ΘΕΩΡΙΑ ΚΑΙ ΠΡΑΞΗ, ΔΥΟ ΚΟΣΜΟΙ....

Εγω μιλαώ τελευταία με κοπελιές που απλά δεν έχουν καμία εμπειρία παρά μόνο φαντασιώσεις. Κι ενω δεν έχουν εμπειρία (αμα φανε μαστιγια θα τα δουν κωλυόμενα) δηλώνουν αφέντρες, υποτακτικές και ουτω καθεξης.
Δηλώστε φαντασμένες βρε κορίτσια για να ξέρουμε με τι έχουμε να κάνουμε.

 

Ήταν μια στιγμή, μια υπέροχη στιγμή.

Είχα πάει στον χώρο Του, να Τον δω.
Μιλούσαμε, γελούσαμε, πειραζόμασταν. Η ώρα περνούσε ευχάριστα, γεμάτο κουβέντα, εφ' όλης της ύλης.
Ξαφνικά σηκώνεται, κλειδώνει την πόρτα κι έρχεται κοντά μου.
«Σήκω» μου λέει.
«Μάλιστα Κύριε», Του απαντώ.
Έρχεται πίσω απ' τη πλάτη μου. Μου πιάνει τα μαλλιά και μου τα πάει το πλάι. Αρχίζει να μου χαϊδεύει το λαιμό. Να σφίγγει με τα δάχτυλά του το σημείο της καρωτίδας. Η αναπνοή μου δυσκολεύει, κόβεται σταδιακά, επανέρχεται και ξανακόβεται.
«Μην ξεροκαταπίνεις, δεν σε βοηθά. Χαλάρωσε τους μύες σου» πρόσταξε και συνεχίσε να πιέζει.
«Μάλιστα Κύριε, συγνώμη» του είπα μα ένιωθα ακόμα σφιγμένη. Δεν μπορούσα να χαλαρώσω, το προσπαθούσα αλλά δεν μπορούσα.
Ένιωσα τα δόντια του με δύναμη στο λαιμό μου, λες και θα έσκιζαν τη σάρκα μου.
«Κύριε με πονάτε» παραπονέθηκα σαν κοριτσάκι.
Δε μου έδωσε σημασία. Σαν να μην ειπώθηκε τίποτα, πότε.
«Κύριε με πονάτε πολύ», παραπονέθηκα πιο έντονα αυτήν την φορά.
Το χέρι του μου έκλεισε το στόμα και συνέχισε. Κι άλλο. Πιο δυνατά. Τα μάτια μου είχαν γεμίσει δάκρυα. Ήξερα πως λάτρευε τα δάκρυα, σε τέτοιο βαθμό που ήταν ικανά από μόνα τους να Του προκαλέσουν στύση.
«Βγάλε τη μπλούζα σου» πρόσταξε.
Έβγαλα τη μπλούζα μου, τη δίπλωσα και την άφησα πάνω στην καρέκλα.
«Δε θυμάμαι να σου είπα να ντυθείς σαν κρεμμυδάκι» μου είπε χαμογελώντας.
«Είχε κρύο Κύριε, τι να έκανα;!» του αποκρίθηκα χαμογελώντας κι εγώ. Κάτω απ' τη μπλούζα μου είχα βάλει ένα τεραντέ κορμάκι, για να με κρατάει πιο ζεστή, μιας και η μέρα ήταν ιδιαίτερα κρύα.
«Ζώων!» μου είπε και μου έδωσε ένα βαθύ φιλί. Μου έπιασε το χέρι και με οδήγησε στην πίσω πλευρά του πάγκου. Με τοποθέτησε όρθια, μου έφτιαξε και τα χέρια και μου έκανε νόημα να περιμένω. Εκείνος είχε πάει στο μικρό δωμάτιο.
"Τι έχει σκοπό να φέρει; Κανένα μαστίγιο; Η ζώνη; Τη βίτσα μήπως; Αχ μακάρι να μην είναι η βίτσα, πολύ με φοβίζει" κι έκανα εκατομμύρια σκέψεις μέχρι να Τον δω να ξαναμπαίνει στο δωμάτιο μετά από λίγα δεύτερα.
Το μυαλό μου τελικά είχε πέσει έξω σε όλα. Όλες οι υποθέσεις μου ήταν λανθασμένες.
Στα χέρια Του κρατούσε έναν μικρό σουγιά, όπου τον καθάριζε απαλά με ένα μικρό χαρτί ποτισμένο με οινόπνευμα.
«Απ' τ Αλγέρι το εργαλειάκι;!» και είπα το πιο ηλίθιο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό προσπαθώντας να σπάσω το άγχος αλλά και την τσατίλα που ένιωσα. Ήξερε πως φοβόμουν κάθε είδος μαχαιριού, σουγιά, βελόνας. Του είχα πει πως είναι όριο. Δεν ήθελα αίματα, κοψίματα, αιχμηρά αντικείμενα. Με φόβιζαν. Ήξερα όμως πως Εκείνος τα λάτρευε. Προσπαθούσα να δείχνω θυμωμένη. Δεν μίλησα. Εκείνος το κατάλαβε, χαζός δεν ήταν, αλλά συνέχισε επιδεικτικά να με κοιτά στα μάτια και να καθαρίζει απαλά κι αβίαστα τον σουγιά Του.

