Ιδιαίτερα Μαθήματα

Eγώ ήμουν μαθήτρια και αυτός ο δάσκαλος μου. Οι ρόλοι μας υπήρξαν από την αρχή σαφώς προσδιορισμένοι.
Ο Στέφανος ήταν ενας άντρας αρκετά ψηλός και ιδιαίτερα γοητευτικός. Ετών σαράντα δυο αυτός και εγω δεκαεφτά.

Κατα τη διάρκεια των μαθημάτων, καθόμουν αντικριστά του σε ενα ξυλινο σκαμπό.
Του απηύθηνα το λόγο πάντοτε στο πληθυντικό.
Ο κύριος Στέφανος, κι εγω το μελετηρό κοριτσάκι που θα είχε λύσει όλες του τις ασκήσεις, θα καθόταν σταυροπόδι και θα τον κοιτούσε με ενα αυστηρά πειθαρχημένο βλέμμα.
Εκεινη την εποχή έτρεμα στην ιδέα οτι αυτός μπορεί και να υποψιαζόταν το πόσο τσιμπημένη ήμουνα μαζί του.
Φυσικά τώρα είμαι σίγουρη οτι το είχε καταλάβει απο την αρχή.

Πολλές φορές διέκρινα ενα περιπαιχτικό τόνο στο τρόπο που μου μιλούσε. Θα μπορούσα να δεχτώ οποιοδήποτε σχολιο του.
Στο κάτω κάτω εγω ήμουν η μαθήτρια και αυτός ο κύριος καθηγητής μου.
Πολλές φορές καθόμουν και παρατηρούσα τα χέρια του την ώρα που ολο και κατι θα έγραφε στα τετράδια μου, τα πουκάμισα που θα φορούσε ,
τα τζην του, τη μυρωδιά που ανέδυε το προσωπό του όταν τύχαινε να ξυριστεί πριν έρθει στο μάθημα .
Θα μπορούσα να κάθομαι εκεί για ώρες ατελείωτες και να τον παρατηρώ.

Αυτός τα καταλάβαινε ολα. Ναι τα καταλάβαινε, γιατι διαφορετικά θα του ήταν αδιανόητο να αρχίσει να απλώνει τα χέρια του πάνω στους μηρούς μου.
Το έκανε πάντα με απόλυτη φυσικότητα-την ώρα που μπορεί να σκεφτόταν η να έγραφε κατι, θα άπλωνε τα χέρι του και θα άρχιζε να με χαιδεύει.
Και εγω θα συνέχιζα να παρατηρώ το τετράδιο μου, σαν να μην υπήρχε αυτο το αντρικό χερι ανάμεσα στα πόδια μου ή σαν να ηταν εκεί η απόλυτα ταιριαστή του θέση.
Μια περίεργη συνωμοσία , την οποία κανείς απο τους δυο μας δε τολμούσε να σχολιάσει.
Το χέρι του εκει ψηλά ανάμεσα στα πόδια μου ήταν μια εικόνα αναπάντεχα αυτονόητη. Θυμάμαι ολοκάθαρα την πρώτη φορά που το έκανε, έτσι ξαφνικά.
Είχα μείνει εντελώς συγκλονισμένη και συγχρόνως απαθής να κοιτάζω αυτό το αντρικό χέρι με τη χρυσή βέρα να με χαιδεύει.
Μέχρι εκείνη την ημέρα πίστευα ακράδαντα πως οι άντρες που φοράνε τη χρυσή τους βέρα ειίναι πιστοί στις γυναίκες τους.
Η βέρα είναι το σήμα κατατεθέν της ταμπέλας «παρακαλώ μην ενοχλείτε».

Η συνωμοσία αυτή συνεχίστηκε για πολλούς μήνες. Στην πραγματικότητα όλα συνεχίστηκαν για πολλούς μήνες.
Αυτή η παθητικότητα απο μέρους μου. Αυτή η παράλογη φυσικότητα. Η μητέρα μου να συνεχίζει πολλές φορές να βρίσκεται στο δωμάτιο της και να παρακολουθεί τηλεόραση.
Τα χουφτώματα, τα χαιδέματα, οι πονηρές ματιές. Οι ασκήσεις να λύνοντε η μια μετά την άλλη. Όλα συνεχίστηκαν.

Ώσπου έφτασε η καταληκτική ημερομηνία των μεταξύ μας παρατυπιών- το τελευταίο μας ιδιαίτερο μάθημα-μια ημέρα πριν την έναρξη των πανελλαδικών εξετάσεων.
Το τέλος όπως το περίμενα. Στην πραγματικότητα το τέλος της σιγής μας.
Τη στιγμή που άφηνα το φλυντζάνι με το καφέ του επάνω στο γραφείο, με τράβηξε απο το χέρι και με κάθησε στα γονατά του.
Φιληθήκαμε απαλά. Μείναμε να κοιτάζουμε ο ένας τον άλλο για αρκετά δευτερόλεπα ώσπου έσπασε πρώτος τη σιωπή.
Είπε « αφού το ήξερες οτι έπρεπε να περιμένουμε». Είχα παγώσει.
Κι όμως δεν ήξερα τίποτα, ήμουν αφελής. Οι υπεκφυγές τελείωσαν.
Πλέον δεν ήταν ενα παιχνιδάκι και μάλιστα ενα παιχνιδάκι που θα τελείωνε. ‘Οχι.

