Θέατρο

Απάντηση: Θέατρο

"Αρχείο Γιόχαν Φάτσερ / Johan Fatzer Archives"
Μπέρτολτ Μπρεχτ
Από την παράσταση της ομάδας Δυτικά της Πόλης

 

Απάντηση: Θέατρο

Η "Κραυγή" του Τένεσι Ουίλιαμς στο θέατρο Απόλλων της Πάτρας - Πολιτισμός - The Best News

 

Η Κραυγή
του Τένεσι Ουίλιαμς
στο θέατρο Απόλλων της Πάτρας

Το Δημοτικό Περιφερειακό Θέατρο Πάτρας παρουσιάζει την Κραυγή του Τένεσι Ουίλιαμς από την Τετάρτη 16 Μαρτίου 2011 στο θέατρο Απόλλων της Πάτρας.

Το έργο ανεβαίνει σε σκηνοθεσία Έλλης Παπακωνσταντίνου

Παίζουν ο Αιμίλιος Χειλάκης και η Αθηνά Μαξίμου.

Λίγα λόγια για το έργο

Το 1967, στο Hampstead Theatre Club του Λονδίνου, παίχτηκε το έργο The Two-Character Play του Τ. Ουίλιαμς και το 1971, παίχτηκε στο Σικάγο, ένα έργο βασισμένο στο The Two-Character Play, με τον τίτλο Out Cry (Η Κραυγή).

Έχοντας κερδίσει κριτικούς και κοινό με τα προηγούμενα έργα του, ο Τ. Ουίλιαμς θέλησε σ’ αυτό το έργο να πειραματιστεί ακραία. Χρειάστηκε πάνω από δέκα χρόνια για να ολοκληρώσει την Κραυγή, περισσότερο από κάθε άλλο του έργο και αποτελεί μια καινοτομία στο συγγραφικό του ύφος.

Η πλοκή του έργου είναι σύνθετη και εξελίσσεται ταυτόχρονα σε δύο επίπεδα καθώς παρακολουθούμε τους ήρωες να παίζουν ένα έργο μέσα στο έργο.

Οι ηθοποιοί μπαινοβγαίνουν στους ρόλους τους, αυτοσχεδιάζοντας μέρη του έργου που δεν θυμούνται ή δεν έχουν ακόμα γράψει κι έτσι χάνονται εσκεμμένα τα όρια ανάμεσα στον ρόλο και τον ηθοποιό, στην τέχνη και την βιογραφία, στην πραγματικότητα και την παραίσθηση.

Πρόκειται για ένα έργο γεμάτο ανατροπές και χιούμορ που μας φέρνει αντιμέτωπους με την σκοτεινή αλήθεια του τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος.

Η Κραυγή είναι σε ένα μεγάλο βαθμό έργο αυτοβιογραφικό. Η Κλαιρ είναι βασισμένη στην αδελφή του Ουίλιαμς, Ρόουζ και ο Φελίς στον ίδιο τον Ουίλιαμς. Ο εγκλεισμός αποτελεί μια κύρια θεματική του έργου του και η Κραυγή θεωρείται η πιο προσωπική του κατάθεση.

Αν και το έργο ξεφεύγει από τον ρεαλισμό που χαρακτηρίζει τα κλασσικά του έργα, ως προς την θεματολογία του, παρουσιάζει αρκετές ομοιότητες με τα προηγούμενα έργα, όπως τον εγκλεισμό εξαιτίας κάποιας ψυχικής ασθένειας, την καταπίεση που οδηγεί στον κοινωνικό αποκλεισμό, την τυραννική εξουσία και την κλειστοφοβία.

 

Ελευθεροτυπία, Τετάρτη 16 Μαρτίου 2011

ΑΠΟ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟ ΣΤΟ «ΑΠΟ ΜΗΧΑΝΗΣ ΘΕΑΤΡΟ»

Ερωτας, χούντα, ασυδοCIA

Της ΕΛΕΝΑΣ ΓΑΛΑΝΟΠΟΥΛΟΥ

Οι ερωτικές και οι διεθνείς σχέσεις ελάχιστα διαφέρουν, σύμφωνα με το νέο έργο της Κάριλ Τσέρτσιλ, «Drunk enough to say Ι love you?», που παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα από αυτό το Σάββατο στο «Από Μηχανής Θέατρο».

Ενκε Φεζολάρι και Γιώργος Ντούσης αποδίδουν ένα γκέι ζευγάρι, που η σχέση του παραπέμπει στην παγκόσμια κυριαρχία των ΗΠΑ

Τα τεχνάσματα που επιστρατεύουμε, στην προσπάθειά μας να κατακτήσουμε ολοκληρωτικά τον άλλο ή να μας παραδοθεί άνευ όρων, είναι ακριβώς τα ίδια.

Η 73χρονη καυστική και ρηξικέλευθη θεατρική συγγραφέας, που εδώ και χρόνια θεωρείται από τις σημαντικότερες του 21ου αιώνα, αυτή τη φορά επέλεξε την ερωτική ιστορία δύο αντρών για να μιλήσει μέσα σε λιγότερο από μία ώρα για τον έρωτα, την υποταγή, τις εκλογές, τη δημοκρατία, τα βασανιστήρια, την τρομοκρατία, τα οικονομικά συμφέροντα, τον πόλεμο, την οικολογία, την αγάπη και το μίσος.

Αναρωτήθηκε: «Τι θα γινόταν, αν η αδιαμφισβήτητη γοητεία που ασκεί η Αμερική προς όλες τις χώρες του κόσμου -ακόμη και τις πλέον καταπιεσμένες- ενσαρκωνόταν στην σκηνή από ένα ζευγάρι ανδρών, που περνά απ' όλα τα στάδια της αγάπης και φτάνει ώς την κτηνωδία και το παγκόσμιο ερωτικό ολοκαύτωμα;» Το αποτέλεσμα θα το διαπιστώσουμε, μετά το Λονδίνο (2006, Royal Court Theater), τη Νέα Υόρκη, το Βερολίνο και την Κωνσταντινούπολη.

Η Τσέρτσιλ, στο έργο που βρίθει σκηνικών οδηγιών, χαρακτηρίζει τον Σαμ (Ενκε Φεζολάρι) «πολιτική γελοιογραφία που αντιπροσωπεύει την Αμερική», ενώ τον άλλο ήρωα τον ονόμασε Γκάι -σημαίνει κάποιος- έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού της πως είναι πάντα κάποιος από τη χώρα όπου ανεβαίνει το έργο (Γιώργος Ντούσης). Στην περίπτωση μιας αμερικανικής παραγωγής «θα μπορούσε να είναι και Αμερικανός πολίτης, με πατριωτική παραφορά για τη χώρα του, που σταδιακά χάνει τις ψευδαισθήσεις του», σημειώνει.

Ανάμεσα στο μακρύ κατάλογο χωρών που αναφέρονται στο έργο (Βιετνάμ, Γουατεμάλα, Χιλή, Ελ Σαλβαδόρ κ.ά.) βρίσκεται και η Ελλάδα. Από το δεύτερο κιόλας κεφάλαιο, υπάρχει αναφορά στο ρόλο που διαδραμάτισε η Αμερική στη δικτατορία. Στο έβδομο κεφάλαιο, που αναφέρεται στα βασανιστήρια, χρησιμοποιείται αυτολεξεί έγγραφο της CIA με προτάσεις βασανισμού προς την ελληνική χούντα. Σε ένα άλλο σημείο ακούγεται η φράση: «Στην Ελλάδα. Οι Συνταγματάρχες, δικά μας παιδιά». Η Τσέρτσιλ έχει δηλώσει πως βοηθήθηκε από τα βιβλία «Killing Hope: US Military and CIA interventions since World War 2» και «Rogue State: a guide to the world's only superpower» του Ουίλιαμ Μπλουμ, πρώην υπαλλήλου του υπουργείου Εξωτερικών, μετέπειτα δημοσιογράφου και συγγραφέα.

