Καλπάζει το δημόσιο χρέος της χώρας

Απάντηση: Καλπάζει το δημόσιο χρέος της χώρας

 

 

Απάντηση: Καλπάζει το δημόσιο χρέος της χώρας

Κάποιος στη δουλειά μου είπε οτι σε περίπτωση πολέμου, μηδενίζεται το χρέος μας. Αλήθεια η μαλακίες ;

 

Απάντηση: Καλπάζει το δημόσιο χρέος της χώρας

 

Re: Απάντηση: Καλπάζει το δημόσιο χρέος της χώρας

Δεν νομίζω. Άλλωστε ακόμα μέχρι περίπου το 1980, πληρώναμε τόκους από δάνεια του 19ου αιώνα!

 

Re: Απάντηση: Καλπάζει το δημόσιο χρέος της χώρας

μλκιες...................

Το σταματά δεν σημαίνει κσι σβήνει............

 

Τι ανακοίνωσε η Κυβέρνηση προχθές; Φόρους! Τι απέδωσαν οι περσινοί φόροι; Τα εξής σύμφωνα με το τελευταίο "Ποντίκι":

Αύξηση ΦΠΑ: Υπολογισμός 2.2δις - Πήραν 800εκ.
Ειδικός Φόρος Κατανάλωσης Καπνού και Ποτών: Υπολογισμός 1.3δις - Πήραν 500εκ.
Φόρος Καυσίμων: Υπολογισμός 1.5δις - Πήραν 1,3δις (ΖΗΤΩΩΩΩ!!!)
Φόρος Μεγάλης Ακίνητης Περιουσίας: Υπολογισμός 400εκ. - Πήραν "τα τρία τους"
Φόρος Εισοδήματος: Υπολογισμός 1.15δις - Πήραν επίσης "τα τρία τους" και θα δώσουν και ένα σωρό επιστροφές αφού πολύς κόσμος έβαλε πιο πολλές αποδείξεις από όσες χρειάζονταν!

 

H φορολογία αποδίδει μεσα από την κατανάλωση μέσα από την ανάπτυξη...
Αλλο να φορολογίσε στα 1000 ευρω που βγάζεις... και αλλο στα 2000 και επειδή αναφερόμαστε για δημόσιο χρέος έναντι του ΑΕΠ δηλάδή έναντι του τι παράγουμε... ως κλάσμα θα πρεπε να ασχοληθούμε με τον παρονομαστή... το ΑΕΠ. Το έχω ξαναγράψει σε προηγούμενο ποστ....

 

Ακριβές φίλε μου.

Και επιπλέον επειδή κατανάλωση και ανάπτυξη δεν υπάρχουν είναι ένας ακόμα λόγος που δεν θα βγει τίποτα με άλλη μια δόση φόρων. Αλλά και σε απόλυτα νούμερα εισπράξεων να το δεις, χάλια μαύρα.

 

Την Ελλάδα με την ιδιότητα του οικονομικού προτεκτοράτου πραγματεύεται ανάμεσα σε άλλα το βιβλίο του Γιάννη Τσαφογιάννη που τιτλοφορείται ως «Η καπιταλιστική κρίση και η επιστροφή του ιμπεριαλισμού». Ο συγγραφέας μιλά στο tvxs.gr για τη στροφή του κεφαλαίου στην Ασία, κάνει λόγο για «πλουτονομία» ως βασικό χαρακτηριστικό του υφιστάμενου συστήματος και αναφέρεται στις επιπτώσεις από την καθυστέρηση της αναγκαίας κατά τη γνώμη του αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους.

Χαρακτηρίζετε καθοριστική εξέλιξη για τη διαμόρφωση της σημερινής κατάστασης την «ενσωμάτωση της Κίνας» στο δυτικό οικονομικό μοντέλο. Να εξηγήσουμε τι σημαίνει και πώς λειτούργησε η συγκεκριμένη παράμετρος;

Η πτώση του πρώην «Ανατολικού μπλοκ» έθεσε σε κίνηση μια «αλυσιδωτή αντίδραση» μεγατόνων στο παγκόσμιο γίγνεσθαι: Δισεκατομμύρια νέοι εργάτες εισήλθαν στην παγκόσμια αγορά εργασίας, και μάλιστα δεν ήταν απλά πολλοί, αλλά ήταν και πολύ «ανταγωνιστικοί». Δηλαδή δέχονταν να εργασθούν με βάρβαρα ωράρια, χαμηλούς μισθούς, μηδαμινά δικαιώματα, κτλ. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν η Κίνα, στην οποία ζουν αμέτρητοι τέτοιοι εργάτες.

Στα μάτια του κεφαλαιοκράτη, και ειδικά του «μεγάλου» κεφαλαιοκράτη (πολυεθνικές, κτλ) που μπορούν να μεταναστεύουν από τη μία χώρα στην άλλη, είναι ασύμφορο πλέον να γίνουν επενδύσεις στη Δύση, όταν υπάρχει και η επιλογή της Κίνας: Αν έχεις στη διάθεση σου αμέτρητους εργάτες που δέχονται να εργασθούν με 1-2 ευρώ την ημέρα, τότε οι απαιτήσεις των δυτικών εργατών για 1500, 1000, ή έστω 700 ευρώ το μήνα είναι «υπερβολικές» - και το ίδιο ισχύει για τις απαιτήσεις τους για αξιοπρεπείς συντάξεις, ανθρώπινα ωράρια, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, κτλ. Γιατί ο κεφαλαιοκράτης να δώσει τόσα «πολλά» στον δυτικό εργάτη, όταν μπορεί να πάει στην Κίνα και να κρατήσει σχεδόν όλα τα κέρδη για λογαριασμό του, δίνοντας μονάχα μερικά «ψίχουλα» στους εκεί εργάτες; Ο κεφαλαιοκράτης ενεργεί με γνώμονα το δικό του πλουτισμό, και δυστυχώς ο δικός του πλουτισμός προϋποθέτει την άγρια εκμετάλλευση των εργατών.

Έτσι λοιπόν, τα τελευταία χρόνια οι κεφαλαιοκράτες έχουν μεταφέρει την παραγωγή στην Ασία, ενώ στη Δύση υπάρχει τρομερή αποσάθρωση του παραγωγικού ιστού (μοναδική εξαίρεση η Γερμανία, καθώς ναι μεν τα “made in Germany” προϊόντα είναι σχετικά ακριβά, αλλά είναι ποιοτικότερα, και άρα έχουν ζήτηση στην αγορά).

