Κανείς δεν ελέγχει κανέναν?

Maximizing the obedience

Πρώτ' απ' όλα να παρατηρήσω ότι κείμενα τύπου Πιντέρη βρίσκουν μεγάλη απήχηση, ως ένα βαθμό επειδή είναι αποφθεγματικά: διατυπώνουν απόψεις με τουπέ Δεδομένης και Αδιαμφισβήτητης Αλήθειας. Προτείνονται για ανάγνωση με τη νοοτροπία που πλασάρονται και οι Γραφές. Βλέπε και Κοέλιο.
Στη συνέχεια να σημειώσω ότι τα όσα θα πω παρακάτω εμφορούνται από ένα ρομαντικό και καλοκάγαθο τριπάκι: ότι αν υπάρχει κάποιος απώτερος στόχος στις ανθρώπινες σχέσεις, αυτός είναι να μας κάνουν λίγο καλύτερους από αυτό που ήδη είμαστε. Ως εκ τούτου τείνω συχνά να μιλάω όχι γι' αυτό που είθισται, αλλά για το ιδεατό.
Έχουμε και λέμε. "Σε χρειάζομαι", "σε έχω ανάγκη". Φράσεις - κλισέ, ενταγμένες στο καθημερινό ρεπερτόριο του ερωτευμένου. Φράσεις πονηρές και ύπουλες και ύποπτες, άντε όμως να το πάρει γραμμή ο αποδέκτης, έτσι τρυφερά αμπαλαρισμένες που είναι στο χρυσόχαρτο της κολακείας.
"Είσαι το φως μου", "χωρίς εσένα δεν μπορώ να ζήσω"... ενίοτε το πράγμα χοντραίνει...
Τι μας λένε όλες αυτές οι φράσεις; Ότι είμαι αδύναμος, ελλιπής και στο πρόσωπο του άλλου βρήκα τις κατάλληλες τάπες για να κλείσω τις τρύπες στη βάρκα να μη μπάζει και με πάει στον πάτο. Έξοχη αγάπη και κυρίως εξόχως αλτρουιστική! Μ' άλλα λόγια, πετάμε κατάμουτρα στον άλλον τη χρησιμοθηρία μας δίκην ερωτόλογου.
Όσο λιγότερο χρειαζόμαστε τον άλλον τόσο πιο υγιής είναι η σχέση (για να γίνω κι εγώ Πιντέρης στην θέση του Πιντέρη και να πετάξω το βεγγαλικό αποφθεγματάκι μου). Δεν (πρέπει να) χρειάζομαι κανέναν και τίποτα, είμαι αυτάρκης και την παλεύω με την πάρτη μου. Αυτό που επιδιώκω σε μια σχέση είναι να αρθώ πάνω απ΄την πάρτη μου, να μάθω τον κόσμο όπως δεν μπορώ να τον γνωρίσω μόνος μου. Αυτό σε ορολογία bdsm υποθέτω ότι μπορεί να αρθρωθεί και ως "διευρύνω τα όριά μου".
Πάμε και στην ταμπακέρα. Ο Έλεγχος. Είμαι μια χαρά αυτοδιαχειριζόμενο ον, ξέρω τι μου γίνεται, ξέρω που παν τα τέσσερα. Αν επιλέγω να παραχωρήσω τον έλεγχο σε κάποιον, αυτό είναι επειδή με τον τρόπο αυτό μπορώ να δω την άλλη πλευρά του φεγγαριού, πράγμα που θα ήταν αδύνατο να κάνω μόνος μου. Αν το πρόβλημά μου είναι η αναποφασιστικότητα, η αβεβαιότητα, ή ακόμα και το ίδιο το βάρος της ύπαρξής μου, αυτό που χρειάζομαι είναι στην καλύτερη ψυχολόγο και στη χειρότερη έναν τυραννικό σύζυγο - πάντως όχι Master.
Συνοψίζοντας, ο έλεγχος είναι μια δράση που λαμβάνει χώρα για να αποκαλύψει πράγματα τόσο για εκείνον που τον ασκεί όσο και για εκείνον που τον δέχεται. Δεν είναι όμως δεκανίκι για τις μικρές και μεγάλες μας ανημπόριες.
Αμήν.

