Θελει να Τον γαμησω..Τον κανει αυτο λιγοτερο Αφεντη?

Απάντηση: Θελει να Τον γαμησω..Τον κανει αυτο λιγοτερο Αφεντη?

Δεν είναι θέμα αντοχής και ευλυγυσίας. Ευχαρίστως θα του έγλυφα τον κώλο σε όποια άβολη στάση με είχε στήσει και θα έκανα και εξάσκηση για να αντέχω και περισσότερο. Θα του έβαζα δάχτυλο αν μου το ζητούσε με τρόπο ευχάριστο για Αυτόν κι αν τον έκανα να πονέσει, θα έπαιρνα και την τιμωρία μου μέχρι να μάθω να το κάνω τέλεια. Θα "ξεβολευόμουν" ευχαρίστως για να βρίσκομαι εκεί που νιώθω πιο άνετα από οπουδήποτε : από κάτω.​

Όταν συμφωνείτε ότι Του παραδίδεις τον έλεγχο και εσύ παίρνεις τον από κάτω ρόλο, είναι παράλογο να σε αναγκάζει να φέρεσαι με τρόπο κυριαρχικό.
Είναι εντέλως έξω από τα νερά μου να το έχω ανάμεσα στα μπούτια μου και μάλιστα να το χρησιμοποιώ έστω και σε υποτακτικό που το απολαμβάνει. Δεν είμαι ιδιαίτερα ευαίσθητη. Όμως και μόνο που το δοκίμασα έβλεπα στον ύπνο μου για καιρό χαζούς εφιάλτες και μου πήρε μέρες για να ξανανιώσω γυναίκα και από κάτω όπως πριν. Φαντάσου ότι δεν το χρησιμοποίησα καν.
​

Είναι εκεί γιατί Κάποιος ικανοποιεί την ανάγκη της να είναι από κάτω κι όχι για την απολαύση Του. Η απόλαυσή Του είναι το πρόσχημα για να βρεθεί από κάτω.​

 

Απάντηση: Θελει να Τον γαμησω..Τον κανει αυτο λιγοτερο Αφεντη?

η μαγκιά δεν είναι να πετάξεις 20 λέξεις που δεν τις έχει χρησιμοποιήσει ούτε ο ζουράρις.. είναι να πείσεις για την αξία ενός επιχειρήματος αφου το έχεις διατυπώσει. δε δυσκολεύεται κανείς, απλώς οι διαρκείς παραλληλισμοί και οι μεταφορές που πρέπει να οργιάσει η φαντασία σου μπας και βγει νόημα ορθά κάνουν τον αναγνώστη να μη δίνει σημασία, όχι επειδή είναι τόσω προχώ αυτά που διαβάζει απλώς φτάνουν στο αντίθετο άκρο να μη βγαίνει νόημα.

 

Απάντηση: Θελει να Τον γαμησω..Τον κανει αυτο λιγοτερο Αφεντη?

Σε στιγμές μεγάλης στέρησης πίεσα πολύ έναν φίλο μου να με πονέσει και να με κόψει. Και μου το έκανε αν και δεν είναι κυριαρχικός. Επέβαλα τη θέλησή μου και έδωσα για λίγο τον έλεγχο. Πόσο Κυριαρχική με κάνει αυτό εμένα που επέβαλα τη θέλησή μου; λολ

Η σκέψη σας ξεκινάει λάθος. Κυριαρχικός δεν είναι αυτός που επιβάλλει τη θέλησή του, αλλά Αυτός που απολαμβάνει να ελέγχει και να περιορίζει.

Ίσως να μη χρειαστεί καν να επιβληθεί, αλλά να βρει χώρο να "απλωθεί" και η υποτακτική να τον "δεχθεί". Αυτό τον κάνει λιγότερο Κυρίαρχο με βάση το σκεπτικό σας;​

 

Απάντηση: Θελει να Τον γαμησω..Τον κανει αυτο λιγοτερο Αφεντη?

Βασικά είναι αυτός που και θέλει αλλά ταυτόχρονα και μπορεί γιατί αν θέλει αλλά δεν μπορεί τότε δεν είναι Κυριαρχικός αλλά καταπιεσμένος.

 

Απάντηση: Θελει να Τον γαμησω..Τον κανει αυτο λιγοτερο Αφεντη?

Δεν μου επιτρέπει το σύστημα να σου δώσω rep για αυτό στο εκφράζω απο εδώ....ΕΥΓΕ ...! 

 

Απάντηση: Θελει να Τον γαμησω..Τον κανει αυτο λιγοτερο Αφεντη?

Δεν καταλαβαίνω, επιστημονικά, σε ποιό σημείο κάνουν διαφορετική αποτίμηση στην Κυριαρχία ο Κ και η υ. Αν δεν κάνουν, που δεν κάνουν, είναι ζίρο σαμ γκέιμ.

Συμφωνούμε απόλυτα, με τη διαφορά ότι εγώ το ονομάζω: "σας ευχαριστεί κυριαρχώντας σας με το στραπόν" και εσείς: "κυριαρχώ με το να με υπακούει απόλυτα για την ευχαρίστησή μου"

Δεν φαντάζομαι, στα σοβαρά, να καταθέτετε προς σύγκριση το ξεκόλιασμα με τον χορό των 7 πέπλων, ε; Και άντε και τα καταθέτετε, τα βρίσκετε και ισοδύναμα τόσο ελαφρά τη καρδία;

Ας είναι. Μια ιδέα για να συνδυαστούν οι δύο (απ)όψεις είναι σε αυτή τη φωτό, όπου σας παρουσιάζω εδώ την τέλεια υποτακτική για στραπονισμό χωρίς περιττές τζιριτζάτζουλες, εντολές και πιθανότητα κακής εκτέλεσης.

 
Dream

 

Απάντηση: Θελει να Τον γαμησω..Τον κανει αυτο λιγοτερο Αφεντη?

Και απαντώ πως δεν είναι zero sum game γιατί η Κυριαρχία μεταξύ ενός Κ και του υ του ΔΕΝ είναι διακύβευμα.

Δε συμφωνούμε διότι κρίνοντας από τα λεγόμενά σας έχουμε διαφορετικό ορισμό της λέξης "κυριαρχώ".

