Θηλυκός Οργασμός

Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Θηλυκός Οργασμός

Περι μονογαμιας η πολυγαμιας του ανθρωπου εχουν γραφτει και ειπωθει πολλα,εδω και αλλου.Η μονογαμια στη φυση και ειδικα στα ανωτερα θηλαστικα ειναι η εξαιρεση και οχι ο κανονας.Οπου δε υπαρχει,συνηθως ειναι εως θανατου με κλασσικοτερο παραδειγμα ολων το κυριαρχο αναπαραγωγικο ζευγαρι(alpha couple)της αγελης των λυκων.Ισχυριζομαι οτι ο ανθρωπος,πολυγαμικος απο τη φυση του,εγινε στο βαθμο που εγινε,μονογαμικος,κατ'επιλογην.Οι λογοι αυτης της επιλογης ειναι αντικειμενο μιας αλλης μεγαλης συζητησης.Ενδεχομενως δε,σε αυτη τη συζητηση να μπορουσαμε να εξετασουμε και τη μονογαμια οσον αφορα τη συμβολη της στην αναπτυξη τεχνολογικου πολιτισμου.
(Ισως γι αυτο και ειναι μελη μιας αναπτυγμενης κοινωνιας εκεινα που αρθρωσαν το γνωστο και αξεπεραστο συνθημα.."γαμησι και-το ακατανομαστο-,επιστροφη στη φυση" )

Και κατι τελευταιο,που συμπεραινεται και απο ολα τα αξιολογα posts που εχουν αναρτηθει σε αυτο το νημα,μεχρι στιγμης.Η μελετη του ανθρωπινου(προς το παρον )χαρακτηριστικου του οργασμου,φαινεται να παρουσιαζει παρομοιες δυσκολιες με την εξαγωγη συμπερασματων για τη ζωη με μονο αντικειμενο μελετης(παλι προς το παρον )τη ζωη πανω στη γη,βασισμενη αποκλειστικα στη χημεια του ανθρακα.

 

Διερευνώντας τη χρησιμότητα του θηλυκού οργασμού για την επιβίωση του ανθρώπινου είδους, βρέθηκα αντιμέτωπη με δύο εκ διαμέτρου διαφορετικές απόψεις: η μία ήταν του Ashley Montagu και η άλλη του Dawkins. Ο μεν πρώτος επικεντρώθηκε στα συναισθήματα αγάπης που γεννιούνται κατά τη γέννα και κατά τον οργασμό, συναισθήματα που αποτελούν την βάση του δεσμού ανάμεσα σε έναν άντρα, μία γυναίκα και τους απογόνους τους και ο δεύτερος επικεντρώθηκε στην ιδιοτέλεια των γονιδίων να επιβιώνουν, "at all cost".

Κάτι ενδιάμεσο είναι κατά πάσα πιθανότητα η καλύτερη περιγραφή της διαδικασίας επιβίωσης. Η φύση, όπως ξέρουμε, δεν λειτουργεί βλακωδώς, αλλά με βάση τον μηχανισμό φυσικής επιλογής τον οποίο διατύπωσε πρώτος ο Δαρβίνος. Η φύση λειτουργεί με αξιοθαύμαστη οικονομία, εφόσον έχει στη διάθεσή της εκατομμύρια χρόνια για να επιτρέψει στο κάλιστο και στο πλέον λειτουργικό να αναδυθεί, στο κάθε είδος.

Η μόνη εντολή που έχουν οι μηχανισμοί επιβίωσης, κατά τον Dawkins, είναι η εξής: "Do whatever you think best to keep us alive." Κάνε ότι μπορείς για να επιβιώσουμε...Και αυτό κάνουν. "Let us try to teach generosity and altruism, because we are born selfish." Αυτό είναι το ζουμί του βιβλίου του Dawkins, Το Εγωιστικό Γονίδιο. Ας προσπαθήσουμε να διδάξουμε την γενναιοδωρία και τον αλτρουισμό, αφού είμαστε γεννημένοι εγωιστές...

