Καθημερινές εσωτερικές συνομιλίες πάνω στη Γυναικεία Κυριαρχία...

Σκασμός, αναιδέστατε. Στη γωνία με το κεφάλι να βλέπει τον τοίχο μέχρι να μάθεις να καλησπερίζεις όπως πρέπει... Και 30 φορές στη σελίδα, "θα εκθέτω τον εαυτό μου με τις δικές μου προσωπικές ιστορίες πριν πηγαίνω να βάζω ροζ γλωσσίτσες και πράσινα κακκαρίσματα στις ιστορίες των άλλων"... Μα τίποτε δε σας μάθαν στο βδσμικό σχολειό;... Τς, τς, τς... Ούτε την άλφα - βήτα; Θα μου πεις κι εσύ τι φταις; Σε όποιον δάσκαλο καθίσεις τέτοια γράμματα θα μάθεις... Συγχωρεμένος τέκνο Μου αλλά σκούπιζε βρε παιδί μου τα παπουτσάκια σου στο πατάκι πριν μπεις μέσα στο σπίτι... Μόλις σφουγγάρισα...

Η μανούλα

 

Α.

 

δυο τιμωρίες για δυο μισές προτάσεις... nice  

 

Mάνα είναι μόνο μία ...(πορτοκαλάδα στο ψυγείο)..!

 

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 14 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2016

Υπάρχει η ζωή πριν μάθω ότι υπήρχε ένα πράγμα που το λέγαν bdsm και υπάρχει και η ζωή μετά την ανακάλυψη του...Για εμένα, αυτή η ανακάλυψη έγινε αργά και έγινε στην Ελλάδα... Ειρωνικό το ότι ενώ έζησα κοντά 15 χρόνια στο εξωτερικό, σε μέρη που υπήρχε πιο έντονη και πιο ανοιχτή σκηνή από την εδώ εγχώρια, ενώ γνωρίστηκα με κάθε καρυδιάς καρύδι, ενώ διάφορες φορές είδα άνδρες και γυναίκες με κολλάρα, αλυσίδες, έξω από κλαμπ και λέσχες, δεν έδωσα ποτέ ιδιαίτερη σημασία... Ίσως, γιατί φεύγοντας από μία ομοιόμορφη και ομοιογενή κοινωνία όπως τη βίωσα εδώ, βρέθηκα ξαφνικά σε ένα πολύχρωμο, πολύμορφο πανηγύρι με ατελείωτους συνδιασμούς στην εμφάνιση, στις πολιτισμικές αναφορές, στις οργανώσεις και συλλογικότητες, στους τρόπους έκφρασης, και μέσα σε αυτήν την ποικιλία, που μου άρεσε, δεν ήξερα τι να πρωτοδιαλέξω για να σχετισθώ, προσπάθησα να γνωρίσω όσο πιο πολλούς και διαφορετικούς ανθρώπους από τους γύρω μου, πανκιά, τροβαδούρους, αναρχικούς, θεατρίνους, μουσικούς, εικαστικούς, λεσβίες, gay, queer, bi-sexual, άστεγους, ακροβάτες, ακτιβιστές όλως των ειδών, κοινόβια, τους συμφοιτητές μου, την ίδια τη ζωή εντός μίας πάλουσας πανεπιστημιακής κοινότητας, είδα για πρώτη φορά ναρκωτικά όλων των ειδών να περνούν από μπροστά μου, άκουσα μουσικές που ποτέ δεν είχα ξανακούσει, βομβαρδιζόμουν από εικόνες, τρόπους οργάνωσης και συσχέτισης καθημερινά, προσπαθώντας να μάθω, να συνυπάρξω, να εξερευνήσω... Κάπως έτσι, δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία όταν έβλεπα άντρες και γυναίκες με δερμάτινα, κολλάρα και αλυσίδες... Δεν αποτελούσαν μία σπάνια ή ιδιόμορφη εικόνα σε μία πόλη που ήταν μία ατελείωτη θεατρική σκηνή και που το "νορμάλ" εκείνης της εποχής οι γιάπηδες και οι γιάπισσες ήταν μάλλον το "βαρετό" αλλά και οπτική μειοψηφία...

Ήταν εποχές που ερωτευόμουν έντονα, διάβαζα, δημιουργούσα, έκανα σεξ σα να έπινα νεράκι, και πάντα σε κάποιο σπίτι θα καταλήγαμε, πέντε, δέκα, δεκαπέντε άνθρωποι, ο ένας πάνω στον άλλο, να κοιμόμαστε στο πάτωμα του σπιτιού μετά από ολονυκτία διασκέδασης, κουβέντας, κραιπάλης...