Κυριαρχώ για μένα σημαίνει επιβάλω τη θέλησή μου. Τι σημαίνει για εσάς;

 

Απάντηση: Θελει να Τον γαμησω..Τον κανει αυτο λιγοτερο Αφεντη?

Σωστά, γιατί είναι καλό να αφήνουμε την καραμέλα για το οτι είναι εκει για την δικιά του απόλαυση και να λέμε την πραγματική αλήθεια ότι μια υ θέλει να ικανοποιεί έναν Κ γιατί αυτό ικανοποιεί την δικιά της απόλαυση.
Ο καθένας είναι κάπου πρώτα για την δικιά του ικανοποίηση και μέσα απο αυτήν παίρνει και ο άλλος την δικιά του.

Και κάτι για το νήμα, οκ να δεχθώ ότι ο Κ που τον στραπονάρει η υ του, δεν χάνει από την κυριαρχία του, όμως είναι σίγουρο ότι θα χάσει την υ του όταν της ζητήσει να τον στραπονάρει, φυσικά αυτό θα γίνει αν αυτή εχει πραγματικά υποτακτική ψυχολογία και όχι σουιτς ή δήθεν υποτακτική ψυχολογία, γιατί αν δεν την καυλώνει εγκεφαλικά και σωματικά κάτι που κάνει με τον Κ αλλά της προκαλεί εμετό γιατί να είναι μαζί του;
Τώρα αν γουστάρει ο Κ να τον στραπονάρουν, ας βρεί μια κυριαρχική ή σουιτς γυναίκα όχι πάντως υποτακτική, κανένας δεν κάνει κάτι αν δεν του προκαλεί σεξουαλική ηδονή εκτός και αν είναι γκάου....

 

Απάντηση: Θελει να Τον γαμησω..Τον κανει αυτο λιγοτερο Αφεντη?

Κι ύστερα συνέχισες τα εννοιολογικά όργανα από την ανάποδη, επικαλούμενος την έννοια της φράσης «θέλω να τον γαμήσω», όπως την προσλαμβάνει ο ταρίφας.
Συνεπώς αποδέχθηκες ότι η διείσδυση ταυτίζεται με την κυριαρχικότητα μόνον επειδή έτσι νομίζει ο ταρίφας.
Μ’ άλλα λόγια θεμελιώνεις την περί κυριαρχικότητας αντίληψή σου στον ταρίφα ή έστω στην κρατούσα κοινωνικώς άποψη – κάτι το οποίο είναι καθ’ όλα αποδεκτό από μένα, πλην όμως δεν είναι η «αναντίρρητη αντικειμενική αλήθεια της θεάς Φύσης».
Ακολουθώντας τη συλλογιστική σου βλέπουμε ότι για σένα το θέμα είναι μόνον η περί κυριαρχίας αντίληψη που έχει στο κεφαλάκι της η υ, η οποία αντίληψη θεμελιώνεται ακριβώς στους συνειρμούς της κουλτούρας του ταρίφα.
Άρα εδώ δεν υπάρχει Κ, δεν υπάρχει καν ζευγάρι, αλλά μια αγχωμένη κορασίδα που αναζητά πιστοποιητικό κυριαρχίας του Κ της ΕΞΩ από το δωμάτιο. Να η ΔΟΤΗ κυριαρχία για την οποία μίλησες στη συνέχεια.
Η κορασίδα ρωτάει και εσύ απαντάς για το αν ο Κ είναι ή δεν είναι Κ.
Τον ίδιο τον Κ δεν τον ρώτησε κανείς πώς προσλαμβάνει το στραπόνισμα. Αναρωτιέμαι γιατί.

Να χειροκροτήσουμε; Εδώ δεν υπάρχει τίποτε για να χειροκροτήσουμε.
Ο κύριος εφόσον γουστάρει τον παίρνει όχι γιατί είναι «ΟΚ» να τον παίρνεις, αλλά ακριβώς επειδή δεν είναι «ΟΚ». Επειδή είναι ενάντια στον κανόνα.
Κι ο μόνος λόγος που ένας κύριος δεν υποχρεούται να τον πάρει είναι γιατί εάν ήταν υποχρεωτικό να τον πάρει, τότε θα προέκυπτε κανόνας από την πίσω πόρτα (pun intended).
Τα «ΟΚ» , οι κανόνες είναι για τους πληβείους, γι’ αυτούς που γεννοβολούν παιδιά, τους χειροκροτούμενους και τους χειροκροτούντες.
Το κινούν είναι ακίνητο. Το κέντρο δεν γυρνάει γύρω γύρω.
Οι κανόνες δεν δεσμεύουν αυτόν που τους θέτει.
Εκτός πια αν υπάρχει κάποιος «μάστερ των μάστερ», του οποίου το χειροκρότημα είναι κάτι σαν πιστοποιητικόν κυριαρχικών φρονημάτων, οπότε αλλάζει το θέμα.
Θα με διασκέδαζε να παρακολουθώ ένα τέτοιο αγχωμένο power play μεταξύ μάστερς.

Μόνον εσύ λες ότι «ΑΝΤΕΧΕΙ κοτζάμ στραπόν» ο Κ του νήματος.
Ο ίδιος «ΕΠΙΘΥΜΕΙ κοτζάμ στραπόν».
Ενδεχομένως για σένα το στραπόν είναι κάτι που πρέπει να υπομείνεις, που πρέπει ν’ «αντέξεις». Άρα πράγματι αν εσύ το φας, σου επιβάλλεται κάτι που δεν επιθυμείς, άρα χάνεις σε κυριαρχία.
Αντίθετα για τον Κ του νήματος το στραπόν είναι κάτι που επιθυμεί. Άρα αν αυτός το φάει επιβάλλει την πραγματοποίηση της επιθυμίας του, άρα κυριαρχεί.
Αυτό που κάνεις τόσο εδώ όσο και αλλού είναι να χώνεις εμβόλιμες λέξεις που είναι φορτισμένες για να παραμορφώσεις το βίωμα του άλλου. Διαλεκτικώς ανέντιμο, αλλά προπαγανδιστικώς αποτελεσματικό – υπό τον όρο ότι θα περάσει στο ντούκου.
Όμως αν εντοπιστεί, τότε προδίδεται και ως διαλεκτικώς ανέντιμο και ως προπαγανδιστικώς αναποτελεσματικό.

