Και η βάρκα γύρισε μόνη

- "Συγνώμη" του είπα κατεβάζοντας τα μάτια μου στο πάτωμα λες και τον είχα δίπλα μου να με κοιτάει με αυτό το βλέμμα που με διαπερνούσε. Τον άκουσα από το τηλέφωνο να αναστενάζει, χωρίς ωστόσο να απαντήσει. "Συγνώμη" μουρμούρισα ξανά.

Δεν ήταν εύκολος άνθρωπος, καθόλου. Το πρώτο πράγμα που με είχε τραβήξει πάνω του ήταν το χιούμορ του, αν δεν τον γνώριζες καλά δε θα μπορούσες να διακρίνεις τη μελαγχολία που κρυβόταν πίσω από το γελαστό του πρόσωπο. Είχε πάνω του κάτι που με τρόμαζε και συνάμα με μαγνήτιζε... όχι όχι… με γήτευε, αυτή είναι η σωστή λέξη. Παρόλο που είχα αγόρι όταν τον γνώρισα, τον ερωτεύτηκα βαθιά χωρίς καν να το καταλάβω.

Στα 19 μου ήταν ο πρώτος άνδρας που ερωτεύτηκα.

Την πρώτη φορά που τον είπα "αγάπη μου" τον ξάφνιασα τελείως.

- "Τι είπες;"
- "Μου… μου ξέφυγε" μουρμούρισα μέσα από τα δόντια.
- "Ένα πράγμα σου είχα πει. Ένα πράγμα."
- "Το ξέρω. Μα δεν… πώς μπορείς να ελέγξεις τα συναισθήματά σου;"
- "Δεν μπορώ να στο ανταποδώσω και το ξέρεις."
- "Δεν περιμένω να το ανταποδώσεις αλλά αυτό δεν αλλάζει κάτι."
- "Δε θέλω να πληγωθείς."
- "Είσαι αυτός που είσαι και είμαι αυτή που είμαι ή όπως σ' αρέσει να λες 'it is what it is'"
- "Famous last words."

Famous last words δε θα πει τίποτα, τρεις-τέσσερις μήνες αργότερα μου εξομολογήθηκε και ο ίδιος πως είναι ερωτευμένος. Δε θα ξεχάσω ποτέ μου αυτή τη στιγμή. Ήταν ξαπλωμένος στο κρεββάτι και εγώ σκυμμένη μπροστά του του έκανα πίπα. Λάτρευα αυτούς τους μικρούς ήχους, αυτά τα σιγανά βογγητά του ικανοποίησης και χαλάρωσης. Το χέρι του μου έσφιγγε πότε-πότε το δεξί μου στήθος αλλά πέρα από αυτό είχε αφεθεί τελείως. Τα βογγητά του πολλαπλασιάστηκαν και όταν έφτασε το τέλος κάθισα όπως πάντα ακίνητη για να τελειώσει μέσα στο στόμα μου και να καταπιώ. Δε μου άρεσε να καταπίνω αλλά σε αυτό τον άνθρωπο απλά δεν μπορούσα να του πω όχι, μου ήταν αδύνατο. Όταν τελείωσα του φίλησα το κεφαλάκι και σήκωσα το κεφάλι μου και του χαμογέλασα.

- "Σ' αγαπάω"

Πάντα όταν το έκανα αυτό μου χαμογελούσε και με χάιδευε τρυφερά στο πρόσωπο. Πόσο λαχταρούσα να το ακούσω κι εγώ αλλά δεν είχα το δικαίωμα να το ζητήσω. Με κοίταξε για λίγο αλλά αυτή τη φορά δε χαμογελούσε σε σημείο που κυριολεκτικά φοβήθηκα ότι θα τα κάνω πάνω μου. Είχε τρομερές μεταπτώσεις στη διάθεσή του, μπορούσε από τη μια στιγμή στην άλλη να μετατραπεί από χαμογελαστός και χαρούμενος σε πικρόχολος και δηλητηριώδης. Δεν ήταν ιδιαίτερα βίαιος στα σεξουαλικά παιχνίδια, ποτέ δε με είχε φέρει σε σημείο να πω το safeword. Από την άλλη δεν ήταν περιποιητικός, η δική μου ικανοποίηση δεν ήταν στις προτεραιότητές του, με είχε όπως ήθελε όταν ήθελε, όποτε ήθελε. Ποτέ δε με πίεσε αλλά δε χρειαζόταν, αρκούσε το βλέμμα του που σκοτείνιαζε για να βάλω στην ουρά στα σκέλια και είτε είχα όρεξη είτε όχι, να τον ικανοποιήσω με τον τρόπο που μου το ζητούσε.

Μία ώρα πριν ενώ καθόμασταν αγκαλιά, απλά με έβαλε να τον πάρω στο στόμα μου για λίγη ώρα και μετά με γύρισε μπρούμυτα και χωρίς πολλά-πολλά μπήκε από πίσω μου κάνοντάς με να βελάξω. Του άρεσε να με βλέπει να ζορίζομαι αλλά όταν έπαιρνε αυτό που ζητούσε, γινόταν ξανά τρυφερός και χαδιάρης. Αυτό το χαμόγελό του… φώτιζε την πλάση και ας έτσουζε ο κώλος μου από το γαμήσι, και ας πονούσαν τα κωλομέρια μου από τη ζώνη και τη βίτσα.