Εργο-αποκάλυψη το χαρακτηρίζει η νεαρή σκηνοθέτις και θεατρολόγος Κατερίνα Μπερδέκα, που το μεταφέρει στην ελληνική σκηνή έπειτα από πρόταση του Ακι Βλουτή. Παρέλαβε στα χέρια της «τριάντα πέντε σελίδες ελλειπτικού καθημερινού λόγου, που ξεσκεπάζουν καταστάσεις 50 ετών που δημιούργησε η Αμερική σε όλες σχεδόν τις χώρες του κόσμου, προκειμένου να τις ελέγξει πολιτικά, πολιτιστικά και οικονομικά». Σαν να αποκρυπτογραφούσαν ένα γρίφο, οι συντελεστές της παράστασης βυθίστηκαν στην έρευνα του κειμένου για ενάμιση μήνα.

«Θύμωσα πολύ», μας εξομολογείται η νεαρή σκηνοθέτις. «Νομίζω πως και η Τσέρτσιλ έγραψε το έργο θυμωμένη. Βρισκόμαστε και στην Ελλάδα σήμερα σε περίοδο σοκ. Προσπαθούν να μας αδρανοποιήσουν, ώστε να μην αντιδρούμε. Πριν από επτά χρόνια, εάν έκοβαν σε κάποιον το μισθό θα αντιδρούσε. Σήμερα, αισθανόμαστε πως δεν έχει νόημα». Καθόλου τυχαίο δεν είναι το γεγονός ότι το έργο τελειώνει με το ζήτημα της οικολογίας (το Πρωτόκολλο του Κιότο και την αγοραπωλησία δικαιωμάτων εκπομπών αερίων από χώρες που δεν τα χρησιμοποιούν).

Δουλεύοντας το έργο σε δύο επίπεδα (στο κοινωνικο-ιστορικό παράλληλα με το ερωτικό), η Μπερδέκα παραδέχεται πως ενδεχομένως ο καταιγισμός πληροφοριών ίσως να μη μας επιτρέψει να καταλάβουμε το 100% των νοημάτων του. Παρ' όλα αυτά, «εάν η παράσταση σπρώξει έστω και έναν να ψάξει λίγο περισσότερο τα όσα συμβαίνουν γύρω μας, έχει πετύχει», λέει. «Η εξέλιξη της ιστορίας είναι σπειροειδής. Ο,τι έγινε θα επαναληφθεί, γι' αυτό και πρέπει να βρισκόμαστε σε εγρήγορση».

Το ίδιο επισήμανε και η Τσέρτσιλ. «Κάποιοι βρέθηκαν προ εκπλήξεως με τον πόλεμο στο Ιράκ, λες και ήταν κάποια ανωμαλία του Μπους και των νεοσυντηρητικών», έχει δηλώσει. «Οταν έγραφα το έργο, ήθελα να πω ότι όλα αυτά δεν προέκυψαν με τον Μπους, ούτε και θα εξαφανιστούν μαζί του».

 

Ο Θόδωρος Τερζόπουλος για την αγωνίστρια Μαρία Μπέικου
Ο σκηνοθέτης μιλά για τη φίλη και στενή συνεργάτιδα που κηδεύτηκε σήμερα

Αγωνίστρια, έτσι θα τη θυμόμαστε όλοι, αγωνίστρια της Αντίστασης και αγωνίστρια της ζωής. Η Μαρία Μπέικου κηδεύτηκε σήμερα το πρωί (Δευτέρα 28 Μαρτίου) από το Α΄ Νεκροταφείο. Στο τελευταίο ταξίδι τη συνόδευσαν σύντροφοι, αγαπημένοι φίλοι και πολύς κόσμος. Δεκαεπτά χρόνια καρκινοπαθής, πέθανε το απόγευμα της περασμένης Πέμπτης στα 86 χρόνια της.

Ο σκηνοθέτης Θόδωρος Τερζόπουλος, παλιός φίλος και συνεργάτης, που τη σκηνοθέτησε στην εμφάνισή της στο σανίδι στην παράσταση «Μάουζερ» στο θέατρο Αττις πριν από λίγες ημέρες, θυμάται τις πρώτες στιγμές της γνωριμίας τους. Ήταν το 1987. Εκείνος είχε επιστρέψει από το Ανατολικό Βερολίνο και περίμενε στο αεροδρόμιο την κόρη του Μπρεχτ. Η Μπέικου περίμενε μια φίλη της από την ΕΣΣΔ. Έπιασαν την κουβέντα και έτσι άρχισε μια γνωριμία που αναπτύχθηκε σε στενή σχέση και συνεργασία και καθημερινά τηλεφωνήματα. Ήταν η μεταφράστρια και η διερμηνέας του, δίπλα του σε πολλές περιοδείες στην πρώην Σοβιετική Ένωση και στη Ρωσία αργότερα, στους Δελφούς, στην Πολιτιστική Ολυμπιάδα. Περισσότερο από αυτό ήταν «η εμψυχώτρια όλων των καλλιτεχνικών ριψοκίνδυνων πειραμάτων και περιπλανήσεών μας», λέει ο σκηνοθέτης.

Γεννήθηκε στην Ιστιαία της Εύβοιας. Ο πόλεμος τη βρίσκει στην Αθήνα, να σπουδάζει ιατρική. Παρά τις αντιρρήσεις των γονιών της, κατατάσσεται στον ΕΛΑΣ και φεύγει στο βουνό. Παντρεύεται τον αγωνιστή Γεωργούλα Μπέικο. Μετά την ήττα του Δημοκρατικού Στρατού, αφήνει το όπλο της στα αλβανικά σύνορα και φεύγει προς το άγνωστο. Καταλήγει στη Σοβιετική Ένωση, «είκοσι επτά χρόνια χωρίς ιθαγένεια», όπως συνήθιζε να λέει. Στο Ινστιτούτο Κινηματογραφίας της Μόσχας γνωρίζεται με τον συμφοιτητή της Αντρέι Ταρκόφσκι. Μαζί σκηνοθετούν τους «Φονιάδες» του Χέμινγκουεϊ. Γίνεται καλός φίλος της κι εκείνη νονά του γιου του. Είναι επίσης η φωνή του «Εδώ Μόσχα», η εκφωνήτρια του Ραδιοφωνικού Σταθμού Μόσχας. Επιστρέφει στην Ελλάδα το 1976 με την τέφρα του Γεωργούλα «σαν την Ηλέκτρα», παρομοίαζε. Αυτή είναι, με δυο λόγια, η ιστορία της ζωής της, «μιας πλούσιας μυθιστορηματικής ζωής», υπογραμμίζει ο Τερζόπουλος, «που καλύπτει τα δύο τρίτα του 20ού αιώνα». Την αφηγήθηκε γλαφυρά στην πρόσφατη αυτοβιογραφία της με τίτλο Αφού με ρωτάτε, να θυμηθώ... (Καστανιώτης, 2010), μια σπουδαία μαρτυρία για μια σημαντική εποχή της ιστορίας μας.

«Όταν της πρότεινα να παίξει στο “Μάουζερ” του Χάινερ Μίλερ δέχτηκε με πολλή χαρά. Τύπου Μάουζερ ήταν άλλωστε το τουφέκι που της έδωσε ο Γεωργούλας στο βουνό» λέει ο Τερζόπουλος. Στην παράσταση της Κυριακής 20 Μαρτίου καταχειροκροτήθηκε και του εκμυστηρεύθηκε: «Λες να είναι άραγε αυτή η τελευταία μου παράσταση;» Την επόμενη μέρα εισήχθη στο νοσοκομείο «Σωτηρία» με σοβαρά αναπνευστικά προβλήματα.

