Θεός ή Κύριος;

Εχω απορία για τον τίτλο.
Υπονοεί πως όποιος δεν ζητάει συγγνώμη, είναι θεός, και όποιος ζητάει είναι κύριος;

- Με αυλικη άδεια.

 

Ο Αφέντης στον οποίο έχω την τιμή να ανήκω είναι και Κύριος και Θεός μου.

Το θεωρώ αυτονόητο αυτό σε μια σχέση ολικής παράδοσης ελέγχου.

Η εκπαίδευση μου σε αυτό το κομμάτι, δηλαδή να μάθω να μην κρίνω το σωστό και το λάθος, υπήρξε επίπονη και κοπιαστική και για τους δύο Μ/μας. Δυσκολεύτηκα να κατανοήσω γιατί η κρίση του σωστού και του λάθους δεν είναι τίποτε άλλο από το σωστό και το λάθος που θεωρώ εγώ μέσα από το δικό μου πρίσμα και την δική μου οπτική. Το να επιμένω να κρίνω σύμφωνα με τα δικά μου μέτρα και σταθμά τα λόγια και τις πράξεις του Αφέντη, μου αφαιρεί χρόνο από την «δουλειά» μου, η οποία είναι να υπηρετώ, να είμαι πρόθυμη, υπάκουη και κάτω από την εντολή Του. Κάθε φορά που κρίνω την όποια πράξη του ως λάθος ή σωστό είμαι εκτός θέσης και δεν υπηρετώ εκείνο για το οποίο συναίνεσα, την απόλυτη παράδοση μου στον Κύριο και Θεό μου.Όταν δεν κρίνω το σωστό και το λάθος εμπιστεύομαι και όταν κρίνω το σωστό και το λάθος αμφισβητώ. Προσωπικά μπήκα στην ασυμμετρία για να εμπιστευτώ και να ακολουθήσω με προσήλωση, αφοσίωση και υποταγή. Και το ότι έμαθα να μην κρίνω το σωστό και το λάθος αλλά μόνο να υπηρετώ το χρωστώ σε Εκείνον και τον ευχαριστώ για την βαθιά σχέση εμπιστοσύνης που Ε/έχουμε φτιάξει μαζί με τρέλα και καύλα.

Με την άδεια Του

aimilia

 

Δεν νομίζω ότι υπάρχει κάτι άλλο τελικά πέραν αυτού. Κάθε Κ κρίνει με βάση τον δικό του ηθικό κώδικα και με βάση αυτό κάνει και την αυτοκριτική του. Κι έτσι προχωράει και πράττει κι όταν εντοπίσει ότι έχει κάνει κάποιο σφάλμα σε σχέση με το υ του.
Το υ θα πρέπει να είναι υ του συγκεκριμένου Κ γιατί το εμπιστεύεται να κρίνει, γιατί εμπιστεύεται τις αξίες του. Αν δεν το εμπιστεύεται, βράσε όρυζα. Αν σταματήσει να το εμπιστεύεται στην πορεία της σχέσης, κάτι δεν πάει καλά. Αν νιώθει ότι κάνει μεγάλες υποχωρήσεις στις δικές του βασικές αρχές, τότε μάλλον υπάρχει ασυμβατότητα την οποία παραβλέπει μπροστά στην καύλα ή στην ανάγκη κάλυψης της υποτακτικότητάς του ή -ακόμα χειρότερα- μπροστά στον έρωτά του.

 

Από πότε η ασυμμετρία ισούται με ασυδοσία;

Δεν συμφωνώ με την ερμηνεία αυτή.
Η ασυμμετρία, έχει σχέση με τον έλεγχο που καλείται το κυριαρχικό άτομο να ασκήσει, όχι μόνο στην σχέση ή την σκηνή, αλλά κυρίως σε ένα άλλον άνθρωπο, βάσει μίας προηγηθείσας συναίνεσης.

Σαφώς και ουδείς απαιτεί το αλάνθαστο σπό τα κυριαρχικά άτομα.