Άρχισε να μου χαϊδεύει το στέρνο και είδα να πλησιάζει τη μύτη του σουγιά στο δέρμα μου. Αυτόματα έκλεισα τα μάτια. Γιατί μου το έκανε αυτό; Αφού ήξερε πως φοβόμουν πολύ...
Ξεκίνησε να με χαράζει. Απαλά, τρυφερά. Άνοιξα τα μάτια μου. Τον είδα να με κοιτάει τόσο τρυφερά και γαλήνια. Μου χαμογελούσε όποτε έριχνα το βλέμμα μου πάνω Του. Ήταν η πρώτη φορά που Τον είδα κι ένιωσα τόσο ήρεμο, σίγουρο, γαλήνιο.
Ένιωθα το δέρμα μου να τσούζει, να με καίει, να με τραβάει. Ήμουν ήδη μούσκεμα. Από την πρώτη ώρα αλλά τώρα ακόμα πιο πολύ.
«Είσαι έτοιμη» μου είπε και μου φίλησε το σημάδι με τα αρχικά Του, όσο καθάριζε το σουγιαδάκι Του.
Τον ευχαρίστησα εκτονώνοντας Τον στο στόμα μου.
Ήμουν δική Του. Μυαλό και σάρκα.

Το ίδιο βράδυ είχα βγει με φίλους. Ελάχιστους, δικούς μου ανθρώπους που γνώριζαν και καταλάβαιναν την κατάσταση που βίωνα. Το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να τους δείξω το σημάδι Του στο στέρνο μου. Ένιωθα τόσο χαρούμενη, τόσο πλήρης, γεμάτη. Ένιωθα περηφάνια γι αυτό, τόσο πολύ, που ένιωσα την ανάγκη να τους το δείξω. Ήταν ό,τι ομορφότερο είχα πάνω μου, ήταν δικό Του, ήμουν δική Του. Γεμάτη και υπερήφανη που Του είχα δώσει τον εαυτό μου, σε κάθε έκφανσή του.
Εκείνο, το πρώτο βράδυ, ήταν ίσως, το εντονότερο συναισθηματικά κι ερωτικά βράδυ, που είχα βιώσει μέχρι στιγμής. Ήταν κοντά μου, δίπλα μου κι ας μην ήταν. Τον ένιωθα πάνω μου, στην σάρκα μου. Το τράβηγμα εκείνο στο δέρμα, το κάψιμο, ήταν απ τις ομορφότερες αισθήσεις που είχα βιώσει ποτέ. Με τα δάχτυλα μου σχηματίζονταν τα αρχικά Του. Έτσι κοιμήθηκα τότε. Με το χέρι πάνω στο σημάδι Του.
Η μόνη άσχημη στιγμή ήταν όταν είχε πάρει να φεύγει μετά από λίγες μέρες. Ώσπου το δέρμα έμεινε μόνο του, φτωχό, χωρίς την συντροφιά των αρχικών Του. Ήταν η απώλεια μου.




Αυτήν ήταν μια στιγμή, η δική μου στιγμή-εμπειρία που με βοήθησε να καταλάβω ότι όντως η θεωρία με την πράξη απέχει πολύ. Δυστυχώς, για μένα, άργησα να το καταλάβω.
Κάλλιο αργά όμως...  

 

Όμορφη εμπειρία.
Καλλιτέχνης ο Κύριός σου. ..

 

Είναι απ' τις ομορφότερες και πιο γεμάτες μου στιγμές.
Σ' ευχαριστώ Siren.  

 

τεινει κι αυτο να γινει κονσερβα... σαν τους φετιχιστες με τις τσοντες...

γιατι δεν δοκιμαζετε την τυχη σας με τις εμπειρες σουμπες? πολλες ειναι ξεμπαρκες...

πηρα αφορμη το ποστ, δεν ειναι προσωπικη η απαντηση

 

Ευχαριστώ για τις έως τώρα τοποθετήσεις στο νήμα.

Αυτό που διακρίνει κανείς είναι το υψηλό επίπεδο εκείνων που έως τώρα συμμετείχαν, τόσο ως προς την ικανότητα τους να χειρίζονται τον γραπτό λόγο όσο και ως προς τα ποιοτικά χαρακτηριστικά των ιστοριών που παρατέθηκαν.

Το να μιλά κανείς μέσα από το βίωμα και παράλληλα να κατέχει τον λόγο δίνει μια άλλη διάσταση στη σκέψη του αναγνώστη και αποδυκνείει πως ένας ουσιαστικός διάλογος χωρίς την αφήγηση, χωρίς την συναισθηματική νοημοσύνη, χωρίς την παραμυθία δεν είναι εφικτός.

