Καύλωσέ με! (αν μπορείς…)

Με κολασες ειχες δεν ειχες....

 

Έμεινε λίγη...
 

 

Αυτο το κοντινο πλανο,με εξαντλησε ψυχικα.Στειλε να γλειψω λιγη φραουλιτσα  

 

Γουίλιαμ Μπάτλερ Γέιτς
Τελευταία εξομολόγηση. Η ανεμόσκαλα...1933 Γυναίκα νέα και γραία

Ποιό ζωηρό αγόρι μού ‘δωσε τα πιο πολλά
Απ’ όσα πλάγιασαν μαζί μου;
Στο λέω λοιπόν πως την ψυχή μου έδωσα,
κι αγάπησα και ρήμαξα
Αλλά πολύ το χάρηκα τ’ αγόρι
Που η σάρκα μου ερωτεύτηκε .
Απ’ το αγκάλιασμά του ξεγλιστρώντας πως γελούσα
Γιατί θαρούσα πως το πάθος του ήταν τόσο
Που πίστευε πως του παραχωρούσα την ψυχή .
Κάθε που έσμιγαν τα σώματά μας
Στο στήθος του γερμένη επάνω
Μια σκέψη έπαιζα,
Πως και θεριό σ’ άλλο θεριό το ίδιο δίνει.
Έδωσα ό,τι δίνουν όλες οι γυναίκες
Τα ρούχα τους σαν βγάζουν να γδυθούν.

Όμως όταν ετούτη η ψυχή το σώμα απορίξει
Για να στραφεί γυμνή στην άλλη την ψυχή,
Κι ολόγυμνη προς το γυμνό βαδίσει,
Όποιος το έζησεν αυτό, κει μέσα θε ν’ ανακαλύψει
Ό, τι κανείς δεν γνώρισε.
Ολοδικό του θάναι ό,τι δώσει, δικό του κι ό,τι του δοθεί,
Ακέραιος θάναι και δικαιωμένος.
Και μ’όλο που αγάπησε μέσα στον πόνο του
Τόσο σφιχτά, κοντά, σαν κολλημένος-
Δεν θα βρεθεί πουλί τα ξημερώματα που θα τολμήσει
Το πλέριο τούτο της χαράς το φως με το τραγούδι του να σβήσει.

απόδοση Μαριάννα Παπουτσοπούλου