Καθημερινές εσωτερικές συνομιλίες πάνω στη Γυναικεία Κυριαρχία...

ΤΡΙΤΗ 4 ΙΟΥΛΙΟΥ 2017

Κοιμήθηκα με το σκλάβο στο στρώμα του κάτω από το κρεββάτι Μου όπως κάθε φορά στη θέση αυτή που του όρισα από τον πρώτο Μ/μας ύπνο... Το ένα Μου πόδι να πατάει τα αρχίδια του σε ένα ρυθμό που Μ/μας νανουρίζει σιγά σιγά και τους δύο, το άλλο πόδι να ακουμπάει στο καρύδι του λαιμού έτοιμο να δώσει και να κλείσει τον αέρα... Ολόκληρο ταξίδι το ποδοπάτημα... Όταν το πέλμα μετατρέπεται σε ένα κορμί ολόκληρο, αλλάζει διάσταση, οι πόντοι μετατρέπονται σε οργιές, τα χιλιοστά σε όργανα ολόκληρα, η αίσθηση πάνω σε κάθε πόντο σε κάθε χιλιοστό σύμπαν απεραντοσύνης... Να βυθίζεσαι στον ύπνο κι η αίσθηση του πατήματος να τρέχει σαν υπόγειο νεράκι γάργαρο και κελλαριστό... Πάντα εκεί, στην υπόγεια διαδρομή του... Να προσφέρει βαθιά ξεκούραση και χαλάρωση ερωτική. Να ξυπνάς πλήρης με μία ζεστή υγρασία στα δάχτυλα, στη φτέρνα, στην πατούσα από τη γλώσσα, το φάρυγγα, το λαρύγγι του δούλου σου και τους μικρούς μικρούς του ήχους, τα σιγανά βογγητά του, την ανάσα του που χορεύει, τις μικρές αφιερώσεις λατρείας σε κάθε χιλιοστό του ποδιού που έχει μετατραπεί σε σώμα ολόκληρο στην τελετή που έχει οριστεί ως η καλημέρα Μ/μας, το πρωινό Μ/μας ξύπνημα...

Ο καύσωνας υποχώρησε... Μία γλυκιά δροσιά μπαίνει από το παράθυρο... Τα πουλιά το έχουν ρίξει στο κελάιδισμα της ημέρας...

Πρωινοί οργασμοί. Τον κλωτσώ στη μούρη. "Δούλε, τράβα... Θα αργήσεις"... "Μάλιστα, ο δούλος τσακίζεται"... Φεύγει για τη δουλειά του χαμογελώντας... Τον βλέπω χαρούμενο... Και η χαρά δίνει λάμψη σε ολόκληρο τον άνθρωπο...

Η τελευταία κίνηση πριν βγεί από το σπίτι, το τελευταίο γονάτισμα, τα τελευταία φιλιά στα πόδια Μου... Εκεί που ανήκει... Η μικρή τελετουργία που έχει οριστεί για την αναχώρηση...

Η ευτυχία κρύβεται στα μικρά καθημερινά πράγματα... Κι είναι ιερά επειδή τη χαρίζουν... Αν δε τα θεωρείς δεδομένα... Αν τα προσέχεις... Αν τα εισπράτεις κάθε φορά ως μοναδικά και ανεπανάληπτα...

Α.

 

  

Υπέροχη......

Με την άδεια Του

aimilia

 

Μας καύλωσες πρωί πρωί. ....

 

Χαχαχαχα... Αφού ξύπνησα καυλωμένη... Η καύλα είναι μεταδοτικό πράγμα... Ξεχύνεται...   Α.

 

'Ετσι;; χύμα;;; χωρίς όρια;;; απαπαππαπαπαπαππαππαπαπαα!!!! ΑΝΩΜΑΛΗ....

 

Η συζήτηση γίνεται για το αν μπορούμε να ξεπερνάμε τα όρια, περιμένω την στιγμή που θα ξεκινήσει εκείνη που θα μιλάει για το ενδεχόμενο να βάζουμε όρια   Υποψιάζομαι θα είναι το ίδιο δύσκολο  

 

Δεν γνωρίζω σε τι αναφέρεσαι... και σε ποια συζήτηση...

Εδώ μιλώ με την αγαπημένη μου σύντροφο και λέμε τα δικά Μ/Μας...

Αυτά....

