Ισοτιμία σε ασύμμετρες BDSM σχέσεις

Χρησιμοποιούμε γενικά τον όρο αυτάρκεια για να δηλώσουμε ότι κάτι και μόνο του όπως αναφέρει ο Αριστοτέλης, είναι τέλειο αγαθό, κάνει τη ζωή άξια να τη ζήσει κανείς χωρίς να χρειάζεται κάτι ακόμα. Δεν έχω γνωρίσει ούτε ένα απόλυτα αυτάρκη άνθρωπο στη ζωή μου, ευελπιστώ να συμβεί στο μέλλον.

Πέραν τούτου θεωρώ πως ο ορισμός της σκλάβας προϋποθέτει μη αυτάρκεια. Αν κάποιος είναι αυτοτελής και αυτάρκης δεν ψάχνει Ιδιοκτήτη, δεν ψάχνει να ανήκει, δεν ψάχνει από Κάποιο να τον ορίζει και να τον καθοδηγεί. Είναι ικανός να είναι απόλυτα ολοκληρωμένος και ευτυχισμένος μέσα σε μια μη Ms σχέση.

Τέτοιους έχω γνωρίσει, απλά δεν τους θεωρώ παράδειγμα αυτάρκειας και παρά τέτοια αυτάρκεια προτιμώ την δική μου «εξάρτηση».

Δεν συζητώ έχοντας πάντοτε εμένα και τη σχέση μας στο μυαλό, τουλάχιστον όχι πάντα, μιλούσα γενικότερα.
Γενικότερα λοιπόν, δεν είναι Θεός ο Κυρίαρχος, δεν μπορεί να πάρει κάτι στο οποίο δεν προϋπάρχει ο σπόρος και να το κάνει να ανθίσει. Μπορεί δε, ακριβώς επειδή δεν είναι Θεός π.χ. να παρερμηνεύσει την επιθυμία κάποιας να βρει σύντροφο που για το διάστημα που είναι ερωτευμένη συμπεριφέρεται παρόμοια με υποτακτική, αλλά μόλις παρέλθει ο έρωτας, έτσι παρέρχεται και η υποτακτικότητα της. Και ακριβώς επειδή δεν έχει ανάγκες να την οδηγούν σε μια Ds σχέση, αλλά απλά επιθυμούσε μια οποιαδήποτε σχέση, είναι για κάποιο που δεν σχετίζεται με καθαυτό τον τρόπο από βίτσιο αλλά από επιτακτική ανάγκη, απόλυτα άχρηστη ακόμη κι αν σαν άνθρωπος είναι αξιόλογη. Όταν επιθυμεί κάποιος να συνάψει ερωτική σχέση ψάχνει για κάτι πέρα από αξιόλογο άνθρωπο. Ψάχνει κάποιον να τον διεγείρει με συγκεκριμένους τρόπους, εκείνους που δεν μπορεί ο οποιοσδήποτε - αναφέρομαι στην περίπτωση ατόμων που δεν είναι στο Ds απλά επειδή θέλουν αλλά επειδή δεν μπορούν αλλιώς. Οπότε το άχρηστος αναφέρεται όχι στο σύνολο του ανθρώπου, αλλά στα σημεία εκείνα που είναι τα πλέον σημαντικά για εκείνον που συνάπτει συγκεκριμένες σχέσεις.
Κι έχω γνωρίσει Κυρίαρχους που προτιμούν να είναι μόνοι παρά με μη υποτακτική σύντροφο. Όπως έχω γνωρίσει και αντίστοιχες σκλάβες.

Ισότιμη σχέση κατά την άποψη μου δεν μπορεί να είναι εξ ορισμού καμιά σχέση. Πόσο μάλλον μια σχέση Ds. Πάντοτε υπάρχει ανταλλαγή εξουσίας, πάντοτε κάποιος είναι δυνατότερος, πάντοτε υπάρχει ροή από τον ένα στον άλλο.
Αν δε, μια σχέση δεν αφορά την αλληλοκάλυψη αναγκών τότε τι αφορά? Την αποστήθιση του τσελεμεντέ παρέα? Ακόμη κι αυτό για να συμβεί σημαίνει πως είχαν αν όχι ανάγκη το λιγότερο μια επιθυμία να τους ωθεί σ’ αυτό.
Αν δεν είχα ανάγκη να είμαι σκλάβα θα ήμουν κάτι άλλο και αν δεν είχα ανάγκη να είμαι ιδιοκτησία θα ήμουν σε διαφορετικού είδους σχέση. Οπότε θεωρώ πως οι ανάγκες μας είναι αυτές που καθορίζουν γιατί πως και με ποιούς επιλέγουμε να σχετιζόμαστε.
Πιστεύω επίσης πως όλες ανεξαιρέτως οι σχέσεις αφορούν το δούνε και λαβείν. Ακόμη και η σχέση μητέρας παιδιού που είναι ότι κοντινότερο στην ανιδιοτελή αγάπη από οτιδήποτε άλλο. Ακόμη κι αν κάνεις καλό και το ρίχνεις στο γιαλό, και οι δύο κάτι παίρνουν. Οπότε το αλισβερίσι συμβαίνει είτε έμμεσα είτε άμεσα, είτε το συνειδητοποιούμε είτε όχι, είτε προσπαθούμε να το μετονομάσουμε σε κάτι άλλο επειδή συνειρμικά μας ενοχλεί. Το ίδιο αναφορικά με τον όρο χρησιμότητα.

Δεν νομίζω να αναιρεί το ένα το άλλο. Όλοι κάνουν σχέση, το θέμα είναι κατά πόσο και τι προσφέρουν σ αυτές τις σχέσεις. Αυτή η προσφορά ονομάζεται για τη σκλάβα υπηρεσία. Αν σε ενοχλεί η λέξη μπορείς να την αντικαταστήσεις με ότι θέλεις. Αν σε ενοχλεί η ουσία, τότε δεν μιλάμε για το ίδιο είδος σχέσεων. Αναφέρομαι πάντα σε σχέσεις μεταξύ Αφέντη και σκλάβας. Το γεγονός πως αντίθετα με ένα υπάλληλο που μισεί την δουλειά του, μια σκλάβα απολαμβάνει να είναι χρήσιμη, να ικανοποιεί τα θέλω και τις ανάγκες του Αφέντη της και μέσα ακριβώς από την προσφορά της καλύπτονται και οι δικές της ανάγκες και ολοκληρώνεται δεν αλλάζει το γεγονός πως προσφέρει υπηρεσίες.

Θεωρώ επίσης πως ερμηνεύεις τον ορό χρησιμότητα και χρειάζομαι διαφορετικά από μένα, προσωπικά εγώ δεν βλέπω κάτι μεμπτό στο να αναγνωρίζω πως χρειάζομαι Κάποιον για να είμαι ολοκληρωμένη και δεν με πανικοβάλλει ούτε μειώνει στα μάτια μου τον Κ. η πιθανότητα να χρειάζεται εμένα για να είναι ο ίδιος ολοκληρωμένος. Άλλο το να μπορείς να ζεις με μια αρκετά καλή ποιότητα ζωής και μόνος και άλλο να είσαι ολοκληρωμένος.

Ο σκλάβος δε, για μένα οφείλει εξ ορισμού να είναι χρήσιμος στον Αφέντη γιατί ρόλος του είναι όπως λέει και Η Συρά να προσφέρει εκείνες τις υπηρεσίες που Απαιτεί ο Κ. και αυτό να είναι ένας από τους λόγους που ο σκλάβος ολοκληρώνεται μέσα από τέτοιου είδους σχέση και όχι μέσω κάποιου άλλου είδους σχέσεως.

………………

Το διάβασα, το ξαναδιάβασα.
Ειλικρινά όσο και να θέλω να κατανοήσω σε τι κάνω κατά την άποψη σου το οικτρό λάθος δεν κατάλαβα, εκτός κι αν δεν βγαίνει μέσα από την απάντηση σου αυτό.
Από τη στιγμή που και η ίδια λες κάτι ανάλογο

Εκτός κι αν διαφωνείς για το γατί – αυτό αναφέρεται στο δούναι και λαβείν των οποιωνδήποτε σχέσεων το οποίο ήδη αναφέρω πιο πάνω.

