Θελει να Την γαμησω..Την κανει αυτο λιγοτερο Αφεντρα ?

...απαντωντας στον τιτλο του θρεντ:
...νομιζω πως οχι αν δεν το μαθει η εσω γειτονια.
...τωρα για την εξω γειτονια μαλλον Χ/χεστηκαν!   (Α/αμφοτερες)

Γι ργος

ΥΓ ...στα υ δεν πεφτει λογος!

 

Απάντηση: Θελει να Την γαμησω..Την κανει αυτο λιγοτερο Αφεντρα ?

Στην πορνογραφία, όπως και με την ηθοποιία γενικά, βρισκόμαστε μπροστά σε μια διπλή σύμβαση.Είμαστε αντιμέτωποι με ανθρώπους που παριστάνουν ότι βιώνουν κάτι και εμείς παριστάνουμε ότι το βιώνουν και δεν το παριστάνουν. Δηλαδή, έχουμε πρώτα το δικό τους φαντασιακό που πρέπει να λειτουργήσει και έπειτα το δικό μας φαντασιακό που πρέπει να συμμεριστεί το δικό τους.

Και κατά παράφραση της ρήσης του Βιττγκενστάιν, που χρησιμοποίησε ο vautrin
"Ό,τι μπορεί να δειχθεί, δεν σημαίνει ότι αληθεύει" Αυτό το γνωρίζουν όλοι οι σκηνοθέτες και οι ηθοποιοί.

Με καλείς λοιπόν να σχολιάσω ένα από τα δισεκατομμύρια φαντασιακά... Με όλη την καλή μου διάθεση, είναι αδύνατον. 

 

Απάντηση: Θελει να Την γαμησω..Την κανει αυτο λιγοτερο Αφεντρα ?

σωστό!
ωστόσω εκέινο το παλαμάρι πάνω στο οποίο χοροπήδαγε η μελαχροινούλα ηταν του παλληκαριού από κάτω , έτσι δεν είναι;
δεν μου φάνηκε ουτε γαριδάκι, ούτε φτενό, ούτε πλαδαρό , ηταν απ' αυτα που κρεμάς παλτό , που λέει κι ο Τράγκας 

και εν πάσει περιπτώσει μπορώ να σε διαβεβαιώσω μετά λόγου γνώσεως οτι κάποιες, - επαναλαμβάνω, κάποιες - από τις σκηνές του κλιπ έχουν αποδωθεί ρεαλιστικά... 

 

Απάντηση: Θελει να Την γαμησω..Την κανει αυτο λιγοτερο Αφεντρα ?

underherfeet,

τί βλέπει κανείς όταν κοιτά την επίμαχη σκηνή;

εγώ, πιθανώς επειδή έχω αρχίσει να πείθομαι από κάποιους χρήστες του
φόρουμ, βλέπω έναν Κυρίαρχο που έχει βάλει την υποτακτική του να
χοροπηδάει πάνω στο .. παλαμάρι του, με λύσσα, βρίζοντάς τον και
φτύνοντάς τον. Είναι δηλαδή τόσο Κυρίαρχος που δεν χρειάζεται ούτε καν
το Λόγο για να "ισορροπήσει".

Το είχα υποψιαστεί από νωρίτερα, εκεί γύρω στο 01:00 του βίντεο κλιπ
όπου σε μια υπέρτατη ενίσχυση της Κυριαρχίας του, ο εν λόγω έχει
ορμηνέψει μία να τον στραπονίζει ανάσκελα, ενώ τον βρίζει και τον
φτύνει, και άλλες δυό να τον βαστάνε καθηλωμένο. Αυτή πρέπει να είναι
η κορύφωση της Κυριαρχίας, όχι να έχεις απλώς μία υποτακτική να σε
γαμάει, αλλά και δυό-τρεις να σε παιδεύουν.

Το ότι παραλήφθηκαν από το κλιπ οι σκηνές που δίνει αυτός τις
Κυριαρχικές του εντολές κάνει πιθανώς εσάς να νομίζετε ότι είναι
Κυρίαρχες και την elfcat να νομίζει ότι αυτά τους τα έχει πει να τα
κάνουν ο σκηνοθέτης.

Εσείς τί βλέπετε σε αυτή τη σκηνή;

Είναι πάντως εντυπωσιακό ότι από πορνοκλίπ καλούμαστε να κρίνουμε την
ερωτική Κυριαρχία. Επόμενο βήμα άραγε θα είναι να κρίνουμε την εδαφική
Κυριαρχία από αγώνες κατς; Π.χ. Mασκοφόρος Eκδικητής εναντίον
Σκοπιανού;

 )

Dream

 

Απάντηση: Θελει να Την γαμησω..Την κανει αυτο λιγοτερο Αφεντρα ?

"Αν κάποιος αντισταθεί στον Αφέντη
ενόσω εκείνος τον διορθώνει / τιμωρεί και
η διόρθωση / τιμωρία οδηγήσει στον θάνατο του σκλάβου,
τότε ο Αφέντης απαλλάσσεται από κάθε ποινή
καθώς η πράξη θεωρείται ως εάν να μην έχει συμβεί"

Σλέιβ κόουντ, Βιρτζίνια, 1705,
απευθυνόμενο σε μια μελλοντική εποχή όπου
οι πράξεις δεν θα έχουν και πάλι
κανένα αντικειμενικό νόημα
​

vautrin,

δεν ξέρω αν θα συγχωρήσω ποτέ την ιταμή προσπάθειά σας να μου απομειώσετε το ηθικό φέρνοντάς με ενώπιος ενωπίω με βαρκαρίσια παλαμάρια, επειδή υποψιαστήκατε, και σωστά, ότι το μέγεθος είναι ένα ελάχιστο νόημα που δεν θα μπορέσω να ξορκίσω με επανα-νοηματοδότηση 

