Ιστορια...

και έζησαν αυτοί καλα και εμείς καλύτερα...

 

Συνεχίζω να προχωρώ μέσα στη βροχή του Φθινοπώρου. Γλιστράω συχνά και πέφτω μέσα στις λάσπες. Πάντα ξανασηκώνομαι. Το ροζ φουστανάκι μου έχει γίνει χάλια. Προχωρώ προς το φως, λασπωμένη, κλαμμένη, με τα γόνατα γδαρμένα και ματωμένα από το σύρσιμο στα χαλίκια. Δεν πτοούμαι. Συνεχίζω με σταθερά βήματα (χοροπηδώντας ελαφρώς).

Ακούω το ρολόι που χτυπά μεσάνυχτα. Τα ρούχα μου είναι κουρελιασμένα. Στην άκρη του δρόμου βλέπω ένα βατραχάκι. Με κοιτάζει με μάτια που λάμπουν στο φως του φεγγαριού. Σκύβω και το χαϊδεύω απαλά.

"Θέλεις να έρθεις μαζί μου;" του ψιθυρίζω. Δεν περιμένω απάντηση. Το παίρνω στα δυο μου χέρια και προχωρούμε μαζί. Μου αρέσουν τα βατραχάκια.

Φτάνω μπροστά σε μία πόρτα. Είναι χρυσή και το φως ξεχειλίζει από τις χαραμάδες. Την δοκιμάζω. Είναι κλειδωμένη. Θυμάμαι το κλειδί που κουβαλάω πάντα κρεμασμένο στο λαιμό μου. Το δοκιμάζω και...ω, ταιριάζει.

Έζησα τόσο καιρό μέσα στη στέρηση. ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ!!! Ξεκλειδώνω την πόρτα. Έφτασα στο τέλος του ταξιδιού μου. Θεέ μου, σ' ευχαριστώ, δεν το αξίζω αυτό. Ή μήπως το αξίζω;

Μπαίνω στον Παράδεισο. Και τότε...

[nomedia=""]YouTube - Broadcast Yourself.[/nomedia]

(Με συγχωρείτε, δεν μπόρεσα να αντισταθώ. Με ξέρετε τι τσογλανάκι είμαι).  

 

Απάντηση: Ιστορια...

εγώ θα σας πώ το τέλος για να μη κουράζεστε
῾... και μετά ξύπνησα. και έζησαν αυτοί καλά και εγώ καλύτερότερα"  
τα ανάμεσα, προσθέστε τα μόνοι σας.

 

Πραγματικα οταν την ξεκινησα ( την ιστορια) περιμενα να εξελιχθει σε μεγαλη παρτουζα με Μιστρεςς, σκλαβους, Αφεντες κτλ κτλ ...
Ο καθενας θα εβαζε και κατι απο το προσωπικο του γουστο ( απο την καυλα του δηλαδη - φετιχ / βιτσιο)

Τελικα εισαστε πολυ ρομαντζιαρηδες....

 

Eνα φως που δεν με τυφλωνει, που με τρομαζει ομως!
Κι αν ειναι ψευτικο και αυτην την φορα?
Αν εχω παρει λαθος δρομο? Ετσι δεν εγινε και τις αλλες φορες????
Η λασπη εχει φτασει στα γονατα μου κι εγω ακομη πασχιζω, προχωρω, αφηνω βαθεια αυλακια πισω μου, τα βηματα μου δεν ακουγονται πια, τα πνιγει η βοη της βροχης που πεφτει, το σουρσιμο μου πανω στην λασπη.
Βρεχει, φυσα, οι αστραπες φωτιζουν καθε τοσο την φυση γυρω μου, κι ομως το φως ειναι ακομη εκει, σαν να με περιμενει να το φτασω, σαν να αδιαφορει για τον ποσο αγωνα κανω μεχρι να το προσεγγισω, μοιαζει να με κοροιδευει, μοιαζει να απομακρυνεται λιγο-λιγο, σαν να θελει να με βασανισει πιο πολυ, σαν να θελει να με δει να χορευω καν-καν πανω στην λασπη και να γελασει μαζι μου.

Α! Δεν παιζω!!!!!!!!!!!Ζαβολια!
Εμ τοτε επρεπε να ειχε τιτλο :"Φθινοπωρινα γαμησια υπο το φως το αληθινο" η "Ενα μαστιγιο στην καυτη λασπη".

 

Σε ευχαριστω γλυκυτατη Lilith!

 

Άστα να πάνε. Άκρατος ρομαντισμός. Τι πιο ρομαντικό από το ανεπανάληπτο, λασπώδες, ερεβώδες "Singing in the Rain"?

[nomedia=""]YouTube - Broadcast Yourself.[/nomedia]

Όσο για τα "Φθινοπωρινά γαμίσια υπό το φως το αληθινό" της αγαπητής Mirella, έχω να πω μόνο αυτό που είπε και ο Μπρετόν (έχετε διαβάσει ΚΑΙ Μπρετόν αγαπητή Mirella; ) : "Σας εύχομαι να σας αγαπήσουν τρελά."

Δεν έχει σχέση η παρέα.