Δεν έτυχε τότε, ανάμεσα στην πληθώρα των εραστών μου να πέσω σε κάποιον που να ήταν bdsmer με την έννοια ότι είχε ξακαθαρισμένα τα πράγματα, τις έννοιες, εξασκούσε το lifestyle μαζί με άλλους. Yπήρξαν όμως περιστατικά, σκηνές που τότε δεν ήξερα να τις ταυτοποιήσω ή να τις ονοματίσω... Όπως και στις επαφές μου με τους έλληνες άνδρες της εκεί πανεπιστημιακής κοινότητας ήρθα σε άμεση επαφή με αυτό το σιχαμερό, κομπλεξικό και μισογυνικό είδος που είναι ο ελληνάρας άνδρας μάγκας και άθλιος εραστής... Να είναι καλά, είναι οι πρώτοι που βγάλαν την Ξευτιλίστρα από μέσα μου και κάπως έτσι, αν και από λάθος σημείο ορμώμενη γνώρισα και την ερωτική ικανοποίηση να ξευτιλίζεις κάποιον... Αλλά αυτό είναι ένα θέμα που θέλει δικό του κεφάλαιο...

Για τώρα θα μείνω στον Μπεν. 24 χρόνια έχουν περάσει από εκείνη τη βραδιά και όμως η μνήμη της αναβιώνει την κάθε λεπτομέρεια μη σβήνοντας όλα αυτά τα χρόνια...

Μουσικός, σαξοφωνίστας, ένα ευγενικό και όμορφο αγόρι που ενώ ήταν μέρος σε μία από τις πιο δημοφιλείς μπάντες που δημιουργηθήκαν εντός του πανεπιστημίου και που από καθαρές συγκυρίες βρέθηκαν να είναι φίλοι μου οι περισσότεροι, ενώ τα κορίτσια τον κοιτάγαν και λιώνανε, ο ίδιος φαινόταν να μην έχει καμμία τέτοια επίγνωση, πόσο μάλλον να το παίζει και κάποιος... Ντροπαλός, συνεσταλμένος, ευγενής, σπάνια ομιλητικός, τα έλεγε όλα μόλις έπιανε στα χέρια το σαξόφωνό του ή μόλις ανακάλυψε το ιδιαίτερο ραπάρισμα της ραίγκε... 'Εχω ακόμα τον ήχο του στ' αυτιά μου... Ήταν καλός... Πολύ καλός... Πάνω στη σκηνή ήταν ελεύθερος, μαγικός. Αν ήθελε εκείνη τη στιγμή να κάνει τα κορίτσια να τον θεοποιήσουν, να τσιρίζουν και να ουρλιάζουν κάτω από τα πόδια του, θα μπορούσε να το κάνει... Μόλις τελείωνε, απομακρυνόταν διακριτικά... Κοκκίνιζε με τους επαίνους και μόλις τέλειωνε είτε το τζαμάρισμα, είτε η συναυλία, ξανακαθόταν ήσυχα στον κύκλο μας στο πάτωμα που καταλήγαμε, με ένα χαμόγελο κολλημένο πάντα στο πρόσωπό του μέσα στους καπνούς του χασίς... Με τον Μπεν, παρόλο που βρισκόμασταν σχεδόν καθημερινά στους ίδιους χώρους, στα ίδια πάρτυ, στα ίδια γλέντια, σπάνια να ανταλάσσαμε πάνω από κάποια κουβέντα... Μου χαμογελούσε πάντα ντροπαλά, το βλέμμα του είχε πάντα ζεστασιά και πάντα χαμήλωνε... Αυτό μου δημιουργούσε αμηχανία όσο και αν μου άρεσε αυτή η ζεστασιά που με κύκλωνε... Δεν είχα μάθει να σχετίζομαι ερωτικά με ντροπαλούς ανθρώπους ακόμα... 'Ημουν μια ενεργειακή βόμβα κι έπαιζα κυρίως με άλλες ενεργειακές βόμβες. 'Ετσι ανταλάσσαμε μια δυο κουβέντες, χαμήλωνε το βλέμμα κι εγώ ασχολιόμουν μετά με όλους τους άλλους φίλους, φίλες κι εραστές που μιλάγαμε, γελάγαμε, αλληλοπειραζόμασταν ασταμάτητα...

Σιγά σιγά άρχισα να καταλαβαίνω ότι αυτός ο ήσυχος ντροπαλός άνδρας, είχε αρχίσει να εγκαθιστά την παρουσία του μέσα μου με εκείνη την τόσο διακριτική ποιότητα που λέει είμαι εδώ σιωπηλά αλλά δε ζητάει τίποτε... Έπιανα τον εαυτό μου να τον κοιτάει, να τον σκέφτεται τις πιο άσχετες στιγμές, μάλλον τον είχα ερωτευτεί χωρίς να το έχω καταλάβει καθώς άλλοι πιο ζωηροί έρωτες με απασχολούσαν.

'Ενα βράδυ τον ρώτησα αν ήθελε να παίξει σαξόφωνο σε μία παράσταση που ετοίμαζα. Έπιασα τον εαυτό μου να έχει άγχος καθώς τον ρωτούσα. Χαμογέλασε, ψέλισσε ναι και του είπα να έρθει το επόμενο βράδυ προς το τέλος της πρόβας.

