ΘΕΛΩ

Ο φούρνος σου και το γεφύρι της Άρτας.... Πρόσεξε μην έχουν καμιά συγγένεια  

 

Θέλω.... τον ουρανό με τα άστρα...
ΘΕΛΩ κάποιον να με πάρει αγκαλιά, να δείξει κατανόηση και να μου πει πως για μια φορά ΔΕΝ φταίω εγώ για όσα μου συμβαίνουν!!

Επίσης... Θέλω κάποιος να έρθει να βγάλει βόλτα τα σκυλιά μου, βαριέμαιιιιιι  

 

Θελω αυτή τη φορμα μονοκερο.. ..πληρωνω οσο οσο!!!!

 

Θέλω να σταματήσουν να με θεωρούν δεδομένο.Γιατί θα τα πάρω καμια στιγμή και γαμώ τον διάολο τους, θα τους καταστρέψω.

 

Σιγά ρε οδοστρωτήρα!!!!

 

Αμαν,δεν μου εχεις δείξει τέτοιο προσωπακι...Εχεις και κακο προσωπο.. ?Ειμαι σιγουρος οτι για αυτο το προσωπο βαζεις μασκα  ..!!!Αποδειξε το αντιθετο,αν μπορεις..χιχιχι

 

Χαχαχα...Σε έυχαριστωωω ...Τωρα θα παρακαλαω και εγω για τα 'θελω' σου...  !!!

 

Ύπνο!    

 

Θέλω, ένα μαξιλάρι, το αρκουδάκι μου και μία κουβερτούλα...
Όχι, δεν θέλω να κοιμηθώ, θέλω να ξεχάσω το τώρα και να θυμηθώ το "τότε"...

 

@Whip and Roses ,θέλω να διαβάσεις αυτό:

Υπάρχουν πολλά αξιώματα. Κάποια εκ πείρας αυταπόδεικτα, κάποια άλλα πιο φθαρτά. Τα πρώτα σε θυμώνουν, γιατί είναι η φύση τους αυταρχική κι απαιτούν να τα δεχτείς, χωρίς πολλά πάρε-δώσε. Τ’ άλλα, ευτυχώς, τα στήνεις στον τοίχο και τα σημαδεύεις με την επιμονή σου.

Από εκείνο το «ό,τι δε σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό» μέχρι το χρόνο που τα πάντα θεραπεύει, φτάνουμε εκεί που λένε, πως οι άνθρωποι δεν αλλάζουν.

Αλήθεια είναι. Οι άνθρωποι αλλάζουν μονάχα δύσκολα και ποτέ αναίμακτα. Αλλάζουνε προς το καλό και συχνότερα προς το κακό. Αλλάζουνε με μια σφαλιάρα της ζωής ή μ’ ένα χάδι γιατρειάς. Κι αλλάζουνε στα σίγουρα, εκείνοι που αγαπήθηκαν ή πόνεσαν πολύ.

Ο πόνος είναι δάσκαλος, αξίωμα κι αυτό, που σου μαθαίνει μια αλλιώτικη αλφαβήτα. Από το «α» της αγάπης, σε πάει στο «π» της προδοσίας, με μια ειρωνική στάση στο «ε» της εμπιστοσύνης, έτσι, για να δεις τι είχες κι έχασες.

Πόνος που σε ρημάζει και που αν τον ζήσεις μια φορά, τρέμεις ίσως για πάντα. Φοβάσαι μήπως κάνει και σ’ επισκεφτεί ξανά, είναι χλωμό, λες, ν’ αντέξεις δεύτερη φορά την παρέα του. Εκεί, σ’ αυτό το πάντρεμα του πόνου με το φόβο, γεννιέται η αλλαγή σου. Σε ποιον να παραδοθείς και ποιον να πιστέψεις, έχοντάς τον να καραδοκεί για ένα ακόμη μεγαλύτερο χτύπημα;

Αμύνεσαι, λοιπόν, με μια επίθεση στον ίδιο σου τον εαυτό. Του αλλάζεις κάθε τρωτό σημείο, του ακονίζεις τις σκουριασμένες άμυνες, του φοράς και μια πανοπλία για τ’ άτιμα τα βέλη του έρωτα, κι έτοιμος. Ένας άλλος εαυτός, εκπαιδευμένος να μην πονάει και να μη νιώθει, φυσικά.

