Καθημερινές εσωτερικές συνομιλίες πάνω στη Γυναικεία Κυριαρχία...

Έγινε τόσο καλό το Systran..?

 

Ξεχωρα οτι μπορει αυτα να μην αφορουν την Ελλαδα

Θα πω @angel42 μη μασάτε. Απο τη μια ειναι η χυλοπιτα και απο την αλλη τ' αποφαγια.

 

...πρωκτικά υγρά? ...του Εφέντη? ... με γαστρεντερίτιδα τον φαντάζεσαι?  

 

Άσε, ακόμα να καταλάβεις ότι έχω διεστραμμένη φαντασία;  

 

ΠΕΜΠΤΗ 17 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2016

'Εντονη η εβδομάδα που πέρασε... Δουλειά τρελή, τακτοποίηση διάφορων θεμάτων, γενέθλια... Τρία δώρα στον εαυτό Μου από Εμένα... Σέσσιον με ένα "μικρό" που κατάφερε να Με εντυπωσιάσει το οποίο και το κατευχαριστήθηκα, ξεκαθάρισμα με τερματισμό μίας σχέσης με περιστασιακό χαρακτήρα, ανασκόπηση της χρονιάς και σύγκρισης με το πού και πως Ήμουν πέρισυ τέτοια εποχή, ως προς τις γνώσεις, τις εμπειρίες, την ωριμότητα, την εξέλιξη και τις σχέσεις Μου... Με το που μπαίνει ο Νοέμβριος συνειδητοποιώ ότι εδώ και κάποια χρόνια, η γνώση ότι σύντομα ολοκληρώνεται μία χρονιά της ζωής Μου και ξεκινάει μία άλλη έχει ως αποτέλεσμα αρκετές ημέρες περισυλλογής και εσωτερικών και πρακτικών ξεκαθαρισμάτων... Συμβαίνει από μόνο του... Δε δίνω κάποια συνειδητή εντολή στον Εαυτό Μου να το κάνει, εκείνος όμως ξέρει το καλό του και τι του χρειάζεται τελικά... Χαμογελάω με αυτή τη σκέψη... Παλιά, μέχρι καμμιά δεκαετία πριν, ενώ μου άρεσαν τα γενέθλια ως μία ημέρα που κάποιοι σε σκέφτονται, κάποιοι σου εύχονται και κάποιοι σου δίνουν δώρα, δε Μου άρεσε καθόλου η σκέψη ότι μεγάλωνα... Ότι έφευγε άλλη μία χρονιά από τη ζωή Μου... Αυτό Μου συνέβαινε από παιδάκι... Συχνά έκλαιγα κι έλεγα "ζε σέλω μεγαλώσω άλλο, μία χαρά είμαι εδώ που είμαι". Το εννοούσα... Όσα προβλήματα κι αν έφερνε η ζωή, μαζί και κάποιες δυστυχίες, Μου φαινόταν άδικο πολύ ότι νομοτελειακά, έπρεπε να μεγαλώνω, να λιγοστεύει ο χρόνος της ζωής, γιατί η ζωή πάντα ήταν για μένα μυστήριο και ωραία πολύ... Στα πέντε ήθελα να μείνω πέντε για πάντα... Στα 10 ήθελα να μείνω 10 για πάντα, στα 16 το ίδιο, κλπ. 'Ελεγα τότε στον εαυτό Μου ότι το ότι δεν ήθελα να μεγαλώνω ήταν απόδειξη ότι ευχαριστιόμουν πολύ καλά κάθε φορά το στάδιο και το σημείο που ζούσα τόσο ώστε να μην το χορταίνω, να θέλω κι άλλο από αυτό, να μη θέλω ο χρόνος να κυλίσει...

Στην ερώτηση πόσο χρονών είσαι υπήρχαν χρονιές ολόκληρες που αν δεν έβαζα κάτω αριθμητικές πράξεις να μετρήσω από την αρχή δεν μπορούσα να δώσω απάντηση... Για κάποια χρόνια είχα μείνει στα 25, για κάποια χρόνια στα 33... Τα έβαζα κάτω, τα μέτραγα κι εντυπωσιαζόμουν από τον αριθμό που έβρισκα... Κοίτα να δεις, πήγα 28, πήγα 30, πήγα 38... Κάπου εκεί στα 38 είπα στον εαυτό Μου, ότι δεν μπορεί να τραβήξει άλλο αυτό το βιολί, να μην ξέρω ποτέ πόσο χρονών Είμαι και κάθε φορά που κάποιος Με ρωτάει να πρέπει να κάνω πράξεις και μετά να ξαφνιάζομαι και από το αποτέλεσμα... 'Αρχισα τότε συνειδητά να λέω, Είμαι 39, Είμαι 40, Είμαι 41, Είμαι 42, όπως και να λέω θα γίνω 43 σε τρεις μήνες, θα γίνω 44... Ε, λοιπόν τα κατάφερα... Έγινα 44 και το γνωρίζω εδώ και καιρό ότι 44 θα γινόμουν... Και δε Με πειράζει καθόλου που "μεγάλωσα". Αντίθετα Μου αρέσει... Πλήρης αντιστροφή λοιπόν... Not bad...