Και αυτή η τάση της φυγής του κεφαλαίου από τη Δύση προς την Ασία συνεχίζεται, και θα συνεχίζεται για πολύ ακόμα, καθώς κανένας κεφαλαιοκράτης δε θα δεχτεί να επενδύσει τα κεφάλια του στη Δύση, μέχρι οι εργάτες εκεί να «κινεζοποιηθούν» όσο το δυνατόν περισσότερο. Αυτός είναι και ο στόχος των μέτρων τύπου «μνημονίου» που λαμβάνονται, με ή και χωρίς το ΔΝΤ, στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες. Αυτά τα μέτρα ναι μεν επιδεινώνουν την κρίση βραχυπρόθεσμα, οδηγώντας σε ακόμα περισσότερα λουκέτα, απολύσεις, ανεργία, φτώχεια, κτλ, ωστόσο μακροπρόθεσμα, οι εργάτες, επειδή ακριβώς θα είναι τόσο ρημαγμένοι, θα δεχτούν να εργασθούν με πολύ χαμηλότερους μισθούς, χειρότερα ωράρια, κτλ., μεγιστοποιώντας έτσι τα κέρδη του κεφαλαιοκράτη. Εκτός βέβαια και αν πολεμήσουν εναντίον του.

Μπορούν σήμερα να ζήσουν οι Έλληνες χωρίς δανεικά; Γενικότερα, ποια πρόταση εισηγείστε ο ίδιος για την έξοδο από τη σημερινή κρίση με προοπτική για το μεγαλύτερο φάσμα της ελληνικής κοινωνίας;

Η συζήτηση για τα δανεικά δεν είναι άσχετη από την αποσάθρωση του παραγωγικού ιστού της Δύσης. Στην πραγματικότητα, οι χώρες της Δύσης θα είχαν καταρρεύσει εδώ και καιρό αν δεν είχαν γιγαντωθεί τα «δανεικά». Ο μοναδικός λόγος για τον οποίο η αγορά συνέχισε να «κινείται» τα τελευταία χρόνια ήταν…τα κάθε λογής στεγαστικά-επιχειρηματικά-καταναλωτικά δάνεια, που «έκρυβαν» το πρόβλημα, την ίδια ώρα που το βιομηχανικό κεφάλαιο είχε πάρει «το τραίνο της μεγάλης φυγής» προς την Ασία. Και αυτό δεν ισχύει μόνο για την Ελλάδα, αλλά και για όλη τη Δύση.

Αυτή η γιγάντωση της ανάγκης για δανεικά, οδήγησε και στη γιγάντωση των τραπεζών που τα παρείχαν – με το αζημίωτο βέβαια: Πολύ χαρακτηριστική είναι μια ανάλυση της Citigroup από το 2005, που αναφέρω στο βιβλίο μου, καθώς με φοβερή ειλικρίνεια αποκαλεί το σημερινό πολίτευμα ως «πλουτονομία», μια οικονομία δηλαδή στην οποία κάνει κουμάντο μια μικρή ολιγαρχία, με τους υπόλοιπους…να μην έχουν σχεδόν τίποτα. Και μάλιστα σχολιάζει και το ενδεχόμενο μιας -επερχόμενης τότε- κρίσης, λέγοντας ότι «ακόμα και να συμβεί, εμείς θα τα καταφέρουμε, διότι ελέγχουμε τις κυβερνήσεις, τα ΜΜΕ, κτλ». Και πράγματι, τράπεζες όπως η Citigroup, η Goldman Sachs, η JP Morgan, και άλλες, κατάφεραν όντως να αρπάξουν αμύθητα ποσά ως «πακέτα σωτηρίας», ώστε να αποφύγουν τη χρεωκοπία.

Και συνεχίζουν να το κάνουν, χωρίς κάποιο ορατό τέλος στην όλη διαδικασία: Τα «τοξικά» δάνεια είναι ακόμα πάρα πολλά, καθώς ένα τεράστιο μέρος των δανείων που έχουν δώσει δεν μπορούν να αποπληρωθούν, καθιστώντας τις τράπεζες αυτές χρεωκοπημένες. Και γι’ αυτό και δεν σταματούν, έστω και αν «στραγγίζουν» ολόκληρη την υπόλοιπη κοινωνία από πόρους – γιατί αν σταματήσουν να αρπάζουν αυτά τα «πακέτα σωτηρίας», τότε…θα χρεωκοπήσουν (όπως πχ χρεωκόπησε η Λέμαν Μπρόδερς πριν μερικά χρόνια). Και μπροστά στο να χρεωκοπήσουν αυτές, προφανώς προτιμούν το να χρεωκοπήσουν «κάποιοι άλλοι» (πάμπολλοι εργάτες, πολλοί μικροαστοί, μικρομεσαίοι επιχειρηματίες, κτλ).

Πρόκειται για μια κατάσταση του τύπου « ή αυτοί ή εμείς», και άρα η απάντηση των λαών θα πρέπει να είναι η άρνηση της πληρωμής του χρέους. Άλλωστε, τα «δανεικά» που έχει λάβει η Ελλάδα έχουν ήδη αποπληρωθεί στο πολλαπλάσιο, και τώρα πληρώνουμε τους τόκους, που όμως συσσωρεύονται, γιγαντώνονται και πλέον τα χρέη αυτά δεν μπορούν «έτσι κι αλλιώς» να αποπληρωθούν (κάτι που και πολλοί αξιωματούχοι και αναλυτές της άρχουσας τάξης το παραδέχονται).

Όσο για τα μέτρα που λαμβάνονται τάχα «για να αποφύγουμε τη χρεωκοπία», στην πραγματικότητα αποτελούν μέτρα «ελεγχόμενης πτώχευσης» της, όπως την αποκαλούν. Μάλιστα, το «κωμικοτραγικό» της υπόθεσης είναι πως οι ίδιες οι προβλέψεις του ΔΝΤ παραδέχονται ότι τα μέτρα θα…αυξήσουν το χρέος της Ελλάδας. Η Ελλάδα έχει χρεωκοπήσει, απλά δε θέλουν να το παραδεχτούν επίσημα, διότι οι τράπεζες δε θα αντέξουν τις ζημιές που θα έχουν αν σταματήσουμε να τους δίνουμε τους τόκους που ζητούν, και θα χρεωκοπήσουν. Και γι’ αυτό δε θέλουν, προς το παρόν, ούτε «κούρεμα», ούτε αναδιάρθρωση, ούτε τίποτα τέτοιο. Προς το παρόν, συσσωρεύουν κεφάλαια ώστε να αντέξουν τις ζημιές που θα έχουν, και όταν οι ισολογισμοί τους φτάσουν σε ένα ικανοποιητικό σημείο, τότε και μόνο τότε θα γίνουν και οι επίσημες ανακοινώσεις περί «κουρέματος», αναδιάρθρωσης, κτλ.

Μόνο που έως τότε η ανεργία θα έχει φτάσει σε τρομερά «ρεκόρ», η παραγωγική βάση της Ελλάδας θα έχει αποσαθρωθεί ακόμα περισσότερα με τα λουκέτα να πέφτουν πλέον σα βροχή, τα «ασημικά του κράτους» θα έχουν ξεπουληθεί, κτλ.

