Καταποντισμοί

Χουζουρέματα

O Φάνης και η Ρίτα ξυπνήσανε κατά τις έντεκα το πρωί. Ήταν Σάββατο. Μετά τα συνηθισμένα χάδια, που όλες οι γυναίκες έχουν ανάγκη για να επιβεβαιωθούν συναισθηματικά, ο Φάνης την φίλησε μια φορά στο λαιμό και της έδωσε ένα ρουφηχτό φιλί στα χείλια.

-Θα μπορέσω, αγαπουλίνα μου να σου ζητήσω μία χάρη?
-Τρυφερέ μου, Φάνη, τι χάρη έχεις να ζητήσεις από μένα?
-Θέλω να μου φτιάξεις ένα σκέτο Νες και να μου το φέρεις.

Η Ρίτα χαμογέλασε και κοίταξε τον Φάνη.

-Θα σου τον φέρω τον καφέ σου, κοίτα μη σου γίνει συνήθεια, αγάπη μου. Δεν είμαι η γυναίκα που κάνει ή ζητάει χάρες.
-Ενάμιση μήνα είμαστε μαζί και δεν σου ζήτησα ποτέ τέτοια περιποίηση. Κι εγώ δεν είμαι απ’ αυτούς που ζητάνε βοήθειες και μαλακίες. Απλά σήμερα είναι Σάββατο και θέλω να χουζουρέψω στο κρεβάτι, χωρίς να σηκωθώ.

Η Ρίτα σηκώθηκε απ’ το κρεβάτι φορώντας την ροζ ρόμπα που φορούσε μέσα στο σπίτι. Κατέβηκε τις σκάλες και πήγε στην κουζίνα για να φτιάξει τους καφέδες. Ο Φάνης έκλεισε τα μάτια του. Επιτέλους βρήκε την γυναίκα που έψαχνε. Ήταν ο άνθρωπος που δεν λύγιζε και στηριζόταν στις δικές της ικανότητες. Με αυτήν την γυναίκα θα ζούσε μέχρι να γεράσει, ίσως να έκαναν κι ένα παιδί, αν και δεν τον συγκινούσε ιδιαίτερα η περίπτωση του να γίνει πατέρας. Προτιμούσε να έχει μία μόνιμη σχέση, μάλιστα επίσημη και τα χρήματά τους να τα ξόδευαν σε ταξίδια και σπορ. Ένιωσε την Ρίτα που έφερνε τους καφέδες και άνοιξε τα μάτια μου.

-Σε ευχαριστώ. Είδες? Δεν έπαθες και τίποτα και δεν το πήρα πάνω μου.
-Πιες τον καφέ και πες μου πως είναι.
-Ζεματάει. Θα τον αφήσω λίγο να κρυώσει. Να σου κάνω μια ερώτηση?
-Πες μου…
-Σκέφτηκες ποτέ να παντρευτείς?

Η Ρίτα ξαφνιάστηκε λίγο αλλά δεν έδειξε κι έκπληκτη.
-Κάποτε ίσως να έρθει κι η στιγμή. Γιατί?

Ξαφνικά το τηλέφωνο χτύπησε και η Ρίτα το σήκωσε. Ο Φάνης γύρισε το βλέμμα του προς τον καφέ και τον ακούμπησε για να ελέγξει την θερμοκρασία του ποτηριού.

-Παρακαλώ?
-Ρίτα εσύ? Έλα χρυσή μου, είμαι η Αποστολία. Τι κάνεις?
-Καλά είμαι, Αποστολία. Εσύ?
-Μια χαρά. Δε μου λες, τι νόημα έχει η συζήτηση που κάνετε τώρα?
-Τίποτα το ιδιαίτερο, απλά θέλει να με τουμπάρει ο Φάνης για να παντρευτούμε, αλλά δεν είμαι σίγουρη. Γιατί?
-Απλά ήθελα να μάθω, βρε χρυσή μου. Ρωτώντας πας στην πόλη.
-Ναι, είναι αλήθεια αυτό.
-Καλή σου μέρα, Ρίτα.
-Και σε σένα, είπε η Ρίτα και έκλεισε το τηλέφωνο.

Ο Φάνης μόλις τράβηξε τις πρώτες τζούρες από το Νες, την ρώτησε:

-Τι συνέβει?
-Τίποτα, απλά η Αποστολία ήθελε να δει τι κάνουμε.
-Ας της έλεγες και τι θα τρώγαμε το βράδυ. Γιατί ντράπηκες?
-Το σκέφτηκα, όμως δεν μου ήρθε.
-Δεν πειράζει, άμα ξαναπάρει πες της και το χθεσινό βράδυ τι κάναμε.
-Φάνη, με εξιτάρεις σαν αρσενικό και σαν άντρας γενικότερα. Άσε τον καφέ. Ας κάνουμε σεξ!
-Έλα μωρό μου, να σου δείξω οι δυο τζούρες του καφέ τι αποτελεσματικές μπορούν να είναι!