Λοιπόν κάποτε to 44 Μου φαινόταν μυθολογικός αριθμός... Κάποτε αυτό το 44 ήταν πολύ, πολύ μακριά... Όταν άκουγα ανθρώπους να λένε, 40, 50, ήταν πολύ μεγάλοι... Τους λυπόμουν... Είναι στο τέλος της απόλαυσης, σκεφτόμουν. Ε, καλά, τα 60 ήταν πια βαθύ γήρας... Χαχαχα... Να λοιπόν που έφτασα εδώ και φυσικά το εδώ δεν έχει καμμία σχέση με αυτό που κάποτε φανταζόμουν ότι θα ήταν... Υπάρχουν σίγουρα αλλαγές ως προς τις σωματικές αντοχές... Κάποτε μπορούσα να περνάω μήνα με δυο τρεις ώρες ύπνο, απανωτά ξενύχτια, ατελείωτα ξύδια, μαστούρες και γενικά κραιπάλες... Τώρα αν ξενυχτίσω απανωτά 3-4 μέρες θέλω άλλες τόσες για να έρθω στα ίσια Μου... Τα ξύδια πάνω από 2-3 ποτά τα νιώθω να κυκλοφορούν την άλλη μέρα στο αίμα μου με όχι ανεβαστική διάθεση... Κάποτε μπορούσα να κατεβάζω ατελείωτες ποσότητες από junk food και μετά να μην τρώω σχεδόν τίποτε για ημέρες και να μη με επηρεάζει ούτε το είδος, ούτε η ποσότητα της τροφής ή η έλλειψή της... Τώρα, αν δεν φροντίσω να υπάρχει ισορροπία στη διατροφή, το περίφημο μέτρο που λένε, καταλαβαίνω τον αντίκτυπο άμεσσα... Τώρα στα 44, είναι πολύ μακριά από μένα ο εαυτός των 25, των 30, των 38... Μου αρέσει να του ρίχνω καμμιά ματιά, να γελάω με τις τότε χαρές του, να λυπάμαι για τις τότε λύπες του, μα δε Μου λείπει διόλου, ούτε και οι ανεπάρκειες που είχε τότε... Για άλλη μια φορά στη ζωή Μου νιώθω ότι Είμαι ακριβώς στο σημείο που είναι καλά να βρίσκομαι. Απλά τώρα νιώθω όμορφα που μεγαλώνω...

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη απόλαυση κι ελευθερία από το ξεκαθάρισμα... Αυτό Μου χάρισε η τελευταία δεκαετία... Σιγά σιγά και σταδιακά... Πόσα πράγματα δεν Με μπερδεύουν από εκείνα που Με μπέρδευαν, πόσα πράγματα δε Με ταλαιπωρούν από εκείνα που Με ταλαιπωρούσαν, πόσα πράγματα μέναν ατακτοποίητα μέσα σε ένα χάος που τώρα Με κοιτούν χαμογελαστά από τη θέση τους... Πόσες ποιότητες έχουν προστεθεί στη ηδονιστική ζωή που κάποτε τις φανταζόμουν αλλά Μου ήταν απλησίαστες ενώ τώρα αποτελούν μέρος της ζωής Μου...

Ναι αλλά αυτό υποτίθεται ότι είναι ένα ημερολόγιο καταγραφής πάνω στη Γυναικεία Κυριαρχία και όχι υπαρξιακών πραγμάτων γενικώς... Μα θα φτάσω και σε αυτό...

Διότι η τακτοποίηση της τελευταίας δεκαετίας και η ελευθερία που έφερε δεν θα είχε υπάρξει με τον τρόπο που υπήρξε αν δεν προέκυπτε η σχέση με την υποταγή αρχικά και την Κυριαρχία στη συνέχεια... Με ωρίμασαν, με έφεραν σε πιο ουσιαστική σχέση με τον Εαυτό Μου και με τους άλλους, Μου άνοιξαν σημεία πρόσβασης σε Εμένα και στις σχέσεις Μου, Με υποχρέωσαν να αφήσω πίσω ό,τι δυσλειτουργικό και άσκοπο και χαοτικό, από το κουκούλι αυτό βγήκε ένας νέος εαυτός που στα 44 νιώθει ότι είναι για άλλη μια φορά στην αρχή της ζωής. Μπροστά Μου βλέπω ένα υπέροχο τοπίο ηδονιστικής ζωής. Τέτοιας που μπορώ να Έχω, μπορώ να ικανοποιήσω και μπορώ να εκτιμήσω ελεύθερα...

