Θεός ή Κύριος;

Είπε κανείς το αντίθετο;
Μόνη σας τσιμπάτε και επιτίθεστε.
Αναρωτηθείτε το γιατί.
Εγώ δεν έχω λόγο, σάς ενοχλεί το τι πιστεύω, ή το ότι είμαι συνεπής σε αυτά που πιστεύω;

Τεσπά, άκρη δεν βρίσκουμε, προφανώς, εσείς έχετε άλλη agenda.

Όπως προείπα, καλή συνέχεια, να περνάτε πάντα έτσι, υπέροχα.

Λήξις χρόνου από πλευράς μου. Έχω κι ένα ταξιδάκι να κάνω...

 

Το να υπηρετούμε την όποια μας έκφραση είναι ζητούμενο κι είναι πράμα καλό...
Το υπηρετώντας την σημαίνει πως είμαστε ανοιχτοί επί της ουσίας να βλέπουμε...
Αν δεν βλέπουμε, δεν υπηρετούμε την έκφρασή μας και την έκφραση γενικότερα.
Και όταν θα μας χρειαστεί κανά κομμάτι "ανοίγματος" από την έκφραση των άλλωνε, άντε να την πάρεις από έναν βωμό με σκαλισμένο επάνω του "τω αγνώστω θεώ"...
Ελάτε τώρα, μεγάλα παιδιά είμεθα, ο τρόπος μερικές φορές χρειάζεται, μπορεί και είναι πιο "μπηξιάρικος" απ' όσο χρειάζεται.
Όλοι μας το χρησιμοποιούμε το "κόλπο" το ρητορικό, και θέμε να μας καταλαβαίνουν όταν το κάνουμε.
Οι ρητορικές νίκες είναι μόνο για τους παρλαπίπες της δημόσιας, και καλά, ζωής...
Ναι, αυτούς, που λατρεύετε να βρίζετε αφού τους ψηφίσατε, διαμαρτυρόμενοι πως σας κορόιδεψαν...
Όχι αγάπες μου, γουστάρετε μπούνια την παραμύθα σας, για να επιβεβαιώνετε την ύπαρξή σας σε κάποιον παράλληλο κόσμο...

Αν το είπα άγρια, να με σχωρνάτε...
Απλώς είπα να αντιγράψω τον τρόπο σας...
Μη μού πείτε πως σάς κακοφάνηκε...
Μεταξύ μας, τώρα..!

 

ωραίον τασκ

 

καθένας έχει στον έναν ή στον άλλον βαθμό τη δυνατότητα να διαπιστώνει την ευστοχία των χειρισμών του, να διαπιστώνει αβλεψίες ή να επιδιώκει βελτιώσεις.
οι αστοχίες, ακόμη και οι σοβαρές, δεν είναι δυνατόν να αποκλειστούν. αυτονόητα.
η διαπίστωση μιας αστοχίας (ακόμη κι ενος χειρισμού που απλά επιδέχεται βελτίωση) είναι εργαλείο χρησιμότατο.
η ενοχή που μπορεί σε ορισμένες αντιλήψεις να προκύψει απ' τη διαπίστωση αστοχίας δεν έχει καμμιά χρησιμότητα, εμποδίζει παρά διευκολύνει.
η εκδήλωση της ενοχής διά της εκφοράς "συγγνώμης", ή της "διαβεβαίωσης" "μη επανάληψης" έστω, δεν είναι παρά ανατροφοδότηση της ενοχής και υποκριτικό ή και δόλιο μοίρασμα της ευθύνης. δεν είναι τυχαίο οτι στο νήμα, όπου υποστηρίχτηκε, από την κ πλευρά, η αναγκαιότητα της εκφοράς συγγνώμης στηρίχτηκε σε κάποιον καθηκοντολογικό κανόνα αρτιότητας. απο την υ πλευρά, διατυπώνεται (η "απαίτηση" εκφοράς συγγνώμης, ανάληψης ενοχής, "γονυπετούς ταπείνωσης") ως "αποκατάσταση ισορροπίας", ακριβώς δηλαδή ως ανατροπή της ασυμμετρίας. εκδηλώνει δηλαδή την αντίληψη του "αδικου" της ασυμμετρίας, τη διαμαρτυρία (ή δυσφορία) για την ασύμμετρη συσχέτιση, την ενοχικότητα για την ανάληψη του υποτακτικου ρολου, και την ανάγκη εξισορρόπησης.