Στο ότι αν θεωρούσες πως κάποιος έχει ανάγκη να εκφράζεις ευγνωμοσύνη για τα όσα σου προσφέρει – είτε τα χρειαζόσουν είτε απλά νόμιζε πως – θα την έκανες , προβληματίστηκα.
Θεωρώ πως ο κάθε άνθρωπος ο οποίος προσφέρει οτιδήποτε σε οποιονδήποτε και ανάμεσα σε αυτούς και οι Κ επιθυμούν να νιώθουν πως απέναντι τους δεν έχουν μια ανίκανη να εκτιμήσει την όποια προσφορά του γυναίκα αλλά κάποια που θα επιθυμεί από μόνη της να εκφράσει τις ευχαριστίες της για όλα όσα της προσφέρει. Ακόμη κι αν αυτά που της προσφέρει δεν τα ζήτησε η ίδια, ακόμη κι αν η προσφορά είναι η τιμωρία της.

Ειλικρινά δεν κατάλαβα ποια είναι αυτά τα αυτονόητα που σε αναγκάζω να λες και τι σχέση έχει το μυρμήγκι .. 

Όσο για το αν γεννιέται ο σκλάβος ή ο Κ ή γίνεται – αν δηλαδή προϋπάρχουν κάποια έμφυτα χαρακτηριστικά / τάσεις ή αν γεννιόμαστε σαν άσπρη καθαρή σελίδα και όλα τα χαρακτηριστικά μας είναι επίκτητα είναι κάτι που απασχολεί επιστήμονες βιολόγους και κανείς δεν έχει μέχρι στιγμής, εξ όσων γνωρίζω ούτε οι μεν ούτε οι δε αποδείξει την θεωρία τους.

Στο επόμενο ποστ σου θα απαντήσω με pm μια και κατά την άποψη μου δεν αφορά τους άλλους και είχαμε αρκετές κατινιές τελευταία, που θα πρέπει να χόρτασε και η πιο απαιτητική κατίνα του φόρουμ. 

 

Κατ' αρχάς θα παρακαλέσω τους mods να μεταφέρουν το ποστ της Λάρας καθώς και την δική μου απάντηση σε ένα νέο νήμα με τίτλο "Ισοτιμία σε ασύμμετρες BDSM σχέσεις". Θεωρώ ότι δεν ανήκουν ουδόλως στο νήμα του ανδρισμού, ούτε στην αφετηρία τους, το νήμα "Κυρίαρχος αλλά υπό στο κρεβάτι".

Δεν συζητούμε όμως για την αυτάρκεια κατά Αριστοτέλη εδώ, αλλά για ερωτικές σχέσεις. Η επιθυμία μου είναι να κάνω σχέσεις με ανθρώπους που δεν με επιθυμούν περισσότερο από ότι τους επιθυμώ εγώ. Ο Κ μου το ίδιο, σιχαίνεται να βλέπει το βουρκωμένο βλέμμα μιας σκύλας που παρακαλάει για την προσοχή του. Προτιμά το τρυφερό χάδι μιας γυναίκας που τον αγαπάει έτσι, από και με τσαμπουκά. Μία γυναίκα ήρεμη και σίγουρη για τον εαυτό της, που του "ανοίγεται" όπως αρέσει και στους δύο μετέχοντες στην σχέση. Αυτό εννοώ αυτάρκεια. Ίσως είναι λάθος ο όρος, δεν μπόρεσα να σκεφτώ κάποιον καλύτερο. Σίγουρα για να γίνει η σχέση απαιτούνται δύο (τουλάχιστον) άτομα. Σίγουρα είναι πολύ εύκολο να ζήσεις μια ζωή ολομόναχος, σε ένα σπιτάκι στο δάσος. Δεν είναι απαραίτητα μια άξια ζωή. Κατ΄εμέ καθόλου, αγαπώ πολύ τους ανθρώπους και τις σχέσεις μαζί τους. Όχι ως βουρκωμένη σκυλίτσα, αλλά ως αυτόνομο και αυτοτελές άτομο που κάνει σχέση με άλλο αυτόνομο και αυτοτελές άτομο. (Θα αναφερθώ στα σκυλάκια λίγο παρακάτω αλλά διευκρινίζω εκ των προτέρων ότι εννοώ πάντα την Γυναίκα και όχι το σκυλί, το οποίο χρησιμοποιείται αλληγορικά για να δώσει την έννοια της ασυμμετρίας).

Είχα την τύχη να γνωρίσω 3, και οι 3 Κυρίαρχοι. Απόλυτα αυτάρκεις. Και ταυτόχρονα οι απόλυτοι μουνάκηδες, par excellence.  Η δε αυτάρκεια μου κλείνει το μάτι τώρα τελευταία μέσα από τον καθρέφτη. Είναι ένα υπέροχο συναίσθημα.

Τότε πρέπει σύντομα να αλλάξω την ταμπελίτσα μου. Εκτός αν αλλάξουμε τον ορισμό της σκλάβας. Ουσιαστικά δεν με απασχολεί. Αν και θα πρότεινα να κάνουμε το δεύτερο.

Αν κάποιος δεν μπορεί να ζήσει αλλιώς, δεν πρόκειται για επιλογή αλλά για ανάγκη. Αν κάποιος επιλέγει την M/s ή D/s σχέση, ενώ μπορεί να ζήσει αλλιώς, μιλάμε για έναν πολύ τυχερό μπαγάσα Κ.  Αν ο ίδιος δημιούργησε το Τέρας που έχει στα χέρια του, δεν μένει παρά να του δώσω τα συγχαρητήρια μου και να του ευχηθώ βίον ανθόσπαρτον και καλούς απογόνους. 

Δεν γνωρίζω πώς συμπεριφέρονται οι υποτακτικές.

Αυτό μου θυμίζει τον λόγο για τον οποίο ήρθα στον χώρο μετά από 30 συναπτά έτη σχέσεων με πλειάδα ερωτικών συντρόφων με τους οποίους απήλαυσα όσες ακραίες S&M καταστάσεις μπορούσα. Αλλά εγώ ήθελα να γίνω η Όμικρον. Χαχα. Απίστευτο ε; Επιτέλους κατάλαβα ότι οι σχέσεις δεν μπορούν να γίνονται βάσει πρότερων προδιαγραφών. Κατέληξα στο ότι είμαι αυτή που είμαι και όποιος με γουστάρει με γουστάρει επειδή είμαι εγώ. Είναι κι αυτό ένα υπέροχο συναίσθημα. Απαραίτητη προϋπόθεση φυσικά είναι να σε γουστάρουν. 

Δηλαδή όταν καθόμαστε στην τραμπάλα με τον Κ μου, αν σηκωθώ και φύγω ξαφνικά δεν θα γκρεμοτσακιστεί; 

Και δεν εννοώ ότι θα πάψει να είναι Κ και αυτάρκης και ολοκληρωμένος ως άνθρωπος ή ότι θα πάψει να είναι Κ. Εννοώ ότι θα χαθεί η ισορροπία της σχέσης.

Και κάτι ακόμη: όσο πιο «δυνατός» είναι ένας Κ τόσο πιο «δυνατή» πρέπει να είναι και η σκλάβα του. Αλλιώς δεν υπάρχει ισορροπία. Άποψή μου βέβαια, δεν ξέρω αν συμφωνεί κανένας, έτσι κι αλλιώς η κάθε σχέση βρίσκει τις δικές της ισορροπίες.

Ναι, για δύο αυτάρκεις ανθρώπους αφορά την αλληλοκάλυψη επιθυμιών. Μας αρέσει πολύ και ο τσελεμεντές και η ποίηση και άλλα πολλά. Υπάρχει βέβαια και η αγάπη. Κατ’ εμέ δεν είναι απαραίτητη για την διατήρηση της ισορροπίας. Προκύπτει η γαμημένη (καλά κάνει, ωραιότατο συναίσθημα κι αυτό – όλα ωραία τα βρίσκω σήμερα).

Δεν ξέρω βρε Λάρα, νομίζω πως το να είμαι ο εαυτός μου με καλύπτει. Μάλλον δεν είμαι διόλου σκλάβα, τι να πω. Ας με παρατήσει ο Κ μου. Έτσι κι αλλιώς του το είπα από την αρχή: δεν υπάρχει χειρότερο κοπρόσκυλο από μένα. Αδιαφόρησε πλήρως και μου πέρασε το κολάρο. Μαγκιά του, τί να πω.

Νομίζω όμως πως αυτό που ονομάζεις "ανάγκη" δεν είναι απαραίτητα μία ανάγκη αλλά μία σφοδρή επιθυμία για έναν συγκεκριμένο τρόπο ζωής και σχέσης. Όταν γίνει και συνειδητή επιλογή γίνεται αυτό το μαγικό "θέλω". Αν το δούμε έτσι θα συμφωνήσω μαζί σου, ιδίως αν θέλουμε να μιλήσουμε για μία ολοκληρωμένη ζωή που να αξίζει. Υπάρχουν άνθρωποι που αναγνωρίζουν ότι επιθυμούν κάτι σφοδρά στην ζωή τους και το διεκδικούν. Και πολύ καλά κάνουν.

