Καύλωσέ με! (αν μπορείς…)

<3

 

[Το Αδιάφορο Του Κόσμου] Του Νίκου Δασκαλόπουλου

 

κυρίες μου και κύριοι
με αντιπαθείτε.
και παλιά σίγουρα αυτό θα με
άφηνε αδιάφορο, όμως τώρα πια,
ξέρω τι είναι η αντιπάθεια
και μέχρι που μπορεί να φτάσει.
και ξέρω ότι για να σας την προκαλώ,
δεν σημαίνει απαραίτητα ότι είμαι
κάποιος σημαντικός,
γιατί η αντιπάθεια αντλεί πολλή ενέργεια
κι όμως εστιάζει -φαινομενικά τουλάχιστον-
τυχαία και μέχρι στιγμής δεν έχω στοιχεία
για να αμφισβητήσω αυτή την κατάσταση.
με αντιπαθείτε σφόδρα,
θέλετε να με αλλάξετε.
θέλετε να με μειώσετε.
με παρατηρείτε,
με περιεργάζεστε,
με παρατηρείτε,
με διορθώνετε,
με σβήνετε από τις σελίδες σας,
με προσπερνάτε στον δρόμο,
δεν παραμερίζετε ποτέ να διαβώ, γιατί ξέρετε
που ανήκω – και αυτό φαίνεται από την στάση
του σώματός μου.
προβάλλεστε πάνω μου, αφαιρείστε από πάνω μου,
με μισείτε ως κομμάτι του εαυτού σας και του
κόσμου,
με μισείτε για αυτό που είμαι,
για αυτό που δεν είστε,
για αυτό που είστε,
με ευγνωμονείτε
και με συνθλίβετε ως απόδειξη αυτής της μεγάλης
-και είναι μεγάλη-
ευγνωμοσύνης σας.
λοιπόν, αν σας αφήσω να με συνθλίψετε και εμένα
και όλους όσους είναι σαν και μένα,
θα έχουμε την δική σας αυτοκτονία να μείνει στο
τέλος.και αυτό δεν το θέλω.

 

όχι επειδή η ύπαρξή σας είναι σημαντική για τη γη.
αλλά γιατί είναι σημαντική για τους ανθρώπους σαν
και μένα.
είμαστε κομμάτι σας και μόνο ως κομμάτι σας δρούμε.
είναι μια βαθύτατη συνειδητοποίηση πως κάθε τι το
αδιάφορο, ενσαρκώνεται σε σας και εμείς ως κομμάτι
σας, διαλέγουμε να αποκοπούμε, παραμένοντας όμως
κομμάτι σας.
αυτόνομοι πια, αλλά πάντα κομμάτι. ίσως να καταγράφω
κάποιο παράδοξο, το αισθάνομαι στην γλώσσα, αλλά η
καρδιά αισθάνεται ότι το κομμάτι πάντα παραμένει κομμάτι,
σε κάθε περίπτωση ως δάχτυλα που κόπηκαν μόνα τους
μας αντιλαμβάνεστε μέσα στα μύχια της ψυχής σας και για
αυτό μας αντιμετωπίζετε έτσι.
και μου λέτε αυτό είναι αυτό
και εκείνο, είναι εκείνο.
και αυτό πάει έτσι
και το άλλο πάει αλλιώς
και δεν μπορεί να είναι αλλιώς
γιατί έτσι είναι.
και μου λέτε ποιος είμαι,
πως να είμαι,
που να είμαι,
πότε να είμαι.
και μου τα λέτε αυτά γιατί λέτε πως έχετε την γνώση και σίγουρα
την έχετε,
για να τα λέτε αυτά τα πράγματα.
γιατί πάντα όσοι είχαν την γνώση έλεγαν αυτά τα πράγματα
και οι άνθρωποι σαν και εμένα γέμιζαν άδειους χώρους.
ως χρησιμότητες ή μειονεκτήματα.
όμως εγώ, βρίσκω καταφυγή σε όσους ελάχιστους ξέφυγαν και
έζησαν λίγο πριν πεθάνουν ή πέθαναν αρκετά ώστε να ζήσουν.
και έτσι ξέρω ότι η φαντασία μου είναι πάνω από την γνώση σας
και προσπαθώ να κάνω την γλώσσα φίλη μου, γιατί η γλώσσα
είναι πιο ψηλά και από την φαντασία και από την γνώση.
και για αυτό προσπαθώ να συμφιλιωθώ μαζί σας.
γιατί πιο ψηλά και από την γλώσσα,
είναι η μίμηση.