O Dawkins βλέπει την μητρική αγάπη ως parental investment και κατά τον ίδιο τρόπο βλέπει τον δεσμό ενός ζεύγους: όλα γίνονται για την επιβίωση των γονιδίων. Ακόμη και υπό αυτό το πνεύμα, δεν μπορούμε να παραγνωρίσουμε την χρησιμότητα του θηλυκού οργασμού. Είτε μιλήσουμε για έκλυση οξυτοκίνης, είτε μιλήσουμε για την υπέρτατη απόλαυση του θηλυκού του είδους, είτε μιλήσουμε για την προσέγγιση στην απόλυτη απόλαυση του αρσενικού του είδους, δεν μπορούμε να παρακάμψουμε τον θηλυκό οργασμό, εκτός εάν θάψουμε τα κεφάλια μας (ή τις ψωλές σας) στην άμμο...

Θα αφήσω στην άκρη την βιολογία για λίγο και θα καταπιαστώ με το νόημα που κουβαλάει ο θηλυκός οργασμός. Είμαστε όντα που μας ενδιαφέρει το νόημα των πράξεών μας, τα μόνα όντα που λειτουργούν έτσι, ως απόηχος σχεδόν των πράξεών μας...

 

Tight w/ Michaela Watkins from Diablo Cody, Michaela Watkins, Jill Soloway, FOD Team, Antonio Scarlata, Too Short, Nick Kroll, Dan Maurio, and Kat Bardot

 

@thanasis, μετά (και) από αυτό, θα έλεγα ότι δεν είναι άξιο απορίας πως τόσο πολλοί άντρες σχετίζονται με γυναίκες αρκετά μεγαλύτερες από αυτούς.

Από το βιβλίο Η Ψυχή της Γυναίκας, του Aldo Carotenuto:

"Αρσενικό και θηλυκό προσεγγίζουν με διαφορετικούς τρόπους μια σχέση. Η μεγάλη διαφορά μεταξύ τους οφείλεται στο γεγονός ότι η μητρική σχέση που τους καθορίζει και τους δύο, από το θηλυκό βιώνεται πολύ εντονότερα από ό,τι από το αρσενικό...Είναι σαν να υπάρχει ένα ιδιαίτερο έμφυτο Imprinting στη γυναίκα το οποίο προβάλλεται προς τα έξω και παίρνει σχήμα κυρίως από το χώρο των διαπροσωπικών σχέσεων. Αυτό καθορίζει και τον διαφορετικό τρόπο με τον οποίο το αρσενικό και το θηλυκό βιώνουν τη σχέση, διότι, ενώ για το θηλυκό αυτή είναι καθοριστικής σημασίας και έχει απόλυτη προτεραιότητα, για το αρσενικό μπαίνει σε δεύτερη μοίρα και αντιμετωπίζεται με σχετική επιπολαιότητα. Έτσι λοιπόν, πρέπει να δεχτούμε ότι το θηλυκό είναι αυτό που διδάσκει στο αρσενικό την αληθινή και βαθιά σημασία της σχέσης.

Η ψυχαναλυτική εμπειρία μου έδωσε την ευκαιρία να γνωρίσω ώριμες γυναίκες που διατηρούσαν ερωτικές σχέσεις με πολύ νεότερους άντρες. Η μεγάλη διαφορά ηλικίας μέσα στα ζευγάρια δεν είναι κάτι σπάνιο, όπως ίσως νομίζουμε, ενώ κρύβει ορισμένα πράγματα καίριας σημασίας. Είναι σαν ο άντρας να θέλει να "μάθει" από την ώριμη γυναίκα τα μυστικά των σχέσεων. Ανεξαρτήτως της διάρκειας, λοιπόν, μιας τέτοιας σχέσης, αυτό που μετράει είναι ο ίδιος ο χαρακτήρας της, που από τη φύση της εμφανίζεται συνήθως ως συναισθηματική παιδαγωγική σχέση.

Να λοιπόν που όταν ο δεσμός λύεται ο νέος αισθάνεται να έχει κληρονομήσει την πολύτιμη προίκα της αυθεντικής, της βαθιάς σημασίας της σχέσης ανάμεσα σε έναν άντρα και σε μια γυναίκα. Όλα αυτά μόνο μια ώριμη γυναίκα μπορεί να τα προσφέρει αφειδώς, διότι αυτή όχι μόνον έζησε πολλές εμπειρίες αλλά κατάλαβε και το βαθύ νόημα της λέξης 'σχέση'."