Μήπως πρόκειται απλά για ανταλλαγή ενέργειας από δύο διαφορετικές πηγές; Ίσως να έχεις δίκιο και να πρόκειται απλά για την ορολογία που συνειρμικά με ενοχλεί.

Το μόνο που μου ζητήθηκε ήταν να μην είμαι σκλάβα. Ναι, είναι μια υπέροχη υπηρεσία και την προσφέρω με μεγάλη μου χαρά. Φαντάζομαι πως καλύπτεται επαρκώς από τον ορισμό σου. Με αυτή την έννοια, έχεις απόλυτο δίκιο. Δεν είχα αυτό ακριβώς στο νου μου όταν θέλησα να γίνω η Όμικρον. Μήπως την πάτησα; 

Προσωπικά έχω φύγει από το κεφάλαιο «χρειάζομαι». Είμαι τώρα στο κεφάλαιο «αυτάρκεια ως έκφραση υποταγής». Είναι ένα δύσκολο κεφάλαιο.

Σ’ αυτό με την ολοκλήρωση έχεις απόλυτο δίκιο. Έχει μεγάλη διαφορά μια αρκετά καλή ζωή από μία ολοκληρωμένη ζωή. Και σίγουρα ο καθένας μπορεί να ακολουθήσει διαφορετικό δρόμο για την δική του ολοκλήρωση.

Σωστό. Έτσι αισθάνονται ολοκληρωμένοι οι σκλάβοι. Προσφέροντας τις υπηρεσίες τους. Όταν πρωτοήρθα στον χώρο με παραξένεψε το γεγονός ότι υπάρχουν τόσοι πολλοί σκλάβοι στον χώρο και τόσο λίγοι Κ. Δεν με παραξενεύει πια. Γνωρίζω το γιατί.

Ευχαρίστως να εξηγήσω τι εννοώ. Aς πάρουμε μία μάνα για παράδειγμα που ανατρέφει τα παιδιά της όπως μπορεί καλύτερα, γνωρίζοντας πως ότι κάνει το κάνει για να αισθανθεί η ίδια χρήσιμη γιατί αλλιώς δεν ολοκληρώνεται ως άτομο, δεν αισθάνεται χρήσιμη, δεν αισθάνεται ότι είναι άξια, έτσι κι αλλιώς δεν έχει στον ήλιο μοίρα, δεν αξίζει μία ως γυναίκα, ο άντρας της είναι λελές και άλλες τέτοιες χέστικες μπαρούφες. Ας πάρουμε μία άλλη μάνα που ανατρέφει τα παιδιά της όπως μπορεί καλύτερα αν και γνωρίζει ότι πρόκειται για αχάριστα κωλόπαιδα, ότι η ολοκλήρωσή της ως ατόμου δεν προέρχεται από την προσφορά της μέσα από τον ρόλο της μητέρας, και το κάνει παρά το γεγονός ότι δεν έχει να πάρει απολύτως τίποτε από αυτό, διότι και μουνάρα είναι και σύντροφο εκπληκτικό έχει και η μοίρα της είναι μία φωτεινή ζωή, ασχέτως παιδιών και προσφοράς. Τα αγαπάει όμως τα άτιμα, από το μουνί της τα πέταξε και γουστάρει να τα φροντίζει όσο μπορεί καλύτερα. Θυμάται όλες τις στιγμές μαζί τους, πώς αντίκρυσε το πρόσωπό τους για πρώτη φορά, πώς τα θήλασε, πώς έκαναν τα πρώτα τους βήματα, πώς την είπαν μαμά για πρώτη φορά, πώς τους άρεσε η θάλασσα το πρώτο τους καλοκαίρι. Το κάνει για όλους αυτούς τους λόγους, οι οποίοι συνοψίζονται σε κάτι που δεν έχει όνομα. Τι λόγο έχει να υφίσταται αυτή η εκπληκτική σχέση ανάμεσα στην μάνα και στα αχάριστα κωλόπαιδα; Κανέναν. Εκτός από αυτές τις στιγμές, απόσταγμα των οποίων είναι αυτό που δεν έχει όνομα.

Ας πάρουμε τώρα κάποιον που συμμαζεύει ένα αδέσποτο. Ναι, έχεις δίκιο, έτσι δίνει στον εαυτό του την ευκαιρία να αισθανθεί «καλός», ότι είναι χρήσιμος, ότι έχει την δυνατότητα να προσφέρει μια εύκολη αγάπη και να εισπράξει σε αντάλλαγμα μια εύκολη αφοσίωση. Δεν είναι άσχημα, καθόλου. Και το αδέσποτο βρήκε σπίτι κι ο άνθρωπος που το συμμάζεψε έγινε καλός και χρήσιμος. Τουλάχιστον έτσι αισθάνεται. Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε.

Ας πάρουμε τώρα έναν Κ που γνωρίζει ότι είναι και καλός και χρήσιμος. Δεν έχει καμία επιθυμία να μαζεύει κοπρόσκυλα ή κοπρόγατα από τον δρόμο, είναι πλήρως αυτάρκης. Με την έννοια ότι τα έχει τόσο καλά με τον εαυτό του που μπορεί ακόμη να έχει συναισθήματα και να αφήνεται σε αυτά, να κάνει σχέσεις ουσιαστικές με άλλους ανθρώπους, χωρίς να χρειάζεται την ψεύτικη επιβεβαίωση που ψάχνει η πρώτη μάνα του παραδείγματος ή αυτός που μαζεύει ένα αδέσποτο επειδή ο ίδιος αισθάνεται λίγος χωρίς αυτό. Φαντάσου τώρα ότι βρίσκει στον δρόμο ένα κοπρόσκυλο που πραγματικά το γουστάρει. Είναι κοπρίτης ολκής, από μητέρα χάσκυ και πατέρα κόπρο των καραβιών. Ο Κ αποφασίζει: το θέλω. Το θέλω αν και αυτή τη στιγμή θα με ξεβολέψει, θα πρέπει να κάνω κάποιες θυσίες (δέσμευση, κούραση, έξοδα κλπ). Το παίρνει σπίτι του. Ο κοπρίτης δεν γουστάρει πολύ, προτιμά τους δρόμους. Δεν πηγαίνει επειδή ψάχνει σπίτι. Πηγαίνει επειδή ο Κ του περνάει το κολάρο και του λέει: από δω και πέρα θα σε λένε Ύψιλον. Ο Ύψιλον του πατάει κάτι δαγκωνιές ξεγυρισμένες αλλά ο Κ δεν το βάζει κάτω. Ο κοπρίτης δεν είναι ούτε χαριτωμένος ούτε ευγνώμων ούτε καν αφοσιωμένος, θέλει να την κοπανήσει. Κοιτάζει τον Κ με δυσπιστία και σκέφτεται: τι να μας πεις τώρα κι εσύ…

Όμως ο Κ επιμένει. Ξέρει ότι ο Ύψιλον θα είναι πιο ευτυχισμένος μαζί του. Κι έτσι είναι υπομονετικός μαζί του, ανέχεται τις μαμουνιές του, του συγχωρεί τις αταξίες. Με τον καιρό, έτσι όπως ζούνε μαζί, τρώνε μαζί, βλέπουν τηλεόραση μαζί, κάνουν καλή παρέα, εν μέσω αφοδεύσεων στο σαλόνι, σηκωμένης εφημερίδας, δαγκωνιές από τον κόπρο, κλωτσιές από τον Κ, χάδια και χαρές, κουνιστές ουρές, όλα μαζί, αρχίζει και αναπτύσσεται ανάμεσά τους η Σχέση. Ο κοπρίτης αρχίζει να τρώει από το χέρι του Κ, να το γλείφει, αρχίζει να κοιμάται κουλουριασμένος στα πόδια του, να γρυλίζει σε όλους τους ξένους, να τον προστατεύει. Αναγνωρίζει τον Κ ως κάτι σημαντικό στη ζωή του, το πιο σημαντικό. Αναγνωρίζει το σπίτι του. Δεν θέλει να γυρίσει πάλι στους δρόμους. Η ελευθερία του είναι εδώ. Τώρα είναι πιο ευτυχισμένος.

