Η φωνή σου...

Η φωνη ειναι ενα ιδιαιτερο χαρακτηριστικο που με απωθει η με κατακτα ευχαριστα.
Και σαν το συμπαν να ξερει το βιτσιο μου, ημουν παντα κατω απο Καποιον με θαυμασια βαθια φωνη!!!!!

 

τα μεγαλητερα κολληματα τα εχω φαει απο φωνη στο ραδιοφωνο οχι απο την τηλεοραση

 

Συνήθως οι γυναίκες ασχολούνται με τον τόνο, χρώμα κλπ. τη φωνής του άνδρα. Αντίθετα οι άνδρες θα διακρίνουν απλά αν μια γυναίκα έχει καυλοφωνή ή όχι. Σα να λέμε αν έχει μεγάλα ή μικρά βυζιά.

 

αχ αυτες οι καυλοφωνες χεχεχεχεχε

 

Λατρεύω την φωνή σου...οταν αλλάζει...γινεται πιο αυστηρη, κυριαρχεί...και μου δινει εντολές .

 

Παίζει κι αυτή το ρόλο της... δε λέω. Όμως με γνώμονα ότι πολλές φορές καλή φωνή δε σημαίνει και αντίστοιχα καλή εμφάνιση, έχω κάνει μία πολύ μεγάλη γκάφα.

Πριν χρόνια έρχεται μία συνάδελφος και μου λέει: "Θέλεις να ακούσεις μία ωραία φωνή; Πάρε στο τάδε νούμερο"... και στέκεται πλάι μου.
Καλώ λοιπόν και ήταν όντως ωραία. Της απάντησα όμως ότι συχνά όσες έχουν καλή φωνή είναι άστα να πάνε. Τι τόθελα... με στόλισε κανονικά. "Ηλίθιεεεεε, εγώ είμαι".

Αυτό ήταν. Δεν ήξερα πού να κρυφτώ μετά.

 

@brenda
Κοίτα τι νήμα ανακάλυψα    

 

Barry White: Η απόλυτη καυλοφωνή...

 

έγινε

 

Sivert φωνάρα...

 

Η φωνή του...Η πρώτη μου μεγάλη ανακάλυψη...΄Οταν την πρωτοάκουσα ήταν σε μία συνομιλία δευτερολέπτων...παρόλ' αυτά με τάραξε...την θυμόμουν μέρες μετά...ήθελα να την ξανακούσω... Και την ξανάκουσα....
Αντρική, βαριά, με προσωπικό στίγμα, συναισθηματικά φορτισμένη, όσο πρέπει αυστηρή κι άλλο τόσο πονεμένα ανθρώπινη...
Δεν ξέρω αν το καταλαβαίνει ο ίδιος ότι την φωνή του την ερωτεύτηκα, με υπέβαλλε, με ταξίδευε, με έκανε ανυπόμονη να γνωρίσω τον φέροντα, ακόμη κι αν τα λεγόμενά του ένιωθα ότι με τάραζαν....
Χτίζουμε τοίχους από λέξεις, κουβέντες, άλλοτε με νόημα και ενίοτε όχι και τόσο, αλλά η αίσθηση που μένει, πέρα από το ρεζουμέ μιας κουβέντας είναι η αίσθηση της φωνής...Κι αυτή η αίσθηση βαθαίνει μέσα μου...
Οι δονήσεις της φωνής του με ηρεμούν...μου αρέσει να μου μιλάει και γω να έχω το κεφάλι ακουμπισμένο στο στέρνο του και να την ακούω, ενώ την ''νιώθω'' ταυτόχρονα...μου αρέσει όταν μου μιλάει γλυκά και μου χαϊδεύει τα μαλλιά, με υποτάσσει με τα κοφτά του παραγγέλματα όταν σκληραίνει και μου δίνει εντολές, ακολουθώ σαν μαγεμένο κουτάβι τον Αφέντη του...η χροιά και ο ήχος της με τρελαίνουν, είμαι σε θέση να κάνω ότι μου ζητήσει, αγαπώ να την ακούω...
Πιο πολύ απ΄όλα όμως, πέρα από την επιβολή επάνω μου και την τρυφερή έκφραση της φωνής του, λατρεύω το γέλιο του...
Όταν ξεχειλίζει γάργαρο και φυσικό, όταν ζωγραφίζει χαμόγελο στα χείλη του κι όταν του γλυκαίνει το πρόσωπο, του δίνει άλλη όψη...
Πεθαίνω για το γέλιο του, θέλω να τον ακούω να γελάει, τότε νιώθω ότι η φωνή του αγαλλιάζει την ύπαρξή μου ολόκληρη....
Γι΄αυτό το γέλιο αξίζει να μάχομαι, έτσι νιώθω...

Του αφιερώνω έναν στίχο από ένα πολυαγαπημένο ποίημα (και όλο φυσικά το ποίημα, απλά δεν θέλω να σας κουράσω κι άλλο), που πήρε άλλη διάσταση μαζί του, -κάποια στιγμή σου το ψιθύρισα μάτια μου ενώ γελούσες-, δεν ξέρω αν τ΄άκουσες, 'tu risa'....


Το γέλιο σου
Πάρε μου το ψωμί, αν θες, πάρε μου τον αγέρα, μα μη μου παίρνεις το γέλιο σου γιατί θα πεθάνω... Πάμπλο Νερούντα

 

δεν ειναι δικος μου, αλλα δεν εχει σημασια.
εχει απιστευτη καυλα αυτος ο ανδρας οταν χυνει...
εκει μου αρεσει να ακουω την φωνη του.
για αυτο, τον παιρνω ενα τηλεφωνακι οταν θελω και ευχαριστιεμαι την μελωδικη του φωνουλα...  

επισης εχω φανταστει και αλλες καυλοφωνουλες πως θα κανουν οταν χυνουν , αλλα δεν αποκαλυπτω ονοματα