Η πιο δύσκολη δεκαετία ήταν ανάμεσα στα 27- 37... Η μάχη ανάμεσα στα πρέπει τα δικά σου και των άλλων... Η πάλη με ενοχές από την παιδική ηλικία και μετά και με κάθε μία νέα που προστίθονταν... Η εξερεύνηση σχέσεων με ανθρώπους που κι εκείνοι μάχονταν τον εαυτό τους και δεν τον είχαν ακόμα σταθμίσει... Η απόκτηση τραυμάτων κι επίκτητων θεμάτων... Η αδυναμία να πεις ξεκάθαρα τα ναι και τα όχι σου μιας που δεν ήταν και πολύ ξεκάθαρα αλλά ακόμα και όταν ήταν, οι φόβοι "μην πληγώσεις τον άλλον" (παπάρια αδυναμία ήταν), μη χάσεις το χρόνο που επένδυσες, η ανάγκη αποδοχής κι επιβράβευσης από γονείς, φίλους, συντρόφους, η μάχη στον επαγγελματικό στοίβο, κ.λ.π. Κουράστηκα και μόνο που τα γράφω...

Μέσα από το δρόμο της υποταγής, παρόλο που Με ζόρισε ως εκεί που δεν πάει, έμαθα την απενοχοποίηση, το σπάσιμο φραγμών και ορίων, την αποκάλυψη νέων ηδονών, το άνοιγμα, το άφημα, την παράδοση, την ερωτικοποίηση των φόβων, των τραυμάτων, την ουσιαστική προσφορά, την αυτοπειθαρχία, τον ουσιαστικό διάλογο με τον εαυτό και με τον άλλον, την άρθρωση με σαφήνεια των ναι και των όχι μου... Τη γνώση ότι κάποια ναι και κάποια όχι αλλάζουν... Τη σημαντικότητα να μη μένεις στάσιμος σε αυτά που επιθυμούν να αλλάξουν και το σεβασμό και την ισχυροποίηση σε εκείνα που θέλουν να μείνουν σταθερά... Και ως γνωστό η μία απενοχοποίηση φέρνει και την άλλη... Μέσα από την απενοχοποίηση μπόρεσε να αναπνεύσει ελεύθερα ο Κυριαρχικός εαυτός Μου... Να απαιτεί αδιαπραγμάτευτα πλέον την πραγμάτωση του. Και για να την επετύχει να αρχίσει να κάνει πράξη με δύναμη τα όχι και τα ναι του. Τα θέλω και τα δεν θέλω, σε όλα τα επίπεδα της καθημερινής ζωής και σε όλους τους στίβους. Χωρίς αυτόλογοκρισία και χωρίς λογοδοσία σε κανένα φαντασιακό επικριτή. Χωρίς φόβο, χωρίς ανάγκη αποδοχής, χωρίς άγχος απόρριψης... Χωρίς το σύνδρομο του "καλού παιδιού"...

Η τελευταία δεκαετία είναι μία δεκαετία σχεδόν ολόκληρη συνιφασμένη με το bdsm... Όχι κάποιες λίγες στιγμές του... Καθημερινή μελέτη, πράξη, εξάσκηση... Με συνοδοιπόρο ένα σύντροφο Ζωής, ανεξαρτήτως των αλλαγών που συντελούνται εντός του καθένα και εντός της σχέσης... Με βοηθούς ένα σωρό ανθρώπους που με τη δική τους παρουσία, θετική και αρνητική δράσαν καταλυτικά στην αποκάλυψη και εξέλιξή Μου ως Κυριαρχικό θηλυκό... Μόνο ευχαριστία έχω μέσα Μου για όλους και για όλα...

Κοιτάζω στον καθρέφτη και η γυναίκα που ετοιμάζεται με τα καλσόν και τα σπιρούνια της, τους κορσέδες και τα λογής λογής κορδώνια στα ρούχα και στα χέρια, με το σκληρό βλέμμα από τις φλόγες που θερμαίνονται πίσω από το γυαλί τους, με την όρεξη για αυτά που ζει και που είναι μπροστά της να ζήσει, είναι μία Ικανοποιημένη γυναίκα, με τη ζωή, τις σχέσεις της, τις επιλογές και τις αποφάσεις της, είναι ακριβώς 44 ετών και 1 ημέρας... Είμαι Εγώ...

Α.

 

Ως άπειρη, άσχετη και αδαής έχω αποφασίσει να μη γράφω σε νήματα με θέματα που τα θεωρώ σοβαρά και που δεν τα γνωρίζω. Θα παραβώ αυτόν τον κανόνα μου για πω ένα μεγάλο Ευχαριστώ κι ένα ακόμη πιο μεγάλο Μπράβο!

 

Να είσαι καλά @D Q Juls. Σε ευχαριστώ που έσπασες τη σιωπή σου για να δώσεις ένα γενναιόδωρο θετικό λόγο... Μην υποτιμάς καθόλου την αξία του εντός του φόρουμ όταν αυτός ο λόγος είναι αληθινός... Είναι πολύ θετικό που δίνεις χρόνο στον εαυτό σου να εξερευνήσει και να μάθει πριν αρχίσεις να καταθέτεις γνώμες και τιμητικό για σένα... Μέχρι να νιώσεις έτοιμη να καταθέσεις τη γνώση και την εμπειρία σου και να νιώθεις όμορφα κάνοντάς το, μην ξεχνάς ότι είναι σημαντικό και να θέτεις ερωτήματα, όπως και να ζητάς διευκρινήσεις σε πράγματα που ειπώνονται και σε ενδιαφέρουν αλλά που μπορεί να μην έχεις κατανοήσει επακριβώς τι λέει αυτός που τα καταθέτει... Είμαι σίγουρή ότι θα βρεις πρόθυμους και καλοπροαίρετους συνομιλητές... Εύχομαι καλή συνέχεια... Α.

