ΘΕΩΡΙΑ ΚΑΙ ΠΡΑΞΗ, ΔΥΟ ΚΟΣΜΟΙ....

Νομίζω πως κάτι άλλο προσπαθεί να πει η @margarita_nikolayevna αλλά θα ήταν καλύτερα να μας το εξηγήσει η ίδια...

Έχω και εγώ πάνω κάτω την ίδια απορία..

Αλλά μια εξήγηση ίσως λύσει την παρεξήγηση και πάμε παρακάτω, γιατί μας έχει υποσχεθεί και την ιστορία της, μην το ξεχνάμε και αυτό...

 

 

Όπως είπατε: κάλλιστα  
Όμως εγώ δεν θέλησα να δώσω το κάλλιστο, αλλά το χείριστο σενάριο.
Τα όσα ανέφερα παραπάνω δεν τα ανέφερα ως αναγκαστικά και αναπόφευκτα.
Ο νηματοθέτης χώρισε δυο "κόσμους", αυτόν της θεωρίας και αυτόν της πράξης.
Κι εγώ θέλησα στην απάντησή μου να δώσω τα ακραία (κατά τη γνώμη μου πάντα) όρια των δυο κόσμων για να δείξω ότι αυτοί οι κόσμοι μπορούν να συγκεραστούν κι εκεί που θα συγκεραστούν προκύπτει το καλό (ή καλύτερο ή κάλλιστο  ).
Ακραία όρια του κόσμου της θεωρίας πχ είναι ο ιδεαλισμός και ο νομιναλισμός, στρεβλά και τα δυο κατά τη γνώμη μου. Φυσικά όταν η θεωρία είναι αποτέλεσμα στοχασμού και αναστοχασμού, δεν είναι κάτι κακό, ίσα - ίσα.
Ακραίο όριο του κόσμου της πράξης είναι ο άκρατος εμπειρισμός. Επίσης στρεβλό κατά τη γνώμη μου.
Ελπίζω τώρα να έκανα πιο ξεκάθαρη τη θέση μου  

 

Και πάμε τώρα για το βίωμα (μου). Αλλά και τη θεωρία (μου). Και πώς αυτά τσακώθηκαν και συνεργάστηκαν και ξανατσακώθηκαν και φτου και από την αρχή για να μου δώσουν την εμπειρία μου  