 

Ειλικρινά δεν αντιλαμβάνομαι, αγαπητή, τί τον χρειάζεσαι εσύ τον Master. Το κείμενο δείχνει συγκροτημένο άνθρωπο και, προσθέτω, άτομο με στέρεη αυτοπεποίθηση. Επιπλέον, με διορατικότητα: τεκμήριο η απαξιωτική κρίση για έναν θλιβερό όσον και ατάλαντο γελωτοποιό των διανοημάτων, όπως ο ανεκδιήγητος Κοέλιο. Για τον Πιντέρη δεν θα ομιλήσω, γιατί δεν θέλω να ξαναγίνω κακός ή να διαταράξω τις ψευδαισθήσεις όσων εν εξεγέρσει πληβείων του νοείν, άμα τε και του γαμείν, συνωθούνται επ' εσχάτων στο συζητητήριο. Είσαι 38, τους ψυχολόγους του 'Φαντάζιο" τους πρόκανες;
Τί διάολο μπορεί να σου αποκαλύψει ο 'έλεγχος'; Αφού το ξέρεις ήδη.

 

Σε ένα άλλο νήμα έγραψες το καταπληκτικό

Πουθενά στο πιο πάνω το οποίο ασπάζομαι δεν βλέπω να ορίζεται ως Κυριαρχία/υποταγή αυτό που περιγράφεις την α περίπτωση.
Όσο για τη δεύτερη, αναφερόμαστε σε αδυναμίες ενώ ίσως θα έπρεπε να αναφερθούμε σε χαρακτηριστικά και συμπεριφορές οι οποίες χρίζουν διαμόρφωσης και διάπλασης βάση του υφιστάμενου δυναμικού μιας σκλάβας. Δεν μπορείς να φτιάξεις εκ του μηδενός τίποτα, αν δεν υπάρχουν κάποιες πρώτες ύλες. Αυτό ακριβώς εσύ πιο πάνω το ονομάζεις αυτοανακάλυψη της κι εγώ θα πρόσθετα με τη βοήθεια Του.
Δεν εκπαιδεύεις την κάθε σκλάβα να κάνει όσα εσύ γουστάρεις πέραν των συμπεριφορών, αλλά αξιοποιείς τα δικά της, άσχετο αν αυτά είναι σε λανθάνουσα μορφή ή δεν έχουν βρει τρόπους έκφρασης ακόμη. Εκείνο που κάνεις είναι να βοηθήσεις στην απολέπιση των επιπρόσθετων πλασματικών συμπεριφορών και στάσεων και αντιλήψεων για να λάμψει η ουσία και όχι να μεταβάλεις την προσωπικότητα. Μεταβάλλονται οι εκφράσεις και αντιλήψεις και χαρακτήρας, και αυτές οι μεταβολές βοηθούν την ίδια να εκφραστεί βάση του ποια "είναι" και όχι του ποια "εγινε" στον αγώνα για επιβίωση της μέσα σ΄ένα εχθρικό περιβάλλον.

Ένα παράδειγμα.
Πάντοτε αντιμετώπιζα πρόβλημα να πω όχι όταν κάποιος εξέφραζε την επιθυμία να συνευρεθεί σεξουαλικά μαζί μου, ακόμη κι αν δεν το ήθελα.
Μέσα από την κατανόηση μου πως κάτι τέτοιο είναι κακό αρχικά για μένα, μέσα σε ένα εχθρικό περιβάλλον έμαθα να θυμώνω και ο θυμός ήταν εκείνη η ασπίδα που με βοηθούσε όχι μόνο να πω όχι αλλά σε περίπτωση επιμονής να βρίσω κι όλας.
Σαν σκλάβα Του, απέβαλα τον θυμό. Γιατί Του ανήκω και δεν δυσκολεύομαι εκ μέρους Του να λέω όχι.
Όταν για κάποιο διάστημα έμεινα αδέσποτη, χρειάστηκε να προσπαθήσω να επαναφέρω το θυμό γιατί ήμουν αδύναμη ξανά στο συγκεκριμένο θέμα.
Δεν άλλαξα δηλαδή ουσία άλλαξα συμπεριφορά όσο ένιωθα προστατευμένη και υποχρεωμένη να τιμήσω το κολάρο που φορούσα, για όσο το φορούσα, αλλά δεν μετατράπηκα σε μια γυναίκα που με ευκολία και χωρίς ενοχές - όταν είναι μόνη- μπορεί να αρνηθεί να παράσχει σεξουαλικές υπηρεσίες σε κάποιον που τις ζητά, όσο κι αν αντιλαμβάνομαι με τη λογική πως είναι βλακεία μου. Είναι κάτι που δεν μπορώ έυκολα να κάνω και νιώθω στην συνέχεια απαίσια που δεν ενέδωσα και δεν ευχαρίστησα.
Ίσως στα πολλά χρόνια να γίνει ευκολότερο  

