Θεός ή Κύριος;

Δεν μπορώ να καταλάβω που διαφωνούμε.
Ίσα ίσα που επιβεβαιώνεις απόλυτα τα λεγόμενα
μου για την μια κατηγορία των υ.

Το ερώτημα της @Seras Victoria είναι πως αυτό
εισπράττεται από τα υ. Όχι εάν είναι καλό ή κακό
και τι επιρροές και συνέπειες έχει στο μέλλον.

Το εάν είναι καλό ή κακό είναι κάτι τελείως διαφορετικό
και απείρως πιο σύνθετο. Με πια κριτήρια? Ανθρώπινα?
BDSM? Και κυρίως τι σφάλμα έγινε? Απλά έπεσε ένα μαστίγωμα
λίγο πιο δυνατό και θα αφήσει σημάδι για μερικές μέρες παραπάνω?
Ή το υ είχε σοβαρό πρόβλημα με την υγείας της και ο Κ ήταν απών?

 

Μια συμπεριφορά ειναι αποδεκτή για μενα, είτε από τον έναν είτε τον αλλο ανεξαρτήτως στάτους και κατηγοριών. Η παραδοχή σε περίπτωση λάθους. Δε με αφορούν οι κατηγορίες. Κι εδώ θεωρώ ότι μιλάμε για σοβαρά λάθη.
Όσο για το αρχικό ερώτημα, και μετά από τις διευκρινήσεις, πες ότι το πήγα ενα βήμα παρακάτω.

 

Μπορεί ο ιδιοκτήτης ενός κατοικιδίου να ζητήσει συγνώμη από το κατοικίδιο του το οποίο αγαπάει προφανώς, αν πατήσει το ποδαράκι του παραδείγματος χάριν; Η απάντηση είναι εύλογη και σε καμία περίπτωση δεν υποβιβάζει το Κυριαρχικό μέλος της σχέσης.

 

Δεν είναι Σταυρός του Κ αυτός .... είναι αυτό που συμβαίνει σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής όλων των ανθρώπων. Εαν ο οποιοσδήποτε συνομιλητής σου ανεξάρτητα από τον ρόλο που έχει δεν καταλαβαίνει κάτι που λες, φταίει ο τρόπος που το λες. Ο τρόπος θα πρέπει να προσαρμόζεται στην αντιληπτική ικανότητα του άλλου και στις εκάστοτε ιδιαιτερότητες της περίστασης προκειμένου το μήνυμα που θέλεις να περάσεις να είναι σαφές και κατανοητό. Ο μόνος έλεγχος που μπορείς να προσπαθήσεις να έχεις είναι πάνω στον εαυτό σου και αυτό δεν είναι βάρος είναι εργαλείο επιβιωσης.

 

Γενικότερα, ένας Κ δεν στοχεύει μόνο στο να αλλάζει συνεχώς το υ του προς το καλύτερο, αλλά να βελτιώνεται και ο ίδιος, μαθαίνοντας από τα λάθη (τα δικά του ή/και των άλλων γύρω του).
Γιατί όπως έλεγε και μια ψυχή, κανείς δεν είναι άσφαλτος (ούτε οι Κ).

Άλλο πράγμα όμως να παραδέχεται ένας Κ ότι κάπου έκανε λάθος, κι άλλο πράγμα να ζητάει συγνώμη από το υ του.

Όσον αφορά το πρώτο, η παραδοχή προϋποθέται κατανόηση του σφάλματος και συνεπάγεται ότι είναι ένα πάθημα που έγινε μάθημα (και στόχος είναι να μην επαναληφθεί).
Όσο για το δεύτερο όμως, η ζήτηση της συγνώμης μάλλον κρύβει ενοχικότητα και αδυναμία αυτοδιαχείρισης.
Και το ισχυρό μέλος της ασυμμετρίας δεν μπορεί να είναι ούτε ενοχικό ούτε αδύναμο.

Με μία φράση:
Παραδεχόμαστε τα λάθη χωρίς να ζητάμε συγνώμη.

 

Δίχως να θέλω να το παίξω καμπόσος, διατηρώ τις αμφιβολίες μου αναφορικά με την ύπαρξη κάποιου Θεού
( ή όπως θα ήθελε ο οποιοσδήποτε από σας, να τον ονομάζει ).
Άρα, η υποθετική θεοποίηση του/της όποιου/ας Κ απ' τον/την όποιο/α υ στα δικά μου τα μάτια κάνει νερά ( για να χρησιμοποιήσω έναν ευφημισμό ).
Δεν χρειάζεται να επεκταθώ σχετικά με την ιδέα του/της Κ "Θεός", τα εισαγωγικά που μόλις έβαλα, ομιλούν από μόνα τους.