 

αν ήμουν μόνος μου, σε ένα δωμάτιο και έξω από το δωμάτιο
πραγματικά,
δεν υπήρχε τίποτα άλλο,
δεν θα μπορούσα να υπάρξω.
και έτσι προσπαθώ να συμφιλιωθώ μαζί σας.
αλλά επειδή είπα προηγουμένως ότι προσπαθώ να κάνω τη γλώσσα,
φίλη μου,
θέλω να είμαι ειλικρινής απέναντί σας και να καταλάβετε
πως χρησιμοποιώ εδώ την λέξη συμφιλίωση.
εγώ θα σας ακούω να μου λέτε, αυτά που μου λέτε
και θα συνεχίζω να κάνω αυτό που κάνω,
να εξεγείρομαι, όπως εγώ ξέρω να εξεγείρομαι και θα προσπαθώ
να μην σας κάνω περισσότερο κακό από ό,τι κάνετε στον
εαυτό σας.
αλλά στο δωμάτιό μου, δεν θα μπείτε ποτέ.
και όλη την ημέρα θα με παραμερίζετε στον δρόμο,
αλλά το βράδυ θα χορεύω στα πλήκτρα και εσάς και τον κόσμο σας
και όλα όσα έχετε στην ψυχή σας,
θα τα δείχνω σε όσους δεν
μπορούν να τα δουν.
γιατί σας το είπα• τα δάχτυλα αυτά, είναι κομμάτι σας
και ξέρω πως να γυρίσω πίσω και ξέρω από που έφυγα
και ξέρω τι έχετε στην ψυχή σας. στην ψυχή σας έχετε μια σκέψη
ενοχλητική,
σαν νύχια ποδιού που δεν έχουν κοπεί και σκίζουν την κάλτσα
και σας εκνευρίζουν όταν περπατάτε. ότι την στιγμή που θα με σκοτώσετε,
θα σας έχω σκοτώσει πρώτος. μη στεναχωριέστε όμως.
ως το αδιάφορο του κόσμου, καλό είναι να μείνετε
με αυτή τη σκέψη,
να μπορείτε να πορεύεστε.

 

 

[ΕΡΩΤΙΚΟ] Του Γιάννη Υφαντή


 

Κάθομαι κάτω από δυο πήλινα σουτιέν πού ’ναι γεμάτα με αυγά χελιδονιών. Τι δώρο εκλεκτό για ένα φίδι π’ αγαπάει τους πλανήτες με τον κρόκο τους, που το μαγεύουν τα πολύτιμα πετράδια, οι θησαυροί.Μα ο νους μου εμένα πήγε πάλι στα βυζιά.Δεν είναι χελιδόνια ή τρυγόνια τα βυζιά.Είναι δυο περιστέρια τρομαγμένα που κατέφυγαν στις χούφτες μου.Με απαλότητα κι ασπράδα δείχνουν την περίσσεια τους χαρά.Και με τις ρώγες τους ραμφίζουν τρυφερά τα χείλη μου, τη γλώσσα, το λαιμό μου, τις παλάμες μου, τα μάγουλα, τη γλώσσα και τα χείλη. Ώ μέλι στη σχισμάδα όπου φώλιασε ολόσγουρο το πλήθος μελισσών. Μέλι και γάλα. Είχε δίκιο ο Προφήτης του Αλλάχ. Μέλι και γάλα ο παράδεισος.