Ναι ναι, ό,τι πεις, ξεκούδουνο, υστερικό κλπ κλπ κλπ… αλλά για την ταμπακιέρα;
Τελικά ο πούστης είναι μάστερ ενός άλλου άντρα;
Ή δεν είναι γενικώς μάστερ επειδή δέχεται διείσδυση;
Τελικά αποφάσισε: Η κυριαρχία χάνεται με την αποδοχή της διείσδυσης γενικώς;
Ή χάνεται με την αποδοχή της διείσδυσης στο πλαίσιο μιας επαφής άνδρα και γυναίκας;
Μήπως τελικά εσύ το κουβαλάς το μπαγκάζι της ταύτισης κυριαρχικότητας και παραδοσιακού (με πολιτισμικούς όρους ταρίφα) ανδρισμού;
Εφόσον έχεις πει επανειλημμένα ότι η διείσδυση είναι αφ’ εαυτής κυριαρχική πράξη άνευ άλλου τινός, οφείλεις να δεχθείς ότι όποιος τον παίρνει δεν είναι Κ την ώρα που τον παίρνει.
Οπότε εμμέσως ακυρώνεις την κυριαρχικότητα α) στον Ντε Σαντ και β) σε όλη τη leather σκηνή, δηλαδή στους πατέρες του bdsm, που σοδομίζονταν συνεχώς – αδιάφορο αν ο σοδομισμός γινόταν με πέος, γροθιά, ή άλλα όργανα.
Γι’ αυτόν τον λόγο, το καημένο το ερώτημά μου περί του αν ένας πούστης μπορεί να είναι μάστερ έγινε στόχος ειρωνείας, πλην όμως έμεινε αναπάντητο τα καημένο.
Διότι πώς να γράψει κάποιος, χωρίς να γίνει ρεζίλι, ότι επειδή ο ίδιος δεν δέχεται διείσδυση το έχει πιο μεγάλο το μαστεριλίκι από τους σαδικούς ήρωες και τους πρωτοπόρους της Old Guard που σοδομίζονταν;

Αυτά προκύπτουν από τη σχέση τους, Όχι από ψηφοφορίες.
Μόνος εσύ έθεσες το ζήτημα της ψηφοφορίας.

Πες τα Χρυσόστομε. Τι μανία είναι κι αυτή με τις ταμπέλες. Να θυμηθώ μετά να γράψω το ανέκδοτο με το κοστούμι.
Επίσης, αν δεν μου κρατήσεις κακία που δεν συμφωνώ μαζί σου, γνώρισέ μου τη σαμπ φίλη σου.

Τσουπ! Να το πάλι το έμφυλο μπαγκάζι της ταύτισης κυριαρχικότητας και παραδοσιακού (με πολιτισμικούς όρους ταρίφα ή ελληνικής δεκαετίας του 50) ανδρισμού.

Εσύ τι είπαμε δηλώνεις; Α, ναι, μάστερ. Και σε ποιους το δηλώνεις; Α, ναι στη bdsm κοινότητα. Και ποιος σε θεωρεί μάστερ; Α, ναι, η bdsm κοινότητα.
Μάιστα.

Εσύ το βλέπεις έτσι με βάση τα δικά σου βιώματα.
Καλό είναι όταν γαμάμε, να κοιτάμε και τι συμβαίνει από κάτω μας. Μας περιμένουν εκπλήξεις.

Κάνεις λάθος. Στην Ελλάδα de jure βιασμός είναι ο με χρήση σωματικής βίας ή απειλής άμεσου και σπουδαίου κινδύνου εξαναγκασμός άλλου προσώπου σε α) συνουσία ή β) ασελγή πράξη ή γ) ανοχή ασελγούς πράξης.
Αν η Μαριγώ μου βάλει ένα μαχαίρι στον λαιμό, με ταίσει πέντε βιάγκρα και με αναγκάσει να τη γαμήσω χωρίς να θέλω ή απλώς μου γλείψει τον πούτσο χωρίς να θέλω, με βίασε.
Το γεγονός ότι ο βιασμός έχει διαφορετικούς ορισμούς σε διάφορες έννομες τάξεις σημαίνει ακριβώς ότι δεν υπάρχει καμία «Αντικειμενική Θεά Φύση» εν προκειμένω, παρά μόνο κρατούσες κοινωνικές αντιλήψεις που γίνονται νόμος.

Λάθος. Ταυτίζεις την πράξη με την ΕΡΜΗΝΕΙΑ της πράξης.
Το βίωμα δεν είναι το εξωτερικό ερέθισμα, αλλά η πρόσληψή του ερεθίσματος, η οποία φυσικά και χρωματίζεται από ένα σωρό παράγοντες. Συνεπώς δεν υπάρχει αντικειμενικό βίωμα
Κι αυτό το παραδέχονται ακόμα και πλατωνικοί καλόγεροι που πιστεύουν σοβαρά σε Ιδέες.

Πάλι λάθος κάνεις και φορτώνεις σε όλους τους άντρες τις προσωπικές σου αντιλήψεις.
Οι πιο πολλοί άντρες στον αληθινό κόσμο δεν έχουν κανένα πρόβλημα να χύσουν με το τσιμπούκι οποιασδήποτε γυναίκας. Σιγά το κατόρθωμα.
Προσωπικά δεν ξέρω ούτε έναν που να βλέπει το γυναικείο στόμα ως εργαλείο αποκοπής πέους.
Αντιθέτως, ο παθητικός σοδομισμός, ακριβώς επειδή στο συλλογικό φαντασιακό ταυτίζεται με την ακύρωση του ανδρισμού, πράγματι συνδέεται με τον φόβο του ευνουχισμού για τον ταρίφα. Όχι για μένα.