Και ειδικά όταν ο διάλογος αυτός έχει να κάνει με θέματα που αγγίζουν τον ηδονισμό.

Πως αλλιώς να μιλήσεις για την καύλα αν δεν την περιγράψεις. Πως αλλιώς να μοιραστείς τις σκέψεις σου, τα συναισθήματα των στιγμών σου, τις δυσκολίες σου, τα ερωτήματα σου, την απογοήτευση ή τη χαρά σου.

Δεν γίνεται μέσα από τις απόψεις.

Ο "Μέγας Ανατολικός" είναι ένα από τα σπουδαιότερα έργα της παγκόσμιας λογοτεχνίας επειδή ο Εμπειρίκος δεν κάθισε μπροστά σε ένα λευκό χαρτί ξεκινώντας με την σκέψη "Η άποψη μου είναι..."

Άφησε τον εαυτό του να ταξιδέψει...

Και μέσα από έναν ιδιαίτερο ηδονιστικό τρόπο άνοιξε τον διάλογο με ολόκληρη την ανθρωπότητα.

Από εκεί και πέρα απέκτησε αναγνώστες που συνομίλησαν ουσιαστικά μαζί του και αναγνώστες που τάχθηκαν απέναντι του, λοιδόρησαν, απαξίωσαν και απαγόρευσαν για χρόνια την έκδοση του έργου.

Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να πεις το ίδιο πράγμα.

Η ουσία είναι ποιον τρόπο επιλέγεις.

Ανοίγω μια μικρή παρένθεση εδώ σχετικά με την διαφορά θεωρίας και πράξης.
Θεωρητικά πάντα το να γράφει το υποτακτικό χίλιες λέξεις την ημέρα για παράδειγμα φαντάζει καψόνι, εγείρει αντιρρήσεις, συζητήσεις επί συζητήσεων, απόψεις επί απόψεων..στα φόρα....
Πρακτικά όμως διακρίνει κανείς πως μετά από ελάχιστους μήνες αυτός ο άνθρωπος ανθίζει..
Η ροή του λόγου του, η γραφή του, το άνοιγμα του, το ύφος του γραπτού του λόγου, η ποιότητα της σκέψης του, οι καινούριες λέξεις που ανακαλύπτει τον καθιστούν δημιουργό.
Τον φέρνουν σε μια ουσιαστική επικοινωνία με τον εαυτό του και μπορεί έτσι να επικοινωνήσει καλύτερα με τον Κυρίαρχο του τόσο μέσα από τον γραπτό όσο και μέσα από τον προφορικό λόγο.
Και σε καμία περίπτωση πρακτικά πάντα, το γράψιμο δεν δημιουργεί τενοντίτιδα όπως αναφέρθηκε κάπου..
Ρώτησα τον Ντοστογιέφσκι και μου το επιβεβαίωσε 
Το παραπάνω είναι ένα μικρό παράδειγμα της διαφοράς θεωρίας και πράξης.
Κλείνει η παρένθεση....

@Dapom ευχαριστώ για την κατάθεση... ξεδίπλωσες μια σκηνή που στο φαντασιακό πολλών χορεύει ξέφρενο χορό στο μυαλό τους αλλά δεν τολμούν να την πραγματώσουν..

@Soraya η σκηνή της ασφυξίας δείχνει πόσο σημαντική είναι η εμπιστοσύνη. Η σκηνή με τον μετρονόμο δείχνει πόσο σημαντική είναι η πειθαρχία. Στην πράξη και όχι στην θεωρία. Εκεί που δαγκώνεις τα σίδερα για να πειθαρχήσεις σε έναν μετρονόμο....

@MauveDelastrange δεν έχω λόγια...

@katerina έδωσες μια ερωτική και τρυφερή νότα στην συζήτηση...

Αγαπημένη @angel42 γνωρίζω πολύ καλά πόσο σου κόστισε αυτή η εμπειρία με τον υποτακτικό της ....θεωρίας. Όπως επίσης γνωρίζω και πόσο σε βοήθησε στην συγκρότηση του Κυριαρχικού σου εαυτού...

@whisperer έδωσες μια ευχάριστη νότα στο νήμα... το να φέρνουμε τον ντελιβερά ή τον οποιοδήποτε σε αμηχανία είναι μεγάλη καύλα τελικά.... 

@Siren_Peisinoe ευχαριστώ για την ιστορία... δείχνει με σαφήνεια πως στην πράξη η τήρηση των συμφωνηθέντων είναι το Α και το Ω. Ανοίγει έναν ουσιαστικό διάλογο με τον εαυτό μου για την σημαντικότητα του ήθους και του κώδικα τιμής μέσα στο bdsm. Κάτι που στην πράξη το συναντάς όλο και λιγότερο μέσα στο vanillobdsm...

@Sofei σημαντική η προσφορά σου ως νεοεισερχόμενη.... Ελπίζω σύντομα να μοιραστείς μαζί μας την εξέλιξη σου...

