ΘΕΩΡΙΑ ΚΑΙ ΠΡΑΞΗ, ΔΥΟ ΚΟΣΜΟΙ....

Κατ' αρχην να πω ότι μου αρέσει πολύ μα πολύ αυτό το νήμα για αρκετούς λόγους.
Δεν θα μακρηγορήσω. Δεν θέλω να μοιραστώ εμπειρία, σχετικά άπειρη κι εγώ αλλά κυρίως για προσωπικούς λόγους.
Θα ήθελα μόνο να πω ότι το πρόβλημα δεν είναι οι άπειροι και έμπειροι βδσμερς αλλά ο σεβασμός μεταξύ τους. Φυσικά να εκφέρουμε άποψη και οι καινούργιοι αλλά χωρίς να προσβάλλουμε γενικά.
Διάβασα πράγματα για εμένα ίσως ακραία. Που δεν θα τα έκανα. Και τι με αυτό; Πρέπει να τα σχολιάσω ως σωστά ή λάθος; Δεν θα σεβαστώ κάποιον που είναι αρκετά γενναιόδωρος ώστε να μου διηγηθεί κάτι προσωπικό;
Το να έχω γενικά απόψεις και αντίληψη παρά την απειριά μου νομίζω θα έπρεπε να είναι αποδεκτό. Το να προσβάλλω τις συναινετικές επιλογές των άλλων, όχι. Συγγνώμη για την εκτός θέματος παρέμβαση. Μου αρέσει αυτό το νήμα και θέλω να συνεχιστεί χωρίς επικρίσεις.

 

Πολύ ωραία ελληνικά !  

 

Υπέροχο!!! Απλά υπέροχο!!!

 

Ευχαριστώ.....

Για όσους με γνωρίζουν καταλαβαίνουν γιατι μια τέτοια σκηνή είναι από τις αγαπημένες μου  

Καθώς και γιατί το χαίρομαι να βλέπω μια τέτοια σκηνή να παίρνει σάρκα και οστά.....

 

Δάκρυσα σε κάθε Σ/σας κατόρθωμα!!!!
Υ/υπέροχοι πραγματικά.
Αισθάνθηκα πως ημου εκεί παρατηρητής.
Ευχαριστώ πολύ που το μοιραστήκατε μαζί μας.

 

........ 

 

Και είσαι κούκλος όταν παίζεις με τις κούκλες σου, άτιμε... 'Αναψα τώρα. Πάω να ρίξω καμμιά 300αριά...   Α.

 

Μαρτυριάρα. ......  

 

Μαθαίνοντας να μένω ακίνητη...

Σσσσ...
Χαλάρωσε.... Είπε και τα χέρια του ταξίδεψαν στην πλάτη μου και τους γλουτούς μου βάζοντάς με στη σωστή θέση...
Έπειτα απομακρύνθηκε και πλησίασε το πιάνο.
Ξεκίνησε το μετρονόμο....
Τακ... τακ... τακ...τακ....
Με πλησιάζει στο αφτί...
Κάθε πέμπτο τακ.... και στέκεται πίσω μου...
Ξεροκαταπίνω... Προσπαθώ να αφοσιωθώ στον ήχο του μετρονόμου....
Ξεκινά....
Τα γόνατά μου λυγίζουν....
Ξαναστέκομαι....
Ξανά από την αρχή...
προσπαθώ...
Αλλα τρέμω...
Το τακ... τακ... τακ... ΜΕ ΤΡΕΛΑΊΝΕΙ!!!!!
Πέφτω κάτω κλαίγοντας με λιγμούς...
Δεν θα τα καταφέρω ποτέ...
Τον βλέπω να απομακρύνεται και να βγαίνει από το δωμάτιο...
Το εκνευριστικό τακ.... τακ... τακ.... δεν σταματά....
γυρίζω και το κοιτάζω με θυμό....
πιάνω ένα μαξιλάρι και του το πετάω...
Φυσικά αστοχώ....
Συνεχίζω να το κοιτάζω...
Τακ... τακ... τακ...τακ...
Σαν να μου λέει... εγώ είμαι η σωτηρία σου... πρέπει να με αγαπήσεις... εγώ θα σου μάθω... να μένεις ακίνητη...
Σηκώνομαι και παίρνω ξανά την θέση μου. Σωστά.
Περιμένω...
Ο ήχος στο κεφάλι μου...
Σιγά σιγά δεν αισθάνομαι τίποτε... Δεν ακούω παρά μόνο αυτόν...
Δεν καταλαβαίνω πόση ώρα περνά...
Είμαι αφοσιωμένη..
Νιώθω το χέρι του πάνω μου....
Δεν μου μιλάει...
Αντιλαμβάνεται την ηρεμία του κορμιού μου...
Αισθάνομαι την πρώτη βιτσιά...
Δεύτερη...
Τρίτη...
Στις δέκα έρχεται από πάνω μου....
Βλέπει το πρόσωπό μου ήρεμο.
Χαμογελά...
Μου χαϊδεύει τα μαλλιά και με τραβά από το κολάρο...
Και τότε τα δάκρυα μου αρχίζουν να τρέχουν ποτάμια...
Είναι ωραίο να αισθάνεσαι ότι κέρδισες ακόμα μια μάχη!!!!