ο κ μπορεί να αδικεί, η έμφαση στο μπορεί, είναι ικανός να αδικεί. η δυσφορία απέναντι στη ασυμμετρία εκδηλώνεται με την προσπάθεια περιορισμού ή ενοχοποίησης της ικανότητας του κ να αδικεί. με την αναζήτηση ευκαιριών ανάδειξης (των) "λαθών" του κ.

υγ: οι μονίμως δυσφορούντες έναντι του εαυτού τους βρίσκουν βολική τη θεωρία της "αυλής". αν κάποιος βάσιμα, εύστοχα και αποτελεσματικά αμφισβητεί την ιδεοληψία μου, το κάνει όχι γιατί έχει συγκρότηση αλλά γιατί είναι χειραγωγούμενος, γιατί "τον βάζουν". η δυσκολία χειρισμού, το ακατανόητο του πράγματος (απ την πλευρά του δυσφορικού) είναι οτι ο συγκροτημένος δεν καταφευγει στην επίκληση "υποτιμητικής προσβολής", που είναι η προσφιλής μέθοδος του δυσφορικού να προστατέψει το σαθρό του ιδεολόγημα, μη μπορώντας να το υπερασπιστεί.
είναι αξιοσημείωτο (και αισιόδοξο) οτι ουδεις ενοχλήθηκε (στο βσδμ φορουμ) απο την διασκεδαστικη απόπειρα διακωμώδησης της εντολής (ή της άδειας) του κυρίου.

 

Έχω αναγνωρίσει λάθος μου και υπάρχουν φορές που όχι. Θεός δεν είμαι και ούτε θα ήθελα να είμαι. Τι απόλαυση θα έπαιρνα αν ήμουν; Θα έκανα σεξ; Θα χαιρόμουν; Θα στεναχωριόμουν; Γιατί;
Είμαι άνθρωπος και θα κάνω λάθη και θα κάνω και σωστά. Θα τα αναγνωρίσω ή δε θα τα αναγνωρίσω. Θα ζητήσω συγνώμη ή δε θα ζητήσω. Δικό μου θέμα και του ανθρώπου που σχετίζομαι. Τους άλλους τι τους νοιάζει; Ή μήπως τους νοιάζει; Και γιατί τους νοιάζει;
Γιατί να μου κάνει like ή γιατί να μου πει ότι έχω λάθος; Στην πραγματικότητα τα πάντα είναι σχετικά και σίγουρα καθορίζονται από τα άτομα που σχετίζονται.
Άρα γιατί ένας ξένος να μου πει ναι ή όχι; Γιατί τον ενοχλεί η άποψη μου; Γιατί προσπαθεί να αποδείξει δήθεν την αντικειμενικότητα μιας υποκειμενικής αλήθειας; Τι είναι αυτό που τον εξοργίζει;
Αν νομίζει ότι έχω λάθος θα μπορούσε να μου πει, φιλαράκι στο δικό μου το τσαντίρι έτσι είναι το σωστό. Και εγώ να του απαντήσω στο δικό μου όχι και εκεί να λήξει. Άρα γιατί η ένταση; Εκτός αν...
Μήπως...
Βρε λες...

 

Μία D/s σχέση αποτελείτε από δύο ανθρώπους, από δύο ξεχωριστές προσωπικότητες το ίδιο ισχυρές και ισότιμες (ναι ισότιμες, μπορεί να ακούγετε παράδοξο αλλά κατά την γνώμη μου έτσι πρέπει να είναι), δύο ατελείς προσωπικότητες (άρα το Θεός αποκλείεται) οι οποίες κατά την εξέλιξη της σχέσης τους θα υποπέσουν σε λάθη ή παραλήψεις που μπορεί να φέρουν σε δύσκολη θέση τον άλλον.
Για την περίπτωση λοιπόν που συζητάμε και το λάθος προέρχετε από τον Κ
Πρέπει να αναγνωρίσει το λάθος του; ΚΑΤΗΓΟΡΗΜΑΤΙΚΑ ΝΑΙ
Πρέπει να προσπαθήσει να το διορθώσει; ΚΑΤΗΓΟΡΗΜΑΤΙΚΑ ΝΑΙ
Πρέπει να ζητήσει συγνώμη;
Η απάντηση βρίσκετε στην προηγούμενη φράση μου: <<Πρέπει να προσπαθήσει να το διορθώσει; ΚΑΤΗΓΟΡΗΜΑΤΙΚΑ ΝΑΙ>>
Αυτή είναι η συγνώμη του Κ και ο υ θα την καταλάβει απόλυτα και πολύ απλά θα ανεβάσει και το επίπεδο εμπιστοσύνης του προς τον Κ.

