Ιστορίες με τη D.

Αρκαδε 1

 

Αφιερωμένο στον SensualTorturer με πολλή αγάπη... 

[nomedia=""]YouTube - Broadcast Yourself.[/nomedia]

 

Εξαιρετικό το δώρο σας, σας ευχαριστώ πολύ, καιρό είχαν να μου κάνουν τέτοιο δώρο, σκέφτομαι να το βάλω motto στο γραφείο, αχ καλέ τι ωραία που τραγουδούσαν τα παιδάκια!

Ευελπιστώ να ανταποδώσω σύντομα!
Σας ασπάζομαι κατάμουτρα ...

Υμέτερος

Καλή μου,
Ο Νταλί βρήκε και την θέση και την θέληση να ζήσει και να πεθάνει όπως ήθελε .. κοντά σε μια Γκαλά που κυριολεκτικά λάτρεψε και απετέλεσε την ηγέρια και την μούσα του. Εν πάση περιπτώσει - δεν είναι ούτε ο τόπος ούτε ο χρόνος να αναλύσουμε τον λανθάνοντα (  μαζοχισμό του και την θέση της Γκαλά ως το κέντρο της δημιουργίας του.
Προσωπικά είμαι πολύ φειδωλός στο να δέχομαι άκριτα τις περιγραφές των έργων του Νταλί - αλλά και των άλλων σουρρεαλιστών - από τον οποιοδήποτε λεξιλάγνο κριτικό τέχνης. Ο σουρρεαλισμός ως κίνημα απευθύνεται στο υποσυνείδητο και δύσκολα - αν και όποτε μπορέσει - βγαίνει στην επιφάνεια, και πάντως όχι σε κριτικές τέχνης.
Με αυτή την σκέψη τόσο η "νιτσεϊκή γυναίκα και τα γραφόμενα του κλόουν" όσο και το "Προχωρώντας σε μια ιλαρή ψευτοσυγχώνευση των θεωριών της πυρηνικής φυσικής, του μυστικισμού και της εικαστικής δημιουργίας, ο Νταλί έφτασε να διατείνεται, τόσο μέσω της ζωγραφικής του όσο και ρητά, ότι η Ανάληψη της Θεοτόκου δεν γίνεται με τη δύναμη της προσευχής αλλά με τη δύναμη των δικών της αντιπρωτονίων. " είναι πνευματικοί αυνανισμοί τεχνοκριτικών - που δεν μπορούν να περάσουν σε βίωση του ονειρικού. Και ο Νταλί είναι ονειρικός.

Αυτά .... αν επιθυμείτε επέκταση της συζήτησης ... σε πιο τεχνικά και εικαστικά θέματα ... στην διάθεση σας.

Υμέτερος

 

Ελπίζω να μην θίχτηκες βέβαια. Έκρινα ότι έχεις εξαιρετική αίσθηση του χιούμορ, γι αυτό και τόλμησα να το ποστάρω. Το απόγευμα θα σου αφιερώσω το τραγούδι που πραγματικά σου αξίζει (από τα λίγα που έχω καταλάβει για σένα).

Κι εγώ σε ασπάζομαι (θα ήθελα να πω κατάκωλα αλλά άστο καλύτερα, μην ξεφανερώνω και τα βίτσια μου στον κάθε άγνωστο). 

 

Με κρατάτε σε απόσταση και δεν ξέρω αν είναι καλό ή κακό ... από την άλλη ... αυτό το σκύψε ευλογημένε .. σε συνδυασμό με το ΒΑΤΟπαίδι ... με βάζει σε σκέψεις .. δεν ξέρω πια τι να πιστέψω δι υμάς!

Περισσότερες απορίες σε λίγο!

Επιμένων Υμέτερος ...

 

Δεν ξέρω γιατί, μου θύμισε τις ιστορίες σου


 



​

 

Με την Κ γνωριστήκαμε σε ένα πάρτυ πριν ενάμισι χρόνο. Ήταν μία χαρούμενη και δυναμική κοπέλα, διαχυτική, έξυπνη, όμορφη, καλοστεκούμενη. Δύο χρόνια μεγαλύτερή μου. Δήλωνε υποτακτική.

Την ξαναείδα πρόσφατα σε ένα φιλικό σπίτι, όπου μαζευτήκαμε για χαβαλέ. Είχε αδυνατίσει κιόλας, όχι ότι ήταν χοντρή ποτέ, αλλά τώρα ήταν μια κούκλα. Ωραίο λαμπερό χαμόγελο, ίσια δόντια. Μου άρεσε το γέλιο της. Παίξαμε και λίγο με έναν φίλο υποτακτικό εξ Αθηνών και έναν βανίλλα παίδαρο, φτυστός ο Σούπερμαν. Εγώ πήρα την άδεια από τον Κύριο να πηδηχτώ με τον παίδαρο, με την προϋπόθεση να με γαμήσει από πίσω (έχει έμμονη ιδέα με την πρωκτοδιαστολή) και μετά να με κατουρήσει.

