Καλώς ήρθατε στο φανταστικό κόσμο των παραμυθιών

Θα συμφωνήσω σε γενικές γραμμές με την άποψη του νηματοθέτη αλλά και με τους περισσότερους παρακάτω.
Παραδέχομαι πως ναι υπάρχει το μοντέλο της απόλυτης σκλάβας, που τη διακατέχει η ανιδιοτέλεια.
Η δίψα της να ικανοποιήσει οποιαδήποτε ανάγκη-κάβλα του Κυρίαρχού της ακόμα κι αν εκείνης δεν της αρέσει.Και φυσικά το σέβομαι.
Το σημείο όμως που μπερδεύονται τα πράγματα ειναι όταν οποιαδήποτε γυναίκα ή άντρας μέσα στο χώρο του bdsm,
που έχει υποτακτικές τάσεις θεωρεί πως θα είναι καλύτερη/ος σε αυτό μόνο αν φτάσει στο υπέρτατο status ''slave''!
Γιατί φαντάζει τόσο τέλειο και ποθητό αυτό?
Καλύτεροι και τέλειοι γινόμαστε όταν είμαστε γεμάτοι με αυτό που κάνουμε,
δεν χρειάζεται να μοιάσουμε σε κάποιον άλλο. Τέλος, αυτός ο κόσμος είναι ένας....
αλλά που δεν μπορεί να υφίσταται χώρις τη συμμετοχή όλων.
Τώρα το ποιός δίνει την άδεια σε κάποιον να μπει και ποιος ρωτάει για να μπει....
δεν θα ήθελα να το αναλύσω, γιατί θα στεναχωρήσω τον Κύριο JokerGemini
και καθώς είμαι κορίτσι με αρχές αρνούμαι να το κάνω!
Φιλούθκια....

 

Απάντηση: Καλώς ήρθατε στο φανταστικό κόσμο των παραμυθιών

ariadni

Συμφωνώ. Επίσης θεωρώ ότι οι χαρακτηρισμοί σου ντολμάς Κυρίαρχος - σκλάβα γιαλαντζί, αποτυπώνουν μια πραγματικότητα και ότι το μήνυμα σου κάθε άλλο είναι παρά υβριστικό, προσβλητικό, offtopic κλπ. Αντιθέτως προσθέτει στο νήμα μου.

Ο συλλογισμός μου είναι απλός. Κατά τη γνώμη μου δεν μπορεί ο Κ να φέρεται στην υ του σαν σκλάβα του και να της ορίζει για παράδειγμα όλη τη βδομάδα να μείνει σπίτι του για να τον υπηρετεί και ταυτόχρονα η σκλάβα να είναι υπεύθυνη για τις κοινωνικές και επαγγελματικές της υποχρεώσεις. Εάν θέλει τη σκλάβα του έσω έτοιμη, ανά πάσα στιγμή και παντός καιρού, πρέπει να έχει φροντίσει να της παρέχει όλα τα απαραίτητα ώστε να μπορεί η υ να ανταπεξέλθει σε παρόμοιες απαιτήσεις.

Δεν έχεις άδικο, αλλά πρακτικά δεν γίνεται αλλιώς αν μιλάμε για ουσιαστική σχέση Αφέντη-σκλάβας.

 

Re: Απάντηση: Καλώς ήρθατε στο φανταστικό κόσμο των παραμυθιών

Πριν από λίγο καιρό είχα ακούσει μια φράση περί "μουσουλμανικού τύπου bdsm". Με λύπη διαπιστώνω πως δεν ήταν απλώς μια λεκτική υπερβολή αυτού που τη χρησιμοποίησε, αλλά πως σε μεγάλο βαθμό αντανακλά τα πιστεύω κάποιων για το πώς θεωρούν την ιδανική M/s σχέση. Τι έχουμε, λοιπόν; Έναν Κ που οφείλει να παρέχει τα πάντα, να εργάζεται, να αναλώνει το προσωπικό του εισόδημα, την προσωπική του περιουσία προκειμένου να παρέχει τα απαραίτητα (ή και κάτι παραπάνω) στη σκλάβα. Κι εκείνη, με τη σειρά της, να ζει αποκομμένη από τον έξω κόσμο, ανενεργή οικονομικά, απόλυτα εξαρτόμενη όχι μόνο συναισθηματικά αλλά και υλικά από τον Κ, με μοναδικό της στόχο την εξυπηρέτηση των θέλω (ή καλύτερα, του μεγάλου Εγώ) του.

