Καθημερινές εσωτερικές συνομιλίες πάνω στη Γυναικεία Κυριαρχία...

DISCLAIMER:

Ξεκινάω αυτό το νήμα εν είδη ημερολογίου της σκέψης μου νιώθωντας την ανάγκη της καταγραφής διάφορων βιωμάτων, προβληματισμών, εικόνων μέσα από τον τρόπο που βιώνω τη Γυναικεία Κυριαρχία...

Το κάνω δημόσια θεωρώντας ότι μπορεί να είναι χρήσιμη αυτή η διαδικασία και για εμένα και για τους αναγνώστες, ένα project σε εξέλιξη, που μέσα στο χρόνο μπορεί να αποτελέσει ένα ενδιαφέρον κολλάζ...

Θα παρακαλέσω όσοι θελήσουν να αφήσουν το σχόλιο τους ή τη συνδρομή τους να μην το κάνουν ωσάν να συμμετέχουν σε ένα debate...

Δεν είναι τόπος διαξιφισμών διάφορων και διαφορετικών "απόψεων". Αποτελεί προσωπική αλογόκριτη καταγραφή... Το να προκύψουν από αυτήν την καταγραφή θέματα που σε νέα νήματα μπορούν να εμπλουτίσουν την ιδιαίτερα ελλειπτική και αρκετά επιφανειακή υποενότητα της Γυναικείας Κυριαρχίας στο φόρουμ θα είναι ιδιαίτερα ευχάριστο...

Καλό ξεκίνημα λοιπόν....

Α.

........................................................................................................................................

ΤΡΙΤΗ 11 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2016

Ξύπνησα με τη γεύση της χθεσινής μνήμης, της τελευταίας εικόνας πριν βυθιστώ στον ύπνο στο κρεββάτι που μοιράζομαι με το σύντροφό Μου... Τον "ψ" να λαγοκοιμάται κατάχαμα, από τη δική Μου πλευρά του κρεββατιού, γυμνός, ξέσκεπος, το χέρι του δεμένο στο πόδι του κομμοδίνου, διαθέσιμος όλη νύχτα για ό,τι χρειαστώ... Είναι μία εικόνα που χωρίς ανάγκη να εμπλουτιστεί άλλο, από μόνη της, Μου δημιουργεί ερωτική διέγερση τέτοιας έντασης που φτάνω σε οργασμό χωρίς να Με αγγίξω ή να Με αγγίξουν...

Δεν είναι όμως μόνο εικόνα... Είναι και μνήμη... Μνήμη από κάθε φορά που ένα υ βρέθηκε σε αυτή τη θέση μέσα στη νύχτα...

Και κάθε φορά που ζω μία τέτοια στιγμή η διέγερση είναι πάντα έντονη και λεπτοφυής... Τέτοια που μένω όλη τη νύχτα ξάγρυπνη απολαμβάνοντας την ένταση αυτής της διέγερσης λεπτό προς λεπτό... Μη θέλοντας να χάσω ούτε σταγόνα από αυτό το ξεχωριστό ελιξήριο... Με παίρνει ο ύπνος με το ξημέρωμα... Μπορεί να έχω κοιμηθεί ελάχιστα... Την επόμενη μέρα, δεν περπατάω... Πετάω... Σα να βγήκα από ένα λουτρό βαθειάς ξεκούρασης και ανανέωσης...

Νιώθω πλήρης... Όλα είναι στη θέση τους...

Α.

 

πολυ ωραίο. Ευχαριστούμε.

 

ΤΕΤΑΡΤΗ 12 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2016

Διαβάζω πολύ αυτές τις ημέρες διάφορες επινοημένες μικρές ιστορίες πάνω στο Femdom στο διαδύκτιο, κυρίως στα αγγλικά. Μου προκαλεί μεγάλη εντύπωση αυτό που έχω παρατηρήσει και παλιότερα... Οι ιστορίες αυτές είναι σχεδόν ίδιες και απαράλλαχτες, εκτός από τα ονόματα, τους χώρους, τις χώρες και τα επαγγελματικά των χαρακτήρων...

Ξεκινούν με τη διαδικασία της υποδούλωσης ενός άνδρα, συνήθως μέσω διάφορων εκβιασμών του στυλ, έχει φωτογραφηθεί σε "ντροπιαστικές" στιγμές και με την απειλή ότι θα γίνει δημόσια ρόμπα, ο άνδρας υποχρεώνεται να υποταχθεί και όσο περνάει ο καιρός, μπλέκει σε έναν κόσμο ανελέητο, βαθιά εξευτελιστικό, που όσο κι αν θέλει να αντιδράσει, ως υπνωτισμένος συνεχίζει να υπακούει, χάνοντας σιγά σιγά τη δύναμη της βούλησης να βάλει ένα τέρμα... Σε όλη αυτή τη διαδικασία παρατηρεί τη στύση του. Από τη μία σιχαίνεται τον εαυτό του και από την άλλη συνειδητοποιεί ότι είναι διαρκώς καυλωμένος μέσα σε αυτούς τους εξευτελισμούς... Το μίσος για τον εαυτό που δεν είναι αρκετά δυνατός να φερθεί ως άνδρας και να υψώσει ανάστημα και η γλύκα της καύλας που δημιουργείται από αυτά τα συναισθήματα, δεν επιλύονται σχεδόν ποτέ εντός της ιστορίας...