 

Και ήρθε η ώρα να κλείσω την τοποθέτηση. Διαβάζοντας σήμερα το πρωί το μπαράζ των ποστ που αναφέρονται σε παλαιότερα γραπτά μου και κατανοώντας ότι πολύ δύσκολα μπορεί να γίνει αντιληπτή η θέση της γυναίκας μέσα στο υπαρξιακό γίγνεσθαι, έχω βαθύτατη συναίσθηση του πόσο ματαιοπονώ. Παρόλα αυτά, θα προσπαθήσω για μία ακόμη φορά να ξεφύγω από την φαλογοκεντρική θέαση των πραγμάτων και να εκφράσω μία αλήθεια, την οποία οι περισσότεροι άντρες συνοψίζουν με τη φράση: άβυσσος η ψυχή της γυναίκας. Δεν είναι άβυσσος, είναι pas-tout.

Θα μας βοηθήσει ο Ζίζεκ να παρακάμψουμε τη στριφνότητα του Λακάν:

"Η γυναίκα υπονομεύει την καθολικότητα της φαλλικής λειτουργίας ακριβώς με το γεγονός ότι δεν υπάρχει καμία εξαίρεση στη λειτουργία αυτή, τίποτα που να της αντιστέκεται...Αυτό το not-all δεν σημαίνει ότι η γυναίκα δεν υπόκειται πλήρως στον Φαλλό. Αντίθετα, δείχνει ότι αυτή διακρίνει πίσω από τη συναρπαστική παρουσία του Φαλλού, ότι μπορεί να διακρίνει σε αυτόν το υποκατάστατο της ανεπάρκειας του Άλλου...

"Η γυναίκα είναι ταυτόχρονα μία απεικόνιση, ένα θέαμα par excellence, μία εικόνα που στοχεύει στο να συναρπάζει, να ελκύει το βλέμμα, παραμένοντας ένα αίνιγμα, αυτό που δεν μπορεί να απεικονιστεί, αυτό που a priori διαφεύγει του βλέμματος. Είναι μόνο επιφάνεια, δεν έχει καθόλου βάθος, είναι η ακατανόητη άβυσσος.

Για να διασαφηνίσουμε αυτό το παράδοξο, αρκεί να δούμε πώς αυτό αντανακλά τη δυσαρέσκεια ενός συγκεκριμένου είδους φεμινιστικής κριτικής, η οποία επιμένει να αποποιείται κάθε περιγραφή της θηλυκότητας ως αντρικό κλισέ, ως κάτι που επιβάλλεται βίαια πάνω στη γυναίκα. Η ερώτηση που αναδύεται αμέσως είναι: τί είναι τότε η θηλυκότητα "αφ΄εαυτής", που την θολώνουν τα αντρικά κλισέ; Το πρόβλημα είναι ότι όλες οι απαντήσεις (από τις παραδοσιακές αιώνια θηλυκές, έως την Kristeva και την Irigaray) μπορούν και πάλι να θεωρηθούν άκυρες ως αντρικά κλισέ. Η Carol Giligan για παράδειγμα, αντιτάσσει στις αντρικές αξίες της αυτονομίας, της ανταγωνιστικότητας κλπ, τις θηλυκές αξίες της οικειότητας, της προσκόλλησης, της αλληλοεξάρτησης, της έγνοιας και της φροντίδας, της υπευθυνότητας και της αυτοθυσίας κλπ. Είναι όμως αυτά αυθεντικά θηλυκά χαρακτηριστικά ή αντρικά κλισέ για τις γυναίκες, χαρακτηριστικά που επιβάλλονται στις γυναίκες σε μία πατριαρχική κοινωνία;..Με άλλα λόγια, το γεγονός ότι κάθε θετικός ορισμός σχετικά με το τί είναι η γυναίκα "αφ' εαυτής" μας επιστρέφει σε αυτό που είναι "για τον άλλον" (για τον άντρα), δεν μας αναγκάζει ουδόλως να δεχτούμε το αντρικό σωβινιστικό συμπέρασμα ότι η γυναίκα είναι αυτό που είναι μόνο για τον άλλον, για τον άντρα: αυτό που απομένει είναι η τοπολογική τομή, η καθαρά τυπική διαφορά ανάμεσα στο "για τον άλλον" και "για τον εαυτό της"...

