Και σιγά να μη γινόταν το δικό μου...

Επειδή πλησιάζω στο παρόν κι έχω φορτιστεί πολύ να θυμηθώ και καμιά "ευχάριστη" βραδιά να συνέλθω...

Ήταν μια από εκείνες τις νύχτες...
Νύχτες που πέρναγαν μέσα σε καπνό από τσιγάρα , με τους δυο μας να μιλάμε ασταμάτητα κάνοντας διαλείμματα όταν δεν μπορούσαμε πια να είμαστε δύο.
Σε ένα από αυτά τα διαλείμματα , βρέθηκα ξαπλωμένη στο κρεβάτι μ'εκείνον να με τυραννάει πότε με το στόμα του , πότε με τα χέρια , πότε και με τα δύο μαζί...
Τη στιγμή ήρθε να χαλάσει το στομάχι μου που διαμαρτύρονταν εντόνως...

"Πεινάς."
"Όχι... Όχι...Συνέχισε... Δεν πειράζει."

Και σιγά που θα γινόταν το δικό μου...

Μου είπε να μην τολμήσω να κουνηθώ και να συνεχίσω μόνη μου μέχρι να επιστρέψει.
Γύρισε μετά από λίγο φέρνοντας μαζί του κομμένα φρούτα.
Πήγα να σηκωθώ εμφανέστατα ξενερωμένη για την τροπή της κατάστασης.

"Ποιός σου είπε να σταματήσεις και να σηκωθείς?"
"Έλα μου?"
(Πρώτο χαστούκι...)
"Ξάπλωσε πίσω και συνέχισε αυτό που έκανες...Θέλω να δοκιμάσω κάτι."
"Εγώ όμως τώρα θέλω να φάω."
(Δεύτερο χαστούκι...)

Και σιγά που θα γινόταν το δικό μου...

Με έσπρωξε πίσω , μου έβαλε τα χέρια όπου τα είχα πριν , αλλά εγώ απλά δεν τα κουνούσα. (αντιδράω στην πίεση)
Σκοτείνιασε...Μόνο έτσι μπορώ να περιγράψω το ύφος του όταν δεν έκανα αυτό που περίμενε από μένα.
Με σήκωσε , μου έβαλε τα χέρια πίσω από την πλάτη και τα έδεσε με το σλιπάκι μου.
(Χωρίς μεγάλη ευκολία. Είπαμε αντιδράω)
Με ξαναέσπρωξε πίσω.

"Τώρα θα φάω εγώ."

Και άρχισαν τα δύσκολα...
Με το ένα χέρι έπαιζε μαζί μου και με το άλλο έτρωγε κοιτώντας αλλού.
Παραπονέθηκα ότι πονάνε τα χέρια μου κι ότι θέλω κι εγώ να φάω νομίζοντας η χαζή ότι θα με τα'ί'σει κιόλας. Με κοίταξε με εκείνο το ύφος που δεν προμύνηε τίποτα καλό.

"Πρώτα θα φας και μετά θα σε λύσω."

Πήρε ένα κομμάτι , μήλο νομίζω ήταν , το πέρασε από τα υγρά μου και μου είπε να ανοίξω το στόμα.
Δεν το έκανα πετώντας και μια χαριτωμενιά του τύπου έχεις ξεφύγει...(Τρίτο χαστούκι...)
Το έφαγε αυτός και μου είπε ότι έχω ωραία γεύση και ότι θα περιμένει να τον παρακαλέσω να μου δώσει τα υπόλοιπα φρούτα ή θα παραμείνω εκεί δεμένη μέχρι τα φρούτα να χαλάσουν.

Πήγε κι έκατσε σε μια καρέκλα απέναντι και με κοίταζε περιμένοντας χωρίς να απαντάει σε ότι κι αν του έλεγα.
Μόνο κάθε φορά που έκανα προσπάθεια να σηκωθώ ερχόταν , με χτύπαγε πότε στο πρόσωπο πότε αλλού και με ξαναέσπρωχνε κάτω.

Και σιγά μη γινόταν το δικό μου...

Τελικά τον παρακάλεσα.
Αρκετές φορές μάλιστα...