Θέλω τον σβέρκο μου γυμνό

Ήταν ένα καλοκαιρινό απόγευμα- καυτό, σιωπηλό και ζαλισμένο από την κούραση της θερμότητας. Καθόμουν στα γόνατα μπροστά του, εξίσου ζαλισμένη και σιωπηλή.

"Φέρε μου ένα ψαλιδάκι και κάθισε πάλι στην ίδια θέση με μάτια κλειστα"

Η απορία διαπέρασε το σύννεφο της ζαλάδας, κόβοντας την στα δυο. Ψαλιδάκι... Γιατί ψαλιδακι; Ποιο ψαλιδάκι- χαρτιού, νυχιων, μικρό, μεγάλο; Η κάθε εντολή είναι τόπος της ελεύθερης επιλογής σου, μωρό μου, ψυθιρισε η γνώση φωνή στον λαβύρινθο της μνήμης.
Σηκώθηκα, παίρνοντας δύναμη από δροσερές μαρμάρινες πλάκες κάτω από τα πόδια μου, και περπάτησα μέχρι το μπάνιο για να βρω το μικρό γυαλιστερό ψαλιδάκι που μου άρεσε περισσότερο.
Πίσω στο σαλόνι το ακούμπησα στο τραπεζάκι δίπλα του και ξανακαθισα στην ίδια θέση με τα μάτια κλειστά και απολύτως ξύπνια πλέον.
Σιωπη, ενα χαδι τρυφερο και επιτελους ηχος απο την ζώνη που ξεκουμπωνει και ζωντανεύει, εγκαταλείποντας το ύφασμα.

"Θέλω τον σβέρκο μου γυμνό"

Βγάζω το πάντα έτοιμο λαστιχάκι από τον καρπό και μαζεύω τα μαλλιά σε μια ουρίτσα, προσφέροντας τον λαιμό. Δεν ακούω όμως τον ήχο της ζωνης να πλησιάζει.
Τα χέρια του χαϊδεύουν τους ώμους, το στήθος, γλιστράνε στο κορμί μου και ξαφνικά κουμπωνουν στον λαιμό.

"Νιώσε την ομορφιά, το καταπληκτικό αιώνιο σύμβολο"

Σκύβει μπροστα, φυσάει απαλά και ξαφνικά δαγκώνει τον σβέρκο μου με δύναμη. Αντανακλαστικά χαμηλωνω και άλλο το κεφάλι και βγάζω πνιχτό βογγητο παράδοσης και καυλας.

"Νιώσε πόσο συνηθισμένη είσαι να κρύβεσαι"

Το χέρι του ξεχωρίζει μια τούφα απο τα μαλλια κάτω στον σβέρκο και την τραβάει δυνατά για να πέσει κάτω, σκεπαζοντας τον λαιμο.

"Ξέρεις ότι δεν θέλω να κρύβεσαι, μωρό μου. Ξέρεις ότι δεν υπάρχει λογος να προστατευεσαι από εμένα. Ξέρεις πως δεν υπάρχει τίποτα πιο θηλυκό από την τόλμη να μου προσφέρεις τον εαυτό σου γυμνο, όπως ειναι, δίχως πέπλα και σκιές...."

"Ξερεις τι θα κανω τωρα;"

Ξέρω...ξερω ακριβώς...σκύβω το κεφάλι και ψιθυρίζω "Μαλιστα, Κυριε"
Το ψαλιδάκι κλείνει με αργό, γεμάτο ήχο και γεννάει ενα ρυάκι από τρίχες που μου γαργαλουν την πλάτη.
Γυμνή, γυμνή και ευάλωτη - έκθεση και προσφορά, φοβος και δύναμη ταυτόχρονα- δεν φεύγω, δεν φεύγω, δεν κρύβομαι, από εσένα δεν θέλω να κρύβομαι...θελω να μπορώ να μη...
Η πολύ έκθεση πονάει, σαν το έντονο φως...
Η ζώνη ακουμπάει το λαιμό και σχεδόν πονάω από το άγγιγμα. Με τυλίγει και τυλίγομαι - εγώ γυμνή στο δέρμα το δικό Του...εγω να μην κρύβομαι... και να μένω.. και να μπορώ να μη...

Πέρασε μια εβδομάδα από εκείνο το απόγευμα. Μια εβδομάδα να χαϊδεύω τις κοντές τριχουλες, κρυμμένες καλά, κάτω στον σβέρκο.
"Μιχάλη μου, χρειάζομαι κουρεμα"
Ο Μιχάλης είναι επαγγελματίας, ξέρει να ρωτάει όπου πρέπει και να καταλαβαινει τα ανείπωτα.
-"Πόσα δάχτυλα;"
-"Πολλά"
-"Πόσο κοντό;"
-"Οσο χρειαστεί, Μιχαλη μου... Θέλω τον σβέρκο μου γυμνό"
Ένα αστραπιαιο βλέμμα απορίας του Μιχάλη και δύο καταγαλανα μάτια να μου χαμογελούν με αταραχη βεβαιότητα...απο εκεί που δεν θέλω να κρύβομαι πια.