Καθημερινές εσωτερικές συνομιλίες πάνω στη Γυναικεία Κυριαρχία...

ΠΈΜΠΤΗ 9 ΦΛΕΒΆΡΗ 2017

Σχεδόν ένας μήνας. Τελικά για άλλη μία φορά επιβεβαιώνεται ότι ο ένας μήνας χρειάζεται ως αρχικό διάστημα για να πει κανείς ότι έχει μία αρκετά καλή εικόνα για να δει αν θα προχωρήσει σε μία αρχική συμφωνία δοκιμαστικής περιόδου, την οποία συνηθίζω να ορίζω σε τρίμηνο. Μετά από τη λήξη της συμφωνίας, μεσολαβεί παύση είτε μόνιμη είτε συνέχιση με νέα συμφωνία για 6 μήνες... Μετά ξανά παύση είτε μόνιμη είτε ανανέωση συμφωνίας για 9 μήνες. Κ.λ.π.

Τις περισσότερες φορές τα πράγματα λήγουν στο τρίμηνο όταν το υπό πρωτοξεκινάει στο χώρο, ανεξαρτήτως της ηλικίας του... Όχι γιατί οι αρσενικοί υπό δεν είναι καλά, ούτε γιατί δεν είναι μια χαρά άνθρωποι κατά τα άλλα, ούτε γιατί δεν υπάρχει καύλα να τρέχει από τα μπατζάκια...

Στο τρίμηνο όμως προκύπτει όλη η ένταση του τί σημαίνει η φαντασίωση να γίνεται όχι μόνο πράξη αλλά καθημερινότητα. Όχι μία γενική καθημερινότητα αλλά η καθημερινότητα ως υπό. Αφαιρείται η "ασφάλεια" της μυστικής ζωής που αποφορτίζεσαι κι επιστρέφεις στην καθημερινότητα αποφεύγοντας τις όποιες παραδοχές τις αρσενικής υποτακτικότητας. Ο διχασμός ανάμεσα σε αυτό που είσαι και θέλεις να ζήσεις και όλα τα κοινωνικά άγχη, τα μαθημένα στερεότυπα για το τί σημαίνει να είσαι "άνδρας", όλοι οι φόβοι για το πως μπορεί να αλλάξεις και να μπεις σε μία νέα ζωή, ο φόβος ότι περπατώντας και μόνο στο δρόμο οι "ΆΛΛΟΙ" άνδρες και γυναίκες θα μπορούν να διακρίνουν την υποτακτικότητα και να βρεθείς να χλευάζεσαι γι αυτό... Αλλά και εντός του "χώρου" μας, συνεχίζει να υπάρχει και η υποτίμηση και η απαξία προς τον αρσενικό υπό...

Θέλει κότσια μεγάλα, η αποδοχή της αρσενικής υποτακτικότητας. Και θέλει να είναι κάποιος έτοιμος μέσα του για να προχωρήσει σε αυτό το βήμα. Μπορεί να το θέλει, μπορεί να το επιθυμεί αλλά δεν αρκεί αυτό για να το κάνει. Πρέπει να έχει φτάσει μέσα από όλα τα σκαμπανεβάσματα που περνάει να είναι έτοιμος να κάνει το πέρασμα και να πάρει και την ευθύνη του.

Με ενδιαφέρει να βοηθήσω κάποιον να κάνει το πέρασμα. Δε Με ενδιαφέρει να το κάνει γιατί ερωτεύτηκε. Είναι σημαντικό να μην υπάρχει κανένα άλλοθι. Δε Με ενδιαφέρει να "απαλύνω" τίποτε από την εσωτερική δουλειά, την απόφαση και την ευθύνη της που χρειάζεται να καταβάλει ο άλλος για τον εαυτό του, όχι για την "Κυρία" του. Για την Κυρία του είναι άλλα τα πράγματα που έχει να κάνει...