Κι από πού προκύπτει αυτό το περί δύο ξεκάθαρων δρόμων (κυριαρχία/υποταγή) και πρέπει να το καταπιούμε αμάσητο;
Και αμάν πια μ’ αυτή τη jouissance. Όλο πιπιλάτε αμάσητο κι αχώνευτο έναν όρο ενός ψυχαναλυτή λες και βρήκατε το Άγιο Γκράαλ κι ερμηνεύσατε το σύμπαν.

Κι από πού προκύπτει αυτό και πρέπει να το καταπιούμε αμάσητο;
Αυτό μάλλον σε υπηρέτη που τρώει τα αποφάγια φέρνει. Πώς το λένε οι Αμερικάνοι αυτό; Α, ναι, service topping.

Κι από πού προκύπτει ότι η ενεργητική επιδίωξη της ηδονής είναι υποτακτικότητα και πρέπει να καταπιούμε αμάσητο αυτό το κήρυγμα μαζοχιστικού ασκητισμού;

Κι από πού προκύπτει ότι η κυριαρχία του αρχίζει να τρέμει και πρέπει να το καταπιούμε αμάσητο;

Ναι ναι, ό,τι πεις, ξεκούδουνο, υστερικό κλπ κλπ κλπ… αλλά για την ταμπακιέρα σιγή αιδήμων και ροδαλή.
Παραπέμπω πιο πάνω.

Και γιατί πρέπει να δεχθούμε τον δικό σου ορισμό και την –ολοφάνερα επιτηδευμένη λόγω του νήματος- ένταξη της λέξης «ενεργητικά»;
Δεν θα έβαζες τη λέξη «ενεργητικά», αν δεν έγραφες σε αυτό το νήμα. Προσπαθείς να θεμελιώσεις τη θέση σου σ' έναν ορισμό που εσύ ο ίδιος εφήυρες κομμένο και ραμμένο πάνω στη θέση σου.
Δηλαδή θεμελιώνεις τις απόψεις σου στις απόψεις σου.

Άλλη μια αντίφαση: Πριν δεν λέγαμε ότι η διείσδυση αποσκοπεί στην ηδονή του διεισδύοντος; Τώρα όμως μας προκύπτει ότι η διείσδυση είναι «χαρά στα σκέλια».
Οπότε δέχεσαι - και ορθά - πως και ο αποδεχόμενος τη διείσδυση αποσκοπεί στην ηδονή του. Και μάλιστα όσο πιο έντονη η διείσδυση τόσο πιο μεγάλη η χαρά στα σκέλια (για τον κόλπο τείνω να συμφωνήσω).
Οπότε να ‘μαστε πάλι εκεί που ξεκινήσαμε. Το δάχτυλο που ανακουφίζει το ρουθούνι. Ο πούτσος υπηρέτης της τρύπας. Ποιος είπαμε είναι ο κυρίαρχος;

Δηλαδή ορίζεις ως στρέιτ αυτόν που δεν νιώθει υποταγμένος όταν σοδομίζεται.
Μάιστα.
Οπότε ορίζεις ως γκέι αυτόν που νιώθει την υποταγή όταν σοδομίζεται.
Μάιστα.
Και επιμένεις ότι δεν ταυτίζεις κυριαρχικότητα και αντρίλα με πολιτισμικούς όρους ελληνικής δεκαετίας του 50.

Δεν του χώνεις εσύ με το ζόρι ένα μαρκούτσι 40 πόντους στον πισινό. Αυτή η εικόνα είναι μόνο στο δικό σου κεφάλι (και από ευγένεια δεν λέω τι παίζει να σου συμβεί αν δοκιμάσεις να το κάνεις αυτό στ’ αλήθεια).
Στην πραγματικότητα: Αυτός απαιτεί από την υ του να του βάλει ένα μαρκούτσι μεγέθους που αυτός θα επιλέξει, με τρόπο που αυτός θα επιλέξει, σε χρόνο που αυτός θα επιλέξει.
Εσύ δεν είσαι πουθενά στην εικόνα, σόρρυ.
Πάλι παραμορφώνεις αυτό που σου λένε. Είπαμε: Διαλεκτικώς ανέντιμο αλλά προπαγανδιστικώς αποτελεσματικό υπό την προϋθπόθεση ότι θα περάσει στο ντούκου.
Όταν όμως δεν περάσει στο ντούκου καρφώνεται και ως διαλεκτικώς ανέντιμο και ως προπαγανδιστικώς αναποτελεσματικό.

Κάνεις πάλι λάθος. Η παρθενία ως θεσμός προϋπήρχε του Λακάν κατά χιλιετίες. Κύριο σκοπό είχε να εξασφαλίσει στον άντρα - κεφαλή του οίκου πως, όταν έβαζε τη γυναίκα στο σπίτι του, δεν έβαζε εν αγνοία του και το μωρό του γείτονα (διότι προφανώς δεν είχε εμπιστοσύνη στον πεθερό). Αφού την έβαζε στο σπίτι του, πλέον την είχε υπό την επιτήρησή του. Τα υπόλοιπα ήταν πολιτιστικές κατασκευές που ήρθαν μετά για να επιβάλουν αυτό το απλό μέτρο πρόληψης μπερδεμάτων με την κληρονομιά και σπατάλης πολύτιμων υλικών πόρων σε ανθρώπους που υπάκουαν μόνο με φόβο, συμμόρφωση και μύθο.
Σε κοινωνίες που το μεγάλωμα των παιδιών ήταν περισσότερο θέμα της κοινότητας και η περιουσία του΄οίκου σχετικά μικρή (βλ. αρχαία Σπάρτη) η παρθενία και γενικώς η αρετή της γυναίκας έχανε κατά πολύ τη σημασία της. Διότι δεν υπήρχε κίνδυνος σπατάλης πόρων για το παιδί του γείτονα ούτε είχε ιδιαίτερη σημασία η κληρονομιά.

Δηλαδή είναι κυριαρχικό να μποτομάρει και δεν είναι κυριαρχικό να τον παίρνει;
Άρα η κυριαρχία εδράζεται στο παχύ έντερο; Κάπως δύσοσμη η έδρα της κυριαρχίας αυτής.

