Καθημερινές εσωτερικές συνομιλίες πάνω στη Γυναικεία Κυριαρχία...

Oh...shit!
Δεν ξέρω αν σε παρηγορεί αλλά συναδελφους δε δερνω.
Βέβαια δεν ξέρω αν είναι για καλό αυτό μιας και θα σε αναλάβει η @brenda στη θέση μου.
Όπως και να'χει καλή τύχη!

 

Γυναικες φιλε μου ετσι ειναι ...  

 

ΠΕΜΠΤΗ 3 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2017

Υπάρχουν τα μικρά πράγματα και τα μεγάλα. Μεγάλο πράγμα είναι το κομβικό εκείνο σημείο το καταλυτικό που συμβαίνει αυτό που Εγώ ονομάζω "Α/αλλάζουμε πίστα". Ολοκληρώνεται μία διαδικασία η οποία μοιάζει να συμβαίνει εξ' αιτίας της κομβικής στιγμής και μετά τίποτε δεν είναι ίδιο. 'Εχει αλλάξει το επίπεδο της Κυριαρχίας, έχει αλλάξει το επίπεδο της υποταγής, αυτή η αλλαγή που συντελείται σταδιακά μέσα από τα μικρά πράγματα έρχεται να κουμπώσει, να δέσει και ξαφνικά μία σκηνή, μία φράση, ένα συναίσθημα, βιώνεται ως εκτίναξη σε ένα επίπεδο όπου όλα έχουν βαθύνει και προχωρήσει και δεν υπάρχει πισωγύρισμα... Το προηγούμενο επίπεδο έχει στ' αλήθεια ξεπεραστεί και κανείς από τους Δ/δύο και να ήθελε να πάει πίσω δεν μπορεί. Γιατί έχει συντελεστεί αλλαγή... Αυτό το βίωμα της "αλλαγής πίστας" φέρνει μαζί του αρχικά και απελευθερώνει μεγάλες ποσότητες ενέργειας. Διαφορετική ενέργεια για το Κ διαφορετική για το υ αλλά μεγάλη ποσότητα ενέργειας θετικής, ερωτικής που σε όλα δίνει ένταση, μοναδικότητα και πληρότητα ταυτόχρονα... Ζωντανός ηλεκτρισμός. Ρεύματα που διαπερνούν τον εγκέφαλο, το αίμα, τα κύτταρα, τις σκέψεις, τα συναισθήματα, τις αισθήσεις... Για ένα σημαντικό χρονικό διάστημα μετά από την αλλαγή πίστας υπάρχει ενθουσιασμός, η ανταλλαγή έχει ένταση από την απελευθερωμένη ενέργεια, ακόμα και τα μικρά καθημερινά πράγματα φωτίζονται και μεγενθύνονται, φέρουν την ενέργεια εκείνη. Το πρωινό γλύψιμο των ποδιών για το ξύπνημα, ένας καφές που σερβίρεται, ένα βλέμμα, ένα χαμόγελο, μια ησυχία μοιρασμένη, μία ακινησία, όλα φωτίζονται και κουβαλούν αυτήν την εξτρά ποσότητα ενέργειας στο Κ κυριαρχικής ενέργειας στο υ υποτακτικής ενέργειας...

Σιγά σιγά αυτό το επίπεδο ησυχάζει καθώς ησυχάζει και η ενέργεια... Αρχίζει και γίνεται η νέα φυσική πραγματικότητα και ροή. Κάθε ένας στο φυσικό του ρυθμό και ο νέος κοινός ρυθμός μία τέτοια φυσικότητα όπου η ασυμμετρία είναι σα να πίνεις νερό, την απολαμβάνεις, ξεδιψάς αλλά δεν τη βιώνεις ως κάτι το διαρκώς έντονο, το σημαδιακό, το εξαιρετικό αλλά ως το νορμάλ σου. Είναι όπως όταν πας εξοχή από την πόλη. Τις πρώτες μέρες βιώνεις το χρόνο διαφορετικά. Η ημέρα μοιάζει να έχει την πενταπλάσια διάρκεια από αυτήν την συνηθισμένης καθημερινότητας σου, οι γεύσεις, οι μυρωδιές είναι διαφορετικές και έντονες... Όσο περνούν οι ημέρες όμως και συντονίζεσαι στην καθημερινή ροή του νέου τόπου, η ημέρα αρχίζει ξανά να επιταχύνει τη διάρκειά της. Ο χρόνος αρχίζει και ξανατσουλάει με άλλη ταχύτητα. Την ταχύτητα της καθημερινότητας καθώς εναρμονίζεσαι με τις συνήθειες, τους ρυθμούς του νέου τόπου και τσουλάς μαζί του... Το νερό της πηγής που τις πρώτες ημέρες η γεύση του σου φαινόταν τόσο διαφορετική από το νερό της βρύσης σου στην πόλη είναι πια η γεύση του νερού της νέας σου καθημερινότητας. Αν δεν επαναφέρεις στη μνήμη σου την αίσθηση της πρώτης φοράς που το ήπιες όταν πρωτοέφτασες στην εξοχή όταν το πίνεις είναι απλά το νερό που πίνεις, η νέα γεύση που πια έχει ενσωματωθεί στη ροή σου με φυσικότητα. Αυτό το στάδιο έχει ηρεμία και φυσικότητα... Ο δούλος σε ξυπνάει όπως του έχεις πει, κάνει αυτά που έχει να κάνει που πια τα έχει εντάξει τη δική του ροή, δεν τα παλεύει, δεν τα προσπαθεί, έχουν γίνει ένα με τη φυσικότητα του. Τα εξαιρετικά, τα σημαδιακά, τα διαφορετικά τώρα είναι απλά ζωή, ροή, καθημερινότητα. Εμπέδωση. Ισχυροποίηση. Αρμονία...