 

ΚΥΡΙΑΚΗ 20 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2016

Είναι η φύση της δουλειάς Μου τέτοια που Με φέρνει σε επαφή με πολλούς ανθρώπους. Ανθρώπους που προσέρχονται με αίτημα να ανοίξουν τον εαυτό τους, να χαλαρώσουν από τα πολλά πρέπει που κουβαλούν εντός τους, να τολμήσουν να εκτεθούν στον εαυτό τους και σε άλλους ανθρώπους, να αποκαλύψουν τους φόβους και τις επιθυμίες τους, να μοιραστούν τις χαρές και τις λύπες τους, να επιτρέψουν στο δημιουργικό εαυτό τους να αναδυθεί αλογόκριτα...

Δουλειά Μου είναι να τους περάσω από διαδικασίες που θα επιτρέψουν σε όλα αυτά να συμβούν...

Δεν είναι η σχέση αυτή και οι διαδικασίες πολύ διαφορετικές από τη συμφωνία μεταξύ Κ και υ...

Κάποιοι προσέρχονται σε σένα με ένα συγκεκριμμένο αίτημα. Συναινούν ότι θέτουν εαυτόν στη διάθεση και διαχείρησή σου μέσα από συγκεκριμμένη διάρκεια, με αρχή, μέση και τέλος... Συναινούν ότι δεν μπορεί να γίνει αλλιώς εκτός από το Εσύ να δίνεις οδηγίες (εντολές) κι εκείνοι τις εκτελούν (υπακούουν)... Αναλαμβάνεις να είσαι πολύ συγκεντρωμένος και προσεχτικός ειδικά στις στιγμές που πλησιάζουν σημεία δυσκολίας... Αναλαμβάνεις να αποφασίσεις και να κρίνεις αν απέναντι σε ένα "δεν μπορώ" που ακούς θα πρέπει να πιέσεις, να επιμείνεις να πραγματωθεί αυτό που ζήτησες, ή να το διακόψεις και να επανέλθεις σε αυτό το σημείο κάποια άλλη στιγμή μέσα από την ίδια ή κάποια άλλη άσκηση... Αναλαμβάνεις κάθε φορά που κάποιος σπάει ένα όριο κι εκεί μπορεί να αρχίσουν να συμβαίνουν διάφορα πράγματα, από αναστάτωση και δάκρυα και οδύνη, μέχρι "βύθισμα" και δυσκολία επαναφοράς στο "εδώ και τώρα", να βρεις τον τρόπο να επιστρέψεις αυτόν τον άνθρωπο σε ένα σημείο ασφάλειας όπου δεν υπάρχει πόνος και πίσω στο παρόν... Αναλαμβάνεις να κουβεντιάσεις και να αναλύσεις το βίωμα μέχρι να υπάρξει σαφήνεια... Αναλαμβάνεις να εμψυχώνεις σε όλη τη διαδικασία...

Σου δίνεται εξουσία, δύναμη, έλεγχος στα χέρια σου... Καλείσαι να βιώσεις και να διαχειριστείς δύναμη χωρίς να μεθύσεις από αυτή τη δύναμη... Να μη χάνεις το γνώμωνα ότι αυτή η δύναμη σου δίνεται για να βοηθήσεις τον άλλον και όχι για να νιώθεις θεός που όλα τα μπορεί και όλα τα κάνει. Σου δίνεται για να έχεις καθαρή όραση και όχι για να τυφλώνεσαι...

Και σιγά σιγά η εμπιστοσύνη χτίζεται και εδραιώνεται. Και στην πορεία αυτή υπάρχουν στιγμές δύσκολες που δοκιμάζεται...

Την κάνω χρόνια πολλά πια αυτή τη δουλειά... 'Εχω αντιμετωπήσει πολλές δύσκολες στιγμές, επίπονες και για αυτόν που καλείται να οδηγήσει και γι αυτόν που καλείται να αφεθεί... Η σχέση που δημιουργείται είναι έντονη, δυνατή, ουσιαστική για όσο διαρκεί... Υπάρχουν άνθρωποι με τους οποίους αυτός ο κύκλος κρατάει ένα χρόνο και άνθρωποι με τους οποίους συνεχίζεται για χρόνια...

"Ενα από τα πιο δύσκολα κομμάτια που χρειάζεσαι να υπερβείς ως εμψυχωτής είναι η άρνηση απέναντι σε πράγματα που ζητάς να συμβούν, όταν τα πρόσωπα των ανθρώπων αλλάζουν, σφίγγονται, γίνονται στριμμένα, κακότροπα, επιθετικά... Να κατανοήσεις ότι αυτό δεν είναι απόρριψη, ότι δεν έχει να κάνει με σένα, αλλά με το ζόρι που εκείνη τη στιγμή περνούν...