Μπήκε σχεδόν στις μύτες τον ποδιών του την ώρα που χοροπηδάγαμε πάνω σε ένα χορευτικό. "Ω, Μπεν, καλωσόρισες. Χαίρομαι που ήρθες. Ε, παίδες. Από εδώ ο Μπεν, θα παίξει στην τάδε σκηνή, σαξόφωνο" 'Α, ω" τα κορίτσια, "γειά σου φίλε, κλπ " τα αγόρια...

Ο Μπεν βγάζει το σαξόφωνο παίζει το κομμάτι, θαυμασμός, γέλια καλή διάθεση από όλους, ήταν καλός και ήταν ακριβώς αυτό που χρειαζόμασταν για το έργο...

Συγχαρητήρια, χειραψίες, ερωτήσεις και ο Μπεν μέσα στον κύκλο αυτό να χαμογελάει κοκκινισμένος από τα πόδια μέχρι το κεφάλι.

Του έδωσα οδηγίες για τη σκηνή, πως να μπει, που να μπει, πως να κινηθεί. Κάναμε τρεις τέσσερις φορές όλοι μαζί την πρόβα. Τελειώσαμε. Άρχισαν όλοι ένας ένας να φεύγουν. "Μπεν, θα μείνεις μέχρι να κλειδώσω;". Κούνησε το κεφάλι.

Ξαφνικά δεν ξέρω τι με έπιασε. Του λέω "πάμε πάνω στο καμαρίνι. Θέλω να δω τι θα κάνουμε με τα ρούχα σου". Με ακολούθησε στη στενή στριφογυριστή σκάλα.

Μέσα το γνώριμο περιβάλλον ενός θεατρικού καμαρινίου... Τραπέζια με καθρέφτες στη σειρά για το βάψιμο, λάμπες πάνω σε κάθε καθρέφτη. Μπαίνω μέσα, ανάβω δύο λάμπες πάνω σε έναν καθρέφτη. Κάθομαι πάνω σε ένα τραπέζι σταυροπόδι. Ο Μπεν στέκεται στην πόρτα μην ξέροντας τι να κάνει. Να μπει να μην μπει. "Πέρασε μέσα" του λέω.
Η καρδιά μου χτυπάει δυνατά. Ακούω σα τυμπανό τους χτύπους της δικής του νευρικότητας. Περνάει και στέκεται στα δύο μετρα μακριά. Το κεφάλι του είναι χαμηλωμένο. "Γδύσου", του λέω. "Θέλω να σε δω". Αναρωτιέμαι τι σκατά κάνω. Τι είναι αυτό που είπα. Ποιανού είναι αυτή η προστακτική φωνή που βγαίνει από μένα. Ο Μπεν γίνεται μωβ. Με το κεφάλι πάντα χαμηλά, βγάζει το πουλόβερ του και το ακουμπάει σε μία καρέκλα. Αρχίζει και ξεκουμπώνει σιγά σιγά το πουκάμισσο. Αναπνεώ με δυσκολία. Βλέπω ένα ένα τα υπέροχα δάχτυλα του να ξεκουμπώνουν ένα ένα τα κουμπιά. Παρόλο το μωβ χρώμμα του, ο Μπεν φαίνεται ήρεμος. Εγώ δεν είμαι. Αυτό που κάνεις λέω στον εαυτό μου είναι σεξουαλική παρενόχληση και κατάχρηση εξουσίας. Πως θα σου φαινόταν αν πήγαινες εσύ για δουλειά και ήσουν εσύ στη θέση του Μπεν; Ο Μπεν έχει βγάλει το πουκάμισσο κι ετοιμάζεται να ξεκουμπώσει το παντελόνι του. "Αρκετά του λέω. Γύρνα γύρω γύρω να σε δώ". Κάνει μία αργή στροφή. Τον πλησιάζω. Σχεδόν μυρίζω το υπέροχο στέρνο του. Παρακολουθώ με φρίκη τον εαυτό μου, να απλώνει το χέρι και να του χαιδεύει το στήθος. Να πηγαίνει από πίσω του, να του αγγίζει την πλάτη". Ο Μπεν δε βγάζει ούτε ανάσσα. Ξαφνικά επιστρέφω βίαια στον εαυτό Μου. Τι σκατά κάνω; "Τελειώσαμε", του λέω. "Ντύσου" και βγαίνω με μεγάλη ταραχή από το καμαρίνι. Κατέβηκα τη σκάλα πέντε πέντε τα σκαλιά.. Ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί. Ντρεπόμουν βαθιά. Βασικά ήμουν ένα μάτσο από αξεδιάλυτα συναισθήματα. 'Ενταση, καύλα, ντροπή, αγωνία, αμηχανία, μία περίεργη χαρά και έναν μπάτσο μέσα μου να φωνάζει ντροπή δε φαίρονται έτσι σε έναν υποψήφιο συνεργάτη.

