Καύλωσέ με! (αν μπορείς…)

Liu Yuanshou

 

 

Περίδεση των γυναικείων ποδιών στην Κίνα
Μια από τις πιο επώδυνες μορφές τροποποίησης του σώματος είναι η περίδεση των γυναικείων ποδιών στην Κίνα. Σύμφωνα με τα πρότυπα ομορφιάς και ερωτισμού της εποχής, ένα ζευγάρι γυναικείων ποδιών που έχουν περιδεθεί σωστά πρέπει να χαρακτηρίζονται από επτά βασικά στοιχεία, πρέπει να είναι: μικρά, αιχμηρά, μαλακά, αδύνατα, ίσια, αψιδωτά και ευωδιαστά. Ωστόσο, η διαδικασία περίδεσης των ποδιών, αποτελούσε μια βίαιη και επίπονη διαδικασία. Τα ποδιά που είχαν τροποποιηθεί μέσω της περίδεσης, ήταν γνωστά με την ονομασία “Πόδια λωτοί”. Η πρακτική αυτή ξεκίνησε την Αυτοκρατορική περίοδο και απαγορεύτηκε το 1949, όταν οι Κομμουνιστές πήραν την εξουσία.
Τα κορίτσια, άρχιζαν να περιδένουν τα πόδια τους, σε αρκετά μικρή ηλικία, ανάμεσα στα πέντε με επτά τους χρόνια συνήθως. Σε αυτή την ηλικία, τα οστά τους είναι εύπλαστα και ελαστικά, το “qi”τους, δηλαδή“η πρωταρχική δύναμή ζωής τους”, είχε αρχίσει να καρποφορεί στα σώματα τους, ενώ το μυαλό τους ήταν σε μια φάση αρκετά ώριμη, ώστε να μπορεί να κατανοήσει το πόσο σημαντική ήταν η διαδικασία αυτή. Ο πόνος που επιφέρει η διαδικασία αυτή, συμβάλλει στην έναρξη του συναισθηματικού δεσίματος μεταξύ της κόρης και της μητέρας της. Για να επιτευχθεί η τέλεια τροποποίηση των ποδιών, απαιτούνταν δυο με τρία έτη, κατά τα οποία τα νεαρά κορίτσια υπέμεναν φρικτούς πόνους αφού, τα πόδια τους ήταν σφιχτοδεμένα με επιδέσμους, όλο το εικοσιτετράωρο. Το δέρμα του ποδιού σάπιζε με αργούς ρυθμούς, τα δάχτυλα συντρίβονταν κάτω απο το πέλμα και η καμάρα έπαιρνε σχήμα αψίδας, με αποτέλεσμα οι φτέρνες και τα δάχτυλα να έρχονται σε επαφή.(Wang Ping/Πονώντας για την ομορφιά: Η περίδεση των ποδιών στην Κίνα/ Τα όρια του σώματος :Διεπιστημονικές προσεγγίσεις/ 2004).Η “διαδικασία θραύσης” είχε διάρκεια δυο χρόνων, κατά την οποία το πλύσιμο και η περίδεση των ποδιών, συνδυαζόταν με την απολέπιση της “νεκρής” σάρκας και αιμορραγία. Το κατά πόσο λεπτεπίλεπτα θα γίνονταν τα πόδια, κρινόταν από το πόσο θα καταστραφεί η σάρκα και απο το πόσα οστά θα σπάσουν.Όταν η τροποποίηση είχε ολοκληρωθεί τα γυμνά πόδια, θύμιζαν οπλές ζώων και συχνά γυναίκεια γεννητικά όργανα.
Οι μητέρες ανάγκαζαν με την βια, τις νεαρές κόρες τους, να περπατούν και να πηδούν με τα πόδια τους σφιχτά δεμένα, όσο και αν αυτές διαμαρτύρονταν για τους φρικτούς πόνους που βίωναν, προκειμένου να πραγματοποιηθεί γρηγορότερα η σήψη του ποδιού και τα οστά να σπάσουν σωστά, ενώ η χαλάρωση των επιδέσμων ήταν απαγορευμένη. Η βίαιη αυτή διαδικασία τροποποίησης του γυναικείου ποδιού,εξαλείφει κάθε όριο ανάμεσα στο ανθρωπινό και το ζωώδες. Τα πόδια μετατρέπονταν σε κάτι το ιερό μέσω της βίαιης αυτής διαδικασίας και οι γυναίκες τα προστάτευαν όπως την ίδια τους την ζωή, ενώ τους έδιναν την ικανότητα και την δύναμη τόσο να θεραπεύουν όσο και να καταριούνται. (Wang Ping/Πονώντας για την ομορφιά: Η περίδεση των ποδιών στην Κίνα/ Τα όρια του σώματος :Διεπιστημονικές προσεγγίσεις/ 2004)
Όταν τα τροποποιημένα, ακρωτηριασμένα πόδια ήταν γυμνά, αποτελούσαν ταμπού για τους άνδρες, για το λόγο αυτό δεν έπρεπε και να τα βλέπουν χωρίς τα κεντητά παπούτσια τους. Ωστόσο, η γνώση ότι τα πόδια πήραν με βίαιο τρόπο την μορφή τους και το μυστήριο που τα περιβάλει, τραβούσαν το ερωτικό ενδιαφέρον των ανδρών , οι οποίοι ένιωθαν φόβο,οίκτο άλλα και δέος. Η διαδικασία περίδεσης των ποδιών, αποτελούσε μάθημα για τα μικρά κορίτσια, τους δίδασκε τον πόνο, την θέση τους στον κόσμο, την ενηλικίωση και τους αιωνίους δεσμούς τους με την μητέρα τους καθώς και με όλες τις γυναίκες προγόνους. (Wang Ping/Πονώντας για την ομορφιά: Η περίδεση των ποδιών στην Κίνα/ Τα όρια του σώματος:Διεπιστημονικές προσεγγίσεις/ 2004).
Ο Γιάο Λινκξί, την δεκαετία του 1930, δημοσιεύει τέσσερα βιβλία που αφορούσαν την περίδεση γυναικείων ποδιών. Στους τόμους αυτούς, περιλαμβάνονται αφηγήσεις γυναικών που υπέστησαν την σωματική αυτή τροποποίηση. Παρακάτω, παραθέτονται μερικά αποσπάσματα από τις αφηγήσεις αυτές:

“Μου είπαν ότι το κορίτσι πρέπει να υποφέρει δυο φορές, στο τρύπημα των αυτιών και στο δέσιμο των ποδιών....”

“Τελείωσε την περίδεση και με διέταξε να περπατήσω, όταν όμως το έκανα ο πόνος αποδείχτηκε αφόρητος...”
“Τέσσερα από τα δάχτυλα μου είχαν συρρικνωθεί τόσο που ήταν σαν νεκρές κάμπιες οποίος τα έβλεπε δεν θα μπορούσε πότε να πιστέψει οτι άνηκαν σε ανθρώπινο ον. Χρειάστηκαν δυο χρόνια για να πετύχω το πρότυπο των τριών ιντσών.” (Cai fei lu, τ3, παρατίθεται στο Levy 1992, 26-28)

Σε μια άλλη μαρτυρία, αναφέρονται τα εξής:

“Στα έντεκα, τα πόδια μου ήταν λεπτά, μικρά και τοξωτά, περίπου 4,5 ίντσες σε μήκος. Μια μέρα πήγαμε την μητέρα μου στη γιορτή των γενέθλιων της γιαγιάς από τη μεριά της μητέρας μου. Ανάμεσα στους επισκέπτες ήταν και δυο κορίτσια της ηλικίας μου από την οικογένεια Γουειγιάνγκ. Τα πόδια τους ήταν τόσο μικροσκοπικά, μικρότερα από τα χέρια τους, τυλιγμένα ολόκληρα σε πορφυρά κεντητά παπούτσια.Όλοι τα θαύμαζαν. Ο θείος μου στράφηκε σ' εμένα γελώντας. “Κοίταξε τα πόδια τους,τόσο μικρά και ίσια.Πόσο αξιοσέβαστα ειναι! Κοίταξε τα δικά σου, ειναι τόσο μεγάλα και παχιά. Ποιος θα θελήσει να αναλάβει το προξενιό σου;” Όλοι οι επισκέπτες γύρισαν και κοίταξαν τα πόδια μου και έβαλαν τα γέλια.Εγώ στεκόμουν εκεί, παγωμένη, σαν να να μου είχαν χύσει έναν κουβά κρύο νερό στο κεφάλι, σαν να με είχε χτυπήσει αστροπελέκι. Ντρεπόμουν τόσο πολύ που άρχισα να κλαίω.Ευχόμουν να μπορούσα να κόψω επιτόπου τα πόδια μου και να τα κάνω μικρότερα.Εκείνη την νύχτα ήμουν αποφασισμένη να δένω πολύ πιο σφιχτά τα πόδια μου, όσο επώδυνο κι αν ήταν.”

Βιβλιογραφική πηγή: Δήμητρα Μακρυνιώτη(επιμέλεια)/“Τα όρια του σώματος: Διεπιστημονικές προσεγγίσεις”/ εκδόσεις: νήσος/ 2004

 

 

( http://beautyinfleshworks.blogspot.gr/2014/02/blog-post.html )

 

Και στη βροχη και στο χιονι και παντου... 

 

Με αποδείξεις συνεχίζω να ζω.
Σας πληρώνω κάθε λεπτό και μου δίνετε παράταση.


 

Για μια αμαρτία γεννήθηκα.
Ακόμα την διαπράττω,
δεν τελείωσα.
Μην ξοδεύετε δάκρυα για μένα,
όλη η ζωή μου μια ανηφόρα που δεν απέφυγα ποτέ.
Με ένα βάρος στην πλάτη πάντα ανέβαινα
και την κορφή ποτέ δεν συναντούσα.
Κι αν όλοι οι άνθρωποι για μια άγια στιγμή ζουν,
εγώ ποτέ δεν έμαθα τι ψάχνω,
ποτέ δεν οραματίστηκα την ανάστασή μου.
Με αποδείξεις συνεχίζω να ζω.
Σας πληρώνω κάθε λεπτό και μου δίνετε παράταση.
Φτηνό το έδαφος που πατώ,
δεν εξηγείται αλλιώς.
Κλείνω στην χούφτα μου λίγο χώμα,
το μυρίζω και νιώθω το άρωμα της φύσης.
Εγώ σε ποια φύση ανήκω ;
Στην άλλη μου χούφτα έχω πάντα σφιχτά
κρατημένη την περηφάνια μου
και στις δύσκολες ώρες την ακουμπώ
πάνω στο ύψος της καρδιάς μου.
Είστε αόρατοι , μην υποκρίνεστε λύπη
και επιτέλους μην εμπορεύεστε ανθρώπους.
Εγώ γεννήθηκα για μια αμαρτία.
Εσείς.. για πολλές .

Νίκη Ταγκάλου