Καθοριστικά ερεθίσματα

Can relate... Ευχαριστώ πολύ για την απάντηση σου.

 

Πρώτα ερεθίσματα πχ σε μια εξέταση, ένιωθα όμορφα με το άβολο, στην πορεία που πλησίαζα την εφηβεία, φαντασιωνόμουν τιμωρίες απο μεγάλους (συγγενείς, δασκάλους κλπ) οι οποίες ποτέ δεν συνέβαιναν  , όλα αυτά έμοιαζαν με όνειρο, τα σκεφτόμουν κρυφά και ούτε που ήξερα πως είχαν και ορολογίες κλπ.
Λίγο αργότερα, όταν απέκτησα το πρώτο μου pc, με τον φίλο γκουγκλ και τις αναζητήσεις μου, ήρθα σε θεωρητική επαφή με διάφορες ταμπέλες: kinky, fetish, D/s, M/s, Perv, T/b κλπ ενώ κάθε τόσο, τσέκαρα με τι ταιριάζω στην περιγραφή ανάλογα με τις βιωματικές μου εμπειρίες και τις φαντασιώσεις μου, λίγο σαν παιχνίδι και λίγο σαν ανάγκη να με γνωρίσω καλύτερα μεγαλώνοντας.
Με θυμάμαι να βλέπω την Ιστορία της ΄Ο, και να κρατώ σημειώσεις σ ένα τετράδιο με το τι μου κέντριζε το....ενδιαφέρον, να διαβάζω επιλεκτικά μόνο κάποιες ερωτικές σκηνές απ τις "50 αποχρώσεις" που μόλις είχε κυκλοφορήσει τότε, να κάνω το bdsm quiz απ τη μια επειδή με έκανε να φαντασιώνομαι όσα ρώταγε, κι απ την άλλη επειδή τότε, ήταν το μόνο "διαδραστικό" μέσο επαφής μου με τον χώρο : P
Τα βιωματικά ωστόσο ήταν αυτά που απ τη μια ξεθώριασαν την γλυκιά εκείνη αναζήτηση της εποχής των φαντασιώσεων, κι απ την άλλη ξεκαθάρισαν πολλά επικίνδυνα θολά στο τοπίο.

 

Αφού απέφυγες το bulk του magnus opus της νοικοκυράς πάλι καλά. Ευχαριστώ για την απάντηση.

 

Πάντα ήμουν άνθρωπος που νοιαζόταν και φρόντιζε αυτούς που είχε γύρω του. Είχα ένα αίσθημα ευθύνης από πάρα πολύ μικρή. Έτσι λοιπόν έκανα αυτό που μου έλεγαν, πλην ελάχιστων εξαιρέσεων. Ήμουν αυτό που λέμε καλό κορίτσι.

Στο σχολείο ακόμα και σε πολύ μικρή ηλικία, ένιωθα διαφορετική από τα άλλα κορίτσια, απλά δεν ήξερα το γιατί. Υπήρξε μια μέρα που ένιωσα ότι ήταν κάπως καθοριστική για μένα.
Όχι ότι μετά από εκείνη την μέρα κατάλαβα ακριβώς τι είμαι και τι θέλω αλλά ούτε και τώρα με ξέρω όπως θα έπρεπε.

Θυμάμαι τον γυμναστή του σχολείου, ένας άντρας επιβλητικός και απόλυτος. Δεν ήταν σαν τους υπόλοιπους δασκάλους. Δεν ήταν όμορφος αλλά είχε μια παράξενη γοητεία.
Πάντα μπροστά του ένιωθα περίεργα, όμορφα περίεργα βέβαια.