"Ακριβώς επειδή η γυναίκα χαρακτηρίζεται από μία αρχική μάσκα, εφόσον όλα της τα χαρακτηριστικά επιβάλλονται σ' αυτήν τεχνηέντως, γι αυτό είναι περισσότερο υποκείμενο από τον άντρα...το γεγονός ότι αφ' εαυτής είναι το απόλυτο κενό που δεν μπορεί να ταυτιστεί με κανένα από αυτά τα χαρακτηριστικά..." (Slavoj Zizek, "Woman is one of the Names-of-the-Father")

Όταν λοιπόν ο Λακάν λέει La femme n' existe pas, η γυναίκα δεν υπάρχει, αυτό μπορεί να ερμηνευθεί πολύ λανθασμένα. Διευκρινίζει ο Ζίζεκ:

"Πολλά δημοφιλή εισαγωγικά σημειώματα, κυρίως φεμινιστικά, για το έργο του Λακάν, συνήθως επικεντρώνονται μόνο σε αυτή τη φόρμουλα και λένε, 'Ναι, δεν υπόκειται ολόκληρη η γυναίκα στο φαλλικό νόμο, υπάρχει κάτι στη γυναίκα σαν να ήταν με το ένα πόδι μέσα στο φαλλικό νόμο και με το άλλο σε κάποιο είδος μυστικιστικής θηλυκής απόλαυσης, κι εγώ δεν ξέρω τί είδους'...Πιστεύω ότι το καλύτερο παράδειγμα αντρικής λογικής είναι ακριβώς αυτή η ιδέα κάποιας θηλυκής ουσίας, αιώνια θηλυκής, που εξαιρείται από τον συμβολικό νόμο και βρίσκεται πιο πέρα. Αυτή είναι η απόλυτη αντρική φαντασίωση. Και όταν ο Λακάν λέει, 'Η Γυναίκα δεν υπάρχει', πιστεύω ότι αυτό που δεν υπάρχει είναι ακριβώς αυτό το άπιαστο, μυστηριακό 'πιο πέρα', που εξαιρείται από τον συμβολικό νόμο...

"Όπως ξέρετε, η πιο διάσημη ecrit του Λακάν, 'The Subversion of the Subject and the Dialectic of Desire', τελειώνει με το διφορούμενο 'Δεν θα πάω πιο πέρα από δω'...Αν και ο Λακάν μιλάει για την θηλυκή jouissance η οποία διαφεύγει του αντρικού χώρου, την αντιλαμβάνεται σαν μία άπιαστη σκοτεινή ήπειρο, που την διαχωρίζει από την αντρική ερμηνευτική ένα όριο που δεν μπορούμε να υπερβούμε." (Zizek, "Connections of the Freudian Field")

Ο Ζίζεκ λοιπόν λέει ότι αυτή η ήπειρος είναι η απόλυτη αντρική φαντασίωση. Δεν υπάρχει τίποτα πιο πέρα. Καλά τα λέει.

“Σύμφωνα με την τυπική εκδοχή της Λακανικής θεωρίας, το ‘μη όλον’ (pas tout) της γυναίκας σημαίνει ότι δεν είναι ολόκληρη η γυναίκα παγιδευμένη στη φαλλική jouissance: είναι πάντα διχασμένη ανάμεσα σε ένα τμήμα της που αποδέχεται το ρόλο μίας σαγηνευτικής μασκαράτας που στοχεύει να γοητεύσει τον άντρα, προσελκύοντας την αντρική ματιά και ένα άλλο τμήμα της που αντιστέκεται στη δίνη της διαλεκτικής της (αντρικής) επιθυμίας, σε μία μυστηριώδη jouissance πέρα από τον φαλλό, για την οποία τίποτε δεν μπορεί να αρθρωθεί...