«Έφυγε όρθια και χωρίς πόνους, με το τελευταίο χειροκρότημα της παράστασης και με το χαμόγελο στο στόμα» μας λέει ο Θόδωρος Τερζόπουλος. «Δεν φοβόταν τον θάνατο, δεν την είχε καταβάλει η ιδέα του θανάτου. Ήταν μια γυναίκα δυνατή. Αυτό που τη χαρακτήριζε πάνω από όλα ήταν η γενναιότητα. “Αν ήμουν νέα, θα ήμουν στους δρόμους” έλεγε. Μιλούσε συνέχεια με τους νέους και για τους νέους και σχολίαζε έντονα την επικαιρότητα. Προέτρεπε τους νέους να διαβάσουν τον Μαρξ και να μάθουν ιστορία, να γνωρίζουν την ιστορία τους και να μην είναι ανιστόρητοι “όπως οι περισσότεροι πολιτικοί”. Έκρινε αυστηρά τους παθητικούς πολίτες και πίστευε ότι πρέπει να είμαστε κάθε στιγμή έτοιμοι για διάλογο και για σύγκρουση, να είμαστε πάντοτε μάχιμοι». Έζησε σε δύσκολες εποχές και αυτό που τη χαρακτήριζε πάντα ήταν η μαχητικότητα.

Γι’ αυτό και «στην παράσταση λειτούργησε ως σύμβολο», λέει ο Τερζόπουλος, «στο πρόσωπό της ήταν παρούσα η Αντίσταση». Τι μας αφήνει παρακαταθήκη; «Αναμφίβολα την αγωνιστικότητα, τη γενναιότητα και την τόλμη της».

TO BHMA 28/3/2011

 

Απάντηση: Θέατρο

“Συμβολαιογράφος” με την Υρώ Μανέ στο Θέατρο ΑΝΕΤΟΝ

Μια παράσταση, απολογία και εξομολόγηση μαζί. Μια απλή πράξη.
Ερασμία. Μια γυναίκα με πάθος. Σε λάθος χώρο και λάθος χρόνο.
Σε μια επαρχιακή πόλη της Ελλάδος, η Ερασμία, μια χήρα εγκλωβισμένη σε ένα περίπτερο και στα ήθη της μικρής κοινωνίας, οδηγείται στην απουσία.
Το τριχωτόν της παρειάς της υποδηλώνει τη θέρμη της, αλλά για την πολίχνη όπου ζει, μια χήρα είναι απλώς μια μεταχειρισμένη. Χωρίς δικαιώματα.
Αντίδοτο στη φαντασίωσή της, τα κολοκυθάκια. Και ο νοών…νοείτω.
Το κακό όμως δεν αργεί να γίνει. Ο πειρασμός εμφανίζεται. Και είναι κοντός, αλλά με προσόντα. Κι η Ερασμία πώς να πάει κόντρα στη λίμπιντο;
Θύτης και θύμα μαζί, επιθυμεί το απαγορευμένον. Κι όταν τολμά να το προκαλέσει, η τιμωρία άμεση.
Ο λόγος είναι συμβόλαιο και το υπεσχημένον οφείλει να τηρηθεί.

ΣΤΟ ΡΟΛΟ ΤΗΣ ΕΡΑΣΜΙΑΣ: Η ΥΡΩ ΜΑΝΕ

 

 

Ελευθεροτυπία, Πέμπτη 14 Απριλίου 2011

Προμηθέας στις φλόγες

Μια γυναίκα κι ένας παχύς άνδρας, με «περισχοινισμένο» το γυμνό του σώμα, καπνίζουν. Εκείνος καταριέται τον Φρόιντ και τον Γιουνγκ. Εκείνη επαναλαμβάνει: «Είμαστε απελπισμένοι; Χρειαζόμαστε ήρωες τώρα!».

Η αυλαία σηκώνεται για να αποκαλύψει στο μέσον της σκηνής έναν άνδρα, μόνο με το εσώρουχό του, δεμένο χιαστί, τρία μέτρα πάνω από το πάτωμα. Εκεί θα μείνει μέχρι το τέλος της 100λεπτης παράστασης του Γιαν Φαμπρ ο καινούργιος «Προμηθέας» του.

Την πρώτη εκδοχή του για τον αισχυλικό ήρωα Δεσμώτη την είχε παρουσιάσει ο Βέλγος «πολυκαλλιτέχνης» (δραματουργός, σκηνοθέτης, χορογράφος, γλύπτης και designer) το 1988. Φέτος επανήλθε μ' έναν ακόμα πιο ρηξικέλευθο «Prometheus-Landscape ΙΙ» που φιλοξενήθηκε στο παρισινό «Theatre de la Ville».

Ο κεντρικός ιστός του αρχαιοελληνικού μύθου μένει ως έχει: Ο Προμηθέας έκλεψε τη φωτιά από τους ολύμπιους θεούς για να τη χαρίσει στους ανθρώπους και γι' αυτό ο Δίας τον τιμωρεί. Δεμένος σε ένα βράχο του Καυκάσου είναι ανίκανος να προστατευθεί από τον αετό που του τρώει το συκώτι.

Στον αιώνα μας, όμως, το αγαθό της φωτιάς ήδη υπερκαταναλώθηκε, χάνοντας τη «θερμοκρασία» του. Αν το πυρ του Φαμπρ ταυτίζεται πλήρως με το πάθος (σεξουαλικό, ιδεαλιστικό, ανθρωπιστικό), σήμερα πολλοί το απεχθάνονται, τόσο ώστε να κάνουν τα πάντα για να το σβήσουν. Εξ ου και οι πυροσβεστικές φωλιές, οι μάνικες και οι κουβάδες με άμμο που βρίσκονται σπαρμένοι στη σκηνή. Κατ' εξοχήν «πυροσβέστες», οι φορείς των νέων θρησκειών (κυριολεκτικών, αλλά και πολιτικών και πνευματικών) εμφανίζονται ως εκφραστές της μισαλλοδοξίας και της απόλυτης απαγόρευσης.

Χορευτές, που φορούν ευδιάκριτα θρησκευτικά σύμβολα, σπεύδουν να σβήσουν τις εστίες: σύννεφα από άμμο και νερά σκεπάζουν τον Προμηθέα, αναχαιτίζοντας τις φαντασιώσεις. Οσο αυτές ανάβουν μεγαλύτερες φωτιές τόσο εκμοντερνίζονται τα μέσα καταστολής. Βαριά τανκς φτάνουν υψώνοντας ομίχλες καπνού.

Αλλοι χορευτές, στον αντίποδα, υποκύπτουν στα πάθη, εκπροσωπώντας ταυτόχρονα μερικές από τις αναγνωρίσιμες σκηνικές εμμονές του Φαμπρ: γυμνά σώματα ριγούν, ουρλιάζουν και στροβιλίζονται σε διαφορετικά σχήματα μιας παν-σεξουαλικής γεωμετρίας. Ενας άντρας βάζει με το πέος του φωτιά, ένας άλλος περιφέρεται ερμηνεύοντας αποσπασματικά Πάτι Σμιθ («Fire of Unknown Origin»), Μπρους Σπρίνγκστιν («Ι'm on fire»), Ντορς («Come on baby light my fire»).