Δεν είναι κάτι που το κατακτάς μια κι έξω ή και διαπαντός... Είναι ένα βάσανο που καλείσαι κάθε φορά να υπερβείς... Εκεί ξεχωρίζουν και οι ποιότητες των ανθρώπων... Υπάρχουν άνθρωποι που φροντίζουν είτε την ώρα που ζορίζονται είτε μετά αφού έχει πλέον περάσει η δυσκολία να ξεκαθαρίζουν ότι δεν σε κατηγορούν για κάτι, ότι απλά ζορίστηκαν... Που έρχονται να σου επιτστρέψουν κάτι από τον κόπο που κι εσύ κατέβαλες μαζί τους με ευχαριστία, με αγάπη... Υπάρχουν κι εκείνοι που συνεχίζουν να κοιτούν μουτρωμένα, σα να τους σκότωσες τη μάνα και τον πατέρα, που συνεχίζουν να εκφράζουν και να ζουν το δράμα του πόσο δυσκολεύτηκαν, που δεν έχουν κανένα θετικό λόγο να δώσουν... Κι όμως δε φεύγουν... Δεν αποχωρούν... Συνεχίζουν να έρχονται διεδικόντας το να παραμένουν θυμωμένοι... Διεκδικώντας να σε τοποθετούν στη θέση του "κακού", του "άδικου", και τον εαυτό τους στη θέση του "κουρασμένου", του "ταλαιπωρημένου", εκείνου που του οφείλεις να περνάει καλά και δεν πέρασε... "Ζορίστηκα" λέει ό ένας, "ζορίστηκα" λέει και ο άλλος... Ο πρώτος αναγνωρίζει ότι σε αυτή τη διαδικασία "ζορίζονται" και οι δύο, και αυτός που δίνει τις οδηγίες και αυτός που τις εκτελεί... Ο δεύτερος αναγνωρίζει μόνο τον εαυτό του... Ο πρώτος θέλει να αφήσει έναν καλό λόγο και να βοηθήσει και τα άλλα μέλη της ομάδας να προχωρήσουν. Ο άλλος θέλει να δείξει σε όλον τον κόσμο πόσο υπέφερε και υποφέρει, δε βλέπει άλλα μέλη στην ομάδα, ζητάει από τον εμψυχωτή και τους υπόλοιπους να είναι η μοναδική εστία ενδιαφέροντος... Ολοι πρέπει να ασχοληθούν αποκλειστικά με το θέμα και το πρόβλημα του. Όλοι οφείλουν να του δώσουν. Δεν τον απασχολεί ποτέ να δώσει στους άλλους... Αν ψαρώσεις και αν ψαρώσει και η υπόλοιπη ομάδα, ένα τέτοιο άτομο μπορεί να τη διαλύσει... Μπορεί να τους αρρωστήσει όλους...

Το Έχω δει πολλές φορές αυτό το παιχνίδι... Εξωτερικά το διαχειρίζομαι άψογα... Δεν επιτρέπω σε κανέναν να διακρίνει την κούραση ή τον εκνευρισμό Μου... Διαχειρίζομαι εσωτερικά την τσαντίλα που νιώθω να ανεβαίνει προς το κεφάλι Μου, χαμογελώ, προσπερνώ τη στιγμή, δε δείχνω να δίνω καμμία σημασία απέναντι στον "δεινοπαθούντα" συνεχίζω να ασχολούμαι με ότι χρειάζεται να γίνει και να ολοκληρωθεί και μοιράζω το χρόνο στα υπόλοιπα μέλη ισάξια... Δεν επιτρέπω να γίνει εκείνο το πρόσωπο το κέντρο βάρους στον υπόλοιπο χρόνο που μένει στην ημέρα... Αν δω ότι συνεχίζεται το ίδιο βιολί σε 2-3 συναντήσεις ακόμα καλώ τον δεινοπαθούντα να πάρει μία απόφαση αν θα φύγει από την ομάδα μιας που ζορίζεται τόσο πολύ, ή αν θα μείνει κι εκεί μπαίνουν πολύ αυστηρά όρια στη συμπεριφορά και την επικοινωνία γενικώς και ειδικά στις στιγμές που αντιμετωπίζει δυσκολίες... Συνήθως μένουν και αρχίζει βελτίωση... Αν δεν υπάρξει βελτίωση, υπάρχει release...

Αργότερα, μόνη, αρχίζω να Με φροντίζω... Δίνω στον εαυτό Μου τα εύσημα που δε διαλύθηκε μέσα από το ζόρι που τράβηξε και κατάφερε να διατηρήσει τον έλεγχο της κατάστασης... Υπάρχει όμως τρελή κούραση... Νιώθω σα να Μου έχει ρουφηχτεί κάθε ενέργεια και κέφι... Κουβαλάω θυμό που χρειάζεται να βρω τρόπο να τον εκφράσω και να τον εκτονώσω για να μη Με κατακλύσει να μη Με καταπιεί... Είναι το δικό Μου σημείο δυσκολίας με την "απόρριψη"... Όσο και αν γνωρίζω βιωματικά ότι αυτού του είδους η συμπεριφορά δεν Έχει να κάνει με Εμένα, οστώσω είναι απόρριψη αυτό που βιώνω... Το ίδιο βιώνω και όταν κάποιος απλά είναι αγενής... Και η απόρριψη Με θυμώνει...
Με εξοργίζει...