Ο Μπεν κατέβηκε από το καμαρίνι. 'Ηταν αναψοκοκκινισμένος. Τόλμησα να αναζητήσω τα μάτια του. Δεν είχε καμμία κατηγορία στο βλέμμα. Με κοιτούσε με το γνωστό ντροπαλό χαμόγελό του. Δεν είπαμε τίποτε άλλο. 'Εσβησα τα φώτα. Ο Μπεν τράβηξε τη βαριά πόρτα και την κράταγε για να την κλειδώσω... Περπατούσα ένα βήμα μπροστά. Με πήγε μέχρι το σπίτι μου. Στάθηκε κάτω από το παράθυρο μου μέχρι να του γνέψω από το δωμάτιο μου και να φύγει αργοπερπατώντας μέσα στη νύχτα.

Δεν απέκτησα ποτέ πιο προσωπική επαφή με τον Μπεν. Ήρθε στις πρόβες, έκανε αυτό που ήταν να κάνει, αποσύρονταν διακριτικά. Κοκκίνιζε κάθε φορά που του μιλούσα στα μέρη με τους κοινούς μας φίλους. Πάντα είχε το ζεστό χαμόγελο με τα χαμηλωμένα μάτια. Κι εγώ δεν τόλμησα να τον πλησιάσω ξανά... Προσπαθούσα να καταλάβω τι σκατά ήταν όλο αυτό.

Αν ήξερα τότε τι ήταν ένας υποτακτικός άνδρας και τι ήταν μία Κυριαρχική γυναίκα ίσως η τροπή να ήταν αλλιώτικη. Ίσως να είχα γλιτώσει και διάφορες άλλες ταλαιπωρίες... Ίσως όχι.

Όπως και να έχει, γλυκέ μου υπέροχε Μπεν, όπου και να είσαι, ελπίζω να έχεις βρει τον τόπο της ευτυχίας σου...

Α.

 

Καλώς τηνε... Σε χαιρετίζω και σε καλωσορίζω στο νήμα. Ελπίζω να νιώσεις φιλόξενα και όποτε θέλεις να αφήνεις το δικό σου ίχνος...

Α.

 

ΔΕΥΤΕΡΑ 17 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2016

Υπάρχουν μέρες που ξυπνάω με μία δυνατή διάθεση να μαστιγώσω... Όχι ως τιμωρία... Απλά γιατί Μου αρέσει να μαστιγώνω... 'Η μάλλον η έκφραση "Μου αρέσει" είναι φτωχή για να περιγράψει τις αισθήσεις και τα συναισθήματα που αναδύονται... 'Αγρια χαρά, ελευθερία, αισθητική απόλαυση, μεταμόρφωση... Νιώθω ότι χορεύω, ότι πετάω, ότι ίπταμαι... Είναι ένα ιδιαίτερο χάσιμο, χωρίς όμως να χάνομαι από τον κόσμο τούτο. 'Ενα τμήμα του εαυτού Μου έχει οξυμένη παρατηρητικότητα για το τι συμβαίνει στον υποτακτικό τόσο ενεργά, τόσο εκεί, ώστε είναι σα να έχω γίνει δύο εαυτοί με κλωνοποίηση όπου ο ένας νιώθει ακριβώς τι συμβαίνει στον αλλον... Η μία μου ύπαρξη πετάει, χορεύει, απογειώνεται και η άλλη έχει τα πόδια γερά εδραιωμένα στη γη, στο κάθε σήμα, στην κάθε ανάσα, στην κάθε κίνηση του υποτακτικού... Και φυσικά και στους δύο εαυτούς κυλούν μεγάλες ποσότητες υγρασίας...

Αίμα που προκαλείται από ξυλοφόρτωμα, έχω δει μόνο μία φορά, από βέργα δέντρου. Δε θυμάμαι το δέντρο... Τότε σταμάτησα ενώ θα μπορούσα, είχα κάθε δυνατότητα να συνεχίσω, να ξεφύγω και να απογειωθώ μιας που το θύμα, επιθυμούσε να γεμίσει αίματα, πληγές και χαρακιές, έπαιρνε πάνω του όλη την ευθύνη... Δεν προχώρησα. Θέλησα πρώτα να το καταλάβω... Γιατί εκείνο το αίμα που είδα Με άλλαξε... Μου έδειξε ότι με κάθε χαρά θα μπορούσα να πάω πιο πέρα... Πόσο πιο πέρα; Και Μου έμαθε, πως κάθε σταγόνα αίμα έχει την ιστορία της...

Ο Ζ εμφανίστηκε με αρχικό αίτημα να μπει σε σχέση Κ/υ, σκληρή ως προς τις τιμωρίες και την πειθαρχία. Είχε κάνει λέει προηγούμενη σχέση με μία Mistress και ένα ζευγάρι Κ/Κ στο εξωτερικό κι επιθυμούσε να ξαναμπεί σε καθεστώς "ιδιοκτησίας".