Το βασικό σάουντρακ είναι γραμμένο όμως από τον Νταγκ Τέλντεμαν της βελγικής ροκ μπάντας «Α Brand». Τα κείμενα του Γέρεν Ολισλέγκερς είναι ουσιαστικά οι μονόλογοι των Ηφαίστου, Αθηνάς, Επιμηθέα, Ηούς, Ωκεανού, Διονύσου, Πανδώρας και Ερμή που αφηγούνται τον μύθο του Τιτάνα. Ο ίδιος ο Προμηθέας σπάει τελευταίος μια μακράς διάρκειας σιωπή για να ουρλιάξει «Αντιστέκομαι».

Το ελληνικό κοινό, εξοικειωμένο με τη συμβολική και προβοκατόρικη εικαστική γλώσσα του Φαμπρ (πρόσφατα, 2009, είδαμε το «Οργιο ανεκτικότητας») μπορεί να ελπίζει. Το «Παλλάς» συζητά να φέρει τον «Προμηθέα» την ερχόμενη σεζόν.

ΝΑΤΑΛΙ ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ

 

Επιτέλους, μετά από αρκετό καιρό κατάφερα να δω μια παράσταση πραγματικά εξαιρετική:






«La Chunga»
του Μάριο Βάργκας Λιόσα από την Ομάδα ΝΑΜΑ.

Το έργο διαδραματίζεται σ' ένα περιθωριακό καφενείο μιας παραγκούπολης της Πιούρα το 1945. Ήρωες η ιδιοκτήτρια, η Τσούνγκα, μια προσωπικότητα αινιγματική, καθώς και τέσσερις τακτικοί πελάτες που πίνουν και παίζουν ζάρια. Ο ένας τους, ο Χοσεφίνο, φέρνει μαζί του ένα ελκυστικό κορίτσι, τη Μέτσε, που γίνεται το αντικείμενο του πόθου όλων, και μόλις τα ζάρια τον φέρουν σε δύσκολη οικονομική θέση, δεν θα διστάσει να τη «δανείσει» στην Τσούνγκα έναντι ενός ποσού που θα του επιτρέψει να συνεχίσει τον τζόγο. Η Τσούνγκα θα την πάρει μαζί της και η κοπέλα θα εξαφανιστεί. Στη δεύτερη πράξη οι άντρες προσπαθούν ο καθένας να δώσει τη δική του εκδοχή, κινούμενη μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας, για την τύχη της Μέτσε και το ρόλο της Τσούνγκα.


ΒΑΣΙΚΟΙ ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Μετάφραση: Μαρία Χατζηεμμανουήλ
Σκηνοθεσία: Ελένη Σκότη
Σκηνικά, κοστούμια: Γιώργος Χατζηνικολάου
Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος
Μουσική: Ισίδωρος Πάτερος
Βοηθός σκηνοθέτη: Δάφνη Λαρούνη


ΔΙΑΝΟΜΗ
Τσούνγκα: Καρυοφυλλιά Καραμπέτη
Χοσεφίνο: Δημήτρης Λάλος
Λιτούμα: Στάθης Σταμουλακάτος
Χοσέ: Δημήτρης Καπετανάκος
Πίθηκος: Γιάννης Λεάκος
Μέτσε: Ηλιάνα Μαυρομάτη
Μουσικός: Ισίδωρος Πάτερος

 

Απάντηση: Θέατρο

Αγαπητέ Vautrin,

Θα συμφωνήσω και εγώ μαζί σου για το ότι πρόκειται για μια εξαιρετική παράσταση, με άκρως ευρηματικά σκηνοθετικά στοιχεία και μια μουσική που σου διαμορφώνει την διάθεση.

Αλλά ίσως το πιο σημαντικό από όλα, είναι ότι παρά την κοινωνιολογική προσέγγιση της σκηνοθέτιδας Ελένης Σκότη (όπως αυτή περιγράφετε στο εγχειρίδιο που συνοδεύει την παράσταση), οι χαρακτήρες έχουν ξεκάθαρες BDSM προσωπικότητες και ψυχοσυνθέσεις.

Πιο συγκεκριμένα θα αναφέρω την κεντρική ηρωίδα την Chunga – Καριοφιλιά Καραμπέτη (Mistress με bisexual κυρίως επιλογές), την Ηλιάνα Μαυρομάτη (slave), Στάθης Σταμουλακάτος (Dom, κυρίαρχος σαδιστής), Δημήτρης Λάλος (Top male), Γιάννης Λεάκος (Male perve), Δημήτρης Καπετανάκος (Male submissive). Εξαιρετικός ακόμα ήταν και ο μουσικός Ισίδωρος Πάτερος που η απλότητα αλλά και η έντονη προσωπικότητα της μουσικής του δίνουν στην παράσταση ύφος και δημιουργούν συναισθήματα έντονα αλλά και υποστηρικτικά στην πλοκή και τους χαρακτήρες του έργου, οδηγώντας σε στο κλίμα της παράστασης και των χαρακτήρων των ηρώων.

Μία πολύ καλή παράσταση που προτείνετε ανεπιφύλακτα.
Εύχομαι να έχουν την ευκαιρία να δουν αυτή την παράσταση και άλλοι συνφορουμίτες.


ΥΓ. Επειδή έχω δει την παράσταση πριν αρκετό καιρό μπορεί να κάνω λάθος στα ονόματα των ηθοποιών σε σχέση με την αντιστοιχία σε προσωπικότητες BDSM.

 

Ελευθεροτυπία, Σάββατο 4 Ιουνίου 2011

Ρομέο Καστελούτσι Για τη νέα του παράσταση που εκτυλίσσεται κάτω από το βλέμμα του Ιησού

«Ο προσωπικός μου Χριστός, κάποιος που διαφεύγει συνεχώς»

Της ΝΑΤΑΛΙ ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ

«On the Concept of the Face, regarding the Son of God». Ο περίεργος τίτλος «Περί της εννοίας του προσώπου του Υιού του Θεού», συστήνει μια παράσταση που εκτυλίσσεται κάτω από το βλέμμα του Ιησού.

Κυριολεκτικά, γιατί στον θεατρικό χώρο δεσπόζει ο πίνακας «Η ευλογία του Χριστού», έργο του 1465, του Αντονέλο ντα Μεσίνα.

Κι όμως ό,τι εκτυλίσσεται τα επόμενα 60 λεπτά του θεατρικού χρόνου ενδέχεται να ενοχλήσει ή και να αρέσει εξίσου σε πιστούς και αγνωστικιστές. Η εικονοκλαστική θεατρική γραφή του Ρομέο Καστελούτσι δεν υποδεικνύει ούτε καν προτείνει τρόπους ανάγνωσης. Καταδύεται στο υποσυνείδητο, απενοχοποιεί πλήρως το συνειρμό και επιτρέπει τις πιο ελεύθερες ερμηνείες, πράγμα που είχε αντιληφθεί το ελληνικό κοινό και το 2009, με την αναπάντεχη εκδοχή του για τη «Θεία Κωμωδία» του Δάντη.

Το σύμπαν του δαιμόνιου Ιταλού της ευρωπαϊκής πρωτοπορίας σού επιτρέπει να δεις ό,τι είσαι ή και να περιοριστείς στην αλληλοδιαδοχή των εικόνων που ξέρει να φτιάχνει καλά αυτός ο σκηνοθέτης, ο οποίος άλλωστε προσέγγισε τις τέχνες πρώτα διά της ζωγραφικής. «Μ' ενδιαφέρει», εξηγεί και τώρα «το πρόβλημα της φόρμας στη ζωγραφική» και απαριθμεί τους ζωγράφους που αγαπά: Βελάσκεθ, Ρέμπραντ, Μεσίνα, Καραβάτζο φυσικά, αλλά και Ρόθκο και Μπρους Νόιμαν.