@SAP ποτέ δεν είσαι εκτός θέματος...  είσαι συντροφάκι εσύ... και σε θαυμάζω

@Justmeandme το συναίσθημα που απορρέει από την ιστορία σου γέμισε με κόκκινα ματωμένα τριαντάφυλλα το φόρουμ.... υπέροχο πράγμα αυτό το συναίσθημα τελικά.... 

Η πορεία και η εξέλιξη της συζήτησης έως τώρα πουθενά δεν προσβάλλει ή περιθωριοποιεί τους νεοεισερχόμενους και άπειρους....

Το αντίθετο τους παρέχει την δυνατότητα να κατανοήσουν πως το bdsm απαιτεί υψηλές ηδονικές και πνευματικές ποιότητες για να είναι λειτουργικό, ασφαλές, ελευθεριακό και ηδονιστικό...

Χαίρομαι που μαζί φτιάξαμε αυτό το νήμα έτσι ώστε να είναι πάνω απ όλα ανθρώπινο χωρίς ανούσιες κοκορομαχίες...

Και φυσικά συνεχίζεται.....

Iagos

 

 

.... με κοίταξα στον καθρέφτη.

Η Μ. με είχε βάψει κάτι μεταξύ κλόουν και ντραγκ κουιν.

Ο Αλέξανδρος ήταν ακόμα στην πόρτα και χαμογελουσε. Δίπλα του καθόταν ο Κύριος με ένα πολύ σοβαρό ύφος.

"Δεν πρόκειται να του δώσω την ευχαρίστηση να κλαιψω και να γινω ακόμα πιο χάλια..." σκέφτηκα ενώ τον αγριοκοιτουσα.
Ήξερα τι προσπαθούσε να κάνει. Κ εκείνος ήξερε ότι ήξερα. Νομίζω αυτό ήταν που δημιουργουσε τόση πολύ ένταση σε μια μικρή τουαλέτα και ανάμεσα σε 4 άτομα.

Κάτι ψιθύρισε στον Αλέξανδρο και έφυγε από την τουαλετα, εκείνος ενευσε και λέει στην Μ. : " γιατί δεν την γδερνεις λίγο με τα νύχια σου? Τόσο ωραία νύχια..."

Η Μ. χειροκροτησε μόνη της και άρχισε να μου γδερνει την πλάτη σαν να μην υπήρχε αύριο.
"Ούτε ότι πονάω θα δείξω, ούτε ότι καβλωνω. Θα κάτσω εδώ αμιλητη και θα τον κοιτάω στα μάτια!"

Βέβαια, έψαχνα λίγο και τον Κυριο.... ήθελα τόσο πολύ να βάλω τις φωνές που με άφησε να με γδερνει μια γυναίκα!

Η Μ. συνεχιζε να μου γδερνει την πλάτη κ τον κωλο.
"Θα με λυσουν δε θα με λύσουν? Θα της βγάλω το μαλλί τρίχα τρίχα και θα της το δώσω να το φάει κανταιφι..."

Ο Αλέξανδρος ήρθε κοντά, ακουμπησε στην πλάτη μου με τον αγκωνα του και κοιτούσε την Μ. Ήθελα να τα σπάσω όλα. Νομίζω το μόνο συναισθημα που ένιωθα ήταν ένας απίστευτα αβολος εκνευρισμός.

"Έ βαλτης και λίγο δάχτυλο" λέει ο Αλέξανδρος, "δεν την βλέπεις πόσο τσιτωμενη είναι?"

Γύρισα το κεφάλι μου από την άλλη και έκλεισα τα πόδια μου όσο επέτρεπε η μπάρα.
"Ψυχραιμία...Ψυχραιμία...υπομονή..."

"Πωπω! Είναι μουσκεμα! " κάνει η Μ. Δεν είχα συνειδητοποιησει πόσο μου την έσπαγε η φωνή της μέχρι εκείνη τη στιγμή.

"Μαλακισμενη χαζοβιολα" είπα στα ελληνικά. Βέβαια πλέον κ οι πέτρες ήξεραν ότι όταν μιλούσα ελληνικά κατά πάσα πιθανότητα εβριζα.
Ο Αλέξανδρος με έπιασε ιδιαίτερα βίαια από τα μαλλιά και με τράβηξε προς τα πίσω.

"Τι είπες?" Κάνει.
"Τίποτα " απαντώ.
"Εβρισες..."
"Αποδείξε το..."

Τραβάει τη Μ. δίπλα μου και της ζητάει να με φτυσει στο πρόσωπο. Εκείνη με φτυνει και ο Αλέξανδρος το απλώνει δε όλο μου το προσωπό...
Χτύπησα το πόδια μου στο πάτωμα και κλωτσησα και πάλι το ντουλάπι.

"Έλα πες μου πόσο πολύ έχεις καβλωσει. Αφού ξέρεις δεν μπορείς να μου κρυφτεις."
Έλιωνα με τη φωνή του. Και το ήξερε. Αλλά δεν υπήρχε καμία μα καμία περίπτωση να το παραδεχτώ. Παιζανε με όλα μου τα όρια σε ένα βράδυ...καλύτερα να καταπινα ένα κουβά κάρβουνα πάρα να το παραδεχομουν.