Μια μέρα που είχα χτυπήσει, πράγμα που συμβαίνει συνέχεια από την ώρα που περπάτησα, ήρθε να με βοηθήσει.Είχα γδάρει το χέρι μου. Με πήγε στο γραφείο των δασκάλων και με έβαλε να κάτσω σε μια καρέκλα. Εγώ δεν μιλούσα και ένιωθα ντροπή.Θυμάμαι από μέσα μου έλεγα πόσο αδέξια είμαι.
Με κοίταξε στα μάτια και μου είπε :
"Δώσε μου το χέρι σου."
Η φωνή του ήταν βαθειά και επιτακτική αλλά με μια παράξενη ηρεμία. Δεν μπορώ να την περιγράψω σωστά, όχι όπως της αξίζει.
Εγώ δεν μπορούσα να αρθρώσω λέξη, ούτε και να κουνηθώ βέβαια μπορούσα. Απλά σκεφτόμουν πόσο μου άρεσε να μου μιλάει και πόσο ντρεπόμουν που δεν έκανα αυτό που μου έλεγαν. Περίμενε λίγο και μετά έπιασε το χέρι μου με μια κάποια δύναμη και απότομα το τράβηξε προς τα εκείνον. Αφού φρόντισε το τραύμα μου, με ρώτησε αν είμαι καλά. Εγώ κούνησα το κεφάλι μου προς τα κάτω και τότε μου είπε να επιστρέψω στην αυλή. Τον κοίταξα μια φορά στα μάτια και βγήκα τρέχοντας έξω.

Εδώ θέλω να σημειώσω ότι προς Θεού δεν εννοώ ότι είχε ερωτικές διαθέσεις και σκέψεις για εμένα ή για οποιοδήποτε παιδί. Η συμπεριφορά του ήταν ίδια σε όλους, απλά ήταν έτσι σαν άνθρωπος.

Αυτή ήταν η πρώτη φορά που άρχισα να καταλαβαίνω πως μου αρέσει να μου φέρονται με αυτό τον τρόπο. Θυμάμαι πως όταν βγήκα στην αυλή άγγιξα το χέρι μου στο σημείο που με έπιασε και ένιωσα απερίγραπτη χαρά χωρίς να ξέρω το γιατί.

Μετά από 2-3 χρόνια κατάλαβα...

 

Πολύ όμορφο, όλο. Τα σέβη Μου.

 

Σαν παιδι ημουν αγοροκοριτσο, ατιθασο, επαιζα πολεμο με τα αγορια, ετρεχα με το ποδηλατο, κυλιομουν στις λασπες, παλευαμε, συναγωνιζομασταν στις βουτιες κλπ. Στη γειτονια ειχε μια αλανα που κατεβαιναμε ολα τα παιδια ("τοτε" παιζαμε στις αλανες και στους χωματοδρομους της Αθηνας). Παλευαμε συχνα και νικουσα τα αγορια μια και στις ηλικιες εκεινες, τα κοριτσια ηταν πιο δυνατα.
Ενα αγορι με καταμαυρα μαλλια και καταγαλανα ματια, ο Μαρινος με τ' ονονα, ηταν στην ηλικια μου, 12-13 ετων, αυτος ....ηταν αληταμπουρας, αλανι, δεν ηταν το "καλο" παιδι. Με εξιταρε απιστευτα η ιδεα να τον νικησω στην παλη. Μ' αρεσε κιολας....
Στην πρωτη παλη μετα απο αρκετη ωρα μου εκανε μια λαβη, με ακινητοποιησε, με νικησε. Η ντροπη μου και ο θυμος μου ηταν τεραστια. Ο πληγωμενος μου εγωισμος ειχε φτασει στον Ολυμπο.
Εκτοτε, δεν ξανακατεβηκα στην αλανα οταν ηταν εκει, δεν ξαναανταποκριθηκα παρολο που με φωναζε κατω απο το μπαλκονι, η μου σφυριζε να κατεβω. Αντιθετα, κρυφοκοιτωντας τον μεσα απο τα καγκελα του μπαλκονιου, επλαθα στη φαντασια μου ατελειωτες σκηνες βασανισμου του, σαδισμου πανω του, νικης, καταρρακωσης του, επικρατησης κατα κρατος πανω του.
Εκτοτε ολα τα αγορια που με πλησιαζαν, μου γεννουσαν την αναγκη να "τα νικησω". Εντελως "αντιθηλυκη" συμπεριφορα οπως μου ελεγαν.
Ωσπου μεγαλωσα, ηρθε το μοντεμ στη ζωη μου (εκεινο με την πανακριβη και απιστευτα αργη κληση μεσω τηλεφωνου για τους νεωτερους) και συνειδητοποιησα οτι οι "ντροπες" μου.....ηταν ολοζωντανες εκει μπροστα στο γυαλι!! Ολοφρεσκες και λαχταριστες!!

