Καύλωσέ με! (αν μπορείς…)

[Κάλφας] Του Ράσα Λιβάδα

 

…το πνεύμα σου ξένο ξένο σου κι ο κάθε τυφλός Όμηρος… Με χίλια ταπεινά γόνατα (ένα στ’ αριστερό – ένα στ’ αριστερό)Έρποντας χώθηκε κάτω απó το κατώφλι Κουλουριάστηκε στον πάτο της καρδιάςΣαν παρθένων περίττωμα Με τα φύλλα ρουφάει τις ρίζες Με το πατάρι κλέβει τα υπόγεια Δίχως χέρια μέσα από τις τσέπες (με τ’ αφτιά – με τα μάτια) Το σώβρακο μου μακρύ για εκείνον, τα παπούτσια φαρδιά Μα ο φαγανός φαταούλας φαΐ κάνειΤην εκκλησία μου το καρότο την πόλη την πείνα: Με την πείνα μου παχαίνει Με τα δόντια μου το πόδι μου ροκανίζει Τον σπόρο μου από τις γυναίκες γλείφει Το δικό μου χνώτο από το στόμα του με φαρμακώνει

 

Πιάνει τη συχνότητα του στίχου τρόμου συντριβής μου
Και κάθε λαχανικό μου στον πάγκο του σαπίζει
Και ο σφυγμός μου μέσα του βουίζει – βούρκο πήζει

Πάρε το κουτάλι τα φράγκα τη μάσα
Εξαφανίσου από το ζώδιό μου
Φύγε από τη γλώσσα μου
Κατέβα από τον φθόγγο μου
Μην με προσηλυτίζεις στον Κύριό σου – τον γνωρίζω

Με το πολυεθνικό σου πρόσωπο
Και το κετσέ κάτω από τον σκούφο – ω, κάλφα εσύ:
Πεντάγραμμη – μαλακόδακρυ ψυχή
Που λησμονείς και το ξανακάνεις
Και πάντοτε με το κακό τη σωτηρία ζευγαρώνεις:

Μην σπαταλάς το σκοτάδι ενός ξένου στομαχιού
Μην ανατριχιάζεις με ξένα αγκάθια
Μην αφουγκράζεσαι με ξένα αφτιά

Θ’ ακούσεις μονάχα των αρχιδιών σου την κουδουνίστρα
Τα 2 αυτά στερνά ασημένια κέρματα
Τσιν – τσαγκ – τσιν
τσιν
τσιν

 

[Συντομογραφία] Του Άκη Καραμάνου

 

Επισκέψεις που σου φέρνουν εμετό
κι όταν πας στο μπάνιο σου κλέβουν τον καπνό.
Συγκάτοικοι που σε αγκαλιάζουν σαν όστρακα μόνο όταν παίρνουν το νοίκι.
Για λίγο. Κι ύστερα ξανασφραγίζουνε μέχρι τις 28.
Σπίτι που βλέπει μόνο τηλεόραση, χωρίς να κοιτάει κανείς. {καπου ο Γκέμπελς με ρόμπα,
γελάει και ρίχνει σκουπίδια στην κιμαδομηχανή
για να τα μπερδέψει με τον κιμά και να τα εξισώσει}

 



“Αν η ζωή σου έχει πάρει αυτή τη μορφή τηλεφώνησε τώρα στον αριθμό που σώζει”
΄
Σηκώνεται απότομα και ρίχνει τα πατατάκια πιάνοντας το τηλεκοντρόλ.
“όχι, δε θα με κοροιδέψανε εμένα”
Κι αισθάνθηκε καλά.

Κι ο Γκέμπελς δάκρυζε κάπου, από τα γέλια.

 

 

[Μετουσίωση] Του Κλείτου Κύρου

 

Τ’ αστέρια διαγράφαν το χαμό τους σε θριαμβικές τροχιέςΟι ψαράδες χτυπούσαν τη θάλασσα με τη λαπούταΣε οκνά διαστήματαΤαράζοντας τα ψάριαΗ πανάρχαιη νύχτα ξεδίπλωνε τον αμείλιχτο πέπλο τηςΗ υδάτινη σιωπή που ενσαρκώναν τα φύκιαΕνίσχυε τη θέλησή μας

 


Κι ήμασταν εμείς που θραφήκαμε μόνο με παρελθόν
Αποδιώχναμε το μέλλον όμοια όπως διώχνουμε μια μέλισσα που πάει να μας κεντρίσει
Καταδικάζαμε τη μετάνοια
Λατρεύαμε την τομή της σελήνης με το κλωνάρι της ροδακινιάς
Βαραίναμε πιότερο ύστερα από μιαν ανώφελη και μάταιη συνουσία
Τρομάζαμε στη σκέψη ενός έρωτα μελλούμενου
Παραδεχόμασταν με θάρρος το ξεφάντωμα της συντριβής