Κάθε φορά που ζητούσα κάποιες λεπτομέρειες ως προς το τι εννοούσε, απέφευγε να απαντήσει ευθέως, λέγοντας ότι αυτό είναι στη δική Μου διακριτική ευχέρεια, κλπ. Σωστό μεν, αλλά κάτι δεν Μου κόλλαγε... Το προαίσθημα που είχα ήταν ότι δεν το εννοούσε πραγματικά, ότι απλά χρησιμοποιούσε κάποιες "φράσεις" by the book για να Με κάνει να ενδιαφερθώ και να δεχτώ να κάνω κάποιο σέσσιον μαζί του μιας που είχα πεί ότι ψάχνω σκλάβο και όχι υποτακτικό...

Παρόλα αυτά, κάτι Με τράβαγε πάνω του και συνέχιζα να του μιλάω, να τον ρωτάω διάφορα... Μόλις μιλούσε για σκηνές με σωματικές τιμωρίες και πειθαρχία, ειδικά με τη βέργα, η γλώσσα του λύνονταν... Ανέβαινε η ενέργεια του, έγραφε, έδινε το παρόν, έστελνε μουσικές, ποιήματα, επικοινωνούσε... Μόλις πήγαινε η κουβέντα στον έλεγχο, εκεί όλο κάτι πάθαινε, όλο πολύ δουλειά έπεφτε, εξαφανιζόταν για διαστήματα και τα λοιπά γνωστά και παρόμοια... Δεν είχαμε ακόμα συναντηθεί...

Όταν τον ρώταγα αν ήταν μαζοχιστής, διαμαρτυρόταν, όχι δεν του αρέσει, δεν τον ερεθίζει ο πόνος, δεν αντέχει τον πόνο, η αίσθηση της υποταγής ήταν το ζητούμενο, στα τιμωρητικά χέρια μίας αυστηρής Κυρίας που δε θα χτυπούσε απλά, αλλά θα "ζωγράφιζε" στήνοντας σκηνές τιμωρίας με μέσον το ξυλοφόρτωμα με βέργα... Ότι τον εξιτάριζε η αισθητική μίας σκηνής τιμωρίας και η τελετουργία εντός της σκηνής η οποία πάντα στην ολοκλήρωση της είχε το χεροφίλημα σε Αυτήν που τον τιμώρησε... Σε εκείνο το χειροφίλημα ήταν η λύτρωση. Για εκείνο το χειροφίλημα ήταν διατεθιμμένος να αντέξει τον όποιο σωματικό πόνο μέσα στη σκηνή... Αλλά χωρίς τη σκηνή τιμωρίας, δεν μπορούσε να φτάσει στο χειροφίλημα με εκείνη τη λύτρωση... Κατά τα άλλα ήταν μικροβιοφοβικός, φοβόταν την ερωτική επαφή μήπως και κολλήσει κάτι, φοβόταν να τον φιλήσει κάποια στο στόμα, φοβόταν να γλύψει χέρια, πόδια, εντάξει για μουνί δεν το συζητάμε... 'Ετρεμε για τη ζωή του... Βέβαια ήταν πράγματα που είχε υποστεί να τα κάνει ακόμα και με κάποιες επαγγελματίες που είχε βρεθεί, προκειμένου να φτάσει στην πολυπόθητη σκηνή της τιμωρίας... Φοβόταν επίσης ότι την ίδια στιγμή που μία γυναίκα τον προσέγγιζε ερωτικά, κάτι ήθελε να του πάρει, κάτι ήθελε να του κλέψει, ήθελε το πουλί του για να του το ευνουχίσει με κάποιον τρόπο... Επιπλέον πήγαινε στην εκκλησία, πίστευε στο θεό, έκανε μετάνοιες και νηστείες...

Συνέχιζα να του μιλάω... Εγώ από πλευράς Μου να επιμένω ότι αν τον συναντούσα για κάποιο σέσσιον και συμφωνούσα να τον χτυπήσω στα πλαίσια μίας σκηνής τιμωρίας που θα έστηνα, θα έπρεπε κι εκείνος να υπογράψει ένα χαρτί που θα είχε μέσα και όλες τις δικές Μου απαιτήσεις γιατί έπρεπε να πάρω κι Εγώ την ικανοποίηση Μου: να γυμνωθεί, να περάσει από επιθεώρηση, να κάνει αυτό που του ζητάω, να χρησιμοποιεί συγκεκριμμένες φράσεις και πόζες, να Με υπηρετήσει ερωτικά αν το επιθυμούσα κ.λ.π. και φυσικά θα είχε και θα έκανε χρήση safe word αλλά από την ώρα που θα τον παραλάμβανα μέχρι να δηλώσω εγώ την ολοκλήρωση του σέσσιον δε θα είχε κανένα δικαίωμα να φύγει ή να δραπετεύσει... Ζορίζονταν, το γύρναγε από εδώ, το γύρναγε από εκεί, στο τέλος όταν του έστειλα τις "απαιτήσεις" συγκεντρωμένες όλες μαζί με τη μορφή συμβολαίου, συμφώνησε...