Ήταν στις αρχές αυτής της δεκαετίας, όταν ακόμη η σούπα κόχλαζε και τα βατραχάκια δεν είχαν παραδοθεί στον ζεστό χυλό.
Κάπου εκεί λοιπόν, ένα ηλιόλουστο μεσημέρι, γυρνούσα από μια πορεία στο κέντρο της Αθήνας.
Το τότε αφεντικό (στο εξής Α) μου είχε πει να περάσω από το μικρό σπιτάκι του στο κέντρο.
Είχε ζητήσει να είμαι όμορφη και περιποιημένη. Με την "αναίδεια" που σε διακρίνει πριν μισιάσει η δεκαετία των 20, θεωρούσα πως δεν είχα και σοβαρή ανάγκη το μακιγιάζ για να πληρώ τις εντολές της ομορφιάς και της περιποίησης. Είχα πάρει βέβαια μαζί μου κάτι καλλυντικά γιατί ένα από τα λατρεμένα μας παιχνίδια με τον Α ήταν να μου χαλάει το μακιγιάζ.
Φορούσα ένα φορεματάκι σαλοπέτα. Εντάξει δεν το έλεγες και τέλεια εμφάνιση, εμένα όμως μου άρεσε.  
Προχωρούσα λοιπόν προς το μικρό σπιτάκι σκεπτόμενη πώς συνταιριάζει η έννοια της υποτακτικής/σκλάβας με το να είσαι στην πρώτη γραμμή της πορείας, να δίνεις το σύνθημα και να νιώθεις μια έξαψη ενθουσιασμού από αυτό. Σκεφτόμουν πως εφόσον και τα δυο είναι ελεύθερη επιλογή, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Και αναστοχαζόμουν και αναστοχαζόμουν ώσπου έφτασα και χτύπησα κουδούνι.
Ανέβηκα και μου άνοιξε την πόρτα. "Δεν σου είπα να είσαι περιποιημένη;;;" μου είπε. Χμ... εντάξει, αφού μου έδωσε και φιλί με δάγκωμα στο χείλος, του άρεσα έτσι κι αλλιώς, ησύχασα  
Μέσα στο σπιτάκι ήταν άλλος ένας άνδρας (Ν στο εξής). Φίλος του αφεντικού. Τον χαιρέτισα περιχαρής κι άρχισα να παρλάρω για τα της πορείας. "Αχχχχχχχχχχχχ η σκλάβα μου η σοσιαλίστρια" αναφώνησε το αφεντικό, "πότε θα σε κλειδώσω σε κανένα μπουντρούμι να μην κάνεις ρούπι δεν ξέρω" συνέχισε. "Το αυτό προσδοκούμε κι ημείς" του απάντησα.
Ο Ν γέλαγε. "Είδες τι τραβάω;" του λέει ο Α. "Ταλαίπωρε" του είπε ο Ν και συνέχισε να γελάει.
"Να σας φτιάξω τσαγάκι; Καφεδάκι;" προσφέρθηκα.
"Επιτέλους και μια σοβαρή ένδειξη της θέσης σου" αστειεύτηκε ο Α.
Προθυμοποιήθηκα (για την ακρίβεια λύσσαξα) να τους ανάψω και το ναργιλέ. Ήταν δώρο μου προς τον Α που είχε πριν λίγες μέρες τα γενέθλιά του και ήθελα να το χρησιμοποιεί οπωσδήποτε.
Έγινε και αυτό.
Ο Ν δεν είχε ξαναδοκιμάσει. Και στον Α νομίζω ότι πιο πολύ άρεσε η διάθεσή μου να κάνω το τελετουργικό ξανά και ξανά, παρά ο ίδιος ο ναργιλές.
"Να γίνω και όμορφη τώρα;" ρώτησα τον Α. "Πιο όμορφη από ότι είμαι ήδη δηλαδή αν πούμε ότι αυτό είναι δυνατόν" του είπα αστειευόμενη στο αυτί.
"Άντε τρέχα" μου λέει με το απαραίτητο μπατσάκι στον ποπό. "Αν και σου είχα πει...".
Όσο βαφόμουνα ήρθε στο μπάνιο κι άρχισε να με χουφτώνει και να με ζουλάει.
Πάντα μου άρεσε να με ζουλάει συνέχεια.
Δεν είχα καταλάβει ακριβώς τι ρόλο έπαιζε ο Ν εκείνη τη μέρα εκεί αλλά δεν με ένοιαζε και πολύ...
"Μέσα θα κάνεις ό,τι ακριβώς σου πω. Αν κάτι σε ενοχλήσει πέραν του σημείου που αντέχεις -αλλά όχι βλακείες και νάζια- θα μου κάνεις νόημα με τα μάτια. Ναι; Δεν θα μιλήσεις όμως, απλά νόημα με τα μάτια. Συνεννοηθήκαμε;;" μου είπε, με αυστηρό τόνο στο τέλος.
"Μάλιστα" του απάντησα. Κάτι πήρα μυρωδιά αλλά όχι και πολλά πράγματα.