Ε, τετέλεσται. Αυτή είναι η σχέση. Ούτε συμπόνιες, ούτε χάρες, ούτε καλωσύνες. Δύο ανόμοια είδη που συμβιώνουν, γουστάρουν ο ένας τον άλλον, σχεδόν χωρίς αιτία, τέλος αγαπούν ο ένας τον άλλον. Η αγάπη όμως προέκυψε. Καμία ανάγκη, καμία ψεύτικη ολοκλήρωση, μόνο επιθυμία και επιλογή βάσει της επιθυμίας, γιατί κανένας από τους δύο δεν είναι τόσο λίγος ώστε να έχει ανάγκη τον άλλον.

Εδώ που τα λέμε ο κοπρίτης από μόνος του θα συνέχιζε να είναι κοπρίτης στον αιώνα τον άπαντα. Και ο Κ, ε ο Κ, θα ήταν ένας Κ χωρίς σκύλο. Δεν έγινε και τίποτα.

Υπάρχει δούναι και λαβείν. Αλλά το αίτιο της σχέσης δεν είναι το δούναι και λαβείν. Είναι η αρχική επιθυμία του Κ και η διαμόρφωση της σχέσης έτσι ώστε να είναι βιώσιμη.

Το παράδειγμα επικεντρώνεται μόνο στα αίτια της σχέσης και την απουσία χρησιμοθηρικών κινήτρων. Δεν μπορεί να αποδώσει την έννοια της συνειδητής επιθυμίας και επιλογής που κάνει μία Γυναίκα σε μία ασύμμετρη σχέση. Αλλά αυτά αναφέρθηκαν λίγο πιο πάνω.

Ένας Κ γνωρίζει πολύ καλά περί αχαριστίας. Προσωπικά το δήλωσα στην αρχή της σχέσης, and I quote: "Συνομιλείτε με μία μαιτρ του είδους". Τρελαίνομαι για τζογαδόρους. Θαυμάζω και εκτιμώ τον Κ που παίρνει στο σπίτι του το δαγκωνιάρικο κοπρόσκυλο. Όπως θαυμάζω και εκτιμώ την μάνα που κάνει την μαγική σχέση γνωρίζοντας περί αχαριστίας. Σιχαίνομαι τόσο πολύ τις σχέσεις που βασίζονται στα αλισβερίσια.

Μου φάνηκε ότι θεωρούσες ότι δεν είσαι σημαντική και σου επεσήμανα ότι είσαι. Βλ. ανωτέρω το παράδειγμα με την τραμπάλα, αν απεχθάνεσαι τα μυρμήγκια. Το πιο δύσκολο πράγμα σ΄ αυτό τον ντουνιά είναι να πείσεις ένα άτομο υποτακτικής ψυχολογίας για την αξία του. Αν δεν συμφωνούν οι Κυρίαρχοι, παρακαλώ να έρθουν να μας το πούνε.

Επίσης, περί μυγιάσματος υποτακτικών ατόμων, υπάρχει άριστη επιχειρηματολογία στο νήμα του Mastershammer με το Μανιφέστο του Unabomber. Και πάλι θα παρακαλούσα τους Κυρίαρχους που δεν συμφωνούν να μας πουν την άποψή τους. Μυγιάζονται ή δεν μυγιάζονται τα υ άνευ λόγου; Έχει ή δεν έχει δίκιο ο Unabomber στην ανάλυσή του; (Κανένας ψόγος δεν υπονοείται, απλά κάνω μία λογική παρατήρηση. Όταν λες στον άλλον, ξέρεις έχεις μεγάλη αξία και ο άλλος σου λέει αι γαμίσου, δεν μπορείς παρά να κάνεις την λογική παρατήρηση.)

Νομίζω πως το θέμα έχει λυθεί όσον αφορά την επιστήμη. Οι γονιδιακές τάσεις δεν είναι παρά τάσεις. Το περιβάλλον διαμορφώνει το άτομο, σύμφωνα με το υλικό από το οποίο αποτελείται το ίδιο το άτομο. Χρήσιμο νήμα επ’ αυτού «Τhe healthy submissive - Η υγιής υποτακτική».

Δεν με ενοχλούν οι κατίνες και οι κατινιές. Να απαντήσεις όπως θέλεις. Προσωπικά θεωρώ ότι το θέμα είναι πολύ καλό και αφορά όλα τα μέλη του φόρουμ. Γι αυτό ζήτησα να γίνει νήμα ξεχωριστό, δεν μιλούμε πλέον περί Κυρίαρχου υπό στο κρεββάτι αλλά περί ισοτιμίας και ισορροπίας μέσα σε ασύμμετρη σχέση D/s.

Στο νήμα «Υγιής υποτακτική», που ξαναδιάβασα σήμερα, πρόσεξα ότι πουθενά δεν αναφέρεται τίποτα περί υπηρεσιών, οι δε σχέσεις αλληλεξάρτησης αντιμετωπίζονται ως αυτό που είναι: τρίχες κατσαρές. Είναι ένα εξαιρετικό νήμα και θα παρακαλέσω κάποιον να μας δώσει το λινκ γιατί εγώ δεν γνωρίζω πώς να το κάνω.

Ευχαριστώ MasterJp για την μεταφορά των ποστ εδώ και για το λινκ στο νήμα που ανέφερα.

 

Ποτέ δεν το είδα έτσι. Ίσως γιατί δεν νιώθω πως είναι δυνατό να κάνω σύγκριση, να πω ποιος περισσότερο, ποιος λιγότερο. Πως μπορείς να μετρήσεις την επιθυμία? Αν δεν είναι μετρήσιμο μέγεθος, πώς να τα συγκρίνεις?

Αυτό που περιγράφεις εν πάση περιπτώσει δεν είναι τίποτα πέρα από το πώς την βρήκατε προσωπικά οι δυό σας.
Εμείς την βρήκαμε διαφορετικά και κάποιοι άλλοι βρήκαν κάποιο 3-4-5 δρόμο.

Προσωπικά μ’ αρέσει να νιώθω την ασφάλεια της αγάπης του, του ενδιαφέροντος του για μένα απολαμβάνω όλα όσα κάνουμε μαζί, όσα μου δίνει και όσα παίρνει με τον τρόπο που τα παίρνει.
Κάποτε ικετεύω για την σημασία του, όπως ικετεύω για το καθετί. Για παράδειγμα δεν μπορώ σχεδόν ποτέ να πάρω αυθαίρετα τηλέφωνο, χωρίς να έχει προηγηθεί παράκληση από μέρους μου να τον πάρω. Εξαιρούνται μόνο κρίσιμες και επείγουσες περιπτώσεις μόνο.
Και ευτυχώς δεν σιχαίνεται το βούρκωμα μου και η ικεσία μου για προσοχή είναι μέρος της σχέσης μας, άσχετα αν και κι ο ίδιος θα απολαύσει ότι μου προσφέρει, ότι παίρνει κ.ο.κ.. Απολαμβάνει το γεγονός πως δεν κολλώ στο να ξεφτιλιστώ, να ικετεύσω, να συρθώ στο πάτωμα για τη σημασία του, επειδή είναι για μένα δώρο από Κείνον και όχι κάτι που θεωρώ είτε αυτονόητο, είτε αναφαίρετο δικαίωμα μου. \
Δεν υπάρχει αυτονόητο, δεν υπάρχει αναφαίρετο δικαίωμα. Αν δεν μπορεί, ή δεν γουστάρει να μου αφιερώσει χρόνο, δεν είναι υποχρεωμένος να το πράξει και ούτε να δώσει επεξηγήσεις ή να δικαιολογηθεί.
Στο χέρι μου είναι να συνεχίσω να ικετεύω, εκφράζοντας καθ’ αυτό τον τρόπο και το πόσο μεγάλη είναι η επιθυμία μου για Κείνον. Δεν επιθυμώ να είμαι ισότιμη του, δεν επιθυμώ να είμαι αυτοτελής, δεν επιθυμώ να είμαι αυτάρκης όσον αφορά Αυτόν. Επιθυμώ να είμαι η ιδιοκτησία του και όχι η ισότιμη σύντροφος του, που βάζει στη ζυγαριά όσα προσφέρει Εκείνος και όσα προσφέρει η ίδια.
Δική μου «δουλειά» είναι να ανήκω, να υπηρετώ, να υποτάσσομαι, να υπακούω, να ικανοποιώ, να φροντίζω. Δικιά του «δουλειά» να είναι ο Ιδιοκτήτης μου και να φροντίζει όπως θεωρεί ορθότερα και καλύτερα την περιουσία του.
Αυτές είναι οι ανάγκες μου και επιμένω στον όρο ανάγκες. Γιατί είναι απόλυτα διαφορετικό από τα θέλω κι επιθυμώ.