Πράγματι, ο παίδαρος με σοδόμισε, το δέχτηκα καλά γιατί έχω ανοίξει λίγο πια και μετά γονάτισα μπροστά του και του ζήτησα να με κατουρήσει. Στην αρχή δεν του ερχόταν αλλά επέμεινα. Ξέρετε τί θα πει ξεροκέφαλη σκλαβούλα; Έσκυψα χαμηλά μπροστά στα πόδια του, το κεφάλι μου ακουμπούσε στο πάτωμα και του αγκάλιαζα τα πόδια. Μέχρι που του ήρθε. Με κατούρησε στην πλάτη και τα ούρα κύλησαν και χώθηκαν στη σχισμή του κώλου μου.

Μετά του πήρα το πουλί στο χέρι να το καθαρίσω με τη γλωσσίτσα μου. Πάντα ευγενική. Προς έκπληξή μου του σηκώθηκε αμέσως. Μόλις είχε χύσει ο Σούπερμαν και ....τσουπ. Το έπαιξε λίγο και μέσα σε δευτερόλεπτα με είχε χύσει στη μάπα. Πήρα το σπέρμα με τα δάχτυλα από τα μάγουλά μου και το έφαγα. Όχι που θα το άφηνα.

Μετά, έξω στο σαλόνι, στηθήκαμε με την Κ στον καναπέ με τα κωλαράκια μας γυμνωμένα και μας βουρδούλισαν λίγο τον πισινό, ο παίδαρος και ο εξ Αθηνών. Ο χάχας ο σκλάβος μου μόνο κοίταζε. Μέχρι να πάρει χαμπάρι ο τενεκές θα έχει περάσει η ζωή από δίπλα του κι αυτός θα χάσκει σαν χάνος.

Μου άρεσε η κοπελιά, αισθανόμουν χαλαρά και άνετα μαζί της. Σε κάποια φάση, της έγλειψα λίγο και το μουνάκι, ήταν ξυρισμένο και παχουλό. Δεν κάναμε τίποτε άλλο, μόνο αυτά τα αθώα παιχνιδάκια.

Τα είπα στον Κύριό μου την επομένη. Είχα πενθήμερη στέρηση επικοινωνίας αλλά τον έψησα να του τα πω, είναι πολύ cool ο Κύριος, δεν τον νοιάζουν αυτές οι μαλακίες περί συνέπειας και σταθερότητας, απλά κάνει ότι θέλει. Αν διατηρήσει τον χαρακτήρα του δεν θα γίνει ποτέ ένας βαρετός και σεβάσμιος Κυρίαρχος όπως είναι μερικοί, αλλά θα συνεχίσει να κάνει ότι θέλει, πράγμα που είναι στην ουσία το ζητούμενο της Κυριαρχίας. Οι σειρήνες μου περί compatibility μου λένε ότι βρίσκεται επάξια στον αντίποδα της D, με συν τον Φαλλό και πλην την ευαισθησία - μία ευαισθησία που αιωρείται πάνω από αυτές τις γραμμές χωρίς να γίνεται αισθητή σχεδόν από κανέναν. Ταλεντάρα παιδί μου...

Αγρίεψε λίγο ο Κύριος τότε, μάλλον βαριόταν αφόρητα εκεί που ήταν, και με τιμώρησε που έκανα πράγματα χωρίς άδεια. Πρέπει να μάθω να μην ξεχνάω τη θέση μου και να ζητάω άδεια "ακόμη και για να χέσω", όπως το έθεσε ευαίσθητα και κομψά.

"Μα Κύριε, πού νά 'ξερα ότι θα έπεφτα σε πολυοργασμικό άντρα; Τόσο κωλόφαρδη πια;"

Ο Κύριος γελούσε κάτω απ' τα μουστάκια του αλλά κρατούσε ύφος. Αχ, θα μου τον χαλάσουν και πού θα βρω άλλον;

"Διάλεξε ποιος θέλεις να σε δείρει. Ο σκλάβος σου ή η φιλενάδα σου;"

"Η φιλενάδα μου Κύριε".

Ο σκλάβος αγρόν ηγόραζε. Αυτοί οι φετιχιστές δεν γίνονται ποτέ πραγματικά σκλάβοι. Δώστους ένα πόδι, ένα παπούτσι, ένα καλσόν με ραφή πίσω, κι άστους μόνους τους να αυνανίζονται στην αποθήκη. Θα είναι απόλυτα ευτυχισμένοι.