Οχι, δεν κάνετε λάθος, φυσικά και έτσι είναι. Μολονότι υπάρχει και η καταφυγή του σινγκιουλάριτι στην επιστήμη. Ας πούμε, ο ορνιθό ρυγχος κάνει αυγά και θηλάζει τα παιδιά του, αλλά αυτό δεν μας ανάγκασε να αλλάξουμε τις ταξονομίες μας για τα θηλαστικά και τα ωοτόκα - συνεχίζουμε να συνεννοούμαστε μια χαρά με αυτές ))

(βρήκα το ΡΜ σας για το εν λόγω ζώο εξαιρετικό και σας ευχαριστώ πολύ - δεν απάντησα ακόμη επειδή με κυνηγά κι η χαρατσοδεή οπότε πρέπει και να δουλεύω εντατικά, μην τυχόν και έχω φιλοσοφικές ιδέες αλλά δεν έχω ρεύμα να τις ανεβάσω 

Εσάς δεν σας ρωτώ τί βλέπετε αλλά τί κοιτάτε...

Στην προηγούμενη ανάλυσή σας, αναφερθήκατε σε αποτελέσματα του στραπονίσματος, αλλά τα κριτήριά σας ήταν τί θα συμβεί την "επόμενη μέρα", δλδ. το πώς θα ενταχθεί αυτή και η όποια πράξη στο πλαίσιο μιας σχέσης. Αν ισχυρίζομαι ότι οι πράξεις έχουν ένα ελάχιστο νόημα, αυτό πρέπει να αναζητηθεί πριν ενταχθούν σε κάποιο πλαίσιο νοημάτων, όπως είναι μια σχέση. Η "διαφωνία" μας δλδ. είναι ότι αν οι πράξεις έχουν ένα ελάχιστο νόημα αυτό βρίσκεται εκεί που είναι ακόμη οι ίδιες τα αποτελέσματά τους. Ενώ αυτό στο οποίο αναφέρεστε εσείς, θα το έλεγα αντίκτυπο των πράξεων.

Θα αλλάξω χώρο, για να φανεί καλύτερα αυτό που θέλω να πω: ας φανταστούμε έναν άνδρα που βαστά ένα μαχαίρι - ή μάλλον όχι, μιας που είμαστε σε αυτό το φόρουμ, ας τον φανταστούμε να βαστά έναν χαρτοκόπτη. Δεν ξέρουμε τίποτα γι αυτόν ή για τις προθέσεις του. Δεν ξέρουμε επίσης ότι μια γυναίκα που είναι στο ίδιο δωμάτιο, και την οποία αυτός ο άνδρας μόλις την έχει χωρίσει, έχει υποτακτική ψυχολογία ή / και μαζοχιστικές τάσεις. Και ας φανταστούμε ότι αυτή η γυναίκα παίρνει φόρα και καρφώνεται με λύσσα στο χαρτοκόπτη.

Σε τί θα αλλάξει ο χαρακτηρισμός της πράξης που συνέβη αν έχουμε ή αν δεν έχουμε τα συφραζόμενα; Δεν θα είναι πάντα εξίσου, ξέρω γω, διατρητική; Δεν θα είναι, ξέρω γω, παρεμβατική (ινβέιζιβ) στο σώμα της; Δεν τρυπήθηκε το σώμα αυτής της γυναίκας, βίαια, ανεξαρτήτως προθέσεων του άνδρα, είτε βρήκε στη σπλήνα ο χαρτοκόπτης, είτε φρέναρε στις πατσές;

Θέλω να πω: σαφώς, όταν αποτιμήσουμε την πράξη (δλδ. την βάλουμε σε ένα πλαίσιο που περιέχει καλό / κακό, θετικό / αρνητικό κλπ.) όλα αυτά αλλά και πολύ περισσότερα θα ληφθούν υπόψη (ακόμη και τα γράμματα που έχει γράψει αυτή η γυναίκα προς αυτόν τον άνδρα σε ανύποπτο, σε σχέση με την πράξη, χρόνο). Αλλά τότε βρισκόμαστε ήδη πολύ μακριά από την ίδια την πράξη και το ελάχιστο νόημα της. Πρέπει να έχουμε συμφωνήσει ότι κάτι συνέβη για να το αποτιμήσουμε. Δεν υπάρχει άραγε ένα νόημα σε αυτήν την πράξη που ΔΕΝ μπορούμε να το αλλάξουμε, ΔΕΝ μπορούμε να το ακυρώσουμε, ό,τι συφραζόμενα και να γνωρίζουμε;

Μου άρεσε που η elfcat έφερε ως παράδειγμα τη θανάτωση και θα έφτανα να ισχυριστώ πως η μη ύπαρξη θεού (που ανασταίνει και εν γένει κάνει θαύματα, αντιστρέφοντας την πραγματικότητα και το βέλος του χρόνου) μας υποβάλει την ιδέα ότι όλες οι πράξεις είναι μιμήσεις θανάτου, στο βαθμό που εμπεριέχουν το οριστικό και το αμετάκλητο: δεν ξεγίνεται μια πράξη, πια. Παλιά ξεγινόταν, τώρα όχι. Αυτό το κομμάτι της, το οποίο δεν ξεγίνεται, και το οποίο ορίζει μια σαφή διαφορά στο πριν και το μετά την πράξη, είναι που γεννά αυτό που ονομάζω ελάχιστο νόημα.