Στο δια ταύτα λοιπόν, η παραδοχή του λάθους στο δικό μου το "βιβλίο" προσθέτει θετική "σελίδα" υπέρ εκείνου/ης που στην παραδοχή θα προέβαινε.
Αν βέβαια μου δώσει την εντύπωση, ότι θα ήταν ειλικρινής - και δεν θα είχε σαν μοναδικό σκοπό, ν' ανακτήσει την χαμένη εύνοια ή εμπιστοσύνη μου -.
Μιλώ για εντύπωση, αφού στο κεφάλι του/της όποιου/ας άλλου/ης δεν μπόρεσα, ούτε ποτέ θα μπορέσω να μπω.
Και οι αληθινές προθέσεις πίσω απ' τα λόγια έχουν αρκετές φορές το κουσούρι, ν' "αποκαλύπτονται" αργά ( μέχρι δηλαδή να "σκάσουν" οι απαραίτητες πράξεις, που θα τις διαλεύκαναν ή θα τις επικύρωναν ).

Το να ζητήσει κάποιος/α Κ συγνώμη απ' τον/την υ του/της, δεν του/της αφαιρεί κάτι απ' τ' όποιο Κυριαρχικό του/της "δάφνινο στεφάνι".
Αρκεί, όπως προέγραψα, να είναι προϊόν κατασταλαγμένης σκέψεως και να μην αποσκοπεί σε "ανταλλάγματα" απ' το υποτακτικό μέρος.
Αν και όταν παραδεχτεί το λάθος του ( ο/η Κ ), αν και όταν ζητήσει στο υ συγνώμη, θα το έκανε, πρώτον γιατί θα το ένιωθε σωστό για κείνον/η.
Δεύτερον, γιατί θα ήταν - πάντα για κείνον/η - απαραίτητο και ελάχιστο βήμα στην προσπάθεια αποκατάστασης της όποιας ζημίας θα είχε προξενήσει στον/στην υ.
Αν θ' ανακτούσε ή όχι την εμπιστοσύνη αυτού/ης του/της τελευταίου/ης, δεν είναι κάτι που θα έπρεπε να είναι το βασικό του/της ζητούμενο.
Αφού θα έπρεπε να είναι έτοιμος/η, ακόμη και να δει την παραδοχή ή την έκφραση της συγνώμης του/της, να πέφτει στον κάλαθο του/της υ, ατελέσφορη.

Τεσπα, η αυτοκριτική δεν κοιτάζει status, ούτε η έμπρακτη εκδήλωση της έχει πάντα και με όλους την ίδια κατάληξη.

 

Σταυρος = υποχρεωση , οχι μαρτυριο. Και προσωπικα δε πιστευω οτι ολοι οι ανθρωποι θεωρουν βασικο στοιχειο την αυτοκριτικη κ την αυτοβελτιωση στην ζωη τους

 

Άμα νιώσω την ανάγκη να της ζητήσω συγνώμη, θα το κάνω, γιατί έτσι θα είμαι καλύτερα.
Αν από μια συγνώμη, που θα της πω, αρχίσει ν΄αμφισβητεί την Κυριαρχία μου επάνω της, μου είναι παντελώς αδιάφορο το γεγονός και αυτή ή ίδια που θα αισθανθεί έτσι.

Εδώ έγιναν κουβέντες και κουβέντες και κουβέντες, από υποστηρικτές ή μη, των θέσεων, πως αν ο "Κυρίαρχος" μετατραπεί σε γιουσουφάκι της "υποτακτικής" του, ακόμα κι αν ζητά να στραπονάρεται ασύστολα, δεν διακυβεύεται η κυριαρχία του.
Και θα αμφισβητηθεί, αυτουνού που θα ζητήσει συγνώμη;
Εξάλλου ο Κυρίαρχος δεν είναι Θεός, όπως δεν είναι και γκόμενος.
Είναι Κυρίαρχος.

(Μεταξύ μας τώρα, ένα μυστικό: Αν σας τύχει "Θεός" μακριά κορίτσια, τζιζ καίει, μακριά)

 

Είναι βέβαιο πως ο Κ δεν είναι Θεος, μακριά από το φαντασιακό..
Η μοναδική πραγματική κλημακα αναπτύσσεται ανάμεσα στην υ και τον Κ της- ο Κ μου ξέρει καλύτερα από εμενα, βλέπει πιο μακριά από εμενα, σφαλλει καλύτερα από εμένα     μέχρι εκεί είναι υπεραρκετο.