Όταν θεωρώ ότι κάποιος δεν είναι έτοιμος όσο και αν το θέλει, δεν υπάρχει άλλος δρόμος από την αποδέσμευση. Και χρόνος, όσος χρόνος χρειαστεί για κάποιον, είτε να επιστρέψει στο σημείο που ξεκίνησε με την παραδοχή ότι δεν είναι έτοιμος, ή ότι τελικά μπορεί και να μην το θέλει όσο το νόμιζε, είτε με το να επανέλθει με νέα παράκληση προς τα Εμένα, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι πρέπει να τον βρω πιό προωθημένο και αποφασισμένο μέσα του από τότε που τον άφησα...

'Εχουν υπάρξει υπό που μετά από ένα διάστημα χαθήκαμε εντελώς και υπό που επανέρχονται, που τα παρακολουθώ από καιρό εις καιρού από μακρυά και γνωρίζουν ότι θα βρουν ανοιχτή την πόρτα Μου αν την χτυπήσουν όπως πρέπει... Για το επόμενο στάδιο... Και ξανά μανά...

Ταλαιπωρούνται πολύ οι αρσενικοί υπό... Μακάρι να υπήρχε ένας εύκολος τρόπος. Αλλά δεν υπάρχει... Ένα είναι σίγουρο. Ότι όσο πιο γρήγορα αποδεχτούν τον εαυτό τους, τόσο λιγότερα χρόνια αβεβαιότητας, ανασφάλειας, μοναξιάς, απομόνωσης, αυτο-υποτίμησης, αυτο βασανισμού με διάφορους ανίκουστους τρόπους έως και απόκτηση ασθενειών θα έχουν.

Κάθε άνθρωπος έχει το χαρακτήρα και την ψυχοσύνθεσή του, τις δυνάμεις και τις αδυναμίες του. Κάθε άνθρωπος θα πάρει τους δικούς του χρόνους. Αλλά δεν μπορεί να το κάνει μόνος του. Χρειάζεται να του δίνεται η δυνατότητα να παίρνει ερεθίσματα και βιώματα για να προχωράει.

Ακόμα και η παύση, όπως και η αποδέσμευση είναι σημαντικό βίωμα και ερέθισμα για να πάει κανείς μπροστά...

Α.

 

ΠΕΜΠΤΗ 16 ΦΛΕΒΑΡΗ 2017

Λοιπόν ποτέ δε γιόρτασα μέχρι τώρα την περίφημη κατασκευή που ονομάζεται η Ημέρα των Ερωτευμένων... Γενικά Με ξενερώνουν όλες αυτές οι αγοραίες εορτές που στόχο έχουν να κυλήσει λίγο ακόμα παραδάκι στη μηχανή (τόνωση το λένε) των αγορών με σταυρουδάκια, αλυσιδίτσες, καθρεφτάκια, λουλουδάκια, αρκουδάκια, καρδούλες, ταμπελάκια, καρτούλες, σοκολατάκια, ειδικά δείπνα με ειδικά μενού σε μπαρ, εστιατόρια, ξενοδοχεία, εσωρουχάδικα και παιχνιδάδικα, κ.λ.π. κ.λ.π. Δε Μου λέει επίσης τίποτε η θέσπιση μίας ημέρας για να δηλώσεις τον έρωτά σου στον άλλον, φρέσκο ή παλιό, "νόμιμο" ή "παράνομο" αν αυτή η δήλωση δεν είναι μία καθημερινά φροντισμένη υπόθεση. Σκατά καθημερινότητα και για μία μέρα το χρόνο άντε να πούμε και δυο λογάκια αγάπης, καύλας, έρωτα... Δε Μου λέει τίποτε όλο αυτό αν η κάθε ημέρα Μου δεν είναι εσωτερική γιορτή, αν μέσα Μου δεν επισημαίνω κάθε μέρα τη σημαντικότητα της ύπαρξης εκείνων που επιλέγω να Έχω στη ζωή Μου, αν δεν είναι κάθε ημέρα γιορτή και για εκείνους το ότι βρίσκομαι στη ζωή τους. Το να επισημαίνεις καθημερινά μέσα σου τη σημαντικότητα της ύπαρξης των άλλων είναι για Εμένα ο πραγματικός σεβασμός στη μοναδικότητα του άλλου, κι αυτό είναι ο έρωτας, στο ότι δεν θεωρείται ποτέ δεδομένη η ύπαρξη του άλλου ακόμα και αν είναι ζεμένος στο άρμα της σκλαβιάς και δεν έχει και δικαίωμα αποδέσμευσης παρά μόνο μετά από συγκεκριμμένους συμφωνημένους χρόνους.