"Το πρώτο πράγμα που πρέπει να προσθέσουμε σ΄αυτή την τυπική εκδοχή είναι ότι η αναφορά σε κάποιο ανεξιχνίαστο μυστηριώδες συστατικό πίσω από τη μάσκα, είναι χαρακτηριστικό της θηλυκής σαγηνευτικής μασκαράτας: ο τρόπος με τον οποίο η γυναίκα κερδίζει και διατηρεί την αντρική ματιά είναι ακριβώς με το να υιοθετεί τον ρόλο του Αινίγματος με σάρκα και οστά, σαν να ήταν ένα δόλωμα ολόκληρη η εμφάνιση της, ένα πέπλο που κρύβει κάποιο ακατανόμαστο μυστικό. Με άλλα λόγια, η ίδια η ιδέα ενός ‘θηλυκού μυστικού’, κάποιας μυστηριώδους jouissance που διαφεύγει την αντρική ματιά, είναι χαρακτηριστική του φαλλικού τσίρκου της σαγήνευσης – το πρώτο μάθημα της θηλυκής σαγήνευσης είναι ότι το Αυτό-που-είναι είναι προορισμένο πάντα Για-μας, δηλαδή είναι προορισμένο ακριβώς για τον άλλο από την κτήση του οποίου διαφεύγει (όπως επεσήμανε ο Hegel στην κριτική του για το Καντιανό Πράγμα καθ’ εαυτό): η αναφορά σε κάποιο μυστηριώδες Χ που παραμένει για πάντα απροσπέλαστο αποτελεί εγγενές τμήμα της φαλλικής οικονομίας. Σε τί συνίσταται τότε η θηλυκή jouissance ‘πέρα από τον φαλλό’; Ίσως η ακραία συμπεριφορά της Bess στο BW [στην ταινία του Lars von Trier «Δαμάζοντας τα Κύματα»] μας δίνει μια απάντηση: η Bess υπονομεύει την φαλλική οικονομία και εισέρχεται στον χώρο της jouissance feminine μέσα ακριβώς από αυτή την άνευ όρων παράδοσή της σε αυτήν, μέσα από την αποποίηση κάθε απροσπέλαστης ‘θηλυκής ατμόσφαιρας μυστηρίου’ κάποιου μυστικού Υπεράνω που υποτίθεται ότι διαφεύγει από την αντρική φαλλική πρόσβαση. Έτσι η Bess αναστρέφει τους όρους της φαλλικής σαγήνευσης, όπου η γυναίκα υιοθετεί την όψη του Μυστηριακού. Η θυσία της Bess είναι άνευ όρων, δεν υπάρχει κάτι Υπεράνω και αυτή ακριβώς η απόλυτη εγγύτητα υπονομεύει τη φαλλική οικονομία – όταν στερείται την «εγγενή παραβίασή» της (την φαντασίωση ότι υπάρχει κάποιο μυστηριώδες Υπεράνω που είναι απροσπέλαστο), η φαλλική οικονομία καταρρέει. Το BW είναι ανατρεπτικό λόγω ακριβώς αυτής της ‘υπερ-ορθόδοξης’, ακραίας πραγματοποίησης της φαντασίωσης της θηλυκής θυσίας για χάρη της αρσενικής jouissance."(Slavoj Zizek, “Death and the Maiden”, The Zizek Reader, editors Elizabeth Wright and Edmond Wright)

Αλλά τί θέλει τελικά η Αυτού Κενότης της;

(Συνεχίζεται)

 

Συγγνώμη που διακόπτω τον ειρμό των σημαντικών αυτών σχολίων αλλά κρίνω σκόπιμο να προβάλλω μια ένσταση.

Ορισμένες φορές έχω την αίσθηση πως κοινοτοπίες επενδύονται με σοβαροφανές, βαρύγδουπο λεξιλόγιο και κατόπιν προβάλλονται ως περισπούδαστες επιστημονικές ανακαλύψεις με αποτέλεσμα άνθρωποι με κριτική ικανότητα που διαφορετικά θα τις περνούσαν από ψηλό κόσκινο, για να μην πω γαζί, τώρα να τις αποδέχονται ασμενώς.

Εξηγούμαι. Τι μας λέει ο κύριος Καροτενούτο:

Κομίζω άραγε γλαύκες στην Αθήνα αν ισχυριστώ πως ΑΚΡΙΒΩΣ το ίδιο συμβαίνει με τα νέα κορίτσια που κατά κανόνα ελκύονται σεξουαλικά και μυούνται στον έρωτα από ηλικιακά μεγαλύτερους κι ερωτικά πιο έμπειρους άντρες; Που έγκειται εδώ η δήθεν ιδιαιτερότητα της γυναικείας ψυχής; Γιατί σώνει και καλά να εφευρίσκουμε «διαφορές» ακόμη κι εκεί που υπάρχουν ολοφάνερες ομοιότητες; Πρόκειται για πανομοιότυπους ψυχικούς μηχανισμούς, γνωστούς ήδη απ’ την Αρχαιότητα, που ερμηνεύονται από τα σύνδρομα του Οιδίποδα και της Ηλέκτρας αντίστοιχα.