Να πούμε πως σκλάβα= κάποια μη υποτακτική αυτόνομη κι αυτοτελής γυναίκα που δεν χρειάζεται τον Αφέντη της?  

Πιστεύω πως η κάθε σκλάβα είναι υποτακτική αλλά κάθε υποτακτική δεν είναι σκλάβα.

Δεν διαφωνώ στο θέμα ισορροπίας. Και οι δύο χρειάζονται ο καθένας με τον τρόπο του τον άλλο για να ονομάζεται η αλληλεπίδραση τους σχέση, και οι ίδιο ολοκληρώνονται και οι δύο είναι μαζί καλύτερα από ότι ο καθένας από μόνος του, αλλιώς δεν θα είχε νόημα η συνύπαρξη τους.

Κάθε ανάγκη κατά Maslow είναι ένα κενό που ωθεί το άτομο να το γεμίσει, να εξαλείψει αυτή την ανάγκη, να Αυτοπραγματωθεί. Ο πεινασμένος π.χ. Αυτοπραγματώνει τον εαυτό του τρώγοντας. Όποιος ποθεί να πάρει και να προσφέρει αγάπη Αυτοπραγματώνεται αναζητώντας τα κατάλληλα πρόσωπα στα οποία διοχετεύει την ορμή του για αγάπη κλπ.

Η επιθυμία από την άλλη δεν είναι τίποτα πέρα από την δυνατότητα επιλογής τρόπου κάλυψης κάποιας ανάγκης. Η επιθυμία είναι μεταβλητή. Μεταβάλλεται δηλαδή για να μπορεί να καλύψει τις ανάγκες μας καλύτερα.

Ένα παράδειγμα, η ανάγκη για απόλαυση μουσικής προϋπάρχει. Αυτό μου γεννά την επιθυμία να πάρω ένα καλό σύστημα για να απολαμβάνω την μουσική μου. Όσο εξελίσσεται η τεχνολογία, ενώ η ανάγκη μου για απόλαυση μουσικής παραμένει αναλλοίωτη, η επιθυμία μου αλλάζει, επιθυμώ τώρα ένα καλύτερο σύστημα για να καλύψω και να εκπληρώσω καλύτερα την ανάγκη. Η χτεσινή μου επιθυμία για ένα καλό μαγνητόφωνο, μεταβάλλεται σήμερα σε επιθυμία να πάρω ένα cd player και πιθανόν να πετάξω και το μαγνητόφωνο.

Για μένα το να ανήκω είναι μία από τις ανάγκες μου. Δεν θα συζητήσω αν είναι ή όχι έμφυτη ή επίκτητη η ανάγκη, εκείνο που ξέρω είναι πως δεν είναι απλά μια επιθυμία. Οι επιθυμίες μου μεταβάλλονται, εξελίσσονται, διαφοροποιούνται με τρόπους που να εξυπηρετούν και να αυτοπραγματώνουν την ανάγκη μου καλύτερα.

Να γιατί κατατάσσω την υποταγή στις ανάγκες μου και όχι στις επιθυμίες μου.
Γιατί αν την κατέτασσα στις επιθυμίες μου, θα σήμαινε πως η υποταγή μου είναι κάτι το οποίο θα μπορούσε να μεταβληθεί, να διαφοροποιηθεί, μέχρι και να αλλάξει εντελώς μορφή, μέχρι και να εξαφανιστεί – όπως εξαφανίστηκε το μαγνητόφωνο.
Θα μπορούσε δηλαδή στη θέση της υποταγής να εμφανιστεί οτιδήποτε άλλο.
Αυτό δεν θα με έκανε σκλάβα – με τον δικό μου ορισμό σκλάβας τον οποίο πολλάκις ανέλυσα, αυτό θα με έκανε μια γυναίκα που σαν όλα τα ανθρώπινα όντα έχει ανάγκη για συντροφικότητα /αγάπη /σχέση και υποκρίνεται συνειδητά ή ασυνείδητα την υποταγή ως μέσο εκπλήρωσης της ανάγκης για συντροφικότητα αγάπη σχέση.

Παραδείγματα πολλά γύρω μας, ατόμων που ενώ θα μπορούσαν να μην κάνουν bdsm επειδή θα μπορούσαν να καλύψουν τις όποιες ανάγκες τους οδήγησαν εδώ με κάτι άλλο, έχουν απλά την επιθυμία να το κάνουν μέσα από το bdsm επειδή στη δεδομένη αυτό μοιάζει στην επιθυμία τους να είναι ότι καλύτερο. Αύριο μπορεί να είναι κάτι διαφορετικό.
Τα άτομα που δεν μπορούν να μην κάνουν bdsm είναι εκείνα τα άτομα στα οποία υπάρχει πέρα από την ανάγκη για συντροφικότητα, αγάπη και ότι άλλο, ανάγκη για πόνο, ανάγκη για υποταγή ή Κυριαρχία – θα μπορούσε αυτό να υπάγεται στην ανάγκη σεξουαλικότας απλά όχι με γενικότερο αλλά με ειδικότερο τρόπο. Και ο μοναδικός τρόπος με τον οποίο μπορεί να εκπληρωθεί αυτή η ανάγκη είναι μέσα από το bdsm και γι αυτό δεν μπορούμε να μιλάμε για επιθυμία απλά.

Δεν αναγνωρίζω προσωπικά το κεφάλαιο αυτό με την έννοια πως για μένα υποταγή προϋποθέτει κάποιου είδους εξάρτησης, αλλά σέβομαι τις επιλογές σου και σου εύχομαι κάθε επιτυχία σ’ αυτό. 

Για μένα όμως είναι διαφορετικό το να είμαι ικανή όταν είμαι μόνη για αξιοπρεπή ζωή, διαφορετικό το να έχω την ικανότητα να μπορώ να έχω μια καλή ποιότητα ζωής και να μπορώ να έχω μια συνεχή ανάπτυξη και καλυτέρευση σαν άτομο ακόμη και μόνη μου και άλλο η αυτοτέλεια και αυτονομία σε μια σχέση την οποία υποτίθεται επέλεξα επιθυμώντας όχι απλά να μην είμαι πλέον μόνη αλλά επειδή θεωρώ πως μόνο μέσα από τέτοιου είδους μπορώ να αξιοποιήσω τις ιδιαιτερότητες της φύσης μου, μόνο μέσα σε τέτοιου είδους σχέση μπορώ να νιώσω εκείνη την ασφάλεια που χρειάζομαι όπως αναφέρει και στην υγιή υποτακτική να «αφεθεί να είναι ο εαυτός της».
Το να είμαι αυτάρκης και αυτοτελής και να μην τον χρειάζομαι σημαίνει μόνο ένα για μένα. Με το που κάτι δεν μου κάθεται τον στέλνω στο διάολο και πάω παρακάτω. Αυτό θεωρώ πως είναι κάτι που συμβαίνει με τις υποτακτικές σε σχέσεις περιορισμένου ελέγχου και ευθύνης και μαγκιά τους. Αυτό θέλουν, αυτό επιδιώκουν και αυτό αποκτούν.

Ουδέποτε είπα πως είναι η αιτία σύναψης των όποιων σχέσεων. Όχι πάντα τουλάχιστο. Εκείνο που είπα είναι πως υπάρχει με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο. Όπως δεν είπα πως κάποιος παίρνει το γατί για να νιώσει καλός, αλλά πως εκπληρώνεται η ανάγκη του για συμπόνια, προσφορά κι εγώ δεν ξέρω τι άλλο.
Ανάλογα θεωρώ πως συμβαίνει και για την μάνα με τα παιδιά, όπου πέρα από το έμφυτο ένστικτο της, προσφέροντας σ αυτά – ακόμη και τα αχάριστα- εκπληρώνει η ίδια κάποιες δικές της ανάγκες βλέποντας τα γονίδια της εκεί έξω να μεγαλώνουν. Αυτοπραγμάτωση έμφυτων αναγκών.
Όσο για το αν το να έχει η σκλάβα ανάγκη τον Αφέντη της την κάνει «λίγη» θα διαφωνήσω. Λίγη θα ήταν αν δεν είχε την αυτογνωσία να αντιληφθεί πως είναι πιο ευτυχισμένη μέσα σε μια σχέση όπου εκείνος έχει τον έλεγχο κι εκείνη παραδίδει τον έλεγχο. Όταν παραδίδεις τον έλεγχο, αρχίζεις και εξαρτάσαι από κείνον που τον έχει.

