Θεός ή Κύριος;

Αν υπάρχει στα βιντεοκλαμπ, στο υπόσχομαι! 

 

Έχω δώσει το λινκ υπάρχει ολόκληρο στο youtube!

 

σειρά μου να μην αντιλαμβάνομαι τον συνειρμό. θα εξηγήσετε;

 

@lexy
Eυγε τέκνο μου! Αμαρτία εξομολογουμένη ουκ έστιν αμαρτία λέγουν οι Γραφές!

Τόσο πολύ με μισείς λοιπόν;  

 

αντιλαμβάνομαι παιχνίδια με τις λέξεις, αλλά όπως ήδη είπαμε, ίσως είναι δικό μου σφάλμα που δεν βρίσκομαι σε παιχνιδιστικο μουντ : )
πληζ, ντοντ μποδερ

 

κατανόησα τι εννοείτε, ευχαριστώ.

 

Οι άσχετες συνδέσεις, επί σκοπού ή άνευ σκοπού είναι πρόβλημα.

Προσπαθεί να θεοποιηθει το Κ σε μια ασύμμετρη σχέση. Και τίθεται το ερώτημα, "θεοποιεις ενώ είσαι άθεος;". Είναι ο άλλος Κ και η άλλη υ, ενώ πολιτικά προασπίζονται την ελευθερία και την ισονομία. "Έχεις ασύμμετρη σχέση, ενώ μας πουλάς ιστορίες για ισονομία; Κοροϊδεύεις".

Εξ αρχής το νήμα παραπέμπει αλλού. Αντιπαραβάλει τον Κ με Θεό. Όποιος ζητάει συγγνώμη είναι Κ, όποιος δεν ζητάει, Θεός.
Ξεχνάμε ότι ζητάνε συγχώρεση από τον παντοδύναμο Θεό και φοβούνται, οι ακόλουθοι του.

Δεν ξέρω αν στην ασυμμετρία, ακολουθείς και ζητάς συγγνώμη λόγω φόβου. Αν επιδιώκεις μια θέση στον παράδεισο και μεταμέλεια.

 

@subwhat

Το να υπηρετείς με λατρεία τον Κ , δεν σημαίνει αυτόματα ότι θεοποιείται.

 

Πραγματικά δεν θα με απασχολούσε το "δουλευόμαστε" εφόσον αυτό ζητά η εισηγήτρια του όρου στο νήμα αυτό @nýchta και δεν έχω λόγο να είμαι αγενής μαζί της.

Όμως, αν το "δουλευόμαστε" ως ατάκα σε ένα νήμα δεν έχει σημασία, ένα γερότατο χαστούκι ξανάστροφο στην σκλάβα εκείνη που μπορεί να έχει κρίση και να την χρησιμοποιεί από τον Αφέντη της, που δεν πείθεται ότι η σκλάβα δεν Τον κρίνει και νομίζει ότι "τον δουλεύει", μπορεί να έχει όλη τη σημασία του κόσμου. Ένας σκλάβος χωρίς κρίση δεν βλέπω σε τι διαφέρει από μια καρέκλα κουτσή και με τρύπια ψάθα. Ένας άνθρωπος που γίνεται ιδιοκτησία δεν βλέπω γιατί θα είναι καλύτερη ιδιοκτησία αν δεν διαθέτει μια κρίσιμη ανθρώπινη ιδιότητα. Και όμως, υπάρχουν Κ που είναι πραγματικά καχύποπτοι απέναντι στον σκλάβο εκείνο που γενικά διαθέτει κρίση. Που δεν θα παραδεχτούν πως όση κρίση και να έχει ο σκλάβος, όση συναισθηματική νοημοσύνη, δεν μπορεί, στην πραγματικότητα, να κρίνει τον Αφέντη του. Που θα τον πονέσουν και θα τον τιμωρήσουν για αυτήν την ιδιότητά του με χίλιους τρόπους, οι εννιακόσιοι ενενήντα εννέα απτοί και ιδιαίτερα επώδυνοι. Που πολύ δύσκολα θα παραδεχτούν και ακόμα δυσκολότερα θα διορθώσουν λάθη τους. Γιατί το να βαράς κάποιον που ένα βράδυ ήταν ευαίσθητος στον πόνο και δεν σήκωνε το S/M και να μη σταματάς όσο και να παρακαλάει για "να μη μάθει να περνάει το δικό του" από το αποτέλεσμα μάλλον λάθος θα προκύψει. Και που στο τέλος, την ώρα της διάλυσης, θα αναφωνήσουν "μα επιτέλους, δεν θα βρω Εγώ ποτέ μια σκλάβα όπως την θέλω;"

Αυτά για τις πικρές προεκτάσεις του "δουλευόμαστε" στην πραγματική ζωή του M/s.

 

Δεν έγραψα, ούτε υπονοησα αυτό. Το εντελώς αντίθετο γράφω.

 

Χωρίς να είμαι σίγουρη ότι κατάλαβα απολύτως το ποστ σου, θα ήθελα αν μπορείς να εξηγήσεις τι εννοείς με την τελευταία πρόταση;

 

Ευχαρίστως  
Αναφερόμουν στην περίπτωση που ο Αφέντης ενός σκλάβου με κρίση δεν δέχεται ότι ο σκλάβος δεν κρίνει αυτόν και θεωρεί δούλεμα προς τον ίδιο μια τέτοια στάση του σκλάβου.