Οπότε όσο λιγότερο τον παίρνει τόσο πιότερο αφέντης είναι.
Κι όποιος δεν τον παίρνει καθόλου είναι ο πιο αφέντης από όλους.
Κι ο Dream Master δεν τον παίρνει καθόλου.
Άρα ο Dream Master είναι… (χειροκρότημα)

Κι από πού προκύπτει ότι:
Α) Πρέπει ντε και καλά να δεχθούμε τον μύθο της jouissance ως αντικειμενική πραγματικότητα;
Β) Δεν υπάρχει καύλα από την πίσω μεριά;
Γ) Δεν υπάρχει πνευματική καύλα από το εωσφορικό σπάσιμο της κυρίαρχης αντίληψης «άνδρας γαμάει – γυναίκα γαμιέται»;
Δ) Η «παραίτηση από το αδύνατο» είναι δείγμα κυριαρχίας και όχι απλώς ρεαλισμού;
ε) Η «παραίτηση από το αδύνατο» δεν είναι ο φερετζές της παραίτησης από αυτό που δεν αρέσει στον Dream Master;

Γι’ αυτό ειλικρινά ευχαριστώ, γιατί όντως το εξέλαβα ως σουρρεαλιστικό κοπλιμέντο. Με γοητεύουν οι άνθρωποι που βρίσκουν χώρο για κοπλιμέντα, ιδίως όταν είναι σουρρεαλιστικά. Η αλήθεια δυστυχώς είναι ότι δεν έχω βάλει νάνους στο παιχνίδι. Αλλά τώρα που το λες… μμμμμ!!!

Δυστυχώς, παρά το πανέμορφο κι απολλώνιο όνειρο της των ονομάτων επισκέψεως, στην πράξη αποδείχνεται πως τούτο ακριβώς το χαλασμένο τηλέφωνο όχι μόνον είναι αναπόδραστο, αλλ’ είναι επίσης μια απ’ τις βασικές αιτίες των ανθρώπινων συγκρούσεων.

Λάθος.
Η κουβέντα εξαρχής και έως τώρα γίνεται ερήμην του Κ.
Στην κουβέντα υπάρχει μόνον μία υ που ζητά την έγκριση ενός συμβουλίου αυτοκλήτων και αυτοαποκαλουμένων δημογερόντων το οποίο αποφαίνεται με διόλου πειστικά επιχειρήματα για το πώς νιώθει ο απών Κ ερήμην του.
Πουθενά εδώ δεν υπάρχει κρεβατοκάμαρα ή ζευγάρι Κ και υ.

Αποφεύγω τις δομημένες σχέσεις Κ/υ όπως ο διάολος το λιβάνι. Δεν θέλω ποτέ να είμαι ο μάστερ οποιασδήποτε. Δεν πα να ‘χει τρεις πύργους προίκα. Εγώ θέλω απλώς να γίνεται το δικό μου. Κάποιοι το λένε κυριαρχικότητα. Εγώ το λέω ασσουρμπανιμπαλικότητα, που είναι πιο ωραία λέξη και δεν έχει και συνειρμικές αλυσίδες, οπότε δεν απαιτείται έγκριση κανενός κιαρατά.
Και, σοβαρά το λέω, στην τελική… να κι αν είναι μάστερ ο στραπονιζόμενος να κι αν δεν είναι.
Το θέμα είναι όμως είναι να μη φορτώνουμε τις δικές μας αντιλήψεις στους άλλους και φτιάχνουμε κουστουμαρισμένους σακάτηδες.
Η βιωματική μου αφήγηση αποσκοπούσε αποκλειστικά στο να καταδείξει ότι ο σοδομισμός μου διόλου δεν γίνεται αντιληπτός από μένα με όρους κυριαρχίας/υποταγής.
Σιγά μην πετάξω στα σκουπίδια αυτό που εγώ έχω βιώσει κι αντ’ αυτού να καταπιώ αμάσητο κάτι που λέει κάποιος σ’ ένα φόρουμ. Πολλώ δε μάλλον αν αυτό αποδείχνεται ανακόλουθο κι αντιφατικό.
Κι αν αυτό ισχύει για μένα το αναρχίδι, γιατί να μην ισχύει για κάποιον Κ που υποτίθεται ότι ψυχαναγκαστικά θέλει να γίνεται το δικό του;
Και για να συμπληρώσω, εδώ και χρόνια, through trial and error έμαθα στο πετσί μου πως αν η άλλη πάει να με γαμήσει θεωρώντας ότι κυριαρχεί πάνω μου, το κάνει ξενέρωτα κι εγώ δεν έχω πια υπομονή για ξενερωτίλες. Σε μια γυναίκα που βλέπει τη διείσδυση κυριαρχικά η φυσική αντίδραση είναι είτε α) να κόψεις το στραπόνισμα και να της πετάξεις τα μάτια έξω για να της κοπούν οι μαγκιές (αυτή η επιλογή αν είσαι ο 23χρονος Ανακρέων) είτε β) να μην κρεβατωθείς καθόλου μαζί της (αν είσαι ο 35χρονος Ανακρέων που έχει πλέον μάθει ότι κάθε γυναίκα είναι αυτό που είναι και ή σου κάνει ή δεν σου κάνει).
Το μυστικό για καλό στραπόνισμα είναι να βρεις εκείνη που έχει ανάγκη να σε γαμήσει, που ικετεύει να σε γαμήσει, που κολλάει πίσω σου παρακλητικά, που μαλακίζεται και χύνει στη σκέψη ότι σε γαμάει. Αυτές είναι όντως ολιγάριθμες κι εξ αυτών οι περισσότερες δεν έχουν δογματικές εμπλοκές με χώρους.

