Καύλωσέ με! (αν μπορείς…)

"SHE is neither pink nor pale,
And she never will be all mine;
She learned her hands in a fairy-tale,
And her mouth on a valentine.

She has more hair than she needs;
In the sun ’tis a woe to me!
And her voice is a string of colored beads,
Or steps leading into the sea.

She loves me all that she can,
And her ways to my ways resign;
But she was not made for any man,
And she never will be all mine."
— Edna St. Vincent Millay
Leslie Ann O'Dell.

 

 

[Άτιτλο Ι] Της Βάσως Χαλβαδάκη

 

σπασμωδικά άστρα ανασυντάσσονται ενώ γελάς μέσα στο κέντρο του προσώπου μου και πόση πια μέριμνα το φως τόση όσην’ αναδευτούν τα νεογέννητα να σαλέψει στοιχειωμένο το πάτωμα να μοιάσει ιδρωμένη πεταλούδα να λιώσει λεπτά διαγράμματα αξεδιάλυτα δαχτυλίδια νερό πλοκή που διαρρέει εύκολα που ανοίγει σε αστόχαστους κύκλους γύρω κρύσταλλοι αστράφτουν δάκρυα πάλλουν σιωπηλούς ιστούς

 


εικόνα απλώνει
άσπρη κηλίδα
αποκλείει το τρέχον αίμα
αδιάφορο
εκ του φυσικού

και το μόνο,
ζωντανή,
κι όχι λιγότερο από πριν,
κάνεις
ν’ ανθίζω σα λάθος

μπορεί να γίνει
ν’ ανθίσει το λάθος
κρέμεται από ύψος
κουνάει πέρα δώθε
τα πόδια

γράφει χυδαία τόξα στον αέρα
με τα αποσπώμενα πόδια

ως προς την έξοδο
δραματουργική
θυμάμαι τα φτερά
αναθερμαίνω το story

παλινδρομώ πάντα
σα γυναίκα
κρεμασμένη πάνω σου
καταπίνω γρήγορα σκοτάδι

 

 

[Η Κηδεία Μου] Του Χρήστου Αρμάντο Γκέζο


 


Όταν πεθάνω δεν θέλω να μου βάλετε σταυρό.
Ένα Χ μεγάλο να καρφώσετε στο μνήμα,
λίγο απ’ το όνομα
λίγο απ’ τη χάρη
και πάει τέλειωσε.
Όταν πεθάνω, όποτε κι αν είναι αυτό,
θάψ’ τε με στις 17 του Μάη,
και που να πάρει
όχι στεφάνια κι άλλες ανοησίες.
Όταν πεθάνω θα κλάψω πιο πολύ εγώ,
εκεί σε μια γωνιά το στήθος θα ξεσκίζω
καθώς θα βλέπω το χώμα να με ραίνει,
εσάς να πίνετε κρασί,
γύρω απ’ την τρύπα να χορεύετε,
να τραγουδάτε όλοι μαζί
χρόνια πολλά πατέρα.

 

 

[Ελεύθερη Ένωση] Του Αντρέ Μπρετόν


 



Η γυναίκα μου με μαλλιά φωτιάς από ξύλα
Η γυναίκα μου με σκέψεις αστραπών της ζέστης
Με μέση κλεψύδρας
Η γυναίκα μου με μέση σβίδρας ανάμεσα στα δόντια της τίγρης
Η γυναίκα μου με στόμα κονκάρδας και ανθοδέσμης άστρων
μικρότερου μεγέθους
Με δόντια αποτυπώματα άσπρου ποντικιού πάνω στην άσπρη γη
Με γλώσσα κεχριμπαριού και γυαλιού τριμμένου
Με γλώσσα μαχαιρωμένου αντίδωρου
Με γλώσσα κούκλας που ανοιγοκλείνει τα μάτια της
Με γλώσσα πέτρας απίστευτης
Η γυναίκα μου με ματόκλαδα όρθιες γραμμούλες παιδικής
γραφής
Με φρύδια περίγυρου φωλιάς χελιδονιού
Η γυναίκα μου με κροτάφους σχιστόλιθου στέγης θερμοκηπίου
Κι άχνας στα παράθυρα

 

Η γυναίκα μου με ώμους σαμπάνιας
Και κρήνης με κεφάλια δελφινιών κάτω από τον πάγο
Η γυναίκα μου με καρπούς χεριών από σπίρτα
Η γυναίκα μου με δάχτυλα τύχης και καρδιάς άσσου κούπα
Με δάχτυλα θερισμένου σταχυού
Η γυναίκα μου με μασχάλες τριχώματος του κουναβιού και
καρπών οξιάς
Της νύχτας του Αϊ-Γιαννιού
Της αγριομυρτιάς και φωλιάς σκαλαριών
Με μπράτσα του αφρού της θάλασσας και του υδροφράγματος
Και μίγματος σταριού και μύλου
Η γυναίκα μου με γάμπες βεγγαλικού
Με κινήσεις ωρολογιακές κι απελπισίας
Η γυναίκα μου με γάμπες από μεδούλι της ακτέας
Η γυναίκα μου με πόδια αρχικά ονομάτων
Με πόδια εσμού κλειδιών με πόδια καλφάδων που πίνουν

 

Η γυναίκα μου με λαιμό μαργαριταριού αλεσμένου κριθαριού
Η γυναίκα μου με λαιμό χρυσής κοιλάδας
Και συναντήσεων μέσα στην ίδια την κοίτη του χειμάρρου
Με στήθια της νύχτας
Η γυναίκα μου με στήθια θαλασσινής φωλιάς του τυφλοπόντικα
Η γυναίκα μου με στήθια χοάνης για ρουμπίνια
Με στήθια φάσματος του ρόδου κάτω απ’ τη δροσιά
Η γυναίκα μου με κοιλιά βεντάλιας των ημερών όταν ξεδιπλώνεται
Με κοιλιά γιγάντιο νύχι γαμψό
Η γυναίκα μου με ράχη πουλιού που φεύγει κατακόρυφα
Με πλάτη υδραργύρου
Με πλάτη φωτός
Με σβέρκο πέτρας στρογγυλεμένης και κιμωλίας βρεμένης
Και πεσίματος του ποτηριού που μόλις ήπιαμε

 

Η γυναίκα μου με γοφούς μικρού πλοίου Η γυναίκα μου με γοφούς πολυελαίου και με φτερά σαΐτας Και με μίσχους φτερών άσπρου παγωνιού Και ζυγαριάς ανευαίσθητης Η γυναίκα μου με γλουτούς από αμμόπετρα και αμίαντο Η γυναίκα μου με γλουτούς ράχης του κύκνου Η γυναίκα μου με γλουτούς της άνοιξης Με αιδοίο γλαδιόλας Η γυναίκα μου με αιδοίο φλέβας χρυσού κι ορνιθόρυγχου Η γυναίκα μου με αιδοίο φύκια και καραμέλες του παλιού καιρού Η γυναίκα μου με αιδοίο καθρέφτη Η γυναίκα μου με τα μάτια της γεμάτα δάκρυα Με μάτια μενεξεδιάς πανοπλίας και μαγνητισμένης βελόνας Η γυναίκα μου με μάτια σαβάνας Η γυναίκα μου με μάτια νερού για να πίνεις στη φυλακή Η γυναίκα μου με μάτια του ξύλου πάντα κάτω από τον πέλεκυ Με μάτια στο ύψος του νερού στο ύψος του αέρα της γης και της φωτιάς