 

..λεω λεω..

 

Η δυσφορια απεναντι στην ασυμμετρια που αναφερει ο tithon ειναι το πιο βασικο., με την εννοια της αποκαταστασης καποιου ειδους 'δικαιοσυνης' αρα επαναφορα ισσοροπιας σε πληρη αντιθεση με την ουσια της ασυμμετριας . Ομως οι ηθικες αρχες του Κ ειναι αυτες που διεπουν την ασσυμετρη σχεση λογω του οτι ειναι ασυμμετρη. Τα λαθη αναποφευκτα ως αποτελεσμα μαθησιακης διαδικασιας που ειναι αεναη.Η προσπαθεια εκμεταλευσης ενοχων του Κ ( που κακως εχει αν εχει) ειναι μια κλασσικη περιπτωση toppping from the bottom. Μεσοβεζικες υποταγες δεν νοουνται, εκεινη που ψαχνει αφορμες για αποκαθηλωση του Κ γιατι η υποτακτικοτητα της λακισε ας αποχωρησει διακριτικα. Η ασυμετρια δεν δινει υποσχεσεις δικαιης μεταχειρισης. Η οποια απαιτηση η ελπιδα για συγνωμη αποτελει εκφανση ηθικου σαδισμου , που ζητα αποκατασταση της ηθικης ταξης ( με βαση ποιανου την ηθικη αραγες ; )

 

Η εύκολη χρήση απόλυτων είναι ένδειξη οκνηρού εγκεφάλου. Το δικαίωμα στις επιλογές είναι - θεωρητικά πάντα - αναφαίρετο.
Κι αν κάποιος προσπαθήσει να το παρεμποδίσει, να το εγκλωβίσει ή να το παρεκτρέψει, πρέπει να είναι προετοιμασμένος να δεχτεί ακόμη και την σθεναρή αντίδραση του κατόχου του ( του δικαιώματος ντε ).
Για να το λιανίσω - ασκόπως, αφού έξυπνα "παιδιά" θέλω να πιστεύω ότι είμαστε όλοι. Εκείνοι που θέλουν, κατάλαβαν ήδη. Εκείνοι που δεν θέλουν, δεν θα καταλάβουν ποτέ -. Καλά κάνουν οι τυπολάτρες, καλά κάνουν και οι αντίθετοι ή "αντίθετοι" τους. Ως προς την ουσία, ο καθείς την βρίσκει εκεί που του αρέσει ή μέχρι εκεί που φτάνει. Κάποιοι την βρίσκουν ακόμη κι εκεί, που για τους άλλους δεν θα υπήρχε καν.

Τουτέστιν, για κάποιους το φεγγάρι δεν αντανακλάται στο ποτάμι, αλλά πνίγεται μέσα του - και πάνε να το βγάλουν -, για κάποιους άλλους όχι.
Κι όσο κι αν μοιάζει σολομώντειο θα είχαν δίκιο τόσο οι μεν, όσο και οι δε. Όσο το κρατάνε για την πάρτη τους ή το εκθέτουν δίχως αλαλαγμούς, κάτι ίσως και να μένει απ' την κουβέντα ή "κουβέντα". Στην αντίθετη - και δυστυχώς κάτι παραπάνω από συνηθισμένη - περίπτωση, Γιάννης κερνάει, Γιάννης πίνει.

 

"Τουτέστιν, για κάποιους το φεγγάρι δεν αντανακλάται στο ποτάμι, αλλά πνίγεται μέσα του - και πάνε να το βγάλουν"
Γιαννιωτης;

 

Μην γράφεις τέτοια, γιατί θα μας κατηγορήσουν και για ρατσιστές χαχα. Ας πούμε όχι μόνο ( εκτός από παγούρια, κάποιοι άλλοι προσπαθούν να το βγάλουν με ποτήρια ή με κουτάλια )  

 

Καθε αλλο!! Παντα εκτιμουσα κ εκτιμω κ τους γιαννιωτες κ τον σισυφιο κοπο τους να βγαλουν το φεγγαρι!