Ενταγμένη στο Φεστιβάλ Αθηνών, η παράσταση που φέρνει με την ομάδα του Societas Raffaello Sanzio (22-25 Ιουνίου, Πειραιώς 260), αντιδιαστέλλει στο ισχυρό πανταχού παρόν θεϊκό βλέμμα, μία συνθήκη απόλυτης ανθρώπινης αδυναμίας. Σ' ένα κατάλευκο, «άμωμο» διαμέρισμα, ένας ηλικιωμένος πατέρας (Τζάνι Πλάτσι) που φθίνει, δεν μπορεί να ελέγξει τις φυσικές του ανάγκες. Λερώνεται και λερώνει με ακαθαρσίες όλο το χώρο. Ο γιος (Σέρτζο Σκαρλάτελα), πλήρως αφοσιωμένος, τον φροντίζει, τον πλένει και τον αλλάζει σαν να ήταν μωρό, χωρίς στιγμή να δείχνει αποστροφή από τη μυρωδιά: ένα χημικό προϊόν δίνει αληθοφανή όψη και οσμή στις απεκκρίσεις.

Ο πατέρας κλαίει και ζητά «συγγνώμη» από το γιο του που του φέρεται τρυφερά. Προς το τέλος της παράστασης μέσα σε εκτυφλωτικά φώτα και ήχους, από τα μάτια του ζωγραφισμένου Χριστού του Μεσίνα, αρχίζουν να τρέχουν δάκρυα, αίμα και περιττώματα. Ο καμβάς σκίζεται, ενώ στον χώρο εκτοξεύεται η φράση «Δεν είσαι ο ποιμένας μου», μέχρι που το «Δεν» ξεθωριάζει και μένει να αιωρείται το μήνυμα στην πλήρη του κατάφαση. Το έργο που έχει παρουσιαστεί από το Μπάρμπικαν του Λονδίνου μέχρι το Οσλο κι ετοιμάζεται και για την Αβινιόν έχει γίνει θέμα πολλαπλών ερμηνειών. Αλλοι μιλούν για ένα έργο στον πυρήνα του θρησκευτικό, άλλοι για ένα βαθιά ανθρώπινο μήνυμα κι άλλοι για ένα ισχυρό πολιτικό συμβολισμό. Ο Καστελούτσι υποδέχεται πρόθυμα και συζητά όλες τις πιθανές ερμηνείες, εκτός από μια: τη δική του. Το ξεκαθαρίζει εξαρχής στην τηλεφωνική μας συνομιλία.

- Ποια είναι τα «κλειδιά» της παράστασής σας;

«Για εμένα το θέμα δεν είναι να προτείνω τα δικά μου κλειδιά, αλλά να επιτρέψω σε καθέναν να βρει τα προσωπικά, δικά του κλειδιά. Δεν προτείνω μια συγκεκριμένη ανάγνωση. Η δουλειά μου είναι να παρουσιάζω εικόνες που μπορεί να τις προσλάβει καθένας με τον τρόπο του».

- Συνεπώς είστε δεκτικός σε εντελώς διαφορετικές ερμηνείες.

«Είναι αλήθεια ότι αυτό το θέαμα μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε από εντελώς διαφορετικές οπτικές, καταλήγοντας σε εντελώς διαφορετικές ερμηνείες. Ουσιαστικά πρόκειται για την απλή εικόνα ενός πατέρα, ενός γιου και μιας καθημερινής, αλλά οδυνηρής ιστορίας αδυναμίας που μπορεί να ερμηνευτεί και ως μια ιστορία αγάπης μεταξύ πατέρα και γιου. Αυτή η απλή ιστορία, όμως, μέσω ενός υπερρεαλισμού, μετατρέπεται λίγο-λίγο σε κάτι παγκόσμιο και μεταφυσικό. Πρόκειται δηλαδή για ένα θέαμα που κάποιος μπορεί να το ερμηνεύσει μόνον οπτικά ή να διακρίνει μια μεταφυσική πτυχή ή μια θεολογική κ.λπ. Καταρχήν όμως είναι μια καθαρά ανθρώπινη συνθήκη».

- Ανατρέπετε όμως την αρχετυπική συνθήκη του πατέρα που φροντίζει τον γιο...

«Ναι, γιατί είναι ο πατέρας που χρειάζεται φροντίδα και αναγκάζεται να τη ζητήσει. Η εικόνα είναι τόσο απλή-σχεδόν κοινότοπη. Κι όμως αυτή η προσωρινή διάσταση γίνεται το στοιχείο που παραπέμπει στη μεταμόρφωση και τελικά οδηγεί σε μία παγκοσμιότητα που εκρήγνυται. Η πατρική "κληρονομιά" είναι τα περιττώματα κι αυτό μπορεί κάποιος θεατής να το αναγνώσει ακόμα και πολιτικά: Είμαστε καταδικασμένοι να καθαρίζουμε τις ακαθαρσίες του πατέρα. Γι' αυτό κι η πατρική συγγνώμη παίρνει διαφορετικές σημασίες».

- Ανατρέπετε επίσης τη «χριστιανική» συνθήκη του γιου που ζητάει συγγνώμη από τον πατέρα για την αδυναμία του.

«Κι όμως η Βίβλος είναι γεμάτη αμφιθυμία και ασάφεια. Γι' αυτό έχουμε την ελευθερία να ερμηνεύσουμε όπως θέλουμε κάθε εδάφιό της. Δεν υπάρχουν κανόνες. Εδώ υπάρχουν οι κανόνες που θέτει η ανθρώπινη συνθήκη: Ο πατέρας είναι ο δημιουργός που χρειάζεται την κατανόηση του δημιουργήματός του».

- Μπορεί κανείς να ανατρέξει ακόμα και στο πρωκτικό στάδιο της φροϊδικής ψυχαναλυτικής θεωρίας;

«Μα ναι -γιατί όχι. Υπάρχει μια τέτοια έκφραση. Ή, καλύτερα, υπάρχει μια αναφορά στη σχέση μεταξύ των περιττωμάτων και της τέχνης. Θα 'χετε ακούσει για τον Ιταλό εκπρόσωπο της εννοιολογικής τέχνης Πιέρο Μαντζόνι (1933-1963) που έκανε ένα έργο με τίτλο "Τα Περιττώματα του Καλλιτέχνη". Τα περιττώματα είναι ταυτόχρονα ένα καθαγιασμένο αντικείμενο της τέχνης αλλά κι ένα απόλυτο, αληθινό αντικείμενο που υπενθυμίζει την πραγματικότητα και τη θνητότητα. "Χους ει και εις χουν απελεύσει", όπως είναι κι η εκκλησιαστική ρήση που παραπέμπει στην ανθρώπινη μοίρα της φθοράς του σαρκίου».

- Η πολιτική χροιά αυτού του «είμαστε καταδικασμένοι να καθαρίσουμε τις "πατρικές" ακαθαρσίες», αφορά κι αυτές του Σίλβιο Μπερλουσκόνι;

«Α! Μα τον Μπερλουσκόνι εγώ τον μισώ. Είναι ένας άνθρωπος βαθιά άρρωστος. Αλλά το πρόβλημα δεν είναι ο ίδιος. Το πρόβλημα και η ασθένεια ολόκληρης της Ιταλίας είναι ο "μπερλουσκονισμός". Θέλω να πιστεύω ότι -δεν μπορεί- κάποια στιγμή η χώρα θα ιαθεί. Ή τουλάχιστον το ελπίζω».

