Θεός ή Κύριος;

Στην ερώτηση Θεός ή Κύριος δεν έχω κάποια απάντηση as such καθότι αναρχικια και άθεη.

Στην ερώτηση λεκτικής παραδοχής του λάθους ή σιωπηλής παραδοχής του λάθους όμως... Δεν ξέρω τι νόημα έχει να μου πει κάποιος ότι εσφαλε.

Εάν κάποιος έκανε λάθος ως όφειλε σαν άνθρωπος και το κατάλαβε και το αναγνώρισε ή μπορεί να κάνει κάτι να το διορθώσει ή όχι. Μπορεί απλά να μην το ξανακάνει. Εαν δεν το κατάλαβε τότε δεν έχουμε τίποτα να συζητήσουμε έτσι και αλλιώς. Και αν το κατάλαβε μεν αλλά αυτό που ψάχνει είναι απλά η άφεση, δεν είμαι πάπας...

Αυτό που αναρωτιέμαι είναι εάν η λεκτική παραδοχή του λάθους του άλλου μας δίνει απλά την ικανοποίηση ότι εμείς είχαμε δίκιο (?).

Δεν ξέρω ποιον άλλο σκοπό εξυπηρετεί κάτι τέτοιο (εντός εκτός πλαισίων) η αλήθεια είναι.

 

η επιλογή σας να αναγνώσετε ευκολία ή "βολικότητα" και παραγωγή αέναων εκκρεμοτήτων στην ασυμμετρία (αναπάντητα στον αέρα) μου φαίνεται ανάλογη με την επιφανειακή ανάλυση που ονομάζει θύτη όποιον έχει αποφασιστικό ρόλο και θύμα όποιον έχει ρόλο ανταπόκρισης, αγνοώντας την παραπληρωματικότητα.
περιγράφεται συχνά αυτό με την στενή σχέση θηρευτή θηράματος στη φύση.

 

είναι πολύ πιθανό να ισχύει κάτι τέτοιο.
η αλήθεια είναι όμως πως παρατηρώντας γύρω μου, ακόμη και με την δυσαναλογία που επικρατεί στην προσφορά υποτακτικων- κυρίαρχων, έχω διαπιστώσει πως ως επί το πλείστον οι πρώτοι εγκαταλείπουν τις σχέσεις, συνεπώς είναι σε θέση να κρίνουν, ισως όχι στην καθημερινότητα, μα οριστικά και αμετάκλητα

 

Και Θεός και Κύριος (είναι ολοφάνερο πως δεν είμαι ούτε αναρχικιά ούτε άθεη  ).
Γιατί έτσι κάποιοι ανθίζουμε.
Ποιόν πειράζει;

@underherfeet
είναι γλύκισμα -ανώτερο της σοκολάτας - να υπηρετείς λατρευτικά ♡

 

Κρίνω vs. βλέπω. Γι αυτό αναφέρθηκα σε φλεγόμενη κουρτίνα, κάτι προφανές με γυμνό μάτι. Τα λάθη εκείνα που ορίζονται ως τέτοια σύμφωνα με κριτήρια, προσλαμβάνουσες, εδραίες αντιλήψεις, επιιθυμίες, στόχους κ.ά. είναι κατ' εμέ υπόθεση του Κ.

Η κρίση είναι ένα ανθρώπινο χαρακτηριστικό που βασίζεται στον Λόγο, προσωπικά μάλιστα ουδέποτε ισχυρίστηκα ότι αναστέλλεται ή πολύ περισσότερο ότι κρύβεται η κρίση του σκλάβου. Αλλά δεν κατευθύνεται προς τον Αφέντη, δεν είναι τέτοια η σχέση. Στο ποστ μου #46 περιγράφω μια τέτοια κατάσταση όπου το ενδεχόμενο λάθος του Αφέντη δεν αφορά τον σκλάβο και τότε τι μπορεί να γίνεται.