 

[Η Τιράντα] Της Γεωργίας Τρούλη

 


Χάιδευε η τιράντα σιγά-σιγά
Τον ώμο μου
Καθώς έπεφτε λέξη-λέξη
Η εξομολόγηση
Αυτονομήθηκε!
Ηρθε κι έγινε κόμπος
Με το κορδόνι της μπλούζας σου
Και δες!
Δες!
Πόσο μας ταιριάζει ο απαγχονισμός
Όταν τελειώνουμε λωρίδα-λωρίδα
Τον έρωτα

 

[Σ’ Ευχαριστώ, Εαυτέ Μου] Της Κατερίνας Παπαδοπούλου

 

που δεν μπήκα στο τιμ φιλοζωικών συλλόγων
που δεν κάνω ό τι κάνουν οι κυρίες της ηλικίας μου
που δεν σιδερώνω κάλτσες και βρακιά κατά χρωματική απόχρωση
που δεν σιδερώνω γενικότερα
που δεν έχω ποτέ βάλει ταγιεράκι
που δεν έχω εξάψεις και άλλα φλογερά και φλογιστικά
που δεν έχω πια περίοδο αλλά είμαι σαν να έχω
που δουλεύω με δεκαπεντάρια
που γυμνάζομαι με εικοσάρες
που κολυμπάω
που δεν κάνω την μπέμπα με δέκα λίφτινγκ και τόνους ρίμελ
που δεν πήρα ποτέ ηρεμιστικά
που ερωτεύομαι τους πιο απίθανους στα πιο απίθανα μέρη
που δεν προσπαθώ να ρυθμίσω με το ηλίθιο ρολογάκι μου τα πάντα
που δεν κάνω καλή εφημερία στο σχολείο αλλά κάνω μάθημα στην τάξη
που είμαι συμμαθήτρια των μαθητών μου αλλά όταν κάνω μάθημα δεν ακούγεται κιχ
που αγαπάω πιο πολύ απ’ όσο μισώ
τέλος
που μπορώ να γελάω με τον εαυτό μου και να αγαπάω τις εμμονές μου.

 

 

[ΣΑΡΚΑ] Του Σταύρου Σταυρόπουλου


 


Όσο και να σε πείνασα τα προηγούμενα χρόνια
Δεν ήξερα πως υπήρχες
Με αβέβαια στην αρχή δάχτυλα
Στην άκρη κομμένα
Ζητούσα να επικυρώσω
Την κριτική του καθαρού λόγου
Ο Καντ δεν θα μου συγχωρούσε ποτέ
Τους αψεγάδιαστους κρυστάλλους
Που έλαμπαν γύρω απ’ τη μέση σου
Σαν φυλαχτά διαφορετικής θάλασσας
Ακόμη χαμένης
Δεν ξέρω αν υπήρξες
Αν περπάτησες κάποτε μαζί μου
Στο συνέδριο των τυφλών
Με το ρίσκο του ισορροπιστή
Αναζητώντας λαίμαργα ψέματα
Δεν ξέρω αν μπήκα ποτέ
Στο λαβύρινθο των αυτιών σου
Στη λεπτή τροχαλία του αφαλού
Στον απόκοσμο διάδρομο της γλώσσας σου
Με το άνθος του σάλιου
Στις συνωμοσίες των γεννητικών σου οργάνων
Στον ακίνητο θόρυβο της μύτης σου
Μέσα στις θυελλώδεις μασχάλες
Που προετοίμαζαν το κορμί
Στους πόρους απ’ τις γιορτές του δέρματος
Ανάμεσα στα δάχτυλα των ποδιών σου

 

[Οι Ίσκιοι] Του Πάνου Καπώνη


 

Οι ίσκιοι, ήχος πένθιμος
πικρός θόλος και απουσία του χρόνου
ξαπλώνουν παντού δίπλα μας
σκιάζουν τον Λόγο την Αγάπη
μας θυμίζουν την δύση
απόγευμα της Κυριακής. Οι ίσκιοι που πλάθονται απ’ το φως
γραμμές θαμπές της ψυχής μου
με τα λάγνα τους μεγέθη του δρόμου
μεγάλωναν μεγάλωναν φαντάσματα
σαν τις μαυροφόρες σε κηδεία του ’50. Βαρύς βηματισμός του φόβου
στρώνει την νύχτα μετά τις σκιές
στις γωνίες, στις αυλές, στα ερείπια
σχήμα κρυμμένο των τύψεων. Οι ίσκιοι δεν χαράχτηκαν σωστά
μας είπαν οι σοφοί Πραίτορες
για να επικρατήσει το μεσονύχτι, Κι έτσι μάταια έβαφαν τους τοίχους
με γκριζόμαυρες κίβδηλες σκιές εφιάλτες.