Η Εξέταση

Ο λεπτός άντρας προχώρησε με το λεπτοκαμωμένο στυλ του μέσα στην είσοδο της πολυκατοικίας. Πάτησε το κουμπί του ασανσέρ και περίμενε το ασανσέρ να κατέβει. Κράτησε την ομπρέλα του με το ίδιο χέρι που κρατούσε και την δερμάτινη τσάντα του. Άνοιξε την πόρτα και μπήκε μέσα, πιέζοντας τον πέμπτο όροφο, καθαρίζοντας παράλληλα το λαιμό του. Μόλις βγήκε χτύπησε το κουδούνι και ακούστηκε ο ήχος που ανοίγει την πόρτα, μόλις κάποιος την σπρώξει. Μπήκε μέσα και συστήθηκε στην γραμματέα. Φορούσε μαύρο δερμάτινο λεπτό παλτό, Μαύρο κοστούμι και μαύρη γραβάτα, ενώ από μέσα διακρίνονταν το λευκό του πουκάμισο και χαμηλά τα γυαλιστερά του μαύρα παπούτσια. Άφησε την τσάντα του και την ομπρέλα του, ενώ έβγαλε το καπέλο του και συστήθηκε:

-Γεια σας. Ήρθα για το ραντεβού μου.
-Πως ονομάζεστε κύριε?
-Αντρρρέας. Αντρρρέας Πισοκωλητόπουλος.

Η γραμματέας κοίταξε το ταβάνι με ορθάνοιχτα μάτια και γύρισε αργά με έκπληκτο βλέμμα να δει τον κ. Αντρέα στα μάτια, ενώ κρατούσε το στυλό ψηλά από το τραπέζι, σαν μια ανυπέρβλητη δύναμη να την σταμάτησε.

-Συγνώμη κύριε, έχω συντάξει πολλά αντίγραφα συνταγών κατά υπόδειξη του γιατρού και είμαι λίγο αποσυντονισμένη. Επαναλάβετε σας παρακαλώ το ονοματεπώνυμό σας.
-Βεβαίως, πολύ ευχαρίστως. Αντρρρέας Πισοκωλητόπουλος.

Η γραμματέας συγκράτησε με όλες τις δυνάμεις που τη εμφύσησαν τα συσσωρευμένα βιώματά της και υπερισχύοντας της ύλης, ως πνεύμα, κατάφερε να μην γελάσει.

-Βεβαίως, έχετε ραντεβού με τον γιατρό. Σε λίγο θα σας δεχτεί. Μπορείτε να καθίσετε στον καναπέ απέναντι, αν θέλετε.
-Σας ευχαριστώ, είστε πολύ καλή.
-Τι θα θέλατε να σας προσφέρουμε, κύριε Πισοκωλητόπουλε?
-Ένα χλιαρό ποτήρι νερό αν έχετε την ευχαρίστηση, όχι της βρύσης σας παρακαλώ.
-Έχουμε τα εμφιαλωμένα στο ψυγείο, κύριε Πισοκωλητόπουλε.
-Μπορείτε να γεμίσετε ένα μπρίκι με νερό σας παρακαλώ και να το ζεστάνετε λιγάκι, πριν το φέρετε?
-Με ταλαιπωρείτε κύριε Πισωκολητόπουλε, αλλά για σας θα το κάνω.
-Συγνώμη, αλλά αν μπορείτε, το ωμέγα μετά το κάπα κι όχι πριν. Επίσης το όμικρον πριν το κάπα κι όχι μετά.
-Συγχωρέστε με, κύριε Πισοκωλητόπουλε. Γιατί μου φαίνεται πως το ωμέγα θα έπρεπε να βρίσκετε και πριν και μετά?
-Σας παρακαλώ! Δεν σας επιτρέπω. Ποιος σας έδωσε το δικαίωμα? Επαναλαμβάνω, το όμικρον και το ωμέγα μετά, το κάπα.
-Να φέρω το νερό σας. Χλιαρό, όπως το ζητήσατε.
-Σας παρακαλώ.

Άξαφνα ακούστηκε ένας δυνατός θόρυβος από μέσα:

-Ας περάσει ο ασθενής, παρακαλώ.
-Κύριε Πισοκωλητόπουλε με τα όμικρον και τα ωμέγα, πριν ή μετά, ο γιατρός σας ζητάει. Περάστε μέσα σας παρακαλώ.
-Το νερό σας παρακαλώ μην ξεχνάτε.
-Θα σας το φέρω σε λίγο κύριε Πισοκωλητόπουλε.
-Ευχαριστώ, κυρία γραμματεύς, είπε ο κύριος Αντρέας.
-Τι συνέβει? Ρώτησε ο γιατρός.
-Τίποτα, γιατρέ, τα δικά μας. Μπερδεύει τα όμικρον και τα ωμέγα η γραμματεύς σας.
-Μα πως λέγεστε, κύριε.
-Αντρρρέας. Αντρρρέας Πισοκωλητόπουλος.