Συνέχιζα να τον πηλατεύω για τις βέργες... Ανοίγονταν... Αγαπούσε τις βέργες... Πήγαινε και έκοβε κομμάτια από διάφορα κλαδιά και δέντρα που τα γνώριζε και ήξερε να τα ξεχωρίζει, τα έκοβε, τους έτριβε τη φλούδα, τα ίσιωνε, τα γυάλιζε, τα έπλενε στη μπανιέρα, τα στέγνωνε, τα πότιζε τακτικά για να διατηρούν όλες τους τις δυνάμεις σε ένα "μαστίγωμα", για να τσούζουν, να έχουν την κατάλληλη ευλυγισία και ακαμψία, να έχουν αντοχή και διάρκεια, να μη σπάνε με τη μία... Του άρεσε ο ήχος στα αυτία του καθώς η βέργα ξέσκιζε τον αέρα, ο ήχος της πρόσκρουσης στο δέρμα του, το κάψιμό της... Είχε ειδικό σημείο που τις έκρυβε, τις έβγαζε, τις χάζευε, ερεθιζόταν στη θέα τους και σε όσες σκηνές μπορούσαν να γεννήσουν... Είχε ειδική θήκη για τη μεταφορά τους, είχε προσωπική σχέση με την κάθε μία τους... Απέναντι στις βέργες του γινόταν ποιητής...

Πλέον ήμουν περίεργη... 'Ενιωθα έναν ολόκληρο διαφορετικό κόσμο... 'Ηθελα αυτόν τον κόσμο να τον γνωρίσω από κοντά... Και θα εκτώνωνα την ανάγκη Μου πλέον να ρίξω κι ένα γερό χέρι ξύλο...

Δε θα μπω στις λεπτομέρειες της βραδιάς... Θα μπώ στο κομμάτι της μεταμόρφωσης που βίωσα με αυτόν τον άνθρωπο... Είχα ντυθεί και βαφτεί ιδιαίτερα κλασσικά και αυστηρά... Όχι σαν τις Μιστρέσσες του ίντερνετ, αλλά ως μία συντηριτική Κυρία μίας κουρασμένης αριστοκρατίας, με μία Βικτωριανή αίσθηση... Ήταν αρκετά ψηλός, ντυμένος με κουστούμι, ψιλο πελώριος, μου έριχνε τουλάχιστον δύο κεφάλια μπόι... Όταν με είδε, του γυάλισε το μάτι, ένιωσε μια ανακούφιση. Του άρεσα... Εμένα δε Με απασχολούσε αυτό. Ήθελα να καταλάβω αν θα ένιωθα αρκετά ασφαλής ώστε να κάνω μαζί του σέσσιον εκείνο το βράδυ ή όχι... Η συμφωνία ήταν ότι αν μετά από ερωτήσεις, συζήτηση κλπ υπήρχε η συναίνεση και από τους δύο να προχωρήσει η βραδιά σε σέσσιον, τότε θα περνάγαμε στην υπογραφή συμβολαίων. Αλλιώς θα πίναμε το ποτό μας και θα έπαιρνε ο κάθε ένας το δρόμο του...

Πήγαμε σε ένα μπαρ με διάφους γιάπης, γιάπισσες κλπ. Ταιριαστό σκηνικό για μία κουβέντα που είχε ένα άκρως επαγγελματικό τόνο. Είχα δύο αντίγραφα από το τελικό συμβόλαιο... Είχα κάνει κάποιες προσθήκες και διορθώσεις... Τον άφησα να το μελετάει λέξη, λέξη, να σημειώνει ό,τι δεν καταλάβαινε, ό,τι ήθελε να επαναδιατυπωθεί... Τον είχα χρήσει για τα διάφορα στάδια της βραδιάς σωφερ, συνοδό Κυριών, ρομαντικό ιππότη, νομικό Μου σύμβουλο και σεξουαλικό υπηρέτη, όλοι ρόλοι στους οποίους θα εξετάζονταν... Ήταν ό ίδιος νομικός (ίσως γι αυτό μου γεννήθηκε τέτοια σκηνή δικηγορίστικη) οπότε για καμμία ώρα, κάθισε ως απόλυτα σοβαρός νομικός σύμβουλος να εξετάσει τα όποια κενά, αβεβαιότητες και ασάφειες στο έγγραφο που είχα ετοιμάσει. 'Εκανε τις παρατηρήσεις του, ζήτησε αλλαγή σε κάποια σημεία, γίναν οι αλλαγές με στυλό στα δύο αντίγραφα, μπήκαν μονογραφές σε κάθε σημείο διόρθωσης και στο τέλος μπήκαν και οι μεγάλες υπογραφές στην τελευταία σελίδα με ημερομηνία...