 

Θα πω κι εγώ αφού με άναψε η άτιμη η @NewKatrin

James Bond: From Russia with love

Η σκηνή στον καταυλισμό με τις 2 τσιγκάνες. Θέλουν τον ίδιο άντρα και δεν κάνει πίσω καμιά τους, οπότε σύμφωνα με το δίκαιο που επικρατεί εκεί, θα παλέψουν με νύχια και με δόντια είτε μέχρι κάποια να παραδωθεί ή μέχρι τέλους.
Όλο το build up από όταν λένε στον Sean Connery ότι υπάρχει μια special occasion εκείνη τη βραδιά, μέχρι τη στιγμή που πιάνονται στα χέρια, αλλά και η ίδια η πάλη φυσικά, ήταν αυτό που θεωρώ ότι ξύπνησε μέσα μου την agonophilia.

To Star τότε, έδειχνε αυτή την ταινία όλη την ώρα, αλλά όσες φορές και να την έβλεπα, αυτή η σκηνή είχε πάντα το ίδιο effect πάνω μου.

Μετά από τις πρώτες 3-4 φορές που την είδα, μου έκοψε, πήγα στον υπολογιστή και googlαρα τα ανάλογα οπότε και άρχισαν να παίρνουν πιο συγκεκριμένη μορφή τα γούστα μου αλλά και να επεκτείνονται (googlάροντας πας στην πόλη). Ακόμα και τώρα να δω τη σκηνή, αυτό το μίνι τελετουργικό που κάνουν, που βγάζουν τα μαντήλια από τα μαλλιά τους και τα φοράνε στη μέση τους ενώ κοιτάζονται κατάματα, κάνει το στομάχι μου να σφίγγεται.

Αν όλα πάνε καλά, θα ζήσω ( /εκπληρώσω; ) το φετίχ αυτό, για πρώτη φορά στη ζωή μου, την Παρασκευή που μας έρχεται, woohoo.

 

@finglock ατιμη....με τα ολα της!

7047B7C4-EBA8-469A-AF68-26508B0CB192 by NewKatrin posted 13 Ιουνίου 2021 at 23:09

 

Ρε, τι παράπλευρες "ζημιές" κάνει αυτό το παλιοσπιτοκούτι...

 

Αυτό που με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι έχω το φετίχ μου ήταν κάποια περιστατικά στην παιδική μου ηλικία.

 

Εμένα ήταν άνθρωπος αυτός που μου έδειξε τι είμαι. Πάντα ήμουν το υπάκουο κοριτσάκι.ποτε δεν έφερνα αντιρρήσεις. Όταν μπήκε το σεξ στη ζωή μου έβρισκα ανθρώπους που μου έλεγαν τι να κάνω και τότε ερεθιζομουν χωρίς καν να με αγγίξουν. Μέχρι που ήρθε αυτός στη ζωή μου. Μου έριξε τις πρώτες ξυλιες και εσταζα... Με χρησιμοποιούσε όπως ήθελε . Σκεύος. Και ηδονιζομουν αφάνταστα. Με έβαζε να τον ικανοποιώ και με άφηνε να περιμένω... Αυτό είμαι και χαίρομαι που βρέθηκε κάποιος να μου το βγάλει γιατί μέχρι τότε δεν με ικανοποιούσε τίποτα.