Στη συνέχεια κλειδώνεται, μετατρέπεται σε αντικείμενο που πλέον το μόνο όργανο που του επιτρέπεται να χρησιμοποιεί είναι η γλώσσα του, καθώς σιγά σιγά εκμηδενίζεται κάθε έννοια της ενεργητικότητας του... Πάνω στις εντάσεις που προκαλεί αυτό το κλείδωμα, από τη μία η διαρκής του καύλα, από την άλλη η ανάγκη να λυτρωθεί από το κλείδωμα κι επιτέλους να χύσει, συνεχίζει να υπακούει, μέχρι την κομβική στιγμή που συνειδητοποιεί ότι ποτέ δε θα είναι ελεύθερος ξανά όπως και ότι ποτέ δε θα ξαναγαμήσει μουνί...

Κάπου εκεί η Κυρίαρχη αρχίζει και εισάγει άλλους εραστές και ερωμένες στον κόσμο τους, καθώς σιγά σιγά εκμηδενίζεται κάθε ερωτική επαφή και ένταση ανάμεσα σε εκείνη και το σκλάβο ο οποίος έχει πλέον μετατραπεί σε έναν απλό οικιακό υπηρέτη. Στο τέλος ο άλλοτε "θηλυκοποιημένος", και άλλοτε απλά "ευνουχισμένος" σκλάβος, αφού στύβεται ωσάν λεμονόκουπα, πετιέται κανονικά στο δρόμο, στον κάλαθο των αχρήστων, με τη ζωή του κατεστραμμένη, χωρίς δουλειά, χωρίς υπόσταση, χωρίς ταυτότητα, χωρίς τη δυνατότητα να ξαναστήσει τον εαυτό του μετά από αυτόν τον εκμηδενισμό...

Συχνά μέσα στην πλοκή της ιστορίας υπάρχει η πληροφορία που προκύπτει ότι όλο αυτό ξεκίνησε μετά από την αποκάλυψη του άνδρα στη γυναίκα ότι έχει ένα σκοτεινό πόθο να κυριαρχηθεί... Λαμβάνει κάποια στιγμή την απάντηση λίγο πριν πεταχθεί στο δρόμο "εσύ το ζήτησες όλο αυτό", "ας πρόσεχες τι ήταν αυτό που ζητούσες" και όλο αυτό προφέρεται χαιρέκακα με απόλυτη εκδίκηση... Καταλήγουν οι ιστορίες ότι απέναντι στις "άρρωστες" φαντασιώσεις του άνδρα, η γυναίκα μπαίνει στο παιχνίδι, στήνει το σκηνικό, στην πορεία αρχίζει και ευχαριστιέται τη δύναμη, την εξουσία και την ψυχρότητα που αποκτάει και καταλήγει ανάλγητη και εκδικητική... Ο άνδρας έπαιξε το ρόλο του, καταλήγει πλήρως κατεστραμμένος ενώ εκείνη, έχει αποκτήσει την ελευθερία της, νέα δύναμη, νέα ερωτική ζωή με άλλους και ξαναστήνει τη ζωή της πιο αρεστά σε εκείνη.

Ενώ υπάρχουν σκηνές και στιγμές που με καυλώνουν σε αυτές τις αφηγήσεις υπάρχει και έντονη αποστροφή και ξεκαύλωμα. Στην αρχή στην έννοια της υποδούλωσης μέσα από τον εκβιασμό και στο τέλος στην πλήρη καταστροφή ενός ανθρώπου και το εκδικητικό πέταμά του στο δρόμο...

Οι ιστορίες αυτές γράφονται και από άνδρες και από γυναίκες...

Ψυχαναλυτικά γίνεται της πουτάνας μέσα σε αυτές τις ιστορίες...

Πολλά τα ερωτήματα που μου δημιουργούνται...

Μένω σε αυτό για τώρα...

Ούτως ή άλλως όλο αυτό με απασχολεί και θα συνεχίσει να με απασχολεί...

Θα το κάνω κομμάτι κομμάτι...

