Θα έχουμε πάντα το Παρίσι...

Δεν είναι κυνικό,είμαστε οι επιλογές μας κι αυτές δεν μπορεί να είναι πάντα σωστές,όμως πάντα μας φέρνουν στο σημείο που βρισκόμαστε τώρα.
Έτσι το παρελθόν είναι άμεσα συνδεδεμένο με το παρόν.
Και ο,τι κάνουμε και σκεφτόμαστε τώρα,επηρεάζει το που θα βρισκόμαστε αύριο.
Έτσι το παρόν είναι άμεσα συνδεδεμένο με το μέλλον.
Πρόκειται για μια συνεχόμενη αλυσίδα που καλώς ή κακώς,δεν μπορεί να κοπεί σε κομμάτια.
Το ποτάμι ναι μεν κυλάει μπροστά αλλά το να "ρίχνουμε μαύρη πέτρα πίσω" είναι μια φαντασιακή ικανότητα χωρίς ισχύ και διάρκεια.
Αν δεν έχει νόημα να γυρίζουμε πίσω πως θα βελτιώνουμε το παρόν χωρίς να κοιτάμε τα μαθήματα που μας δίνει το παρελθόν; που κι εσύ η ίδια αναγνωρίζεις το καλό που φέρνει η αξιολόγηση καταστάσεων μετά από κάποιο χρονικό διάστημα.

 

Πάντα θα έχουμε το Παρίσι μας μέσα μας...
Γιατι είναι δικό μας και δεν θα το πάρει κανενας...
Γιατι το Παρίσι μπορεί να μην είναι τόσο ωραίο όταν είσαι εκεί...
Γιατι μπορεί να λες είναι βρώμικο, σιγά μια άλλη μεγαλη πολη, πολυ κούραση, ακριβο, υπερτιμημενο και είχαμε και μια καθυστερηση στο αεροδρομιο.. ..
Μετα από καιρό που θα πέσει στα χέρια ενα καρτ ποσταλ ξεχασμένο όπως φτιαχνεις τα συρταρια σου...
Το παίρνεις στα χέρια σου...
Κλεινεις τα μάτια σου...
Πας πίσω και λες τι ωραία πόλη...
Έχει ωραία κρασιά...
Σπουδαια μουσεια...
Καλο φαγητό...
Τι γελια καναμε όταν προσπαθουσα μετά από χρόνια να μιλησω γαλλικα, εχω και πτυχιο....
Μεγάλο αεροδρόμιο...
Οταν ξαναπαω θα πεταξω με την πρωινή πτήση γιατί φεύγει στην ώρα της....
Θα πάω στο εστιατόριο που τελικά δεν πήγα...
Θα φρεσκαρω τα γαλλικα μου...
Να στείλω μυνημα στους φίλους μου που με έβρισαν οταν εμαθαν οτι πήγα και δεν βρεθηκαμε... .
Οταν ξαναπαω στο Παρίσι...
Βάζεις στο καρτ ποσταλ παλι στο σωρό των αναμνησεων σου....
Του χρόνου θα τα κάνω όλα αλλιώς..
Θα το προγραμματισω καλύτερα γιατί τώρα ξερω τι σπουδαία πόλη ειναι και θα την απολαυσω.
Και φετος που πήγα στο Παρίσι έχασα την πρωινη πτήση γιατί με πηρε ο ύπνος...

 

Είκοσι ακριβώς χρόνια σαν σήμερα ήμουν σχεδόν ένα μήνα φαντάρος, λίγο μετά την ορκωμοσία. Δεν είχα υπηρεσία και είχα βγει έξοδο και παρακολουθούσα σε κάποια καφετέρια, μαζί με άλλους, τον τελικό της euroleague μεταξύ Παναθηναϊκού και Μακάμπι που γινόταν στη Θεσσαλονίκη.

Το ίδιο βράδυ η Κ. μου είχε πει ότι θα βγει με ένα φίλο της. Δεν είχα δώσει ιδιαίτερη σημασία, δεν είμαι άνθρωπος που ζηλεύει.

Όταν τέλειωσε το παιχνίδι του μπάσκετ γύρισα με το χαμόγελο στ' αφτιά, η Πανάθα είχε πάρει το δεύτερό της ευρωπαϊκό κατσαρόλι. Πριν πάω στο λόχο να την πέσω την πήρα τηλέφωνο.

Άρχισα να της μιλάω ενθουσιασμένος για τη βραδιά, για την κούπα για τα πάντα όλα και τα κοάλα τίποτα.

Κι εκεί μου το ξεφούρνισε: Ο υποτιθέμενα φίλος μόνο φίλος δεν ήταν.

Γαμώ τα timings, ε;

Ήταν ο πρώτος άνθρωπος -έξω από την οικογένειά μου και τους λιγοστούς παιδικούς μου φίλους- για τον οποίο *ένιωσα*. Όχι απλά ένιωσα, ερωτεύτηκα... βαθιά.

Πάντα θα έχουμε το Παρίσι...

Να το χέσω το Παρίσι.

Κανένα Παρίσι δε μπορούσε να αλλάξει τον πόνο από την κατραπακιά που έφαγα.

Να το χέσω το Παρίσι και να χέσω και τις καλές προθέσεις.

Στο τέλος της ημέρας το αποτέλεσμα μετράει.

 

Ωραίο