Πραγματικά δεν βλέπω σε όλα όσα έγραψα και κατονόμασα ως ασυνείδητες αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές που οφείλονταν ακριβώς σε έλλειψη αυτογνωσίας και συνειδητοποίησης καμία απάντηση στο πως μπορεί να παραλληλιστεί ακριβώς το πιο πάνω με την συνειδητή μέσα από μια πορεία αυτογνωσίας και πολύ κόπο επιλογή βάση αυτής της γνώσης που κάνει μια σκλάβα.

Σ εκείνη την περίοδο όχι μόνο δεν έψαχνα κάποιο να εξαρτηθώ, αλλά αντίθετα κλωτσούσα όπου και όποιον έφτανα! Γιατί θεωρούσα κάθε μου συναίσθημα και αντίληψη αδυναμία την οποία έπρεπε να "διορθώσω" για να είμαι αυτάρκης κι αυθύπαρκτη γιατι πίστευα πως μόνο έτσι θα μπορέσω να συνπορευτώ με κάποιο και να είμαι με κάποιο όχι επειδή τον έχω ανάγκη αλλά επειδή περνάω καλύτερα μαζί του παρά μόνη μου.
Καλή ώρα όπως το

Με τη διαφορά πως μέσα από τη διέυρυνση των ορίων μου προσωπικά έμαθα να λέω για πρώτη φορά πως Τον χρειάζομαι, πως είναι η Ανάσα μου, ο μοναδικός Ήλιος μου και πως Τον έχω ανάγκη. Κι όλα αυτά χωρίς καμιά διάθεση ή ίχνος κολακίας.
Όχι γιατί δεν μπορώ να ζήσω χωρίς Αυτόν. Αλλά δεν θέλω να ζήσω χωρίς Αυτόν.

Ακριβώς γι αυτό και είμαι σε θέση να γνωρίζω πλέον πως η δική Του διαχείρηση είναι καλύτερη για μένα από την αυτοδιαχείρηση μου.

Μερικά χαρακτηριστικά μιας υποτακτικής ψυχοσύνθεσης είναι η αναποφασιστικότητα και η αβεβαιότητα. Εδώ αναποφασιστικότητα και αβεβαιότητα μπορεί να βιώσει ο κάθε θνητός, εκτός κι αν αναφερόμαστε σε τέλεια πλασμένους Θεούς.
Όσο για το βάρος της ύπαρξης μου, σαν γνήσια μαζοχίστρια το βιώνω συχνά. Είναι και ο λόγος πιστεύω που απολαμβάνω τόσο τον εξευτελισμό, τα ακραία "παιγνίδια και τις φαντασιώσεις απαγχονισμού ανάμεσα σε άλλα.
Μου προσφέρουν απίστευτη ηδονή και υπέροχους οργασμούς, έτσι επέτρεψε μου να μην ακολουθήσω την προτροπή σου και να παραμείνω ιδιοκτησία Του. Όχι τίποτα άλλο, αλλά που να τρέχω να βρίσκω τυρρανικούς συζύγους - και γιατί να βρεθώ στη φυλακή για φόνο στο άνθος της νιότης μου? Θάταν κρίμα  
Όσο για τους ψυχολόγους, μερικές συνεδρίες με έναν αξιόλογο ψυχολόγο ποτέ δεν έβλαψαν κανένα, μάλλον τον ωφέλησαν, αλλά και πάλι αναφέρομαι σε κοινούς θνητούς με ελαττώματα και όχι υπεράνθρωπους και θεούς  

 

Re: Maximizing the obedience

Φρονώ πως πολύ περιεκτικά δίνει και τη δική μου άποψη αναφορικά με το πως (θα έπρεπε) να έχουν τα πράγματα. Δέον είναι στη σχέση του καθείς να επενδύει το καλύτερο κομμάτι του εαυτού, και όχι να επιδιώκει μέσω αυτής κυρίως να γιατρέψει το ανήμπορο.