Μπήκα στο δωμάτιο εξίσου περιχαρής, όπως έφυγα. Οκ, εξάλλου, νόημα με τα μάτια... δεν χρειαζόμουν κάτι άλλο.
Ο Ν έκανε ναργιλέ.
"Ωραίος ο ναργιλές;" του λέει ο Α.
"Ναι αμε, δεν το περίμενα" του απαντάει ο Ν.
"Πάει και με το τσιμπούκι! Και τι τσιμπούκι, πίστεψέ με... Δείξτου μικρή μου" μου λέει χωρίς να με κοιτάξει.
Δεν με σόκαρε αυτό που μου είπε να κάνω βέβαια. Ποτέ όμως μέχρι τότε δεν με είχε δώσει κανείς σε κάποιον άλλο. Και η παρουσία του Α σε κάτι τέτοιο μου έδινε μια ασφάλεια από την άλλη, όσο είχα ποτέ φανταστεί κάτι τέτοιο, το είχα φανταστεί χωρίς την παρουσία του Α (του οποιοδήποτε Α) στον ίδιο χώρο, μου έφερνε μια κόμπλα αυτή η φυσική παρουσία.
"Μπορώ;" ρωτάω τον Ν πιάνοντας το φερμουάρ του.
"Ε; Ναι" μου απάντησε, μάλλον εξίσου κομπλαρισμένος με μένα και αυτός ή και παραπάνω.
Είναι κάτι που πάντα απολαμβάνω αυτό που έκανα. Όμως εκείνη ήταν η πρώτη φορά που αναρωτιόμουν αν καλώς ή κακώς το απολάμβανα εκείνη τη στιγμή. Και δηλαδή τώρα εγώ έπρεπε να το απολαύσω ή όχι; Τι κάνουν δηλαδή σε αυτές τις περιπτώσεις; Το απολαμβάνουν; Ή όχι; Τι να ήθελε ο Α από μένα; Να το απολαύσω ή όχι; Πωπω... Δεν ήξερα τι έπρεπε να κάνω, τι χαζή, δεν είχα σκεφτεί ποτέ να ρωτήσω...
Πωπω... Και αν καταλάβει ότι το απολαμβάνω και τον χαλάσει;
Από την άλλη αν σταματήσω να το απολαμβάνω και δεν θέλει από μένα να σταματήσω;;;;
Αυτές οι σκέψεις σπινιάριζαν στο μυαλό μου μέχρι ο Α να μου τραβήξει το κεφάλι και να μου τρίψει τα μούτρα μου στο δικό του παντελόνι.
Πήγα να συνεχίσω στον Α αλλά μου είπε "μη". Κι έτσι έμεινα εκεί πέρα με στο σπιράλ του "να μ'αρέσει ή να μη μ'αρέσει;;;;" στο κεφάλι μου.
"Προφυλακτικό οπωσδήποτε" άκουσα τον Α να λέει στο Ν.
Οκ!!!!!!!!!!Τώρα αυτό που θα έρθει να μου αρέσει ή όχι;;;;;;;;;;;;; Δεν με βοηθάς αφεντικό... Δεν με βοηθάς... Να μου αρέσει ή όχι; Τι είναι υποταγή;; Πού σταματά η αυτοδιάθεση; Και πώς ιεραρχείς δυο επιλογές;;;;; Να μου αρέσει ή όχι;;;;
Εντάξει, αφού δεν απαγορεύεται ρητώς, ας μου αρέσει... αποφάσισα, μάλλον δίνοντας δικαιολογία στον εαυτό μου.
Κοίταξα τον Α, δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς, έπρεπε κάτι να μου πει, να με βοηθήσει.
Χαμογέλασε και μου έκανε νόημα συγκατάθεσης."Χύσε" έκανε με τα χείλια του.
Ουυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυφφφφφφφ... Πιο πολλή ήταν η απόλαυση ότι επιτέλους μου είπε την να κάνω. Όχι ότι η άλλα απόλαυση ήταν κακή, να λέμε την αλήθεια   
....
"Είμαι σίγουρος ότι δεν μου έκανες νόημα με τα μάτια" μου είπε αφού ο Ν είχε φύγει κι εγώ με ραστώνη Μεξικάνου κάτω από τον κάκτο τελείωνα το ναργιλέ.
"Το ξέρω ότι είστε σίγουρος" του είπα.
"Πώς τα πήγα;" ανασηκώθηκα στα γόνατά μου και τον γύρισα και τον κοίταξα. Καθόταν χαλαρός στην πολυθρόνα από πάνω μου.
"Τέλεια! Μπράβο σου!" με φίλησε.
"Τώρα όμως θέλω ανταμοιβή" του είπα και του δάγκωσα το φερμουάρ από το τζην.
"Αυτό που ζητάνε και οι σκλάβες ανταμοιβή με ξεπερνάει" ξεκαρδίστηκε στα γέλια. Ε καλά τώρα... Δεν τον χάλασε και η ανταμοιβή που ζήτησα (και πήρα)...     

