαζί του. Σημείωσε το "αντιεξιουσιασεσθαι". Αν ήξερε για βδσμ αντί για το ποτήρι, θα μου έφερνε τη μποτιλια κατακεφαλα.

 

{Το κακό αρχίζει επίσης όταν ο Ηράκλειτος τόλμησε να πει: Ακούγοντας όχι εμένα, αλλά τον λόγο, πεισθείτε ότι...Βέβαια, έπρεπε να αγωνισθεί εναντίον τόσο της προσωπικής αυθεντίας, όσο και τής απλής γνώμης, της ασυνάρτητης αυθαιρεσίας, της άρνησης να δώσουμε στους άλλους λόγο και λογαριασμό γι αυτά που λέμε - λόγον διδόναι. Μην ακούτε όμως τον Ηράκλειτο. Αυτή η ταπεινοφροσύνη δεν είναι παρά το αποκορύφωμα της αλαζονείας. Τον λόγο δεν τον ακούτε ποτέ, αυτό που ακούτε είναι πάντα κάποιος, τέτοιος που είναι, από εκεί που είναι, που μιλάει με ενδεχόμενο κίνδυνο δικό του, αλλα και δικό σας. Και ό,τι στον <<καθαρό θεωρητικό>> μπορεί να τεθεί σαν αναγκαίο αίτημα ευθύνης και ελέγχου του λέγειν του, καταντάει αναγκαστικά, στους πολιτικούς στοχαστές, κάλυμμα φιλοσοφικό, πίσω από το οποίο μιλούν-αυτοί μιλούν. Μιλούν στο όνομα του όντος και του είδους του ανθρώπου και της πολιτείας -όπως ο Πλάτων, μιλούν στο όνομα των νόμων της ιστορίας ή του προλεταριάτου, όπως ο Μάρξ. Θέλουν να προφυλάξουν αυτό που έχουν να πουν -που μπορεί να είναι, και ήταν ασφαλώς, απείρως σημαντικό -πίσω από το όν, την φύση, τη ratio, την ιστορία, τα συμφέροντα μιας τάξης <<εν ονόματι της οποίας>> δήθεν εκφράζονται. Ποτέ όμως κανείς δεν μιλάει στο όνομα κανενός άλλου -εκτός και αν έχει ρητά εξουσιοδοτηθεί. Το πολύ, ν΄αναγνωρίσουν οι άλλοι τον εαυτό τους μέσα σ΄αυτά που λέι -αλλά και αυτό ακόμη δεν <<αποδεικνύει>> τίποτα, διότι αυτό που έχει λεχθεί μπορεί να επιφέρει, και επιφέρει μερικές φορές, μια <<αναγνώριση>> που τίποτα δεν μας επιτρέπει να διαβεβαιώσουμε οτι θα είχε υπάρξει χωρίς αυτόν τον λόγο, ούτε ότι τον επικυρώνει από μόνη της. Εκατομμύρια Γερμανών <<αναγνώρισαν τον εαυτό τους>> στον λόγο του Χίτλερ, εκατομμύρια <<κομμουνιστών>> στον λόγο του Στάλιν.}
K.K.

Βρε τον μπαγάσα τον Ηράκλειτο που προέτρεπε σε κάτι τέτοιο!!!
Βρε τον άτιμο τον Κ.Κ. που αμφισβητούσε τα πάντα, ακόμη και την μεταμφιεσμένη σε ταπεινοφροσύνη, αλαζονεία...
Να δεις τι μου θυμίζει, να δεις τι μου θυμίζει...
Εγώ με το δικό μου μυαλό πάντως, αυτό που καταλαβαίνω, είναι ότι δεν είμαι εξουσιοδοτημένη από κανέναν και για τίποτα, άρα μιλώ μόνο για τον εαυτό μου.
Αυτή η στρέβλωση του <<κοινού οράματος>> είναι τόσο αστεία που δεν χρήζει καν επεξηγήσεων.