'Ενας υποτακτικός από τη θέση του μπορεί να κάνει και να φερθεί με τρόπους που επίσης να Με χτυπάνε σε εκείνο το σημείο... Το να τον σπάσω στο ξύλο, δε λέω, είναι εκτόνωση... Μέσα Μου όμως ξέρω, ότι η θέση Μου, Μου επιβάλει να μην επιτρέψω καμμία δικαιολογία στον εαυτό Μου, καμμία τέτοια ευκολία... Με καλεί να μασήσω τα σίδερα μέχρι η "απόρριψη" να μην είναι ένα κουμπί που όταν πατιέται, μέσα από την όποια αφορμή, να Με χαλάει... Τα όρια σε αυτό το παιχνίδι, δεν καλείται ποτέ να τα σπάσει ο ένας... Καλούνται και οι δύο...

Α.

 

ΤΡΙΤΗ 17 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2017

Να που άρχισε και το νέο έτος... Δείχνει να ξεκινάει όμορφα, μετά από διάφορες επικοινωνίες και συναντήσεις με υποψήφιους κι ενδιαφερόμενους υπό/slave...

Υπάρχουν κομμάτια της περιόδου αναζήτησης που τα απολαμβάνω, υπάρχουν και κομμάτια που τα βρίσκω από απογοητευτικά έως κουραστικά. Ναι είναι αλήθεια ότι συχνά οι Κ τα φτύνουμε όταν πέφτουμε πάνω διαρκώς σε αντιλήψεις ότι δεν Είμαστε τίποτε άλλο από μηχανές εξυπηρέτησης φαντασιώσεων, βίτσιων και φετίχ ανεξαρτήτως τι μάσκα φοράει ο αιτών. Γι αυτό τρέφω μεγάλο σεβασμό στις επαγγελματίες ντόμες... Και λίγα ζητάνε και κοινωνικό έργο προσφέρουν... Αλλά αυτό είναι άλλο θέμα...

Απολαμβάνω το να γνωρίζω ανθρώπους που με τη μία ή την άλλη μορφή ζουν εντός του πολύπλοκου και πολύχρωμου μωσαϊκού που λέγεται bdsm... Κάθε άνθρωπος είναι ένα σύμπαν ολόκληρο και ως ματάκιας, Με εξιτάρει να βλέπω κομμάτια ζωής από τις χαραμάδες που αρχικά σου επιτρέπουν να δεις οι άνθρωποι στην αρχή μίας γνωριμίας... Αυτή είναι μία απόλαυση ανεξάρτητα από το αν σχετίζεται με συμβατότητα ή ασυμβατότητα για D/s ή Μ/s. Moυ αρέσει να γνωρίζω ανθρώπους από όλα τα στάτους, ανθρώπους γενικά από το ηδονιστικό "κουρμπέτι"...

Δε θα μιλήσω για το κουραστικό και απογοητευτικό κομμάτι εδώ τώρα. Νομίζω ότι όσοι μπαίνουν στη διαδικασία να δαπανήσουν χρόνο και ενέργεια έχουν ζήσει και ζούνε, ο κάθε ένας από την πλευρά και το στάτους του τις δικές τους απογοητεύσεις ως προς την αφερεγγυότητα που αρκετοί θα επιδείξουν είτε στην αρχή μίας γνωριμίας είτε στην πορεία...

Είμαι χαρούμενη σήμερα και θέλω να μείνω σε αυτό... Μου δίνει χαρά ως Κυρίαρχη όταν αποφασίζει κάποιος να αφεθεί στη διαχείριση Μου... Μου δίνει χαρά να ξεδιπλώνει κάθε πτυχή της σκέψης, των ονείρων και των φόβων του. Κάποιοι ρωτάνε " Μα αυτό δεν είναι βάρος;". 'Οχι. Δεν είναι βάρος. Είναι καύλα... Είναι καύλα να σου ανοίγεται ο άλλος και να αρχίζεις να ορίζεις τη δράση του, το χρόνο του, τις υπηρεσίες του, την οπτική μέσα από την οποία θέλεις να αρχίσει να αντιλαμβάνεται τον εαυτό και τη ζωή του...