"Fuck you" του λέω κ χαμογελαω.
"Fuck me? Oh I don't think so..."λέει και σηκώνεται όρθιος.

"Γλυψτην λίγο και ερχομαι" λέει στη Μ. και φεύγει.
Η Μ. πάει πίσω μου, πέφτει στα τέσσερα και αρχίζει να μου γλυφει το μουνι.
Στην αρχή προσπαθησα να μετακινησω λίγο τη λεκάνη μου στο πλάι να μην με ακουμπησει αλλά όσο περνούσε η ώρα και με εγλυφε συνειδητοποιησα ότι δεν είχε καμία διαφορά από το να με γλυφει άντρας...ίσως, ίσως ήταν και λίγο καλύτερα! Ή πολύ καλύτερα...

Μου ξέφυγε ένα βογγητο αλλά μαζεύτηκα αμέσως. Είπαμε, δεν γούσταρα μια και ήθελα να πάνε να γαμηθουν. Μόνο που όσο με εγλυφε τόσο πιο δύσκολο ήταν να κρατηθώ σε αυτό το συναίσθημα...

"Για σηκωθειτε" άκουσα τον Κυριο να λέει από την πόρτα. Η Μ. βγαίνει από την τουαλετα και ο Κύριος μου βγάζει τη μπάρα.

"Θα παίξουμε ένα ωραιότατο παιχνίδι tug of war" λεει, "δλδ εσύ και η Μ θα παίξετε και εγώ και ο Αλέξανδρος θα θαυμαζουμε τις ικανότητες σας... και οποία χάσει θα πρέπει να κάτσει να την πηδηξει η νικήτρια. "

Πρώτη σκέψη: "τη γαμησε η χαζό χαρούμενη. Και θα τη κερδίσω και θα τη γαμησω"
Δεύτερη σκέψη: "πως βγαίνει αυτό το γαμομακιγιαζ διακριτικά...?"

"Μονο που επειδή ξέρεις...προσπαθούμε να κάνουμε και το προξενιο μεταξύ Αλέξανδρου και Μ απόψε, ο Κύριος σου θα ήθελε να χάσεις. Μην το κάνεις πολύ εύκολο αλλά θέλω να χάσεις εντυπωσιακα"

"Όχι, όχι όχι όχι... δεν κατάλαβες... δεν.χανω. Απλά δεν χάνω, δεν είναι επιτρεπτό, δεν υπάρχει αυτό που λες"

Με κοιτάει.
"Τι νομίζεις ότι κάνουμε εδώ? Ε?"
"Μα μπροστά του?!"
Με έπιασε από το λαιμό και χαμογελασε.
"Ναι. Θα κάτσεις να χάσεις και θα κάτσεις να σε γαμησει η άλλη μπροστά του επειδή το λέω ΕΓΩ"

.
.
.

Έχασα. Και έκατσα στα 4 απέναντι από τον Κυριο που καθόταν σε μια καρέκλα και με κοιτούσε και χαμογελαγε. Πάλι.
Έδωσαν στην Μ. ένα στραπον και με πηδηξε. Εκεί μπροστά στον Κύριο και ακόμα χειρότερα μπροστά στον Αλέξανδρο...

[Ίσως κάποια στιγμή ακολουθήσουν επεξηγηματικες λεπτομέρειες για εκείνη τη νύχτα και κυρίως για το μετά. Αυτά για τώρα <3 ]

 

Φυσικά και δε διαβασα όλες τις σελίδες. Αλλά έχω να πώ πως η θεωρία οδηγεί στη φαντασίωση, κι αν κάποιος ρισκάρει λιγο η φαντασιωση γίνεται πραγματικότητα. Και μετά η πραγματικότητα φθίνει και χρειάζεσαι νεα φαντασίωση. Κι παει λεγοντας.

 

1.

Μάλιστα
Θα ξεκινήσω από την αρχή. Όχι την πολύ αρχή. Την αρχή μετά το πρώτο τέλος.
Καπνιζα στο άδειο μου δωμάτιο. Έξω έβρεχε καταρακτωδως. Την αγαπούσα τη βροχή όπως αγαπούσα πολύ και το Σεπτέμβρη. Αλλά αυτή τη χρονιά σαν κάτι να μην είχε πάει καλά.

Τα ρούχα μου ήταν μουσκεμα αλλά δεν ήθελα να τα βγάλω. Τα είχε ακουμπησει πριν μερικές ώρες όπως με αποχαιρετουσε. Για κάποιο λόγο ένιωθα ότι αν τα έβγαζα και στεγνωναν θα ήταν σαν να μην είχε συμβεί τίποτα ποτέ.

Άλλωστε αυτή ήταν και η συμφωνία μας τόσο καιρό. Ούτε μια φωτογραφία, ούτε ένα αντικείμενο. Το μόνο που επιτρεποταν να ανταλλάξουμε ήταν σωματικά υγρά και αυτά μόνο όταν και αν ήθελε εκείνος. Είχα συμφωνήσει ναι. Αλλά έπρεπε να φύγω. Και έφυγα.