Ωστόσο, η αναγνώριση του λάθους συνεπάγεται αυτοκυριαρχία και διάκριση μεταξύ κυριαρχίας και ασυδοσίας κατά τη γνώμη μου.

Ο καθένας μπορεί να ορίζει όπως θέλει το D/s. Θεωρώ πως συνιστά
προστασία του, η διάκριση του από την ασυδοσία, τον άκρατο εγωισμό
και κάθε μορφής κακοποίηση.

Γι αυτήν μου την "εμμονή", έχω κατηγορηθεί, χλευαστεί και λοιδωρηθεί όσο λίγοι εδώ μέσα.

Προφανώς δεν μου καίγεται καρφί για το το κάνει ο καθένας στο κρεβάτι του και στο σπίτι του, όπως βολεύεται ο καθένας, ας το αποκαλεί κιόλας όπως θέλει.

Με τις έννοιες όμως, είμαι λίγο υπερευαίσθητη. Και θα συνεχίσω να υποστηρίζω αυτό που θεωρώ σωστό, όταν κρίνω ότι πρέπει.

Είναι θέμα ηθικής και συγκεκριμένα της δικής μου.

 

Συμφωνώ απόλυτα. Για μένα, η κυριαρχία κι η ασυδοσία είναι έννοιες ασύμβατες, δεν μπορεί να υπάρξει η μία εκεί που υπάρχει η άλλη.

 

Όταν σε μία σχέση γενικά και στο D/s και στο M/s ειδικά οι μετέχοντες στη σχέση ψάχνουν να βρουν το δίκιο τους ο ένας από τον άλλον, η μιζέρια βαράει κόκκινα... Στη δε ασσύμετρη σχέση όταν ψάχνει κανείς να βρει το δίκιο του το μόνο που καταφέρνει εν τέλει (εκτός από τη μιζέρια) είναι να υποσκάπτει την ίδια την ασσυμετρία, κι εφόσον αυτή η ασσυμετρία είναι το κοινό ζητούμενο, το να το κάνει κανείς, να την υποσκάπτει δηλαδή , είναι και δείγμα μία κάποιας ηλιθιότητας...

Υπάρχουν φυσικά άνθρωποι που καταναλώνουν τη ζωή τους να ψάχνουν να βρουν το δίκιο τους, εκείνο που το χάσαν ή εκείνο που τους το πήραν... Για Εμένα, παρουσιάζεται ως δείγμα ακατάλληλο προς σύναψη D/s η/και Μ/ς το άτομο εκείνο που προσέρχεται ως αδικημένο από τις προηγούμενες ζωές του με σκοπό να αναπαράξει τον αδικημένο του εαυτό που ψάχνει να βρει το δίκιο του μέσα από τη νέα του ζωή... Δεν είναι έτοιμο να μπει, να τη ζήσει και να τη χαρεί, θα κουβαλάει διαρκώς τη μπόμπα εντός του και όποιον πάρει ο χάρος... Μακριά λέω πάντα στον εαυτό Μου από εκείνους που ψάχνουν να βρουν το δίκιο τους και δεν είναι διατεθιμμένοι να σταματήσουν αυτήν την συνήθεια αφού την κατανοήσουν.

Χαίρομαι που δεν υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι στις σχέσεις Μου γιατί όλοι δουλεύουμε πάνω σε αυτό... Το να Ε/είμαστε πέρα από το δίκαιο και το άδικο και να μπορούμε και ασχολούμαστε με πιο ουσιαστικά, ανατασσικά και δημιουργικά πράγματα... όταν προκύπτει το οποιοδήποτε θέμα Ε/επικοινωνούμε. 'Αλλοτε μαλακά, άλλοτε έντονα, άλλοτε εύκολα, άλλοτε δύσκολα. Δεν ψάχνουμε όμως ούτε να βρούμε, ούτε να χάσουμε, ούτε να επιβάλουμε το δίκιο Μας. Δεν κρίνουμε, δεν κατηγορούμε. Λέμε πως νιώθουμε, λέμε το τι θα κάνουμε γι αυτό και πάμε παρακάτω...