Αλήθεια, η υλική εξάρτηση δίνει περισσότερη αίγλη στην κυριαρχία; Εμένα, προσωπικά, γιατί μου φαίνεται πως το να αναζητάς να "σκλαβώσεις" κάποιον με υλικά αγαθά, δείχνει πως απλά είσαι ανίκανος να παρέχεις οτιδήποτε άλλο; Και μια άλλη απορία: η απόλυτη υποταγή, σ' αυτές τις περιπτώσεις, μπορεί να εκλαμβάνεται απλά σαν το τίμημα που καλείται να πληρώσει η σκλάβα απλά και μόνο για να ζει ανέμελα, χωρίς καμία υποχρέωση;

 

      εχω και μια ηλικια ε? μην ξεχνιομαστε.

 

Απάντηση: Καλώς ήρθατε στο φανταστικό κόσμο των παραμυθιών

Ωραία λοιπόν, ας πάρουμε την "δική μου" περίπτωση:

ο Αφέντης έχει δική Του επιχείρηση. Μπορεί ανά πάσα στιγμή να μου ζητήσει να δουλέψω, όπως και κάνει άλλωστε. Δεν προσφέρει από το εισόδημά Του για να συντηρήσει την σκλάβα Του, εγώ προσφέρω στην δική Του άνεση με την εργασία μου. Όταν δεν με χρειάζεται, είμαι στο σπίτι Του, όπου με χρειάζονται άλλοι.

Τα βράδια, όπου έχουμε την ίδια κούραση, η σκλάβα συνεχίζει να υπηρετεί. Και ναι, δυσκολεύομαι όταν Τον βλέπω αραχτό στον καναπέ και εγώ ακόμη σιδερώνω τα ρούχα Του.

Εαν αύτο θεωρείται "βόλεμα", η τιμή που πληρώνω είναι υψηλή.

Αυτή η ζωή δεν είναι για όλους. Δεν μπορεί να υπάρχει μία προσέγγιση του τύπου "τί είχαμε τί χάσαμε". Είχα πολλά και επέλεξα να τα χάσω. Για να κερδίσω άλλα...

 

Re: Απάντηση: Καλώς ήρθατε στο φανταστικό κόσμο των παραμυθιών

Δε βρίσκω κάτι το παράλογο σ' όλο αυτό. Μάλιστα, μου κάνει πολύ σύνηθες: ο τυπικός, μικροαστικός τρόπος ζωής. Ο άντρας στη δουλειά του, η σύντροφός του πότε τον βοηθάει εκεί και πότε ασχολείται με τα του σπιτιού. Μην το θέτεις, όμως, ως τίμημα που πληρώνεις για κάτι. Είναι καθαρά επιλογή σου. Προσωπικά, δε θα μπορούσα να ακολουθήσω αυτό τον τρόπο ζωής. Δε θα δεχόμουν να αποκοπώ από τα πάντα, να μη μπορώ, έστω και σ' ένα βαθμό, να είμαι αυτόνομη. Όπως επίσης, δε θα μπορούσα να θεωρήσω ως στόχο της ζωής μου να σιδερώνω για Εκείνον. Αν το θεωρεί τόσο σημαντικό, ας πάρει κάποια γυναίκα ή ας τα στείλει στο καθαριστήριο. Δε σκοπεύω να γίνω χαρωπή νοικοκυρούλα, μόνο και μόνο για την ικανοποίηση του Κ μου.

 

 

Re: Απάντηση: Καλώς ήρθατε στο φανταστικό κόσμο των παραμυθιών

Κατανοώ αυτό που λέτε.
Είναι αναμενόμενο η σκλάβα που χτυπάει υπερωρίες στη δουλειά, ή που συνεχίζει να σκέφτεται τα της δουλειάς της ακόμη κι όταν επιστρέφει σπίτι να μην έχει όχι μόνο τον χρόνο να υπηρετήσει τον αφέντη της όπως εκείνος θα ήθελε, αλλά μερικές φορές ούτε καν τη διάθεση (όσο αιρετικό κι αν ακούγεται το τελευταίο).
Την ίδια στιγμή ωστόσο θεωρώ πως η αποχή από την εργασία, εκτός του ότι στην πλειψηφία των περιπτώσεων είναι μάλλον αδύνατη (εκτός κι αν δεχτούμε ότι στην πλειοψηφία τους οι Kυρίαρχοι είναι οικονομικά ευκατάστατοι), ίσως μακροπρόθεσμα να βλάπτει κιόλας και ιδίως εκείνες που έχουν επενδύσει πολλά σε αυτήν και για τις οποίες αποτελει σημαντικό κομμάτι της ζωής τους. Eκτός αυτού θεωρώ πως για πολλούς/ες και ανεξαρτήτως status, η εργασία, αποτελεί έναν παράγοντα εξισορρόπησης. Ζητούμενο λοιπόν ειναι ίσως και πάλι να βρεθεί το πλαίσιο εκείνο που κάνει τη σχέση λειτουργική, ακόμη κι αν χρειαστεί να γίνουν κάποιες (αναπόφευκτες ορισμένες φορές) υποχωρήσεις.