Πράγματι, η Κ δέχτηκε να με δείρει. Όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά για να με γλυτώσει από την ξευτίλα του σκλάβου. Βρεθήκαμε το ίδιο κιόλας βράδυ. Είχα μαζί μου το "κακό", το μαστίγιο για άλογα, ένεκα που η κοπελιά είναι κι αυτή ευαίσθητη, όπως όλοι μας εδώ, και ήξερα ότι δεν θα βάραγε δυνατά. Κανένας δεν μπορεί να χτυπήσει απαλά με το "κακό". Και αφήνει πάντα σημάδια.

Ο Κύριος καθοδηγούσε από το κινητό (βρε μανία κι αυτή να μην έρχονται real, βρε δεν δαγκώνω). Ξεντύθηκα, στήθηκα στα τέσσερα και η Κ μου έχωσε τρία δάχτυλα στον κώλο. Είχε μικρά και λεπτά δάχτυλα, καμιά σχέση με τα δάχτυλα του μαλάκα. Μου ήταν ιδιαίτερα ευχάριστο.

Όταν τα έβγαλε, τα έγλειψα με τη γλωσσίτσα μου, δεν είχαν λερωθεί πολύ. Η γεύση ήταν λίγο πικρή. Μετά μου έβαλε τη σφήνα στον κώλο και με μαστίγωσε. Το έκανε καλά, πιο καλά από ότι ίσως θα ήθελε. Εγώ το βούλωνα, αυτή η περηφάνεια θα με φάει. Ο κώλος μου είχε γίνει μπλε μαρέν αλλά ο Κύριος της έλεγε να συνεχίσει. "Βόγκα", μου ψιθύρισε η ευαίσθητη Κ. Αλλά εγώ δεν βογκάω αν δεν έχω λόγο να το κάνω. Όταν μου έδωσε τον λόγο, το έκανα.

"Αυτές είναι οι απαλές που θα μου έριχνες;" της είπα με ελαφρύ αλλά αξιοπρεπές παράπονο. Τσατίζομαι όταν αναγκάζομαι να βογκάω.

Τότε ο Κύριος την σταμάτησε και με έβαλε να την ευχαριστήσω. Της έγλειψα το στήθος και της δάγκωνα τις ρώγες. Μετά της έκανα γλυφομούνι. Είχε μια αμυδρή γεύση μπαταρίας. Θυμήθηκα τον Κ μου και χαμογέλασα βουτηγμένη μέσα στα μουνόχειλα. "Το μήλο κάτω απ' τη μηλιά..."

Κάναμε και 69 και μετά πλακομούνι. Δεν ήξερα πώς να το κάνω, γιατί είμαι ουσιαστικά ένα αθώο πλάσμα, παρά τα φαινόμενα, αλλά μου έδειξε αυτή. Ήταν ωραίο.

Αυνανιστήκαμε δίπλα δίπλα κι αυτή έχυσε στο πι και φι. Εγώ, επειδή δεν χύνω ούτε με κομπρεσέρ, άργησα λίγο. Όταν έχυσα όμως, έχυσα με χίλιους σπασμούς και με άκουσε όλη η γειτονιά. Δεν σταμάτησα μέχρι που στράγγιξα και την τελευταία σταγόνα. Η ψωλή του Κυρίου κόντευε να βγει από το ακουστικό. Μετά παίζαμε με τον Κύριο και γελούσαμε και τον πειράζαμε. "Αχ να σας είχαμε εδώ, τί θα σας κάναμε Κύριε..." Είμασταν λίγο σαν τις νύφες του Δράκουλα, γλυκές, χαρωπές και καυλωμένες. Η Κ τον ρώτησε αν καυλώνουν οι Κύριοι όταν δίνουν εντολές και ο Κύριος το παραδέχτηκε. Είναι πολύ προσιτός και καλωσυνάτος όταν δεν κάνει Γουρουνιές.

Αύριο πρέπει να ολοκληρώσω την τιμωρία μου. Πρέπει να πάω να τρυπήσω τις ρώγες μου και να περάσω κρίκους. Από εκεί θα κρέμεται το αρχικό του ονόματος του Κυρίου μου. Έτσι δεν θα ξεχνιέμαι.

Αναρωτιέμαι πώς θα νιώθει ο Κ μου που θα ξέρει ότι έχω επάνω μου το σημάδι του Εκπαιδευτή και όχι το δικό του.

Φαντάζομαι πως αυτό είναι το δικό του Έβερεστ.