 

Τότε θα κάνω την εξής ερώτηση, προς την γυναίκα κυρίαρχο και νηματοθέτρια. Πως μπορεί μία γυναίκα Κ να εκφραστεί σεξουαλικά με έναν άντρα Κ;

 

Για να μπορέσεις να το καταλάβεις αυτό Ηλία σε σχέση με τη συγκεκριμμένη Κ που ρωτάς για τον συγκεκριμμένο Κ με τον οποίο γαμιούνται, θα πρέπει να καταλάβεις το βαθύ ερωτικό δεσμό που διέπει δύο μεταξύ τους απόλυτα διαφανείς ανθρώπους, που γουστάρουν ο ένας την ανωμαλία και την ελευθερία του άλλου, που δεν υπάρχει τίποτε που να τους σοκάρει τον έναν από τον άλλον, που έχουν δομήσει μία σχέση συντροφική σε όλα τα πεδία της ζωής, της καθημερινοτητας, στην τέχνη και τη δημιουργία, στις ηδονές και την καύλα, και που καρακαυλώνουν μεταξύ τους και με τους σκλάβους τους και χώρια και όλοι μαζί παρέα...

Δε νομίζω ότι μπορώ να σε διαφωτίσω παραπάνω...

Α.

 

Αγάπη Μου και καύλα Μου Ε/Εμείς Ε/Είμαστε ΚΚΕ (Κυριαρχία Κυριαρχία Ελευθερία), δεν καταλαβαίνει ο κόσμος.....

 

Το βρίσκω πάρα πολύ όμορφο, ειλικρινά το λέω και ούτε κατά διάνοια θα ήθελα να το σκονίσω με τις ερωτήσεις μου.

Ίσως φταίει ο τρόπος που ερεθίζομαι, έχω βρεθεί με άλλους Κ, γυναίκες και άντρες. Δύο ήταν πάντα οι δρόμοι που κατέληγα. Ή με κάποιο τρόπο να αποκτούσα τον έλεγχο και έτσι ερεθιζόμουν ή μετά από μία μάταιη διαδικασία απλά να μην ερεθιζόμουν.

Καμιά φορά κάνω το λάθος και ρωτάω με βάση τα δικά μου δεδομένα. Κάνω το λάθος και τα βλέπω απόλυτα μέσα από το δικό μου πρίσμα και νιώθω ότι των άλλων η έκφραση δεν είναι έκφραση Κυριαρχική, αφού δεν μοιάζει με την δική μου.

Αλλά έχετε δίκιο, δεν είναι όλων των Κ η σεξουαλική έκφραση, ένα μοντέλο μόνο.

Να είστε πάντα καλά και να περνάτε τόσο όμορφα και άλλο τόσο. Σας θαυμάζω.

 

ΔΕΥΤΕΡΑ 17 ΙΟΥΛΙΟΥ 2017

Υπάρχουν ώρες και στιγμές για το κάθε τι, ή αλλιώς δεν είναι όλες οι ώρες και οι στιγμές ίδιες, όπως στη ζωή έτσι και στο M/s...
Στιγμές έντασης και στιγμές χαλάρωσης... Στιγμές συζήτησης και στιγμές αφωνίας... Στιγμές βασανιστηρίων και στιγμές αγκαλιάς... Στιγμές τελετουργικές και στιγμές "χύμα"... Στιγμές μονολόγων και στιγμές διαλόγων... Στιγμές σοβαρές και στιγμές για ξεκαρδίσματα και πλάκες... Στιγμές επίλυσης προβλημάτων και στιγμές νιρβάνα... Στιγμές πηξίματος και τρεχάλας υποχρεώσεων και στιγμές τεμπελιάς... Στιγμές κοινωνικοποίησης και στιγμές που θέλεις να είσαι μόνο με τον άλλον...

Μέσα σε όλα αυτά έρχονται στιγμές που θα ήθελα ο σκλάβος να μη χρειάζεται να δουλεύει για την επιβίωση του... Τον βλέπω πόσο δυσανασχετεί κάποιες στιγμές, πόσο κουράζεται... Που θα ήθελα να μπορούσα να την εξασφαλίσω εγώ γιατί ποιός άνθρωπος δεν προτιμά να μη χάνει ο ίδιος οι οι άνθρωποι που είναι κοντά του χρόνο και ενέργεια κάνοντας πράγματα που δεν επιθυμούν από το να περνάει όμορφα και μέσα στην καύλα όσο το δυνατόν περισσότερο γίνεται; "Θα ήθελα να μπορούσα να σε αγοράσω του λέω από τους εργοδότες σου, ίσως μία μέρα το καταφέρω, ίσως όχι"... Μέσα σε όλα αυτά, παρόλο που Εγώ τουλάχιστον κάνω ακριβώς τη δουλειά που Μου αρέσει, είμαι μέσα στη δημιουργία και δε βαράω κάρτα υπάρχουν στιγμές που θα ήθελα να μη χρειάζεται να δουλεύω κι Εγώ καθόλου μόνο να την περνάω "κοτσάνι" με το σκλάβο και τους υπόλοιπους της Οικίας... Αντιπαραγωγικός ο έρως για το γαμωσύστημα...

