Καθοριστικά ερεθίσματα

Πέντε ετών, ήμουν καθισμένος μπροστά στην τηλεόραση, μεθώντας με τη μυρωδιά της φρεσκοβγαλμένης πασταφλώρας, περιμένοντας να δω τα παιδικά. Αλλά όλοι οι άλλοι ήθελαν να δούν κάτι σειρές. Προσπάθησα επιχειρηματολογώντας να τους εξηγήσω πως οι σειρές είναι ψέμματα και αν είναι να δούμε ψέμματα, τουλάχιστον να βάλουμε παιδικά. Προσπάθησα να επικαλεστώ το συναίσθημα, την αυθεντία του μπαρμπαστρούμφ, ακόμα και απειλές για τον καθένα προσωπικά προσέθεσα... Αλλά κανείς δε μου έδωσε σημασία.

Οργίστηκα όσο ποτέ και τους παρέδωσα ένα συγκεκαλλυμένο τελεσίγραφο, πως το σπίτι είναι πολύ ωραίο και θα ήταν κρίμα να καεί επειδή έτυχε να μη δούμε παιδικά. Μόνο ένας ξαδερφός μου καταδέχτηκε να απαντήσει και αυτός με ρώτησε που θα μείνω αν καεί το σπίτι. Με τρόμο συνειδητοποίησα πως θα πρέπει να τον ξεκάνω πρώτο γιατί παραείναι έξυπνος για το καλό του.

Με τη δικαιολογία πως πρέπει να κάνω πιπί μου μπήκα στο μπάνιο για να πάρω το ποντικοφάρμακο από το ράφι και να το ρίξω στην πασταφλώρα. Όμως το ράφι ήταν ψηλά. Άρπαξα την σκούπα και προσπάθησα να ανοίξω το ράφι όμως το μόνο που κατάφερα ήταν να σκουπίσω το πάτωμα. Χώρια που μπήκε ο ξάδερφος και με είδε. Με ρώτησε τι κάνω και έγινα ρεζίλι ακόμα μια φορά γιατί δεν είχα δικαιολογία οπότε του είπα ότι ξεαραχνιάζω τις γωνίες. Με ένα απαλό χάδι του ποδιού του στην πλάτη μου με εκσφενδόνισε από το μπάνιο και προσγειώθηκα με τα μούτρα στην κουρελού, όχι λαβωμένος αλλά με την υπερηφάνειά μου κουρελού.

Σηκώθηκα και δήλωσα σε όλους αθώα πως θα αποσυρθώ στην κρεββατοκάμαρα, αλλά είχα πιεί ένα βαρέλι γάλα και μου βγήκε η πίστη να ανέβω τις σκάλες οπότε η πικρή, απόλυτη και ολοκληρωτική ιερή εκδίκησή μου αναγκαστικά παρατάθηκε για το αόριστο μέλλον. Όπως κατέρρευσα πάνω σε ένα μαξιλάρι σκόρπιες σκέψεις κατέκλυσαν το μικρό μου νού.

Γιατί τα στρουμφάκια ζούν σε μανιταρόσπιτα αφού τα μανιτάρια βρωμούν; Γιατί δε μαζεύω λεφτά πουλώντας το γάλα μου για να πάρω μια τηλεόραση και να πάνε να παίξουν κρυφτό όλοι τους; Να τους αφήσω ξέθαφτους για να τους ξεκοκκαλίσουν οι σκύλοι ή να κατευνάσω την οργή μου με έναν ανοιχτό ομαδικό τάφο, όπου θα πηγαίνω και για πιπί μου;

Εκείνη τη στιγμή με ικανοποίησε η σκέψη του να είμαι ξαπλωμένος στο μαξιλάρι πίνοντας το γάλα μου μέσα σε ενα μακάβριο δάσος από τα απανθρακωμένα πτώματα των Αρνητών του Ολοστρουμφώματος. Σήκωσα τα χέρια μου σα να θέλω να αγκαλιάσω την εικόνα και η υπόσχεση της εκδίκησης απέναντι στον μοντέρνο αντιστρουμφικό κόσμο λυτρωτικά με κατεύναυσε καθώς βυθίστηκα σε έναν ατάραχο ύπνο.

 

Από μικρός όταν έβλεπα σε ταινίες άτομα να μαστιγωνονται, μου σηκωνόταν ασυναίσθητα χωρίς να καταλαβαίνω τότε γιατί. Θυμάμαι χαρακτηριστικά σκηνές από τον Ιησού ή από τον κώδικα ντα Βίντσι ή την Catwoman. Αργότερα όταν πρωτοξεκίνησα να βλέπω τσόντες ( γύρω στα 12), έβλεπα βανίλα σεξ και έλεγα από μέσα μου "πωω δες τι του κάνει τον έχει πηδήξει"για αυτό και μου άρεσε η γυναίκα να είναι από πάνω ενώ στην πραγματικότητα αυτός την πηδούσε. Ύστερα από λίγο ψάξιμο αναζητούσα κάτι πιο σκληρό, κάτι με δέσιμο γτ μου άρεσε. Μην τα πολύ λόγω ανακάλυψα μετά από λίγο το BDSM και κατάλαβα πως είναι όντως να πηδάει μια γυναίκα έναν άνδρα. Και τρελάθηκα!!!

 

Είσαι καλλιτέχνης    

 

Το είχες μέσα σου

 

Και το έχω ακόμα, νομίζω δεν αλλάζουν αυτά

 

Και που να σε γάμησέ ανδραα

 

Πρέπει να το καλλιεργήσεις

 

Αυτό δεν θα το επετρεπα θα ξέφευγε από τα όρια

 

Γενικά εδώ μιλάμε για όρια που νομίζαμε ότι είχαμε αλλά αποδείχθηκε πως δεν...  

 

Για μένα δεν υπήρξε κάποια καθοριστική στιγμή, συνειδητοποιηθηκα μέσα από μια μακρά διαδικασία που κράτησε σχεδόν όλη την εφηβεία μου. Το σαδιστικό και το Κ κομμάτι ήταν εκεί από πριν, χωρίς να πολύ καταλαβαίνω τι είναι και στην εφηβεία συνειδητοποίησα και το κινκυ κομμάτι. Όταν προσπάθησα να τα εκφράσω σε εφηβικές βανιλα σχέσεις κατάλαβα ότι μάλλον δεν συμμερίζονται όλοι τις προτιμήσεις μου. Τότε άρχισα να διαβάζω και πέτυχα και την "Ιστορία της Ο" στην τηλεόραση, που με έπεισε ότι υπάρχουν κι άλλοι σαν και μένα. Ίσως η πιο σημαντική στιγμή ήταν όταν ήρθε το ίντερνετ και συνειδητοποίησα ότι μπορώ να δράσω πάνω στα θέλω μου.

 

Όποτε ταλαιπωρούσα κάποιο φίλο μου, ακόμα και πριν την εφηβεία, μου σηκωνόταν και δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί.
Ακόμα και για απλές πράξεις όπως κράτα εσύ το σακίδιο και να τον βλέπω να αγκομαχάει ηδονιζόμουν. Τους έστελνα να κάνουν δουλειές απλές, όπως να μου πάρουν τσιγάρα, και πάλι η ηδονή έφτανε στα ύψη. Όταν πήγαιναν οι κολλητοί μου κάπου χωρίς να με ρωτήσουν τους έβριζα και καλά πως ήθελαν να μην είμαι κι εγώ μαζί τους, και να πάλι η ηδονή.
Μετά βρέθηκε ένας έμπειρος υποτακτικός και μου εξήγησε τι είμαι και βρήκα το δρόμο μου.