Το εκπαιδευόμενο σκλαβί Μου κάθε φορά που εισέρχεται από τον έξω κόσμο εντός της Οικίας, πρέπει να γδύνεται, να φοράει το κολλάρο του, να πέφτει στα τέσσερα στα πατώματα και να Μου φιλάει τα πόδια. Κάθε φορά που εξέρχεται από την Οικία Μου, ντυμμένο κι αφήνοντας το κολλάρο της εκπαίδευσης σε συγκεκριμμένο σημείο, η τελευταία του πράξη είναι να Μου φιλάει τα πόδια. Γιατί; Γιατί έτσι Μου Αρέσει. Κάθε φορά που το κάνει, είναι για Εμένα μία σημαντική στιγμή. Δεν είναι ρουτίνα, δεν είναι διαδικαστική πράξη, είναι λατρεία και αναγνώριση της θέσης του. Αν θεωρήσω ότι για εκείνον γίνεται μία απλή συνήθεια, ότι δεν είναι φορτισμένη η στιγμή εσωτερικά εκεί θα είναι να φιλάει για τον αιώνα τον άπαντα μέχρι να είναι όπως πρέπει... Απαιτώ να έχει σημαντικότητα το κάθε τι. Τίποτε να μη θεωρείται δεδομένο από κανέναν. 'Ετσι θεωρώ ότι τιμάς ουσιαστικά μέσα σου την ύπαρξη του άλλου. Ως Κ μπορεί να επιλέξω αυτό να το δείξω ή να μην το δείξω. Να συνταγογραφίσω στον εαυτό Μου το πότε το πως και το πόσο συχνά μπορεί αυτό να το εξωτερικεύσω για να μην πέρνουν και τα μυαλά του σκλαβόπουλου αέρα. Το λουρί και ο κλοιός γύρω από το λαιμουδάκι του, το στιβαρό γράπωμα και η ασυμμετρία πρέπει να είναι πάντα αισθητά και παρόντα. Είναι ευθύνη Μου αυτό να μη χάνεται ποτέ ό,τι εξωτερικεύσεις και αν συμβαίνουν από πλευράς Μου. Αν όμως μέσα Μου δεν νιώθω ως σημαντική την κάθε στιγμή της προσφοράς του, είτε τον κοπανάω, είτε τον μπινελικώνω, είτε απλά Μου φέρνει το ποτό Μου, είτε απαντάει σε ένα μήνυμα Μου, αν αυτό μέσα Μου δεν το εισπράτω ως χαρά και ως σημαντικό, την κάθε στιγμή και την κάθε ανταλλαγή, τότε δεν έχει καμμία αξία για Εμένα η διαδικασία αυτή. Σιχαινόμουν την έννοια της ρουτίνας από παιδί. Την εξαλείφω από κάθε τι που αγγίζω και Με αγγίζει, από κάθε τι που κάνω, από κάθε τι που Με περιβάλλει ή το περιβάλλω.

Όταν λοιπόν όλες οι στιγμές έχουν τη σημαντικότητα και τη μοναδικότητα και την ποιότητα της επικοινωνίας, την ουσιαστική ανταλλαγή, τότε τι να σου κάνει μία θεσπισμένη ημέρα εκτός ίσως από το να την χρησιμοποιήσεις για να επισημάνεις κάτι άλλο. Να τη χρησιμοποιήσεις προς ίδιον όφελος και όχι να σε χρησιμοποιήσει...