Κοίταξα το δωμάτιο. Με ενοχλούσε η κανονικότητα του. Ρούχα διπλωμενα , τα πάντα στη θέση τους. Ρουφηξα την τελευταία τζουρα από το τσιγάρο και το έσβησα στο πάτωμα με το παπούτσι μου. Μαύρη γόβα με ψηλό τακουνι. Μόνο αυτό επιτρεποταν.

«Αντε γαμησου κ εσυ» φώναξα και πέταξα τα παπούτσια στην άκρη του δωματίου.
Μάλιστα. Ακόμα κάτι λιγότερο δικό του πάνω μου. Ανασηκωσα τους ώμους προσπαθώντας να με πείσω ότι δεν με ένοιαζε.

Έκατσα στον υπολογιστή και άναψα άλλο ένα τσιγάρο. Αναστεναξα.
Μου έλειπε ναι. Πολύ. Το μεγάλο μου πρόβλημα όμως εκείνη τη στιγμή ήταν ότι δεν ήξερα τι να με κάνω. Είχε ανοίξει έναν εντελώς άλλο κόσμο μπροστά μου και τώρα με είχε αφήσει μόνη μου με τόσες επιθυμίες και απορίες….

Αναβω άλλο ένα τσιγάρο. Τριβω το μέτωπο μου και μπαίνω στο σαιτ που διάβαζα διαφορά για το bdsm. Χτυπάει το τηλέφωνο.

«Ναι»
«Δεν θα τα καταφέρεις χωρίς εμένα»
«Δεν σου πέφτει πια λόγος.»
«Εάν θέλεις μια τρίτη ευκαιρία εγώ είμαι διατεθείμενος να στη δωσω»
Τα είχα ξανακούσει. Ο,τι και αν είχε να πει το είχα ξανακούσει. Δεν έδινε σε εμενα ευκαιρίες, στον εαυτό του της έδινε.
«Δεν την χρειάζομαι. Και δεν χρειάζομαι εσένα.»
«Λες ψεμματα»

Φυσικά και έλεγα ψέμματα. Τι να έλεγα? Ότι καθόμουν εκεί με τα βρεγμενα μου ρούχα και θα έδινα τα πάντα για να γυρίσω και να δω τη ζώνη του στο πάτωμα? Ότι δεν ήξερα πως μπορεί να ήταν η ζωή μετά από όλα αυτά που ζήσαμε?

«Είναι καλύτερα έτσι» είπα και του το έκλεισα. Ήξερα ότι δεν θα με έπαιρνε ξανά αν το εκλεινα.

Πουτανες ταινίες έχετε κάψει κόσμο….άκου είναι καλύτερα έτσι….
Έβαλα τα γέλια με τη βλακεια που είπα και άναψα αλλο ένα τσιγάρο πριν πετάξω και το δεύτερο στο πάτωμα.

Έκατσα οκλαδον στην καρέκλα και κοιτούσα με ένταση την ιστοσελίδα που είχα ανοίξει λες και έκρυβε μυστικές απαντήσεις και αρκούσε μόνο να τις παρατηρήσω για να σωθω.

Σκρολαρω.
Μαλακιες….μαλακιες….κ άλλες μαλακιες….
Πέρασαν 12 ώρες. Μετά 24. Μετά πέρασαν 2 βδομάδες και 2 βδομάδες μετά από αυτές.

Το τηλέφωνο χτύπησε αρκετές φορές. Καμία όμως δεν ήταν εκείνος. Κάθε φορά ήλπιζα να μην είναι και κάθε φορά που δεν ήταν καταριομουν την ώρα και τη στιγμή που βρεθήκαμε.

Είχα διαβάσει πολλές μαλακιες εκείνο το μήνα. Πάντα σιωπηλη, με ένα τσιγάρο στο στόμα.

«Φυσικά και το 24/7 Μ/s είναι εφικτό, και εύκολα μάλιστα.»
Μου γύρισαν τα μάτια.
Εντάξει. Τώρα τη γαμησες. Εσύ συγκεκριμένα τη γαμησες! Θα την πληρώσεις για όλα τα νεύρα που έχω μαζέψει ένα μήνα τώρα!!!!

Του στέλνω μνμα… «φίλε σορυ κιόλας που στο χαλάω αλλά 24/7 M/s απλά δεν παίζει. Αυτά είναι για τις ταινίες και τις τσόντες»

«Μάλιστα…θα ήθελα πολύ να μου εξηγήσεις γιατί το λες αυτό όμως. Α και παρεμπιπτόντως, Αλέξανδρος. Χάρηκα!»

 

Πολύ ωραίο νήμα...

Ούτε διαμάχες...

Ωραίες ιστορίες.....

Μπράβο... Στα μέλη...

Και στον δημιουργό τού νήματος...

 

 

Εντάξει...τελευταία πρόταση.........ουαου  

 

2.