Αλλά πρέπει και να σας συγχαρώ που επιλέξατε την πορνογραφία γιατί, όπως συμβαίνει πάντα, η μη φανατική παρέμβασή σας πάει την κουβέντα εφτά βήματα πιο πέρα: η όψη της μετανεωτερικότητας που μάχομαι, αφαιρώντας το ελάχιστο νόημα των πράξεων και παραχωρώντας στον καθένα μας την εκ του μηδενός νοηματοδότησή τους, μετατρέπει τις πράξεις σε κελύφη. Κελύφη επιδεκτικά οποιουδήποτε νοήματος. Οι άνθρωποι πράττουν τότε εκτελώντας αβαρείς κινήσεις (γκόινγκ θρου δε μουβς) και κάθε ερωτική πράξη τους είναι ευλόγως πορνογραφία. Αντί για μια ευκαιρία αλήθειας, σε έναν όχι και τόσο αληθινό κόσμο (έστω, προσέγγισης της αλήθειας, camera, μη βαράτε . Παραδόξως βγαίνουν μετά παραπονούμενοι ότι δεν υπάρχουν σχέσεις και δεν υπάρχει αληθινή επικοινωνία, και άλλα τέτοια κοσμοπολιτανικά. Η απόπειρά σας να το ονομάσετε αυτό "μπρεχτική αποστασιοποίηση", σε άλλο νήμα, δείχνει μάλλον την αισιοδοξία σας για την ανθρώπινη φύση, αισιοδοξία που θαυμάζω, αλλά δεν συμμερίζομαι.

Αν απαντούσα ευθέως στο νήμα-αφορμή, θα απαντούσα πολύ απλά: "Τον κάνει λιγότερο Κυρίαρχο, επειδή ένας Κυρίαρχος δεν κάνει ποτέ αβαρείς πράξεις", επειδή αυτό, το αν κάνει αβαρείς πράξεις ένας Κυρίαρχος, δεν χρειάζεται ούτε τα μάτια του λαγού, ούτε της κουκουβάγιας για να κριθεί.

Και κανείς δεν θα είχε καταλάβει τί θα πει αυτή η βαρυγδουπία - ας υποθέσουμε ότι μετά από όλον αυτόν τον ορυμαγδό κάποιοι κατάλαβαν τί θέλω να πω.

Οχι απαραίτητα συμφώνησαν, αλλά κατάλαβαν.

Και, μπάι δε γουέι, τον χαμό που έγινε τον βρήκα πολύ φυσιολογικό γιατί η σύγκρουση δύο κόσμων είναι πάντα πολύ σκληρή.

Ξέρω ότι ο κόσμος τον οποίο υπερασπίζομαι δεν χαίρει μεγάλης υποστήριξης ή εκτίμησης, δεν έχει νέα ευχάριστα να πει, αλλά πρέπει να πω πόσο φχαριστιέμαι ότι στον κόσμο που αντιμάχομαι η εκδοτική ναυαρχίδα του προσφάτως πτώχευσε  ))

Dream

ΥΓ. Ασχετο: αν στο κλιπ που ανεβάσατε κλείσετε τον ήχο και απομονώσετε τη σκηνή που χοροπηδά η καλλίπυγη νεαρά επιτοπέος, θα ξεχωρίζατε εσείς ποιά πλευρά έχει την Κυριαρχία; Ποιού μέλους το μέλος οδηγεί το άλλο μέλος σε α ν ε ξ έ λ ε γ κ τ ο παροξυσμό;

 

Απάντηση: Θελει να Την γαμησω..Την κανει αυτο λιγοτερο Αφεντρα ?

σε ποια απ' όλες;

αν εννοεις αυτή που τον κρατάνε δύο και τον στραπονίζει η τρίτη, τον εαυτό μου βλέπω , να με κρατει ο Σαμαράς κι ο Παπαδήμος και να μου τον χώνει ο Μπενι .
Τώρα αν βρίζει δεν ΄ξέρω ακριβώς, μου φαίνεται να λέει πως ξεκινάει,....αρχιναει..κάτι τέτοιο.
Με ευαισθησία πάντως.,αυτό το συγκράτησα.

 

Απάντηση: Θελει να Την γαμησω..Την κανει αυτο λιγοτερο Αφεντρα ?

Καλά συγγνώμη, αλλα γιατί δονητή???

Δεν γίνεται να κάνετε sex με τον ''συμβατικό'' τρόπο?

 

Απάντηση: Θελει να Την γαμησω..Την κανει αυτο λιγοτερο Αφεντρα ?

...μα και'συ! άκου σεξ με τον "συμβατικό" τρόπο;
εννοείς δηλαδή να μπει το.......στο..........α πα πα πα:scared: 
άκου τι σκέφτηκε...

μα καλά, τα θες και τα λες ή σου ξεφεύγουν; 

 

Re: Απάντηση: Θελει να Την γαμησω..Την κανει αυτο λιγοτερο Αφεντρα ?

Η πορνογραφία και το φαντασιακό.
(Μια αμήχανη εισαγωγή).​

Αχά! Με προλάβατε! Προσπαθούσα ανεπιτυχώς εδώ και κάτι μέρες να συντάξω το εισαγωγικό σημείωμα για ένα νέο νήμα που θα πραγματευόταν το θέμα του νοήματος των πράξεων και των λέξεων που τις περιγράφουν. Μου έβγαινε όμως πολύ φιλοσοφικό κι αφηρημένο και δεν συνδεόταν άμεσα με το αντικείμενο του BDSM. Δράττομαι λοιπόν της ευκαιρίας που μου προσφέρουν τα γραφόμενά σας για να πω ότι είχα κατά νου αποφεύγοντας τον σκόπελο της λευκής σελίδας. Εξάλλου, ανέκαθεν το να σχολιάζεις απόψεις άλλων ήταν ευκολότερο από το να δημιουργείς εκ του μηδενός.