Μεγάλη τυραννία η κατανόηση του κόσμου διπολικά: Καλός Κύριος/Κακός Κύριος, Καλή Κυρία/Κακή Κυρία, δικαιωμένος υπο/αδικημένος υπό... Και μόνο που το γράφω κουράστηκα...

Α.

 

Είσαι Κυρία και Θέα... 

 

Είναι περίεργο, αλλά σχηματίζω μια εντύπωση από πολλά νήματα, όπως και από αυτό εδώ, ότι κυκλοφορεί η αντίληψη ότι τα υ "απαιτούν" τη συγγνώμη, ενώ δεν πρέπει να την απαιτούν και κάποια άλλα τέτοια.
Εγώ δεν έχω δει αυτό. Έχω δει υ που νομίζουν ότι δεν αξίζουν την αναγνώριση του λάθους από το Κ κι έχω δει υ που περιμένουν την πρώτη ένδειξη διόρθωσης από πλευράς του Κ όπως οι διψασμένοι ψάχνουν στην έρημο νερό κι έχω δει υ που εκτιμούν την παραδοχή του σφάλματος και ενισχύεται η εμπιστοσύνη τους. Δεν είναι αυτά υ που δεν επιθυμούν την ασυμμετρία, ούτε είναι υ που επιζητούν αλλαγή της θέσης τους, ούτε που κάνουν topping from the bottom. Είναι υ που γνωρίζουν μέσα τους ότι η ασυμμετρία προϋποθέτει εμπιστοσύνη και παρακαλάνε να μην χαθεί η εμπιστοσύνη και κατ' επέκταση τους γκρεμιστεί το όνειρο.
Κι έχω δει και υ που όταν το Κ δεν παραδέχεται το σφάλμα του (υπαρκτό σφάλμα, θα ήθελα να τονίσω, και το ξέρουν κι οι δύο), κλονίζεται η εμπιστοσύνη τους χωρίς επιστροφή, ακόμα κι αν παραμείνουν στη σχέση κι υπομείνουν. Η δική μου εμπειρία λέει ότι τα υ είναι "εύκολα" στο να αποδεχτούν ότι το Κ τους έκανε ένα σφάλμα, ειδικά όταν βλέπουν ότι το διορθώνει, δεν λέει ότι στέκονται πάνω από το κεφάλι του Κ ως ηθικοί κριτές. Μπορεί, βέβαια, άλλων η εμπειρία να λέει άλλα πράγματα.

Τώρα, αν το Κ χάσει την εμπιστοσύνη του υ (ή δεν την είχε αποκτήσει ποτέ), το υ μετά τη σχέση μαζεύει συνήθως τα κομμάτια του. Θα μου πει κανείς, πώς γίνεται να ανήκει ένα υ σε κάποιο Κ, όταν δεν ανήκει η εμπιστοσύνη του υ στο Κ; Ουσιαστικά, δεν ανήκει το υ, θα έλεγα εγώ, αλλά θέλει να ανήκει και το Κ κάνει απλά ό,τι γουστάρει, χωρίς να το ενδιαφέρει και πολύ πολύ. Είναι αυτό D/s? Κάποιοι το ονομάζουν κι έτσι. Ας το ονομάζει κανείς όπως θέλει. D/s χωρίς εμπιστοσύνη δεν είναι D/s.

Γι' αυτό το λόγο, επειδή δηλαδή τα υ είναι πολλές φορές "εύκολα" και δεν θέτουν όρια ή φοβούνται να θέσουν όρια μήπως χάσουν την ασυμμετρία, ή φοβούνται να εκφράσουν οποιαδήποτε άποψη μήπως και δεν θεωρηθούν καλά υ, ή εκπαιδεύτηκαν να μην έχουν άποψη κατόπιν εντολής του Κ, θεωρώ ότι θα πρέπει τα ίδια τα Κ να θέτουν όρια και να κάνουν την αυτοκριτική τους και να παραδέχονται και τα σφάλματά τους και να πράττουν αναλόγως. Δεν είναι θέμα ενοχής, είναι θέμα αρχής.