"Από τώρα και κάτω Μου ανήκεις" του είπα "κι έχεις υπογράψει ότι το σέσσιον τελειώνει μόνο όταν ανακοινώσω εγώ τη λήξη του... Πάμε"... Δεν ενιωθα καμμία απειλή... Στο δωμάτιο ξενοδοχείου με μεσαιωνικό σκηνικό άρχισε να εξελίσεται η σκηνή... Γθύθηκε, μου έκανε μασάζ στα πόδια, μου φίλαγε άθλια τα πόδια, τον διόρθωνα... Ό,τι και αν του ζήτησα να κάνει, μπροστά Μου δεν είχα πια εκείνον τον τριαντάρη άνδρα, τον σοβαρό νομικό, τον επαγγελματία... Μπροστά μου είχα το πρόσωπο ενός μικρού φοβισμένου παιδιού, και μία πελώρια μάζα από κρέας έκρυβε το πιο μικρό πουλί που είχα δει στη ζωή μου. Επί της ουσίας δεν υπήρχε... Ότι και να του ζητούσα να κάνει, το πρόσωπο και οι αντιδράσεις που έβλεπα ήταν ενός παιδιού που δεν ήταν πάνω από πέντε χρονών... Φοβισμένο βλέμμα, πρόσωπο που έκλεινε τα ματάκια του, που έσφιγγε τα δοντάκια του, που μέσα έβραζε οργή αλλά δεν τολμούσε να παρακούσει... Είχα πάθει σοκ. Σοκ διότι αυτό ξέφευγε από ένα παιχνίδι ρόλων... Η μορφή που συναντούσα δεν έπαιζε κάποιο ρόλο... Είχα έντονα την αίσθηση ότι ζούσα σκηνή αναβίωσης από το παρελθόν, σα να βρίσκονταν σε στιγμή της παιδικής του ηλικίας. Τόσο ξεκάθαρο ήταν αυτό μέσα από τη μεταμορφωμένη του μορφή, που θα πρέπει να μην έχεις σχετιστεί ποτέ με ανθρώπους για να μην το καταλάβεις...

Κράτησα τις σκέψεις και τις παρατηρήσεις αυτές για Εμένα. Εξωτερικά συνέχιζα να παίζω το ρόλο μίας απαιτητικής και σκληρής Κυρίας τιμωρού... 'Εδινα εντολές, έκανα παρατηρήσεις και διορθώσεις, έριχνα κάνα χαστούκι κάνοντας κάποιες δοκιμές να δω αντιδράσεις, του βασάνισα τις ρόγες ανακαλύπτοντας ότι ήταν τόσο ευαίσθητες που μόνο με την απειλή αυτή συμμορφωνόταν αμέσως... Λειτουργούσα αργά κι αφηνα το ένστικτό Μου να πάρει το τιμόνι για ότι συνέβαινε... Και εφτασε η μεγάλη σκηνή... Η προσφορά από τις βέργες, η τοποθέτησή τους πάνω στο κρεββάτι, το στήσιμό του σε διάφορες θέσεις και στάσεις για να τις φάει... Φόρεσα μία λευκή φριχτή μάσκα στο πρόσωπο... Μεταμορφωνόμουν κι Εγώ σε Ερυνία... Σε κάποια άλλη... Εκεί αφήνιασα... Κλαψούριζε και άντεχε. Επιτέλους ήταν ζωντανός... Μέτραγε, μέτραγε, μέτραγε και ακόμα άντεχε... Τον χτυπούσα για ώρες, ώρες ατελείωτες... Ο ιδρώτας μούσκευε και τα δύο κορμιά μας... Δημιουργούσε μικρά ποτάμια στο πάτωμα... Δεν είχα ξαναχτυπήσει πότέ με τέτοια ένταση, τέτοια διάρκεια. Ήταν πρώτη φορά που το διάλλειμα το χρειαζόμουν εγώ... Ξαφνικά έπιασε το μάτι Μου τον εαυτό Μου σε ένα καθρέφτη με τη βέργα υψωμένη στον αέρα. Δεν αναγνώριζα τη φιγούρα που έβλεπα. Μία άγρια μαινάδα, μία φιγούρα βγαλμένη από μπουντρούμια σε κάποια Βενετία, η μορφή με τη μάσκα, η έξαλλη έξαψη στο βλέμμα... η έκσταση... η άγρια χαρά... Συνέχισα... Έσπασα την πρώτη βέργα πάνω του... Υπήρχαν άλλες δύο... Η νύχτα ήταν ιδιαίτερα μακριά...