 

Για εμένα ναι. ... 
Μου λύθηκε η απορία. ....

 

Η απόσταση μεταξύ θεωρίας και πράξης είναι η απόσταση μεταξύ γης και σελήνης. Αυτό όμως έχει να κάνει με το τι θέλω να κάνω και τι κάνω στο τέλος τελικά. Τώρα όσον αφορά τον κόσμο του εναλλακτικού ερωτισμού, είναι πολύ αστείο πάντως που βγαίνουν όλοι οι γκουρού και διδασκαλοι και απαγορεύουν γνώμες άλλων ανθρώπων, για τους οποίους έχουν την εντύπωση ότι δεν έχουν τις κατάλληλες εμπειρίες. Και το παίζουν κι όλας κι αρχιδατοι επειδή υποτάσσουν τις ήδη υποταγμενες. Βασικά όλοι οι άνθρωποι κουβαλούν τις εμπειρίες και τα βιώματά τους. Ο εναλλακτικός ερωτισμός είναι ερωτισμός, καυλα, επιθυμία, επικοινωνία, αυτογνωσία και γενικά είναι πρώτα απ όλα Ανθρώπινες σχέσεις και συμπεριφορές. Οποτε...καληνύχτα σας. :-D

 

3 βδομάδες πριν την πρώτη συνάντηση....

-Σου αρέσει ο περιορισμός;
-Δεν ξέρω δεν έχω δοκιμάσει...
-Θα ήθελες;
-Ναι....

2 βδομάδες πριν την πρώτη συνάντηση...

-Το σπίτι είναι έτοιμο όπως ακριβώς το έψαχνα... τα ρούχα σου και οι μπότες σου έχουν αποσταλεί... κι εσύ θέλω να φτιάξεις μερικά πράγματα που θα χρησιμοποιήσεις.
Θέλω να πάρεις ένα χοντρό καλσόν, να φτιάξεις ένα ζευγάρι γάντια με χειροπέδες που να δένουν σε ένα κολάρο, ένα γκακ με κρίκο, μια σφήνα με ουρά, τα ανάλογα αυτάκια και ακόμα ένα καλσόν στο χρώμα του ποδιού και ένα διχτυωτό...
Τα θυμάσαι;
-Τα σημείωσα....

1 βδομάδα πριν την συνάντηση

-Όλα είναι έτοιμα... Είσαι έτοιμη για το σαββατοκύριακό;
-Μάλιστα..
-Αν έχεις δεύτερες σκέψεις θέλω να μου το πεις.
-Όχι δεν έχω...

Σαββάτο απόγευμα...