Ξαφνικά το πρόσωπό του φωτίστηκε και μου χαμογέλασε.

- "Ξέρεις κάτι, μικρή; Κι εγώ σ' αγαπάω"

Έμεινα να τον κοιτάζω κεραυνοβολημένη, δεν ήμουν σίγουρη ότι είχα ακούσει σωστά.

- "Καλά το άκουσες. Σ' αγαπάω" μου είπε λες και διάβαζε τις σκέψεις μου.

Ομολογώ ότι ανέκαθεν ήμουν κλαψιάρα -και μαζί του είχα ρίξει τόσο κλάμα όσο δεν είχα ρίξει με όλους τους άλλους στη ζωή μου- αλλά τα μάτια μου άρχισαν να τρέχουν σαν βρύσες. Με πήρε στην αγκαλιά του και με χάιδευε και με φιλούσε στα μαλλιά και με έσφιγγε ενώ εγώ έκλαιγα του καλού καιρού.

Ευτυχία!

Επανήρθα στο παρόν.

- "Με ακούς;" τον ρώτησα.
- "Ναι, σ' ακούω" μου απάντησε. "Δεν μπορώ να το διαχειριστώ αυτή τη στιγμή."
- "Τι θα κάνεις;"
- "Θα πάω κάπου να ηρεμήσω. Άκου, δεν είμαι ούτε θυμωμένος, ούτε απογοητευμένος μαζί σου. Σου είπα θα σου δώσω το χώρο σου να διαχειριστείς ό,τι έγινε με τον τρόπο που εσύ κρίνεις καλύτερο και αυτό έκανες. Ξαφνιάστηκα ομολογώ but it is what it is, απλά αυτή τη στιγμή δεν μπορώ να το διαχειριστώ"
- "Τι θα κάνεις;"
- "Θα πάω μια βόλτα με το αυτοκίνητο, θέλω λίγο αέρα να καθαρίσει το μυαλό μου."
- "Όχι ψάρεμα;"
- "Τέτοια ώρα; Μπα… Αλλά χμ… Δεν είναι άσχημη ιδέα. Θα μου κάνει καλό να δω λίγη θάλασσα και να με χτυπήσει το αεράκι"
- "Σ' αγαπάω"
- "Το ξέρω βρε χαζούλα. Κι εγώ σ' αγαπάω. Λοιπόν, φεύγω τώρα, θα γυρίσω σχετικά αργά. Εσύ θα είσαι σπίτι;"
- "Ναι, σπίτι θα είμαι"
- "Εντάξει, θα σου στείλω μήνυμα και αν είσαι ξύπνια τα λέμε, αλλιώς αύριο το πρωί"
- "Εντάξει μωρό μου"
- "Την αναφορά σου μην ξεχάσεις"
- "Μπορώ να τη γράψω αύριο το πρωί;"

Όταν ήμουν πεσμένη με άφηνε λίγο λάσκα ώστε να καθαρίσει το μυαλό μου πριν γράψω την καθημερινή μου αναφορά. Είχα δυο μέρες να του γράψω αναφορά και χρειαζόμουν απελπισμένα και μια τρίτη.

- "Σε παρακαλώ, χρειάζομαι λίγο παραπάνω χρόνο."
- "Εντάξει, θα τον έχεις. Λοιπόν, τα λέμε το βράδυ ή αύριο το πρωί"
- "Σ' ευχαριστώ μωρό μου. Σ' αγαπάω"
- "Κι εγώ σ' αγαπάω. Φιλάκια του"
- "Φιλάκια αγάπη μου"

Είναι η τελευταία μου ανάμνηση από εκείνον. Η θάλασσα τον πήρε μαζί της και τον κράτησε για πάντα στην αγκαλιά της. Επισήμως είναι αγνοούμενος, ο ίδιος δε βρέθηκε ποτέ, μόνο η βάρκα του… Άδεια.

Κι οι ελπίδες πνίγηκαν όλες
μέσα στα βαθιά νερά
και η βάρκα γύρισε μόνη
δίχως μέσα τον ψαρά

…από τα βαθιά νερά.

 

Θέλουμε κι άλλο!

 

«Καλά θα πάει και αυτό!»

 

Εχμ... δε νομίζω ότι δεν μπορεί να υπάρξει άλλο, εκτός και αν το ρίξουμε στο μεταφυσικό!

 

θα μπορούσατε να βάλετε την πρωταγωνίστρια να αναπολεί παλιές τους στιγμές. Οι φανατικοί και πιστοί σας αναγνώστες ψηφίζουν sessions.

 

Όμορφο!

 

Και όμως! Μπορούμε να ακούσουμε ιστορίες τους από εκείνην ή και το τι συνέβη μετά στην ζωή της.
Επίσης πάντα μπορείς να μας μιλήσεις για κάτι καινούργιο.