Μια απάντηση εφ’ όλης της ύλης λοιπόν, από που να πρωτοξεκινήσω όμως; Ας αρχίσουμε με τα πιο ουσιαστικά. Οι δυο καλλίπυγες μελαχρινές που χοροπήδαγαν λυσσωδώς πάνω στα παλαμάρια, (αν αυτό σας παρηγορεί ομολογώ πως ομοίως εζήλεψα το μέγεθός των), οι δύο λυσσάρες λοιπόν ήταν η Bobbi Star κι η Isis Love, όχι όποιες κι όποιες.   Το αναφέρω, όχι για να θαυμάσετε το εύρος των με μόχθο και πολυετή μελέτη   αποκτημένων γνώσεων μου επί του αντικειμένου της πορνογραφίας, όσο για να δικαιολογήσω την επιλογή μου να χρησιμοποιήσω ως επιχείρημα τέτοιου είδους οπτικοακουστικό υλικό. Με απλά λόγια, θεωρώ την πορνογραφία έναν αρκετά αξιόπιστο δείκτη για την χαρτογράφηση της σεξουαλικότητας και των διαφόρων τάσεων στο χώρο του ερωτισμού. Ο λόγος που της προσδίδει αξιοπιστία είναι φυσικά ο εμπορικός, κερδοσκοπικός της χαρακτήρας. Όπως κάθε επιχείρηση που σέβεται τις επενδύσεις της, η πορνοβιομηχανία προσφεύγει σε έρευνες αγοράς και γνωρίζει ανά πάσα στιγμή ποια φαντασίωση πουλάει και ποια όχι και σε ποιο κοινό πρέπει να διαφημισθεί το κάθε προϊόν. Μέσω του δείκτη πωλήσεων αποκτά πρόσβαση στο φαντασιακό εκατομμυρίων πελατών, το οποίο εν συνεχεία μπορεί να επηρεάζει στρέφοντας το προς διάφορες κατευθύνσεις. Εικάζω πως σε 500 χρόνια από τώρα οι ερευνητές του μέλλοντος θ’ ανατρέχουν στο διασωθέν πορνογραφικό υλικό για να αντλήσουν συμπεράσματα για την ερωτική ζωή των ανθρώπων του 21ου αιώνα, όπως ακριβώς οι σημερινοί αρχαιολόγοι αναπλάθουν τα σεξουαλικά ήθη των αρχαίων λαών από σπαράγματα κειμένων, θραύσματα αγγείων και αγαλματίδια.

Προτρέχω όμως. Προς ώρας, το συμπέρασμα το οποίο βγάζω είναι πως για να γυρίζονται τόσες χιλιάδες τσόντες με παρόμοιο femdom περιεχόμενο, θα πρέπει να υπάρχει κι ένα αντίστοιχα ευρύ κοινό που τις παρακολουθεί, τουτέστιν ένα κοινό που τρέφει την ίδια βασική φαντασίωση. Φυσικά, μεταξύ φαντασίας και πράξης μεσολαβεί ένα διάκενο ενίοτε μεγάλο, συχνά όμως η φαντασίωση λειτουργεί σαν βατήρας, προσφέροντας το κίνητρο για δράση κι έτσι πάντα θα βρίσκονται κάποιοι τολμηροί ή άφρονες που θα το υπερπηδούν. Ισχυρίζομαι λοιπόν πως με δεδομένη τη μιμητική φύση της επιθυμίας, αυτό που όλοι είδαμε στο trailer δεν είναι απλώς η αναπαράσταση μιας φαντασίωσης αλλά μια απεικόνιση του πραγματικού τρόπου με τον οποίο ορισμένοι άνθρωποι κάνουν σεξ γενικώς και διείσδυση ειδικότερα. Ο συγκεκριμένος τρόπος κολπικής διείσδυσης μοιάζει να αφαιρεί από την πράξη την εγγενή κυριαρχική ιδιότητα που της αποδίδετε. Πως όμως είναι δυνατόν μια πράξη να χάνει μια ιδιότητα που της είναι εγγενής, δηλαδή σύμφυτη;

Αυτό που προσπαθώ να πω θα ήταν πιο ευδιάκριτο αν είχα εγκαίρως τη φαεινή ιδέα να αντιπαραβάλλω τη σκηνή που ανέρτησα με μια αντίστοιχη της κατηγορίας maledom. Έτσι, θα φαινόταν πιο ξεκάθαρα ποια διείσδυση είναι κυριαρχική και ποια δεν είναι, θα διαπιστώνονταν δηλαδή πως η ίδια πράξη σημασιοδοτείται διαφορετικά, όχι όμως σύμφωνα με υποκειμενικά, πιραντελλικά κριτήρια αλλά ανάλογα με το πλαίσιο αναφοράς στο οποίο εντάσσεται. Ας είναι• θα επιχειρήσω να τεκμηριώσω με λόγια όσα άφησαν αναπάντητα οι εικόνες.

Οι πράξεις, οι λέξεις, το νόημα.
(Μια πίπα Magic Life).​

Όλοι είδαμε άραγε το ίδιο πράγμα παρακολουθώντας το επίμαχο απόσπασμα; Και ναι και όχι. Το πρόβλημα δεν έγκειται τόσο στις ίδιες τις πράξεις που διαδραματίστηκαν μπροστά στα μάτια μας όσο στις λέξεις που επιλέγουμε για να τις περιγράψουμε και να επικοινωνήσουμε με τους άλλους την εμπειρία μας. Τι είδαμε λοιπόν; Μια κολπική διείσδυση; Ένα γαμήσι; Ένα ξέσκισμα; Μια συνουσία; Ένα πήδημα; Ένα session σαδομαζοχιστικό; Και ποιες συμμετείχαν; Τρεις πουτάνες; Τρεις Κυρίαρχες; Τρεις επαγγελματίες πορνοστάρ; Το μυαλό μας μεταφράζει αυτόματα πράξεις κι εικόνες σε λέξεις• έτσι, νομίζω πως αυτός που είδε μια κολπική διείσδυση σε μια Αφέντρα βλέπει κάτι διαφορετικό απ’ αυτόν που είδε το ξέσκισμα μιας πουτάνας.