Αλλά και πάλι, οι αρχές καθενός ποικίλουν, οι επιθυμίες και τα βιώματα είναι διαφορετικά, καθένας κάνει το δικό του στο δικό του το τσαρδί and all that jazz.

 

Όλα αυτά καλά αλλά ξεφεύγουν της θεμελιώδους παραδοχής του αρχικού post η οποία είναι ότι ο/η Κ έχει κάνει λάθος και ζητάει συγνώμη από την/τον υ του. Οτιδήποτε σε αυτή τη συζήτηση παραβλέπει αυτή την παραδοχή είναι ipso facto *εκτός θέματος*

Η συζήτηση ξεκινά με την υπόθεση ότι ο Κ ζήτησε συγνώμη και ο OP αναρωτιέται αν η παραδοχή σφάλματος με τη μορφή συγγνώμης εκ μέρους του Κ είναι κάτι σαν στραπονάρισμα, για όποιον θυμάται εκείνο το επικό νήμα.

 

Συνεχίζω από πριν γιατί χτές ήταν αργά...

Το πρωτόκολλο λοιπον που ορίζει οτι ο Κ δεν ζητάει συγνώμη, αν υπάρχει επίσημα κάτι τέτοιο, ουσιαστικά προστατεύει τον υποτακτικό απ' το να ξεκαυλώσει τελείως. Ο καημένος ο υποτακτικός ήδη έχει φάει μια χλαπάτσα απ το λάθος του Κ, δεν φτάνει αυτό? Πρέπει να φάει και δεύτερη ακούγοντας το Κ να ζητάει συγνώμη? Να ζητήσει δηλαδή συγχώρεση? Μήπως να κάτσει στα τέσσερα να φάει και δέκα με τη βίτσα? Πόση ξενέρα δηλαδή να αντέξει ο καημένος? Έρχεται λοιπόν το πρωτόκολλο και του λέει οτι κοίτα, εδώ που φτάσαμε μια ξενέρα θα τη φας, αλλά τουλάχιστον δεν θα είναι ασυμμάζευτη.

Προστατεύει επίσης απο το να φέρει τους εμπλεκόμενους μούρη με μούρη να αντιδικούν εν θερμώ. Όταν υπάρχει και αίσθημα και ένταση δεν θέλει και πολύ να αρχίσουν να χριστοπαναγιάζουν αλλήλους.

Η παραδοχή του λάθους είναι άλλο θέμα. Μπορεί να γίνει μπορεί και όχι. Φαντάζομαι κατα περίπτωση οπου υπάρχουν πολλά που παίζουν ρόλο.

Από κει και πέρα, αν το Κ κάνει λάθος, κλονίσει την εμπιστοσύνη, το υ αρχίζει να βγάζει ένα πόδι έξω απ την υποταγή, το Κ αρχίζει να χάνει κυριαρχία και η σχέση πάει σε μια μέρα έξι μήνες πίσω, τότε το Κ πάει μονάχο του και κάθεται να βρει λύση στο θέμα ώστε να αποκατασταθεί η σχέση.

Προσωπικά τώρα, υπάρχουν στιγμές που βρίσκομαι σε ένα σταυροδρόμι. Απ τη μια βρίσκω το δίκιο μου αλλά μετά έρχεται η ξενέρα. Απ την άλλη δεν βρίσκω το δίκιο μου αλλά είμαι τζετ. Αρχικά έκανα το πρώτο. Καθώς πέρναγε ο καιρός άρχισα να τη βρίσκω περισσότερο με το δεύτερο και με λίγη κουβέντα. Φαντάζομαι ότι αυτό θα ισχύει και για άλλους εδώ μέσα. Δεν μπορεί να είμαι μόνο εγώ ανώμαλος  

(χωρίς την άδεια Της αλλά θα φάω ξύλο γι αυτό και μπορεί και να με γαμήσει και καμιά σκλάβα του Iagos)

 

Σου έφεξε πάλι.... και λέω να αμολύσω την ασύδοτη.... ξέρεις εσύ.... 

 

Περί συγγνώμης...