Δεν τον χρειάζεται. Για τούτο πιστεύω ότι άνθρωποι όπως εκείνη είναι ιδανικοί σκλάβοι, καθώς η απόφασή τους να παραχωρήσουν τον έλεγχο (που αποδεδειγμένα έχουν) δεν επηρεάζεται από την αναγκαιότητα χειρισμών ενός καταπιστευματοδότη.

 

Re: Maximizing the obedience

Ενώ ουσιαστικά συμφωνώ με ένα μεγάλο μέρος του κειμένου της camera_obscura - εκτός από τις προτροπές που ήδη σχολίασα - αναρωτιέμαι τι σημαίνει δεν τον χρειάζεται.
Γιατί άλλο να μην τον χρειάζομαι σαν δεκανίκι κι άλλο δεν τον χρειάζομαι κατά την άποψη μου.
Αυτό που δεν χρειάζομαι για τίποτα δεν έχω λόγο και να το ψάχνω.
Αν οι ανάγκες μου μπορούσαν να καλύπτονται χωρίς να ανήκω τι αλήθεια με φέρνει εδώ?
Γιατί ένας Master επιθυμεί μια σκλάβα? Έχει συγκεκριμένες ανάγκες που μόνο μια σκλάβα μπορεί να καλύψει έτσι δεν είναι? Δεν την χρειάζεται σαν δεκανίκι, αλλά την χρειάζεται γιατί επιθυμεί να εκφράσει την φύση Του σε κάποια που μέσα απ΄αυτή τη σχέση εκφράζει τη δικιά της.

Αν μια σκλάβα Του είναι άχρηστη και για μια σκλάβα ο Αφέντης είναι άχρηστος τι κάνουμε εδώ?
Είναι ντροπή και αμαρτία να χρειαζόμαστε Κ/κάποιον και μας μετατρεπει σε αδυναμα όντα?

 

Re: Maximizing the obedience

Σημαίνει πως δεν υπάρχει επιτακτική αναγκαιότητα των παροχών του, ώστε εκείνη να επιβιώσει αξιοπρεπώς σε κοινωνικό, συναισθηματικό, οικονομικό, επαγγελματικό επίπεδο.

Ζητώ συγγνώμη για τη θολή διατύπωση, και εξηγώ: Θεωρώ προτιμότερο να συνεργάζεται κάποιος με το συνέταιρό του καταρχήν επειδή τον συγκλονίζει η ιδέα για το κοινό τους εγχείρημα και θέλει να επενδύσει σε αυτή όλες του τις δεξιότητες - χωρίς να παραβλέπω ότι ενδέχεται η συνεργασία να καλύψει και σημεία στα οποία ο ίδιος είναι underqualified (λ.χ. ένας καλός τεχνίτης χωρίς επικοινωνιακή δεινότητα συνεργάζεται με έναν όχι τόσο αξιόλογο στη δουλειά του αλλά με πολλές γνωριμίες). Να κάνει παιδιά επειδή νιώθει ότι θέλει να ασχοληθεί με την ανατροφή ενός νέου ανθρώπου και ότι είναι σε θέση να του δώσει πράγματα για να τον κάνει καλύτερο άνθρωπο από όσο ο ίδιος πιθανώς είναι, να δώσει δηλαδή μία συνέχεια στην ύπαρξή του, βελτιωμένη - χωρίς να παραβλέπω ότι το παιδί του θα τον γηροκομήσει τελικά ανταποδίδοντας κατά κάποιο τρόπο ό,τι έλαβε από αυτόν. Να δημιουργεί φιλίες επειδή γνώρισε ανθρώπους με τους οποίους έχει πράγματα να πει, και έχει συμβατό κώδικα επικοινωνίας, επειδή νιώθει χαρά που μπαίνει σε μία τέτοια κοινωνική συσχέτιση με ανθρώπους που δεν είναι συγγενείς, δεν είναι συνεργάτες, δεν έχουν ερωτικό ενδιαφέρον, αλλά "κάτι" του δίνουν που λέγεται βαθιά αίσθηση συντροφικότητας και τους αγαπά ίσως περισσότερο από αδερφούς - χωρίς να παραβλέπω το γεγονός πως αν χρειαστεί κάποια βοήθεια, οι φιλίες θα αποδειχτούν επί του πρακτέου χρήσιμες. Να δένεται με ένα ερωτικό σύντροφο επειδή τον ερωτεύτηκε, τον θέλει, θέλει να γνωρίσει το σώμα του, θέλει να ενωθεί από κάθε άποψη μαζί του - χωρίς να παραβλέπω πως αυτόματα εκείνος του εξασφαλίζει μία υγιή σεξουαλική ζωή που επηρεάζει τη γενικότερη ψυχική αλλά και σωματική του υγεία.