Δεν είναι η μοναδική δυσχέρεια που έχουμε να αντιμετωπίσουμε. Μια δεύτερη προκύπτει αν αναλογιστούμε πως, όπως μια πράξη μπορεί να αποδοθεί από μια πλειάδα όρων ή εκφράσεων, αντιστοίχως η ίδια λέξη δύναται να σημαίνει δύο τελείως διαφορετικές καταστάσεις ή ενέργειες. Ας δούμε ένα ηθελημένα απλοϊκό και χοντροκομμένο παράδειγμα πριν περάσουμε στα συνθετότερα:

Τι καταλαβαίνετε αλήθεια από τη φράση «Ο καπετάν Τσαπρέκας απολάμβανε το τσιμπούκι;» Απολάμβανε το κάπνισμα της πίπας του ή μια πεολειχία; Προφανώς το εγγενές νόημα της φράσης δεν μπορεί να γίνει αντιληπτό ερήμην των συμφραζομένων, πρέπει δηλαδή να ενταχθεί σε ένα πλαίσιο αναφοράς. Το ερώτημα «Πόσο κοστίζει ένα τσιμπούκι;» άλλη σημασία έχει διατυπωμένο μέσα σε ένα καπνοπωλείο κι άλλη αν ειπωθεί μέσα σε ένα πορνείο. Το ίδιο ισχυρίζομαι πως συμβαίνει, τηρουμένων των αναλογιών, και με τις πράξεις: νοηματοδοτούνται αντικειμενικά μεν, αλλά πάντα στην αλληλουχία τους, ποτέ απομονωμένες, σε μια διαλεκτική αλυσίδα κινήτρων, ενεργειών, αποτελεσμάτων και αλληλεπιδράσεων με το ευρύτερο πλαίσιο αναφοράς. Ακόμη και για τη θανάτωση, την κατεξοχήν κυριαρχική-εξουσιαστική πράξη θα μπορούσα να προτείνω μια διαφορετική ερμηνεία αν την συνδυάσω με μια ιδιάζουσα κατάσταση όπως αυτή ενός ανίατα ασθενούς που υποφέρει από αφόρητους πόνους και πείθει τον γιατρό του ή κάποιο αγαπημένο του πρόσωπο να τον βοηθήσει να πεθάνει ανώδυνα. Θεωρείτε μήπως την ευθανασία εξίσου εξουσιαστική πράξη με το φόνο, παρόλο που αμφότερες παράγουν το ίδιο αποτέλεσμα;

Γι’ αυτό το λόγο απορρίπτω ως μεθοδολογικά εσφαλμένη την εξέταση μιας πράξης ως αυτοτελούς, επειδή παραγνωρίζει τη σχέση αιτίας-αιτιατού. Έτσι αντιλαμβάνομαι εν ολίγοις τη διάσημη ρήση του Βιττγκενστάιν που μνημόνευσα αλλού: «Ο κόσμος είναι όλα όσα συμβαίνουν. Δεν είναι το σύνολο των πραγμάτων αλλά το ΣΥΝΟΛΟ των γεγονότων».

Στη διαμάχη μεταξύ των δύο κόσμων, επέλεξα εξαρχής να πάρω το μέρος ενός τρίτου κόσμου, αν και πολύ φοβούμαι πως μετά από μερικά ακόμη χρόνια λιτότητας, δεν θα παίρνουμε το μέρος του Τρίτου κόσμου αλλά θα είμαστε οι ίδιοι μέρος του Τρίτου κόσμου.   Όπως και να ‘χει, κατά πάγια τακτική μου, εκκινώ από όσα μας ενώνουν: Ναι, οι πράξεις έχουν κάποιες αναπόσπαστες εγγενείς ιδιότητες, ένα ελάχιστο κοινό νόημα, διαφορετικά κάθε απόπειρα συνεννόησης κι επικοινωνίας θα ήταν εκ προοιμίου καταδικασμένη. Ακόμη κι αν δεν υπήρχε το νόημα αυτό, θα έπρεπε να το εφεύρουμε προκειμένου να μπορέσουμε να συνυπάρξουμε ως κοινωνικά όντα. Ανακύπτει εδώ το κρίσιμο ερώτημα: Πως διαπιστώνονται και διατυπώνονται οι εγγενείς ιδιότητες μιας πράξης; Πως επιβάλλονται ως αδιαμφισβήτητα κατηγορήματα με καθολική ισχύ;

Η ταπεινή μου γνώμη είναι πως πρόκειται για μια περίπλοκη διαδικασία εν μέρει γνωσιακή, εν μέρει συναινετική και εν μέρει εξουσιαστική που περιλαμβάνει τα ακόλουθα στάδια: ξεκινάμε από τη λογική επεξεργασία των δεδομένων που μας προσφέρει η επαναλαμβανόμενη παρατήρηση μιας πράξης. Η επεξεργασία αυτή είναι αφαιρετική. Απογυμνώνουμε δηλαδή την πράξη απ’ όλα της τα μπιχλιμπίδια για να μείνουν μόνο τα ουσιώδη της χαρακτηριστικά, δίχως την παρουσία των οποίων η πράξη θα έπαυε να υφίσταται. Ταξινομούμε σε κατηγορίες τα πορίσματά μας και κατόπιν τα υποβάλλουμε στη κρίση των υπολοίπων μελών του κοινωνικού συνόλου στο οποίο ανήκουμε. Αν οι διαπιστώσεις μας συναντήσουν την ευρεία αποδοχή, δηλαδή ουσιαστικά αν συμπίπτουν με τις παρατηρήσεις των ετέρων, τότε καθιερώνονται ως κοινός τόπος, ως καθιερωμένη αλήθεια και η κοινότητα αναλαμβάνει πλέον να την επιβάλλει στους νεοεισαχθέντες δια της εκπαιδεύσεως των. Ολοκληρώνεται εκεί η διαδικασία; Όχι! Με την πάροδο του χρόνου, ορισμένες υποομάδες με ιδιαίτερη κουλτούρα και ξεχωριστά συμφέροντα εγείρουν αιτήματα επανανοηματοδότησης πράξεων και όρων. Έτσι, η σύγκρουση, μια διαπάλη ιδεών κατεξοχήν πολιτική, δεν σταματά ποτέ.