Ως εκ τούτου, χρειάζεται το συντομότερο δυνατό να κηρυχθεί στάση πληρωμών εναντίον των ντόπιων και ξένων πιστωτών, προκειμένου να σταματήσει η λεηλασία - αυτή τη στιγμή, ένα τεράστιο κομμάτι των εσόδων του κράτους πηγαίνει στην αποπληρωμή των τόκων, και είναι ειρωνικό αυτό που μας λένε ότι αν προχωρήσουμε σε στάση πληρωμών προς τους πιστωτές, τότε δε θα υπάρχουν λεφτά…για μισθούς και συντάξεις. Στην πραγματικότητα, αν προχωρήσουμε σε στάση πληρωμών προς τους πιστωτές, τότε δε θα υπάρχουν λεφτά…για τους πιστωτές. Και αυτό είναι που φοβούνται, διότι ξέρουν ότι δε θα το αντέξουν, ειδικά αν η κίνηση της Ελλάδας βρει και μιμητές σε άλλες χώρες (κάτι που είναι σχεδόν σίγουρο).

Την ίδια καταστροφολογία ακούμε και για την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ. «Αν φύγουμε από το ευρώ, θα φτωχύνουμε». Λες και αν μείνουμε στο ευρώ θα πλουτίσουμε. Δεν είναι τυχαίο που οι κυβερνώντες μιλούν για «επιστροφή στην ανάπτυξη», αλλά μένουν μόνο στα λόγια.

Το να έχει μια χώρα όπως η Ελλάδα ένα νόμισμα όπως το ευρώ, είναι σα να ρίχνει ένας γεωργός τσιμέντο στο χωράφι του, και μετά να «εκπλήσσεται» που οι σπόροι που ρίχνει δε φυτρώνουν.

Για να υπάρξει καπιταλιστική ανάπτυξη, θα πρέπει να επενδυθούν κεφάλαια από τους κεφαλαιοκράτες. Για να επενδύσει κεφάλαια ο κεφαλαιοκράτης, πρέπει να πειστεί ότι θα έχει κέρδος. Για να γίνει αυτό σήμερα, θα πρέπει όπως είδαμε να ρημαχτούν οι εργάτες, ώστε να μειωθεί το «εργατικό κόστος».

Η επιστροφή στη δραχμή θα συνοδευτεί από μια υποτίμηση, που θα μειώσει εμμέσως τους μισθούς. Έτσι θα προσελκυθούν όμως κεφάλαια για επενδύσεις, και θα «κινηθεί η αγορά» που τώρα καταρρέει. Η επιστροφή στην [καπιταλιστική] ανάπτυξη περνά μέσα από το ρήμαγμα των εργατών.

Αν δεν σας αρέσει αυτό, πάμε αναγκαστικά για την επανάσταση και τον κομμουνισμό, την κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας. Άλλωστε, στην πραγματικότητα, αφού είναι να ρημαχτούμε «έτσι κι αλλιώς», τουλάχιστον να πολεμήσουμε για χατίρι μας, για αυτά που συμφέρουν εμάς, όχι για το χατίρι και τα συμφέροντα άλλων. Να πολεμήσουμε για μια κοινωνία όπου δε θα αποφασίζει μια μικρή ολιγαρχία για το τι και πως θα παραχθεί, διότι αυτό μοιραία οδηγεί σε μια κατάσταση όπως η σημερινή, με μια χούφτα ολιγάρχες να έχουν μαζέψει όλο το χρήμα και την εξουσία, και τους υπόλοιπους να ζουν, ή να πεθαίνουν, στη φτώχεια.

Εδώ βέβαια φτάνουμε και σε ένα άλλο πρόβλημα, ότι για να υπάρξει μια τέτοια αλλαγή, χρειάζεται να υπάρχει μια πολιτική δύναμη, όπως οι Ιακωβίνοι στη Γαλλική Επανάσταση, ή οι Μπολσεβίκοι το 1917, που να συνδυάζουν μια ολοκληρωμένη θεωρία με την πράξη – και αυτό δεν υπάρχει, τουλάχιστον όχι προς το παρόν. Ειδικά μετά την πτώση του «υπαρκτού σοσιαλισμού», κατέρρευσε και η πίστη στη δυνατότητα αλλαγής του κόσμου, και αυτό είναι κάτι που θα πρέπει να ξαναχτιστεί.

Αλλιώς, οι λαοί δε θα τολμήσουν να τα βάλουν με την άρχουσα τάξη, και να νοιώσουν έτοιμοι να κάνουν αυτοί κουμάντο, αλλά μάλλον θα στραφούν προς ακροδεξιές λύσεις: Άλλωστε, αν τα «ψίχουλα» που ρίχνει η άρχουσα τάξη στους λαούς είναι ελάχιστα και δε φτάνουν για όλους μας, τότε είτε πρέπει να ανατραπεί η άρχουσα τάξη, είτε ο λαός θα δεχτεί να αποδεκατίσει ο ένας τον άλλον, ώστε να μείνουν λιγότεροι (πχ οι επιθέσεις εναντίον των μεταναστών, ως των «νέων Εβραίων» του συστήματος, δεν είναι παρά μια επίθεση εναντίον των πιο ανυπεράσπιστων, ώστε οι υπόλοιποι να ζήσουν με τα ελάχιστα ψίχουλα που τους δίνουν οι τραπεζίτες, βιομήχανοι, κτλ, που μένουν έτσι «στο απυρόβλητο»).

Ποιοι παράγοντες συνηγορούν στην άποψη ότι η σημερινή Ελλάδα είναι μία χώρα – προτεκτοράτο;

Η Ελλάδα δεν είναι προτεκτοράτο με την «κλασσική» έννοια του όρου – ωστόσο, το ίδιο το Spiegel την είχε αποκαλέσει έτσι σε παλιότερο άρθρο του. Η Ελλάδα δεν βρίσκεται υπό στρατιωτική κατοχή, ή κάτι τέτοιο, ωστόσο σε οικονομικό επίπεδο δεν είναι ανεξάρτητη. Και δεν αναφέρομαι τόσο στην τρόικα, ούτε στο ΔΝΤ. Άλλωστε, αυτοί καλέστηκαν από την ντόπια άρχουσα τάξη, προκειμένου να τη βοηθήσουν στην προσπάθεια της να «κινεζοποιήσει» τους ντόπιους εργάτες, και να διασώσει τις τράπεζες.

Αναφέρομαι κυρίως στο ευρώ, που εμποδίζει την Ελλάδα να έχει μια νομισματική πολιτική ανάλογα με τα συμφέροντα της. Όχι ότι έτσι θα λυθούν όλα τα προβλήματα, αλλά ανάμεσα στο να έχει ένα κράτος το δικό του νόμισμα, και στο να έχει ένα νόμισμα που ρυθμίζεται πολύ περισσότερο από τα συμφέροντα της Γερμανίας, σαφώς και η πρώτη επιλογή είναι προτιμότερη. Αντίθετα, η δεύτερη επιλογή οδηγεί σε όξυνση των έτσι κι αλλιώς μεγάλων προβλημάτων που προκαλεί το καπιταλιστικό σύστημα στον εργάτη, που καθημερινά πέφτει θύμα εκμετάλλευσης στην εργασία του.