Φτάνω έξω από την κύρια είσοδο της πολυκατοικίας.... Παίρνω μια βαθιά ανάσα και χτυπώ το θυροτηλέφωνο...
Ακούω τον ήχο του ακουστικού μα καμία απάντηση...
-Εγώ είμαι... λέω με τρεμουλιαστή φωνή και ακούω το κουδουνάκι...
Ανεβαίνω στον όροφο... είναι μόνο μια πόρτα μπροστά μου...
Έχει μια μικρή χαραμάδα...
Σπρώχνω και κοιτάζω μέσα....
Ένας μακρύς διάδρομος οδηγούσε στο σαλόνι... κι ένας λίγο μικρότερος στην κρεβατοκάμαρα και το μπάνιο....
Μπαίνω και κλείνω την πόρτα πίσω μου...
Ησυχία... το μόνο που ακούγεται είναι τα ξύλα από το τζάκι...
Χαμογελάω... μου αρέσει να χαζεύω την φωτιά... με ηρεμεί και το Ξέρει...
στρίβω προς το μπάνιο...
πετώ τα ρούχα μου και χώνομαι μέσα....
Ρίχνω ζεστό νερό πάνω μου για να χαλαρώσω από το ταξίδι...
Αρπάζω την χνουδωτή πετσέτα και κλείνομαι μέσα...
Έπειτα είναι η σειρά της κρεβατοκάμαρας...
Τα ρούχα μου με περιμένουν εκεί...
Βγάζω από την βαλίτσα μου τα καλσόν....
φοράω πρώτα το μπεζ... έπειτα το μαύρο δίχτυ....
χωρίς εσώρουχο...
την δερμάτινη φουστίτσα με τα κορδονάκια της....
και τον υπέροχο μαύρο κορσέ... τον σφίγγω γύρω μου και το μισό μου στήθος είναι έτοιμο να εκραγεί έξω από τον δερμάτινο δεσμώτη του...
Γυρίζω το βλέμμα και βλέπω τις μπότες μου...
Χαμογελώ... Υπέροχες!!! Μαύρες,ψηλές, πάνω από το γόνατο... Τις λατρεύω...
κάθομαι και τις φοράω....
βλέπομαι στον καθρέφτη και μου αρέσει αυτό που βλέπω...
παίρνω κοντά μου τα καλλυντικά μου και κάνω το slut βάψιμο που Ζήτησε...
Έτοιμη...
κοιτάζομαι μια τελευταία φορά...
όλα έτοιμα...
πέφτω στα γόνατα και πηγαίνω προς το σαλόνι...
Τον ακούω να μιλάει στο τηλέφωνο... ωχ... γμτ... να μην τον διακόψω.....
σαν μα με Κατάλαβε όμως Έρχεται και με αρπάζει από την κοτσίδα...
χαμογελάω...
πόσο καλά με Ξέρει...
καθόμαστε δίπλα από το τζάκι... Εκείνος στην πολυθρόνα κι εγώ δίπλα Του στο πάτωμα...
μου Χαϊδεύει τα μαλλιά καθώς συνεχίζει με το τηλεφώνημά Του.
Κλείνει... Παίρνει μια βαθιά ανάσα και γυρίζει με κοιτά χαμογελώντας.
-Είσαι πολύ όμορφη.... Σήκω να σε δω.
σηκώνομαι...
-Σου πάνε πολύ τα ρούχα... είσαι όπως ακριβώς σε φανταζόμουν...
παύση...
-Είσαι έτοιμη;
-Μάλιστα.
-Θυμάσαι την λέξη σου;
-Ναι την θυμάμαι...
Φεύγει και φέρνει επιστρέφοντας μια μικρή βαλίτσα...
Μέσα σίγουρα έχει και όλα όσα έφτιαξα...
Αισθάνομαι ένα σφίξιμο στο στομάχι...
-Δεν θέλω να κλείσεις τα μάτια σου ούτε στιγμή... ούτε να κοιτάξεις αλλου... θέλω να βλέπεις μόνο εμένα.

Μέχρι να τελειώσει το Σαββατοκύριακό μας δεν ασχοληθήκαμε με τίποτε άλλο παρά μόνο ο ένας με τον άλλο...
Δοκίμασα αρκετές πρακτικές περιορισμού και κατάλαβα το πόσο χαλαρή μπορεί να αισθανθεί κάποια ακόμα και δεμένη... Ένοιωσα δυνατά συναισθήματα μέσω του περιορισμού... Όπως βαθιά επιθυμία να Τον αγγίξω και να μην μπορώ!!!! κι αυτό να μεγαλώνει την επιθυμία μου ακόμα περισσότερο... Ένοιωσα πως είναι να λαμβάνεις μικρές μικρές δώσεις απόλαυσης που στο σύνολό τους να γίνονται μια τεράστια ικανοποίηση
και πάνω από όλα ένιωσα στο πετσί μου την χαρά την ανταμοιβής έπειτα από ένα μεγάλο διάστημα υπομονής  

 

Το απόσταγμα μιας όμορφης εμπειρίας....