Είναι νομίζω η χειρότερη υπηρεσία που μπορούμε να προσφέρουμε στην υπόθεση της ισότητας των δύο φύλων το να εστιάζουμε στα σχετικά λιγοστά που μας διαφοροποιούν αντί να υπογραμμίζουμε τα απείρως περισσότερα που μας ενώνουν. Ο μεγαλύτερος «αντρικός» μύθος είναι αυτός της ριζικής διαφορετικότητας των φύλων.

 

Video : maria schneider - İzle - Vidivodo

 

“Woman", Slavoj Zizek, The Zizek Reader

Ολόκληρο το θεωρητικό οικοδόμημα του Weininger βασίζεται πάνω στη δυνατότητα να μετατρέψει την απόλαυση του άλλου σε φαλλική απόλαυση. Γι αυτό το λόγο, "η ιδέα του ζευγαρώματος είναι η μόνη αντίληψη που έχει θετικό νόημα για τις γυναίκες...Το ζευγάρωμα είναι το υπέρτατο καλό για τη γυναίκα. Προσπαθεί πάντα και παντού να το επιτύχει. Η προσωπική της σεξουαλικότητα είναι μόνο μία ειδική περίπτωση αυτού του καθολικευμένου, γενικευμένου απρόσωπου ενστίκτου"(σελ. 260). Αυτή η καθολικότητα μπορεί να ιδωθεί αντιληπτικά με δύο τρόπους. Πρώτον, η συνουσία χρωματίζει με την συγκεκριμένη χροιά της ολόκληρη τη δραστηριοποίηση της γυναίκας. Η γυναίκα δεν είναι ικανή για μία καθαρά πνευματική προσέγγιση, δεν μπορεί να στοχεύσει στην αλήθεια για χάρη της αλήθειας, στην εκπλήρωση του καθήκοντος για χάρη του καθήκοντος. Δεν μπορεί να διατηρήσει μία αποστασιοποιημένη ενατένιση της ομορφιάς. Όταν φαίνεται να υιοθετεί μία τέτοια πνευματική προσέγγιση, η πιο προσεκτική παρατήρηση πάντα μας επιτρέπει να διακρίνουμε ένα "παθολογικό" σεξουαλικό ενδιαφέρον να παραμονεύει στο background (μια γυναίκα λέει την αλήθεια με σκοπό να εντυπωσιάσει έναν άντρα και κατ’ αυτόν τον τρόπο να διευκολύνει τη σαγήνευσή του κλπ). Ακόμη και η αυτοκτονία ως απόλυτη πράξη επιτυγχάνεται με ναρκισσιστικές – παθολογικές βλέψεις: "αυτού του είδους οι αυτοκτονίες συνοδεύονται συνήθως στην πράξη από σκέψεις για τους άλλους, τί θα σκεφτούν, πώς θα πενθήσουν, πόσο λυπημένοι – ή θυμωμένοι – θα νιώσουν" (σελ. 286). Σαφώς το ίδιο ισχύει ακόμη περισσότερο στην περίπτωση της αγάπης, η οποία πάντα αποκρύπτει το κίνητρο της σεξουαλικής πράξης: η γυναίκα δεν είναι ποτέ ικανή για καθαρό, αποστασιοποιημένο θαυμασμό του αγαπημένου της. Επιπλέον, για μία γυναίκα, η ιδέα της συνουσίας είναι ο μόνος τρόπος να υπερβεί τον εγωισμό της, η μόνη ηθική ιδέα που υπάρχει για την ίδια – "ηθική" με την έννοια ότι εκφράζει ένα ιδεώδες προς το οποίο η γυναίκα αγωνίζεται, άσχετα από το συγκεκριμένο "παθολογικό" της ενδιαφέρον:

