Θέτοντας ερωτήματα στον εαυτό μου..

συνέχισε να γράφεις...

 

Κι εγώ κι εγώ, να ιδρύσουμε σύλλογο! Εγώ έχω αναπτύξει μέχρι και το διαδικαστικό πλαίσιο λειτουργίας ενός τηλεμεταφορέα ύλης.
Που θα βρούμε επιστήμονες που θα λύσουν τα εύκολα προβλήματα της απο- και ανα- συναργολόγησης της ύλης, ε, οκ, και της μεταφοράς της, ΠΟΣΟ δύσκολο να είναι πια;;;

 

Είσαι εκτός πορείας. Πάρ' το αλλιώς  

 

Εγώ μια χαρά κάνω το time managment.
Αυτοί που δεν έχουν βρει ακόμη τη τηλεμεταφορά μου το χαλάνε...      

 

Ε μα!!!!

 

Είναι το bdsm ένα χωριό Ποτέμκιν;

 

Λίγο το έχεις..?
Φαντάζεσαι πόσο κομμάτια κουβαλούσαν οι άνθρωποι του κυρ-Γρηγόρη Ποτέμκιν για να στήσουν το επόμενο και καλά χωριό στις όχθες του ποταμιού παρακάτω..?
Τα κομμάτια είναι που μετράνε...
Αν γίνει κανονικό χωριό, βράστα Χαράλαμπε, άντε να σου πρήζει τα σ'κώτια κάθε μέρα η κερα-Κατίγκω κι ο κάθε κυρ-Μπίλιος και να τους τρως και στη μάπα θες δεν θες...
Ενώ έτσι τα κομμάτια αποκτούν μια κάποια αξία, που την επιβεβαιώνουν κάθε φορά που το χωριό λύνεται και ξαναστήνεται παρακάτω...
Όλα τα κομμάτια?
Όχι φυσικά... Μόνον αυτά που πραγματικά παίζουν μπάλα, λίγα πολύ λίγα... Τα υπόλοιπα συμπληρώνουν απλά το σκηνικό...
Αν υπήρχαν πιο πολλά κομμάτια θα διαμόρφωναν μια ψυχαναγκαστική ρουτίνα...
Βέβαια αν κλέψεις ένα κομμάτι και φαντασιώνεσαι τον ...Παρθενώνα, σαν κάτι μαλάκες που παίρνουν καμιά πετρούλα απο τον Ιερό Βράχο και φαντασιώνονται πως είναι Έλληνες, ένα πράμα, δεν φταίει το μνημείο...
Το μνημείο υπάρχει ανεξάρτητα ακόμα και από την ίδια του την ύπαρξη καθεαυτή...
Αυτοί είναι μαλάκες..!
Τους ...καμαρώνουμε, ενίοτε τους ψιλοκράζουμε (είμεθα ατελείς, πώς να το κάνουμε), μας διασκεδάζουν μερικές φορές με τα καμώματα και τση κουβέντες τους, αλλά δεν τους τρώμε στη μάπα μέρα μπαίνει - μέρα βγαίνει...
Τόσο απλά...

 

Γέλασα πολύ, μετά σοβαρεύτηκα - όσο με παιρνει - και το σκέφτηκα λίγο.

Για μένα το bdsm δεν είναι ένα χ. Π., και ούτε το φόρουμ.

Αλλά έχουμε πολλούς κατοίκους Ποτέμκιν, ο καθένας τους ένα περίφανο μικρό ποτεμκοχωριουδάκι από μόνο του.
Το ευτράπελο είναι ότι ο καθένας είναι βαθιά, αμετακίνητα πεισμένος για το μεγαλείο του, που περίφανα θα δείξει στην κάθε Κατερίνα Αλεξέγιεβνα που θα τύχει να περάσει από δίπλα του. Κανένα περιθώριο για αμφιβολίες.
Και αυτά τα χωριουδάκια έχουν το δικό τους μοναδικό αρωματάκι, τι, να μη μυρίζουμε όμορφα; Κινκοβανίλα. Πικάντικο αλλά ακίνδυνο, φέρνει αλλεργία μόνο σε κάτι επικριτικά ξινά άτομα που επιμένουν να ζουν σε σπηλιές, μοντιέ.

Κοιμηθείτε άφοβα. Όπως σωστότατα αναφέρει ο @cadpmpc, "Το μνημείο υπάρχει ανεξάρτητα ακόμα και από την ίδια του την ύπαρξη καθεαυτή".

 

Business as usually. ελληνιστί "τ' είχες Γιάννη, τ' είχα πάντα", άλλως παντού τα ίδια, καμιά έκπληξη..!

 

Ο προθάλαμος μίας αφόρητης ψυχικής οδύνης είναι η επίπλαστη ευδαιμονία; Ένα δίπολο που διαταράσσεται;

 

Πως διαχειρίζεται ένα υ τις ανάγκες του και την υποτακτικοτητα όταν είναι μόνο;

 

Γιατί κάνουμε την ζωή μας δυσκολότερη αντι να την διευκολύνουμε;