Αυτή είναι προσωπικά και η δικιά μου άποψη.
Γι αυτό και στα δικά μου μάτια εκείνος που μου λέει πως με θέλει αυτόνομη, να μην τον χρειάζομαι κ.τ.λ. είναι σαν να μου λέει δεν επιθυμώ να αναλάβω την ευθύνη σου – που σίγουρα δεν είναι κακό, αλλά όχι και να λέμε πως είναι λίγες όσες επιλέγουν σχέση με κάποιο που επιθυμεί να αναλάβει την ευθύνη τους την οποία οι ίδιες επιθυμούν να παραδώσουν, επειδή επιλέξαμε ένα διαφορετικό μονοπάτι!

Οι διαφωνίες για το επίκτητο και έμφυτο γίνονται ανάμεσα σε βιολόγους γενετιστές, γίνονται ανάμεσα σε σχολές ψυχολογίας και μέχρι στιγμής οι μισοί αποδεικνύουν το ένα και οι άλλοι μισοί το άλλο. Σήμερα έχουν καταλήξει να συμφωνούν προς το παρών σε αυτό που διαβάζουμε στην υγιή υποτακτική. Πως όλα είναι ένας συνδυασμός βιολογίας και περιβάλλοντος.
Αλλά κανείς δεν έχει αποδείξει πως ισχύει είτε το ένα είτε το άλλο. Άσχετα με το αν το περιβάλλον έχει ισχυρότερη επίδραση από τα γονίδια, όπως ακριβώς λέει και στο υγιής υποτακτική, οι τάσεις , μπορούν να κάνουν όλη τη διαφορά στο πως αντιδρά μια υποτακτική σε συγκεκριμένες καταστάσεις και με ποιους τρόπους την επηρεάζουν διαφορετικά ακριβώς επειδή υπάρχουν. Κάποιος με προδιάθεση κυριαρχική πιθανόν να αντιδρούσε διαφορετικά και ως εκ τούτου να είχε αποκομίσει διαφορετικές εμπειρίες.

Εδώ διαβάζουμε για μια υποτακτική η οποία έχει ανάγκη για σχέση με Κυριαρχικό σύντροφο που τις καταλαβαίνει και χρησιμοποιεί τη δύναμη του για να τις πλάσει κ.ο.κ.
Κάποιος οδηγεί, κάποιος ακολουθεί.
Κάποιος ελέγχει.
Κάποια παραδίδεται γιατί ακριβώς μέσα από την παράδοση είναι ο εαυτός της.


Δεν μπορώ να κατανοήσω πως είναι δυνατό να μιλάμε για ιδιοκτησία και υποταγή όταν δεν χρειαζόμαστε Τον Αφέντη μας. Και δεν μπορώ να κατανοήσω τι είδους ευθύνη έχει όταν μας θέλει τόσο αυτόνομες και αυτοτελής ώστε να μην τον χρειαζόμαστε καθόλου.
Μπορώ να αντιληφθώ την επιθυμία του να είμαστε αυτόνομες εκτός σχέσεις, να είμαστε σε θέση να επηρεαζόμαστε λιγότερο από διάφορα που λόγω φύσεως μας επηρεάζουν, να διαφοροποιήσουμε συμπεριφορές ώστε να είμαστε πιο αποτελεσματικές (αν δεν ήμασταν από μόνες μας όλα αυτά ή απλά να βελτιώσει αυτά), να μπορούμε να επιβιώσουμε χωρίς αυτόν, αλλά να μας είναι εντελώς άχρηστος? Δεν το καταλαβαίνω.
Προσωπικά προτιμώ κάτι άλλο. Και δεν αφορά την αυτονομία μου ή την αυτοτέλεια μου εκτός σχέσης, δεν αφορά καν τα δικαιώματα που πιθανόν να μου παρέχει μέσα στη σχέση. Αφορά αυτό που μέσα στο μυαλό μου κουμπώνει σαν υπέρτατο αγαθό για μια απόλυτη σκλάβα, αν γινόταν ακόμη και να αναπνέει μόνο όταν της το επιτρέπει, να μπορεί να παύει να υφίσταται σαν οτιδήποτε να είναι αέρας, να είναι τίποτα έστω και για όσο εκείνος διατάζει.
Σίγουρα κάτι τέτοιο τον φορτώνει με ένα, για πολλούς άλλους ασήκωτο, φορτίο ευθύνης. Κατανοητό. Αλλά αυτό δεν σημαίνει πως επειδή κάποιος δεν γουστάρει να αναλάβει ανάλογη ευθύνη αλλάζουμε τους ορισμούς και θεωρούμε πως οφείλουν να γίνονται αυτόνομες και ισότιμες όλες και όλα τα είδη σκλάβας, αλλιώς είναι «λίγες» σαν άτομα.
Δεν κολλώ στους ορισμούς, και μπορώ να αλλάξω την ταμπελίτσα μου, αλλά αν ο δικός σου ορισμός είναι σκλάβα, τότε δεν είμαι και δεν επιθυμώ να είμαι σκλάβα, όπως και δεν θα μπορούσα να είμαι με ανάλογο Αφέντη που γουστάρει ισοτιμίες και αυτονομίες για την ιδιοκτησία του και με σιχαίνεται όταν βουρκώνω αποζητώντας τον.

Γούστα είναι αυτά και διαφορετικές επιθυμίες στη δικιά σου ίσως περίπτωση αφού απορρίπτεις την έννοια ανάγκη και ανάγκες στη δικιά μου περίπτωση.

Κάθε σκλάβα έχει τον Αφέντη που της αξίζει και αντίστροφα. Αν δεν ταιριάζαμε δεν θα συμπεθεριάζαμε, περί ορέξεως κολοκυθόπιτα κ.ο.κ.
Κάποιες τον προτιμούν Ισοτιμιτικό, κάποιες Αυταρχικό και κάποιες Δημοκρατικό [URL="https://www.greekbdsmcommunity.com/forums/showthread.php?t=5018](Dominant Types and their sub Counterparts)[/url].

Αλλά οι διαφορές στις επιλογές μας και στις σχέσεις μας και στις αντιλήψεις μας δεν κάνει την μία «περισσότερη» ή «λιγότερη», μας κάνει απλά διαφορετικές.

 

Δεν μπορείς, πράγματι. Αναφέρομαι όμως στην αφύσικη λατρεία ενός σκλάβου-από-ανάγκη προς τον Κυρίαρχο-Θεό του. Είναι κάτι που κάνει μπαμ. Το θεωρώ κουραστικό και αντιαισθητικό. Δεν θα φορτωνόμουν ποτέ σε κανέναν άνθρωπο με αυτόν τον τρόπο, λατρεύω την ελευθερία (και την δική μου και την δική του).

Όλοι μας συζητούμε με βάση τις δικές μας γνώσεις, προτιμήσεις, εμπειρίες και οπτική γωνία. Με ενδιαφέρει πολύ να γνωρίζω πώς βλέπουν τα πράγματα οι άλλοι. Άλλες φορές συμφωνώ και άλλες διαφωνώ. Πάντα η συζήτηση με βοηθάει να σκέφτομαι καλύτερα, να αναθεωρώ κάποια πράγματα, να εμμένω σε άλλα. Μου αρέσει ιδιαίτερα να συζητώ μαζί σου. Λες "ζουμερά" πράγματα. 

Ναι, είναι διαφορετικό.

Θα έλεγα δύο μόνο πράγματα επί του ζητήματος, πριν απορρίψω τον ορισμό σου, όπως και οποιονδήποτε ορισμό επί της δικής μου (και δικής Του – αν μου επιτραπεί) θέασης του θέματος: α) Das Erhabene, και β) Das Mystische. Έψαχνα καιρό να βρω τα λόγια που θα το περιέγραφαν (του το είχα υποσχεθεί) και τα βρήκα.

Ναι, αυτό όμως δεν απαντάει στο πώς συμπεριφέρονται οι υποτακτικές. Η άποψή μου είναι ότι δεν υπάρχει συγκεκριμένος τρόπος συμπεριφοράς σύμφωνα με μία ταμπέλα. Αν υπήρχε θα επρόκειτο περί θεατρικότητας. Κάτι σαν τις αδελφές της Σταχτοπούτας που έκοψαν τα δάχτυλα των ποδιών τους για να ταιριάξει το γοβάκι. 