Μου ζήτησε να κατεβάσω το παντελόνι μου και έβαλε το χέρι του μέσα απο το εσωρουχό μου.
‘Ημουν υγρή και αισθανόμουν περίεργα ντροπιασμένη.
Κατέβασε με τη σειρά του το παντελόνι του και κατηύθυνε το κεφάλι μου επάνω στο στητό του πέος.
Πίεσε το κεφάλι μου για να τον δεχθώ μέσα στο στόμα μου και τραβώντας μου τα μαλλιά άρχισε να δίνει το ρυθμό που εκείνος ήθελε.
Σε λίγα λεπτά το στόμα μου άρχισε να πλημμυρίζει με σπέρμα .
Αηδίασα και μου ήρθε να κάνω εμετό.
Τράβηξα απότομα το κεφάλι μου και άρχισα να φτύνω σάλια ανακατεμένα με σπέρμα.. Εκείνος χαμογέλασε και άρχισε να μου χαιδεύει το κεφάλι.

Ούτε ξέρω πως κοιμήθηκα εκείνο το βράδυ. Αυτός ο άντρας με τον οποίο ήμουν τόσο μα τόσο παιδικά ερωτευμένη,
αυτός ο άντρας που είχε παιδιά και μάλιστα το ενα μεγαλύτερο σε ηλικία απο μένα ήθελε να βρεθούμε ξανά.
‘Εξω απο τίτλους και προσχήματα. Κι εγω τι έπρεπε να κάνω. Και πως μπορούσα να πω οχι;
Στο μυαλό μου επικρατούσε ενα χάος. Είναι αξιοθαύμαστα περίεργο λοιπόν το γεγονός πως την επόμενη μέρα συγκρότησα τις σκέψεις μου
για να πάω να γράψω μαθηματικά και για την ιστορία και μόνο αναφέρω πως έγραψα δέκα εννιά και οχτώ, γεγονός που αποδεικνύει
αν μη τι άλλο οτι τα ιδιαίτερα μαθήματα υπήρξαν άκρως επιτυχημένα.

Βρεθήκαμε αρκετές φορές εκείνο το καλοκαίρι. Πάντα στα κλεφτά.
Σε ενα απόμερο μέρος, Ή στο σπίτι μου οταν θα έλειπαν οι δικοί μου.
Πάντα ο χρόνος μετρούσε. Και πάντα θα υπήρχε μεταξύ μας κατι το περίεργα συγκαλυμμένο.
Δεν σταμάτησε ποτέ του να με βλέπει σαν μαθήτρια.
Η μόνη διαφορά ήταν οτι έλειπαν τα τυπικά μας αξεσουάρ: τετράδια, βιβλία και το ακόλουθο συνοθύλευμα Ακούγεται αστείο. Κι όμως.
Εγω συνέχιζα σταθερά να έχω απεναντί του μια δεκτική, παθητική στάση και εκείνος συνέχιζε σταθερά να δίνει οδηγίες.

Ο Σεπτέμβρης με βρήκε φοιτήτρια σε μια διαφορετική πήλη.
΄Οταν ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα και μιλήσαμε στο τηλέφωνο μου είπε « Ειλικρινά στενοχωρήθηκα. Θα έρχομαι να σε βλέπω».

«Θα έρχομαι να σε βλέπω». Το σκέφτηκα πολλές φορές αυτό το «θα έρχομαι να σε βλέπω». Τι σήμαινε; Η κόρη του ήξερα οτι ήταν φοιτήτρια σε μια κοντινή μου πόλη.
Δε ρώτησα πώς θα ερχόταν να με βλέπει.
Ήξερα ήδη. Ένα αθώο προσχηματικό ταξιδάκι για να επισκεφτεί τη κόρη του και ας πούμε για να ξεφύγει λίγο απο τη ρουτίνα
( αν και ο πρώτος λόγος θα είχε μάλλον τα πρωτεία στην έκθεση αναφοράς που θα συνέτασσε για τη γυναίκα του) ,
μια εκδρομούλα για να δει τις γύρω περιοχές ή ενδεχομένως κάποιους παλιούς του φίλους
και αίφνης θα βρισκόταν ολόκληρος στο κρεβάτι μου.
Ένα ολόκληρο δικό μας βράδυ. Και η γυναίκα του;
Είχα φανταστεί αρκετές φορές τη γυναίκα του.
Μια ξανθιά γυναίκα με γαμψή μύτη όπως είχα πληροφορηθεί απο συμμαθήτριες που την είχαν δει , όταν τις ρώτησα με αυτή τη χαρακτηριστική περιέργεια
που συζηταμε πάντα για τους καθηγητές μας, τα αφεντικά μας και πάει λέγοντας.
Σίγουρα η ξανθιά γυναίκα με τη γαμψή μύτη αγνοούσε την ύπαρξη μου. Σε πιο προχωρημένα σενάρια, θα μπορούσε να ξέρει τα πάντα για τα τσιλιμπουρδίσματα του άντρα της μαζί μου.
Ίσως και να της περιέγραφε με λεπτομέρειες τις περιπτύξεις του μαζί μου την ώρα που θα πηδιόντουσαν και αυτό θα ανανέωνε με ενα μαγικό ραβδάκι τη μακροχρόνια σχέση τους.