Είναι διπολικός, όμως, ο πόνος. Απ’ τη μια μπορεί να σε τσακίσει, απ’ την άλλη να σε λυτρώσει. Όταν πονέσεις για κάποιον που άφησες άδικα να φύγει ανεπιστρεπτί απ’ τη ζωή σου, και πάλι αλλάζεις. Πληρώνοντας το τίμημα, αν μη τι άλλο μετανιώνεις κι επαναπροσδιορίζεις. Και πάλι θα περάσεις δια πυρός και σιδήρου, με τη διαφορά ότι μέσα απ’ τα λάθη σου, εσύ θα φύγεις αγκαζέ με το σωστό.

Τη συγκλονιστική, όμως, αλλαγή, εκείνη την όμορφη, που τη βλέπεις ν’ ανθίζει τους ανθρώπους και να εξημερώνει τ’ αγρίμια, μόνο η αγάπη μπορεί να τη φέρει. Μόνο η υπερβολική αγάπη μπορεί να γιατρέψει και τις βαθύτερες πληγές, με τρόπο τέτοιο, που να μη φαίνεται μετά ούτε σημάδι.

Οι αγάπες του κιλού θα προσπαθήσουν να κολλήσουν τα σπασμένα σου, όπως-όπως, οι λίγες και πραγματικές, θα τα λιώσουν στη θέρμη τους και θα τα δημιουργήσουν απ’ την αρχή. Θα καταφέρουν με τον καιρό να σ’ εξημερώσουν και πάλι, να σε γλυκάνουν και να σ’ αναστήσουν. Ποτέ δε θα σ’ αφήσουν όπως σε βρήκαν, όπως κι οι προηγούμενες, δε θα σε βρουν ποτέ όπως σ’ άφησαν.

Πάντα θα υπάρχουν κι ανεπίδεκτοι, στην αγάπη, αλλά και στον πόνο. Άνθρωποι που ούτε γιατρεύτηκαν, αλλά ούτε και μετάνιωσαν ποτέ πραγματικά. Όση στοργή κι αν πήραν, όσο πόνο κι αν ένιωσαν. Ναι, οι άνθρωποι αυτοί, πιθανό να μην μπορούν ν' αλλάξουν ποτέ. Κι αν ακόμα αλλάξουν, εσύ δε θα ‘σαι εκεί για να το δεις.

Ιωάννα Κακούρη

http://www.healingeffect.gr/2016/02/blog-post_52.html

 

θελω μεχρι το βραδυ να μην θυμαμαι τιποτα απο το παελθον μου.....να διωξω τους ανθρωπους που με κρατανε πισω...σαν ενα μαγικο ραβδι να τα εχει διαγραψει ολα....να εχω νεα ανασα για το μελλον τοσο οστε μια ανασα μου να δινει αρωμα σε ενα μαραμενο λουλουδι...ενα χαδι μου λαμψη και ενα αγγιγμα μου ζωντανια.......γινετε???

 

@peleas , θέλω να σε ευχαριστήσω από τα βάθη της καρδιάς μου... Είχα ανάγκη να το διαβάσω, η αλήθεια είναι. Δεν θέλω καν να σκεφτώ πόσο πολύ "κολλάει" σε όσα περνώ, σε όσα ζω... Με "τρομάζει" λίγο, για να πω την αλήθεια. "Κάποιος καταλαβαίνει" σκέφτεσαι, χαίρεσαι και ηρεμεις λιγάκι...