Να είσαι καλά  

 

Prelude

"Προφανως αστειευσαι"
"Γιατί ρε συ;"
"Μαλακα θέλεις να πας στην Ισπανία με έναν άντρα που καλά καλά δεν ξέρεις να κάνετε... πως το λένε αυτό που θέλετε να κανετε;"
"BDSM"
"Α γειά σου απαυτο. Ρε συ αν στο έλεγα εγώ τι θα έλεγες;"
"Ότι είσαι τρελή"
"Έ ωραία. Άρα πες του ή να έρθει Αθήνα ή οκ κάτι να γίνει άλλο. Και μου λες να είμαι... Τι να ειμαι;"
"Το safe call"
"Τι safe call παιδί μου;! ΆΜΑ ΣΕ ΣΦΑΞΕΙ ΚΑΙ ΣΕ ΘΆΨΕΙ ΣΤΗΝ ΙΣΠΑΝΊΑ ΤΙ ΘΑ ΠΩ ΣΤΗ ΜΆΝΑ ΣΟΥ;"

Η Κατερίνα. Πόσο τη λατρεύω αυτή τη γυναίκα. Βέβαια εκείνη τη στιγμή δεν με βοηθούσε. Σίγουρα με προστατευε αλλά δεν με βοηθούσε γιατί έδινε βήμα σε όλες μου τις φοβίες που σιωπηλα κουνούσαν το κεφάλι τους καταφατικα όσο εκείνη μιλούσε.

"Πφτ καλά λυσαξες! Δε θα πάω!" λέω και κοιτάω την ώρα.

Το αεροπλάνο έφευγε σε 5 ώρες. Άρα σε 3 έπρεπε να φύγω. Αν ήθελα να πάω, που δεν ήθελα γτ σίγουρα θα με εσφαζε. Αλλά γιατί να με εσφαζε; Δλδ αν ήθελε να σφαξει δεν μπορούσε δα να βρει μια ντόπια; έπρεπε να σφαξει σώνει και ντε εμένα;

Στέλνω μνμα γτ σιγά μην έπαιρνα το θάρρος να του μιλήσω από το τηλέφωνο.

"Κάτι προέκυψε. Ίσως τελικά δεν τα καταφέρω"
"Το αεροπλάνο μου φτάνει μισή ώρα μετά το δικό σου. Εάν δεν είσαι στο αεροδρόμιο θα φύγω και θα ξεχάσω και το όνομα σου"

Κοιτάω την Κατερίνα.
"Θα πας έτσι δεν είναι;"
"Έχω ήδη φύγει Κατερίνα"

Στο αεροπλάνο οι σκέψεις μου είχαν ξεφύγει. Σκεφτόμουν την Κατερίνα στου πρετεντερη πλάτη στην κάμερα, με το ξωπλατο της Ασπασίας από το Dolce Vita να λέει "εγω το θύμα το ήξερα παιδιωθεν" και μια γέλαγα μια ένιωθα το σάλιο μου να μην μπορεί να κατέβει.

Μαδρίτη. Στο αεροδρόμιο γινόταν πανικός. Οι καταιγίδες συνεχίζονταν για τρίτη μέρα και ο κόσμος που είχε εγκλωβιστει ήταν άπειρος.

"Εντάξει. Μπορεί να μην έρθει εκείνος. Μπορεί να μην μπορεί να προσγειωθει το αεροπλάνο του και να μην έρθει. Θα κοιμηθώ δύο βραδια στο αεροδρόμιο και μετά..."