Γιατί; Τι το κακό έχουν οι χαρωπές νοικοκυρούλες;  

 

Re: Απάντηση: Καλώς ήρθατε στο φανταστικό κόσμο των παραμυθιών

Δεν είπα πως έχουν κάτι το κακό. Απλά, πιστεύω πως αυτός ο ρόλος δεν είναι για μένα. Θέλω να εργάζομαι, να έχω την οικονομική μου ανεξαρτησία για αρκετούς λόγους. Πρώτον, δε μ' αρέσει να επιβαρύνω κάποιον άλλο με τα έξοδα διαβίωσής μου. Δεύτερον, μ' αρέσει να μπορώ να έχω την πολυτέλεια να προσφέρω στον εαυτό μου κάποια αγαθά παραπάνω. Τρίτον, θεωρώ πως με το να κάθομαι στο σπίτι και να μην έχω, ουσιαστικά, άλλες παραστάσεις πέρα από το περιβάλλον των τεσσάρων τοιχών, το μόνο που θα καταφέρω θα είναι να μιζεριάσω, με αποτέλεσμα να μην είμαι ευχαριστημένη ούτε εγώ από τη ζωή μου, ούτε και ο Κ μου από εμένα. Σίγουρα, μ' αρέσει να περιποιούμαι το σύντροφό μου, να του δείχνω το ενδιαφέρον μου, αλλά δε θα άντεχα με τίποτα αυτό να είναι όλη μου η ζωή. Έχω κι άλλες ανάγκες (να νιώθω παραγωγική,δημιουργική, να κοινωνικοποιούμαι), τις οποίες και δε σκοπεύω να παραμελήσω για κανέναν. Άλλωστε, αν ο άλλος ενδιαφέρεται για μένα, οφείλει να το σεβαστεί.

 

 

Απάντηση: Καλώς ήρθατε στο φανταστικό κόσμο των παραμυθιών

Φυσικά madlene, αυτό είναι δικαίωμά σου.

Η διαφορά μας είναι ότι εγώ δεν έχω (πιά) αυτό το δικαίωμα. Εαν ο Αφέντης αποφάσισει αν με κάνει household slave μπορεί να το κάνει όποτε το θελήσει. Εαν αυτό Τον ευχαριστεί, έχω βρεί τη θέση μου.

Χαλάκι; Χαλάκι! Με πήρε 20 χρόνια να τα καταφέρω. Και πρέπει να ομολογήσω ότι υπήρξαν πολλές φορές που δεν ήμουν καθόλου περήφανη γι'αυτό. Τώρα πια, έχω την πολυτέλεια να μπορώ να λέω ότι το έχω ξεπεράσει, ότι δε με νοιάζει...

...και αφήνομαι και 'γω στη σαγήνη των παραμυθιών, με άλλον αέρα.

 

Απάντηση: Καλώς ήρθατε στο φανταστικό κόσμο των παραμυθιών

zoyzoy

Πολύ δυνατή παρατήρηση. (Θα μπορούσε να είναι ένα νήμα με ανεξάντλητη ανάλυση και κατάθεση απόψεων...) Προς το παρόν θα ρωτήσω. Πόσο έτοιμοι πιστεύεις πως είναι οι άνθρωποι και σε τι ποσοστό, να αντιμετωπίσουν αυτό που πραγματικά τους γεμίζει; Και το κυριότερο πόσο ψυχικό σθένος διαθέτουν να παλέψουν γι αυτό; Είτε για να μη το χάσουν όταν το έχουν, είτε για να το δεχθούν όταν έρθει και τους βρει "βολεμένους" κάπου αλλού... Πολλές φορές για να γευτείς και να βιώσεις αυτό που πραγματικά σε γεμίζει χρειάζεται θάρρος και ικανότητα για να επιχειρήσει κανείς το δύσκολο.

