Κάπως έτσι...

Κάποιος...Κάποτε...
Μου είχε πει μία ιστορία...
Ήταν ένας αγρότης που μετά από πολύ υπομονή και στερήσεις κατάφερε να αποκτήσει ένα γα'ι'δουράκι.
Χαρούμενος,που δεν θα κουβαλούσε ο ίδιος πια τα εργαλεία της δουλειάς του,ξεκίνησε την πρώτη μέρα για τα χωράφια του.
Στο γυρισμό,κουρασμένος,σκέφτηκε να ανέβει κι αυτός στο γα'ι'δουράκι για να μην περπατήσει.
Και είδε με ευχαρίστηση πως το ζώο άντεχε και το δικό του βάρος.
Μέρα τη μέρα κι όσο έβλεπε πως οι αντοχές του ήταν μεγάλες,το φόρτωνε όλο και πιο πολύ.
Παράλληλα κάθε βράδυ που γυρνούσαν σπίτι το τάιζε και το περιποιούνταν με αγάπη.
Το γα'ι'δουράκι,νιώθοντας την αγάπη του αφεντικού του,δεν τσίναγε παρόλο που κατέβαλε μεγάλη προσπάθεια για να ανταπεξέλθει κάποιες φορές.
Μια μέρα,την ώρα του γυρισμού,ο αγρότης καθισμένος πάνω στο γα'ι'δουράκι,συνάντησε στο δρόμο έναν γείτονά του.
Ο γείτονας είχε μια τσάντα όχι ιδιαίτερα βαριά,αλλά αρκετά για αυτόν που ήταν μεγάλος σε ηλικία.
Έτσι ο αγρότης του είπε να φορτώσει στο γα'ι'δουράκι του αυτή την ελαφριά τσάντα.
Έτσι κι έγινε...
Ήταν όμως αυτό το μικρό επιπλέον βάρος που λύγισε το γα'ι'δουράκι και δεν το άφησε να σηκωθεί ποτέ ξανά.

Κάπου εκεί...
Λίγο πριν την προσθήκη αυτού του τελευταίου βάρους,αποφάσισα πως έπρεπε να ψάξω τα γιατί:
Κάποιος δεν μπορεί να είναι ευχαριστημένος με όσα δηλώνεις πως αντέχεις να δώσεις
Τι τον κάνει να νομίζει πως ξέρει καλύτερα από εσένα τον ίδιο
Τι είδους ευχαρίστηση μπορεί να νιώθει βλέποντάς σε από περήφανο και δυναμικό άτομο να μετατρέπεσαι σε υπάκουο και άβουλο μπροστά του
Πώς μπορεί να σε θαυμάζει ακόμα κι όταν βλέπει πως είσαι στα όρια σου
Γιατί ενώ έχει κυριαρχήσει σε όλες σχεδόν τις πτυχές του εαυτού σου θέλει ακόμα παραπάνω
Κάπου εκεί προβληματίστηκα για το πώς με την απόπειρα της προσθήκης αυτού του τελευταίου, αμεληταίου ίσως,βάρους μπορεί να είναι σίγουρος για το αποτέλεσμα.
Σίγουρος πώς ακόμα κι αυτή τη φορά δεν "θα φάει κλωτσιά" ή πώς ο άλλος δεν θα "σπάσει"...

Και κάπως έτσι,ψάχνοντας στο διαδύκτιο, βρέθηκα μπροστά σε ένα νήμα της κοινότητας αυτής που μιλούσε για τους Κυρίαρχους.
Διάβασα πολλά σαν επισκέπτης,αλλά ήθελα παραπάνω κι αποφάσισα να κάνω εγγραφή.
Και βρέθηκα να πρέπει να κατατάξω τον εαυτό μου σε μία κατηγορία,πράγμα που δεν είχε χρειαστεί ποτέ στο παρελθόν να κάνω.
Μου πήρε πολλή ώρα να επιλέξω το βανίλα...
Ήθελα να είμαι όσο πιο ειλικρινής γίνεται ακόμα και σε αγνώστους.
Συνεχίζοντας να διαβάζω έκτοτε,αναθεωρώ συνέχεια...
Προσπαθώντας να καταλάβω κάποιον άλλο έχω βρεθεί στη δυσάρεστη θέση να αμφιβάλλω για τον εαυτό μου.
Αρκεί άραγε η ύπαρξη ενός ανθρώπου στη ζωή σου για να γίνεις υπό ?
Πως καταφέρνεις να το αποδεχτείς όταν δεν το έχεις δει καν να έρχεται?
Πως είναι δυνατόν να είσαι top σε όλες τις άλλες συναναστροφές σου και να αρκεί μόνο η παρουσία ένος ανθρώπου(έστω και μέσα από ένα μύνημα) για να αλλάξεις αυτόματα σε bottom?
Κι όταν/αν φτάσεις να κατασταλλάξεις σε ότι αφόρα εσένα και το αποδεχτείς ,πώς μπορείς να σε αφήσεις στα χέρια κάποιου που πλέον ξέρεις μεν τι είναι αλλά αναρωτιέσαι αν το έχει συνειδητοποιήσει αυτός?

 

Ολα θελουν το χρονο τους  

 

Καλώς ήρθες αγαπητή...
Τις απαντήσεις στα ερωτήματα σου...μόνο εσύ μπορείς να της δώσεις...όπως τις έδωσε και το γαϊδουράκι....

 

Ευχαριστώ για την διόρθωση στο εκ παραδρομής λάθος (υποκορεστικό/υποκοριστικό), το διόρθωσα...
Δεν αναφέρομαι στην ιστορία σου αυτή καθεαυτή...
Το ζουμί της προσπάθησα να δω...
Την οπτική σου...

 

Δεν σας διόρθωσα...
Νόμιζα πως είχε να κάνει με τον κορεσμό σας από τα υποκοριστικά 

 

Με λίγα λόγια υπάρχει περίπτωση ένας άνθρωπος να είναι κυρίαρχος και να μην το ξέρει?
Να φέρεται και να λειτουργεί ως κυρίαρχος και να αγνοεί όλα αυτά που διάβασα εδώ?
Αν όχι γιατί να μην μου έχει πει τίποτα για το bdsm?
Γιατί να προτίμησε να μου τα δείξει-μάθει?
Ξεκίνησα με 3-4 ερωτηματικά κι έχω καταλήξει να έχω αμέτρητα...ουφ

 

Χαλάρωσε, οι ''έξω'' γνωρίζουν πολλά περισσότερα καλύτερα, απ' όσο ξέρει ένας/μια BDSmer, όλα είναι στο μυαλό.

 

Ναι
Ναι
Για δικούς του λόγους
Για δικούς του λόγους
Ζήστο

 

Ευχαριστώ