 

[Φυσική Εξέλιξη] Της Γεωργίας Διάκου


 

πόλεμος
-επινόηση κατά της πλήξης μια γυναίκα περνά την Εθνική
συναντώντας τον αιώνια
αγαπημένο της
-τα οστά της
στο χρώμα του γάλακτος
δωρίζονται στην βόμβα Βαστίλη
ο Ντε Σαντ
μελετά το ον και
το μη ον
χωρίς φως
συνδιαλέγεται
με τους ειδωλολάτρες με ρωτάς
γιατί ο μεσσίας δεν γεννήθηκε στο Ιράκ
Η κοιλάδα του Σιδδίμ
είναι μακριά
για έναν μετεωρίτη
-αποκολλάται το σύμπλεγμα-

 

[Ξυπνάω Στο Κρεβάτι Σου] Της Adrienne Rich


 

Ξυπνάω στο κρεβάτι σου. Ξέρω ότι έχω ονειρευτεί.Νωρίτερα, το ξυπνητήρι μάς χώρισε τη μια από την άλλη.Παρέμεινες στο γραφείο σου για ώρες. Ξέρω καλά ότι το ονειρεύτηκα:η φίλη μας η ποιήτρια μπαίνει στο δωμάτιό μουόπου έχω περάσει τις μέρες γράφοντας,προσχέδια, αντίγραφα, ποιήματα σκορπισμένα παντού,και επιθυμώ να της δείξω το ποίημαπου είναι το ποίημα της ζωής μου. Αλλά διστάζωκαι ξυπνώ. Με έχει ξυπνήσει το φιλί σουστα μαλλιά. Ονειρεύτηκα ότι ήσουν ένα ποίημα,λέω, ένα ποίημα που επιθυμούσα να δείξω σε κάποιον…και γελώ και ονειρεύομαι ξανά ότι επιθυμώνα σε δείξω σε όλους όσους αγαπώ,να προχωρήσουμε στα φανερά μαζίμέσα στην έλξη της βαρύτητας, την καθόλου απλή,που μεταφέρει την ανάλαφρη χλόη

αρκετά μακριά στην ανοδική ανάσα του αέρα.

 

 

Υπάρχουν επίσης στιγμές που αφήνουμε τα λόγια του έρωτα και τις σιωπές να μιλήσουν για ποίηση.Εσύ ξεκουράζεις τη φωνή στο παρελθόν και θυμάσαι τον τίτλο ενός βιβλίου,την ιστορία μερικών στίχων,τη νεανική νύχτα κάποιων τραγουδοποιών,τη σημασία που έχουν οι ποιητές και οι σημαίες στη ζωή σου.Εγώ σου μιλώ για κόμματα και κεφαλαία,για εικόνες που πλεονάζουν ή που λείπουν για την ανάγκη να επιτευχθεί ένας ρυθμός που να συγκρατεί την ιστορία,ακριβώς όπως με τα χέρια συγκρατείται η υγρασία και τα τείχη ενός κάστρου στην άμμο.Θυμάμαι, επίσης, κάποιους στίχους τις νύχτες όπου κόμματα και κεφαλαία,μεταφορές και ρυθμοί,ζέσταιναν το σπίτι μου,μου έκαναν συντροφιά,ήξεραν να με πείθουν με την ίδια εξουσία μιας αποπλάνησης.

 

Ξέρω πια ότι άλλοι ποιητές ντύνονται ποιητές,πάνε στα γραφεία της σιωπής,διαχειρίζονται τις τράπεζες της λάμψης,υπολογίζουν με τις μυρωδιές το ισοζύγιο των εσωτερικών τους κεφαλαίων είναι η δάδα βασιλέων και θεώνή είναι η γλώσσα της κόλασης. Θα είναι που έχουν ψυχή.Εγώ αρκούμαι με το να έχω εσένα και με το να έχω συνείδηση.