Τα λάθη και τα σφάλματα κατ'εμέ στα πλαίσια της σχέσης D/s χωρίζονται σε δύο κατηγορίες:
1. Σφάλματα που εξαρχής και πριν το παραδεχτεί ο ίδιος ο Κ δεν ήταν φανερά στην υ του. Εκεί τα πράγματα είναι αρκετά απλά.
2. Σφάλματα που ήδη έχει διαβλέψει η υ και τα παραδέχεται ο Κ στην συνέχεια. Εδώ θέλει δουλειά σκληρή και προσεκτική και από τα δύο μέρη. Το μη ομολογημενο σφαλμα ειναι εξαιρετικα επικίνδυνο για την υ, επειδή την κρατάει συνέχεια σε μια γκρίζα ζώνη- οφείλει να έχει εμπιστοσύνη και να αρνηθεί την ίδια της την "οραση", χωρίς να έχει να πατήσει πουθενά. Θέλει πολλή προσοχή η επιλογή της συγκεκριμένης τακτικης και θεωρώ πως στις περισσότερες των περιπτώσεων δεν αξίζει την διακινδύνευση που φέρει.
Η παραδοχή του σφάλματος όμως έχει και αυτή έναν κίνδυνο - να μην έχει η υ την δύναμη να το δουλέψει. Υπάρχουν φορές που το σφάλμα το βλέπουν και οι δυο- το βασίζουν όμως σε διαφορετικούς λογους- αιτια. Ό λόγος δε είναι και το μόνο που έχει σημασία τελικά. Αν η υ δεν πασχίσει να καταλάβει την αρχική οπτική γωνία του Κ και την αλλαγή που ακολουθησε, κινδυνεύει απλά να συγχωρέσει τον Κ - αυτό όμως δεν είναι ποτέ δυνατόν. Η υ μπορεί να κατανοήσει, αν συγχωρέσει όμως το D/s θα ραγίσει και θα θέλει τριπλή δουλειά στην συνέχεια για να επιστρέψει στις σωστές του βασεις.
Ναι, μου έχει τύχει Εκεινος να ζητήσει συγγνωμη- και ναι, μάτωσα και πόνεσα, έφαγα ζόρι τρελό, αλλά δεν επέτρεψα στον εαυτό μου να συγχωρέσει - εκοβα κομματι κομματι το φαντασιακο, βουτουσα μέσα αποφασισμένη να κατανοήσω και να μην το προσπεράσω. Είχα την βεβαιότητα ότι κάποια στιγμή θα έχω αρκετή δύναμη για να αντέξω να δω τους λόγους του και ότι θα μου είναι αρκετοί για να προχωρήσουμε    
Θάρρος και εμπιστοσύνη λοιπόν... 

 

Μερικοί έχουν την ψευδαίσθηση ότι Κυρίαρχος είναι αυτός που φέρει το status. Στην συγκεκριμένη περίπτωση το status είναι αυτό που κάνει κουμάντο, που τον καθορίζει. Κανονικά έπρεπε αυτοί οι ίδιοι να καθορίζουν το status τους. Αυτό είναι Κυριαρχία για μ ένα.

 

O K πάνω από "Θεός" ή Κύριος είναι θεωρητικά άνθρωπος και σαν τέτοιος έχει τα κουσούρια και τις αδυναμίες του.
Θεωρητικά πάντα, κάνει κι εκείνος λάθη - εκτός κι αν του έχει στρίψει κανά παξιμάδι και πιστεύει, ότι θα ήταν αλάνθαστος -.
Ένιγουέϊ, καλοί οι τύποι, ακόμη καλύτερη η ουσία, τζιζ η τυπολατρία - όπως και οποιαδήποτε τυφλή προσκόλληση σε μια οποιαδήποτε ιδέα, που ίσως και να βασίζονταν σε πήλινα πόδια -. Βέβαια, ο καθένας μας είναι ελεύθερος να ανυψώνει και να κατακρημνίζει κατά το δοκούν, όποιον θα ήθελε και όποτε θα το ήθελε.
Πολλές φορές βλέπουμε στον καθρέφτη εκείνα που θα θέλαμε να δούμε. Κι όχι εκείνα που αληθινά θ' αντανακλούσε.
Τώρα, αν βάζουμε κι εμείς το χεράκι μας, για να στρεβλώνεται η όποια εικόνα μας - ή για να εγκλωβιζόμαστε σε κείνη -, ας προσέχαμε.

Πάντως, ότι η συγνώμη θα ήταν ένδειξη αδυναμίας του Κ, αυτό ειλικρινά μου είχε ξεφύγει. Αλλά, μάλλον υπάρχει και το ξεχωριστό είδος άνθρωπα που θα ονομαζόταν Κ. Εκείνος θα ήταν μόνο Κ, δεν θα γέρναγε, δεν θα έσφαλε, δεν θα έτρωγε, δεν θα έπινε, δεν θ' αγχωνόταν, δεν θα ήταν ποτέ τρυφερός, θα ήταν πάντα ακούνητος, βλοσυρός και με την εντολή/μπούφλα στην κωλότσεπη. Κάθε τόσο ανεβαίνει και στο Σινά και κατεβαίνει με νέο σετ εντολών για την/τις υ του.
Αν όμως τις πιάσει, να προσκυνούν και κείνες κανά χρυσό μοσχάρι, θα φτάσει μια ματιά του, για να το λιώσει και να τις επαναφέρει στον ορθό του δρόμο.  

 

Όπως ειπώθηκε, το να πει κάποιος "συγγνώμη λάθος μου" θέλει κάτι κότσια νααααα.
Επομένως εκτίμηση.
Ο Κύριος μου έχει πει αρκετές φορές. Κάθε μα κάθε φορά σεβασμός και μόνον. Σε παραπάνω λέβελ κάθε φορά