Ο Αλέξανδρος είναι ένα πλάσμα που ποτέ δεν θα καταλάβω πως ξεπεσε στη Γη. Μισος Ιρλανδος, μισος Ρουμανος, μεγάλωσε στην Ινδία από Αμερικανούς γονείς και μετά επέστρεψε στην Αμερική.

“Τι κάνεις εδώ μέσα?” του λέω
“Γιορταζω το γεγονός ότι είμαι ζωντανός. Βγήκαν οι εξετάσεις μου και μετά από πολύ καιρό ειμαι cancer free!”
“Ω...” απαντώ. Πόσο μικρά μου φάνηκαν τα δικά μου τα προβλήματα εκείνη τη στιγμή.
“ Ανυπομονώ να επιστρέψω στη δουλειά και τις γυναίκες!” κάνει χωρίς να με αφήσει να πω κάτι παραπάνω.
“Τι δουλειά κάνεις?”
“Αν σου πω θα πρέπει να σε σκοτώσω” απαντάει και γελάει. Που να ήξερα τότε ότι σοβαρολογουσε...
“Ας πούμε ότι είμαι επιστήμονας. Φυσικός “ Εντάξει. Κάπου εκεί ξεροχυσα. “Τέλεια!!! Και εγώ!!!” είπα και άρχισα τις χαρουλες.

Εκείνο το βράδυ μιλήσαμε συνεχόμενα κοντά στις 12 ώρες. Ήταν πολύ ευγενικός, πανέξυπνος και πολύ αστείος. Όμως τον ένιωθα ότι με τριγυριζε σαν καρχαρίας. Προσπαθούσε να μάθει γιατί είχα τέτοια άποψη και απεχθεια για το 24/7. Αλλά δεν ήθελα να πω. Βασικά δεν ήθελα να θυμάμαι.

“Άστο σε παρακαλώ αυτό το θέμα. Ο,τι άλλο θέλεις εκτός από αυτό”
“Ο,τι ο,τι?”
“Ναι” λέω εγώ..η πονηρη..
“Θα λειψω για ταξίδι τις επόμενες 6 εβδομάδες” λέει ,”όσο λείπω θέλω να μιλήσεις με ένα φίλο μου. Τον ξέρεις από το σαιτ. Άλαν τον λενε”

Χμ....σκέφτομαι. Τι φάση...?
Συνήθως αυτά που έλεγαν άντρες σε μνματα ήταν τα κλασικά, στείλε φώτο, τι φοράς τώρα, που έχεις τα χέρια σου, και μετά περιεγραφες τον εαυτό σου θέα ενώ ήσουν με τα μαλλινα της γιαγιάς σου κουκουλωμενη και ετρωγες σουβλάκια.
“Εντάξει” του λέω. “Ίσως προσπαθεί και να με ξεφορτωθει” σκέφτηκα. Αλλά το υποσχέθηκα.

Ο Άλαν λοιπόν. Ο Άλαν και ο Αλέξανδρος ήταν φίλοι από το στρατό. Ξαναβρεθηκαν σε κάποιο κινκ ιβεντ μετά από χρόνια στο ξεκουδουνο και από τότε ήταν αχωριστοι. Ο Άλαν ήταν στρατιωτικός γιατρός και για κάποιο λόγο όταν γνωριστηκαμε του την είχε βαρέσει και σπουδάζε λογιστικά.

Αυτός ο άντρας με καβλωνε τόσο πολύ....Το μυαλό του και οι τρόποι του ήταν απίστευτοι. Μετά τις πρώτες φορές που μιλήσαμε σχεδόν ξέχασα ότι ήταν ο Αλέξανδρος που μου είχε ζητήσει να του μιλήσω. Ήθελα τόσο μα τόσο πολύ να τον υπηρετησω..
Δεν ήξερα όμως πως. Εκείνος ήταν πάρα πολλά χρόνια στον χώρο. Και εγώ το μόνο που ήξερα ως τακτική φλερτ μέχρι τότε ήταν το ξελογιασμα.
Δοκίμασα διάφορα... να τον καβλωσω, να του κάνω πεισματα, να του κάνω τη δύσκολη, την εύκολη... Τίποτα δεν έπιανε.

“Το κερατακι μου...” λέω μια μέρα. Είχε ήδη περάσει 1,5 μήνας που μιλουσαμε κάθε μέρα συστηματικά.
Μου έβαζε πολύ συχνά τασκ τα οποία και τσακιζομουν να κάνω. Οτιδήποτε μπορεί να με έκανε να κερδίσω λίγη παραπάνω από την προσοχή του. Πολλά ήταν έντονα σεξουαλικα και άλλα που μου φαινοντουσαν παντελώς άκυρα.

Το μεγαλύτερο αγκάθι στην επαφή μου με τον Αλαν ήταν το γεγονός ότι ήταν πολυ. Αδιαπραγματευτα πολυ.
“Δλδ μισό. Εσύ θα γαμας ότι κινείται και εγώ θα κάθομαι εκεί τύπου τι?Πηνελόπη?”
“Εάν θέλεις να το θέσεις έτσι χοντρό κομμένα δεν με πειράζει. Επίσης μπορεί να γαμαμε μαζί. Ή να σε γαμανε άλλοι”

Γέλασα τόσο πολύ... Προφανως δεν ήξερε σε ποια μιλούσε. Θα τον εστρωνα όμως ήμουν σίγουρη.