'Ωρα για πλύσιμο πιάτων... Ο νεροχύτης γεμάτος... Μου αρέσει να πλένω τα πιάτα... Είναι από τις λίγες δουλειές του σπιτιού που μου αρέσουν... Το ζεστό νερό στα χέρια μου, η σαπουνάδα... Η εικόνα του χάους που τακτοποιείται σιγά σιγά και η μεταμόρφωση του νεροχύτη... Σπάνια θα βάλω κάποιον να μου πλύνει τα πιάτα... Πρέπει να βαριέμαι στ΄ αλήθεια πολύ... Το σιδέρωμα είναι άλλη ιστορία... Ποτέ τίποτε δε σιδερώνεται σε αυτό το σπίτι...'Αντε το πολύ κάνα ρούχο που δε γίνεται να φορεθεί τσαλακωμένο, λίγο πριν χρησιμοποιηθεί... Σιδέρωμα πέφτει στο σπίτι μόνο όταν υπάρχει σκλάβος ή σκλάβα... Εκτός από το ότι Με εξυπηρετεί, για κάποιο περίεργο λόγο, Με καυλώνει τρελά να βλέπω κάποιον ή κάποια να σιδερώνει...

Α.

 

Εν αναμονή για αυτά που θα ακολουθήσουν στο νήμα, διατελώ μετά τιμής, κλπ κλπ...

 

Βρε άτακτο πειρακτήρι, τι ποινή να σου δώσω τώρα μετά από τέτοιο χουνέρι;

Σιχαίνομαι τα πλυντήρια πιάτων... Κατανοώ τη χρηστικότητα τους, αλλά δεν νομίζω ότι υπάρχουν πολλές συσκευές που να Μου δημιουργούν τέτοιο ξεκαύλωμα... Απαγορεύω και την ύπαρξη τέτοιας μηχανής στο σπίτι Μου. 'Εχω υποχρεωθεί να χρησιμοποιήσω αυτούς τους σατανάδες στο σπίτι των γονιών μου τα παλιά χρόνια που ζούσα μαζί τους όπως και σε σπίτια φίλων μετά από πλούσια τραπεζώματα...

Και εξηγούμαι... Σωριάζονται εκεί μέσα πιάτα, ποτήρια, ταψιά κ.λ.π που ακόμα και αν ξεπλυθούν με νεράκι πριν μπουν εκεί μέσα, αρχίζουν και δημιουργούν ένα περιβάλλον μιας ιδιότυπης μυρωδιάς που κάθε φορά που πάω να ανοίξω πόρτα για να προσθέσω κάτι, εισχωρεί βίαια στα ρουθούνια Μου. Η μυρωδιά αλλά και οι μηχανικές κινήσεις στο βάλε, βγάλε των αντικειμένων και μετά η τακτοποίση τους με κάνει να νιώθω σα να Με έχει βουτήξει εκείνη η μηχανή μέσα στην οποία παλεύει ο Σαρλό στους "Μοντέρνους Καιρούς". Άντε και προσπεράσαμε την κακοσμία στο βάλε των πιάτων. Και έχει έρθει η ώρα να βγουν. Ανοίγεις την πόρτα κι ενώ θα έπρεπε κανονικά να έρχεται ένα ωραίο καθαρό οσφρητικό αποτέλεσμα, άντε πάλι μια περίεργα ομογενοποιημένη μυρωδιά, ξεπλυμμένη μεν, αλλά διατηρεί όλα τα ίχνης της καταγωγής της... Δεύτερη βίαιη είσοδος στα ρουθούνια Μου. Καθώς η πόρτα ανοίγει ένα σύννεφο ατμού με την εν λόγω μυρωδιά επιτίθεται αν κάνεις το λάθος να ανοίξεις το πλυντήριο αμέσως μόλις σταμάτησε...

Το θετικό ότι τα πιάτα κλπ καίνε και είναι στεγνά. Βέβαια ακόμα ψιλοαχνίζουν και έχουν ίχνη της μυρωδιάς... Αν από την άλλη τα αφήσεις εκεί μέσα κάποια ώρα μετά την πλύση, δε σου επιτίθεται το κύμα του ατμού, όμως όλα έχουν κάτι σταγόνες πάνω τους και καμμία σχέση με την αίσθηση μιας αστραφτερής ομορφιάς... Άντε σκούπιζέ τα ένα ένα, διότι η κωλομυρωδιά συνεχίζει να υπάρχει στις σταγόνες...

Δηλαδή άστα να πάνε...

Χίλιες φορές η αγαπητική σχέση με το κάθε αντικείμενο στο νιπτήρα... Η προσωπική σχέση που αναπτύσσεται με το κάθε κουτάλι, πιρούνι, μαχαίρι, σκεύος, ποτήρι, ταψί... Η ικανοποίηση για το αποτέλεσμα του έργου των χεριών σου... Και η φρέσκια μυρωδιά από τη σαπουνάδα...