Όλοι έχουν δικαίωμα, αν όχι υποχρέωση, στο λάθος.
Η επανόρθωση, στο μέτρο του δυνατού, μπορεί να είναι απαιτητή μπορεί και όχι.
Τα επιτίμια/συνέπειες μπορεί να υπάρχουν, μπορεί και όχι. Η εξέταση/ερμηνεία/καταλογισμός είναι ευρύτερο θέμα δικαιοσύνης, δεν μας απασχολεί εδώ.
Η επανόρθωση, στον βαθμό που μπορεί να υπάρξει, είναι μόνον έμπρακτη.
Η προφορική συγγνώμη/μεταμέλεια είναι αυτή ακριβώς η υπόσχεση/δέσμευση στην έμπρακτη αποκατάσταση.
Υπόσχεση που δίνουμε στον εαυτό μας από την στιγμή που κάναμε την στραβή και το καταλάβαμε κι από πάνω.

Προσωπική μου θέση είναι πως, γενικά μιλώντας, η συγγνώμη και η επιβράβευση είναι οι πυλώνες της χειραγώγησης του ατόμου από τον περίγυρο (οικογένεια, παρέα, κοινωνία).
Ως εκ τούτου θεωρώ πως είναι, από την πίσω πόρτα, δομικά στοιχεία του πρωτογενούς φασισμού εφόσον κατευθύνουν και προσανατολίζουν αντιλήψεις/συμεριφορές/πρακτικές στο κοινωνικό πρόταγμα, που δεν είναι καθόλου υποχρεωτικό να είναι πάντα προς την σωστή κατεύθυνση (συνήθως είναι η "οικονομικότερη/πλέον ανώδυνη" επιλογή για το ίδιο το εκάστοτε περιβάλλον).

Απορία εύγλωττη από τα παραπάνω: "καλά δεν υπάρχει παραδοχή λάθους ποτέ, δεν υπάρχει ευθύνη, κάποια επανόρθωση, κάτι τέλος πάντων"..?
Φυσικά και υπάρχει, αλλά όχι έτσι.
Στα έλλογα όντα δεν μπορεί παρά να είναι η εκ των προτέρων στάθμιση των επιπτώσεων, από την στιγμή της συμπεφωνημένης κοινής ανάληψης μιας δράσης, εν προκειμένω αυτού που λέγεται ασυμμετρία -αδόκιμος κατ' εμέ όρος, άσε που μού θυμίζει και Πολύδωρα με τις πυρκαγιές.
Η κατανόηση των παραμέτρων της στάθμισης αυτής, δεν παράγει έκπληξη σαν κάτι πάει στραβά, αντιθέτως ακόμα και εν τω γίγνεσθαι μπορεί να αποτρέψει κάποια χειρότερα.
Σε αυτές τις περιπτώσεις είτε λεκτικά εκφραστεί η συγγνώμη είτε με με ένα βλέμμα είτε με άγγιγμα "λέει" πολύ περισσότερα από αυτά που, κάποια άλλα έλλογα όντα, μπορούν καν να αντιληφθούν.

Η έκφραση συγγνώμης, κατά τούτον, είναι ανταλλακτικό/συναλλακτικό μέσον: Μού την έκανες --> μού χρωστάς, στην τρίτη βαράω πέναλτι και πάρε μου και κοκό, να μάθεις (αλλά εγώ σε θέλω -παπάρια θέλει, να ταίσει το ελαττωματικό εγώ θέλει ξεσκίζοντας τον άλλον που -ειρήσθω εν παρόδω- είναι φορέας του ίδιου μήκους κύματος βλακείας και ανωριμότητας.

Η συγγνώμη στην ουσία αποτελεί την έκφραση μεταμέλειας του "μικρού ανθρώπου" έναντι του υποθετικού άφατου/θείου/υπερβατικού/ακατανόητου/μεγάλου και μαντέψτε ποιανού είναι εφεύρεση, σωστά μαντέψατε, του ανθρώπου.
Η πιο παλιά "πολιτικώς ορθή" και πρακτικώς ανώδυνη μέθοδος ανάληψης ευθυνών ή στο πιο ζόρικο, η απολύτως εξευτελιστική πράξη πριν στείλουν στον άλλον κόσμο (ή καταστήσουν νεκροζώντανο) τον "ειλικρινώς" μεταμεληθέντα, οι εν ισχύι ευρισκόμενοι.
Το βλέπετε και σήμερα πριν κάνουν "πτώμα" τους αντιτιθέμενους, από Ιερά εξέταση μέχρι ISIS και από κάθε είδους αντιφρονούντες έως φτωχοδιάβολους.