Ασφαλώς οι σχέσεις δεν μπορούν να είναι αυτοσκοποί από τη στιγμή που συνεπάγονται για εμάς αγαθά, συνεπώς εξυπηρετούν σε αυτοαναφορικούς σκοπούς, μα οι σκοποί αυτοί μπορεί να είναι από ευγενείς έως ταπεινοί.
Και ο συλλογισμός μου ξεφεύγει από το πώς προσεγγίζει κάποιος τις σχέσεις αλλά από το πώς εν γένει αυροπροσδιορίζεται όχι σαν φίλος, συνέταιρος, γυιός, πατέρας, ερωτικός σύντροφος, αλλά σαν άνθρωπος εν γένει. Τι κάνει όταν κουτσαίνει; Προσπαθεί να ενεργοποιήσει το κουτσό πόδι; Προσπαθεί να το καλύψει γυμνάζοντας περισσότερο το άλλο; Αναζητά κάποιον με φετίχ τις αναπηρίες; Κάποιον με τρία πόδια;

Σαν σκλάβα του Electro Pain, πιστεύω γνωρίζεις καλύτερα από τους περισσότερους εδώ, πως ένας σαδιστής δεν προτίθεται να δώσει το τρίτο του πόδι (αν του περισσεύει) στο σκλάβο του από αλτρουισμό, αλλά αντιθέτως αν είναι εκτός από σαδιστής και ένας καλός Master μπορεί να τον βοηθήσει, (όχι να ενεργοποιήσει το κουτσό του πόδι, αλλά) να προσανατολιστεί προς μία στάση ζωής που θα του υπαγορεύει να ενεργοποιεί το κουτσό του πόδι και όχι μόνο ως υπερήφανος σκλάβος να μη ζητά το πόδι ή το δεκανίκι του κυρίου του, αλλά να προσφέρεται με αυταπάρνηση να του δώσει το δικό του πόδι αν χρειαστεί.

Αυτή είναι η γνώμη μου, ελπίζω να ήμουν περισσότερο κατατοπιστική τώρα.

 

Πιθανό σενάριο για σχέση D/s:

Ο Κ επιλέγει άτομο με δυνατότητες ανεξάρτητης ύπαρξης και αυτάρκειας, το καθοδηγεί ώστε να γίνει ένα άτομο αυτόνομο, με αυτοπεποίθηση, και κατόπιν προχωρεί την σχέση στο επόμενο στάδιο, το στάδιο της υποταγής του ανεξάρτητου πλέον ατόμου, οπότε η σχέση περνάει στην σχέση εξάρτησης του "υ" από το Κ, όπου ο Κ αποτελεί πλέον το επίκεντρο της ύπαρξης του "υ" και αν και εν δυνάμει αυτόνομο ουσιαστικά άτομο (σε πολλές πτυχές της ζωής του παραμένει αυτόνομο, σύμφωνα με τις επιθυμίες του Κ), ζει πλέον σε κατάσταση πλήρους εξάρτησης από τον Κ.

Με άλλα λόγια, η σκλάβα ουσιαστικά δεν χρειάζεται τον Κ για να επιβιώσει από καλούτσικα έως πολύ καλά, αλλά είναι εξαρτημένη από αυτόν, από τις διαθέσεις του, τις επιθυμίες του, τις απαιτήσεις του, μέσα στο συγκεκριμένο πλαίσιο ζωής το οποίο έχει επιλέξει και ταυτόχρονα έχει αποδεχθεί.