- Πώς αντέδρασε το κοινό όπου παρουσιάστηκε το έργο σας;

«Υπήρξαν πολύ διαφορετικές αντιδράσεις, όλες βαθιές κι ενδιαφέρουσες. Πάντως, αυτό είναι και το πρόβλημα του θεάτρου: Είμαστε σε κάθε περίπτωση υποχρεωμένοι να ρωτήσουμε τους άλλους. Δεν μπορούμε να παρακάμψουμε το κοινό. Υπακούμε στην υποχρέωση που εφηύρε το ελληνικό θέατρο. Εγώ, λοιπόν, εισέπραξα εντελώς διαφορετικές απαντήσεις, αντιδράσεις, όχι συλλογικές, αλλά προσωπικές από τον κάθε θεατή. Υπήρξαν αντιδράσεις και από Καθολικούς αλλά κι από αγνωστικιστές. Σκέφτομαι, όμως, ότι αυτό είναι η ιστορία της τέχνης: Ενας τρόπος να υπερβείς όλες τις κατηγορίες. Η τέχνη είναι ό,τι διαφεύγει από όλες τις μορφές και τις κατηγοριοποιήσεις. Στην εποχή του, όμως, ακόμα κι ο Καραβάτζο κατηγορήθηκε ως βλάσφημος, ενώ αντιθέτως στο έργο του εξέφρασε την πιο αγνή μορφή προσευχής».

- Ο προσωπικός σας Χριστός, ποιος είναι;

«Δεν ξέρω. Είναι μάλλον κάποιος που διαφεύγει διαρκώς. Στο απόλυτα μυστηριακό πορτρέτο του Μεσίνα, που χρησιμοποιώ στην παράσταση, παρουσιάζεται ως ένας άνδρας μ' ένα βλέμμα πλήρες πίστεως. Σκέφτομαι λοιπόν ότι ίσως ο προσωπικός μου Χριστός να είναι κάποιος ικανός να υποστηρίξει αυτό το βλέμμα».

- Πώς σας φάνηκε η τελετή αγιοποίησης του Πάπα Ιωάννη Παύλου;

«Κάτι τέτοιες "τροποποιήσεις" με αφήνουν παγερά αδιάφορο. Πιστεύω άλλωστε πως τα θέματα της πίστης συνιστούν ένα πεδίο πολύ προσωπικό και πολύ ιδιαίτερο».

- Ξέρετε ασφαλώς για το μέγεθος της ελληνικής οικονομικής κρίσης. Επειδή η κρίση είναι και πανευρωπαϊκή, εσείς την έχετε αντιληφθεί στο θέατρο;

«Νομίζω ότι όλοι έχουν αισθανθεί την οικονομική ύφεση. Στην Ιταλία το να κάνεις θέατρο γίνεται όλο και δυσκολότερο, ιδιαίτερα ως προς κάποια στοιχεία. Π.χ. γίνεται όλο και αποτρεπτικότερη η χρήση σκηνογραφίας. Γενικώς αλλάζουν οι συνθήκες. Μέσα σ' αυτή την κρίση αναρωτιόμαστε μέχρι ποιου σημείου είναι απαραίτητος ο ρόλος της Τέχνης. Οι εικαστικές τέχνες, βέβαια, ως πιο απτές, υπάγονται σε μια κάπως διαφορετική, ανεξάρτητη αγορά: Κάποιος αγοράζει έναν πίνακα ή δεν τον αγοράζει. Το θέατρο, όμως, είναι μια χίμαιρα. Κι έχω την εντύπωση ότι η εποχή τονίζει την ανάγκη ανακάλυψης μιας νέας θεατρικής φόρμας, αλλά κι ενός προβληματισμού για το ρόλο του. Κι όχι μόνον. Συνειδητοποιούμε σιγά-σιγά ότι μάλλον ολόκληρη η τέχνη ψάχνει ένα καινούργιο βλέμμα».*

info: Η παράσταση «Περί της εννοίας του προσώπου του Υιού του Θεού» του Ρομέο Καστελούτσι θα φιλοξενηθεί στην Πειραιώς 260 (Κτίριο Η'), από τις 22 έως τις 25 Ιουνίου.

 

Ελευθεροτυπία, Σάββατο 18 Ιουνίου 2011

Ναυαγοί για σεμινάριο

«Οι ναυαγοί της τρελής ελπίδας (Αυγές)» Θέατρο του Ηλιου - Φεστιβάλ Αθηνών

Tου ΓΡΗΓΟΡΗ ΙΩΑΝΝΙΔΗ

Πρόκειται για το πιο πολιτικό πρόσφατο έργο της, δήλωσε κάπου η Αριάν Μνουσκίν για τους «Ναυαγούς της τρελής ελπίδας», και αληθινά ίσως είναι από τα πιο πολιτικά πράγματα, όχι μόνο ως προς τη θέση, αλλά ως προς τη φόρμα και την τεχνική που έχουμε δει ποτέ στο Φεστιβάλ.


Για τους φοιτητές της θεατρολογίας και των δραματικών σχολών τουλάχιστον αποτελεί σεμινάριο. Και αυτό για δύο κυρίως λόγους. Ο πρώτος, μάλλον προφανής, αφορά την εφαρμογή ενός θεάτρου που θέλει να κρατά τον θεατή σε στάση κριτικής εγρήγορσης και συνεχούς συγκατάθεσης. Είναι το δεύτερο ωστόσο μάθημα που μου φαίνεται το πιο σημαντικό. Αφορά το πώς μπορείς να συνδυάσεις τα όποια μηνύματα, τις θέσεις ή τη διαλεκτική και να παραμείνεις ώς το τέλος αφάνταστα διασκεδαστικός, ψυχαγωγικός και γοητευτικός. Η απάντηση της Μνουσκίν -απάντηση σφυρηλατημένη στη θεατρική πράξη- είναι πως όλα αυτά ζητούν όχι λιγότερο αλλά περισσότερο θέατρο, και μάλιστα την ανάκληση εκείνου του θεάτρου που γίνεται υπό κοινή θέα και στα φανερά, υπό το φως του ηλίου.

Η Μνουσκίν ανακάλυψε το έργο του Βερν, από τα λιγότερο γνωστά, καθώς δεν εμπίπτει στους όρους της ψυχωφελούς νεανικής φυγής, που θεωρητικώς χαρίζουν τα άλλα βιβλία του Βερν, και σε συνεργασία με τη σταθερή συνεργάτρια του θιάσου συγγραφέα Ελέν Σιξού στήριξε σε αυτό μια συναρπαστική παραβολή. Στο πανδοχείο του Φέλιξ -φανατικού θαυμαστή της τεχνολογίας και του κινηματογράφου, το έτος 1914-, η παρέα του σοσιαλιστή και ιδεολόγου πρωτοπόρου της έβδομης τέχνης Ζαν έχει βαλθεί να γυρίσει με όποια μέσα και ανθρώπινο δυναμικό διαθέτει την υπόθεση του βιβλίου του Βερν, «Οι ναυαγοί του Ιωνάθαν». Με αυτόν τον τρόπο μια υπόθεση εργασίας για τη μελλοντική ανθρωπότητα, του 1890, εγκιβωτίζεται σε μια άλλη αντίστοιχη, του 1914. Και αυτή η τελευταία εμπεριέχεται στην παράσταση της Μνουσκίν.

Το έργο του Βερν τελειώνει με τη διάψευση της νέας ουτοπίας κάτω από το βάρος της απληστίας και του υλισμού. Οπως και αντίστοιχα η ταινία του ιδεαλιστή Ζαν μένει ημιτελής, όταν τα γυρίσματα διακόπτονται από την έναρξη του Πολέμου. Γίνεται, φαντάζομαι, προφανής η αυτοαναφορά στη δράση, στα όνειρα και στις διαψεύσεις της Μνουσκίν.