Αν η άνωθεν επιβαλλόμενη κυριαρχία είναι μια φορά δοτή, τότε η από τα κάτω δοσμένη, συναινετική, ελεύθερα ανακλητή κυριαρχία του bdsm είναι ΔΕΚΑ ΦΟΡΕΣ ΔΟΤΗ.
Ε, και; Είναι κακό να είναι δοτή η κυριαρχία;
Και εν τέλει ποια κυριαρχία δεν είναι δοτή; Αφού η κυριαρχία απαιτεί τουλάχιστον έναν άρχοντα και τουλάχιστον έναν αρχόμενο, άρα είναι σχέση, τότε προφανώς είναι δοτή για όσο μπορεί να την επιβάλει ο άρχων – είτε με τη χρήση εξωτερικής είτε με τη χρήση εσωτερικής πίεσης.
Και τα όρια μεταξύ εξωγενούς και εσωτερικής πίεσης δεν είναι καθόλου μα καθόλου σαφή και καθόλου μα καθόλου ανεπηρέαστα από την προσωπική εξίσωση του καθενός.
Διότι ο άρχων δεν λάμπει σαν Αντικειμενικός Ήλιος στο Κέντρο του Σύμπαντος (κι ας λένε ό,τι θέλουν οι χρονικογράφοι και οι προπαγανδιστές του ή, ελλείψει τοιούτων, ο ίδιος). Δεν τους μαγεύει όλους. Μαγεύει μόνον όσους χρειάζονται κάποιον σαν αυτόν.

Κι αντίστοιχα θα παραπέμψω σε διάφορους αφέντες που τη Δευτέρα είναι θεοί και τιτάνες σοφίας και την Παρασκευή είναι τζούφιοι.
Μόνο και μόνο επειδή έτσι αποφασίζουν οι υ τους. Και το φόρουμ.
Τι λέγαμε για δοτή κυριαρχία;

Νομίζεις ότι διαφεντεύεις. Αυτό είναι το βίωμά σου, γιατί αυτή είναι η προσωπική σου εξίσωση.
Αν κοιτάξεις από κάτω σου εκείνη την ώρα και τρυπήσεις το βλέμμα της, μάλλον θα σου φύγει αυτή η ψευδαίσθηση.

Θ’ αστειεύεσαι.
Εδώ πριν ακόμα μπει το ζευγάρι στο δωμάτιο, έχει ήδη μπει όλο το φόρουμ στο δωμάτιο με φασαρία και κουβέντες και γέλια και με σένα προεξάρχοντα ν' αποφαίνεσαι ότι ο εν λόγω Κ δεν είναι κυρίαρχος της υ, την ώρα του στραπόν.
Αν δεν είναι αυτό ΔΟΤΗ εξουσία και εξωδωματιακό σύστημα αξιών που επάγει ποιος είναι ο κυρίαρχος και ποιος όχι, τότε τι είναι;

Και το φόρουμ είναι οι wannabe κουκλοπαίχτες.
Συνεπώς, το ζεύγος θα πρέπει ν' απογυμνωθεί από τις γνώμες όλων εδώ μέσα.

Η Κυριαρχία είναι η Κυριαρχία.
Ο Φαλλός είναι δική σου εμβόλιμη προσθήκη. Απλό διανοητικό τρυκ για να προικαλέσεις συνειρμικά τη σύνδεση πούτσου και κυριαρχίας.
Αν δεν ήταν αυτό, αν δεν είχε το μπαγκάζι της αντρίλας, τότε την κυριαρχία θα την έλεγες απλά κυριαρχία δεν θα της άλλαζες με το στανιό και αυθαιρέτως το όνομα σε Φαλλό.
Δεν θα χρειαζόσουν εικόνες για να περάσεις δια των συνειρμών τη θέση σου.
Άρα πάλι καταλήγουμε ότι η εξίσωση «φαλλός = κυριαρχία» είναι μόνο στο μυαλό σου.
Οπότε ας βγάλουμε το παραπάνω διανοητικό τρυκ από το δωμάτιο. Τι μένει;
Ένα μουνί, ένας πούτσος, δυο κωλοτρυπίδες κι ένα στραπόν. Ίσως και μια κυριαρχία. Σκέτη όμως. Άνευ συνειρμικών τρυκ.

Λάθος. Το μπλέκεις με τα διαφυλικά άτομα που αποσκοπούν στην πλήρη μετάβαση και βλέπεις υπαρξιακές τραγωδίες εκεί που δεν υπάρχουν. Καμία σχέση.
Εν προκειμένω ο Κ δεν θέλει να του γαμηθεί το μουνί. Η κωλοτρυπίδα του θέλει να γαμηθεί.
Δεν κατανοείς την καύλα του σοδομιζόμενου. Ο ενεργητικός εκζητητής του σοδομισμού του δεν αρνείται ποτέ το πέος του. Δεν αναζητά εναλλακτικό μουνί. Του είναι ξένη η ίδια η έννοια του μουνιού.

Προς τι η ξαφνική ψυχολογική ένταση κατά της atasai; Να φταίει ο φθόνος της jouissance;

Γιατί θα πρέπει να το καταπιούμε αμάσητο ότι παροχετεύεται η κυριαρχία;

Γιατί να καταπιούμε αμάσητο ότι η κοπέλα παίρνει κυριαρχία in the first place;

Όχι δεν λέει αυτό. Πάλι παραμορφώνεις την εικόνα.
Ο Κ λέει «θέλω να με στραπονίσεις».

Όχι δεν λέει αυτό. Όλο παραμορφώνεις την εικόνα.
Ο Κ λέει «το θέλημά μου είναι να με στραπονίσεις».

Όπα. Μπάστα.
Τα μεταξωτά βρακιά θέλουν κι επιδέξιους κώλους.
Όταν αρωματίζεσαι με την εωσφορική αύρα του σαδομαζοχισμού (ή έστω του bdsm) είναι αστείο να ξεπετάς τον Ντε Σαντ (ή έστω τη leather σκηνή) με το αιτιολογικό ότι «ήταν τρελοί επειδή πίστευαν ότι είναι κυρίαρχοι που τους γαμούν». Και μετά να μου επικαλείσαι τον ταρίφα.
Εγώ που ΔΕΝ θέλω να επηρεαστώ ούτε από Ντε Σαντ ούτε από Μαζόχ ούτε από Μπατάιγ ούτε από leather έχω την εντιμότητα να δηλώνω βιτσιόζος ΣΚΕΤΟ.
Δεν πουλάω σαδομαζό διανόηση απορρίπτοντας ως «τρελό που τον παίρνει» τον Ντε Σαντ και υπακούοντας τον ταρίφα.
Αν θέλεις να είσαι έντιμος πες «Είμαι Άντρας με Α κεφαλαίο, Γαμάω και Δέρνω, είστε τρελοί που τον παίρνετε» και κανείς δεν θα φέρει αντίρρηση.
Αλλά το να γυρνά και να υπαινίσσεται οποιοσδήποτε ότι είναι πιο πούρος Μάστερ από τους σαδικούς ήρωες επειδή δεν τον παίρνει και δεν τον παρεξηγεί ο ταρίφας απλώς καταδεικνύει ότι έχει μπει πολύ τζατζίκι στο μενού.