Η επιθυμία της για την δραστηριότητα της σεξουαλικής της ζωής είναι η πιο δυνατή ενόρμηση που έχει, αλλά αυτή είναι μόνο μία ειδική περίπτωση της βαθύτατης, της μοναδικής ζωτικής της επιθυμίας, της επιθυμίας να επισυμβαίνουν σεξουαλικές ενώσεις. Της επιθυμίας να συμβούν όσο περισσότερες γίνεται, σε όλες τις περιπτώσεις, σε όλα τα μέρη, σε όλες τις χρονικές στιγμές (σελ. 257-258)

"Η αγάπη για μια γυναίκα είναι δυνατή μόνο όταν δεν λαμβάνει υπόψη της τις πραγματικές της ιδιότητες και επομένως μπορεί να αντικαταστήσει την αληθινή, φυσική πραγματικότητα με μία διαφορετική και αρκετά φανταστική πραγματικότητα. Η προσπάθεια να πραγματώσουμε το ιδεώδες μας σε μία γυναίκα, αντί για την ίδια τη γυναίκα, είναι μία αναγκαία καταστροφή της εμπειρικής προσωπικότητας της γυναίκας. Και επομένως η προσπάθεια είναι κτηνώδης προς την γυναίκα. Είναι ο εγωισμός της αγάπης αυτός που παραμερίζει τη γυναίκα και αδιαφορεί για την πραγματική εσωτερική της ζωή...Η αγάπη είναι ένας φόνος" (σελ. 249)

[Οι παραπομπές είναι από το Sex and Character, του Otto Weininger]

(Συνεχίζεται)

 

Και ήρθε η ώρα να κλείσω την τοποθέτηση αυτή, γράφοντας με την ευκαιρία το τελευταίο μου ποστ στο φόρουμ, μετά από 4 χρόνια αναζητήσεων εδώ. Εύχομαι σε όλους υγεία, αγάπη, ηδονές, κουράγιο και πάντα να βρίσκετε στο διάβα της ζωής σας φίλες και φίλους όπως είχα την τύχη να βρω εγώ...

Πρόκειται για ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Otto Weininger, Sex and Character: An investigation of Fundamental Principles

"Οι πιο ξεχωριστές γυναίκες είναι υστερικές, αν και δεν επιτυγχάνουν την απώθηση της καταναγκαστικής σεξουαλικότητας που τις τοποθετεί ψηλότερα από τις άλλες γυναίκες με βάση τη δική τους δύναμη και σε μία γενναία μάχη ενάντια σε έναν αντίπαλο του οποίου την προέλαση αναγκάζουν να σταματήσει. Αλλά η μη αυθεντικότητα των υστερικών γυναικών τουλάχιστον τις εκδικείται, και σ’ αυτόν τον βαθμό μπορούν να γίνουν αποδεκτές ως ένα υποκατάστατο, όσο στρεβλό και αν είναι, της τραγικότητας, για την οποία η γυναίκα δεν έχει ειδάλλως την ικανότητα.

Η γυναίκα δεν είναι ελεύθερη: τελικά, πάντα νικιέται από την επιθυμία της να βιαστεί από τον Άντρα, και όσον αφορά το άτομό της και όσον αφορά τους άλλους. Βρίσκεται στην επιρροή του φαλλού και υποκύπτει αμετάκλητα στη μοίρα της ακόμη και αν δεν επιτύχει μία ολοκληρωμένη σεξουαλική ένωση. Στην καλύτερη περίπτωση, η γυναίκα μπορεί να επιτύχει μία ακαθόριστη αίσθηση αυτής της σκλαβιάς, ένα σκοτεινό προαίσθημα μίας μοίρας που αιωρείται από πάνω της, και εφόσον δεν υπάρχει η απόλυτη Γυναίκα στην πραγματικότητα, αυτό μπορεί να είναι η τελευταία αναλαμπή ενός ελεύθερου καταληπτού υποκειμένου, το φτωχό κατάλοιπο της εγγενούς αρρενωπότητας μέσα της, το οποίο της επιτρέπει να νιώθει την ανάγκη, όσο αμυδρά κι αν την νιώθει, μέσα από την αντίθεση. Ακόμη είναι αδύνατον για τη Γυναίκα να φτάσει σε μία διαυγή συνειδητότητα της μοίρας της και του καταναγκασμού που λειτουργεί επάνω της: μόνο το ελεύθερο άτομο αναγνωρίζει τη μοίρα, γιατί δεν συμπεριλαμβάνεται στο αναγκαίο, αλλά ένα μέρος του τουλάχιστον – ένας παρατηρητής και ένας μαχητής – στέκεται έξω από τη μοίρα του και πάνω από αυτήν. Δεν απαιτείται άλλη απόδειξη της ανθρώπινης ελευθερίας από το γεγονός ότι ο άνθρωπος κατέστη ικανός να σχηματίσει την ιδέα της αιτιότητας.

