Καθρέφτη Καθρεφτάκι Μου...

Τελειο!!!

 

 
Ξέρω μια γυναίκα που φοβάται τους καθρέφτες. Τους αποφεύγει όπως ο διάολος το λιβάνι. Ακόμα και όταν περπατάει στο δρόμο δεν σταματάει ποτέ σε βιτρίνες. Φοβάται μην την μαγγώσει ο ευατός της μέσα απο τη βιτρίνα. Ανέμελη σεργιανάει στο δρόμο της ζωής. Χαμογελάει, κάποιες φορές γελάει κιόλας δυνατά, γλεντάει, ταξιδεύει, λέει πως ζει. Μονάχα ένας φόβος σκιάζει τις μέρες της, ενίοτε και τις νύχτες της. Μην βρεθεί μπροστά της κανένας καθρέφτης και την φτύσει κατάμουτρα. "Τί κάνεις; Πόσο ακόμα θα περιφέρεσαι έτσι ψεύτικη και φοβισμένη; Κυρίως φοβισμένη."
Ξέρω μια γυναίκα που φοβάται τους καθρέφτες.

Νεφέλη Π.Ζ.

 

 

Ο καθένας από εμάς είναι δύο άνθρωποι -το άτομο που θεωρούμε ότι είμαστε και αυτό που είμαστε στην πραγματικότητα. Ωστόσο, δεν μπορούμε να καταλάβουμε ότι είμαστε δύο άνθρωποι αν δεν αρχίσουμε να καταλαβαίνουμε τι σημαίνει να παρατηρούμε τον εαυτό μας. Βλέπουμε τον εξωτερικό κόσμο, αυτόν δηλαδή που προσλαμβάνουμε με τις αισθήσεις μας. Οι αισθήσεις όμως στρέφονται έξω από τον εαυτό μας και έτσι δεν μπορούμε να δούμε τι είμαστε.
Μέσα μας όμως έχουμε ένα όργανο το οποίο μπορεί να παρατηρήσει αυτό που ονομάζεται εαυτός. Μέσω αυτού μπορούμε να δούμε τις σκέψεις μας, τα συναισθήματά μας, τις διαθέσεις μας. Έτσι μπορεί να ξεκινήσει η διαδικασία της εσωτερικής αλλαγής. Η ζωή μας εξαρτάται από αυτό που ονομάζουμε «εαυτό». Αν επιθυμούμε να έχουμε μια διαφορετική ζωή, πρέπει πρώτα από όλα να συνειδητοποιήσουμε τι είδους ζωή έχουμε τώρα. Κάθε μορφή πόνου οφείλεται σε αυτόν τον «εαυτό». Όσο παραμένουμε αυτός ο «εαυτός», η ζωή μας δεν μπορεί να αλλάξει. Θα προσελκύει πάντα τις ίδιες δυστυχίες, απογοητεύσεις και πάει λέγοντας.

Επομένως, το πράγμα ξεκινάει με το να δει κάποιος τι είδους άνθρωπος είναι. Αν παρατηρήσουμε πώς σκεφτόμαστε, πώς αισθανόμαστε, τι λέμε και πώς αντιδρούμε, αρχίζει να αναδύεται έπειτα από ένα διάστημα μια νέα μνήμη, μια μνήμη του εαυτού μας. Από κει κι έπειτα, αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε ότι δεν είμαστε αυτό πού θεωρούσαμε ότι ήμασταν. Τότε ίσως αρχίσουμε να συμπεριφερόμαστε διαφορετικά, να μην κατηγορούμε τους άλλους ανθρώπους, να μη νιώθουμε ότι μας χρωστούν κάτι. Θα αρχίσουμε να συνειδητοποιούμε ότι είμαστε δύο άνθρωποι και ότι πάντα έτσι ήμασταν. Και ότι η εικόνα που είχαμε για τον εαυτό μας ήταν πλασματική.

Όταν βλέπουμε τις αντιφάσεις ανάμεσα στο φανταστικό εαυτό μας και σε αυτό που είμαστε στ’ αλήθεια, αρχίζουμε να αλλάζουμε, διότι αρχίζουμε να κρατιόμαστε σε απόσταση από την αυταπάτη μας για τον εαυτό μας. Αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε ότι μέχρι τώρα στηριζόμασταν σε μια εντελώς ψεύτικη βάση. Η βοήθεια υπάρχει για εκείνους που αρχίζουν να συνειδητοποιούν, σε οτιδήποτε λένε και αισθάνονται, ότι δεν είναι στ’ αλήθεια αυτό που θεωρούν ότι είναι. Όταν αρχίσουμε να παρατηρούμε με ειλικρίνεια τον εαυτό μας, αρχίζει να αλλάζει ολόκληρη η μοίρα μας. Αυτό σημαίνει παρατήρηση, για μια μεγάλη χρονική περίοδο, του τρόπου με τον οποίο μιλάμε, σκεφτόμαστε, της κριτικής που ασκούμε, της προσβολής που βιώνουμε από αυτά που μας λένε, του τρόπου με τον οποίο αντιδρούμε, του τρόπου με τον οποίο διαφωνούμε ή νιώθουμε κολακευμένοι, του πώς κρίνουμε τους άλλους, της ματαιοδοξίας, των διαθέσεών, των αισθημάτων μας...

Dr . Μορίς Νικόλ, Εργασία στον Εαυτό