 

Το πιο σκληρο που εχω κανει νομιζω ειναι η αποφαση μου να ειμαι σε μονογαμικη σχεση. Ισως αυτο δεν ακουγεται σκληρο σε καποια ατομα εδω (ισως στα περισσοτερα ατομα ακουγεται φαινομενικα αυτονοητο) αλλα για μενα ειναι κατι εξαιρετικα σημαντικο. Διοτι μεσα σ αυτη τη σχεση περιοριζω το σωμα αλλα και ολο μου το ειναι που απ τη "φυση" του επιθυμει πολυγαμια. Και πιστεψτε η καυλα κι η ματαιωση μιας σεξουλικης επιθυμιας ποναει βαθια τον γυναικειο μου κολπο αλλα κυριως τον πανσεξουαλικο μου εγκεφαλο.


Ελπιζω η παρεμβαση μου να θεωρηθει οσο συσχετιζομενη θεωρω κι εγω πως ειναι.

Φιλικα.
Α

 

[...] Είναι η σειρά μου για ντους...
Μπαίνω στο μπάνιο, γδυνομαι. Ανοίγω το νερό και σκέφτομαι όσα έγιναν.

Το νερό πέφτει κρύο πάνω μου.

Ανοίγω τα μάτια.

Συνειδητοποιώ ότι βρίσκομαι πολύ ώρα εδώ.
Σκουπίζομαι, φορώ τη φούστα και βγαίνω.
Ο Κ έχει δέσει την υ από τα χέρια στο ταβάνι και τα πόδια δεμένα σε spread bar. Μάτια δεμένα και ball gag στο στόμα.
Βλέπω να προθερμαίνει την πλάτη της με το φλογγερ, χαμογελώ και πάω να πάρω τη ζώνη μου.

Άξαφνα σταματάω.

Θέλω να βεβαιωθώ αν είδα καλά.
Δε μπορεί.
Πηγαίνω λίγο πιο πίσω , κι όμως, δε με γέλασε η περιφερειακή μου όραση.
Βλέπω δύο ποτήρια κόκκινο κρασί και ένα μπουκάλι.

Του πιάνω το χέρι και με κοιτά απορημένος.
- Τι είναι αυτό; του λέω.
- Κρασί το λένε, από όσο ξέρω.
- Αλήθεια αστειεύεσαι;

Πιάνω το μπουκάλι, σχεδόν άδειο.

- Συγνώμη αλλά ήξερες πολύ καλά τη γνώμη μου για αυτό. Ζήτησα να μην υπάρχει καθόλου αλκοόλ. Δε μου αρέσει να λειτουργώ έτσι.

- Έλα μικρή μην κάνεις υστερίες τώρα. Εμείς το συνηθίζουμε.

- Εφόσον λοιπόν εσείς το συνηθίζετε και δεν έκρινες σκόπιμο να μου το πεις ποτέ, εγώ αποχωρώ.

Γυρνάω να πάρω τα πράγματά μου και να φορέσω τα υπόλοιπα ρούχα μου.
Δεν τον ένοιαξε καν, γέλασε υποτιμητικά και συνέχισε το έργο του.

Είμαι στο κατώφλι της πόρτας, κοιτώ μία την υ , μία αυτόν.

Περνώ και κλείνω πίσω μου την πόρτα.

Είχε φαίνεται το δικό του σχέδιο. Μου απέκρυψε εσκεμμένα αυτό που ήξερε ότι θα με απέτρεπε να συμμετέχω.

Αλήθεια, δεν ξέρω τι περίμενε.
Ένιωθα τη γεύση της πίκρας στο στόμα μου.
Μια μικρή οργή προς τον εαυτό μου που δεν το είδα να έρχεται.

Πήρα το μετρό και γύρισα στο σπίτι που με φιλοξενούσαν.

Την επόμενη μέρα έπαιρνε τηλέφωνα. Δεν το σήκωσα ποτέ.

Πήρα το πολύτιμο μάθημά μου και δεν ξανά ασχολήθηκα μαζί τους.

 

Ίσως να πίστεψε ότι μέσα στη καύλα της στιγμής θα κάνεις εκπτώσεις σε αυτά που συμφωνήσατε.
Όπως και να έχει, λάθος.