Όταν δεν 'Εχω υποτακτικό, κι εδώ δε μιλάω για σέσσιον, αυτά είναι το εύκολο κομμάτι και όσα θες μπορείς να έχεις, είναι σα να λείπει και σε Εμένα μία κινητήρια δύναμη... Δεν 'Εχω την ίδια όρεξη να πειθαρχώ τον εαυτό Μου... Μπορώ να γίνομαι αρκετά αναβλητική, να διαχειρίζομαι το χρόνο Μου χαοτικά, να αφήνω για αργότερα πολλά και διάφορα και να εκνευρίζομαι με το χάος που προκύπτει... 'Οταν μπαίνει ένας υποτακτικός στη ζωή Μου, είναι σα να βαράει το προσκλητήριο της εκστρατείας... Μπαίνουν όλα στη θέση τους... Αρχίζει ένα διαολεμένο κέφι δημιουργίας... Μπαίνω σε πρόγραμμα. Κοιμάμαι στην ώρα Μου γιατί θέλω να Είμαι φρέσκια και ξεκούραστη... Γιατί θέλω να 'Εχω καθαρό μυαλό και δυνάμεις... Ξυπνάω νωρίς γιατί έχω λόγο και σκοπό να σχεδιάσω και να εποπτεύσω την πραγματοποίηση της δημιουργίας Μου... Τα μηνύματα που καταφτάνουν Μου δίνουν Κέφια... Η φαντασία Μου αρχίζει και οργιάζει γιατί τώρα δεν είναι γενική και αφηρημένη... 'Εχει συγκεκριμένο πεδίο δράσης και πραγμάτωσης... Ανοίγω τη ντουλάπα Μου με άλλο μάτι... Κοιτάζω τα ρούχα, τα παπούτσια, τα αξεσουάρ Μου ως προεκτάσεις της επιθυμίας Μου, ενώ αλλιώς μπορεί απλά να ανοίγω τη ντουλάπα Μου και να βαζω ό,τι να'ναι και ό,τι βρω μπροστά Μου... Ακούω τη μουσική αλλιώτικα... Ανακαλύπτω ρυθμούς και ατμόσφαιρες για χρήση στις σκηνές που Μου γεννιούνται... Βλέπω τα αντικείμενα του σπιτιού, τις γωνίες, ξανά από την αρχή, μεταμορφώνονται για τις χρηστικές και ατμοσφαιρικές λειτουργικότητες τους... Τελειώνω τις όποιες αγγαροδουλειές της δουλειάς Μου γρήγορα εκεί που θα μπορούσα να τις σέρνω στον αιώνα τον άπαντα, γιατί θέλω να φεύγουν από τη μέση και να 'Εχω όλο το χρόνο δικό Μου και ελεύθερο... Φτιάχνω τα νύχια Μου όχι μόνο γιατί απλά θέλω να Είμαι περιποιημένη και να νιώθω όμορφα, αλλά γιατί γνωρίζω την απόλαυση που θα Μου δώσουν... Όλα είναι αλλιώς. Υπάρχει νόημα, υπάρχει σκοπός... Είμαι ελεύθερη και λειτουργική όταν υπάρχει νόημα, συγκρότηση και σκοπός και δεν μπορεί να Μου δώσει νόημα, συγκρότηση και σκοπό κάτι λιγότερο από ένα D/s ή ένα M/s...

Οπότε εσύ το υποτακτικό των πέντε δρόμων, εσύ το υποτακτικό της ατέρμονης θλίψης, εσύ με έναν κόσμο που αναβάλλεται διαρκώς να εκπληρωθεί, ή ώρα σου έχει έρθει: χαμήλωσε το βλέμμα, γονάτισε για να δεχτείς τη Χάρη, ετοιμάσου να σπάσεις σε χίλια κομμάτια και να ανασυσταθείς... Η ύπαρξή σου τώρα μπορεί να αποκτήσει επίσης νόημα, συγκρότηση και σκοπό... Αυτόν που θα λαμβάνεις...

Α.

 

ΔΕΥΤΕΡΑ 30 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2017

Ετοιμάζομαι για την τελετή σου. Μετά από αυτήν θα είσαι πλέον ιδιοκτησία Μου:

Σε λύνω και σε δένω
Σε κλειδώνω και σε ξεκλειδώνω
Ανήκεις...

Α.

 

ΤΕΤΑΡΤΗ 1 ΦΛΕΒΑΡΗ 2017

Υπάρχουν φορές που αν δε Μου ευχηθεί κάποιος καλό μήνα, δεν γνωρίζω καν ότι ο μήνας έχει αλλάξει... Η σχέση Μου με τις ημερομηνίες είναι ίδια με τη σχέση Μου με τα ρολόγια... Αν δεν κάνω συνειδητή προσπάθεια να Μου επισημάνω την ώρα ή την ημέρα είναι μία πληροφορία που κάθεται στον εγκέφαλό Μου για όσο είναι απολύτως απαρραίτητο... Πχ. για να Είμαι στην ώρα Μου κάπου, κλπ. Μόλις όμως αυτό περάσει η πληροφορία διαγράφεται... Καμμιά φορά ακόμα και το έτος... Πρέπει να τα βάλω κάτω και να θυμηθώ τι έτος έχουμε... Σήμερα ξέρω ότι είναι πρώτη του μήνα γιατί χθες βράδυ, στο τραπέζι που τα τρωγοπίναμε, κάποιος είπε καλό μήνα και μετά τσουγγρίσαμε όλοι σε αυτό...