Ο καιρός της αθωότητας είχε πλέον παρέλθει. Βρεθήκαμε τελευταία φορά ενα απόγευμα στο σπίτι μου στην Αθήνα.
Όταν επέστρεψα πίσω στη μικρή μου γκαρσονιέρα , κοιτούσα κάθε μέρα στο καθρέφτη το μελανιασμένο μου αριστερό στήθος.
Μετρούσα τις ημέρες μέχρι να εξαφανιστεί τελείως η μελανιά.
Μου έδινε χαρά να κοιτάζω αυτό το αδιάσειστο στοιχείο της συνεύρεσής μας. Ώσπου χαθηκε τελείως.

Συνέχισε να με παίρνει τηλέφωνα για αρκετό καιρό. Κάποια στιγμή σταμάτησα να απαντώ. Δεν ειχα το θάρρος να σηκώσω το ακουστικό και να του πω όχι.
Δε τολμούσα. Τη μετάνιωσα πολύ τη στάση μου αυτή. Στην πραγματικότητα το έβαλα στα πόδια και μάλιστα βρήκα ποικίλους τρόπους για να το κάνω αρκούντως αποτελεσματικά.
Δεν έμαθα ποτέ τι ήταν αυτό που αισθανόταν ο ίδιος για μένα- ήταν ένα πήδημα, ένα πάθος ή μια σχέση; Ούτε κατάλαβα ποτέ η ίδια γιατί αποφάσισα να σταματήσω να σηκώνω αυτά τα τηλέφωνα.

Μακάρι να μπορούσα να πω οτι σκέφτηκα τη γυναίκα του και τα παιδιά του. ‘Ομως δεν ήταν αυτός ο λόγος αν και σίγουρα έπαιξε το ρόλο του.
Νομίζω ότι απλά σταμάτησα να είμαι ερωτευμένη. Δε μπορούσα να φανταστώ τον κύριο καθηγητή μου να παίρνει το αεροπλάνο ή το καράβι για να έρθει να με δει.
Η μεταξύ μας σχέση βιδώθηκε ανάμεσα σε στιλό και εξισώσεις και οι τελευταίες είχαν πλέον βρεί την οριστική τους λύση. Το ειδύλλιο είχε τελειωσει.

Τον ξαναεάδα δυο χρόνια αργότερα σε ένα μαγαζί με ρούχα κοντά στη γειτονιά μου.
‘Εστρεψα το κεφάλι μου, έκανα οτι δεν είδα. Εκείνος έτρεξε να με χαιρετήσει. Φαινόταν πολύ χαρούμενος και είχε ενα διαρκές πλατύ χαμόγελο στα χείλη.
Είπαμε τα τυπικά.
Πρόσφατα έμαθα οτι πήρε την οικογένεια του και έφυγε απο την Αθήνα.
Φαντάζομαι ότι αυτά θα είναι και τα τελευταία νέα που θα μάθω ποτέ γύρω από τον κύριο καθηγητή μου.

 

αυτο με την βερα ....
8 χρονια ημουν παντρεμενος και ποτε δεν την εβαλα ... μαλιστα την ειχα βγαλει πριν μπουμε στην αιθουσα οπου θα γινοτανε το γαμηλιο γλεντι ...
σκεφτομουνα πως αμα φοραω βερα και μου αρεσει καποια στον δρομο .. θα γελοιοποιησω τον εαυτο μου , την γυναικα μου και εκεινη που θα κοιταζα εφοσον ανταποκρινοτανε στο κοιταγμα ... ετσι προτιμησα να μην την βαλω ποτε ...

Ariadni η ιστορια σου μου φανηκε πικαντικη , τρυφερη (κατα καποιο τροπο) και πολυ νεανικη ... μου θυμισες αλλες εποχες ... νομιζω πως την ιστορια αυτη την εχουν ζησει (ιδια ή με μικρες παραλαγες) οι 9 στους 10 ....
εκ πειρας ξερω πως η πλειοψηφια των νεαρων κοριτσιων , οχι μονο αδιαφορει για την ενγαμη κατασταση του εραστη (στην αρχη τουλαχιστο) .. αλλα καποιες φορες τις εξιταρει κιολας .... θα περασουν αρκετα χρονια αλαγων και ωριμανσεων μεχρι να "δει" το εαυτο της , στην θεση της αλλης γυναικας , της συζυγου ....

 

Καλοκαιρινές ερωτικές ιστορίες της εποχής της αθωότητας. Όμορφες και ίσως νοσταλγικές...Είμαστε πια και στο καλοκαίρι...