Αν ισχύει αυτό, τι θα σε εμπόδιζε να καλύψεις την ανάγκη σου με κάποιον άλλο Κ στο μέλλον; Θα μπορούσες να πετάξεις τον παλιό και να πάρεις έναν καινούργιο.   Τα πάντα θα μπορούσες να κάνεις έτσι ώστε να καλυφθεί η ανάγκη σου. Καταλαβαίνεις τώρα γιατί δεν το βλέπω (οδηγήθηκα να μην το βλέπω) ως ανάγκη. Και γιατί οδηγήθηκα εδώ που οδηγήθηκα. Σκέψου κι αυτό: τι λόγο θα είχε ένας Κ για να οδηγήσει μία σκλάβα σε αυτό το σημείο;

Ή απλά, προσεγγίζουν το BDSM για τους δύο γερμανικούς όρους που παρέθεσα ανωτέρω. Πράγμα που δεν αναιρεί την ύπαρξη dilettantes του BDSM, που έχουν ασφαλώς τους legitimate λόγους τους για την προσέγγισή τους στον χώρο.

Ευχαριστώ για τις ευχές σου, γνωρίζω ότι είσαι ειλικρινής, αλλά θα ήθελα να διευκρινίσω δύο πράγματα: α) μόνο αυτός που ήδη έχει ελευθερωθεί από την ανάγκη μπορεί να επιλέγει, και β) «μόνο το πιο δύσκολο είναι εγχείρημα για τον ελεύθερο άνθρωπο» (Nietzsche, διάλεξη στη Βασιλεία, 1870).

Γιατί δεν μπορείς να φανταστείς μία σκλάβα που δεν έχει ανάγκη τον Κυρίαρχο και που τραβάει τα πάνδεινα και πάλι παραμένει στην σχέση; Δεν είναι δικαίωμά της η υποταγή;

Φυσικά. Σύνδρομο της Στοκχόλμης.

Και η δική μου. Επεσήμανα με bold το σημείο που αφορά την συζήτησή μας. Ο MasterJp ξέρει καλά τι λέει. Κι εγώ ξέρω καλά πόσο δύσκολη είναι η εύρεση τέτοιων ισορροπιών σε μία σχέση υποταγής.

Η άποψή μου είναι ότι δεν έχει σημασία είτε σου πει πώς σε θέλει είτε όχι. Σημασία έχει να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις αυτονομίας της σκλάβας. Και αν όχι, θα αντιμετωπίσει τις συνέπειες.

Ο MasterJp έθεσε το θέμα στη σωστή του βάση. Η κριτική του αφορά τον Κυρίαρχο.

Τον χρειάζομαι όσο ακριβώς χρειάζομαι και ένα ηλιοβασίλεμα. Δηλαδή άπειρα.

Έχω την αίσθηση ότι οι "ανάγκες" μου έχουν διαφοροποιηθεί τόσο πολύ που δεν είναι αναγνωρίσιμες ή κατανοητές από τους άλλους. Δεν λυπούμαι γι αυτό.

Και ο Μαγιακόβσκι αναρωτιόταν το ίδιο: «Περνώ, σέρνοντας πίσω μου την τεράστια αγάπη μου. Ποια πυρετώδη, φρενήρη νύχτα, ποιοι Γολιάθ με γέννησαν, τόσο μεγάλο, κι ανώφελο τόσο;»
http://www.marxists.org/subject/art/literature/mayakovsky/1916/own-beloved-self.htm

Μα ζωή χωρίς ηλιοβασιλέματα δεν είναι ζωή. Δεν είναι απαραίτητο να κάνει τίποτε άλλο, πέρα από το να σβήσει το φως. Αν είναι σαδιστικό καθίκι, μπορεί να το αναβοσβήνει. 

Όπως εξήγησα και παραπάνω πώς το βλέπω, και αν διαβάσεις προσεχτικά και το κείμενο του MasterJp, η ένσταση αφορά την αντιμετώπιση της εξάρτησης από τον Κυρίαρχο. Δεν έγινε καμία αναφορά σε «λίγες» σκλάβες. Ούτε φυσικά είναι δυνατόν όλες οι σχέσεις Κυριαρχίας – υποταγής να είναι ίδιες. Σκεφτόμαστε και αναλύουμε διαφορετικές περιπτώσεις, ψάχνοντας να βρούμε το ιδεατό και επιθυμητό για μας, προσωπικά. Καθώς και να κατανοήσουμε τις τυχόν επιπλοκές και επιπτώσεις των διαφορετικών προσεγγίσεων. Ήδη μου έγιναν κατανοητά αρκετά πράγματα μέσα από την συζήτηση αυτή, που θεωρώ πολύ ενδιαφέρουσα. Το θέμα της ανάγκης καθώς και της εξάρτησης είναι πολύ βασικά πιστεύω για τις σχέσεις D/s και M/s. Και θα ήθελα με την ευκαιρία να σε ευχαριστήσω για τον χρόνο που διέθεσες για να εξηγήσεις την άποψή σου.

ΥΓ. Fanshaw, τι σε πιάνει παιδί μου; 

 

Θα επανέλθω φυσικά, απολαμβάνω απίστευτα τον διάλογο μας, μια χάρη όμως,έπειδή μιλώ μόνο 3 γλώσσες, σε παρακαλώ αν μπορείς μια μετάφραση των γερμανικών λεξούλων ή εκφράσεων (δεν ξέρω καν τι είναι) όπως και αν δεν κάνω λάθος των 2 γαλλικών που ακολουθούν (αν και η τελευταία έχει ανάλογο στα αγγλικά νομίζω- δεν μπορώ να είμαι βέβαιη πως ερμηνεύονται το ίδιο).

Φανσώ ειλικρινά έχω την ίδια απορία με την Ντόρα.  

 

Κοίτα να δείς τί μαθαινει κανείς μεγαλώνοντας.
Μέχρι τώρα νόμιζα οτι ο αυτάρκης ερωτικά ονομαζόταν αυνανιστής, κοινώς μαλάκας...

Από τούδε και στο εξής, ίσως θα πρέπει να ανασκευάσω και να το λέω Τόπη...

Επιπλέον δε, πιάσε Τόπη το τόπι και άντε σ' άλλη παραλία με την Πόπη.

Υ.Γ.: ΤΣΕΟΣΕΦΒΙΚΑ-Μ-BDSMK... Ταμείον Συνταξιούχων Εργοδηγών Ο.Σ.Ε. Φυματικών Βοηθηματούχων του Ι.Κ.Α. - Μελών της εν Ελλάδι BDSM Κοινότητος

 

[Υ.Γ.: ΤΣΕΟΣΕΦΒΙΚΑ-Μ-BDSMK... Ταμείον Συνταξιούχων Εργοδηγών Ο.Σ.Ε. Φυματικών Βοηθηματούχων του Ι.Κ.Α. - Μελών της εν Ελλάδι BDSM Κοινότητος]


όποιος καταφέρει να το προφέρει μονορούφι γίνεται πρόεδρος του σωματείου και διαχειριστης του ταμείου.

 

Απάντηση: Ισοτιμία σε ασύμμετρες BDSM σχέσεις

Ισοτιμία: Η Χίμαιρα των υποτελών.

 

Re: Απάντηση: Ισοτιμία σε ασύμμετρες BDSM σχέσεις

Πάντως τραμπάλα δεν μπορείς να κάνεις μόνος σου. Όσο κι αν χτυπάς τον κώλο σου κάτω.

Δηλαδή όταν κάποιος με κοιτάζει με βουρκωμένα ματάκια σκύλου και με παρακαλάει να τον πατήσω κάτω ή να τον αφήσω να χωθεί στο μουνί μου να θεωρήσω ότι αυτός ο άνθρωπος θέλει η μπορεί να κάνει σχέση; Λυπάμαι αλλά δυσκολεύομαι εξαιρετικά να γκαυλώσω με λιγούρηδες.

Εσύ δεν κάνεις τραμπάλα;

Das Erhabene: the sublime. Περισσότερες πληροφορίες στο νήμα "D-materialized passion". Αναφέρομαι φυσικά στην αίσθηση του υψηλού, μίας απίστευτης ομορφιάς που δεν τολμούσα να φανταστώ ότι υπήρχε, και που είχα την τύχη να γνωρίσω μέσα σε αυτή την σχέση όπου βρέθηκα ξαφνικά, σε αυτά τα όψιμα χρόνια της ζωής μου.

Das Mystiche: the mystical. Από το Tractatus του Wittgenstein. Μπορείς να διαβάσεις ένα ενδιαφέρον άρθρο επί του θέματος (με αναφορές και στον Russel) εδώ: http://www.arsdisputandi.org/index....utandi.org/publish/articles/000068/index.html

Είναι ξεκάθαρο πλέον τοις πάσι ότι αντιμετωπίζω το όλο θέμα του BDSM εντελώς ψωλομετρικά. Η μυστικιστική εμπειρία μιας ψωλομέτρας θα είναι ο τίτλος του δεύτερου βιβλίου μου. Πάντως, διατείνομαι ότι είναι αδύνατον να ονομάσει κανείς τα πάντα, και μερικές φορές είναι προτιμότερο να σταματάει να προσπαθεί και να απολαμβάνει απλά αυτό που δεν έχει όνομα.

dillettantes: http://en.wiktionary.org/wiki/dilettante Θα μπορούσαμε να πούμε ότι πρόκειται για ερασιτέχνες. Μπορεί να είναι κάποιος που τσαλαβουτάει στα ρηχά ή αντιμετωπίζει ένα θέμα λίγο επιφανειακά. Χομπίστες.