Ξεχνάω σχεδόν πάντα τα ονόματα των ανθρώπων με τους οποίους δεν αλληλεπιδρώ καθημερινά... Δεν ξεχνάω όμως ποτέ τα πρόσωπα τους. Όσα χρόνια και αν περάσουν. Δεν ξεχνάω ποτέ λεπτομέρειες από συζητήσεις, από στιγμές, από αισθήσεις, από μυρωδιές, από πράγματα που Μου εμπιστεύτηκαν. Σε αυτά Είμαι σφουγγάρι και ο σκληρός δίσκος δεν κάνει ποτέ εκκαθάριση. Φέρνει όλο το αρχείο μπροστά Μου...

'Ετσι και τώρα...

Τώρα που σχεδιάζω τις επόμενες ημέρες. 'Εχω όλο το ιστορικό μπροστά Μου. Κάθε ματιά, κάθε τρέμουλο. Κάθε κουβέντα και κάθε γέλιο. Κάθε απορία και κάθε μάλιστα. Κάθε δυσκολία και κάθε αντίδραση. Κάθε σιωπή και κάθε ανυπακοή. Κάθε βλέμμα βεβαιότητας και κάθε κοίταγμα στο πάτωμα. Κάθε ήχο πόνου και κάθε ήχο ευχαρίστησης. Κάθε άνοιγμα και κάθε κλείσιμο. Κάθε ενθουσιασμό και κάθε τσαντίλα. Κάθε παράδοση και κάθε εμπόδιο. Κάθε πόθο και κάθε φόβο. Κάθε τι συμφωνημένο και κάθε τι παραβιασμένο. Κάθε παρόρμηση και κάθε συγκράτηση. Κάθε χαρά και κάθε παράπονο. Κάθε πείραγμα και κάθε βολή. Κάθε βόλεμα και κάθε ξεβόλεμα. Κάθε άγνοια και κάθε τι που μαθαίνεται. Κάθε ειπωμένο και κάθε ανείπωτο. Κάθε υπομονή και κάθε ανυπομονησία. Κάθε σπάσιμο και κάθε οχυρωματικό έργο. Κάθε ανακούφισή και κάθε άγχος...

Υπάρχει εμψύχωση, υπάρχει επιβράβευση, υπάρχει τιμωρία.

Θα τιμωρηθεί φυσικά. Είναι αρκετά αυτά που χρειάζεται να κατακτηθούν, να εμπεδωθούν, να δομήσουν το νέο καθεστώς...

Θα τιμωρηθεί φυσικά. Το πότε και το πως δε χρειάζεται να το ξέρει ακόμα. Αυτό που χρειάζεται να ξέρει με βεβαιότητα είναι ότι θα τιμωρηθεί... Ότι θα τιμωρείται... Και να συνειδητοποιήσει ότι αυτό πάει πακέτο με αυτό που ζήτησε όταν γονάτισε. Όχι με τα λόγια, όπως έκανε. Με την πραγματικότητα του βιώματος...Με τη βαθύτερη ουσία, την κατανόηση της συναίνεσης που έδωσε και την ανάληψη της ευθύνης της...

Α.

 

ΠΕΜΠΤΗ 2 ΦΛΕΒΑΡΗ 2017

Κάτι έσπασε χτες... Άκουσα τον ήχο εκκωφαντικά από δύο δάκρυα που κύλησαν στα μάτια Μου... Δεν ήταν ο έντονος οργασμός ενός tongue machine που ακολουθήθηκε από έναν ακόμα εντονότερο δια μέσω των πελμάτων στον εγκέφαλό Μου, ---δόξα τον αλλάχ, από οργασμούς τρελούς να φάν και οι κότες...

Δεν ήταν απλά ένας υπερβατικά έντονος οργασμός αυτός που έφερε τα δάκρυα στα μάτια Μου, που έκαναν έναν εκκωφαντικό θόρυβο κι ακούστηκε ένα κρακ που κάτι έσπασε μέσα Μου και Εϊμαι ξανά μία άλλη... Δηλαδή ολόκληρη...

Αυτό ήταν το κρακ. Όχι από κάτι που καταστρέφεται, αλλοιώνεται, χάνεται... Ήταν το κρακ από κάτι που συναντά η μία άκρη του την άλλη. Το κρακ που είναι κλικ. Το κλικ που κάτι κουμπώνει, το τελευταίο κομμάτι από το παζλ που ολοκληρώνει την εικόνα. Είναι το κλικ που συντελείται με την ύπαρξη του σκλάβου και της Αφέντρας...

Επιλέγω να μην κρυφτώ... Τον αφήνω να δει τα δάκρυά Μου... Ποτέ μη φοβάσαι τα δάκρυα, μικρέ... Λευτέρωνέ τα... Η ωμή αλήθεια είναι δύναμη... Τις 300 όμως θα τις φάει... Ακόμα νομίζει ότι η ανταμοιβή αυτή είναι τιμωρία... Θα μάθει σιγά σιγά... Είμαι σίγουρη ότι θα μάθει...

Α.