Θα σας ταράξουμε στην ειλικρίνεια!!!

Θα σας παρακαλούσα να μεταφέρετε κάπου αλλού τη συζήτηση για τα Υ/υ...
Ευχαριστώ.

 

Σωστό. Τίποτα λιγότερο , τίποτα περισσότερο.

 

@Amoreisa αν υπάρχει η διάθεση να συνεχισθεί η συζήτηση εντός του παρόντος νήματος:

Το να δει και να ακούσει την αλήθεια του Κ. το υ., πόρρω απέχει από το να την κατανοήσει και να την ενστερνισθεί βιωματικά, άρα να γίνει ουσία δική του. Το να την υπακούσει μηχανικά, αν και πλέον σύνηθα παρά όχι αποτελεί αναγκαίο στάδιο, δεν είναι ολοκλήρωση.

Διαφωνώ.
Συνειδητοποιημένο υ. σημαίνει εξ' ορισμού απουσία ανάγκης άλματος πίστεως.
Εάν έχει υπάρξει η συνειδητοποίηση της επιλογής ή ανάγκης υποταγής, σαφέστατα διάφορης της προσωποποιημένης υποταγής, τότε ουδεμία ανάγκη άλματος πίστεως υφίσταται. Για την ακρίβεια, ουδεμία ανάγκη άλματος υφίσταται. Τότε γίνεται απλά η δια της κατισχύσεως ομαλή μετάβαση από την κατάσταση αδεσπότου υ. σε δεσποζόμενο.

 

Το ποσό ειλικρίνειας είναι ανάλογο του βαθμού οικειότητας / αναγνώρισης των αναγκών / θέλω του Κ και άρα της αποκτηθείσας δυνατότητας του υ να αντιλαμβάνεται αυτό που μαθαίνει με τον τρόπο και το σκοπό που δίνεται και όχι να ακούει μήλα και να καταλαβαίνει τζόνα γιατί μόνο αυτά έχει φάει.

 

@Marqui
Στο πρώτο κομμάτι δεν βλέπω να διαφωνούμε κάπου όσον αφορά στο ότι από το είδα/άκουσα μέχρι το έγινε κτήμα μου, μεσολαβεί ένα εύλογο διάστημα, το οποίο είναι υποθέτω υποκειμενικό. Για αυτό και έγραψα κάποια στιγμή. Είναι το ζητούμενο άλλωστε. Θα πω όμως, ότι υπακούμε σε εντολές και όχι στην αλήθεια του Άλλου. Και πως οι εντολές, μεταξύ άλλων, μπορεί να βοηθούν στο να γίνει κατανοητή αυτή η αλήθεια.
Όσο για το μηχανικά... Σημαίνει αν δεν κάνω λάθος, πως μεταξύ της εντολής και της εκτέλεσης αυτής, δεν μεσολαβεί τίποτα. Καμία σκέψη, κανένας ενδοιασμός...
Σε εμένα αυτό συνέβη καιρό μετά. Δεν ήταν στάδιο. Ήταν το αποτέλεσμα. Αυτό που πρώτα κάνεις κάτι και μετά αντιλαμβάνεσαι πως το έκανες. Με τον ίδιο τρόπο που σηκώνεται το χέρι σου να πιάσει ένα ποτήρι νερό απλά επειδή το θες. Και είναι νομίζω το σημείο όπου η αλήθεια του Άλλου είναι πλέον και δική σου.

Το δεύτερο κομμάτι το διάβασα πάνω από μια φορές. Και δεν κατανοώ πώς γίνεται να υπάρχει επιλογή υποταγής. Ούτε το πώς η κάλυψη της ανάγκης υποταγής, στη δεύτερη περίπτωση, μπορεί να μην είναι προσωποποιημένη. Η κατίσχυση έρχεται από έναν Κ. Έναν συγκεκριμένο Κ. Και εκ πείρας θα πω ότι πρώτα συμβαίνει και έπειτα το αντιλαμβάνεσαι. Κατά τα άλλα, δεν θα διαφωνήσω πως γίνεται ομαλότερη η μετάβαση. Ίσως, δεδομένης της κατίσχυσης και της συνειδητοποίησης, το λεγόμενο άλμα μετατρέπεται σε ένα απλό βήμα προς τον Άλλον.
Το να θέλεις κάτι όσο τίποτε άλλο, βγάζει στην άκρη αρκετά εμπόδια από μόνο του.