Ο γιατρός κοίταξε τον εαυτό του στον καθρέπτη, βλέποντας αυτόν που κάποτε ήταν δραστήριος, ευαίσθητος και πολλές φορές ερωτευμένος με λάθος γυναίκες, ενώ τώρα ήταν ένας παχύσαρκος φαλακρός άντρας, με υπερβολικά φουντωτό μούσι και είπε:

-Ε, δεν είναι δυνατόν, και ξεράθηκε στα γέλια*. Ε, να μη γαμήσω τώρα ρε πούστη μου, γαμώ την πουτάνα που με γέννησε και ζω σα μαλάκας ανάμεσα σε πούστηδες ρε καργιόληδες, κωλομπαράδες…
-Γιατρέ? Ε, δεν είναι δυνατόν. Σας παρακαλώ. Είναι τρόπος αυτός?
-Για ξαναεπαναλάβετε το ονοματεπώνυμό σας, σας παρακαλώ.
-Είπα, για πολλοστή φορά, Αντρρρέας Πισοκωλητόπουλος!
-Να σας κάνω μια ερώτηση, είπε απορημένος ο γιατρός.
-Πείτε μου, σας ακούω. Απάντησε γεμάτος απορία ο κύριος Αντρέας.
-Γιατί τονίζετε έτσι το ρρρρρο? Ρρρρρρρρ, μα δεν σας βγαίνει?
-Δεν το τονίζω, απλά μου βγαίνει, Αντρρρέας.
-Πισοκωλητόπουλος, συμπλήρωσε ο γιατρός.
-Φυσικά. Γιατρέ, δεν έκλεισα ραντεβού για την ομιλία μου. Για τον πόνο στα οπίσθιά μου, ήρθα.
-Κύριε Αντρέα, δεν ήθελα να σας θίξω, ή να σας μειώσω. Τη συγνώμη μου, κύριε.
-Δεκτή, γιατρέ, είπε ο κύριος Αντρέας.

Η γραμματέας εισέβαλε στο δωμάτιο με το δίσκο και το χλιαρό ποτήρι με νερό, του κυρίου Πισοκωλητόπουλου.

-Το νερό σας κύριε ασθενή, είπε.
-Σας ευχαριστώ πολύ, είπε και πήρε μερικές γουλιές προσεκτικά να μην βλάψει τον οισοφάγο του.
-Πείτε μου το πρόβλημά σας, χωρίς ενδοιασμούς.
-Τι να σας πω γιατρέ? Μου πονάνε τα οπίσθια. Χωρίς να καταλάβω το λόγο.
-Είστε σίγουρος? Ρώτησε ο γιατρός.
-Για ποιο πράγμα? Αν πονάνε τα οπίσθιά μου? Μα φυσικά! Αλλιώς δεν θα έκλεινα το ραντεβού. Είπε παρεξηγημένος ο κύριος Αντρέας.
-Κύριε Αντρέα, εννοούσα τον λόγο. Είστε σίγουρος πως είναι ανεξήγητος? Μήπως μου κρύβετε κάτι? Ρώτησε επίμονα ο γιατρός τον κύριο Αντρέα.
-Ποτέ δεν ήμουν ψεύτης. Ποτέ δεν έκρυψα τίποτα γιατρέ. Ουδέποτε ήμουν ψεύτικος. Απλά όταν συγχύζομαι ή με πιάνουν τα νεύρα μου με κάτι, μου πονάνε τα οπίσθια. Είναι ανεξήγητο. Σας παρακαλώ γιατρέ, ζητάω βοήθεια.
-Μα φυσικά, είπε ο γιατρός και κάθισε στο γραφείο του για να γράψει την συνταγή. Θες απλά ένα straponfull και όλα θα περάσουν σε ένα μήνα. Ακολουθήστε την θεραπεία και όλα θα οδεύσουν εις ευχήν.
-Γιατρέ, σας ευχαριστώ, είπε ο κύριος Αντρέας Πισοκωλητόπουλος και έσφιξε το χέρι του γιατρού και πήρε το χαρτάκι με την συνταγή στο χέρι του. Αφού το δίπλωσε, το έβαλε στο χέρι του.
-Σε ένα μήνα θα είσαστε περδίκι αγαπητέ, του είπε και τον αποχαιρέτησε.










Η Λογίστρια

Η Σάρα, γνωστή λογίστρια και πουτάνα, εμφάνιζε λαθεμένες προβλέψεις ζητώντας λεφτά για να προβεί σε διορθωτικές λύσεις και αποπληρωμή προστίμων, που έφταναν ως και τα χίλια ευρώ. Αφού έπαιρνε τα λεφτά εξαφανιζόταν για καμιά βδομάδα και δίχως να πράξει τίποτα, εμφανιζόταν ως υπεράνω, θεωρώντας την προσωπική αμοιβή χρέος του πελάτη της, ανεξαρτήτως αποτελέσματος, που στην προσπάθεια κατέβαλε τον καλύτερό της εαυτό.

Τα βράδια απολάμβανε το πέος του εραστή της που ακουμπούσε το λαρύγγι της και κατάπινε ασύστολα τα σπερματικά του υγρά, θεωρώντας τα ζουμιά του αρσενικού που δεν θα την γαμούσε, ως την υπέρτατη στιγμή της ύπαρξής της.