Ο Coelho γράφει ...Όλοι οι δρόμοι του κόσμου οδηγούν στην καρδιά του πολεμιστή, αυτός βυθίζεται δίχως δισταγμό στο ποτάμι των παθών που κυλάει διασχίζοντας τη ζωή. Ο πολεμιστής γνωρίζει πως είναι ελεύθερος να επιλέξει ότι επιθυμεί. Οι αποφάσεις του λαμβάνονται με θάρρος, νηφαλιότητα και καμιά φορά με μια δόση τρέλας. Δέχεται τα πάθη του και τα ζει έντονα...

Πόσοι είναι πολεμιστές;

ariadni κατανοώ αυτά που γράφεις και συμφωνούμε αν το δω απο την πλευρά που το βλέπεις. Οσες όμως θέλουν και επιθυμούν πραγματικά να είναι slave με την κυριολεκτική έννοια του όρου, διακατέχονται από μια έντονη και δυνατή ψυχική διάθεση απέναντι στον αφέντη τους που είναι μόνο μια. Να του ανήκουν, να είναι αφιερωμένες σε αυτόν και στη διάθεση του 24/7. (Εχω δει από κοντά τέτοια σχέση στο εξωτερικό και δούλευε μια χαρά και για τους δύο). Σε αυτές τις περιπτώσεις αναφέρομαι στο νήμα μου.

Durcet δεν θα διαφωνήσω στα όσα παραθέτεις. Απλά νομίζω ότι μπερδεύεις τις έννοιες Κυρίαρχος-υποτακτική και Αφέντης-σκλάβα και κατά συνέπεια και το είδος σχέσης που μπορεί να αναπτυχθεί μεταξύ τους.

madlene και cassie αναφέρεστε σε δυο εντελώς διαφορετικά πλαίσια σχέσης και θέλω

Μια από τις ομορφιές της ζωής. Αλλοτε πετυχαίνει και άλλοτε όχι.

 

Αναρωτιέμαι, τι είναι καλύτερο…
να σέβεσαι κάποιον λόγω ηλικίας
ή όταν έχει κερδίσει το σεβασμό σου με τον οποιοδήποτε τρόπο?
Ας μου επιτραπεί να απαντήσω κατηγορηματικά πως το δεύτερο είναι που αξίζει!
Λοιπόν Κύριε JokerGemini…...
ιδού η Ρόδος ιδού και το πήδημα, κάντε το άλμα,
βάλτε τα δικά σας χρώματα στον καμβά
και αποδείξτε μας πως υπάρχει τρόπος να κερδίσετε τον πολυπόθητο σεβασμό.
Φιλικά zoyzoy_

---------- Post added at 10:04 ---------- Previous post was at 09:44 ----------

Πολεμιστής είναι αυτός που προσπαθεί κατ' εμέ!
δεν ξέρω αν το βόλεμα ή ο φόβος να χάσεις κάτι που έχεις
δικαιολογούν την ανάγκη να φτάσει κανείς στη νίκη, ίσως....
Αυτό που ξέρω όμως είναι ότι ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα,
όταν πολεμάς για κάτι δεν υπάρχει περίπτωση να το μετανίώσεις γιατί τουλάχιστον θα ξέρεις πως προσπάθησες!

 

Απάντηση: Καλώς ήρθατε στο φανταστικό κόσμο των παραμυθιών

zoyzoy_

Ναι η προσπάθεια είναι σχεδόν το παν, και συμφωνούμε. Πολεμιστής είναι αυτός που μάχεται. Και το να μάχεσαι για όσα επιθυμείς, είναι σπουδαίο.

• Δεν υπάρχει σύγκριση μεταξύ αυτού που χάσαμε επειδή δεν πετύχαμε και αυτού που χάσαμε επειδή δεν προσπαθήσαμε.
• Μπορεί να απογοητευθείς αν αποτύχεις, αλλά είσαι χαμένος αν δεν προσπαθήσεις

όμως να μη μας διαφεύγει επίσης ότι:

• Δεν ξέρεις πού είναι το όριο, μέχρι να το ξεπεράσεις.
• Ο μόνος τρόπος να ανακαλύψουμε τα όρια του δυνατού είναι να τα ξεπεράσουμε και να πάμε στην περιοχή του αδύνατου.