Έίναι ένα λογικό σενάριο παρά τις αντιφάσεις του;

 

Ίσως γιατί εστιάζεις αλλού.Έγω από τη μεριά μου εστιάζω σε ένα πολύ σημαντικό πράγμα που είπες.
Στο ποστ σου το οποίο έκανα quote , ξεκινάς από ένα επίκτητο πολιτισμικό χαρακτηριστικό όπως είναι η κακοποίηση , για να καταλήξεις στο τέλος αυτού σε μια αποδοχή επί της "φύσης" σου.
Αυτό για μένα επέχει από μόνο του μια σοβαρή αντινομία.Και τολμώ να πω πως αυτού του είδους η παραδοχή τελικά θα μπορούσε να συνιστά μη παραδοχή επί της ουσίας.
Είναι σα να παραδέχεσαι , πως η όποια κακοποίηση υπήρξε αποτέλεσμα προοριοθετημένων και νομοτελιακά ενταγμένων συνθηκών , ως απόρροια της "φύσης" σου.
Νομίζω πως αυτό είναι και το σημείο το οποίο θα μπορούσε να άπτεται της συνειδητότητας την οποία πραγματευόμαστε.

Αυτό βεβαίως δεν παύει να είναι παρά εντελώς προσωπική οπτική.Άλλωστε έχω με αρκετούς μια ουσιαστική διαφοροποίηση , καθότι δεν πιστεύω σε αυτό που έχει κατονομαστεί αρκετές φορές ως "φύση κυριαρχική ή υποτακτική".Αντιθέτως πιστεύω στα αποτελέσματα των εμπειριών.Εμπειριών οι οποίες ξεκινούν με την πρώτη μας ανάσα και οι οποίες δρουν και μας διαμορφώνουν (δυστυχώς ασυνείδητα) για μεγάλο χρονικό διάστημα , πριν μπορέσουμε να αναπτύξουμε την ικανότητα να έχουμε λογική πρόσβαση σε αυτές και να μην είμαστε παθητικοί αποδέκτες.
Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε , είναι να ξαναγυρνούμε σε αυτές περιστασιακά και να προσπαθούμε να αποκωδικοποιήσουμε εκ νέου τους τρόπους με τους οποίους αυτές έχουν επιδράσει επάνω μας.

Αναγνωρίζω τα προβλήματά μου , κατανοώ το πεπερασμένο της λογικής που διαθέτω κι ως εκ τούτου την εγγενή αδυναμία που έχω να δω τα πράγματα όπως "είναι" κι όχι όπως θα 'θελα να είναι.Πλην όμως αισθάνομαι την ανάγκη να συνεχίσω να ψάχνω.Όχι με σκοπό την πλήρη επίλυσή τους καθώς κάτι τέτοιο θα ήταν μάταιο.Αλλά για να μπορέσω να συνεχίσω να προχωρώ, να εξελίσσομαι,να διαφοροποιούμαι.

Είμαι και έχω ανάγκη να είμαι σε θέση να μπορώ να ζω με τα προβλήματά μου , όχι όμως και να τα παραγράφω.

Από καιρό εις καιρόν , έχω την ανάγκη να παγιώσω κάποιες λύσεις στο μυαλό μου ώστε να μπορέσω να τις χρησιμοποιήσω σαν εφαλτήριο και για να μπορέσω να πάρω κάποιες ανάσες πριν ξεκινήσω πάλι τη μάχη με τους φόβους μου , τις ελπίδες μου , τα όνειρά μου.Όμως κατά βάθος ξέρω πως δεν μπορώ να βολευτώ σε αυτές.

Θα μπορούσα να τραβήξω μια μονοκοντηλιά και να ζήσω την υπόλοιπή μου ζωή ως άλλος ένας χαρούμενος Master-blaster.Όμως ξέρω πως αυτή μου η παραδοχή , δεν έρχεται μόνη της.Αλλίμονο , τα πράγματα τα οποία σταματούμε να σκεφτόμαστε , έχουν την τάση να παραμένουν στάσιμα.Ή καλύτερα , συνεχίζουν να κινούνται χωρίς εμάς , αφού έχουμε πάψει πλέον να ταλανιζόμαστε με αυτά και η προσσέγκισή μας είναι πλέον σταθερή και αμετακίνητη.Κι έτσι κινδυνεύω να παραμείνω κι εγώ στάσιμος.Περιχαρακωμένος από τις λύσεις τις οποίες με τόσο κόπο έδωσα στον εαυτό μου.Περιχαρακωμένος και ασυνείδητος....Και στο δια ταύτα...αποβλακωμένος.