Και τέλος, legitimate. http://www.merriam-webster.com/dictionary/legitimate Νόμιμος. Ο καθένας έχει το δικαίωμα να προσεγγίζει τον χώρο για τους δικούς του "νόμιμους" λόγους. Είτε ψάχνει να παντρευτεί, είτε τα βλέπει όλα ροζούλια και ρομαντικά, είτε πάσχει από παθολογική παχυσαρκία, είτε είναι ψοφοδεής, που λέει και η αγαπητή Syrah. 

Ελπίζω να απαντήθηκαν οι απορίες σου. Θα φροντίσω να μην χρησιμοποιώ τόσο πολλές ξένες λέξεις, είναι πράγματι κουραστικό να άναγκάζεται κάποιος να ψάχνει συνέχεια στο wiktionary. Δεν μπορώ όμως να αποφύγω τους δύο Γερμανικούς όρους που παρέθεσα, γιατί κουβαλούν επάνω τους τόσα πολλά. Ελπίζω να έγιναν κατανοητοί τουλάχιστον, ώστε να μπορέσουμε να συνεννοηθούμε βρε παιδί μου. 

 

/me δίνει ένα φιλάκι στην ντόρα
Σ ευχαριστώ γλυκειά μου. Πολύ μ άρεσε το Das Erhabene: the sublime!
Το άρθρο θα το διαβάσω απόψε, σ ευχαριστώ πάρα πολύ για όλα.
Θα επανέλθω  

 

Οι πιο κάτω είναι κάποιες σκέψεις που γεννήθηκαν από 2 άλλα νήματα και μια συζήτηση που είχα με μια φίλη.

Δεν έχω τίποτα εναντίον σε όλα τα βιβλία αυτογνωσίας, εργαστήρια και διαλέξεις που πραγματεύονται την αγάπη προς τον εαυτό μας, την ανεξαρτησία από κάθε άλλο άτομο, την ολοκλήρωση μέσα από την αυθύπαρξη, να έχει την ικανότητα να κάνει όμορφες σχέσεις κ.τ.λ. κ.ο.κ.
Αρνιέμαι να αποδεχτώ όμως πως αν αναγνωρίζω την αξία μου και αγαπώ τον εαυτό μου και έχω όμορφες σχέσεις σημαίνει αυτόματα πως δεν θα δίνω δεκάρα αν θα με εγκαταλείψει ο Κ. μου.
Είμαι εξαρτημένη από τον Κύριο μου. Και πιστεύω πως αρκετές άλλες σκλάβες - ιδιοκτησίες νιώθουν το ίδιο. Είμαι βαθιά πεπεισμένη πως η εκπαίδευση μιας σκλάβας-ιδιοκτησίας προϋποθέτει εξάρτηση. Δεν μπορείς να αφοσιωθείς απόλυτα, θέτωντας τον εαυτό σου σε 2η μοίρα αν δεν το κάνεις αυτό. Άχετα με το πόσο άξια/αξιόλογη είσαι, άσχετα αν έχεις όμορφες σχέσεις με τους γύρω σου. Δεν μπορείς να βάζεις τον εαυτό σου πάνω από Τον Ιδιοκτήτη σου και τις ανάγκες του.

Θα είμαι απόλυτα ειλικρινής και θα πω κάποια πράγματα όπως ακριβώς τα νιώθω.
Στα 41 μου χρόνια, έχω κάνει σεξ με πολύ μεγάλο αριθμό αντρών. Είχα σχέσεις με αρκετούς από αυτούς και κάποιοι ήταν απίστευτα αξιόλογοι.
Δεν έχω όμως ούτε κατά προσέγγιση γνωρίσει Κάποιο σαν τον Αφέντη μου. Κανείς μα κανείς δεν πλησιάζε και δεν πλησιάζει για μένα το πόσο Καταπληκτικός, Μοναδικός είναι. Δεν υπάρχει απλά άλλος για μένα στο σύμπαν. Λατρεύω το χώμα που πατάει, είναι ο Ηλιος μου, είναι ο Θεός μου. Αγαπώ κάθε του ελάττωμα, κάθε του κουσούρι και προτιμώ να είμαι εντελώς μόνη από το να μην είμαι μαζί Του.
Έξι χρόνια τώρα, έχω περάσει από παράδεισο και κόλαση, έχω θυμώσει μαζί του, έχω πληγωθεί, έχω ζητήσει release, έχω αντιδράσει, ακυρώσει, προσβάλει, έχω μείνει μόνη χωρίς καμιά σημασία, έχω μείνει μακρυά του πολύ καιρό...κι έχω ζήσει δίπλα του, έχω αγαπηθεί με τρόπους που δεν θεωρούσα δυνατούς, έχω απίστευτη συναισθηματική στήριξη, έχω Κάποιο που δεν τρομάζει να με πάρει όλη και όχι απλά με παίρνει όλη, αλλά ζητά κι άλλα, Κάποιο που θέλω να ζήσω μαζί, να φροντίζω, να υπηρετώ, να κατανοώ, να αποδέχομαι. Κάποιον που να με χορταίνει, που να μου δίνει τόσα όσα δυσκολεύομαι να καταπιώ, που με σπρώχνει να γίνομαι καλύτερη μέρα με τη μέρα. Πως να μην εξαρτηθώ από Ένα τέτοιο Αντρα? Που θα βρω Άλλο σαν κι Αυτόν? Πως θα μπορούσα να ανήκω αν δεν μπορούσα να παραιτηθώ από την ανάγκη να διαλαλώ την αξία μου και από τις δικές μου ανάγκες για χάρη κάτι τόσο πιο μεγάλου όπως αυτό που μπορώ να έχω μαζί Του?

Τι αξία μπορεί να έχει οτιδήποτε αν δεν το μοιράζομαι μαζί Του? Όμορφες σχέσεις, συναίσθηση της αξίας μου... Άχρηστα για μένα χωρίς Τον Κύριο μου.

Είμαι εθισμένη στον Κύριο μου, είμαι ιδιοκτησία Του, είμαι αξιόλογη διπλά επειδή είμαι Ιδιοκτησία Ενός τέτοιου Αφέντη, έχω διπλά πιο όμορφες σχέσεις επειδή τις μοιράζομαι μαζί Του και είμαι περήφανη που έχω την ικανότητα να δίνομαι τόσο απόλυτα και με τόση ένταση, που μπορώ να παραδίδομαι ψυχικά και σωματικά σε Κάποιο και τίποτα άλλο να μην έχει αξία, σημασία τόσο μεγάλη όσο το να είμαι ιδιοκτησία Του.

Δεν δέχομαι πως είμαι η σκλάβα που είμαι επειδή δεν αγαπώ τον εαυτό μου ή επειδή δεν με θεωρώ αξιόλογη ή επειδή δεν είμαι αρκετά αυτόνομη ή ικανή να είμαι ανεξάρτητη και να έχω διάφορες όμορφες ή άσκημες σχέσεις. Δεν είναι αδυναμία η απόλυτη παράδοση ψυχής και σώματος. Δεν το κάνω επειδή θεωρώ τον εαυτό μου άχρηστο ή ανίκανο να είμαι σε μια ισότιμη σχέση.
Το κάνω επειδή μπορώ...επειδή έχω τα ψυχικά και σωματικά αποθέματα να το κάνω. Επειδή αυτό θέλω και επιλέγω να κάνω. Επειδή είμαι ψυχαναγκαστική και δεν μπορώ τα ημίμετρα. Επειδή προτιμώ να μην "είμαι" από το να μην είμαι Ιδιοκτησία Του. Επειδή δεν με καλύπτουν οι απλά όμορφες σχέσεις, αλλά οι απόλυτες, δύσκολες έως αδύνατες σχέσεις που έχουν 1% πιθανότητες να ακουμπήσουν αυτό που επιθυμώ. Το απόλυτο ΕΝΑ. Και δεν πρόκειται να συμβιβαστώ για τίποτα διαφορετικό, λιγότερο ή περισσότερο.

 

Αυτό και μόνο αρκεί