Μπορεί να ξεφτίσει μια τέτοια μνήμη;
Σαββάτο βράδυ
Δεν μιλούσαμε
Φιλούσα μόνο τα χυτά σου μαλλιά

[Από τη συλλογή Αναζήτηση, 1949]

 

 

[Αθώος Συλλογισμός Ενός Που Άκαιρα Μάλλον Μονάζει] Του Στρατή Παρέλη

 

Ποιός επιβεβαιώνει το Αθώο- ποιός
Ταξινομεί τα αγαθά κι όλο του λείπονται οι καλοσύνες;
Μες τον ντορβά της Ιστορίας το χέρι ψάχνει κι είναι μπόλικος ο πόνος·
μπόλικα των κριμάτων τα αίματα· αυτός που άκουσε ένα βράδυ κανόνια και είδε
Τ’ αεροπλάνα να πετούνε πάνω απ’ το κεφάλι του
Στέλνοντας καταπάνω του τις βόμβες, αυτός
Ξέρει από φόβο και τρόμο. Και οι μανάδες
Που είδαν τα παιδιά τους κουρνιασμένα
Πίσω απ’ τον γκρεμισμένο τοίχο, μόλις
Δυο μέτρα μακριά απ’ τον προηγούμενο θάνατο, αυτές
Ξέρουν να πουν τι είναι απόγνωση.



Δεν θα εξακριβώσουμε με σιγουριά ανθρώπου τίποτα.
Η γη τρομάζει και η αθωότητα εκβάλλει τα μεσάνυχτα από το δέλτα του ουρανού
Στον αδιάφορο ψυχρό γαλαξία.
Τα πυροβόλα δεν θα γράψουνε ποτέ μουσική.
Οι κάννες τους εξέχουν μες το αύριο σαν μία απειλητική μορφή
φιδιού που δάκνει το κορμάκι του έρωτα. Τι βρήκα

Και τι δεν βρήκα ψάχνοντας μέσα στα χρόνια που
Σκούριασε το κατόπιν μες τα χέρια μου, εγκλωβισμένο
Στο νυν μιας θύελλας που έντυσε τις μέρες τούτες μ’ απονιά και υγρασία;
Μυστήριο των μυστηρίων που σεμνά η Ποίηση έτσι ορίζει- και που την υπηρετώ
Σαν παπαδάκι που βαστά στα τότε νιάτα του τα ιερά εξαπτέρυγα.


 

 

[Έρως Ενδοκρινής] Της Ελένης Μερκενίδου

 

Είσαι της φύσης η αποσιώπηση στα σπλάχνα μου,η υπόσχεση της άμπωτηςστη θάλασσα εντός μου,στο απόγευμα του ασκητήπαράκρουση ενός φαύνου,στην τραγωδία του πόθου μου έλεος των αδένων με βουλιμία εκκρίνοντας σπονδή ωαρίων, σπέρματος βίωμα επτά αστέρων,σε ανδραγαθία ερωτική αγλάισμα των κόλπων,πολεμιστές ωοθηκώνσ’ αιχμαλωσία του πάθους. Των ορμονών σου η έκκριση φωτίζει τα όνειρά μου.

 

 

[Pluvia Stellarum] Της Στέλλας Σκοπελίτου

 

βροχή
βροχή αστεριών
ή βροχή ευχών
φτάνει η πτώση των βλεφάρων
να μη συμπέσει με αυτή της αστερόσκονης
φτάνει η εκ των χειλιών απόδραση του ονόματος
να`ναι αυτή του αποχωριζομένου της νυκτός άστρου


μέχρι και το φεγγάρι κρύφτηκε
προς ανάδειξη των τρεμάμενων άστρων
βαμμένο στο χρώμα του φλέγοντος σιδήρου
θρυμματίστηκε
πίσω απ`τα σύννεφα

 


μα δε λυπάμαι τόσο γι`αυτό
όσο για το δια της απουσίας του
αναβαλλόμενο ουρλιαχτό του λύκου,
που τώρα η ψυχή του πάλλεται
για ένα φως απλησίαστο
και ειδικά απόψε, ανύπαρκτο


ίσως αν έπεφτε ένα
να ανακτούσε την κραυγή του,
τη δική μου

όσο εγώ θα έσβηνα