 

Ευτυχώς ο Πιντέρης...δεν ανήκει στο χώρο. Ούτε απευθύνεται στο χώρο. Νομίζω ότι πρέπει να διαλέξει μια sub...ή BDSM ή ψυχανάλυση....
Μαζί δεν πάνε.

 

Αν και συμφωνώ εν μέρει με την άποψή σου περί εμπειριών, θα ήθελα να υπενθυμίσω ότι το δίλημμα nature vs nurture δεν έχει τύχει ακόμη άλλης απάντησης πέραν τούτης: ότι και οι εμπειρίες και το γονιδιακό υλικό ενός ατόμου αποτελούν παράγοντες στον τρόπο με τον οποίο θα διαμορφώσει τον χαρακτήρα του και τη συμπεριφορά του.

Εδώ σε έχασα. Γιατί να μην βλέπεις τα πράγματα όπως είναι; Είσαι ένα καθόλα λογικό άτομο, δεν ονειροβατείς από ότι γνωρίζω.

Ανάλογα τί ψάχνεις. Αν ψάχνεις τον τρόπο να γίνεις δίμετρη εικοσάχρονη μοντέλα μην ψάχνεις άλλο. Προσωπικά εγκατέλειψα αυτό το όνειρο στα 20 όταν κατάλαβα ότι σταμάτησα να ψηλώνω. 

Πιστεύω ότι υπάρχει λύση στα περισσότερα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε στην καθημερινή μας ζωή. Αν θέλεις καλύτερο αυτοκίνητο γιατί σαραβάλιασε και σε αφήνει στο δρόμο, βρίσκεις και δεύτερη δουλειά. Αν θέλεις να αδυνατίσεις κάνεις δίαιτα. Αν δεν σε ικανοποιεί ο φίλος σου τον αλλάζεις. Όλα αυτά αποτελούν εξέλιξη και διαφοροποίηση, είτε αφορά ποιότητα τρόπου ζωής, είτε μία ικανοποιητική εικόνα του εαυτού σου είτε μία νέα σχέση που σε καλύπτει περισσότερο από την προηγούμενη. Αποτελούν επομένως την επίλυση προβλημάτων. Άρα γιατί μάταιο;

Νομίζω πως μιλάς για κάτι άλλο, όχι για προβλήματα. Και διόρθωσέ με σε παρακαλώ αν κάνω λάθος. Διάβασα πρόσφατα σε ένα βιβλίο αυτού του διαβολικού μπαγάσα του Carotenuto ("The Difficult Art") το εξής: "Psychotherapy does not heal at all, since its task is that of providing the psyche with a space for its images. It is that imaginative, 'poetic' activity that permits the patient to improve, to escape the impasse."

Θα το μεταφράσω ως ευγενική κορασίς για όσους δυσκολεύονται με την Αγγλική: "Η ψυχοθεραπεία δεν γιατρεύει καθόλου, εφόσον το έργο της είναι να παρέχει στην ψυχή έναν χώρο για τις εικόνες της. Είναι αυτή η φαντασιακή, 'ποιητική' δραστηριότητα που επιτρέπει στον ασθενή να βελτιωθεί, να ξεφύγει από το αδιέξοδο."

Με άλλα λόγια, γνωρίζω τί είναι αυτό που με ενοχλεί, τί με πονάει, είναι δικό μου, δεν μπορώ να το ξεφορτωθώ, αλλά το ΧΕΙΡΙΖΟΜΑΙ.

Και ίσως αυτό επιβεβαιώνει αυτό που είπα ανωτέρω. Μιλάς για φόβους, ελπίδες, όνειρα, μιλάς για μικρές ή μεγάλες πληγές της ψυχής, όχι για προβλήματα που επιζητούν τη λύση τους.

Δεν μπορείς. There can be only one. 