Κι επειδή υποσχέθηκα ένα διδακτικό ανέκδοτο:

Ήταν μια φορά ένας κύριος που ήθελε να αγοράσει ένα κοστούμι. Πάει λοιπόν στον ράφτη.
"Καλημέρα σας, θέλω να μου ράψετε ένα κοστούμι. Πόσο θα μου κοστίσει;".
"Βεβαίως," απαντά ο ράφτης, " θα σας κοστίσει 2.000 €".
"Α, πολύ ακριβό" λέει ο πελάτης " έχω μόνο 200 €".
"Ω," απαντά ο ράφτης, "για το ποσό αυτό μπορώ μόνο να σας πουλήσω αυτό το κοστούμι που έραψα για έναν άλλον κύριο και τελικώς απέθανε".
Ο πελάτης τι να κάνει, αποφασίζει να δοκιμάσει το ήδη ραμμένο κοστούμι.
Πλην όμως το κοστούμι είχε ραφτεί σε άλλα μέτρα και δεν του ταίριαζε καθόλου. Τα μανίκια ήταν κοντά, τα μπατζάκια δεν κάθονταν σωστά, τον στένευε στην πλάτη και γενικώς το κοστούμι έδειχνε ένα δράμα πάνω του. Ο πελάτης μας πολύ στενοχωρέθηκε. Τότε ο ράφτης που ήταν καλόψυχος του λέει:
"Μη στενοχωριέστε. Αν αλλάξετε λίγο τη στάση σας, θα μοιάζει σαν να ράφτηκε πάνω σας. Λοιπόν... καμπουριάστε λίγο την πλάτη σας... τώρα μαζέψτε τους βραχίονές σας προς τα πάνω... λυγίστε τα γόνατά σας προς τα μέσα... δοκιμάστε να περπατήσετε έτσι... Να! Τώρα το κοστούμι φαίνεται σαν να είναι στα μέτρα σας!"
Καταχαρούμενος ο πελάτης, δίνει τα 200 € στον ράφτη και βγαίνει περήφανος στον δρόμο μετο νέο του κοστούμι, φροντίζοντας να καμπουριάζει την πλάτη του, να μαζεύει τους βραχίονές του να πιέζει τα γόνατα προς τα μέσα και γενικώς να περπατάει κούτσα κούτσα για να δείχνει το κοστούμι στα μέτρα του.
Κι εκεί που πήγαινε κούτσα κούτσα και καμπουριάζοντας, αλλά πολύ περήφανος, τον βλέπει ένας περαστικός κι αναφωνεί μ' ανυπόκριτο θαυμασμό:
"Μπράβο κουστουμιά ο σακάτης!"


( Για να δούμε... θα πέσει μπαν επειδή έβγαλα γλώσσα στον Padre Padrone? )  


...

 

Απάντηση: Θελει να Τον γαμησω..Τον κανει αυτο λιγοτερο Αφεντη?

Κι’ εγώ.
Στο ποιος ακριβώς την έχει τη δεδομένη στιγμή είναι που τρώμε τα μουστάκια μας.
Κι΄ επειδή εγώ μουστάκι δεν έχω,
ό,τι φάμε, θα το φάμε απ΄το δικό σου (μουστάκια).
(Ν. Σταυρίδης – «Τα κίτρινα γάντια»)

Ας υποκριθώ πως δεν κατέχω πράμα.
Ας δούμε τι λέει ο Σύντροφος:

Αντικατέστησε ως εξής:
Όπου Κυρίαρχος – khdc
Όπου φίλος – υποτακτική/ σλέιβ
Όπου εντολή για διείσδυση – ανάγκη για πόνο και κόψιμο.
Αν στην προσομοίωση που έλαβε χώρα, η παράμετρος «κυριαρχία» περισσεύει, αυτό σημαίνει ότι κάνεις συγκρίσεις ανόμοιων δράσεων.

Η σκέψη μου, κατά βάση, εκκινεί από διαμετρικά αντίθετη αφετηρία απ΄ότι η δική σου. Το αν είναι λάθος ή όχι σε αφήνω να το κρίνεις από μόνη σου, όχι τίποτα άλλο, αλλά επειδή εσύ τουλάχιστον είχες το θάρρος της επώνυμης γνώμης σου και δεν χαχανίζεις δωρεάν, κρυπτόμενη πίσω από ρεπαδούρες και βγάζοντας συμπεράσματα για ανθρώπους που ούτε καν γνωρίζεις
Η διαφορά μας είναι πως εσύ κρίνεις εκ των προθέσεων του κυρίαρχου ενώ εγώ θα κρίνω όταν γίνει γνωστό το αποτέλεσμα.
Γι’ αυτό και ζήτησα να μάθω αν τελικά τον γάμησε ή όχι, για να κρίνω την κυριαρχία του εκ του αποτελέσματος και όχι από το τι απολαμβάνει νοερά ο καθένας που θέλει να αυτοπροσδιορίζεται ως κυρίαρχος.
Η επιβολή της θέλησης είναι πεπραγμένο, η απόλαυση είναι ευσεβής πόθος, τουλάχιστον έως ότου καταστεί πεπραγμένο.
Η ποίηση – έλεγε ο Σεφέρης – γράφεται με λέξεις, όχι με ιδέες.

Για τα υπόλοιπα επί της ουσίας του θέματος επιφυλάσσομαι να κάνω homework, διότι ήμουν ανέκαθεν της αρχής να γράφω πάντα λιγότερα απ΄όσα διαβάζω.
Εδώ απ΄ότι βλέπω έχει αρκετό διάβασμα.