Μέσω του ευρώ, η Γερμανία κατάφερε να ενισχύσει τη δική της θέση στην Ευρώπη, καθώς οι υπόλοιπες χώρες αδυνατούν να αντέξουν αυτή την ισοτιμία ενός τόσο ισχυρού νομίσματος. Έτσι, αποδέχονται την ολοένα και μεγαλύτερη κυριαρχία της Γερμανίας εντός της Ευρώπης – άλλωστε από το ξέσπασμα της κρίσης και μετά είναι ξεκάθαρη η κατάρρευση μιας μεγάλης ψευδαίσθησης των τελευταίων χρόνων, την ψευδαίσθηση της «ενωμένης Ευρώπης», όπου όλοι είναι τάχα «ισότιμα μέλη».

Αναφέρεστε σε «πολέμους ανάμεσα στα κράτη που προς το παρόν περιορίζονται σε εμπορικό – οικονομικό επίπεδο». Ποια είναι η συνέχεια της συλλογιστικής σας; Ποιες είναι οι βασικές ομάδες χωρών οι οποίες ανταγωνίζονται η μία την άλλη και υπό ποιες συνθήκες;

Όπως το είχε θέσει ο Πούτιν κάποτε βρισκόμαστε πλέον σε έναν «πολυπολικό κόσμο», σε έναν κόσμο που μοιάζει πολύ με τον κόσμο στις αρχές του προηγούμενου αιώνα. Αντί για μια «υπερδύναμη» που λίγο-πολύ κυριαρχεί σε παγκόσμιο επίπεδο (τις ΗΠΑ), πλέον έχουμε δηλαδή πολλά κράτη που μονομαχούν για το ποιος θα πάρει τι. Η ιστορία δείχνει ότι αργά ή γρήγορα οι τσακωμοί τους για τη μοιρασιά θα οδηγήσουν και σε πόλεμο, αν και ο παράγοντας της πυρηνικής καταστροφής λειτουργεί αποτρεπτικά έως ένα βαθμό.

Αυτή τη στιγμή, οι δύο βασικότερες δυνάμεις είναι οι ΗΠΑ, που διαρκώς όμως χάνει ισχύ, και η Κίνα, που διαρκώς ανεβαίνει (με βασικό σύμμαχο τη Ρωσία). Άλλωστε, όσο οι εργάτες εκεί είναι τόσο «ανταγωνιστικοί», θα συνεχίζει να προσελκύει κεφάλαια, και άρα ακόμα και κρίση να ξεσπάσει στην Κίνα (ακριβώς διότι οι εργάτες είναι τόσο φτωχοί που αδυνατούν να καταναλώσουν όλα αυτά που παράγουν), μακροπρόθεσμα θα συνεχίσει να αναπτύσσεται.

Σημαντική δύναμη, και καθοριστικός ίσως παράγοντας για το που θα γύρει η πλάστιγγα θα είναι η Γερμανία, που την έχουμε συνηθίσει στο ΝΑΤΟ, ως μέλος του «Δυτικού μπλοκ». Ωστόσο, η Γερμανία έχει ως βασικό ενεργειακό προμηθευτή τη Ρωσία, και η Κίνα είναι η αγορά του μέλλοντος για τις γερμανικές εξαγωγές (μιας και οι δυτικοί εργάτες φτωχαίνουν διαρκώς, και δε θα μπορούν για πολύ ακόμα να καταναλώνουν όπως κατανάλωναν ως τώρα). Ως εκ τούτου, συμφωνώ στο βιβλίο μου με αναλυτές όπως ο Βάλλερστάιν, που θεωρούν ότι η Γερμανία ενδεχομένως στο μέλλον να ταχθεί με την Κίνα και τη Ρωσία. Είδαμε εξάλλου και πρόσφατα ότι η Γερμανία υποστήριξε τις ρωσοκινεζικές θέσεις για την επέμβαση στη Λιβύη, όχι τις ΝΑΤΟικές…

Σημαντικό ρόλο θα παίξουν προφανώς και τα κράτη που έχουν το πετρέλαιο: Στο βιβλίο κάνω και μια σύντομη ιστορική αναδρομή από το Μπρέττον Γουντς μέχρι και την πετρελαϊκή κρίση του 1973, για να δείξω ότι όταν οι ΗΠΑ αποσύνδεσαν το δολάριο από τον κανόνα του χρυσού, η αντίδραση των πετρελαιάδων ήταν να μη δέχονται το δολάριο ως μέσο πληρωμής για το πετρέλαιο, αλλά να ζητήσουν να πληρώνονται σε χρυσό (γι’ αυτό και η κρίση του 1973 ονομάστηκε «πετρελαϊκή», γιατί αυτό που κυρίως έμεινε στη μνήμη ήταν η κίνηση αυτή των πετρελαιάδων).

Σήμερα, οι ΗΠΑ, αλλά και πολλά ακόμα κράτη τυπώνουν τρισεκατομμύρια προκειμένου να τα χαρίσουν στις χρεωκοπημένες τράπεζες, εις βάρος των «κορόιδων». Πληθωρίζοντας όμως το νόμισμα τους, το υποτιμούν, και κανένας δε θέλει να πληρώνεται σε ένα νόμισμα το οποίο υποτιμάται, ούτε να αποταμιεύει τον πλούτο του σε ένα νόμισμα που διαρκώς χάνει σε αξία. Εξ ου και η [επι]στροφή του κόσμου στο χρυσό, που μένει σταθερός όταν όλα τα υπόλοιπα πληθωρίζονται μαζικά από τις κυβερνήσεις. Και κατά την άποψη μου, η οικονομική πλευρά της σημερινής κρίσης δεν θα περιοριστεί «απλά» στην «χρηματοπιστωτική κρίση», τη «νομισματική κρίση» και την «κρίση χρέους», αλλά θα οδηγηθούμε και σε «πετρελαϊκή κρίση» (καθώς ήδη πολλοί πετρελαιάδες προσπαθούν να απεγκλωβιστούν από το δολάριο), αλλά και σε αποκαθήλωση του δολαρίου ως παγκόσμιου αποθεματικού νομίσματος, και επιστροφή του χρυσού στην παγκόσμια νομισματική σκηνή.

Τα πράγματα δηλαδή θα «ζορίσουν» ακόμα περισσότερο, και καλώς ή κακώς, οι λαοί θα πρέπει να αναθεωρήσουν πολλές από τις απόψεις που είχαν ως τώρα αν θέλουν να έχουν μέλλον. Όπως είπα και πριν, η αποτυχία του εγχειρήματος του «υπαρκτού σοσιαλισμού» οδήγησε τον κόσμο στην αποδοχή του καπιταλισμού, έστω ως του «λιγότερου κακού» συστήματος. Όμως, αυτό αποθράσυνε ακόμα περισσότερο την άρχουσα τάξη, και πλέον ζητά να επιστρέψουμε σε συνθήκες φτώχειας που πολλοί της θεωρούσαν «ξεπερασμένες». Άρα μήπως θα πρέπει να επιστρέψουμε και εμείς σε κάτι επίσης «ξεπερασμένο», δηλαδή στην πάλη για ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος;

tvxs.gr

 

 


Επιστροφή στην εποχή της... Ούλεν!

ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΕΛΑΣΤΙΚ – ΕΘΝΟΣ 30/5/2011


Υποχρεωμένος να συνεχίσει ολομόναχος την πολιτική υλοποίησης των στόχων του Μνημονίου είναι ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου, καθώς απομονώθηκε στη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών της Παρασκευής, περιοριζόμενος στη συναίνεση του ΛΑΟΣ, η οποία είναι από πέρυσι δεδομένη, αλλά δεν επαρκεί πολιτικά. Ακόμη όμως και στο θέμα της εκποίησης δημόσιων υπηρεσιών και ακινήτων, στο οποίο συμφωνεί γενικά μαζί του ο πρόεδρος της ΝΔ, Αντώνης Σαμαράς, τα πράγματα δεν είναι καθόλου εύκολα για τον πρωθυπουργό και την κυβέρνησή του.

Το πολιτικό κόστος των ιδιωτικοποιήσεων θα είναι βαρύτατο για τον πρωθυπουργό, τους υπουργούς του και το ΠΑΣΟΚ για πολλούς λόγους. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός βρίσκεται πολύ σοβαρά εκτεθειμένος στα μάτια των πολλών χιλιάδων εργαζομένων στις δημόσιες επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας που προτίθεται να ιδιωτικοποιήσει, εξαιτίας δηλώσεων που είχε κάνει ο ίδιος προσωπικά ως αρχηγός του ΠΑΣΟΚ πριν αναλάβει την εξουσία.

Δηλώσεις που φροντίζουν να υπενθυμίζουν οι ΠΑΣΟΚτζήδες συνδικαλιστές που εργάζονται σε αυτές. "Εγκληματική παράδοση" χαρακτήριζε την πώληση ποσοστού του ΟΤΕ στην Ντόιτσε Τέλεκομ επί κυβέρνησης Καραμανλή και υποσχόταν "ανάκτηση του ελέγχου του ΟΤΕ από το Δημόσιο" μόλις το ΠΑΣΟΚ ερχόταν στην εξουσία. Σε αντίθεση με αυτά που υποσχόταν όμως, ο Γ. Παπανδρέου ετοιμάζεται σήμερα να ολοκληρώσει την πλήρη παράδοση του ΟΤΕ στους Γερμανούς, μη κρατώντας καν το δικαίωμα βέτο για θέματα εθνικής ασφάλειας της χώρας! Μόλις πάρουν τον έλεγχο οι Γερμανοί, θα κάνουν αμέσως 2.000 απολύσεις, ακολουθώντας πλάνο που υλοποίησαν όταν αγόρασαν και τον Οργανισμό Τηλεπικοινωνιών της Σλοβακίας: από 12.345 εργαζομένους που είχε το 2000 μέσα σε μια δεκαετία εξόντωσαν τα... τρία τέταρτα (!) και πέρυσι είχαν κρατήσει 3.331 εργαζομένους.

"Σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να παραχωρηθούν τα λιμάνια του Πειραιά και της Θεσσαλονίκης" δήλωνε ο Γ. Παπανδρέου το 2008, αλλά σήμερα τα πουλάει και τα δύο. "Εμείς συμπαριστάμεθα στις προσπάθειες των εργαζομένων και όλων των προοδευτικών πολιτών που θέλουν αυτό το μεγάλο για μας απόκτημα της ΔΕΗ να παραμείνει υπό δημόσιο έλεγχο" δήλωνε ο Γ. Παπανδρέου περιστοιχιζόμενος από συνδικαλιστές της ΔΕΗ όταν ήταν στην αντιπολίτευση, σήμερα όμως θέλει να ξεπουλήσει αυτό το "μεγάλο απόκτημα".

Το δεύτερο ζήτημα που υπάρχει είναι ότι, λόγω της κρίσης και των κερδοσκοπικών προσδοκιών, οι χρηματιστηριακές τιμές των ΔΕΚΟ βρίσκονται σε απίστευτα χαμηλά επίπεδα. Οποιος υπουργός βάλει την υπογραφή του για πώληση σε εξευτελιστικές τιμές σαν τις σημερινές οποιασδήποτε δημόσιας επιχείρησης, δικαίως διατρέχει κίνδυνο να βρεθεί κατηγορούμενος στα δικαστήρια μόλις πέσει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ.

Για να καταστήσουμε σαφέστερο τι εννοούμε, αρκεί να φέρουμε ορισμένα συγκεκριμένα παραδείγματα: Την Παρασκευή π.χ. η χρηματιστηριακή αξία ολόκληρης της ΔΕΗ ήταν μόλις... 2,2 δισεκατομμύρια ευρώ! Η ΕΥΔΑΠ, η οποία υδρεύει 4.300.000 κατοίκους και στον τομέα της αποχέτευσης εξυπηρετεί 3.500.000 κατοίκους, είχε χρηματιστηριακή αξία την Παρασκευή... μισό δισ. ευρώ! Θα πουλήσει δηλαδή η κυβέρνηση Παπανδρέου το πακέτο ελέγχου της εταιρείας (51% το πολύ) για... 300 εκατομμύρια ευρώ; Θα τρελαθούμε! Θα εκχωρήσει η κυβέρνηση Παπανδρέου τον πλήρη έλεγχο του ΟΤΕ έναντι μόλις... 0,4 δισεκατομμυρίου ευρώ στους Γερμανούς (τόσο κόστιζε προχθές, το κρίσιμο 10% των μετοχών του ελληνικού κράτους, με το οποίο η Ντόιτσε Τέλεκομ αποκτά τον πλήρη έλεγχο); Θα πουλήσει τα λιμάνια του Πειραιά και της Θεσσαλονίκης, και τα δύο μαζί, για λιγότερο από... 0,25 δισ.;

Είναι δυνατόν να συζητάμε να πουλήσει η κυβέρνηση Παπανδρέου την ύδρευση, την ηλεκτροδότηση, τις τηλεπικοινωνίες, τα λιμάνια της πατρίδας μας για... 2-3 δισεκατομμύρια ευρώ συνολικά; Είναι δυνατόν; Μα αν δεν είναι αυτά οικονομικά εγκλήματα κατά της χώρας στον ανώτατο δυνατό βαθμό, τότε τι είναι οικονομικό έγκλημα - μόνο οι μίζες και οι κομπίνες του άλφα ή του βήτα υπουργού που τσέπωσε κάποια εκατομμύρια ή βρέθηκε ξαφνικά με πέντε και δέκα ή και παραπάνω ακίνητα; Και κάτι ακόμα. Αν η κυβέρνηση πουλώντας φως, νερό, τηλέφωνα, λιμάνια, τρένα δεν πιάνει ούτε 5 δισεκατομμύρια ευρώ, από πού σκοπεύει να πιάσει τα υποτιθέμενα 50 δισ. που έχει τάξει στην ΕΕ και το ΔΝΤ; Θα πουλήσει και τη γη μας;