Θα ήθελα να ακούσω για το πώς μπορεί η κάλυψη της ανάγκης υποταγής να μην είναι προσωποποιημένη.

 

Κι όμως διαφωνούμε.
Διαφωνούμε κυρίως διότι προτάσεις την "κατανόηση" και εν συνεχεία τεκμαίρεις πως η κατανόηση θα οδηγήσει το υ. να ενστερνισθεί και να εφαρμόσει. Είναι περισσότερες οι φορές, τουλάχιστον στα προσωπικά μου βιώματα, που το υ. (ο όρος εδώ χρησιμοποιείται αρκούντως καταχρηστικά από εμε), υποκύπτει στις εσωτερικές του άμυνες και παρ' ότι έχει κατανοήσει την αλήθεια, αρνείται να την αποδεχθεί.
Κάπου εδώ μπαίνει ο παράγοντας οικονομίας χρόνου και ενέργειας. Κάπου εδώ μπαίνει ο επώδυνος όρος του Κ/υ "σπάσιμο".
Κατανοώ και σέβομαι απολύτως το γεγονός ότι στην εισαγωγική ανάρτηση τίθεται ως ζητούμενο η συνειδητοποίηση του υ. και θα συμφωνήσω ότι για τους Κ. που διαθέτουν περίσσευμα χρόνου και ενέργειας, δεν είναι απίθανο η αργή αυτή πορεία της διδαχής να έχει το ποθούμενο αποτέλεσμα. Στην περίπτωση όμως αυτή απαιτούνται εξαιρετικές ικανότητες ισορροπίας καθως ελλοχεύει ο κίνδυνος σταδιακού εκφυλισμού της σχέσης αλληλεπίδρασης σε βανίλα, πράγμα που ταϊζει περισσότερο τις όποιες αμφιβολίες του μή συνειδητοποιημένου.

Εκπλήσσομαι, καθώς το θεωρώ προφανές.
Υπάρχουν ανθρωποι που αδυνατούν να λειτουργήσουν εάν δεν είναι υποταγμένοι. Αυτοί έχουν την ανάγκη υποταγής.
Και υπάρχουν κι άλλοι που επιλέγουν την υποταγή, παρ' ότι κάλλιστα λειτουργούν και χωρίς αυτήν.
(Καθιστώ σαφές ότι η κατηγοριοποίηση ουδεμία αξιολογική έννοια έχει ως προς το ποιόν των ανθρώπων, αλλά μόνο περιγραφική, αλλα και ότι η υποταγή δύναται κατά περίπτωση να είναι συνολική ή σε κάποιον τομέα).
και οι δύο "κατηγορίες", θέτουν ως κέντρο την υποταγή και διαφοροποιούνται από την προσωποποιημένη υποταγή π.χ. της ερωτευμένης βανίλα ή του εξαρτημένου (κοινωνικά, επαγγελματικά, οικονομικά κλπ) ανθρώπου.

Όσον τώρα αφορά το θέμα του άλματος πίστεως, εστίασες σε διαφορετική λέξη από αυτή που είναι κρισιμη στην δική μου ανάρτηση. Το εάν θα είναι άλμα ή βήμα είναι αδιάφορο. Η κρίσιμη λέξη είναι η "πίστη". Το συνειδητοποιημένο υ. δεν βασίζεται στην πίστη, δεν είναι αυτή η κινητήριος δύναμη πίσω από την κίνησή του.

Λησμόνησα στην αρχική μου τοποθέτηση να σου δώσω χιλιάδες εύσημα για την πρόταση αυτή. Θα ήταν μυριάδες, εάν έλειπε το δεύτερο "είτε".[/USER][/USER]

 

Δεν σας ταράζουμε στην ειλικρίνεια.
Σας προσκαλούμε να ζήσουμε μαζί το δικό μας ψέμα.

Βumblebee Τέλη 2020.