Εκεί η φαντασίωση του να είναι ο σκλάβος σε 24/7 οικιακή υπηρεσία έρχεται και κουμπώνει ως επιθυμία και κάποιες στιγμές και ως ανάγκη και για τους Δ/δύο... Σε κάποιους αυτή η φαντασίωση/ανάγκη μπορεί να δομήσει καθημερινότητα όταν έχουν ήδη τους πόρους για να το πραγματοποιήσουν αυτό... Σε κάποιους μπορεί να είναι ένας κοινός στόχος που μετά από σκληρή και κοινή προσπάθεια κάποιων χρόνων δουλειάς μπορεί και να το καταφέρουν. Κάποιοι δεν θα μπορέσουν να το πραγματοποιήσουν ποτέ για χίλιους πρακτικούς λόγους...

Η φαντασία είναι όμως όμορφο πράγμα... "Δουλειά δούλε", του λέω κάθε πρωί που ξεκινάει από το χάραμα για τον επιούσιο, "τράβα για τις φυτείες"... 'Η "δουλειά, δούλε", "τράβα να Μου τα φέρεις, η Αφέντρα έχει ανάγκες"... Παίζουμε με αυτό... Όπως τα παιδιά... Κάνεις αυτό που πρέπει και το ερωτικοποιείς, του αλλάζεις πλαίσιο μέσα από τη φαντασία σου και βιώνεις την υποχρέωση σαν επιλογή...

Από παιδί έτσι έκανα πάντα όταν έρχονταν κάποια πρέπει που Μου την έσπαγαν. Τα πρέπει εκείνα τα βίωνα ξενερωτικά και αντιδραστικά. Πχ. "πρέπει να κάνεις τα μαθήματά σου"... Όσο αυτό έμενε έτσι, μαθήματα δε γίνονταν... Κάποια στιγμή ανακάλυψα μονάχη ότι αντί να λέω στον εαυτό Μου τώρα κάνω τα μαθήματά μου γιατί "πρέπει"¨ ήταν πιο λειτουργικό να τα μετατρέψω σε παιχνίδι. Θα παίξω τη γραμματέα σε ένα γραφείο πχ έλεγα σήμερα. Έμπαινα σε ρόλο. Το δωμάτιο και το γραφείο Μου μετατρέπονταν σε ένα περιβάλλον άλλο, με φανταστικούς συνομιλητές, δουλειές, διαλόγους κ.λ.π. Έκανα ότι απαντούσα σε τηλέφωνα, ότι έπαιρνα παραγγελίες, ότι συνέτασα μελέτες και γινόταν π.χ. η αντιγραφή του αποσπάσματος από το βιβλίο, ή οι αριθμητικές πράξεις, ή η σύνταξη της έκθεσης ολόκληρο πρότζεκτ του γραφείου... Και τα σενάρια, οι εργασιακοί χώροι άλλαζαν: τη μία γιατρός, την άλλη ντετέκτιβ, την άλλη υπουργός, την άλλη ερευνητής, κ.λ.π. κ.λ.π. κ.λ.π. Πριν καλά καλά το καταλάβω, είχα βυθιστεί στο παιχνίδι, το διασκέδαζα και γινόντουσαν και τα μαθήματα... Είχα πλήρη επίγνωση ότι όλο αυτό ήταν ένα τρυκ που έπαιζα στον εαυτό μου για να με τουμπάρω, να με ξεγελάσω, για να μπορέσω να είμαι λειτουργική. Καθόλου δε με πείραζε. Είχα κάνει μία φοβερή ανακάλυψη να μη νιώθω ότι καταπιέζομαι αλλά ότι δημιουργώ.

Κάπως έτσι κι εδώ λοιπόν. "Τράβα να Μου τα φέρεις δούλε"... Κι ο δούλος τραβάει... Κάτι από την τσαντίλα της αναγκαιότητας να φας τόσο χρόνο της ημέρας σε κάτι μη δημιουργικό απλά για τη γαμημένη την επιβίωση μετατρέπεται σε σκηνικό: Η "εκμεταλεύτρια" Αφέντρα που για να έχεις την τιμή να τη δεις σου βγαίνει η γλώσσα στα "χωράφια"... 'Αλλο: ο κουβαλητής σκλάβος... Άλλο: ο απεσταλμένος σε αποστολή που θα την φέρει εις πέρας με αφοσίωση και λατρεία... Η ανταμοιβή στο τέλος της ημέρας που μπορεί να είναι ένα γεμάτο χαμόγελο που λέει μπράβο... Τα κατάφερες και σήμερα...

Αγαπώ το παιχνίδι και τη φαντασία... Τη μετατροπή της ανελέητης ανάγκης για το ψωμί σε δημιουργία... Υψώνω το τρίτο Μου δάχτυλο στο καπιταλιστικό σύμπαν και λέω "καριόληδες σας φάγαμε λάχανο και σήμερα, όσο και να πρεσσάρετε Ε/εμείς καυλώνουμε και θα καυλώνουμε"... "Ο νους μας είναι αληταριό που όλο θα δραπετεύει"...

Α.