ΔΙΑΛΥΣΗ

Το αληθινό έργο της Τρόιχαντ

ΑΠΥΘΜΕΝΟ πολιτικό θράσος συνιστά η προβολή ως προτύπου για τις ελληνικές ιδιωτικοποιήσεις του δυτικογερμανικού οργανισμού Τρόιχαντ. Απευθύνεται σε αδαείς. Αποστολή της Τρόιχαντ που σε πρώτη φάση λειτούργησε από το 1990 μέχρι το 1994 ήταν όχι να εξυγιάνει, αλλά να διαλύσει εντελώς τη βιομηχανική και αγροτική βάση της Ανατολικής Γερμανίας και να την καθυποτάξει στις δυτικογερμανικές επιχειρήσεις. Ξεπούλησε τα πάντα έναντι πινακίου φακής. Από τα 4 εκατομμύρια Ανατολικογερμανούς εργαζόμενους το 1990, άφησε άνεργους τα... 2,5 εκατομμύρια το 1994! Ξεπούλησε 8.500 κρατικές επιχειρήσεις και 2.500.000 στρέμματα καλλιεργειών έναντι... 135 δισ. ευρώ!!! Ο πρώτος πρόεδρος της Τρόιχαντ δολοφονήθηκε, ενώ 180 άτομα δικάστηκαν για σκάνδαλα.

 

Απάντηση: Καλπάζει το δημόσιο χρέος της χώρας

Επιτροπή Λογιστικού Έλεγχου επί του ελληνικού δημοσίου χρέους.

ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΛΟΓΙΣΤΙΚΟΥ ΕΛΕΓΧΟΥ

Υπογράψτε όσοι συμφωνείτε.




Η πρόταση για την Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου του δημόσιου χρέους πρωτοδιατυπώθηκε στο πλαίσιο εκδήλωσης της Πρωτοβουλίας Οικονομολόγων – Πανεπιστημιακών ενάντια στο ΔΝΤ το καλοκαίρι του 2010. Ειδικότερα, από τον καθηγητή Πολιτικής Οικονομίας, Κώστα Λαπαβίτσα. Τα πρώτα πρακτικά βήματα για την Πρωτοβουλία για τη Συγκρότηση Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου ξεκίνησαν το φθινόπωρο του 2010 από το Αριστερό Βήμα Διαλόγου και Κοινής Δράσης. Η Πρωτοβουλία απέκτησε μεγαλύτερη ώθηση με αφορμή σχετική πρόταση για τη συγκρότησή Ε.Λ.Ε από την ανεξάρτητη βουλευτή Σοφία Σακοράφα στο βήμα της Βουλής, κατά τη συζήτηση για τον κρατικό προϋπολογισμό, το Δεκέμβρη του 2010. Έκτοτε έχει αγκαλιάσει και έχει στηριχθεί από ένα πολύ ευρύτερο κοινό που μάχεται ενάντια στο Μνημόνιο και τις εξοντωτικές πολιτικές λιτότητας που επιβάλλουν κυβέρνηση – ΔΝΤ – ΕΕ.
Η συγκρότηση της ΕΛΕ απαντά σε τρεις ανάγκες.
Η πρώτη είναι το αναμφισβήτητο δημοκρατικό δικαίωμα του ελληνικού λαού να ενημερωθεί πώς, γιατί και με ευθύνη ποιών φτάσαμε έως εδώ.
Η δεύτερη είναι η ανάγκη να πραγματοποιηθεί ένας έλεγχος, όχι από ένα κλειστό κλαμπ σοφών, ή από μία Επιτροπή που λειτουργεί στα όρια του κοινοβουλευτικού ελέγχου, αλλά από μία ανεξάρτητη, έγκυρη και με τη συμμετοχή της κοινωνίας επιτροπή. Να μην ελέγξει κάποιος δηλαδή εκ μέρους της κοινωνίας, όπως έχει συμβεί μέχρι σήμερα με τα γνωστά αποτελέσματα της συγκάλυψης, αλλά η ίδια η κοινωνία.
Η τρίτη ανάγκη απαντά σε έναν διαφορετικό πολιτικό προσανατολισμό. Το άνοιγμα των βιβλίων του δημόσιου χρέους μπορεί να δημιουργήσει τους όρους για την άρνηση και τη διαγραφή του παράνομου ή απεχθούς.

Για τους λόγους αυτούς το αίτημά μας απευθύνεται στην ελληνική κοινωνία.
Είναι η μόνη που μπορεί με τους μαζικούς αγώνες της να δώσει την αναγκαία δυναμική στο αίτημά μας και να το μετατρέψει σε πολιτική κατάκτηση.
Σε αυτό το πλαίσιο ζητάμε από ενδιαφερόμενους και φορείς:
να υπογράψουν την έκκληση για τη δημιουργία ΕΛΕ.
να εκδώσουν δικά τους ψηφίσματα και καλέσματα με τα οποία να υιοθετούν το αίτημά μας για σχηματισμό ΕΛΕ.
να στηρίξουν με ενεργό τρόπο την δράση μας.

 

Απάντηση: Καλπάζει το δημόσιο χρέος της χώρας

Αγαπητέ Γιώργο....

(του Γιάνη Βαρουφάκη 06/06/2011) *

Λίγο μετά τις εκλογές του 2009 δήλωνες ότι "είμαστε αντιεξουσιαστές στην εξουσία". Η πλειοψηφία των υπουργών σου σε στραβοκοιτούσαν και οι αντίπαλοί σου σε χλεύαζαν. Ήσουν μόνος εκείνη την στιγμή. Όμως, στον βαθμό που σε γνωρίζω, ήσουν αυθεντικός.

Από τότε κύλησε πολύ μολυσμένο νερό στο αυλάκι. Τις ουτοπικές δηλώσεις τις παρέσυρε η αγωνία για την διάσωση της χώρας. Σε ανάγκασε όχι μόνο να σφίξεις τα δόντια, πνίγοντας την ουτοπική σου πλευρά, αλλά και να αποκηρύξεις βασικές σου πεποιθήσεις για το τι πρέπει να γίνει και τι όχι. Πιστεύω, στον βαθμό που σε γνωρίζω, ότι τις αποφάσεις που έλαβες τις πήρες θεωρώντας ότι ήταν οι βέλτιστες μιας γκάμας απαίσιων εναλλακτικών. Και φαντάζομαι ότι ενέτειναν την μοναξιά σου.