Με άλλα λόγια, η προσπάθεια ανεύρεσης των εγγενών ιδιοτήτων μιας πράξης είναι η αναζήτηση ενός ελάχιστου κοινού παρονομαστή. Ευελπιστώ πως ως εδώ δεν προκύπτουν αγεφύρωτες διαφωνίες. Όταν όμως εφαρμόσουμε τη συγκεκριμένη μεθοδολογία για να βρούμε τις εγγενείς ιδιότητες μιας δεδομένης πράξης όπως η κολπική διείσδυση για παράδειγμα, τότε δεν είναι βέβαιο ή αυτονόητο πως θα οδηγηθούμε σε ταυτόσημα συμπεράσματα. Εσείς ας πούμε την χαρακτηρίσατε με τα επίθετα κυριαρχική, επεκτατική και χωροκατακτητική. Σεβαστό, αλλά διαφωνώ κι αντιπροτείνω πέντε άλλα επίθετα: πράξη σεξουαλική, ετεροφυλοφιλική, φυσιολογική, ηδονοθηρική και πιθανόν αναπαραγωγική. Για μένα δηλαδή η κολπική διείσδυση είναι μια φυσιολογική, ετεροφυλοφιλική σεξουαλική πράξη που αποσκοπεί είτε στην ηδονή είτε στην αναπαραγωγή των ειδών. Τελεία. Αυτόν θεωρώ ως τον ελάχιστο κοινό παρονομαστή δίχως την ύπαρξη του οποίου η πράξη θα λογιζόταν ανυπόστατη. Μπήκα προς στιγμή στον πειρασμό να προσθέσω και το επίθετο «βίαιη». Εσείς θα συμφωνούσατε προφανώς, ενθυμούμαι όμως πως άλλα εκλεκτά μέλη του φόρουμ είχαν εκφράσει τις επιφυλάξεις κι αντιρρήσεις τους. Άρα μάλλον δεν υπάρχει συναίνεση επ’ αυτού, συνεπώς για να συμπεριλάβουμε την βιαιότητα στις εγγενείς ιδιότητες της πράξης, θα πρέπει πρώτα να τους πείσουμε ή να μας πείσουν εκείνοι και να αυτομάτως που η μάχη ξαναρχινά…

Γιατί όμως καταλήξαμε σε διαφορετικές διαπιστώσεις παρόλο που ξεκινήσαμε από κοινή αν δεν κάνω λάθος αφετηρία κι επιπλέον αποφύγαμε αμφότεροι την παγίδα των ηθικολογικών αξιολογήσεων; Γιατί διαφωνούμε για τις εγγενείς ιδιότητες της κολπικής διείσδυσης ενώ συμφωνήσαμε επί παραδείγματι για εκείνες του μαχαιρώματος ή του ήλιου; Θα μπορούσαμε να το αποδώσουμε σε υποκειμενισμό, όμως αυτή η λύση δεν με ικανοποιεί απόλυτα. Στην πραγματικότητα, υποψιάζομαι πως συμβαίνει κάτι πιο περίπλοκο κι ενδιαφέρον. Όπως σε μια λέξη επικολλώνται πάνω στην αρχική, κύρια σημασία της διάφορες άλλες, δευτερεύουσες σημασίες, έτσι και σε μια πράξη σταδιακά αποδίδονται πέρα από τις εγγενείς, κι ορισμένες δευτερογενείς ιδιότητες, εκ των υστέρων επινοημένες. Όπως το τσιμπούκι-καπνοσωλήνας γίνεται τσιμπούκι-πεολειχία, έτσι κι η κολπική διείσδυση-φυσιολογική σεξουαλική πράξη γίνεται κολπική διείσδυση-κυριαρχική πράξη. Αυτή την κατ’ ουσίαν πολιτική διαδικασία μετουσίωσης δεν τη θεωρώ διόλου αθώα και την αντιμετωπίζω με σκεπτικισμό επειδή θεωρώ πως υπαγορεύεται από ένα κίνητρο ιδιοποίησης και οικειοποίησης. Το διατυπώνω σαφέστατα εν γνώσει της βαρύτητας του ισχυρισμού: Στην καλύτερη εκδοχή, ο κυρίαρχος άνδρας κρίνει εξ ιδίων και τα αλλότρια, στις πράξεις βλέπει το καθρέφτισμα του εαυτού του. Στη χειρότερη; Αποδίδοντας στη κολπική διείσδυση κυριαρχικές ιδιότητες, ο κυριαρχικός άνδρας προσπαθεί, ασυνείδητα ίσως, να την προσεταιρισθεί αποκλείοντας κάθε άλλον τρόπο τέλεσης της πράξης. Οι συνέπειες είναι προφανείς. Αν η κολπική διείσδυση είναι de facto κυριαρχική πράξη, τότε ποιος είναι ο πιο κατάλληλος να την τελέσει; Φυσικά κάποιος κυρίαρχος. Κι αν το ελάχιστο νόημα μιας πράξης είναι κατά τα λεγόμενα σας ότι δεν ξεγίνεται, τότε τι θα απέμενε από μια κυριαρχική διείσδυση εκτός από την κυριαρχία, αφού αν αυτή η κυριαρχία ξεγίνονταν δεν θ’ αποτελούσε καν το ελάχιστο νόημα της πράξης σύμφωνα με το σκεπτικό σας; Ας μην προεκτείνω άλλο τον συλλογισμό, φοβούμαι πως ανεξαρτήτως καλών ή κακών προθέσεων, οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε μια βιολογικά-ανατομικά θεμελιωμένη και τεκμηριωμένη ερμηνεία του αναπόφευκτου χαρακτήρα της φαλλοκρατίας και της πατριαρχίας.