Μέσα στη γενική αόριστη και κακογαμημένη ρομαντίλα της Ημέρας των Ερωτευμένων, μού ήρθε μία καύλα. Να συνοδευτώ για φαγητό, μιας που έτρεχα όλη μέρα και ήμουν λιμασμένη, από το σύντροφό Κ και το εκπαιδευόμενο σκλαβί Μου. Ντυθήκαμε, σενιαριστήκαμε, και το σκλαβί εμφανίστηκε με ένα μάτσο κατακόκκινα τριαντάφυλλα για το ραντεβου των Δ/δύο που του έσκασε στη μούρη ως το ραντεβού των Τ/Τ/τριών... Υπέροχη η αμηχανία του να Μου προσφέρει τα λέλουδά του μπροστά στο σύντροφό Μου... Δε μάσησε όμως και ήταν κι αυτό υπέροχο, γιατί ωραία τα λέει κανείς στις κουβέντες και στα ξεκαθαρίσματα, αλλά στην πράξη μπορεί να βγουν πολλά... Δύο αυτοκίνητα, ολόκληρη πομπή προς την ταβέρνα που και λόγω της Ημέρας, τό 'χε ρίξει στα πιο αισχρά σκυλοκαψουροτράγουδα, τόσο αισχρά που ήταν μία απαρραίτητη νότα στη γενική φαιδρότητα...

Στα γλειώδη γκαρσόνια που τους έχουν μάθει να μπερδεύουν την ευγένεια και τη φιλοξενεία με τη γλίτσα, το "Θα είμαστε τρεις" με τον τρόπο που ειπώθηκε μία ελαφριά κοκκινίλα εμφάνισε στα πρόσωπά τους... Ο επιδειξίας μέσα Μου το χαίρεται... Αυτή η μικρή κοκκινίλα Μου αρκεί...

Η Μιστρέσσα στη μέση. Από τα αριστερά ο Κ Εραστής και σύντροφος ζωής, από τα δεξιά το σ ερωμένο στο δρόμο του στο να ανήκει. Κουβέντες, γέλια, φλερτ, καύλες, πόδια, χέρια, κάτω από το τραπέζι, πάνω απ΄ το τραπέζι, χάδια εδώ, χάδια εκεί, βλέμματα, νύξεις σε όποιον πρόσεχε ότι εδώ υπάρχει ένα τρίο. Όχι επί τούτου. Αλλά ως διακριτική μεν, ελεύθερη έκφραση της πραγματικότητας ανάμεσα σε αυτούς τους τρεις δε. 'Ετσι γιορτάζουν αυτοί, όχι το βαλεντίνο, αλλά την κάθε μέρα...

Χάζευα και απολάμβανα τα δύο Α/αρσενικά που υπάρχουν στη ζωή Μου, να μιλούν, να γελούν, να μοιράζονται το σεβασμό μεταξύ τους για τη σημαντικότητα που Είμαι Εγώ στη ζωή Τ/τους χωρίς ανταγωνισμό, χωρίς μπηχτές, με έναν διάχυτο ερωτισμό... Με χάζευαν και Με απολάμβαναν κι εκείνοι καθώς έλαμπα από τη χαρά Μου που αυτό μπορεί και συμβαίνει... Θα μπορούσε να ήταν και αλλιώς η ερωτική αυτή έξοδος. Θα μπορούσε να Ε/είμαστε και κουαρτέττο (ο Σύντροφος και Εραστής Κ με τη σκλάβα ερωμένη Του, κι Εγώ με τον ερωμένο σκλάβο Μου)... αλλά και κουιντέτο και σεξτέτο. Η ζωή είναι μικρή για να περνάει ανούσια, ανήδονα και ρουτινιάρικα. Το σπιτικό Μ/Μας μεγαλώνει, όμορφα, ηδονιστικά, ελεύθερα κι απελευθερώνει δημιουργικές δυνάμεις και χαρά...