Βίτσια βέβαια είναι αυτά, άλλα έλα που δεν μπορώ με τίποτε να δεχτώ το δώρο σου, ούτε και εικονικά...

Καλό απόγευμα πειρακτήρι...

Α.

 

Επίσης διατελώντας, κλπ, κλπ, κλπ, με ιδιαίτερη χαρά θα δεχόμαστε τις επισκέψεις σας εδώ...

Α.

 

...Να΄ρθω να σιδερώσω;   ( γιατί να ΄ρθω να πλύνω τα πιάτα δε το λέω, θα σου στερήσω την απόλαυση   )

Λοιπόν, κοίτα να δείς τώρα, για αρχή, υπάρχει και αποσμητικό πλυντηρίου πιάτων -λεμονάκι μυρωδάτο - αλλά και γυαλιστικό , να γλυτώνουμε όσο γίνεται τις θαμπάδες. Το χρησιμοποιώ συστηματικά, με ικανοποιητικότατα αποτελέσματα.
Μετά, με το πλυντήριο αποφεύγεται το χάος στο νεροχύτη, εκτός αν κάθε που λερώνεις ενα -δυο πιάτα και ποτήρια κάθεσαι και τα πλένεις, τότε όμως χαλάς περισσότερο απορρυπαντικό, άσε που μου τη σπάει. Για τη ψιλομπόχα που αναδύεται κάθε που ανοίγεις για να προσθέσεις τα καινούργια άπλυτα έχεις δίκιο, αλλά η τεχνολογία έχει πάντα τα κόστη της, τι να κάνουμε! Επίσης δίκιο έχεις για τις δροσοσταλίδες που επικάθηνται -κυρίως στα ποτήρια και τα πλαστικά τάπερ - άμα περάσει ώρα μετά το τέλος της πλύσης ,σάμπως όμως κι όταν πλένεις στο χέρι δεν τα σκουπίζεις μετά; (διγιότι ,που λέει κι ο Cad, αμα τα αφήσεις να στεγνώσουν μόνα τους λεκιάζουν...). Τον καυτό ατμό αμα το ανοίξεις αμέσως θα τον υποστείς μια, δυό φορές , όσο είσαι νεούδι μετά μαθαίνεις , εκπαιδεύεσαι... 

υ.γ Σε μια δεύτερη ανάγνωση του πόστ , απομονώνοντας τα πιάτα, ξεχώρισα αυτό:

Oντως...

 

Τι μου κάνεις, τι μου κάνεις και πρέπει και να φύγω σε λίγο... Ωραία η προσφορά σου για το σιδέρωμα αλλά πιο πολύ σαν ανταμοιβή την κόβω... Οπότε μιας κι επιμένεις να υπερμάχεσαι των αντιπαθέστατων πλυντηρίων μπορείς να έρθεις να Μου πλένεις τα πιάτα για 8 ώρες... Μπορεί να χάσω την απόλαυση του πλυσίματος για λίγες ώρες αλλά δε γαμιέται. Θα κερδίσω τη σαδιστική απόλαυση να τρέχεις κάθε 20 λεπτά να πλένεις ένα δύο πράγματα, κατασπαταλώντας απορρυπαντικό που τόσο σου τη σπάει... Μετά θα τα αφήνεις να στεγνώνουν μόνα τους, να λεκιάζουν όπως διαπιστώνει ο @cadpmpc και με πολύ τρίψιμο ή πλύσιμο από την αρχή να ξελεκιάζουν και φτου ξανά μανά από την αρχή... Αυτό που θα αντικρύσεις δεν θα είναι κουζίνα... Τα βάσανα του Σισύφου θα είναι...  

Υ.Γ. Μούσκεμα έγινα παλιοδιεστραμμένε με αυτό το σενάριο και άντε τώρα να συγκεντρωθώ και να δείχνω σοβαρή και αξιοπρεπής εκεί που πάω... Γαμημένα πλυντήρια... Σατανικές αρσενικές επινοήσεις... Α.

 

Literotica ε?

Θελετε να γραψουμε μαζι?

 

Αμέε.. Αλλά όχι σε αυτό το νήμα...

Α.

 

Εγώ πάλι... χίλιες φορές η αγαπητική σχέση με τον κώλο του ατόμου που πλένει το κάθε αντικείμενο με τα χεράκια του φορώντας μόνο την ποδιά. Η ικανοποίηση του χουφτώματός μου εκεινά την ώρα δίνουν στις χέρες μου πολύτιμη ηδονή.
Α, μην ξεχνάμε και την φρέσκια μυρωδιά της σαπουνάδας στον περιβάλλοντα χώρο, κατά προτίμηση κεράσι.