Νόμοι, Κανόνες κι Εξαιρέσεις.
(Το BDSM κι ο ορνιθόρυγχος).​

Σε αντίθεση με άλλους συνομιλητές, δεν τραβάω μεγάλο ζόρι με τη δημοσιοποίηση της προσωπικής μου αλληλογραφίας, (αρκεί να μη μαθευτούν μια-δυο χυλόπιτες και καταρρακωθεί το κυριαρχικό μου prestige).   Συνεπώς, από μένα τουλάχιστον, έχετε το ελεύθερο να την επικαλείστε. Θα πρέπει όμως τώρα, για να γίνω κατανοητός, να εξηγήσω σε όσους εξακολουθούν να διαβάζουν το επικών διαστάσεων σεντόνι μου και δεν μ’ έχουν βλαστημήσει ακόμη, που ακριβώς κολλάει ο ορνιθόρυγχος με το θέμα μας.

 


Ο ορνιθόρυγχος είναι ένα συμπαθέστατο, αστείο ζωάκι που από την ημέρα που ανακαλύφθηκε, έβαλε σε ουκ ολίγους μπελάδες δεκάδες επιστήμονες διαφόρων κλάδων. Ο λόγος; Είναι αδύνατον να ταξινομηθεί κι όμως υπάρχει! Θηλαστικό και ωοτόκο, με κορμί κάστορα, ράμφος πάπιας και δηλητήριο ερπετού, με DNA εντελώς ιδιότυπο, το πλάσμα αυτό αποτελεί μια ζώσα ελεγεία της εξαίρεσης. Εδώ θα εστιάσω, αναλύοντας παράλληλα για ποιο λόγο δεν αποδέχομαι απόλυτα την αρχή της διαψευσιμότητας, την οποία μου φάνηκε πως ενστερνιστήκατε σε κάποιο σχόλιό σας.

Κάνω μια διάκριση μεταξύ Νόμων και Κανόνων. Οι Νόμοι είναι αλήθειες με καθολική ισχύ που δεν επιδέχονται ούτε διάψευση, ούτε εξαίρεση. Παράδειγμα: «Όλοι οι άνθρωποι είναι θνητοί». Ο Νόμος της θνητότητας δεν εξαιρεί κανέναν, όσο κι αν προσπαθεί ο Μητσοτάκης να τον διαψεύσει.   Αν όμως πούμε ότι «Το ανθρώπινο πόδι έχει πέντε δάχτυλα», τα πράγματα περιπλέκονται, διότι ναι μεν αυτό είναι το σύνηθες, το φυσιολογικό, το γενετικά προκαθορισμένο, πλην όμως γνωρίζουμε ελάχιστες αλλά υπαρκτές και τεκμηριωμένες περιπτώσεις ανθρώπων που γεννήθηκαν εξαδάκτυλοι. Θα ήταν σωστό να συνάγουμε απ’ την παρατήρηση αυτή το συμπέρασμα πως η αρχική μας πρόταση ήταν ψευδής; Θα ήταν σώφρον να ισχυριστούμε πως δεν είναι δυνατόν να γνωρίζουμε με ακρίβεια πόσα δάχτυλα έχει το ανθρώπινο πόδι; Ο χυλός της μετανεωτερικής αφασίας που πολεμάτε ξεπροβάλλει πίσω από το επιστημονικό προσωπείο.

Αν μου επιτρέπετε λοιπόν την ίσως αυστηρή αλλά πάντως καλόπιστη κριτική, το ερμηνευτικό σχήμα που χρησιμοποιείτε, ενώ είναι κατάλληλο για να συλλάβει το Γενικό, τον Κανόνα, εντούτοις μοιάζει να αγνοεί και να μην αφήνει καθόλου χώρο για το Ειδικό, για την Εξαίρεση. Βλέπει ένα δάσος με πεύκα και λέει «Να ένα πευκόδασος!», δεν παρατηρεί όμως πως καταμεσής του δάσους φυτρώνουν και δυο-τρία έλατα. Ε, αφού φύτρωσαν, τι να τα κάνουμε; Πρέπει να τα κόψουμε ή να τ’ αφήσουμε κι αυτά ν’ ανθίσουν;

Ο κόσμος που πολεμάτε κάνει βέβαια ένα αντίστοιχο, κι ίσως ακόμη σοβαρότερο σφάλμα. Γι’ αυτόν τον κόσμο η διάκριση ανάμεσα στον Κανόνα και την Εξαίρεση είτε δεν υφίσταται, είτε δεν διατυπώνεται ρητά με αποτέλεσμα Γενικό και Ειδικό να προβάλλουν ως περίπου ισοδύναμα. Όμως χίλια πεύκα και τρία έλατα δεν μπορεί να έχουν την ίδια βαρύτητα για να βαφτιστεί η συστάδα των τριών δέντρων «ελατόδασος».