Από πολλές απόψεις αυτό που είδαμε στο εκθεσιακό κέντρο Metropolitan είναι μια ομάζ στην αθωότητα. Αρχικά στον Βερν, στον συγγραφέα των παιδικών μας χρόνων - έστω και αν οι νεότερες αναλύσεις αποκαλύπτουν πίσω από τον μελλοντολόγο έναν οραματιστή του νέου αιώνα και της ελπίδας του για έναν κόσμο δικαιοσύνης και ισοπολιτείας.

Επειτα, στην τέχνη του βωβού κινηματογράφου, και από εκεί στο βλέμμα του καλλιτέχνη που κοιτά τον κόσμο μέσα από τη διόπτρα ενός απάτητου ακόμα μέσου έκφρασης. Κι ακόμα, στις μνήμες της ίδιας της Μνουσκίν, που ασφαλώς ανακαλεί κάτι από το θάμβος των παιδικών της χρόνων δίπλα στον πρωτοπόρο της έβδομης τέχνης πατέρα της.

Τέλος, και πάντα, πίσω στις ακτές της πολιτικής ουτοπίας, που πέρα από την περιχαράκωσή της στους όποιους σχηματισμούς (αναρχισμός, σοσιαλισμός, σενσιμονισμός, κομμουνισμός), φαίνεται ότι δρα στο κέντρο της ελπίδας που γεννούν η τέχνη και η συμφιλίωση με τα ανθρώπινα.

Ακολουθώντας κινηματογραφική ορολογία θα λέγαμε πως η παράσταση αποτελεί ένα συνεχές σκηνικό τρέιλερ, μια συρραφή μονοπλάνων που δημιουργούνται -κατά το ύφος του θιάσου του Ηλιου- με την κίνηση της σκηνής και των ανθρώπων της. Στο κέντρο βρίσκεται η ευρηματική -διασκεδαστική αλλά και επική- ερμηνευτική του βωβού κινηματογράφου: μια ιδεαλιστική προσέγγιση, που στην παράσταση δίνει το έναυσμα για την προσέγγιση του περίφημου γκέστους, και μάλιστα με εκείνο όλο το εξπρεσιονιστικό βάρος του εγχειρήματος. Στο ίδιο ύφος ακολουθούν η ζωντανή αφήγηση, τυπική στο πολιτικό θέατρο πλαισίωση της δράσης, καθώς και η μουσική, άλλοτε νοσταλγική, άλλοτε σχολιαστική και άλλοτε κινηματογραφικά μελοδραματική, του Ζαν Ζακ Λεμέτρ.

Θέατρο χειροποίητο που παρασκευάζεται μπροστά μας. Εκλύει τη χαρά μιας δημιουργίας που δεν κρύβει το πρακτικό, «βρώμικο» μέρος της, τον μόχθο, τον ιδρώτα, το άγχος και τη βάσανο των μελών του. Στο τέλος αυτό που απομένει δεν είναι άλλο παρά η απίστευτη ενέργεια, ο συντονισμός και το δόσιμο των ηθοποιών, που μπορούν να αποδώσουν στη σκηνή την πιο συγκλονιστική καταιγίδα και την πιο πιστευτή χιονοθύελλα. Είπα «πιστευτή». Εννοώ πιστευτή εντός μιας σύμβασης που δεν λύνει τα μάγια, αλλά ορίζει τη θέση του θεάτρου σαν χώρου υπέρβασης και κάθαρσης από το ψέμα.

Πέσαμε και εμείς θύματα της ίδιας γοητείας. Είμαστε απολύτως έτοιμοι να συγχωρέσουμε τη διάρκεια της παράστασης, τον φετιχισμό της, ίσως και αυτόν ακόμα τον υπερ-πληθωρισμό της. Συγχωρούμε ακόμα το στοιχείο της αγκιτάτσια ή εκείνη τη μια δόση πολιτικής αφέλειας που υπάρχει στη σύλληψη του ανθρωπισμού της. Τα συγχωρούμε και τα παραβλέπουμε όχι μόνο γιατί καλύπτονται από τη γοητεία της ειλικρίνειας, αλλά γιατί γνωρίζουμε ότι εκκινούν και φωλιάζουν στην κόχη μιας τέχνης αληθινά αθώας και μιας ελπίδας αληθινά τρελής. Ισως και γιατί βλέπουμε από τώρα τον προορισμό των θαυμάσιων αυτών ναυαγών, καθώς τον βλέπει πιθανόν και η ίδια η Μνουσκίν.


***


Μαζί με τους «Αγανακτισμένους» η Αριάν Μνουσκίν

Θεατρικό χάπενιγκ στην πλατεία Συντάγματος με τη συμμετοχή της γαλλίδας σκηνοθέτιδος


TO BHMA 18/6/2011

«Σε λίγα λεπτά, η Αριάν Μνουσκίν με την ομάδα της θα βρεθεί εδώ, στο Σύνταγμα, για να δώσει το δικό της παρών», προανήγγειλε μια φωνή από τα μεγάφωνα της πλατείας. Και πράγματι, γύρω στις δωδεκάμιση το μεσημέρι, μια εντυπωσιακή πομπή, στην οποία δέσποζε η θεόρατη λευκή μαριονέτα, ξεπρόβαλε από την οδό Σταδίου και κατευθύνθηκε προς της πλατεία Συντάγματος. Υπό τους δυνατούς ήχους της μουσικής και με τη συνοδεία ταμπούρλων, η λευκή κούκλα, της οποίας τα νήματα κινούσαν οι ηθοποιοί του Θεάτρου του Ηλιου, άρχισε να κινείται. Το πρόσωπό της ήταν λαβωμένο και ματωμένο, καθώς καθ΄όλη τη διάρκεια της διαδρομής, δεχόταν επιθέσεις από κοράκια, _μαύρα πουλιά φτιαγμένα από χαρτί, ενώ την πομπή συνόδευαν πανώ με αποφθέγματα του Ζαν-Ζακ Ρουσό και τον Μπενζαμέν Κονστάν. Η ίδια η Αριάν Μνουσκίν έδινε τον παλμό σ΄αυτή τη συμβολική γιορτή: Ηλευκή μαριονέτα ήταν η Δικαιοσύνη...

Το Θεάτρου του Ηλιου που αυτές τις μέρες βρίσκεται στην Αθήνα, παρουσιάζοντας, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ, τους «Ναυαγούς της Τρελής Ελπίδας», συνηθίζει να ενώνει τη φωνή του με τα μεγάλα κοινωνικά ζητήματα. Τη μαριονέτα την έφερε η Αριάν Μνουσκίν μαζί της, και θα την πάρει φεύγοντας, μετά και την τελευταία παράσταση στο Metropolitan Athens Expo, το βράδυ της Κυριακής (19/6). Αλλωστε η περιοδεία της θα συνεχισθεί.

Στο χάπενινγκ του Συντάγματος δεν ήταν και λίγοι οι έλληνες καλλιτέχνες που έσπευσαν να το παρακολουθήσουν από κοντά: Ηταν εκεί η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, η Ρένη Πιττακή, ο Μηνάς Χατζησάββας, ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος, η Μαρία Σκουλά, η Εφη Θεοδώρου, ο Γιώργος Γάλλος με τον γιο του... Ολοι τους ενθουσιασμένοι από την παράσταση των «Ναυαγών» αλλά κυρίως γοητευμένοι από την προσωπικότητα της Αριάν Μνουσκίν....