Αργότερα πάνω στον κώλο του σκλάβου Μου (εκπαιδευόμενου αλλά να μη το λέω κάθε τρεις και λίγο μιας που εκπαιδευόμενος θα είναι για καιρό) έσβησα με δύναμη το πρώτο τσιγάρο πάνω του και ούτε που κουνήθηκε. Βόγγηξε βαθιά. Το βογγητό της παράδοσης.

Τον έκαψα και το ευχαριστήθηκα βλέποντας πόσο δρόμο έχει διανύσει από τους μικρούς πανικούς και μόνο σε ένα τόσο δα καυτό φιλάκι από την καύτρα Μου, τα τσινίσματα και τα κουνήματα και τις κραυγές του φόβου, στην ατάραχη αποδοχή και διαθεσιμότητα να τον κάψω γιατί αυτό Μου αρέσει. Στη χαρά του να γίνει αυτό που Επιθυμώ...

Κι αυτό για Εμένα ήταν η πραγματική ανθοδέσμη από τα πιο κόκκινα τριαντάφυλλα του κόσμου και σε όποια ημέρα και αν ήταν η προσφορά αυτής της ανθοδέσμης θα ήταν γιορτή και γιορτή ερωτική...

Α.

 

Σε αγαπώ...

Είσαι καύλα και καύλα Μου.....

 

Κι εσύ λατρεμένε έρωτά Μου...

Α.

 

Αγαπημένη.......

 

ΤΕΤΑΡΤΗ 7 ΙΟΥΝΙΟΥ 2017

'Εχω λάβει αρκτετά μηνύματα γιατί σταμάτησα να γράφω εδώ... Αρκετές φορές ξεκίνησα να γράφω και μετά σταμάτησα... Μα γιατί; Γιατί κυρίως αυτά που Με απασχολούσαν είχαν να κάνουν αποκλειστικά με την τρίμηνη περίοδο εισαγωγής στο δικό Μου M/s με τον υποψήφιο σκλάβο Μου και υπήρχαν πράγματα που δεν ήθελα να καταγραφούν δημόσια όσο κάποιες διαδικασίες συνέβαιναν, δοκιμάζονταν, χρειάζονταν το δικό τους χρόνο επεξεργασίας και δεν ήταν ανακοινώσιμα ούτε προς τους αναγνώστες αυτών των ημερολογίων ούτε και προς το σκλάβο Μου... 'Ετσι αποφάσισα να σταματήσω να γράφω εδώ μέχρι να ολοκληρωθεί ο πρώτος κύκλος της συνύπαρξής Μ/μας ο οποίος και ολοκληρώθηκε...

Το διάστημα αυτό υπήρξε έντονο, δραματικό κάποιες στιγμές, με δυνατή αλληλεπίδραση, κομβικά σημεία προχωρήματος, σημεία μεγάλης ηδονής και πλησιάσματος, σημεία αντιστάσεων, πισωγυρισμάτων και στεναχώριας...
Δεν υπήρχε δυνατότητα να ζητήσει ο σκλάβος release μέχρι την ολοκλήρωση της συμφωνίας. Αμέσως μόλις πέρασε η ημερομηνία λήξης του συμβολαίου, το έκανε. Το ζήτησε και το έλαβε. Ήρθε αντιμέτωπος με τη λήξη. Ήρθε αντιμέτωπος με τον θάνατο.

'Εχω ξαναγράψει ότι το release μπορεί να είναι ένα πολύ σημαντικό κομβικό σημείο για την ολοκλήρωση ενός κύκλου, την κατανόηση των όσων ανταλλάχθηκαν, το τι οδήγησε είτε το ένα μέλος είτε το άλλο στην ανάγκη αυτή. Είναι η στιγμή που καλούνται τα μέλη να αξιολογίσουν τον εαυτό τους για το διάστημα που προηγήθηκε, να λάβουν τις νέες αποφάσεις τους, να αναλάβουν τις νέες ευθύνες τους για να κλείσουν τον κύκλο και είτε να ανοίξουν ένα νέο κύκλο μαζί, είτε να ανοίξουν ένα νέο κύκλο στη ζωή τους ο κάθε ένας χώρια...