Κι ο τρίτος κόσμος; Τι ρόλο βαράει; Ο κυρίαρχος που στραπονάρεται είναι κατ’ εμέ ο ορνιθόρυγχος του BDSM, ένα προϊόν μοντάζ φαντασιώσεων, ένα ζώο φτιαγμένο από κομμάτια άλλον ζώων, μια εκκεντρική σπανιότητα, η Εξαίρεση. Τον μελετώ, τον συμπαθώ όπως κάθε τι sui generis, δεν αρνούμαι την ύπαρξή του, δεν την αποκλείω αλλά δεν της αποδίδω κι ιδιαίτερη βαρύτητα από την άποψη της περιορισμένης επίδρασης που ασκεί στο οικοσύστημα. Περισσότερο μ’ απασχολούν τα πεύκα και το πεύκο εδώ δεν είναι άλλο από την κολπική διείσδυση, την πιο συνηθισμένη σεξουαλική πράξη, τον Κανόνα. Κι αν ο Κανόνας ήταν όντως κυριαρχικός, τότε κυριαρχικό θα ήταν κι όλο το δάσος της ανθρώπινης σεξουαλικότητας κι όχι μόνον εκείνη η μικρή, περιφραγμένη αλέα που συμβατικά βαφτίσαμε BDSM.

Mein Kampf.
(Μπρρρ… Ανατριχιάσαμε… vautrin, δεν αστειεύονται με τέτοια θέματα…)​

Είναι προφανές πως κι η δική μου κουλτούρα είναι Δυτική, ανθρωπιστική, υλιστική, διαλεκτική κι ορθολογική κι αποστρέφεται εξίσου τον μυστικισμό της Ανατολής και τον new age αχταρμά. Μάλιστα, η πίστη μου στη πρόοδο και στη δυνατότητα βελτίωσης του ανθρώπινου είδους είναι τόσο μεγάλη που ώρες-ώρες με κάνει να ονειρεύομαι μια Ελλάδα που να είναι Δυτική αντί για μια Ελλάδα που να ανήκει στη Δύση, αν αντιλαμβάνεσθε την ειδοποιό διαφορά. Κατόπιν βέβαια, όπως καταλαβαίνετε, ξυπνώ καταϊδρωμένος…

Ο αγών μου πάντως στο παρόν και σε άλλα παρεμφερή φόρουμ, (πέρα απ’ την προσπάθεια σαγήνευσης μιας, άντε το πολύ δυο, υποτακτικών για να μπουρδουκλωθούμε και να κάνουμε τρελίτσες),   έχει πιο μετριοπαθή στόχο. Δεν υπερασπίζομαι τον Δυτικό πολιτισμό εν γένει, εξάλλου κι η μετανεωτερικότητα τέκνο του είναι, όπως κι ο ναζισμός, ο φασισμός ή ο ρατσισμός. Υπερασπίζομαι την κυριολεξία, πολεμώ τους ευφημισμούς και τις μετωνυμίες.

Υπερασπίζομαι την κυριολεξία εν προκειμένω σημαίνει πως προσβλέπω σ’ ένα BDSM με κυριαρχικούς κι υποτακτικούς αλλά δίχως αφέντες και σκλάβους, σ’ ένα BDSM ασύμμετρων ερωτικών σχέσεων αλλά δίχως ιδιοκτήτες κι ιδιοκτησίες, σ’ ένα BDSM αλγολάγνων αλλά όχι (φιλοσοφικά) σαδιστών. Προσβλέπω επίσης σε μια ερωτική ζωή, φυσιολογική ή διαστροφική αδιάφορο, όπου το κυριαρχώ σημαίνει κυριαρχώ κι όχι σοδομίζομαι αλλά επίσης το γαμώ σημαίνει γαμώ κι όχι εξουσιάζω και κολπική διείσδυση σημαίνει κολπική διείσδυση κι όχι επέκταση χωρικών υδάτων. Προσβλέπω δηλαδή σε μια σεξουαλικότητα χωρίς μοναχούς του Μεσαίωνα που βαφτίζουν το κρέας ψάρι για να το τρώνε άφοβα κι αναμάρτητα ακόμα και τη Σαρακοστή.

Γνωρίζω βέβαια πως η κυριολεξία σκοτώνει τον ρομαντισμό. Είμαι προετοιμασμένος για την απώλεια, αν μου αφήσετε τον Γκόγια, τον Βάγκνερ και τον Μπετόβεν, νομίζω πως θα την αντέξω. Για ορισμένα μέλη του φόρουμ δεν είμαι και τόσο σίγουρος…

 

ο τροπος μετραει ...εφοσον υπαρχει και η σωστη επικοινωνια κατα τ αλλα μπορει να ειναι απλα μια σκηνη τσοντας

 

Απάντηση: Θελει να Την γαμησω..Την κανει αυτο λιγοτερο Αφεντρα ?

Καίρια επισήμανση αγαπητέ Βωτρέν!
Διατηρώ ωστόσω σοβαρες επιφυλάξεις για το έστω ελάχιστο εγγενές νόημα του πράττειν, στο βαθμό που αυτό δεν αφορά βιολογικές λειτουργίες η δεν άπτεται τεχνικών πρακτικών.
Ο ανθρώπινος κόσμος είναι ουσιαστικά ένας κόσμος α-βεβαιότητας, που ειναι αποτέλεσμα της ανθρώπινης δημιουργικότητας, που με τη σειρά της δεν βασίζεται σε καμμία "ορθολογικότητα" παρά στην φαντασία , αυτό που ο Καστοριάδης αποκαλεί "ριζικό φαντασιακό".
Δεν μπορώ να δώ κανένα εγγενές νόημα στη μουσική του Μπετόβεν η στη ζωγραφική του Γκόγια, για να μεταχειριστώ σαν παράδειγμα δύο απο τους αγαπημένους σου δημιουργούς.

Κατά τα λοιπά με βρίσκεις σύμφωνο,μέχρι ρεπαρίσματος , όμως το σύστημα με εμποδίζει να το πράξω!