 

Απάντηση: Θέατρο

ΕΙΡΗΝΗ ΤΟΥ ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗ 2011

Η Θεατρική Διαδρομή παρουσιάζει στα πλαίσια του ελληνικού φεστιβάλ την κωμωδία του Αριστοφάνη, «ΕΙΡΗΝΗ», στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου την Παρασκευή 1η και το Σάββατο 2 Ιουλίου σε μετάφραση Κ. Χ. Μύρη, σκηνοθεσία Πέτρου Φιλιππίδη, με τον ίδιο στο ρόλο του Τρυγαίου. Στη συνέχεια θα παρουσιαστεί στη Θεσσαλονίκη και σε όλα τα μεγάλα φεστιβάλ της Ελλάδας.
Η «Eιρήνη» παρουσιάστηκε το 421 π.Χ. στους δραματικούς αγώνες της εορτής των Μεγάλων Διονυσίων και κέρδισε το δεύτερο βραβείο. Ο Αριστοφάνης έγραψε την κωμωδία αυτή κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων μεταξύ Αθηναίων και Σπαρτιατών, που κατέληξαν στην ειρήνη του Νικία, με την οποία οι λαοί των δύο αντιπάλων ήλπιζαν ότι θα λήξει ο Πελοποννησιακός πόλεμος και θεωρείται ένα από τα πιο αντιπολεμικά έργα όλων των εποχών.
Ο Τρυγαίος είναι ένας αμπελουργός, που απελπισμένος από την κατάντια των αμπελιών του, αποφασίζει να πάει και να ελευθερώσει την Ειρήνη. Ξεκινάει για τον Όλυμπο, πετώντας πάνω σ' ένα τεράστιο σκαθάρι για να ζητήσει τη βοήθεια των δώδεκα θεών. Εκεί προσπαθεί να πείσει τον θεό Ερμή, τάζοντάς του δώρα, να τον βοηθήσει να ελευθερώσουν μαζί την Ειρήνη γιατί η γη και οι άνθρωποι καταστρέφονται από τον πόλεμο.
Ο Πόλεμος παρουσιάζεται φοβερός και τρομερός! Έχει μαζέψει μέσα σ' ένα τεράστιο γουδί όλες τις πόλεις-κράτη της Ελλάδας και τις κοπανάει με το γουδοχέρι για να τις λιώσει. Ο Τρυγαίος πρέπει να προλάβει το κακό προτού να είναι πολύ αργά…
Τελικά ο Τρυγαίος καταφέρνει να ελευθερώσει την Ειρήνη! Όλοι την καλωσορίζουν με ενθουσιασμό όμως αυτή σωπαίνει και δεν μιλά σε κανέναν, γιατί όπως εξομολογείται στον Ερμή, είναι πολύ πικραμένη με τους ανθρώπους, δεν της δίνουν καθόλου αξία και την παραμελούν. Έχουν το μυαλό τους στον πόλεμο, κάποιοι μάλιστα πλουτίζουν απ’ αυτόν και δεν ενδιαφέρονται για τα αγαθά της παρά μόνο για τα κέρδη τους.
Ο Τρυγαίος την παρακαλεί να συγχωρέσει τους άμυαλους ανθρώπους και να τους δώσει άλλη μια ευκαιρία να συμμορφωθούν. Η Ειρήνη δέχεται κι όλοι μαζί κατεβαίνουν στη γη.

Η «ΕΙΡΗΝΗ» του Αριστοφάνη, με τη μετάφραση του Κ. Χ. Μύρη και τη δραματουργική επεξεργασία του Πέτρου Φιλιππίδη, Γιώργου Γαλίτη και Γιώργου Λέφα, γίνεται επίκαιρη όσο ποτέ στην Ελλάδα του σήμερα και ο θεατής θα διαπιστώσει, ίσως με θλίψη στο Αργολικό Θέατρο, ότι παρόλο που πέρασαν τόσοι αιώνες, τα κίνητρα και οι λανθασμένες επιλογές των ανθρώπων είναι κοινά και διαχρονικά και ίσως η Ειρήνη… είχε δίκιο για τη στάση που κράτησε μέσω του Αριστοφάνη!

ΠΑΙΖΟΥΝ :
Πέτρος Φιλιππίδης, Τάκης Παπαματθαίου, Γιώργος Γαλίτης, Γιάννης Δεγαΐτης, Κων/νος Γιαννακόπουλος, Πάνος Σταθακόπουλος, Χρήστος Σιμαρδάνης, Χάρης Μαυρουδής, Άγγελος Μπούρας, Δημήτρης Δεγαΐτης, Τάσος Ιορδανίδης, Σπύρος Παππάς, Χρήστος Συριώτης, Ελευθέριος Ελευθερίου, Ηλίας Γιαννάκης, Δημήτρης Βογιατζής, Θοδωρής Μπουζικάκος, Αντώνης Αντωνάκος, Δημήτρης Σαμόλης, Πέτρος Γεωργοπάλης, Σταύρος Σβίγγας, Μανώλης Χουρδάκης, Ορέστης Τζιόβας και 2 παιδιά.

 

Απάντηση: Θέατρο

ΜΥΝΗΜΑ ΤΟΥ ΝΤΑΡΙΟ ΦΟ ΣΤΟ ΚΙΝΗΜΑ "ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΩΡΑ"

Σ' έναν καπιταλιστή δεν πρέπει ποτέ να λες: «αχ, σας παρακαλώ, θα μπορούσατε λιγάκι να μου κάνετε λίγο χώρο ν' αναπνεύσω κι εγώ; θα μπορούσατε να είστε λίγο πιο καλός, με λίγη περισσότερη κατανόηση; Ας συμφωνήσουμε...»

Όχι. Ο μόνος τρόπος για να μιλήσεις μαζί τους είναι να τους στριμώξεις στον καμπινέ, να τους χώσεις το κεφάλι μέσα στη λεκάνη και να τραβήξεις το καζανάκι. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να φτιάξουμε έναν καλύτερο κόσμο, ίσως με λιγότερο φανταχτερές βιτρίνες, ίσως με λιγότερες λεωφόρους, αλλά με λιγότερες λιμουζίνες, με λιγότερους απατεώνες. Τους πραγματικούς απατεώνες, αυτούς τους μισάνθρωπους με τις χοντρές κοιλιές. Κι έτσι θα είχαμε δικαιοσύνη.

Έτσι, εμείς που βγάζουμε πάντα το φίδι απ' την τρύπα για τους άλλους, θα μπορούμε επιτέλους να σκεφτούμε και τον εαυτό μας. Να κτίζουμε σπίτια που να ανήκουν σε μας... να ζούμε μια ζωή που θά 'ναι ολότελα δική μας. Να ζούμε σαν ολοκληρωμένοι άνθρωποι τέλος πάντων. Να ζούμε σ' έναν κόσμο όπου η επιθυμία σου να γελάσεις, ξεσπάει από μέσα σου σα γιορτή, η επιθυμία να παίξεις και να γιορτάσεις... κι επιτέλους να κάνεις μια δουλειά που να σ' ευχαριστεί... σαν κανονικοί άνθρωποι κι όχι σαν ζώα που ζουν και υπάρχουν χωρίς χαρά και φαντασία.

Ένας κόσμος όπου μπορεί κανείς να δει ξανά ότι υπάρχει ακόμη ένας ουρανός... τα λουλούδια που ανθίζουν... ότι ακόμα υπάρχει άνοιξη... και τα κορίτσια που γελούν και τραγουδούν. Και όταν μια μέρα πεθάνεις, δε θα πεθάνεις σα γέρος, πεταμένος σα στιμένη λεμονόκουπα, αλλά σαν άνθρωπος που έζησε ελεύθερος κι ευχαριστημένος μαζί με τους άλλους ανθρώπους..."

Νταριο Φο μήνυμα προς αγανακτισμένους

ΠΗΓΗ ATHENS INDYMEDIA ((i)) Indymedia :: Athens :: Newswire :: Ντάριο Φο.Μύνημα προς αγανακτισμένους