Υπήρξαν διάφοροι διάλογοι, διάφορα πράγματα που συνέβησαν εκείνη τη βραδιά... Ο Ζ μου χάρισε την ελευθερία να τον σαπίσω... Εκείνος κέρδισε το χειροφίλημα του... Αλλά όχι μόνο αυτό... Στο Ζ θέλησα να κάνω έρωτα... Και του έκανα... Κάθισα πάνω στο πουλάκι που δεν είχε και του χάρησα όλη την τρυφερότητα που Με είχε κατακλύσει... Λειτουργούσα όλη τη βραδιά με ένα ένστικτο που Με οδηγούσε... Με το ξημέρωμα ο Ζ είχε μεταμορφωθεί και πάλι. Ήταν επιτέλους 30 χρονών, ένας ευγενικός ιππότης γονατιστός που στο τελικό του χειροφίλλημα πριν βγούμε από το δωμάτιο ήταν όμορφος, ερωτικός, συγκινητικός... Και χαρούμενος... Δεν είχε ξανακάνει έρωτα... Ήταν περήφανος.

Καθώς Με επέστρεφε ως σωφέρ στο σπίτι Μου, σε ένα φανάρι, και μέσα από κάτι που του είχα πει στη διάρκεια της βραδιάς, γύρισε και Με κοίταξε... Δε φορούσε πλέον κανένα ρόλο πάνω του, βρισκόταν στην ηλικία του... Και τότε μου είπε την ιστορία για ένα μικρό παιδάκι, που το μεγάλωσε η κακιά γιαγιά του στο χωριό... Η φοβερή γιαγιά του... Που το τιμωρούσε κάθε μέρα με ανελέητο κοπάνισμα με τις βέργες της... Βέργες που άλλοτε είχε εκείνη, και άλλοτε έβαζε εκείνο το τρομοκρατημένο παιδάκι να πηγαίνει να τις κόβει, να της τις προσφέρει, να κατεβάζει τα βρακάκια του και να τις τρώει στον κώλο μέχρι να μη μπορεί να κάτσει... Η κακιά κακιά γιαγιά του... Η σαδίστρια... Η διεστραμμένη... Η φοβερή... Το αγόρι ευνουχίστηκε... Το πουλάκι του δεν αναπτύχθηκε ποτέ. Και από τότε, επιστρέφει συνέχεια στην πληγή... Είναι η μόνη σχέση με γυναίκα που μπορεί να κάνει... Να βιάζεται ξανά και ξανά... Να επιστρέφει πάντα στην πληγή...

Την άλλη μέρα ο Ζ μου είπε ότι δεν ήταν υποτακτικός. Ότι ήταν μαζοχιστής. Ότι κάτι έπρεπε να κάνει με τη ζωή του. Ότι είχε κουραστεί να ζει έτσι...

Ο Ζ με συντάραξε... Το αίμα που πετάχτηκε από τη σάρκα του δεν ήταν αίμα... Ήταν η ιστορία του...

Α.

 

Επιτρέψτε μου να αφήσω και εγώ το χνάρι μου στο νήμα λέγοντας μονάχα ότι είναι ίσως ότι πιο όμορφο έχω διαβάσει μέχρι στιγμής. Ευχαριστώ  

 

Σε ευχαριστώ, καλή μου... Διαβάζω κι εγώ τα χνάρια σου στο φόρουμ. Και τα σοβαρά και τα παιχνιδιάρικα... Χαίρομαι κάθε φορά...     Α.

 

Πέρα απο τα εύσημα και τον έπαινο που εύλογα πρέπει να αποδωθεί στην νηματοθέτιδα για την γραφή της, η τελευταία ιστορία δίνει τροφή για σκέψη πάνω σε πολλά ζητήματα που έχουν απασχολήσει με θεωρητική μορφή στο παρελθόν τους συνφορουμίτες , έχοντας προκαλέσει μάλιστα και σοβαρές διαφωνίες.
Ο Ζ μπορεί να μην είναι υποτακτικός , αναγκαστικά όμως λειτούργησε ως τέτοιος, η έστω μπότομ, για να πάρει το ποθούμενο, έτσι δεν είναι;
Eιναι επίσης ενδιαφέρουσα η εξέλιξη των διαπραγματεύσεων και το πώς (συν) διαμορφώθηκε το τελικό πλαίσιο της συμφωνίας- σχέσης...
Ενα ακόμα ενδιαφέρον σημείο, η αποκάλυψη της προέλευσης της μαζοχιστικής τάσης του Ζ που διαμορφώθηκε, δεν ήταν η "φύση" του τέτοια...
Επισημάνσεις στο επίπεδο του παραδείγματος η της περιπτωσιολογίας ασφαλώς, με όποιο (σχετικό) βάρος μπορεί να έχουν τα παραδείγματα στην εξαγωγή γενικότερων συμπερασμάτων, ωστόσο καλό είναι να τα έχουμε υπ΄οψιν...

 

Με χαρά μπορείς αν θέλεις να μεταφέρεις την ιστορία σε νέο νήμα και να εκθέσεις τις σκέψεις σου πιο αναλυτικά όπως και να θέσεις τα ερωτήματα που προέκυψαν προς γενική συζήτηση... Πλησιάζει και Σ/Κ... Με την ευκαιρία να ευχηθώ να είναι όμορφο... Α.