Η Γυναίκα συνήθως βλέπει τον εαυτό της ως εντελώς αδέσμευτο, ακριβώς επειδή είναι εντελώς δεσμευμένη και δεν υποφέρει από το πάθος επειδή η ίδια είναι ολόκληρη πάθος. Μόνο ο Άντρας μπόρεσε να μιλήσει για τις ‘dira necessitas’ μέσα του, να νοήσει μία Μοίρα και μία Νέμεση, να δημιουργήσει τις Θυγατέρες της Ανάγκης και τις Νόρνες, διότι δεν είναι μόνο ένα εμπειρικό υποκείμενο με βούληση, αλλά και ένα καταληπτό, ελεύθερο υποκείμενο.

Αλλά, όπως είπα, ακόμη και αν μία γυναίκα αρχίσει να ψυχανεμίζεται την δική της αποφασισμένη φύση, αυτό πάλι δεν μπορεί να θεωρηθεί διαυγής συνειδητότητα ή μία αξιολόγηση και κατανόησή της, γιατί αυτό θα απαιτούσε τη βούληση προς την πραγμάτωση ενός εαυτού. Αντί γι αυτό, μένει με μία σκοτεινή αίσθηση καταπίεσης, που την κάνει να αντιδρά ανεξέλεγκτα από απελπισία αλλά που δεν την οδηγεί να ξεκινήσει έναν αποφασιστικό αγώνα που θα είχε την ελπίδα της νίκης.

Οι γυναίκες είναι ανίκανες να υπερβούν τη σεξουαλικότητά τους, η οποία πάντα θα τις κρατάει δέσμιες...Τα πιο ευγενή δείγματα του φύλου τους μπορεί να νιώθουν δέσμιες ακριβώς επειδή θέλουν να είναι...αλλά ακόμη κι αυτό δεν τους δίνει τη δύναμη να αντισταθούν στον καταναγκασμό πραγματικά: την τελευταία στιγμή θα φιλήσουν πάλι έναν άντρα που τις κακοποιεί, ή θα προσπαθήσουν να μετατρέψουν έναν άντρα σε αφέντη τους αν διστάσει να τις βιάσει. Είναι σαν η Γυναίκα να ζει κάτω από μία κατάρα. Κάποιες στιγμές μπορεί να νιώθει ότι την βαραίνει, αλλά δεν μπορεί να ξεφύγει από αυτήν, γιατί το βάρος της φαίνεται πολύ γλυκό. Βασικά, όλες οι κραυγές της και ο θυμός της είναι ψέμα. Ακριβώς τη στιγμή που προσποιείται ότι αποτραβιέται από την κατάρα της με την μεγαλύτερη φρίκη, τότε επιθυμεί να υποκύψει σε αυτήν με πιο μεγάλο πάθος."

 

Απάντηση: Θηλυκός Οργασμός

Τότε εγώ μάλλον δεν είμαι γυναίκα!!!!!!!!!!!!!!!     

 

Συγγνώμη βρε Δώρα αλλά που τον ξέθαψες αυτόν τον μισογύνη φασίστα; Μια ματιά στη θεία Βίκυ αρκούσε να σε προφυλάξει:

A genius has perhaps scarcely ever appeared amongst the negroes, and the standard of their morality is almost universally so low that it is beginning to be acknowledged in America that their emancipation was an act of imprudence. (Sex and Character, New York: G.P. Putnam, 1906, p. 302) ”

“ Greatness is absent from the nature of the woman and the Jew, the greatness of morality, or the greatness of evil. In the Aryan man, the good and bad principles of Kant’s religious philosophy are ever present, ever in strife. In the Jew and the woman, good and evil are not distinct from one another ... It would not be difficult to make a case for the view that the Jew is more saturated with femininity than the Aryan, to such an extent that the most manly Jew is more feminine than the least manly Aryan.

Αλίμονό μας αν γυναίκες αναλαμβάνουν τη διάδοση του μισογυνισμού...