Εκείνο το βράδυ η κουβέντα κλιμακωθηκε επικίνδυνα. Το μυαλό μου είχε αποφασίσει ότι πολυ = συναισθηματικα μη διαθέσιμος και είχα ήδη εκτελέσει την ποινή μου με συναισθηματικα μη διαθέσιμους ανθρώπους. Προσπάθησα να εξηγήσω ότι ήθελα να με αγαπάνε και ήθελα να μπορώ να αγαπάω πολύ. Όσο περισσότερο γίνεται! Καημένος.. ώρες προσπαθούσε να εξηγήσει ότι το ένα δεν αναιρεί το άλλο.

Από τα νεύρα μου έκλεισα κινητά, πσ και ίντερνετ και έφυγα και από το σπίτι. Δεν ξέρω αν σας το έχω πει, αλλά είμαι τεράστια ντραμα κουιν. Φεύγω λοιπόν και εξαφανίζομαι γιατί ήθελα να ζήσω το δράμα μου ένα κρύο βράδυ στην πλατεία. Αυτή είναι η αλήθεια. Έκατσα εκεί με τις ώρες και σιχτιριζα μια εμένα, μια όλους τους άλλους, την περιέργεια μου, το σύμπαν και τον Κοελιο.

Γυρίζω σπίτι παγωμένη και κάπως πιο ήρεμη. Λέω δεν θα μπώ ονλαιν. Θα του δείξω εγώ. Χτυπάει το τηλέφωνο. Ο Αλέξανδρος...
“Τσακισου μπες ονλαιν έχουμε να μιλήσουμε”

Περάσαμε μέρες να μιλάμε και οι τρεις μας. Να προσπαθώ να βγάλω εγώ μια άκρη με εμένα και αυτά που πίστευα για τον εαυτό μου και αυτά που μου έλεγαν εκείνοι ότι είμαι κ ότι μπορώ να γινω.

“Τι θέλεις?” με ρώτησαν. Πόσο τη μισώ αυτή την ερώτηση. Λες και αν ήξερα το θέλω δεν θα το έκανα ξερωγω θα περίμενα!

Άναψα ένα τσιγάρο..Τι θέλω... Ίσως εκείνη τη φορά απάντησα ειλικρινά μετά από πολύ πολύ καιρό. Άλλωστε τις ήξερα όλες τις άλλες τις απαντήσεις...τις σωστές μιας “σκλαβας”. Θέλω ο,τι θέλεις, θέλω ο,τι μου πεις και άλλα τέτοια γραφικά και από μέσα μου χαχαχα και κλαιν μαιν.

“Θέλω να μάθω πράγματα. Θέλω να κάνω πολλά πράγματα και δεν θέλω να φοβαμαι...να ανήκω. Το θέλω αλήθεια αλλά πληγωθηκα πολύ και ήταν να όλα ψέμματα. Θα κάνω ο,τι μου πείτε...αρκεί να μαθω”.

Έκαναν να μου απαντήσουν 2 μέρες. Νομίζω ένα κομμάτι μου ένιωσε ανακούφιση. Ίσως και να με είχαν ξεχάσει και να γύριζα ήσυχη στο ψέμμα μου.

Την Τρίτη μέρα ανοίγω τα μειλ μου και βλέπω το εξής (μεταφρασμένο σε δική μου αποδοση):

Θα ήταν διατεθειμενοι να αναλάβουν την εκπαίδευση μου υπό όρους. Θα ανηκα και στους δυο. Όχι εξίσου. Ο Άλαν θα ήταν ο Αφεντης μου και ο Αλέξανδρος second in command όπως το είχαν ονομάσει, μεντορας και primary sadist και θα είχε πάνω μου όση εξουσία είχε και ο Άλαν μόνο στην περίπτωση απουσίας του. Δεν θα είχα σεξουαλική επαφή με άλλους (ούτε με τον Αλέξανδρο) εκτός αν μου έλεγαν συγκεκριμένα το αντίθετο. Θα έφτιαχνα μια λίστα με Hard και soft limits με τα hard να μην υπερβαινουν τα 8. Θα έπρεπε να πάω στην Αμερική για τουλάχιστον 3 μήνες συνεχόμενα στην αρχή. Θα είχα χρόνο να το σκεφτώ και να απαντήσω – 1 μήνα κατά τη διάρκεια του οποίου δεν θα είχαμε επαφή. Εάν έλεγα ναι τα παραπάνω δεν θα ήταν διαπραγματευσιμα και θα χτίζαμε από εκεί και πέρα.

Εκείνο το καλοκαίρι μαζεψα τα μπογαλακια μου, πήρα το αεροπλάνο και έφυγα για Washington state.