Τηλέφωνο.
"Έφτασα νωρίτερα και είμαι στο καφέ"

Ίσως η μοναδική μου σκέψη καθώς τον πλησιάζα ήταν ότι τουλάχιστον αν με σκοτωνε και με εθαβε όπως πλέον ακραδαντα πίστευα, θα τον έβρισκαν από τις κάμερες του αεροδρομίου.
Πουτανες ταινίες όπως έχω ξαναπεί.

Τον βλέπω. Ήταν τόσο μα τόσο όμορφος που ήθελα συνεχώς να τον ρωτήσω τι σκατα έκανε μαζί μου...

Ξενοδοχείο.

"Γδυσου και γονατισε"
Ξεκινάω να βγάλω τα ρούχα μου. Λογοδιαρροια. Λέξεις άπειρες, οτιδήποτε μπορούσε να αποσπάσει την προσοχή του έστω και λίγο από πάνω μου.
"Σιωπή. Δεν θα μιλήσεις άλλο για τωρα ναι;"
Κουνάω το κεφάλι ενώ βγάζω και το τελευταίο ρούχο που φορούσα. Ήταν ανάγκη να έχει ΤΌΣΟ φως αυτό το δωμάτιο;! Με κοιτάει επίμονα. Ανοίγω το στόμα μου να του πω οτι έχω παχύνει λίγο τελευταία αλλά με αγριοκοιταξε πριν μιλήσω οπότε όπως το σκέφτηκα έτσι και το καταπια.

Σηκώνεται όρθιος και βγαζει τη ζώνη του.
"Γονατισε δίπλα μου" λέει και γονατισα διστακτικά στο πλάι του.
Περνάει τη ζώνη του στο λαιμό μου, τη σφιγγει και με τραβάει μπροστά στον καθρέφτη του δωματίου.
"Σαρεσει αυτό που βλεπεις;" με ρωτάει.
"Πολυ" απαντάω.
"Ψέμματα λες" απαντάει και με χτυπάει με πολύ δύναμη στον κωλο.

Αυτό ήταν. Αυτή ακριβώς η στιγμή. Ή θα σηκωνομουν πάνω να του σπάσω το κεφάλι και να φύγω ή θα το συνεχιζα. Στο κεφάλι μου ουρλιάζαν 1000 σκέψεις... φεμινισμος, ισότητα, ανωμαλια, τι θα πουν οι γείτονες, τι θα έλεγαν οι δικοί μου, τι μου συμβαίνει, τι πρόβλημα έχω.... Ήθελα να βάλω τα κλάματα κι να του πω οτι κάποιο λάθος έχει κάνει κ εγώ δεν είμαι για αυτά και ίσως απλά να γυρίσω Αθήνα εντός πενταλεπτου.

Τη δεύτερη δεν την περίμενα καν παρόλο που τον κοιτούσα καρφωτα στα μάτια.

"Μαρεσει αλλά ντρέπομαι" απαντάω.

Σηκώνει το χέρι του αποτομα χωρίς να μιλησει.

"Και φοβάμαι!" φωνάζω ελάχιστα πριν το χέρι του χτυπήσει με δύναμη τον κωλο μου και πάλι.

Χαμογελάει.
"Πολύ ωραία. Μπορούμε νομίζω να αρχίσουμε."

------
Σαν σήμερα κλείνουν 10 χρόνια από τότε.
Την καλημέρα μου.

 

Όμορφες εικόνες που σε γεμίζουν χαμόγελα  
Ευχαριστούμε .
Οι εμπειρίες σου είναι πρότυπο

 

Ε!! Αφού χρόνια κλείνουν 10 χρόνια σήμερα, να τα εκατοστήσεις  

 

Ίσως το δικό σου ποστ κι ένα ακόμη, να δικαιολογούν την ύπαρξη αυτού του νήματος, με διαφορά όμως, λόγω της βαθιάς και ανυπόκριτης αυθεντικότητάς τους. Το χάρηκα πραγματικά... 

 

Σας ευχαριστώ πολύ για τα καλά σας λόγια. Πραγματικά.