 

Νομίζω ταιριάζει καλύτερα το "παραμύθι" απο το "ψέμα" !

 

@Marqui
"Το να δει και να ακούσει την αλήθεια του Κ. το υ., πόρρω απέχει από το να την κατανοήσει και να την ενστερνισθεί βιωματικά, άρα να γίνει ουσία δική του."

@Amoreisa
"Θα πω όμως, ότι υπακούμε σε εντολές και όχι στην αλήθεια του Άλλου. Και πως οι εντολές, μεταξύ άλλων, μπορεί να βοηθούν στο να γίνει κατανοητή αυτή η αλήθεια."

@Marqui
"Διαφωνούμε κυρίως διότι προτάσεις την "κατανόηση" και εν συνεχεία τεκμαίρεις πως η κατανόηση θα οδηγήσει το υ. να ενστερνισθεί και να εφαρμόσει. "


Μάλλον η διαφωνία δεν είναι μεταξύ μας...

Οι λέξεις έχουν σημασία. Και έχει και σημασία το πού και το πώς γράφονται. Λέξεις όπως "μεταξύ άλλων" και "μπορεί", οι οποίες στην ίδια πρόταση, προηγούνται της λέξης "κατανόηση", δεν βλέπω γιατί να οδηγούν στο συμπέρασμα πως προτάσσεται αυτή η τελευταία.
Έγραψα πολύ ξεκάθαρα, πως υπακούμε σε εντολές. Δεν έγραψα πως πρέπει να προϋπάρχει η κατανόηση του λόγου που ζητείται κάτι, για να εφαρμοστεί το οτιδήποτε.

Όσον αφορά στα υπόλοιπα δεν μπορώ να πω κάτι, γιατί αφορούν βιώματα και προσωπικές εμπειρίες άλλου.
Πέραν του ότι βρίσκω ευνόητο πως κάτι που για κάποιον απαιτεί χρόνο και ενέργεια, για κάποιον άλλον ίσως είναι παιχνιδάκι. Και του ότι το "σπάσιμο", αν υποθέσουμε πως είναι κάτι αναγκαίο, είναι κατά τη γνώμη μου αυτό που χρήζει "εξαιρετικών ικανοτήτων ισορροπίας", γιατί ειδάλλως μπορεί αντί να σπάσει το υ, να σπάσει τα μούτρα του αυτός που το αποπειράθηκε.

Στο κομμάτι της προσωποποιημένης υποταγής, θα πάω επίσης πάσο... Απλά γιατί μπορώ ίσως να δω την ανάπτυξη κάποιων συναισθημάτων ή ενός είδους "εξάρτησης"(μέσα σε πολλά εισαγωγικά η λέξη), στο μετέπειτα της Κ/υ και όχι σαν έναυσμά της.

Είναι πιθανό να μην έχω καταλάβει τα περί άλματος πίστης. Όταν μιλώ για αυτό, αναφέρομαι σε εκείνη τη στιγμή που ξέρω πως αν δεν πετάξω από πάνω μου άμυνες, ανασφάλειες ή οτιδήποτε άλλο με "βαραίνει", δεν θα μπορώ να κάνω βήμα.
Τώρα, αν αυτό που έπεται θα είναι μικρό, μεγάλο, άλμα, βήμα, ανηφόρα, κατηφόρα ή περίπατος, διόλου με απασχολεί. Μου αρκεί να Τον ακολουθώ.

 

Αντιπροτείνω ότι το να την ενστερνιστεί και να γίνει ουσία δική του μπορεί πόρρω να απέχει (χρονικά ειδικά) από το να την κατανοήσει  

 

Εύγε (πλήρως ειλικρινής δήλωση, προς αποφυγή έστω και υποψίας παρερμηνείας της).
Δίκη μου συμπλήρωση :
Ο Κ δεν κινείται επι τη βάσει των ισορροπιών του υ, αλλά με γνώμονα της επιθυμίες Του. Τα σπασμένα του μούτρα είναι ενίοτε εξαιρετικά επώδυνα , πλην όμως αποτελούν πιο ελαφρύ τιμήμα από το να πιει τον οίνο της επιλογής του κεκραμμενο.