Έτσι ήρθαμε στον Μάιο του 2010 όπου σε περίμενε η μεγαλύτερη απόφαση που αναγκάστηκε να πάρει έλληνας πρωθυπουργός σε καιρό ειρήνης. Ξέρεις ότι διαφωνούμε για την ορθότητά της. Δεν έχει σημασία. Σου είπαν ότι ήταν ένα σωσίβιο που μας εξαγόραζε χρόνο ώστε να βρούμε τον δρόμο μας προς στέρεο έδαφος μετά από ένα συγκλονιστικό ναυάγιο. Θεώρησα ότι ήταν ένα τεράστιο βαρίδι που μας σπρώχνει, τόσο εμάς όσο και την υπόλοιπη ευρωζώνη, στον πάτο. Επέλεξες τις συμβουλές των ισχυρών και εκείνων που σε έπεισαν πως, αν μη τι άλλο, το Μνημόνιο αγοράζει πολύτιμο χρόνο. Στον βαθμό που σε γνωρίζω, ξέρω πόσο σε στενοχώρησε η επιλογή σου.

Μήνες τώρα γνωρίζω ότι ξέρεις πως, τελικά, η πορεία του Μνημονίου απέτυχε επειδή η αποτυχία βρισκόταν στο DNA του εγχειρήματος (κι όχι επειδή δεν εφαρμόστηκε όπως μπορούσε να έχει εφαρμοστεί). Εμείς οι οικονομολόγοι, όπως γνωρίζεις εκ πείρας, διαφωνούμε σχεδόν για όλα. Όμως δύο πράγματα μας έχει διδάξει η ιστορία: (1) Τον πτωχευμένο δεν τον σώζεις δίνοντάς του ακριβά δάνεια, και (2) η βαριά λιτότητα δεν μπορεί ποτέ να μειώσει τα ελλείμματα μιας μακρο-οικονομίας που βρίσκεται σε ύφεση και η οποία δεν μπορεί να υποτιμήσει το νόμισμά της (ιδίως όταν το διεθνές περιβάλλον είναι υφεσιακό).

Μπορεί να ήλπιζες σε κάποιο θαύμα οικονομικό (π.χ. μιας γρήγορη ανάπτυξη της διεθνούς οικονομίας) ή πολιτικό (την επιφοίτηση της κας Μέρκελ από το άγιο πνεύμα) που θα απέτρεπε την σημερινή κατάληξη. Δεν έγινε όμως. Και τώρα καλείσαι, για δεύτερη φορά σε ένα μόλις χρόνο, να πας ακόμα πιο αντίθετα στα πιστεύω σου, στις γνώσεις σου, στο ένστικτό σου. Σου λένε, όπως και πριν ένα χρόνο: "Σκεφτείτε κ. πρωθυπουργέ τι θα γίνει αν δεν πάρουμε τα νέα δάνεια. Πως θα πληρωθούν οι μισθοί και οι συντάξεις;" Στον βαθμό που σε ξέρω, γνωρίζω πως δαγκώνεσαι.

Μήνες αρκετοί έχουν περάσει που έχεις λάβει γνώση μιας εναλλακτικής πρότασης** (εκείνη που καταθέσαμε με τον Stuart Holland σε διάφορα fora). Από όσο γνωρίζω θεωρείς πως, τόσο από τεχνικής όσο και πολιτικής πλευράς, η πρόταση είναι άρτια: Σε τρία απλά βήματα, τα οποία δεν απαιτούν καμία ουσιαστική παρέμβαση στην Συνθήκη της Λισαβόνας, (α) αντιμετωπίζεται η τραπεζική κρίση της ευρωζώνης, (β) αποδυναμώνεται η κρίση δημόσιου χρέους και (γ) ξεκινά ένα νέο Σχέδιο Marshall για ολόκληρη της ευρωζώνη έτσι ώστε να γίνει πράξη η ανάπτυξη που θα 'δολοφονήσει' την Κρίση. Αν απλώς διαφωνούσες με αυτή την πρόταση, δεν θα αναφερόμουν σε αυτήν. Το κάνω επειδή φοβάμαι ότι... συμφωνείς.

Θα μου πεις: "Πώς μπορώ ως πρωθυπουργός μιας μικρής και καταπτωχευμένης χώρας να πάω στις Βρυξέλλες και να τους προτείνω μια πρόταση για την ανάπλαση της ευρωζώνης ολάκερης; Ιδίως όταν οι δικοί μου σύμβουλοι μου λένε να το ξεχάσω;"

Θα σου απαντήσω: Πώς μπορείς ως πρωθυπουργός μιας μικρής και καταπτωχευμένης χώρας να πάς στις Βρυξέλλες για να αποδεχθείς ένα νέο, ογκώδες δάνειο το οποίο σε καμία των περιπτώσεων (ακόμα κι αν αποδεχθούμε ότι θα επιτευχθούν όλοι οι στόχοι του μεσοπρόθεσμου προγράμματος) δεν πρόκειται ούτε καν να επιβραδύνει την εκρηκτική πορεία του δημόσιου χρέους; Πως θα αντιμετωπίσετε σε ένα χρόνο από σήμερα, εσύ και οι υπόλοιποι ηγέτες της ΕΕ, την κρίση νομιμοποίησης σε Βορρά και Νότο που αναπόφευκτα θα προκύψει καθώς οι εγγυήσεις και τα δάνεια των γερμανών και ολλανδών φορολογούμενων καταλήγουν (μέσω του Υπουργείου Οικονομικών μας) στις ημι-πτωχευμένες τράπεζες, την ώρα που το ελληνικό χρέος συνεχίζει να αυξάνεται, το ΑΕΠ μας να μειώνεται και οι έλληνες να εξαθλιώνονται χωρίς κανένα όφελος;

Θα με ρωτήσεις: "Και τι να κάνω τότε;"

Θα σου πω κάτι που θα ακουστεί ίσως ουτοπικό αλλά το οποίο πιστεύω είναι η μοναδική ρεαλιστική εναλλακτική που σου απομένει. Αν κάποιος μπορεί να εκτιμήσει τον ρεαλισμό αυτού που θα σου προτείνω, αυτός είσαι εσύ: Πάρε απόψε το βράδυ το ποδήλατό σου, μόνος σου, και κατέβα στην Πλατεία Συντάγματος. Εκεί, μπορεί να σε γιουχάρουν στην αρχή, αλλά βλέποντάς σε μόνο και αποφασισμένο, θα παραμερίσουν να περάσεις. Ζήτα τον λόγο και μίλησε στον συγκεντρωμένο κόσμο.