Διγιότι αλλιώς, ανάληψη ευθύνης σημαίνει στα ίσια αποδοχή της αναλογούσης ευθύνης και ανάληψη, χωρίς να ζητηθεί, επανόρθωσης, όποια κι αν είναι αυτή, ακόμα κι αν έχει συνέπειες για την πάρτη μας εκτός από την ίδια μας την ζωή (για να ξέμε και τι λέμε και να μη κάνουμε τους τσάμπα πολιτισμένους και καλά)...
Δηλαδής ό,τι έχουν εξιστορήσει για το άγος, το σφάλμα κλπ, που προκλήθηκε από τον άνθρωπο, οι αρχαίοι τραγωδοί και ραψωδοί μαζί με κάθε "πουστιά" που σκέφτηκε το κάθε τσόλι/χλιμίντζουρας για να την γλυτώσει από τα όποια επιτίμια ακόμα και αν η κάθαρση ήταν μια κιμπάρικη συγχώρεση, που εξελήφθη ως αδυναμία.

Καταλήγοντας...
Η συγγνώμη δεν είναι λεκτική επικοινωνία και ως ενέργεια και όταν εκφραστεί/λεχθεί από τον προκαλέσαντα την όποια στραβή, αποτελεί την από κοινού παραδοχή της λανθασμένης αντίληψης δυο ή περισσοτέρων μερών για κάτι, για το οποίο τα συμβαλλόμενα μέρη ήταν επιεικώς ανεπαρκή ή ψευδόμενα αλλήλλοις. Κι έζησαν αυτοί στραβά και η μαλακία τους χειρότερα... ( "βουδουσουμικιά" συγγνώμη, δηλαδή στα καθ' ημάς)...

Όμως...
Η έμπρακτη "συγγνώμη" υπάρχει ακριβώς την στιγμή που κάτι δεν πάει καλά, βιώνεται από κοινού άμεσα, μπορεί να επανορθωθεί κιμπάρικα από την αστοχία/λάθος του προκαλέσαντα από τον ίδιο και δεν δημιουργεί προϋποθέσεις για ενοχές.
Ααααα... Και με την υποστήριξη του άλλου μέρους (μη με ρωτήσετε γιατί, θα νευριάσω)...

Τα υπόλοιπα είναι άλλα λόγια να αγαπιόμαστε, γνωστότερα ως μελό, παλιότερα υπήρχαν και σε φωτορομάντσα για τον έλεγχο των θεληματικά ηλιθίων ή γιαλαντζή σωτήρων ή πεφτοσυννεφάκηδων κλαψομούνηδων.
Σαντ μπατ τρου...
Γιου λάικ ιτ ορ νοτ...

Επιμύθια:
1. Διαβάστε αρχαίους κλασικούς, κάνει καλό..!
2. Το προπατορικό αμάρτημα (ή κάτι που του μοιάζει) δεν είναι χριστιανική εφεύρεση.
3. Μιλήστε τα μέσα σας, αν διαπιστώσετε πως πάνε να τα "εκμεταλλευθούν", βρήκατε έναν μαλάκα, μη φοβάστε, δεν μπορεί να σας κάνει κάτι, ακριβώς διότι είναι μαλάκας.
4. Αν φοβάστε να το κάνετε, δεν σας φταίμε κάτι, ίσα-ίσα, εκτιθέμεθα για να το δείτε, όχι για να το υιοθετήσετε με το στανιό, δεν σας υποχρεώνει κανείς, απλώς έχετέ το υπόψιν σας. Μπορεί και να σας χρησιμεύσει κάποτε...