Βρίσκω πολύ χρήσιμη την έννοια των κύκλων που ανοίγουν και κλείνουν στη ζωή. Όπως και των κύκλων που ανοίγουν και κλείνουν εντός της ίδιας σχέσης μέσα στο χρόνο, μέσα στα χρόνια. Από το ξέφτισμα, τη συνήθεια, τους μικρούς και μεγάλους ανομολόγητους θανάτους, τον αυτόματο πιλότο, την αντίληψη του χρόνου ωσάν να είναι μία αδιατάραχτη αιωνιότητα ενώ δεν είναι, η τελετουργία του τέλους και της ολοκλήρωσης (θάνατος) προσφέρει το διάστημα που ακολουθεί την κατανόηση, την επαναστοχοθέτηση, τον επαναπροσδιορισμό (αναγέννηση). Επιτρέπει να έρχεσαι κατάματα με το βίωμα του θανάτου, να του επιτρέπεις να σου δώσει τη σοφία του για να μπορέσεις να ξανααποκτήσεις νέα ζωή. Κι αυτή κάποια στιγμή οφείλει να ολοκληρωθεί για να δώσει τη δυνατότητα της νέας γέννας...

Αν το release το δει κάποιος βέβαια "εγωιστικά" δε θα μπορέσει ποτέ να αξιοποιήσει τις θετικές ευεργετικές δυνατότητες για ωρίμανση και εμβάθινση που σου δίνει.

Γι αυτό το αντιμετωπίζω ως ένα σοβαρό εργαλείο, μια τελετουργία απαρραίτητη που ως τελετουργία χρειάζεται να μη συμβαίνει για ψίλου πήδημα ή με τα πρώτα ζόρια. Μετά αρχίζουν τα βανιλιάσματα και οι κατά βανίλα "χωρισμοί" και επανασυνδέσεις ή όχι αλλά με όλα τα προβληματικά που φέρουν τα βανιλοχωρίσματα...

Γνωρίζοντας ότι ένας υποτακτικός σε D/s και ακόμα περισσότερο ένας υποψήφιος σκλάβος σε M/s θα περάσει πολλά κύμματα και εσωτερικές εντάσεις με συχνά "να μείνω, να φύγω", με ολόκληρα φαντάσματα και νοητικά κατασκευάσματα που η συμβολική παρουσία του Κ θα εξαπολύσει εντός του και τα οποία είναι απαρραίτητο με τη συνδρομή του να τα περάσει, να τα αναγνωρίσει ως φαντασιακά και νοητικά κατασκευάσματα, να μάθει να τα αναγνωρίζει όταν επανέρχονται, μέχρις ότου να μην στέκονται ως εμπόδια στη μεταξύ Τ/τους αλληλεπίδραση, δεν δίνω δικαίωμα για release ανά πάσα ώρα και στιγμή παρά μόνο όταν έρθει αυτό που θα ορίσω ως το πλήρωμα του χρόνου. Το απαρραίτητο συμπηκνωμένο διάστημα που δεν διακόπτεται για όσο κάποιες διεργασίες είναι σε γένεση και σε εξέλιξη. Όταν ολοκληρωθεί το πλήρωμα του χρόνου, δικαιούται ο υπό να ζητήσει αποδέσμευση. Αν δεν τη ζητήσει εκείνος θα τη δώσω Εγώ. Γιατί χρειάζεται να υπάρξει η "παύση". Η συνειδητοποίηση. Η απόφαση και η ανάληψη της ευθύνης από τον κάθε ένα για το επόμενο βήμα, είτε ανοίγοντας νέο κύκλο μαζί είτε ανοίγοντας νέο κύκλο χώρια...

