Ηis way.

Το πιο δύσκολο πράγμα με το οποίο ήρθα αντιμέτωπη πρόσφατα ήταν η απαγκίστρωση από τον ίδιο μου τον εαυτό.
Είχα βυθιστεί στη σκέψη πως αν δεθείς πολύ και έρθει τούμπα όλο αυτό άντε μετά να απαγκιστρωθείς.
Τόσο που το αγκίστρι έμπαινε όλο και πιο βαθιά σε μένα, έχοντας την πεποίθηση πως όλο αυτό είναι δύναμη και επάρκεια και αυτάρκεια και πως δεν χρειάζεται τίποτα άλλο.
Μέχρι που μικρές καθημερινές δόσεις παράδοσης ελέγχου, ψυχής, σώματος, νου επί ενάμιση χρόνο άρχισαν να γίνονται βουνό που είδα ξαφνικά μπροστά μου να με πλακώνει.
Βουνό που έπεφτε κατά πάνω μου και εγώ με κρατούσα με νύχια και δόντια όπως είχα χτίσει τόσα χρόνια πριν.
Βουνό που έπεφτε κατά πάνω μου και δεν μπορούσα πια να με κρατάω γιατί με μισές δουλειές αποτέλεσμα δεν έχει.
Βουνό που έπεφτε κατά πάνω μου και έβλεπα τη μαύρη σκιά του να με πνίγει και τον τρόμο μη με πλακώσει να ζωντανεύει.
Βουνό που χρειάστηκε να κλείσω τα μάτια να μην το βλέπω, να πάρω τη σκέψη μου από πάνω του, να πάρω βαθιές ανάσες και να ξέρω πως δεν έχει καμία σημασία να κρατηθώ.
Όσο κρατιέσαι δεν αφήνεσαι κι όσο δεν αφήνεσαι το άλλο χέρι που σε κρατάει έχει περιορισμένες δυνατότητες κι ακροβατείς.
Φαύλος κύκλος.
Μέχρι που ένας εφιάλτης με ξύπνησε. Έκανα ντουζ, ήπια νερό και χάθηκα σε σκέψεις συνειδητοποιώντας στο βαθμό του δυνατού το μέγεθος της εξάρτησης. Κι όμως.
Δε με κρατούσα πια εγώ έτσι κι αλλιώς.
Εγώ δεν άφηνα άθελά μου να με κρατήσει εξ ολοκλήρου εκείνος. Εκείνος που έτσι κι αλλιώς με κρατάει στα περισσότερα καιρό τώρα.
Βαθιά ανάσα και ανακούφιση. Σκέφτομαι εμένα σα πηλό στα χέρια του. Το βουνό χάνεται. Οι σκιές του εκλείπτουν.
Το μόνο που ξέρω είναι πως δεν βλέπω άλλον δρόμο. Κανέναν.

 

…. 

 

Πολλές φορές τα "βαρύδια" στη ζωή μας, τα βάζουμε εμείς οι ίδιοι. Καχυποψία, φόβος, ανασφάλειες, το "κάηκα στο χυλό, φυσάω και το γιαούρτι", είναι κακοί σύμβουλοι.

Ευτυχής η συγκυρία να βρεθεί ο άνθρωπος που θα μπορέσει να περάσει μέσα από κλειστές πόρτες και να τις ξεκλειδώσει.

 

Πολύ σωστο