Πες τους ότι ήρθε η ώρα να πάρουμε όλοι μαζί πίσω την χαμένη μας αξιοπρέπεια. Εξάγγειλε ότι δεν θα δεχθούμε άλλα δάνεια όσο η ευρωζώνη αρνείται να συζητήσει καν την αναμόρφωσή της σε μια λογική και βιώσιμη βάση. Ότι, αν αναγκαστεί, η Ελλάδα θα πορευτεί, εντός μεν της ευρωζώνης, αλλά άνευ δανείων. Αν σε ρωτήσουν ποια είναι αυτή η λογική και βιώσιμη βάση, την απάντηση την ξέρεις. Την έχεις ήδη μελετήσει. Εξήγησέ την στον κόσμο. Και πες ότι μέχρι να ξεκινήσει μια τέτοια συζήτηση στις Βρυξέλλες, μια συζήτηση που έχουν προτείνει έτσι κι αλλιώς σοβαροί άνθρωποι όπως ο Tremonti και ο Yuncker, εσύ δεν θα δεχθείς ούτε ένα ευρώ από τους εταίρους μας. Απαίτησε μια συζήτηση επί της αρχής της ιδέας για το ευρωομόλογο και για την πρόταση ενεργοποίησης της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων (κάνοντας χρήση των ευρωομολόγων) στο πλαίσιο ενός νέου Σχεδίου Marshall. Ξεκαθάρισε ότι μέχρι αυτή η συζήτηση να δημιουργήσει μια νέα προοπτική για την Ελλάδα και την ευρωζώνη, η Ελλάδα θα κάνει αυτό που έπρεπε να έχει κάνει εδώ και χρόνια: Να ζει μετρημένα και εντός των ορίων των δυνατοτήτων της. Αν σε ρωτήσουν για τους μισθούς και τις συντάξεις απάντησε ότι, αν αναγκαστούμε, θα τους καταβάλουμε αφού μειώσουμε όλους τους ανώτερους μισθούς (υπουργών, βουλευτών, καθηγητών πανεπιστημίων κλπ) στα €1000 και για όσο καιρό χρειάζεται. Θα αναστείλουμε όλες τις εξοπλιστικές δαπάνες. Θα κάνουμε ότι πρέπει ώστε να μην χρειαστεί να προσθέσουμε ένα ακόμα τοκογλυφικό δάνειο στο χρέος της χώρας.

Βροντοφώναξε πως δεν είναι δυνατόν η Ελλάδα να εγκαλείται επειδή ζούσε με δανεικά και, τώρα που πτώχευσε, να της επιβάλουν κι άλλα δανεικά τα οποία εκείνοι που της τα επιβάλουν γνωρίζουν ότι δεν μπορούμε να τα ξεπληρώσουμε. Κλείσε λέγοντας ότι αυτό θυμίζει τις χειρότερες πρακτικές της Wall Street στην περίοδο των subprime στεγαστικών δανείων, τότε που οι τράπεζες πάσχιζαν να πείσουν πτωχευμένα νοικοκυριά να δανείζονται ποσά που δεν υπήρχε πιθανότητα να επιστρέψουν. Μόνο που τώρα το παιχνίδι αυτό αφορά μια ολόκληρη χώρα. Κι όχι μόνο. Πες ότι ως Ευρωπαίος πολίτης, αλλά και ως Πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, δεν δικαιούσαι να συνυπογράψεις άλλη μια δανειακή συμφωνία που απειλεί με κατάρρευση όχι απλώς μερικές τράπεζες ή μια μικρή μεσογειακή χώρα αλλά ακόμα και την ιδέα μιας ενωμένης, δημοκρατικής Ευρώπης.

Κάποια στιγμή, προς το τέλος της ομιλίας σου, κοίταξε κατευθείαν κάποια κάμερα της οποίας το βίντεο, να είσαι σίγουρος, θα αναρτηθεί αμέσως στο Διαδίκτυο και, απευθυνόμενος στον Γερμανό ψηφοφόρο, πες στα αγγλικά: "Είναι σκανδαλώδες εσείς οι σκληρά εργαζόμενοι Γερμανοί να πρέπει να δίνετε δάνεια στο κράτος μας, όχι για να τα επενδύουμε παραγωγικά, αλλά για να αποπληρώνουμε πτωχευμένες τράπεζες που, καθώς ξέρουν σε τι οικτρή κατάσταση είναι τα λογιστικά τους βιβλία, δεν δανείζουν και που, έτσι, λειτουργούν ως μαύρες τρύπες που καταπίνουν την οικονομική ενέργεια που παράγεις εσύ, ο γερμανός εργαζόμενος, την ώρα που ο έλληνας συνάδελφός σου υποφέρει χωρίς μέλλον."

Αμέσως μετά χαιρέτησε τον κόσμο και κινήσου προς το ποδήλατό σου. Και τότε, για πρώτη φορά μετά από καιρό, δεν θα νιώθεις μόνος σου. Ίσως για πρώτη φορά θα έχεις συμμετάσχει σε μια συγκλονιστική στιγμή της Συμμετοχικής Δημοκρατίας για την οποία έχουμε πασχίσει μαζί, ξοδεύοντας μελάνι και πολλές ώρες συνεδριάσεων. Στο Σύνταγμα αυτές τις μέρες μπορεί να μην έχουμε Άμεση Δημοκρατία (κάτι που απαιτεί όχι μόνο συμμετοχικούς θεσμούς αλλά και άσκηση εκτελεστικής εξουσίας) όμως έχουμε μια αναβίωση της Αρχαίας Αγοράς στην οποία ο αντιεξουσιαστής Γιώργος θα ένιωθε σαν στο σπίτι του.

Σε περιμένουμε.

ΥΓ. Τώρα που το σκέπτομαι ίσως είναι καλύτερα να μην έρθεις μόνος σου. Πάρε μαζί σου τον συμφοιτητή σου από την Αμερική, τον Αντώνη - εφόσον θέλει να έρθει. Και πηγαίνετε μαζί. Να πείτε λίγο-πολύ τα ίδια. Στην ίδια συνέλευση της Πλατείας Συντάγματος. Συναίνεση θέλουν οι Ευρωπαίοι εταίροι μας σε αυτή την δύσκολη καμπή της Κρίσης; Συναίνεση να τους δώσουμε.



* Διδάσκει οικονομική θεωρία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών προσποιούμενος έντεχνα τον οικονομολόγο. Έχοντας ζήσει είκοσι τρία χρόνια στην Αγγλία, στην Σκωτία, στο Βέλγιο και στην Αυστραλία, όπου και δίδασκε πριν την επιστροφή στα πάτρια, έχει δεθεί συναισθηματικά με την ιδιότητα του 'ξένου' - ιδίως τώρα που ζει μόνιμα στην Ελλάδα. Γράφει περί οικονομικών, φιλοσοφίας, πολιτικής και... θεωρίας παιγνίων. Μεγαλύτερό του κατόρθωμα θεωρεί ότι το 2005 η Αυστραλιανή κυβέρνηση αναγκάστηκε να περάσει ειδική τροπολογία από την Ομοσπονδιακή Βουλή ώστε να εξαναγκαστεί το κρατικό ραδιόφωνο να καταργήσει εβδομαδιαία του εκπομπή.

**γιά όποιον αγγλομαθή ενδιαφέρεται:A Modest Proposal for Overcoming the Euro Crisis