ΥΓ. Τις μέρες που έτρεχε το νήμα αυτό είχα ανεβάσει στο νήμα για τα κινηματογραφικά έργα ένα έργο του Ζαν Γιμού, το "Να ζεις", όπως ήταν ο ελληνικός του τίτλος. Το έργο ξεκινούσε με έναν ευγενή που είχε το πάθος του τζόγου και παρά τις ικεσίες της γυναίκας του έπαιξε το σπίτι τους στα ζάρια και το έχασε και η οικογένεια όλη βρέθηκε στο δρόμο, παραμονές της επανάστασης. Αυτό το νήμα μου το θύμισε για δύο λόγους επειδή κάποιες φορές και το επικό λάθος ακόμα ή το πιο αδέκαστο σωστό των ατόμων δεν αλλάζουν αυτά που είναι να συμβούν στη ζωή τους και γιατί ενώ η γυναίκα αντιδρούσε και μάλιστα πολύ ουσιαστικά ανάλογα με τα συναισθήματα που της προκαλούσαν οι πράξεις του άντρα της, με έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο δεν έκρινε ποτέ ούτε τις πράξεις του ούτε τον ίδιο.

 

Η κρίση εκφράζεται και με πράξεις, όχι μόνο με τον Λόγο, δεν είναι έτσι;

Κρίνω δε σημαίνει ότι κατακρίνω, αλλά ότι σχηματίζω άποψη.

Όταν παρατάς τον Κύριο και Θεό σου, ε πώς να το κάνουμε, τον έχεις κρίνει πρωτίστως.

Σε αντίθετη περίπτωση κάνεις δε θα έφτανε σε σημείο να ζητά αποδέσμευση.

 

Γιατί να μην τον βοηθήσουμε να το καταλάβει; Γιατί ν ' αφήνουμε πισω μας σκιές;
Η συζήτηση πάντα βοηθάει , στο κάτω κάτω μπορεί τελικά ν 'αποδειχτεί πως εμείς κάναμε λάθος που θεωρούσαμε πως αυτός εκανε λάθος...

Οχι βέβαια, τονώνει ή επιβεβαιώνει την εκτίμηση μας για τον άλλον...εντάξει και αυξάνει τα αυτοπεποιθί μας. 
(αυτοπεποιθί: μονάδα μέτρησης της αυτοπεποίθησης)

 

οτι οι σχέσεις εγκαταλείπονται αν δεν λειτουργούν ειναι σχεδόν αυτονόητο (ή ευκταίο ή συνηθισμένο, όπως αγαπά ο καθένας). εαν κατισχύσει η ανάγκη να κρίνεις έχεις ήδη απομακρυνθεί από την υποτακτική θέση. ή ποτέ δεν βρέθηκες. αυτό είναι το αντικείμενο της συζήτησης. πότε βρίσκεσαι σε υποτακτική θέση και τι σημαίνει αυτό. και να είμαι υποτακτικός και να κρίνω τον κυριαρχικό δεν πάνε μαζί. και λαγός και να πετάω δεν γίνεται. μιά χαρά μπορεί να είναι και οι σχέσεις ανταγωνισμού και αντιπαράθεσης, δεν μου πέφτει λόγος. δεν είναι σχέσεις κυριαρχικού υποτακτικού όμως. αυτό συζητάμε.

 

Η γνώμη σου είναι ήδη πλήρως αποκρυσταλλωμένη και οχυρωμένη (όπως αποδείχθηκε αμέσως μετά), οπότε δεν έχει νόημα να σου απαντήσω με περαιτέρω επιχειρήματα. Δεν είναι διάλογος.

Η δήλωση περί επιφωνημάτων δεν βλέπω τι σχέση έχει με την τοποθέτησή μου.

 

αυτοί πάνε στην κατηγορία:

;

 

Όταν παρατάς τον Κύριο και Θεό σου έχει πάψει να είναι Κύριος και Θεός σου. Στην περίπτωσή μου, όταν το έκανα, ήταν συναισθηματική αντίδραση και αισθητικό κριτήριο που συναισθηματικοποιήθηκε, την μια φορά που παράτησα εγώ.

 

Θυμάμαι το βίωμα σου με το σκυλίσιο μπισκοτάκι.Εκεί όχι μόνο διέγνωσες λάθος του Κ , αλλά και παρέβης την εντολή του χωρίς να προηγηθεί συζήτηση αν δε με προδίδει η μνήμη μου. Να υποθέσω πως έχεις μετανοιώσει;