Μετά το τρίμηνο ακολουθεί εξάμηνο. Δεν υπάρχει δικαίωμα να ζητήσει release για έξι μήνες από πλευράς υποτακτικού. Μπορεί να το ζητήσει όταν το διάστημα ολοκληρωθεί και θα το λάβει. Αν δεν το ζητήσει πάλι θα το λάβει... Και ξανά παύση και ξανά η ώρα για τις νέες αποφάσεις, τις νέες ευθύνες, τους νέους επαναπροσδιορισμούς... Θεωρώ ότι η κομβική αλλαγή, εκεί που κανείς πια γίνεται σκλάβος σου είναι όταν ο ίδιος νιώθει ότι έχει φτάσει η στιγμή να αποποιηθεί το δικαίωμα για release εντελώς. Να δώσει την ολοκληρωτική του δέσμευση. Να μπει πλέον στο M/s χωρίς τίποτε άλλο από την αρχική του συναίνεση: να είναι σκλάβος Σου... Για να φτάσει αυτό το σημείο χρειάζεται να μεσολαβήσουν πολλά. Πολλές μικρές δεσμεύσεις και ολοκληρώσεις κύκλων.

Χωρίς τη συνειδητή δέσμευση δουλειά δε γίνεται... Αυτό εκπροσωπεί η μη δυνατότητα να ζητήσεις release για όσο συμφωνηθεί. Η δέσμευση να αντέξεις, να αλλάξεις, να δεις τα πράγματα με άλλο τρόπο από τον μέχρι τώρα μαθημένο, να φωτιστείς διαφορετικά. Η δέσμευση να εργάζεσαι για την εμπιστοσύνη, για την παράδοση, για την αφοσίωση. Η δέσμευση να μένεις ανοιχτός και να μαθαίνεις τον εαυτό σου και τον 'Αλλον.

Είμαι ιδιαίτερα φορτισμένη και συγκινημένη σήμερα. Ο υποψήφιός Μου έκανε άλμα. Τον θαυμάζω και τον ευχαριστώ για αυτό. Μου δίνει τη δυνατότητα να κάνω κι Εγώ τα δικά Μου άλματα...

Όπως μέσα έτσι και έξω, όπως έξω έτσι και μέσα... Το νέο ζητάει να γεννηθεί... Α.

 

Aλληλεπίδραση λοιπόν...
Καλά, την επίδραση απο σένα πρός τον σκλάβο μπορώ να την φανταστώ,πολυεπίπεδη και αναμενόμενη, αλλά...
αν μου επιτρέπεις και δεν σε φέρνω σε δύσκολη θέση μιά και σε ρωτάω προσωπικά, η επίδραση του σκλάβου σε σένα ποιά ήταν;

 

Ω πολλά... Η εξάσκηση στην ψυχραιμία, η εξάσκηση στην υπομονή, το να πηδάς πρώτος πάνω από το κενό, και άλλα τέτοια πολλά... Εργαστήρι για Δ/ύο είναι η σχέση... Ακόμα και αν φαίνεται εξωτερικά ότι ό ένας ζητάει και απαιτεί και ο άλλος δίνει... Μέσα από τις θέσεις Τ/τους και οι δύο καλούνται να δώσουν τον καλύτερο εαυτό τους καθώς έρχονται αντιμέτωποι με τον χειρότερό τους...   Α.

 

Σ΄ευχαριστώ @angel42  

 

ο υποψήφιος Σας ευχαριστεί που ανοίξατε την πόρτα Σας και τον δεχτήκατε. Σας ευχαριστεί που του επιτρέψατε να Σας υπηρετήσει. Σας ευχαριστεί που ομορφήνατε τη ζωή του. Τον κάνετε να θέλει να δώσει όλο και περισσότερα. Να μπει πιο δυνατά μέσα σ' αυτό. Με προσφορά, αφοσίωση και καύλα καθώς οδεύει προς την σκλαβοποίηση του.

 

Α, να χαθείς μέσα σε πελάγη ηδονής και να παρακαλάς για οξυγόνο... Με συγκίνησες παλιομούλαρο... μουλάρι ΜΟΥ...   Α.

 

Είσαι ένα συγκινητικό σκουλίκι....