...Την πρώτη φορά καθισμένη στην πολυθρόνα Μου που του είπα να φέρει μία λεκάνη με νερό στην τάδε θερμοκρασία, με τα τάδε άλατα, να ξαπλώσει κάτω από τα πόδια Μου με τη λεκάνη πάνω στην κοιλιά του ώστε να τα ξεκουράσω, η σκηνή αυτή ήταν έντονη και κομβική και για τους Δ/δύο. Ο δούλος έτρεμε σαν το ψάρι. Ο παραμικρός ήχος του νερού που δημιουργούσαν τα πόδια Μου, το άκουσμα από το πλατσούρισμά τους, το βάρος που ασκούσα πιέζοντας σε διάφορα σημεία της λεκάνης επάνω του, η κίνηση και η ακινησία, το σκούπισμα των ποδιών με τη γλώσσα του και το ξαναβύθισμά τους στη λεκάνη ένα ταξίδι μαγικό... "Νιώσε τα πάντα και κατέγραψέ τα μέσα σου μικρέ γιατί αυτό που ζεις τώρα δε θα το ξαναζήσεις. Την επόμενη φορά που θα σου πω φέρε τη λεκάνη και να προσπαθήσεις δε θα είναι ίδιο, δε θα το ξαναζήσεις έτσι, δε θα ξανασυμβεί... Θα είναι αλλιώς. Υπάρχουν πράγματα που δεν επαναλαμβάνονται"... Περάσαν τέσσερις μήνες πριν του ξαναζητήσω να φέρει τη λεκάνη για τα πόδια Μου. Ήθελα αυτή η σκηνή να μην ενσωματοθεί στην καθημερινότητα. Να προλάβει να αποφορτιστεί αφήνοντας τη γλυκειά μνήμη που έφτιαξε να υπάρχει κάπου στο βάθος χωρίς να δημιουργεί προσδοκίες σε κανέναν από τους Δ/δύο. Να έχει τη δυνατότητα να δημιουργήσει ένα νέο βίωμα που να είναι κι εκείνο ανεπανάληπτο και να αποδεσμεύει τεράστιες ποσότητες ενέργειας...

Οπότε υπάρχουν μεγάλα και μικρά πράγματα. Πράγματα κομβικά και πράγματα ροής. Πράγματα που επαναλαμβάνονται καθημερινά αποκτούν ροή κι ανήκουν σε αυτά που λέμε αναγκαία και φυσικά και πράγματα που ανήκουν στα πιο σπάνια συντελούμενα ώστε να φέρουν ένταση και μοναδικότητα... Και μικρές τελετουργίες που φροντίζεις να είναι πάντα φορτισμένες ώστε να υπάρχει σηματοδότηση και στους Δ/δύο ότι κάτω από αυτό το απρόσκοπτο και φυσικό υπάρχει η ενέργεια της ασυμμετρίας.

Για άλλη μια φορά μιλάω αποκλειστικά για Εμένα και το δικό Μου βίωμα. Δεν έχω ιδέα πως το βιώνουν άλλες Κ με το δούλο τους στην κοινά μοιρασμένη καθημερινότητα Τ/τους ούτε τους άξονες πάνω στους οποίους χτίζουν. Σε αυτή τη σχέση εκτός από την υποδούλωση χτίζω και τη συντροφικότητα. Είναι τελείως διαφορετικό από το αν έχτιζα μία σχέση μόνο από σέσσιον σε σέσσιον... Είναι άλλος και ο χρονικός ορίζοντας. Δε βιάζομαι για τίποτε. Όλος ο χρόνος απλώνεται μπροστά Μου...

...Μετά από ένα σημαντικό διάστημα αρμονίας διαισθάνομαι την ενέργεια να αλλάζει και πάλι μεταξύ Μ/μας... Κάτι υπόγεια αρχίζει και συσσωρεύεται, δυναμώνει, γιατί πλησιάζει πάλι μία καταλυτική στιγμή. Η πίστα αυτή τελειώνει. Περιμένει στη γωνία η επόμενη... 'Εχω αρχίσει να τη βλέπω καθώς τη δημιουργώ... 'Ενα θηρίο αρχίζει και βρυχιέται μέσα Μου...

Α.

 

Υπέροχο

 

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 11 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ

Πετάω στα σύννεφα. Πετάω στους πέντε ουρανούς. Ο σκλάβος Μου Με έκανε περήφανη. Που τον επέλεξα. Που τον εμπιστεύομαι. Που του δίνω χρόνο και φροντίδα. Που δε λάθεψε το ένστικτο Μου. Που βλέπω τη μεταμόρφωση. Ένα ον από φως να βγαίνει μέσα από τη γεννεσιουργή μήτρα του σκότους...

Δεν 'Εχω άλλα λόγια να πω σήμερα. Μόνο ένα μεγάλο ευχαριστώ... Αλλάζει το επίπεδο... Αλλάζει η πίστα...

Α.