Παραταύτα, επειδή προσωπικά παρίσταμαι στο φόρουμ ΟΧΙ για να δίνω διαλέξεις /σεμινάρια, ούτε για να προσθέσω credits στην ακαδημαϊκή μου καριέρα, μήτε προς άγραν οπαδών /ψηφοφόρων ή μουνιδίων, δεν προτίθεμαι να προσαρμόζομαι στις εκάστοτε αντιληπτικές ικανότητες / χούγια του καθενός.
Ως εκ τούτου, το πώς εκφέρω γραπτώς το λόγο μου είναι μη διαπραγματεύσιμο, ειδικά απέναντι σε άτομα που ούτε ποτέ μου τα είδα ούτε τα απάντησα, τα οποί σημειωτέον αντί να ανοίξουν τα στραβά τους να διαβάσουν τα 500 τόσα ποστς που έχω συνεισφέρει στο παρόν διαδικτυακό τοπίο και από εκεί να βγάλουν κάποιο συμπέρασμα, αναλώνονται σε back stage χαχανητά.
Για καλόπιστα σχόλια, απορίες, αντιρρήσεις όπως της khdc διατελώ μεθ’ υπολήψεως.

 

Απάντηση: Θελει να Τον γαμησω..Τον κανει αυτο λιγοτερο Αφεντη?

Με παρεξηγήσατε. Το ότι επέβαλα σε κάποιον να φερθεί κυριαρχικά για να έρθω λιγάκι από κάτω δε με κάνει κυριαρχική. Το αντίθετο μάλιστα. Δεν απόλαυσα το ότι τον πίεσα και τον κατάφερα να με πονέσει. Απόλαυσα τον πόνο που μου έδωσε. Άρα από κάτω.​

Ένας κυρίαρχος παίρνει απόλαυση, όταν ελέγχει. Αγαπάω μάλιστα τους Κ που δε χρειάζεται να επιβάλουν αυτό που θέλουν για να μου πάρουν. Είτε τον πήρε με το strap on η υποτακτική Του είτε όχι δε νομίζω να κάνει διαφορά. Κάποιες πράξεις όπως το χαστούκι, η διείσδυση, το να πέφτεις στα πόδια Του, το να σε πονά είναι πολύ φορτισμένες για μια υποτακτική γυναίκα (πιστευώ και για Αυτόν) και συνδεδεμένες με το ότι Αυτός ελέγχει και είναι πράγματι και πολύ ξεκάθαροι τρόποι να το δείξει. Η ερώτηση που έχω είναι γιατί Αυτός να διαλέξει να πάρει απόλαυση με τρόπο που υπερτονίζει ότι η υποτακτική Του έχει τον έλεγχο; Η υποτακτική πιθανότατα θα το κάνει αλλά Αυτός πώς είναι δυνατόν να το απολαύσει; Κι αν Του αρέσει να τον γλύφουν ή χαιδεύουν εκεί, γιατί δε διάλεξε κάποιον άλλον τρόπο να πάρει ακριβώς αυτό που θέλει ώστε να διατηρεί και να τονίζει τον έλεγχο που έχει πάνω της; Δεν απολαμβάνει να την βλέπει από κάτω; Δεν ισχύει ότι όσο πιο πολύ φαίνεται η αντίθεση μεταξύ τους τόσο καλύτερα και για Αυτόν;

Τέτοιες σχέσεις είναι τόσο απλές όσο το νερό που κυλάει και δε χρειάζονται τόση πολλή ανάλυση, όταν και οι δύο κάνουν αυτά που συμφωνήθηκαν, δηλάδη Αυτός από πάνω και αυτή από κάτω, Αυτός παίρνει και αυτή δίνει. Όταν όμως σου δίνει τον έλεγχο πίσω, είναι μπουνιά στο στομάχι. Ακόμη και να του ξεφύγει και να πει "όπως θέλεις" ή "κάνε ό,τι θέλεις" για κάτι ίσως και όχι σημαντικό, τότε της κόβει τα πόδια. Σκεφτείτε τώρα να την βάλει και σε αυτή τη θέση και μετά να περιμένει να είναι όλα καλά. Μπουνιά στο στομάχι!​

 

Απάντηση: Θελει να Τον γαμησω..Τον κανει αυτο λιγοτερο Αφεντη?

Ακριβώς εκεί εντοπίζεται η πεμπτουσία της διάστασης απόψεων περί του ζητήματος.
Έχει η υποτακτική τον έλεγχο όταν στραπονίζει κατ΄εντολήν ή όχι;
Εγώ ισχυρίζομαι πως όχι.
Άλλοι πως ναι.
Η εύκολη απάντηση που θα μπορούσα να σου δώσω
είναι πως ισχύει αυτό που αισθάνεται κανείς κατά περίπτωση.
Δεν θα στη δώσω όμως.
Επειδή, κατά βάθος,
κάποιος φορές δεν έχει τόση σημασία το ποια ακριβώς άποψη θα επικρατήσει
αλλά η διαδρομή που διανύουμε από κοινού μέχρι να καταλήξουμε στην όποια άποψη.
Μαθαίνουμε ο ένας απ’ τον άλλον πολύ πιο σημαντικά πράγματα απ΄όσα θα μας πει η όποια τελική απάντηση,
η οποία σε τελική ανάλυση δεν πρόκειται ποτέ να καλύψει τους πάντες.

Ο νοών νοείτω.

Αυτό που γράφεις πρέπει κανονικά να το κορνιζάρουμε όλοι οι Κυριαρχικοί,
να το βάλουμε στον καθρέφτη μας, να το διαβάζουμε κάθε πρωί που ξυριζόμαστε.

Θα στο πω όμως κι' από τη δική μου προσωπική σκοπιά
ελπίζοντας να καθησυχάσω τις ανησυχίες σου.
Μου ήταν πολύ ξεκάθαρο ότι σε παρόμοια περίπτωση
δεν θα απεμπολούσα ούτε γραμμάριο Κυριαρχικότητας.
Ο λόγος είναι εξίσου ξεκάθαρος.
Δεν ένοιωσα ποτέ την ανάγκη ή έστω την περιέργεια να τον πάρω
και αυτό επ' ουδενί δεν με έκανε να αισθανθώ πιο Κυρίαρχος.