Καθρέφτη Καθρεφτάκι Μου...

Σε ενοχοποιεί η αθωότητα Σου και αυτά Που της χρωστάς. Κάτι λάθη Κάτι πάθη.

Κ.Γώγου.

 

 

Μόλις είχα βγει από το μπάνιο και κάθισα να κάνω ένα τσιγάρο τυλιγμένη σε μία πετσέτα.
Με κοίταζες διερευνητικά όση ώρα κάπνιζα χωρίς να μου μιλάς.
Όταν έσβησα το τσιγάρο σηκώθηκες και με τράβηξες μαζί σου.
Με πήγες μπροστά από τον μεγάλο καθρέφτη και στάθηκες πίσω μου.
Κοιτώντας με στα μάτια, μέσα από τον καθρέφτη ,τράβηξες την πετσέτα και την άφησες να πέσει στο πάτωμα...
Δεν άφησες το βλέμμα μου στιγμή.

"Θα κάτσεις έτσι μία ώρα. Μόλις περάσει αυτή η ώρα θα μου πεις τι σου αρέσει και τι όχι στην εμφάνισή σου."

Δεν με είχε απασχολήσει ποτέ αυτό...
Ήμουν της άποψης πως ότι είμαι είμαι κι εφόσον δεν έχω πρόβλημα εγώ, όποιος έχει μπορεί να πάει παρακάτω.
Αλλά μπήκα στη διαδικασία να σκεφτώ τι μπορεί να μην άρεσε σ' εσένα όταν με κοιτούσες.
Και βγήκαν τόσες ανασφάλειες στην επιφάνεια που τρόμαξα κι εγώ η ίδια.

Πέρασε η ώρα...
Ήρθες πάλι από πίσω μου και διασταυρώνοντας τη ματιά σου με τη δικιά μου είπες "Ξεκίνα...Ένα ένα..."
Εκνευρίστηκα με τη σιγουριά σου πως θα έβρισκα τόσα ελαττώματα στην εμφάνισή μου και παράλληλα αγχώθηκα πιο πολύ γιατί σκέφτηκα πως μιλάς σύμφωνα με τη δική σου οπτική.

Και ξεκίνησα...Μαντεύοντας...Ένα ένα...
Κάθε σημείο που ανέφερα το χάιδευες και μου έλεγες τι βρίσκεις όμορφο σε αυτό.
Συνεχίζοντας να με κοιτάς στα μάτια αναίρεσες με μαεστρία όλα όσα σου είπα...
Έμεινα να σε κοιτάζω άναυδη μην μπορώντας να πιστέψω όσα άκουγα.
Έκατσα στο πάτωμα και δάκρυα άρχισαν να τρέχουν. Σταγόνες ευτυχίας που απλά δεν χωρούσαν μέσα μου.
Κι εκεί μπροστά στον καθρέφτη, φίλησες όλα τα σημεία που είχα αναφέρει με την ίδια ακριβώς σειρά ,λέγοντας τα ίδια ακριβώς λόγια...

 

Ο Καθρεφτης Συλβια Πλαθ

"Είμαι ασημένιος κι ακριβής. Χωρίς προκαταλήψεις.
Ό,τι κι αν δω, αμέσως το ρουφάω
Έτσι όπως είναι, χωρίς να με θαμπώνει αγάπη ή απέχθεια.
Δεν είμαι σκληρός, μονάχα φιλαλήθης…
Το μάτι ενός μικρού θεού, με τέσσερις γωνίες.
Τον περισσότερο καιρό στοχάζομαι τον τοίχο απέναντί μου.
Ροζ με κηλίδες είναι. Τον κοιτάζω τόσον καιρό τώρα
Που μου φαίνεται κομμάτι της καρδιάς μου. Μα τρεμοπαίζει.
Πρόσωπα και σκοτάδι μάς χωρίζουν ξανά και ξανά.
Τώρα είμαι λίμνη. Μια γυναίκα σκύβει πάνω μου,
Ψάχνοντας στα νερά μου το τι στ’ αλήθεια είναι.
Έπειτα στρέφεται σε κείνους τους ψεύτες, τα κεριά ή το φεγγάρι.
Βλέπω τη ράχη της, και την αντανακλώ πιστά.
Με δάκρυα μ’ ανταμείβει και μια τρικυμία από χέρια.
Της είμαι σημαντικός. Έρχεται και ξανάρχεται.
Κάθε πρωί το πρόσωπό της του σκοταδιού παίρνει τη θέση.
Μέσα μου πνίγηκε, νεαρό κορίτσι, και μέσα μια γριά
Μέρα τη μέρα αναδύεται προς το μέρος της, σαν ψάρι τρομερό."