Πέραν της πλακίτσας, γνωρίζουμε, όσοι έχουμε ένα υποτυπώδες έστω μυαλουδάκι, ότι η παιδική ηλικία κάποτε τελειώνει. Πρέπει όχι μόνο να αντιμετωπίσουμε την ήττα, την απώλεια, τον πόνο, αλλά και να ζήσουμε με τις ουλές. Δεν είναι όλα πανηγύρι και χαρά, όσο θετική ιδιοσυγκρασία και να έχει κάποιος, έρχονται στιγμές απίστευτης απελπισίας και απόγνωσης, λες και όλα μαζεύτηκαν μαζί, αξεδιάλυτα, ότι φρικτό και ποταπό και ελεεινό βίωσες ή έκανες στη ζωή σου και δεν υπάρχει κανένας άλλος να σε βοηθήσει να το χειριστείς. Εγώ τουλάχιστον δεν έχω. Και νομίζω έτσι πρέπει να βιώνεται, μοναχικά και δυνατά.

Κλασική προσέγγιση υποτακτικού ατόμου που αποφεύγει τα χτυπήματα, ή μάλλον αποφεύγει να αντικρύσει τον ίδιο του τον εαυτό, δεν συμφωνείς;

Αποβλακωμένος πράγματι. Μου φαντάζει εξωφρενικό το ότι έπρεπε να γίνω σκλάβα για να καταλάβω, έστω στο βαθμό που το καταλαβαίνω στο στάδιο που βρίσκομαι, το τί σημαίνει να γκρεμίζεις τείχη, να βρίσκεις ψυχικές αντοχές, να υπερβαίνεις συχνά τα όρια που εσύ ο ίδιος έβαζες στον εαυτό σου, με το "δεν μπορώ", "δεν ξέρω πώς", "αυτό δεν γίνεται".

Κι εγώ που νόμιζα ότι αρκούσε να με βουρδουλίσουν λίγο... Ευτυχώς, δεν αρκούσε.

 

dora_salonica wrote:
"έρχονται στιγμές απίστευτης απελπισίας και απόγνωσης, λες και όλα μαζεύτηκαν μαζί, αξεδιάλυτα, ότι φρικτό και ποταπό και ελεεινό βίωσες ή έκανες στη ζωή σου και δεν υπάρχει κανένας άλλος να σε βοηθήσει να το χειριστείς.
Να τα γκρεμίσω"

Τραγούδι:Μαράντη Μαίρη
Μουσική/Στίχοι: Φαλάρας Πάνος


Όλα τα βλέπω σκοτεινά και μπερδεμένα
λες και με βρήκαν όλες οι καταστροφές
πάνω στην τρελά μου συνάντησα και σένα
και η ζωή μου πήρε ανάποδες στροφές

Θα πάρω φόρα θα πάρω φόρα
να τα γκρεμίσω
αυτά που μου 'χουνε μπερδέψει την ζωή
Θα πάρω φόρα θα πάρω φόρα
να τα γκρεμίσω
να πάρω επιτέλους μια αναπνοή

Έχει θολώσει το μυαλό μου απ' το σκοτάδι
και η καρδιά μου έχει τόση μοναξιά
πάνω στη τρελά μου μιλάς και συ για χάδι
και εγώ βαθιά μου νιώθω μονό παγωνιά

Θα πάρω φόρα θα πάρω φόρα
να τα γκρεμίσω
αυτά που μου 'χουνε μπερδέψει την ζωή
Θα πάρω φόρα θα πάρω φόρα
να τα γκρεμίσω
να πάρω επιτέλους μια αναπνοή

 

Και τιποτα περα απ΄ αυτή. Όπως είπε ο ποιητής... ο καθένας εχει τη δικιά του. Εχω την τάση αυτές τις μέρες να γίνομαι προσβλητική έτσι θα ασκήσω εχμ αυτοέλεγχο και δεν θα απαντησω εκθετωντας την δικια μου.  

Μπα?
Το bdsm ειναι ο απο μηχανης θεός που θα λύσει τα όποια προβλήματα και συγκρούσεις μιας υπο και καθιστα γι αυτο οχι απλα αχρηστη την ψυχαναλυση αλλα και θεμα επιλογής αναμεσα σ' αυτη και το bdsm?
Δεν αμφιβάλλω πως σε πολλά βοηθά αλλά αν μια υπο ή ένας Κ. χρειάζονται ψυχανάλυση οφείλουν κατά την άποψη σου να αποποιηθούν το bdsm? λολ